Αίγυπτος Πυρετός στον Νείλο

[astirpal]

Πολυ ωραια η αφηγηση σας περιμενω καινουργιο post με ανυπομονησια! Παντως αυτος ο διαρκης αγωνας να αποφυγεις να σε κοροιδεψουν ή να αποφυγεις να σε ζαλιζουν ολη μερα ειναι ενας λογος που ανεβαλα την επισκεψη στη χωρα. Δε ξερω πως θα ανταπεξελθω γιατι τα νευρα μου δεν εχουν τοση ανοχη τελευταια, μαλλον θα αφησω αυτο το ρολο στους συνταξιδιωτες μου.. Οι τιμες που βαζετε ειναι ανα ατομο ή συνολο; Πχ ειπατε 25 ευρω το λεωφορειο για αμπου σιμπελ..

 

[saudade]

Δε ξερω πως θα ανταπεξελθω γιατι τα νευρα μου δεν εχουν τοση ανοχη τελευταια, μαλλον θα αφησω αυτο το ρολο στους συνταξιδιωτες μου.

Και πολύ καλά θα κάνετε! Οι τιμές είναι ανά άτομο. (το λεωφορείο ήταν λίγο τσιμπημένο)

 

[saudade]

ΗΜΕΡΑ 7 ΑΣΟΥΑΝ ΛΟΥΞΟΡ
Πειρατές του δρόμου

Ήρθε η μέρα να φύγουμε από το νησί της Ελεφαντινής. Νιώθαμε μια βαριά ατμόσφαιρα εδώ, σαν να παίζαμε σε μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι εδώ γράφτηκε και το μυθιστόρημά της Death on the Nile.

Κλείσαμε μέσω του ξενοδοχείου ταξί να μας πάει μέχρι το Λουξορ με 33 ευρώ συνολικά. Θα έρθει μαζί μας και μια Γαλλίδα με την οποία κάναμε παρέα τις προηγούμενες μέρες οπότε θα πληρώσουμε 11 ευρώ το άτομο. Η Γαλλίδα ταξιδεύει μόνη για 10 μέρες στην Αίγυπτο αλλά τώρα προτίμησε να κάνουμε μαζί τη διαδρομή μέχρι το Λουξορ γιατί είχε κουραστεί από τις αλλεπάλληλες μάχες με τους ντόπιους και ποιος ξέρει άραγε τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί στο δρόμο. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου μας υποσχέθηκε πως θα κάνουμε δύο στάσεις στο δρόμο, στο ναό του Κομ Όμπο και στο Έντφου και ότι ο οδηγός έχει ήδη πληρωθεί και δεν χρειάζεται να δώσουμε φιλοδώρημα έκτος αν το θέλουμε. Ο οδηγός μας ήταν πολύ σοβαρός και δεν μιλούσε καθόλου. Καταλάβαμε αργότερα ότι δεν μιλούσε αγγλικά.

Ο δρόμος γεμάτος εικόνες. Γυναίκες βρέχουν το χώμα στους δρόμους για να πέφτει η σκόνη. Άνθρωποι να ζουν μέσα στα σκουπίδια. Πολλοί μετακινούνται με γαϊδούρια ακόμα και στους μεγάλους δρόμους. Όλοι πίνουν νερό από μεταλλικές δημόσιες βρύσες από το ίδιο κύπελλο, ή από πιθάρια. Παιδιά οδηγούν τρίκυκλα και μηχανές πολλές φορές κουβαλώντας μεγάλο φορτίο όπως χόρτα, φύλλα μπανανιάς, άχυρα, κ.α. Πολλοί κουβαλούν αγελάδες σε καρότσες από αγροτικά. Αγέλες από σκυλιά τρέχουν στους δρόμους.

