Πολωνία Πολωνία II – Η επιστροφή (Gdańsk, Sopot, Pruszcz Gdanski, Warsaw, Wroclaw)

[gkalla]

Βαρσοβία – Part I

Παρόλη την ταλαιπωρία μας ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς και αμέσως ρίξαμε μια ματιά στην θέα από το δωμάτιο. Τελικά όσο και να προσπαθούν με τους μοντέρνους ουρανοξύστες, αυτός του “Πατερούλη” είναι αξεπέραστος.

Βγάλαμε τα 3ήμερα ηλεκτρονικά μας εισιτήρια από την πολύ καλή εφαρμογή Jakdojade για όλα τα ΜΜΜ της Πολωνίας και πήγαμε ως το πολυτεχνείο της Βαρσοβίας για να συναντήσουμε τον Πολωνό φίλο μας “D”, να πιούμε ένα γρήγορο καφεδάκι και να συνεννοηθούμε για τα περαιτέρω. Είχαμε να τον δούμε αρκετό καιρό, εγώ από το 2021 ενώ ο @stonerolling από το 2019 αλλά ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Χωρίσαμε, εκείνος για το γραφείο του κι εμείς κατευθείαν για την παλιά πόλη.
Φτασαμε γρήγορα στην Πλατεία Zamkowy, στην είσοδο της παλιάς πόλης, με την Sigismund's Column και φυσικά το Βασιλικό παλάτι. Αδύνατον να πιστέψεις ότι όλο αυτό που βλέπεις είναι σύγχρονό μας και πως η ανακατασκευή τέλειωσε μόλις το 1980. Μόνο αργότερα που είδαμε φωτογραφίες από την ισοπεδωμένη πόλη το χωνέψαμε.

Μείναμε αρκετή ώρα εκεί καθώς πετύχαμε, σ’ ένα παράθυρο του παλατιού έναν σαλπιγκτή που άρχισε να σαλπίζει κάποια εμβατήρια.

Προχωρήσαμε σ’ ένα από τα κεντρικά δρομάκια, στην οδό Świętojańska για να πάρουμε μια καλύτερη εικόνα της παλιάς πόλης και…

εκεί πετύχαμε τον καθεδρικό ναό της Βαρσοβίας, που όσο παράξενος κι αν είναι απ’ έξω, τόσο κλασικά Πολωνικός είναι από μέσα.

Συνεχίσαμε για την κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης, Rynek Starego Miasta. Αν και γεμάτη μαγαζιά, εστιατόρια, καφέ και άπειρα τραπεζοκαθίσματα (περισσότερα απ’ ότι θυμόμουν από παλιά) παραμένει εντυπωσιακά όμορφη. Τα ανακατασκευασμένα κτίρια της συναγωνίζονται μεταξύ τους σε ομορφιά ενώ το μικρό άγαλμα της γοργόνας - συμβόλου της πόλης στο κέντρο συμπληρώνει την εικόνα.

Αμέσως μετά κάναμε μια παράκαμψη μπαίνοντας στα παράπλευρα στενάκια. Βρεθήκαμε σε μια μικρή πλατεία (Plac Kanonia) και είδαμε την καμπάνα των ευχών ενώ αμέσως μετά βρεθήκαμε στις παρυφές της παλιά πόλης, σ’ ένα σημείο με ωραία θέα προς το ποτάμι (Dung Hill Lookout Point).

Γυρίσαμε προς το κέντρο και μέσω της οδού Nowomiejska κινηθήκαμε προς το τέλος της παλιάς πόλης.

Σύντομα φτάσαμε στο Barbican, στα τούβλινα τείχη της πόλης με την όμορφη πύλη και βγήκαμε προς την νέα (παλιά) πόλη, περιοχή που την ήξερα καλά καθώς εδώ έμενα την προηγούμενη φορά που είχα βρεθεί στην Βαρσοβία.

Αμέσως πιάσαμε την οδό Freta τον βασικό δρόμο της περιοχής, με τα εξαιρετικά κτίρια και τα λογής λογής μαγαζάκια κι εστιατόρια.

Το σπίτι - μουσείο της Μαρίας Κιουρί που βρίσκεται εκεί το είχα επισκεφτεί παλιότερα και καθώς δεν μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση δεν το συζητήσαμε καν να μπούμε μέσα. Μια δυο φωτογραφίες ήταν αρκετές και η βόλτα συνεχίστηκε.

Φτάνοντας δίπλα στην πλατεία Rynek Nowego Miasta με την όμορφη εκκλησία του St Casimir κάναμε ένα μικρό διάλειμμα στην δροσιά, κάτω από τα σκιερά δέντρα και παρέα με κανά δυο άστεγους που έπαιρναν τον υπνάκο τους στα διπλανά παγκάκια.

Έχοντας πάρει τις ανάσες μας ξεκινήσαμε να δούμε την παλιά πόλη περιμετρικά. Ο φούρνος που συναντήσαμε όμως, μας “ανάγκασε” σε νέο διάλειμμα, αυτή τη φορά για μερικά κομμάτια πίτσας (Όχι άλλη πίτσα ρε Δημήτρη, έλεος!!!)

Η περίμετρος των τειχών της πόλης “έκρυβε” πολλές ιδιαίτερες γωνιές όπως το Mały Powstaniec, το παιδί πολεμιστή με πλήρη εξάρτηση, το Zegar Zygmunta, τον ανάγλυφο ζωδιακό κύκλο με τις φάσεις της σελήνης καθώς και το μνημείο του Jan Kiliński, του Πολωνού παπουτσή που έγινε ήρωας στην εξέγερση του 1794.

Πλησιάζοντας προς την πλατεία του βασιλικού παλατιού διακρίναμε τα καμπαναριά του καθεδρικού και της γειτονικής εκκλησίας του St Martin.

Φτάνοντας στην Πλατεία Zamkowy αρχίσαμε να ακολουθούμε την Βασιλική οδό (Krakowskie Przedmieście), έναν δρόμο με άπειρα αξιοθέατα που συνδέει το κέντρο της σύγχρονης πόλης με την παλιά.

Ο κόσμος που περπατούσε στην βασιλική οδό ήταν πολύς αλλά το εύρος του δρόμου είναι τέτοιο που όσοι άνθρωποι κι αν τον διασχίζουν δεν ενοχλούν. Στα πρώτα βήματα μας συναντήσαμε την εκκλησία της Αγίας Άννας με το ξεχωριστό καμπαναριό της.

Λίγο πιο κάτω κι ενώ είχε αρχίσει να μας ενοχλεί κάπως η ζέστη και ο ήλιος είδαμε το μνημείο του Adam Mickiewicz και την καρμελιτική εκκλησία Kościół Karmelitów Bosych την αίγλη της οποίας έκρυβαν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα στην είσοδό της.

