Central Line και Bond Street για να περιμένω τον Ν. και τη σύζυγο του να έρθουν από το θέατρο.
Το χιόνι πέφτει πολύ πυκνό, οπότε μπαίνoυμε στα Selfridges για να προστατευτούμε και κατευθείαν στο υπόγειο.
«κλείνουμε κύριε σε 10’», μου λέει ευγενέστατα η υπεύθυνη.
«προλαβαίνουμε να πιούμε ένα καφέ», της λέω χαμογελώντας .
Στέλνω sms του Ν. ο οποίος σε μισή ώρα έφτασε.
Εν τω μεταξύ ρίχνω μια ματιά στα ηλεκτρονικά του καταστήματος που ήταν τσιμπημένα.
Δεν πρέπει να μην αναφερθούμε στο ταξιδιωτικό πρακτορείο που βρίσκεται εκεί, με απίθανες τιμές σε ξενοδοχεία ανά τον κόσμο, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω στο πρόγραμμα του 2010 το οποίο έφερα και στην Ελλάδα.
Το έργο δεν άρεσε στον Ν. σε σχέση με το φάντασμα της όπερας και τα απίστευτα σκηνικά, που είχε δει προ τριετίας.
Φεύγουμε για ξενοδοχείο εν μέσω χιονόπτωσης με τους δρόμους γύρω να γλιστρούν επικίνδυνα από το πάγο.
Οι επόμενες ώρες μας βρίσκουν στο σαλόνι να συζητούμε αν θάχουμε πρόβλημα αύριο, ημέρα που οι δύο από τις τρεις οικογένειες είχαν αναχώρηση για Ελλάδα.
6/1/2010 Ημέρα 6η
Έχω ξυπνήσει και κοιτώντας από το παράθυρο τα βλέπω όλα κατάλευκα.
Σκέφτομαι ότι ,είναι προηγμένη χώρα, δεν θα έχουμε πρόβλημα.
Φτιάχνουμε αργότερα τις βαλίτσες και 900 κατεβαίνουμε για πρωινό.
Μου λένε στη reception ότι έχουν αναβληθεί όλες οι πτήσεις στο Gatwick και πιθανόν να κλείσει και το Heathrow.
Αποφασίζω ότι πρέπει να πάμε στο Gatwick.
Οι δρόμοι γυαλί. Φτάνουμε στο μετρό προκειμένου να μεταβούμε στο Foulham ώστε να επιβιβαστούμε στο easy bus για το Α/Δ.
Η γνωστή μου στο σταθμό μου λέει ότι ο δρόμος είναι κλειστός, δε θα μπορέσω να φτάσω στο Α/Δ.
«θα πάω» της λέω.
Μου κλείνει με το χέρι της τα χείλη μου, λέγοντας μου «σσσστττ!!!, δεν είσαι στην Ελλάδα, δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα».
«άκουσε με», συνεχίζει.
«θα πάρεις έξω από το σταθμό το bus No39, το οποίο κάνει τέρμα στο Clapham Junction. Από εκεί περνούν τρεις γραμμές τραίνου για Gatwick. Μόνο έτσι θα φτάσεις».
Η αποφασιστικότητα του βλέμματος της με έπεισε.
Παίρνουμε το 39 και σε 25’ είμαστε στο σιδηροδρομικό του Clapham Junction.
Ειστιτήρια (10ευρώ τα δύο άτομα-τα παιδιά δε πληρώνουν) και σε λίγο φτάνει το Gatwick Express.
Σε 20’ είμαστε στο South Terminal του Α/Δ.
Η κατάσταση που αντικρίζουμε χαοτική. Λαοθάλασσα που δεν μπορεί να πετάξει από τη Τρίτη το βράδυ. Τα γκισέ των εταιρειών κλειστά τα περισσότερα.
Ψάχνω να βρω την Easy η οποία έχει 3 γκισέ ανοιχτά και καμιά δεκαριά υπαλλήλους να ενημερώνουν ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη για το πότε θα απογειωθεί α/φ.
Παράλληλα μοίραζαν ένα φυλλάδιο με οδηγίες που καλύτερα να μη τις χαρακτηρίσω δημόσια.
Φτάνει η σειρά μου στο γκισέ και μου λέει ο υπάλληλος που κυριολεκτικά βαριόταν να αναπνεύσει.