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ασουαν ο οδηγός έστριψε δεξιά, βγήκε από τον κεντρικό δρόμο και μας πήγαινε για ώρα σε ένα χωματόδρομο με στροφές και πολλές λακκούβες που περνούσε από διάφορα χωριά πολύ λοκαλ χωριά. Κανονικά θα έπρεπε να είχε συνεχίσει ευθεία στην εθνική οδό.
Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν ότι θέλει να αποφύγει τα διόδια ή ότι θέλει να αποφύγει την αστυνομία γιατί δεν ήταν ακριβώς ταξί ήταν ένα αυτοκίνητο που μετέφερε τουρίστες, το οποίο είναι αρκετά σύνηθες στην Αίγυπτο. Η φίλη μας η Elody όταν κατάλαβε ότι δεν ακολουθούμε το κεντρικό δρόμο ανησύχησε και μας ανέφερε ότι γενικά υπάρχουν πειρατές του δρόμου που σταματάνε αυτοκίνητα και κλεβουν τα πάντα από τους επιβάτες. Επειδή όντως δεν είχε νόημα αυτό που γινόταν, ζιγκ ζαγκ σε χωματόδρομο με πολύ αργές ταχύτητες αντί να ακολουθήσουμε τον κεντρικό ασφάλτινο δρόμο που ήταν σχετικά ευθεία, τον ρωτήσαμε με τη βοήθεια google translate για ποιο λόγο πάμε από αυτόν τον δρόμο. Μας απαντάει ότι “αυτός είναι ο συντομότερος δρόμος”. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε βέβαια και μαζί με την ανέκφραστη και αμίλιτη φιγούρα του οδηγού, το κλίμα έγινε λίγο άβολο.

Αφού είχαμε κάνει αρκετό δρόμο είδα στο gps ότι σε ένα χιλιόμετρο υπήρχε μια διασταύρωση που αριστερά έβγαζε ξανά στον κεντρικό δρόμο και δεξιά θα βγαίναμε τελείως εκτός διαδρομής. Περιμέναμε να δούμε τις προθέσεις του. Είχαμε το νου μας μην γίνει το παραμικρό αλλά τελικά όλα καλά γιατί έστριψε αριστερά και βγήκαμε πάλι στην άσφαλτο.

Από τους δύο ναούς που κάναμε στάση προτιμήσαμε να μπούμε μόνο στον δεύτερο στο Edfu. Ο ναός στο Edfu είναι από τους πιο εντυπωσιακούς. Γεμάτος συμβολισμούς για τη μεταθάνατον ζωή και λεπτομερή σκαλίσματα. Ο Ώρος εδώ συμβολίζεται ως άνθρωπος με κεφαλή γερακιού. Μέσα στο ναό υπάρχει η βάρκα της ζωής με εννιά ιερά διαφορετικής σημασίας γύρω της. Στο ταβάνι κοιμόντουσαν νυχτερίδες.

Στο Ένφου μπήκα σε ένα μαγαζάκι γιατί ήθελα να πάρω ένα μικρό σουβενιρ. Ήθελα να δώσω το πολύ 100 λίρες (2 ευρώ). Δεν μου άρεσε τίποτα εκτός από μια μεγαλούτσικη γάτα που κόστιζε 1200 λίρες (24 ευρώ). Δεν ήμουν διατεθειμένος να την αγοράσω και όσο έφευγα, τόσο έπεφτε η τιμή από 24 ευρώ την κατέβασε 4 ευρώ και μου λέει τόσο την πήρα, πάρτην τόσο, δεν θέλω να φύγεις χωρίς να πάρεις κάτι γιατί είσαι Έλληνας και είμαστε φίλοι. Την πήρα και αισθανόμουν ότι τον έριξα πολύ στην τιμή. Μέχρι που τις επόμενες μέρες βρήκα στην Αλεξάνδρεια την ίδια ακριβώς γάτα σε χαμηλότερη τιμή!