Το Προεδρικό παλάτι (που βρισκόταν εκεί δίπλα) ήταν μάλλον η αιτία για τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Ακολούθως αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη από την Βασιλική οδό, εν μέρει για να δούμε το πάρκο Saxon αλλά κυρίως για να αναζητήσουμε καταφύγιο στην σκιά του.
Έτσι περάσαμε από την πλατεία Marszałka Józefa Piłsudskiego βλέποντας στο βάθος το πανόραμα ουρανοξυστών της πόλης ενώ στο όριο μεταξύ πλατείας και πάρκου είδαμε και το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη της Πολωνίας.

Μπήκαμε στον Saxon Garden, το πρώτο από τα πολλά, μεγάλα και πολύ προσεγμένα πάρκα της πόλης κι αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε στα δρομάκια, στους ανθόκηπους και τις λιμνούλες του. Κοντά στο υδραγωγείο με την μορφή ρωμαϊκού ναού της Εστίας (Vesta Water Tower) κάναμε ένα μικρό διάλειμμα γιατί, η αλήθεια είναι, μας είχε αιφνιδιάσει η έντονη ηλιοφάνεια και ζέστη της ημέρας.

Ξεκουραστήκαμε και επιστρέψαμε στην Βασιλική οδό, στο σημείο που έχει την έδρα του το Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, σ ένα ακόμη παλάτι (Czetwertyński-Uruski Palace) που έχει αλλάξει χρήση προς όφελος του λαού.

Ο Ναός του Τίμιου Σταυρού ήταν το επόμενο σημείο που σταθήκαμε, όχι τόσο για τον ίδιο τον ναό, όσο για να θαυμάσουμε το παλάτι Staszic και το μνημείο του Κοπέρνικου που βρίσκονταν διαγώνια απέναντι του.

Από το παλάτι Staszic και μετά η βασιλική οδός αλλάζει όνομα και πια λέγεται Nowy Świat. Εκτός από όνομα αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει και χαρακτήρα με τα κτίρια να παρουσιάζουν πιο σύγχρονη μορφή. Αρκετά από αυτά ήταν εντυπωσιακά όπως το το Θέατρο Sabat Theatre of Małgorzata Potocka στην κάθετη οδό Foksal, δρόμος με αρκετά εστιατόρια και καφέ.

Απέναντι υπήρχε μια πλαϊνή είσοδος για την εναλλακτική περιοχή Pawilony με τα μπαράκια που βρίσκονται στους εσωτερικούς ακάλυπτους των κτιρίων της περιοχής, οπότε δεν χάσαμε ευκαιρία να την τσεκάρουμε ώστε να πάρουμε μια ιδέα για τις βραδινές μας εξόδους. Δεν είδαμε βέβαια πολλά μεσημεριάτικα καθώς επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Μόνο σε κάποια από τα κτίρια γινόντουσαν καλλιτεχνικές εργασίες με νεαρόκοσμο να επιμελείται κάποιες τοιχογραφίες…

Σχετικά εξουθενωμένοι από το περπάτημα, την πείνα και την ζέστη ψάξαμε σ’ αυτά τα ενδιάμεσα στενάκια, πίσω από τα κτίρια, να βρούμε ένα μέρος να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Ήταν καιρός πια για μια παγωμένη μπύρα ή και δύο. Όπως βλέπετε τον στρώνω σιγά σιγά με τις μπύρες. Αν και στο θέμα φαγητό όχι. Πάλι πίτσα έφαγε.

Αρκετά αργότερα αναχωρήσαμε από εκεί για να συναντηθούμε πάλι με τον “D”, στον εσωτερικό κήπο μιας μπυραρίας. Συνεχίσαμε με μερικές ακόμη μπύρες (εγώ) και βότκες (ο @stonerolling) οι οποίες έρχονταν δυο δυο λόγω happy hour. Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πως ο “D” έψαχνε τις εκπτώσεις και τις προσφορές συνεχώς αλλά θα καταλαβαίναμε αργότερα το πόσο πολύ εθισμένος ήταν.

Στην διάρκεια της παραμονής μας στην μπυραρία μας πλησίασε ένας νεαρός από το διπλανό τραπέζι και μας ρώτησε αν μιλάμε ελληνικά. Χάρηκε όταν του είπαμε ναι και μάλλον κέρδισε το στοίχημα που είχε βάλει με την φίλη του. Δεν μου είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο. Συνήθως όταν μας ακούν να μιλάμε μας μπερδεύουν με Ισπανούς.
Αφού κατεβάσαμε κάμποσα ποτήρια απ’ ότι έπινε ο καθένας, φύγαμε προς το διαμέρισμα και τότε έγινε ένα μικρό θαύμα. Μπροστά μας βρέθηκε ένα ζαχαροπλαστείο, εξειδικευμένο στα pasteis de nata οπότε δεν χάσαμε την ευκαιρία. Πήραμε κάμποσα για να γλυκαθούμε.

Στο διαμέρισμα τα τσακίσαμε, κάναμε και μια καλή απογευματινοβραδινή σιέστα αλλά αμέσως μόλις νύχτωσε ξαναπήραμε το δρόμο για την επιστροφή στον “τόπο του εγκλήματος”, το Pawilony.

Η μέρα ήταν “δύσκολη” (Δευτέρα) οπότε τα πράγματα ήταν σαφώς υποτονικά. Λίγος κόσμος, αρκετά μαγαζιά κλειστά και πολύ ήσυχη και χαλαρή διάθεση. Ήπιαμε βέβαια 1-2 ποτάκια αλλά γύρω στη 01:00 άρχισαν τα κλείνουν και αυτά τα μαγαζιά που υπήρχαν.
Πήραμε έτσι το δρόμο της επιστροφής για το διαμέρισμα, αποφεύγοντας αριστοτεχνικά κάθε λίγο και λιγάκι τους διάφορους κράχτες των στριπτιτζάδικων που μας πλεύριζαν. Μας κακοχαρακτήρισαν μάλλον…

Διαδρομή 1ης μέρας στη Βαρσοβία

 

[gkalla]

Βαρσοβία – Part II

Το επόμενο πρωινό ξεκινήσαμε σχετικά νωρίς σκοπεύοντας να επισκεφτούμε την περίφημη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου της Βαρσοβίας. Την συγκεκριμένη βιβλιοθήκη την είχα δει περαστικός και βιαστικά την προηγούμενη φορά που είχα βρεθεί στην Βαρσοβία χωρίς να μπορέσω να ανέβω στον ταρατσόκηπο της και μου είχε μείνει απωθημένο.
Οι εντυπωσιακές τεράστιες πέτρινες πλάκες στο εξωτερικό της, γεμάτες με σκαλισμένα κείμενα σε διάφορες αρχαίες γλώσσες αλλά και μαθηματικά σύμβολα, έγιναν αντικείμενο πολλών φωτογραφιών.