α. μπορώ να σας βάλω να πετάξετε τη Κυριακή το μεσημέρι.
β. πηγαίνετε στα γκισέ της sky break για να σας βρουν άλλη πτήση για Ελλάδα.
γ. υπάρχει γκισέ επιφορτισμένο να σας κλείσει ξενοδοχείο στη περιοχή του Α/Δ.
«Αν φύγω με άλλη εταιρεία τα λεφτά μου θα τα πάρω από εσάς?»
«ναι , ακόμα και αν κάνετε κράτηση για Κυριακή και δε πετάξετε με εμάς μπορείτε να τα πάρετε από Ελλάδα».
Ωραία, λέω.
Πηγαίνω στα γκισέ των επιλογών (β)&(γ) και βλέπω, η αναμονή να ξεπερνά τα 50m.
Στα γκισέ της Easy βλέπω ένα πλήρωμα, πηγαίνω στο χειριστή και του λέω κάποιες κωδικές λέξεις .Πιάσαμε κουβέντα και μου λέει ότι δεν πρόκειται τίποτα να πετάξει σήμερα και αυτός θα έφευγε για το σπίτι του.
Οπότε σίγουρος πλέον, παίρνω τη reception στο ξενοδοχείο και επιβεβαιώνω την option της κράτησης.
Πριν φύγουμε από το Α/Δ, αναζητώ ένα PC(το pda δεν το είχα πάρει στο ταξίδι και το psp ήταν με άδεια μπαταρία).
Ουρές στο internet corner του Α/Δ στον 1ο όροφο.
Βλέπω ένα νεαρό ζευγάρι Έλληνες οι οποίοι ήταν από τη Τρίτη εκεί, το hostel που έμεναν τους ζητούσε πολλά χρήματα και θα έμεναν εκεί μέχρι τη Παρασκευή.
«…και η γυναίκα» του λέω? τόσες μέρες?
Μου είπε κάτι για κάψουλες των τεσσάρων ωρών που δεν πολυκατάλαβα.
Τους ευχήθηκα καλό κουράγιο και… εκδοτήρια Gatwick Express.
Ακολουθώντας την αντίστροφη διαδρομή φτάνω στο ξενοδοχείο γύρω στις 1600.
«έχουμε σοβαρό πρόβλημα?» με ρωτάει ο μικρός.
«τα προβλήματα αγόρι μου είναι για να τα λύνουμε»του λέω.
Η σοβαρή έλλειψη του ξενοδοχείου ήταν ότι δεν είχε internet corner.
Τα δωμάτια είχαν έτοιμες τις usb ,αλλά έπρεπε να έχεις το δικό σου τερματικό.
Τηλέφωνο Ελλάδα στη κουνιάδα μου, βρες μου πτήση για Ελλάδα.
Βρίσκω με Swiss στις 200 λίρες. Συνέχισε της λέω… μέσω του pamediakopes Ολυμπιακή στις 105 λίρες για Παρασκευή απόγευμα μου λέει.
«κλείστα» της λέω.
Δε μας κάνει κέφι για τίποτα. Τα παιδιά κατεβαίνουν κάτω για φαγητό(..ναι επιτέλους έληξε η ποινή μου, μας έδωσαν δωμάτιο σε όροφο…) και εγώ περιμένω τον Ν. να γυρίσει(επέστρεφε Ελλάδα την επόμενη με Ολυμπιακή από Gatwick).
Μου λέει στο τηλέφωνο να πάμε για κινέζικο στη Chinatown, αλλά του λέω δε κάνω κέφι, ίσως καμιά βόλτα αργά το βράδυ.
Παίρνω τη σύζυγο και με μικρά μικρά βήματα λόγω του πάγου ,περνάμε την Putney Bridge όπου αμέσως αριστερά ήταν ένα ελληνικό εστιατόριο, για να δειπνήσουμε.
Γύρω στις 2200 έρχεται ο Ν. μέσα στη χαρά και άρχισε τα πειράγματα….
Πάμε να πιούμε του λέω…
Περιέργως είχε κόσμο στα μαγαζιά ,κάτσαμε σε μια pub απέναντι από το σιδηροδρομικό σταθμό του Putney, είχε έρθει και η σύζυγος του και το πείραγμα συνεχιζόταν…
Όμως δεν υπολόγισε τον θυμόσοφο λαό όταν έλεγε
ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΧΛΑΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ!!!!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Το χιόνι πέφτει πολύ πυκνό, οπότε μπαίνoυμε στα Selfridges για να προστατευτούμε και κατευθείαν στο υπόγειο.