Ξανά στον κουραστικό δρόμο για το Λούξορ. Σε όλη τη διαδρομή κάθε λίγο και λιγάκι έχει σαμαράκια και πρέπει να σταματάμε τελείως για να τα περάσουμε αργά από πάνω. Είναι ένας τρόπος να περιορίσουν την ταχύτητα και να μην σκοτώνονται συνέχεια, γιατί στο δρόμο κυκλοφορεί κάθε είδους έμβιο ον και κάθε είδους όχημα. Ο οδηγός μας, ενώ ήμασταν πάνω σε μια δεξιά στροφή αποφασίζει να προσπεράσει από αριστερά ένα φορτηγό χωρίς να έχει ορατότητα. Τζακ ποτ. Και το καλύτερο είναι ότι την ίδια στιγμή ο πίσω μας αποφασίζει να περάσει το ίδιο φορτηγό από δεξιά, μέσα από τα χώματα. Δεν το πιστεύαμε ταυτόχρονη προσπέραση από δεξιά και αριστερά σε φορτηγό πάνω σε στροφή! Τελικά ζήσαμε επειδή κατά τύχη δεν ερχόταν κάποιος από το αντίθετο ρεύμα.

Το αστείο είναι ότι ενώ δεν είχε συμβεί κάτι προς το παρόν, παρακάτω και ενώ ήμασταν σταματημένοι πίσω από μια τεράστια ουρά αυτοκινήτων, νιώθουμε ένα ελαφρύ τράνταγμα προς τα μπροστά. Κάποιος μας τράκαρε από πίσω. Ήταν ένα φορτηγό. Ο οδηγός μας έκανε νόημα να μείνουμε μέσα στο αμάξι και βγαίνει έξω. Από τον καθρέφτη βλέπω ότι κατεβαίνει και ο φορτηγατζής ο οποίος κρατούσε πολλά χαρτονομίσματα στα χέρια, λογικά πρόθυμος να πληρώσει τη ζημιά. Κοιτούσαν το πίσω μέρος του αυτοκινήτου διεξοδικά, στο τέλος ο οδηγός μας δεν δέχτηκε πληρωθεί παρόλο που έγινε ζημιά στον προφυλακτήρα και μπήκε μέσα να φύγουμε. Παράξενοι που είναι οι Αιγύπτιοι! Βλέπαμε συνέχεια ότι υπάρχει ένα είδους αλληλεγγύης μεταξύ τους.

Ξανά στο δρόμο. Τα τοπία είναι βιβλικά. Φοίνικες, άνθρωποι με κελεμπίες και τουρμπάνια πάνω σε γαϊδούρια, ερωδιοί στα πράσινα χωράφια πλάι στον Νείλο. Νιώθεις ότι το παρμπριζ του αυτοκινήτου είναι μια οθόνη και παρακολουθείς εικόνες άλλης εποχής.

Μετά από 7 ώρες φτάσαμε στο Λούξορ. Παρόλο που μας είπαν ότι δεν χρειάζεται να δώσουμε φιλοδώρημα, εμείς δώσαμε 75 λίρες που είχαμε πάνω μας. Προφανώς ο οδηγός ξίνισε και μας λέει δείχνοντας τα λεφτά, τι είναι αυτά; Αλλά δεν το συνέχισε πολύ γιατί αν το συνέχιζε απλά θα τα παίρναμε πίσω και θα φεύγαμε.

Φτάσαμε λοιπόν στο Λούξορ και στο ξενοδοχείο μας το οποίο είναι κυριολεκτικά πάνω στο Νείλο γιατί είναι πλωτό. Κάθε φορά που θα θέλουμε να περάσουμε απέναντι θα φωνάζουμε στο ξενοδοχείο να μας δουν και αυτοί θα μας στέλνουν μια βάρκα να μας πάρει, δωρεάν. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο στην Αίγυπτο. Μας είπαν ότι μέχρι πριν λίγες μέρες είχαν τη δική τους βάρκα να μεταφέρουν τους πελάτες τους και μας τη δείχνουν απέναντι στα βράχια μισο βυθισμένη. Την κοιτάμε και γελάμε όλοι μαζί. Θα ήθελα να μάθω ποιοι τυχεροί τουρίστες έκαναν μπάνιο στον Νείλο χωρίς να το θέλουν.