Προχωρήσαμε βέβαια και στο εσωτερικό της που λόγω ώρας αλλά και εποχής δεν θα έλεγες ότι έσφυζε από κόσμο. Καλύτερα για μας βέβαια…
Είδαμε τους χώρους της, τις πολύ ψηλοτάβανες αίθουσες καθώς και τα υπερμεγέθη γλυπτά που τις κοσμούσαν. Αν και ως φοιτητής δεν ήμουν πολύ των βιβλιοθηκών, εδώ πραγματικά θα μου άρεσε να έρθω να διαβάσω.

Επόμενο βήμα ο ταρατσόκηπος. Ανεβήκαμε τα αρκετά αλλά σχετικά ήπια σκαλιά, συνοδεία πολλών παιδιών που είχαν έρθει με τους δασκάλους τους να επισκεφτούν την βιβλιοθήκη. Περπατήσαμε σε όλες τις πλευρές αυτού του υπέργειου κήπου, που είναι άψογα σχεδιασμένος αν και με μια σχετικά μινιμαλιστική λογική.

Η θέα από εκεί πάνω, είτε προς την παλιά πόλη είτε προς την σύγχρονη ήταν ανταποδοτική της προσπάθειάς μας.

Κατεβαίνοντας κατευθυνθήκαμε προς την γειτονική όχθη του Βίστουλα. Περάσαμε από την πίσω πλευρά του μουσείου του Κοπέρνικου ακολουθώντας το ποτάμι ενώ είμασταν σχεδόν μόνοι μας μάλλον λόγω της αρκετής ζέστης που επικρατούσε και σήμερα. Το μουσείο το έχω επισκεφτεί και πραγματικά το συστήνω όχι μόνο σε γονείς με παιδιά αλλά και σε ενήλικους. Είναι από τα καλύτερα του είδους.

Περάσαμε κάτω από μια γέφυρα του Βίστουλα και σε λίγο βρεθήκαμε σε μια ακόμη γοργόνα - σύμβολο της Βαρσοβίας.

Από μια μικρή καντίνα πήραμε 2 καφεδάκια στο χέρι και κάναμε ένα μικρό διάλειμμα στις όχθες του Βίστουλα παρατηρώντας τους μόνιμους κατοίκους του ποταμού να βολτάρουν.

Είχε φτάσει πια μεσημέρι οπότε επιστρέψαμε προς το πολυτεχνείο όπου είχαμε ραντεβού με τον “D” για μεσημεριανή κραιπάλη. Πριν όμως φροντίσουμε για τα στομάχια μας κάναμε μια μικρή βόλτα στο πολύ εντυπωσιακό κεντρικό κτίριο του πολυτεχνείου.

Η πρόταση του “D” ήταν για ένα κοντινό, ντόπιο εστιατόριο, στο οποίο επέμενε να πάμε καθώς είχε έκπτωση 25%. Γενικά εκεί που μας πήγαινε ήταν πάντα εστιατόρια στα οποία είχε έκπτωση. Ευτυχώς όλα αποδείχτηκαν καλά έως πολύ καλά.
Παραγγείλαμε όπως συνήθως πολλά και φάγαμε μέχρι σκασμού τα παραδοσιακά κρεατικά της χώρας. Συνοδευμένα με παγωμένες βότκες με χυμό λεμονιού, κάτι σαν λιμοντσέλο στο πιο δυνατό του. Εκεί πρωτοδοκιμάσαμε την Μαύρη Zubrowka, μια βότκα που μας άρεσε πολύ και την προτιμούσαμε όλες τις υπόλοιπες μέρες.

Το ίδιο απόγευμα, μετά την απαραίτητη ξεκούραση, ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε την γειτονιά της Πράγα, στην άλλη πλευρά του Βίστουλα.
Πήραμε το μετρό και πολύ γρήγορα φτάσαμε στην Πράγα, όπου μας υποδέχτηκε ο πρώτος άγγελος, ένα, ας πούμε, σύμβολο της γειτονιάς.

Δίπλα στο σταθμό του μετρό είδαμε την Ρωσικού στυλ εκκλησία Metropolitan Cathedral of Saint Mary Magdalene όμορφη εξωτερικά αλλά κλειστή.

Κατευθυνθήκαμε προς τη οδό Mała που είχα διαβάσει πως είναι ένας δρόμος που χρήζει της προσοχής μας αν και αρκετά παρακμιακός, χωρίς ωστόσο να μας εντυπωσιάσει όπως επίσης και η γειτονική Konopacka.

Φεύγοντας κινηθήκαμε προς το "Koneser" ένα παλιό εργοστάσιο βότκας που έχει μετατραπεί σε πολυχώρο. Για να φτάσουμε διασχίσαμε τον σταθμό τραίνων Warszawa Wileńska περνώντας μέσα από χωματόδρομους που κυκλοφορούσαν κάμποσοι παχουλοί πόντικες και αρουραίοι. Λες και είχαμε φύγει από την Βαρσοβία και είχαμε βρεθεί σε κάποια μικρή επαρχιακή πόλη.
Μετά από 1 περίπου χιλιόμετρο μπήκαμε επιτέλους στο Koneser, και αμέσως φάνηκε πόσο καλοφτιαγμένος ήταν ο χώρος. Παλιά και σύγχρονα κτίρια συνυπήρχαν αρμονικά, η διακόσμηση χαρούμενη και προσεγμένη ενώ τα καφέ και τα μπαράκια που υπήρχαν έμοιαζαν πολύ κυριλέ. Ωραία ήταν αλλά όχι για μας…

Έτσι φύγαμε και αρχίσαμε να κάνουμε ένα εκτεταμένο έλεγχο στα μπαρ της οδού Ząbkowska που σαφώς ήταν πιο πολύ του γούστου μας.

Για να καταλήξουμε σ’ ένα απ’ αυτά, με αυλή, ωραίες ροκιές και φανκιές, λίγους αλλά τρελαμένους θαμώνες (κι άλλους πιο εναλλακτικούς) και επιπλέον αρκετά καλές τιμές στα ποτά.

Ο Δημήτρης έριξε και τους χορούς του εκεί τραβώντας τα βλέμματα των έκπληκτων θαμώνων. Ένας από αυτούς μας κάλεσε σε ένα υπαίθριο πάρτυ σε χωράφι κάπου έξω από την Βαρσοβία την επόμενη μέρα. Το σφιχτό πρόγραμμά μας καθώς και η έλλειψη sleeping bag δυστυχώς δεν μας επέτρεψαν μια τέτοια ενδιαφέρουσα εμπειρία.

Μείναμε όσο περισσότερο μπορούσαμε καθώς έπρεπε να προλάβουμε το τραμ το τελευταίο (μετρό μάλλον) καθώς βρισκόμασταν αρκετά μακριά για να περπατήσουμε μέχρι το διαμέρισμα. Εεεε είχαμε πιεί και λίγο παραπάνω…
Η Praga πάντως μας αποχαιρέτησε με έναν ακόμη άγγελο της.