«κλείνουμε κύριε σε 10’», μου λέει ευγενέστατα η υπεύθυνη.
«προλαβαίνουμε να πιούμε ένα καφέ», της λέω χαμογελώντας .
Στέλνω sms του Ν. ο οποίος σε μισή ώρα έφτασε.
Εν τω μεταξύ ρίχνω μια ματιά στα ηλεκτρονικά του καταστήματος που ήταν τσιμπημένα.
Δεν πρέπει να μην αναφερθούμε στο ταξιδιωτικό πρακτορείο που βρίσκεται εκεί, με απίθανες τιμές σε ξενοδοχεία ανά τον κόσμο, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω στο πρόγραμμα του 2010 το οποίο έφερα και στην Ελλάδα.
Το έργο δεν άρεσε στον Ν. σε σχέση με το φάντασμα της όπερας και τα απίστευτα σκηνικά, που είχε δει προ τριετίας.
Φεύγουμε για ξενοδοχείο εν μέσω χιονόπτωσης με τους δρόμους γύρω να γλιστρούν επικίνδυνα από το πάγο.
Οι επόμενες ώρες μας βρίσκουν στο σαλόνι να συζητούμε αν θάχουμε πρόβλημα αύριο, ημέρα που οι δύο από τις τρεις οικογένειες είχαν αναχώρηση για Ελλάδα.
6/1/2010 Ημέρα 6η
Έχω ξυπνήσει και κοιτώντας από το παράθυρο τα βλέπω όλα κατάλευκα.
Σκέφτομαι ότι ,είναι προηγμένη χώρα, δεν θα έχουμε πρόβλημα.
Φτιάχνουμε αργότερα τις βαλίτσες και 900 κατεβαίνουμε για πρωινό.
Μου λένε στη reception ότι έχουν αναβληθεί όλες οι πτήσεις στο Gatwick και πιθανόν να κλείσει και το Heathrow.
Αποφασίζω ότι πρέπει να πάμε στο Gatwick.
Οι δρόμοι γυαλί. Φτάνουμε στο μετρό προκειμένου να μεταβούμε στο Foulham ώστε να επιβιβαστούμε στο easy bus για το Α/Δ.
Η γνωστή μου στο σταθμό μου λέει ότι ο δρόμος είναι κλειστός, δε θα μπορέσω να φτάσω στο Α/Δ.
«θα πάω» της λέω.
Μου κλείνει με το χέρι της τα χείλη μου, λέγοντας μου «σσσστττ!!!, δεν είσαι στην Ελλάδα, δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα».
«άκουσε με», συνεχίζει.
«θα πάρεις έξω από το σταθμό το bus No39, το οποίο κάνει τέρμα στο Clapham Junction. Από εκεί περνούν τρεις γραμμές τραίνου για Gatwick. Μόνο έτσι θα φτάσεις».
Η αποφασιστικότητα του βλέμματος της με έπεισε.
Παίρνουμε το 39 και σε 25’ είμαστε στο σιδηροδρομικό του Clapham Junction.
Ειστιτήρια (10ευρώ τα δύο άτομα-τα παιδιά δε πληρώνουν) και σε λίγο φτάνει το Gatwick Express.
Σε 20’ είμαστε στο South Terminal του Α/Δ.
Η κατάσταση που αντικρίζουμε χαοτική. Λαοθάλασσα που δεν μπορεί να πετάξει από τη Τρίτη το βράδυ. Τα γκισέ των εταιρειών κλειστά τα περισσότερα.
Ψάχνω να βρω την Easy η οποία έχει 3 γκισέ ανοιχτά και καμιά δεκαριά υπαλλήλους να ενημερώνουν ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη για το πότε θα απογειωθεί α/φ.
Παράλληλα μοίραζαν ένα φυλλάδιο με οδηγίες που καλύτερα να μη τις χαρακτηρίσω δημόσια.
Φτάνει η σειρά μου στο γκισέ και μου λέει ο υπάλληλος που κυριολεκτικά βαριόταν να αναπνεύσει.
α. μπορώ να σας βάλω να πετάξετε τη Κυριακή το μεσημέρι.
β. πηγαίνετε στα γκισέ της sky break για να σας βρουν άλλη πτήση για Ελλάδα.
γ. υπάρχει γκισέ επιφορτισμένο να σας κλείσει ξενοδοχείο στη περιοχή του Α/Δ.
«Αν φύγω με άλλη εταιρεία τα λεφτά μου θα τα πάρω από εσάς?»
«ναι , ακόμα και αν κάνετε κράτηση για Κυριακή και δε πετάξετε με εμάς μπορείτε να τα πάρετε από Ελλάδα».
Ωραία, λέω.
Πηγαίνω στα γκισέ των επιλογών (β)&(γ) και βλέπω, η αναμονή να ξεπερνά τα 50m.
Στα γκισέ της Easy βλέπω ένα πλήρωμα, πηγαίνω στο χειριστή και του λέω κάποιες κωδικές λέξεις .Πιάσαμε κουβέντα και μου λέει ότι δεν πρόκειται τίποτα να πετάξει σήμερα και αυτός θα έφευγε για το σπίτι του.
Οπότε σίγουρος πλέον, παίρνω τη reception στο ξενοδοχείο και επιβεβαιώνω την option της κράτησης.
Πριν φύγουμε από το Α/Δ, αναζητώ ένα PC(το pda δεν το είχα πάρει στο ταξίδι και το psp ήταν με άδεια μπαταρία).
Ουρές στο internet corner του Α/Δ στον 1ο όροφο.
Βλέπω ένα νεαρό ζευγάρι Έλληνες οι οποίοι ήταν από τη Τρίτη εκεί, το hostel που έμεναν τους ζητούσε πολλά χρήματα και θα έμεναν εκεί μέχρι τη Παρασκευή.
«…και η γυναίκα» του λέω? τόσες μέρες?
Μου είπε κάτι για κάψουλες των τεσσάρων ωρών που δεν πολυκατάλαβα.
Τους ευχήθηκα καλό κουράγιο και… εκδοτήρια Gatwick Express.
Ακολουθώντας την αντίστροφη διαδρομή φτάνω στο ξενοδοχείο γύρω στις 1600.
«έχουμε σοβαρό πρόβλημα?» με ρωτάει ο μικρός.
«τα προβλήματα αγόρι μου είναι για να τα λύνουμε»του λέω.
Η σοβαρή έλλειψη του ξενοδοχείου ήταν ότι δεν είχε internet corner.
Τα δωμάτια είχαν έτοιμες τις usb ,αλλά έπρεπε να έχεις το δικό σου τερματικό.
Τηλέφωνο Ελλάδα στη κουνιάδα μου, βρες μου πτήση για Ελλάδα.
Βρίσκω με Swiss στις 200 λίρες. Συνέχισε της λέω… μέσω του pamediakopes Ολυμπιακή στις 105 λίρες για Παρασκευή απόγευμα μου λέει.
«κλείστα» της λέω.
Δε μας κάνει κέφι για τίποτα. Τα παιδιά κατεβαίνουν κάτω για φαγητό(..ναι επιτέλους έληξε η ποινή μου, μας έδωσαν δωμάτιο σε όροφο…) και εγώ περιμένω τον Ν. να γυρίσει(επέστρεφε Ελλάδα την επόμενη με Ολυμπιακή από Gatwick).
Μου λέει στο τηλέφωνο να πάμε για κινέζικο στη Chinatown, αλλά του λέω δε κάνω κέφι, ίσως καμιά βόλτα αργά το βράδυ.
Παίρνω τη σύζυγο και με μικρά μικρά βήματα λόγω του πάγου ,περνάμε την Putney Bridge όπου αμέσως αριστερά ήταν ένα ελληνικό εστιατόριο, για να δειπνήσουμε.
Γύρω στις 2200 έρχεται ο Ν. μέσα στη χαρά και άρχισε τα πειράγματα….
Πάμε να πιούμε του λέω…
Περιέργως είχε κόσμο στα μαγαζιά ,κάτσαμε σε μια pub απέναντι από το σιδηροδρομικό σταθμό του Putney, είχε έρθει και η σύζυγος του και το πείραγμα συνεχιζόταν…
Όμως δεν υπολόγισε τον θυμόσοφο λαό όταν έλεγε
ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΧΛΑΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ!!!!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