Διαδρομή στην Praga

 

[gkalla]

Βαρσοβία – Part III

Κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού του ταξιδιού είχα διαπιστώσει ότι πολλά από τα μουσεία της Βαρσοβίας είχαν μια μέρα με δωρεάν εισόδο. Ουσιαστικά κάθε μέρα υπήρχε κι ένα δωρεάν μουσείο. Ένα από αυτά που θέλαμε να επισκεφτούμε ήταν το μουσείο του μεγάλου συνθέτη Σοπέν.

Το επισκεφτήκαμε λοιπόν το πρωί της Τετάρτης αρκετά νωρίς και αρχικά θαυμάσαμε το κτίριο απ’ έξω.

Στην είσοδο παραλάβαμε τα δωρεάν εισιτήρια μας και γρήγορα μπήκαμε στο εσωτερικό του εξαιρετικού αυτού κτιρίου. Περιδιαβήκαμε τους χώρους του, ακούσαμε μέρη από τα έργα του συνθέτη απ’ όλες τις εποχές που μεγαλούργησε, διαβάσαμε σχεδόν τα πάντα για την καλλιτεχνική ή μη ζωή του κι είδαμε πολλά προσωπικά του αντικείμενα και πιάνα που του ανήκαν. Γενικά περάσαμε 1-2 ώρες εκεί πολύ ευχάριστες και δεν βαρεθήκαμε καθόλου.

Αμέσως μετά πήραμε το λεωφορείο 111 με τερματισμό στη στάση Esperanto και κατεβήκαμε στην στάση Zamenhofa 02 όλα ονόματα αφιερωμένα στην ιδιαίτερη αυτή τεχνητή γλώσσα (Esperanto) και στον δημιουργό της, τον Πολωνό-Εβραίο γιατρό Zamenhof. Φτάσαμε στο πάνω μέρος του κήπου Krasiński, ενός ακόμα πολύ περιποιημένου πάρκου της πόλης. Το διασχίσαμε κάθετα ώσπου φτάσαμε στο ομώνυμο παλάτι που υψωνόταν επιβλητικό στην άλλη πλευρά του πάρκου.

Περάσαμε από την πλευρά όπου βρισκόταν το σύμπλεγμα γλυπτών του μνημείου της εξέγερσης της Βαρσοβίας, δίπλα ακριβώς από το ανώτατο δικαστήριο της Πολωνίας.

Εκεί είδαμε και τον καθεδρικό του Πολωνικού στρατού λίγο πριν αρχίσουμε να ανηφορίζουμε (τρόπος του λέγειν, σε μια μάλλον επίπεδη πόλη) προς άλλες περιοχές.

Μέρες τώρα βλέπαμε σε διάφορα σημεία της χώρας ανθρώπους να κουβαλούν μεγάλα καλάθια από φρέσκες φράουλες και βατόμουρα. Έτσι είπαμε μήπως επισκεφτούμε τις αγορές της πόλης για να πάρουμε μερικά φρούτα αλλά και για να δούμε πως κινούνται και ψωνίζουν οι ντόπιοι. Φτάσαμε έτσι στις αγορές Hala Gwardii και Hala Mirowska της Βαρσοβίας που συνυπάρχουν η μια δίπλα στην άλλη. Η πρώτη ήταν κλειστή, μάλλον σε φάση ανακατασκευής ή ίσως και οριστικά παρατημένη ενώ η δεύτερη ήταν σχετικά αδιάφορη. Μόνο η λαϊκή αγορά έξω από αυτά τα 2 κτίρια άξιζε. Πήραμε τις φράουλες μας σε εξευτελιστική για τα δικά μας δεδομένα τιμή καθώς και λίγα μούρα και στρέψαμε την προσοχή μας στα τυριά και στα αλλαντικά που πωλούνταν στην αγορά. Κοιτάζοντας διστακτικά σ’ ένα πάγκο με τέτοια προϊόντα, μας πήρε είδηση η πωλήτρια και σε πολύ καλά αγγλικά μας ρώτησε τι ψάχναμε. Ζητήσαμε να δοκιμάσουμε κάποια τοπικά παραδοσιακά τυριά, μας έδωσε δείγμα από 2-3 και καταλήξαμε να ψωνίσουμε ένα τυρί, μάλλον κατσικίσιο, με λιναρόσπορο (πάλι μάλλον). Δεν μας ένοιαξαν και πολύ οι λεπτομέρειες, το τυρί ήταν εξαίσιο. Δυστυχώς τις επόμενες μέρες, όσο και να ψάξαμε, δεν το ξαναβρήκαμε.

Το μεσημέρι είχαμε πάλι ραντεβού με τον “D” για μια βόλτα με το αυτοκίνητό του. Ξεκινήσαμε λοιπόν να δούμε οδικώς τα περίχωρα της πόλης. Όσο απομακρυνόμασταν από το κέντρο της πόλης τόσο πιο πολλά γιγάντια, βαριά και αδιάφορα, σοβιετικού τύπου κτίρια βλέπαμε. Επιπλέον, λόγω και της ώρας το μποτιλιάρισμα ήταν σοβαρό και ο “D” προσπαθούσε με συνεχείς αλλαγές διαδρομής να ξεφύγει.

Με τα πολλά κι αφού είδε πως δεν μας ενθουσίαζε ιδιαίτερα το θέαμα αποφάσισε να μας πάει προς το πάρκο και το παλάτι Wilanów που βρίσκεται αρκετά έξω από την πόλη.

Φτάσαμε κάποια στιγμή και παρκάραμε σχετικά άνετα ενώ ο ουρανός είχε ήδη σκοτεινιάσει αρκετά από βαριά σύννεφα.

Η πρώτη εικόνα από τα κτίρια του πάρκου ήταν η Kościół pw. św. Anny, μια σχετικά μικρή και κομψή εκκλησία λίγο πριν την κεντρική είσοδο.

Πληρώσαμε το εισιτήριο μόνο για το πάρκο καθώς το βασικό αξιοθέατο του χώρου, το μουσείο του Βασιλιά Jan III στο Wilanów ήταν κλειστό για λίγες μέρες λόγω επισκευών συντήρησης. Στο χώρο κινούνταν κυρίως εργάτες και κηπουροί που εκτελούσαν τις εργασίες τους και λιγοστοί επισκέπτες.

Ακολούθως περάσαμε άμεσα στην πλευρά του παλατιού με τους περιποιημένους τριανταφυλλόκηπους του.

Σ’ ένα από τα περιφερειακά κτίρια διαπιστώσαμε πως υπήρχε μια προσωρινή έκθεση μοντέρνας τέχνης με δωρεάν είσοδο και μπήκαμε για να την δούμε. Πολλά τα ενδιαφέροντα έργα τέχνης κι ο @stonerolling άρχισε να τα φωτογραφίζει παρά το σχόλιο του “D” ότι μάλλον δεν επιτρέπεται. Κάποια στιγμή εντόπισε ένα έργο, μια χοντρή, καραβίσια, μεταλλική αλυσίδα που “αιωρούνταν” και προσπάθησε να βρει την καλύτερη γωνία για να την φωτογραφίσει, οπισθοχωρώντας διαρκώς. Ανέβηκε ένα μικρό σκαλάκι, πάντα κινούμενος με την όπισθεν, έσκυψε λίγο μήπως πετύχει καλύτερη γωνία και τέλος είδε με την άκρη του ματιού του μια πολυθρόνα ακριβώς πίσω του στην οποία και κάθισε πετυχαίνοντας εντέλει την τέλεια λήψη. Την ίδια στιγμή κατέφθασαν “αλαλάζοντας” οι δύο κυρίες που ήταν υπεύθυνες στην έκθεση, η μια μάλιστα κρατώντας το κεφάλι της με τα δυό της χέρια, εμφανώς σε απόγνωση. Λίγο πιο πέρα εμφανίστηκε τρεχάτος κι ο σεκιουριτάς του χώρου με ιδιαίτερα βλοσυρή κι απειλητική έκφραση. Ο @stonerolling, αλλά κι εμείς θεωρώντας πως όλος αυτός ο χαμός γινόταν εξαιτίας της “απαγορευμένης” φωτογράφισης αρχίσαμε να ψελλίζουμε πως “Όλα ΟΚ, τώρα σβήνουμε τις φωτογραφίες, calm down” κι άλλα τέτοια. Γρήγορα όμως καταλάβαμε πως το πρόβλημα ήταν πως στην προσπάθεια του να φωτογραφίσει το έργο τέχνης είχε καθίσει πάνω σε ένα άλλο!!! Στη πολυθρόνα δηλαδή που ήταν μέρος μιας σύνθεσης που περισσότερο θύμιζε σαλόνι σπιτιού του ‘60 παρά έργο τέχνης.

Ντροπιασμένοι από την “καταστροφή” των έργων τέχνης φύγαμε τρέχοντας από τον χώρο χωρίς να δούμε τίποτα άλλο και τρέξαμε να κρυφτούμε στο δάσος του παλατιού. Κι εκεί υπήρχαν βέβαια άλλα σημεία με έργα που μπορούσαμε να “βανδαλίσουμε” όπως διάφορα ξύλινα έπιπλα και περίπτερα κυνηγιού, αλλά το αποφύγαμε. Δεν θέλαμε να πάμε σε πολωνική φυλακή…

Επειδή ο καιρός βάραινε όλο και περισσότερο αρχίσαμε να κινούμαστε βιαστικά, σχεδόν τρέχοντας, στα μονοπάτια του πάρκου. Είδαμε και τις 2 λίμνες του και ξαφνιαστήκαμε από τους ψαράδες που βρίσκονταν στην μεγαλύτερη από αυτές. Και όχι δεν ήταν οι απόγονοι του βασιλιά αλλά κάποιοι κοινοί θνητοί που απλά είχαν την δυνατότητα να ψαρεύουν ελεύθερα εκεί.

Σύντομα άρχισε κι η ψιχάλα οπότε γρήγορα γρήγορα περάσαμε από τις όχθες της μεγάλης λίμνης φωτογραφίζοντας κάποια από τα μνημειακά έργα του χώρου, τα περισσότερα εμπνευσμένα από την αρχαιοελληνική μυθολογία.

Στην έξοδο πια η βροχή είχε δυναμώσει πολύ οπότε δεν υπήρχε δυνατότητα για άλλες υπαίθριες επισκέψεις κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε ως το σπίτι του “D”, στα “φτηνά” περίχωρα της πόλης. Όπως μας εξήγησε είχε επιλέξει να στήσει το σπιτικό του ακριβώς έξω από τα τυπικά σύνορα της Βαρσοβίας γλυτώνοντας μεγάλο μέρος από τον δημοτικό φόρο της πρωτεύουσας. Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλισε όμορφα με τοπικό, καλό μπράντι για αρχή, μερικά πολύ καλά κρασιά (όλα άλλων χωρών, κανένα πολωνικό), συνοδεία ντόπιων τυριών κι αλλαντικών και κυρίως καλή παρέα με τον “D” και την κόρη του.

Επιστρέψαμε στο διαμέρισμα με Uber (και αυτό με έκπτωση από τον “D”, εννοείται), μετά τις 1:30πμ. Πολύ αργά για την ζωή του D, όχι όμως για μας, αν και τελικά ήμασταν αρκετά κουρασμένοι για να βγούμε πάλι. Την επόμενη μέρα θα είχαμε την ευκαιρία να αναπληρώσουμε.

Διαδρομή 3ης μέρας στη Βαρσοβία

 

[gkalla]

Βαρσοβία – Part IV

Το πρωί φρέσκοι και ξεκούραστοι ξεκινήσαμε για το μουσείο της εξέγερσης της Βαρσοβίας. Είχαμε ακούσει πολλά θετικά σχόλια για το εν λόγω μουσείο, τα οποία μας επιβεβαίωσε o “D”. Μας πρότεινε επίσης, το κατά την γνώμη του, ισάξιο μουσείο της ιστορίας των Πολωνών Εβραίων (POLIN - Museum of the History of Polish Jews) αλλά μάλλον δεν θα είχαμε το χρόνο και γι’ αυτό. Τελικά όντως δεν προλάβαμε να πάμε.

Παρόλο που ήταν αρκετά νωρίς στο μουσείο της εξέγερσης υπήρχαν αρκετοί επισκέπτες. Περιδιαβήκαμε τις αίθουσες του κατ’ αρχήν παίζοντας με τα εκθέματα και όχι, αυτή την φορά δεν μας κυνήγησε κανένας φύλακας.

Διαβάσαμε διάφορα ιστορικά και πολιτικά στοιχεία της εποχής με σκοπό να καταλάβουμε καλύτερα τι ακριβώς είχε συμβεί. Βλέπετε οι γνώσεις που είχαμε για τα γεγονότα ήταν το λιγότερο ανεπαρκείς. Σε λίγο μπήκαμε σ’ ένα μεγάλο χώρο και θαυμάσαμε το πολωνικό βομβαρδιστικό που κρεμόταν αριστοτεχνικά στον “ουρανό” του μουσείου.

Περνώντας από αίθουσα σε αίθουσα είδαμε προθήκες με διάφορα όπλα και πολεμοφόδια της εποχής καθώς και διοράματα της κατεστραμμένης πόλης. Μέχρι που “παίξαμε” με τους ασυρμάτους της εποχής “στέλνοντας” μηνύματα σε κώδικα Μόρς και είδαμε μια τρισδιάστατη ταινία για το πως ήταν η ισοπεδωμένη Βαρσοβία μετά το τέλος της εξέγερσης.

Το μουσείο τελικά ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, καλά δομημένο και με άψογη οργάνωση. Ακόμα κι ένας ανυποψίαστος ξένος έφευγε από εκεί πλήρως ενημερωμένος για τα γεγονότα της δύσκολης αυτής περιόδου αν και φυσικά υπήρχε ένας μέρος της πληροφορίας που ήταν δοσμένο από την σημερινή πολιτική οπτική της χώρας.

Βγήκαμε έξω μετά από 2,5 ώρες και καθώς η επόμενη μέρα θα ήταν η τελευταία μας στην πόλη έπρεπε να ψωνίσουμε τα απαραίτητα δωράκια και σουβενίρς οπότε η επιστροφή στην παλιά πόλη ήταν μονόδρομος. Θέλαμε εξάλλου να πάρουμε άλλη μια μικρή γεύση από την περιοχή έχοντας φρέσκιες στο μυαλό μας τις εικόνες της καταστροφής της πόλης. Φτάσαμε γρήγορα σχετικά, και ψάξαμε για μαγνητάκια και μερικά κοσμηματάκια με κεχριμπάρι της Βαλτικής για τις γυναίκες της ζωής μας που για μια ακόμη φορά είχαμε αφήσει πίσω στην Αθήνα κι έπρεπε κάπως να εξιλεωθούμε.

Τα ψώνια δεν είναι το φόρτε μας οπότε γρήγορα εξαντληθήκαμε και αμέσως καθίσαμε για μερικές μπυρίτσες στην Rynek Starego Miasta. Η εκπαίδευση του @stonerolling στην μπυροποσία συνεχίστηκε.

Μεσημέριαζε κι είχαμε το καθιερωμένο πια γαστριμαργικό meeting με τον “D”. Ξεκινήσαμε νωθρά την επιστροφή μας προς το κέντρο της σύγχρονης πόλης περνώντας πάντως ξανά από την St Martin's Church, την Πλατεία Zamkowy με την Sigismund's Column, το Βασιλικό παλάτι και την Αγία Άννα, έτσι, εν είδει αποχαιρετισμού στην παλιά πόλη.

Στο δρόμο μας, μάλλον τυχαία, βρέθηκε το εντυπωσιακό Εθνικό θέατρο της Πολωνίας που αποτυπώθηκε κι αυτό σε μια - δυό φωτογραφίες.

Φτάσαμε στο εστιατόριο που μας είχε πει ο “D” (25% έκπτωση, μην ξεχνιόμαστε) και γευματίσαμε ικανοποιητικά, φυσικά με την συνοδεία παγωμένων κοκτέιλ βότκας - λεμόνι και μερικές ακόμη μπύρες για “σβήσιμο”. Είχαμε πια εφαρμόσει για τα καλά το δίπτυχο Βότκα - Μπύρα που συχνά πυκνά βλέπαμε σε πολλά μπαράκια της πόλης.

Αυτή τη φορά καθίσαμε αρκετά παραπάνω στο εστιατόριο καθώς θα ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπαμε τον “D”. Έτσι όταν πια αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο διαμέρισμα ήταν ήδη αργά το απόγευμα.
Περάσαμε βιαστικά από το δημαρχείο της πόλης και σε λίγα λεπτά είμασταν στο διαμέρισμα για ανασύνταξη δυνάμεων.

Αργούτσικα βρεθήκαμε στο Pawilony και πάλι. Κάναμε τον απαραίτητο ποιοτικό έλεγχο στα διάφορα μπαράκια της περιοχής έως ότου η γνωστή ευφράδεια του @stonerolling μας “έμπλεξε” με μια μικρή παρέα εικοσάχρονων, εκ των οποίων και ένα κορίτσι από την Ουκρανία. Αρχίσαμε την κουβέντα σε σπασμένα αγγλικά και φυσικά στην νοηματική και γρήγορα προσπαθήσαμε να τελειώσουμε την τεκίλα του καταστήματος. Στο τέλος τα καταφέραμε, κερνώντας τη παρέα και δείχνοντας έμπρακτα την “στήριξη” μας στον λαό της Ουκρανίας!

Γυρίσαμε πολύ αργά στο διαμέρισμα, γύρω στις 03:30. Τέτοια ώρα μέχρι και οι κράχτες των γειτονικών night clubs είχαν πάει για ύπνο. Από το παράθυρό μας είδαμε την μέρα να αρχίζει ήδη!! Άντε να κοιμηθείς νυχτιάτικα με τόσο φώς, είπε ο @stonerolling αλλά εγώ ήδη ροχάλιζα. Ήταν η τελευταία, ηρωϊκή μας νύχτα στην πρωτεύουσα.

 

[gkalla]

Βαρσοβία – Part V και Wroclaw

Το τελευταίο πρωινό στην Βαρσοβία είχε φτάσει. Ετοιμάσαμε τα μπαγκάζια μας και είπαμε να πιούμε ένα τελευταίο καφεδάκι στο διαμέρισμα. Ο @stonerolling είχε δει πως στο καφέ, από κάτω, διαφήμιζαν ότι φτιάχνουν Freddo Espresso και είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Πήγε λοιπόν στον πάγκο, ζήτησε τους καφέδες και τότε ξεκίνησε ο πανικός. Ο υπάλληλος αγχώθηκε τρομερά κι έβγαλε αμέσως “σκονάκι” με τον τρόπο παρασκευής του Freddo. Κάθε γραμμή την διάβαζε 3-4 φορές πριν προχωρήσει στην αντίστοιχη ενέργεια και όπως εύκολα μπορείτε να καταλάβετε ήπιαμε ένα “ωραίο” κρύο καφεζούμι. Δεν πειράζει, που θα πάει, θα μάθουν.

Αφήσαμε το διαμέρισμα κι αμέσως ξεκινήσαμε να πάμε στο 2ο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, τον Warszawa Gdańska απ’ όπου θα φεύγαμε το απόγευμα για το Wroclaw ώστε να αφήσουμε εκεί τις βαλίτσες μας για να είμαστε άνετοι στις βόλτες που θα κάναμε την υπόλοιπη ημέρα. Φτάσαμε κι αρχίσαμε να ψάχνουμε lockers αλλά δεν βλέπαμε πουθενά. Ρωτήσαμε τους υπαλλήλους του σταθμού και μας είπαν ότι δεν υπήρχαν, ούτε στο σταθμό, ούτε στην γύρω περιοχή! Πολύ ευγενικοί προσφέρθηκαν να μας τις κρατήσουν εκείνοι στο γραφειάκι του σταθμού αλλά το φοβηθήκαμε κι αφού τους ευχαριστήσαμε, ξαναφύγαμε με προορισμό το κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Εκεί εντοπίσαμε πολλά lockers κι αφού παιδευτήκαμε αρκετά με το ηλεκτρονικό σύστημα τους επιτέλους τα καταφέραμε.

Βγαίνοντας από το σταθμό είδαμε την καντίνα που είχαμε ψωνίσει την πρώτη βραδιά μας στην πόλη. Η πρόταση για μια ακόμη Zapiekanka απορρίφθηκε ομόφωνα. Ποτέ ξανά…

Για την τελευταία μέρα μας στην Βαρσοβία είχαμε αφήσει την επίσκεψη στο Πάρκο και παλάτι Łazienki, εν μέρει γιατί τις Παρασκευές ήταν δωρεάν η επίσκεψη. Είχαμε βλέπετε επηρεαστεί από την εκπτωτική μανία του φίλου μας “D”.

Μπήκαμε στο μεγάλο αυτό πάρκο με ψιλόβροχο, κατά περιόδους και φυσικά πολύ υγρασία. Για μια ακόμη φορά θαυμάσαμε ένα ακόμη εξαιρετικό πάρκο, περιποιημένο, πεντακάθαρο και γεμάτο ζωή.

Σε λίγο βρεθήκαμε στο πρώτο σημείο που είχε ενδιαφέρον. Ένας μικρός πορτοκαλεώνας, σε γλάστρες, θέαμα τόσο παράταιρο με την Πολωνία, βρισκόταν μπροστά από το κτίριο του Βασιλικού θεάτρου. Ε δεν μείναμε και πολύ εκεί. Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια που λέει και η παροιμία.

Προσπεράσαμε βιαστικά το υδραγωγείο του πάρκου που ήταν σαφώς κατώτερου αυτού που είχαμε δει στο Saxon Garden.

Πολύ κοντά βρήκαμε το White Pavilion, ένα μικρό, κομψό κτίριο που τράβηξε αμέσως την προσοχή μας.

Μπήκαμε μέσα και αμέσως οι κυρίες που βρίσκονταν στο φουαγιέ έτρεξαν να μας δώσουν πλαστικά καλύμματα για τα ήδη βρεγμένα και λίγο λασπωμένα παπούτσια μας. Αφού τα φορέσαμε μπήκαμε στις αίθουσες του κτιρίου και μείναμε άφωνοι. Ήταν λες και είχαμε μεταφερθεί σε κάποιο αναγεννησιακό palazzo της Ιταλίας.

Μικρό καθώς ήταν το White Pavilion δεν μας πήρε πολύ χρόνο να το εξερευνήσουμε. Συνεχίσαμε προς το βασικό αξιοθέατο του πάρκου το Παλάτι Lazienki. Η θέση του κτιρίου (πάνω σε ένα μικρό τεχνητό νησί) και η ομορφιά του έκαναν τον @stonerolling να τραβήξει άπειρες φωτογραφίες. Το γυρίσαμε, εξωτερικά, απ’ όλες τις πιθανές γωνίες αλλά όταν τελικά προσπαθήσαμε να μπούμε μέσα διαπιστώσαμε πως ήταν κλειστό για το κοινό λόγω κάποιας επίσημης εκδήλωσης. Μέχρι και τηλεοπτικά κανάλια είδαμε να παίρνουν συνεντεύξεις από διάφορους καλοντυμένους προσκεκλημένους.

Λίγο απογοητευμένοι συνεχίσαμε προς την άλλη πλευρά της λιμνούλας όπου υπήρχε ένα μικρό αναψυκτήριο (με αλμυρές τιμές) ενώ στο πίσω μέρος του βρισκόταν το Αμφιθέατρο, ένας σύγχρονος χώρος που τεχνηέντως έμοιαζε με ερείπια αρχαίου θεάτρου.

Δεν σταθήκαμε καθόλου εκεί και συνεχίσαμε προς την περιοχή του πάρκου όπου βρισκόταν το Βασιλικό μουσείο του Lazienki καθώς και το Παλάτι Myślewicki και τα 2 κλειστά για το κοινό. Το μουσείο λόγω έργων, το παλάτι άγνωστο γιατί. Εεε δεν είναι έτσι η δωρεάν είσοδος!!! Να μην μπορείς να δεις τίποτα!

Έτσι χωρίς να έχουμε δει πολλά πράγματα ξεκινήσαμε να διασχίσουμε ξανά το πάρκο προς τα πίσω. Η ψιχάλα είχε σταματήσει από ώρα αλλά είχε εμφανιστεί πια ένα καινούργιο πρόβλημα. Λόγω της υγρασίας και της λιμνούλας είχαν αρχίσει να εμφανίζονται πολλά κουνούπια. Και τι κουνούπια! Εξειδικευμένα στο να τσιμπάνε μόνο τον @stonerolling. Όσο κι αν έτρεχε, όσο κι αν πήγαινε ζιγκ ζαγκ, όσο κι αν χαστουκιζόταν αυτά επέμεναν να τον κυνηγούν και να τον τσιμπάνε. Με τους τόσους ελιγμούς που έκανε πρέπει να διήνησε τουλάχιστον 1 χιλιόμετρο παραπάνω από μένα που φυσικά συνέχιζα αμέριμνος και χαλαρός την βόλτα μου. Αφού είχα πάρει μαζί μου το καλύτερο αντικουνουπικό του κόσμου, τον @stonerolling.

Κάποια στιγμή βγήκαμε πια στην άλλη πλευρά του πάρκου όπου, μέσα σε ένα περιποιημένο ανθόκηπο υψωνόταν το Μνημείο του Σοπέν. Ευτυχώς τα κουνούπια δεν ακολούθησαν εδώ κι έτσι πήραμε μια μικρή ανάσα στα παγκάκια γύρω από το μνημείο.

Βγήκαμε σχεδόν στον δρόμο πέφτοντας πάνω σε μια υπαίθρια βιτρίνα μ’ ένα εντυπωσιακό παλιό αυτοκίνητο την Cadillac Marszałka Józefa Piłsudskiego.

Πολύ κοντά βρισκόταν το Παλάτι Belweder που είναι η Έδρα της Πολωνικής Κυβέρνησης το οποίο και φωτογραφίσαμε διακριτικά, από τα κάγκελα, καθώς υπήρχε σημαντική φύλαξη από αστυνομικούς.

Είχε έρθει η ώρα να τα μαζεύουμε. Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς τον κεντρικό σταθμό, ανακτήσαμε τις αποσκευές μας, πήραμε από εκεί το τραμ και με τα πολλά φτάσαμε στο άλλο σταθμό των τραίνων απ’ όπου θα αναχωρούσαμε για το Wroclaw. Ένα πρόχειρο καφεδάκι κι ένα παγωτό από το γειτονικό super market ήταν το μόνο που προλάβαμε να κάνουμε πριν από την αναχώρηση μας.

Μπήκαμε στο τραίνο, βρήκαμε την θέση μας (αυτή τη φορά είχαμε διαλέξει σωστά τις θέσεις ώστε να κοιτάζουμε προς την φορά της κίνησης) και για πρώτη και τελευταία φορά ακούσαμε ελληνικά από ένα ζευγάρι νεαρών που θα συνταξιδεύαμε. Παράξενο μας φάνηκε πως σε 8 μέρες στην Πολωνία δεν είχαμε ξανακούσει έλληνες, ούτε και ακούσαμε και στις επόμενες 2,5 μέρες στο Wroclaw.

Στην μάλλον αδιάφορη διαδρομή, μέσα από τους ατελείωτους κάμπους της κεντρικής Πολωνίας, το μόνο πράγμα που έδινε λίγο ενδιαφέρον ήταν ο άστατος καιρός που επικρατούσε.

Φτάσαμε στο Wroclaw και τον σιδηροδρομικό σταθμό του που έμοιαζε λιγάκι με κάστρο ιπποτών σε περίπου 4 ώρες.

Ξεκινήσαμε με τα πόδια και μετά από 1 και κάτι χιλιόμετρα φτάσαμε στο νέο μας κατάλυμα. Μας άνοιξε ο “θυρωρός” και “φύλακας” του κτιρίου, ένας φοβερός και πολύ χαδιάρης γατούλης και με τις κλασικές διαδικασίες (κωδικοί και κλειδιά σε μεταλλικά κουτιά) μπήκαμε στο ομολογουμένως εξαιρετικό διαμέρισμα.

Είχαμε όμως ακόμη κουράγιο για μια γρήγορη, βραδινή βόλτα και καθώς το διαμέρισμα ήταν μέσα στα όρια της παλιάς πόλης φτάσαμε γρήγορα στο Παλιό δημαρχείο της πόλης το οποίο φιλοξενεί πια το μουσείο αστικής τέχνης (Museum of Bourgeois Art).

Παρόλο που το δημαρχείο ήταν πραγματικά εντυπωσιακό δεν σταθήκαμε καθόλου γιατί από την γειτονική κεντρική πλατεία (Market Square) ακουγόταν μουσική, υπήρχε στημένη μια μεγάλη σκηνή και πολύς κόσμος ήταν καθισμένος ή όρθιος μπροστά της.

Η μουσική εκδήλωση φαινόταν όμως να βρίσκεται στο τέλος της ενώ άμεσα έκανε την εμφάνιση της η βροχή. Σε λίγο όλοι άρχισαν να τρέχουν να κρυφτούν. Το ίδιο και μεις, που βρήκαμε καταφύγιο σε μια στοά πάνω στην πλατεία, βλέποντας τις όμορφες εικόνες.

Σε 15 λεπτά περίπου έκοψε η βροχή και δειλά δειλά ξεμυτίσαμε κι εμείς. Πρώτο μέλημα φυσικά να τσεκάρουμε τα μπαράκια πέριξ της πλατείας. Και φυσικά βρέθηκε άμεσα το στέκι για τις επόμενες νύχτες, το Κουβανέζικο (σε ιδιοκτησία και στυλ) Casa de la musica, ένα ακόμη latin μαγαζί. Φαίνεται πως οι Πολωνοί λατρεύουν το συγκεκριμένο είδος.

Μείναμε αρκετά στο μπαράκι και κάναμε φυσικά γνωριμίες. Μας έπιασε κουβέντα ένας Πολωνός που είχε μετακομίσει πρόσφατα στην πόλη και μας ρωτούσε αν ξέρουμε άλλα μπαράκια, έτσι σαν κι αυτό, ζωντανά. Όταν κατάλαβε ότι εμείς ξέραμε λιγότερα απ’ αυτόν συνέχισε τις ερωτήσεις για ελληνικά νησιά με κλαμπ και τρελές διασκεδάσεις. Είχε ανησυχίες ο άνθρωπος…

Κάποια στιγμή λυγίσαμε από την κούραση και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο κατάλυμα. Τότε μόνο καταλάβαμε ότι είμασταν νηστικοί όλη μέρα. Ευτυχώς το γειτονικό Super market, Zabka (με σήμα τον βάτραχο) ήταν 24ώρου λειτουργίας και έτσι πήραμε κάμποσα σαντουιτσάκια με “ευφάνταστα” ισπανικά ονόματα (Ανδαλουσία, Καταλονία, κλπ). Τα τσακίσαμε και πέσαμε για ύπνο σαν πουλάκια.

 

[stonerolling]

Τελικά ωραία περνάμε μου φαίνεται, εγώ βάζω το κέφι, την διασκέδαση, τις γκάφες και τις φωτογραφίες κι εσύ @gkalla τα υπόλοιπα. Δίκαια πράγματα δηλαδή.

Νομίζω όμως πως χρειάζεσαι κάποια εκπαίδευση για να απογειωθεί η ομάδα. Φτάνουν τα μεζεδοπωλεία και οι μάσες σου στην Αθήνα. Θα πρέπει να ακολουθήσεις κάποιες φορές το δικό μου πρόγραμμα μια που σε αντίθεση με την βαρετή από πλευράς διασκέδασης Πολωνία στην Αθήνα έχουμε μπαρούκλες με μουσικάρες και χορούς απ'όλα τα είδη μουσικής (πλην ελληνάδικων που βγάζω καντήλες).

 

[gkalla]

Τελικά ωραία περνάμε μου φαίνεται, εγώ βάζω το κέφι, την διασκέδαση, τις γκάφες και τις φωτογραφίες κι εσύ @gkalla τα υπόλοιπα. Δίκαια πράγματα δηλαδή.

Αυτά είναι!!! Μωρέ αν δεν ήμουνα κι εγώ να σε οργανώσω το πολύ πολύ να πήγαινες μέχρι Σούρμενα, Κουκουβάουνες και Μαγκουφάνα από εξωτερικό.

Νομίζω όμως πως χρειάζεσαι κάποια εκπαίδευση για να απογειωθεί η ομάδα. Φτάνουν τα μεζεδοπωλεία και οι μάσες σου στην Αθήνα.

Κατάλαβα... Πάλι νηστικό θέλεις να με αφήνεις. Με σαντουιτσάκια από τα Σούπερ Μάρκετ. Δεν σφάξανε. Πεινάω σου λέω...

Θα πρέπει να ακολουθήσεις κάποιες φορές το δικό μου πρόγραμμα

Ναι, να βγάλεις εσύ πρόγραμμα και να την περνάμε όλη μέρα σε σιδηροδρομικούς σταθμούς στην μέση του πουθενά. Σου ετοιμάζω συμβόλαιο που θα λέει σαφώς ότι απαγορεύεται να παρεμβαίνεις στο πρόγραμμα (μεταξύ άλλων). Αν δεν το υπογράψεις θα σε πάρω μαζί μου στο επόμενο ταξίδι και μετά θα ξεχάσω να σε φέρω πίσω...

 

[gkalla]

Wroclaw - Part I

Το επόμενο πρωϊνό δεν ξύπνησα καλά. Είχα κάποια προβλημάτακια που μάλλον μου είχαν προκαλέσει το χθεσινά σάντουιτς. Την γλίτωσα από την Zapiekanka και την πάτησα από το Zabka. Έστειλα τον @stonerolling στον γειτονικό Καθεδρικό της Μαρίας Μαγδαληνής κι έμεινα λίγο περισσότερο στο διαμέρισμα ώσπου να αισθανθώ καλύτερα.

Συναντήθηκα με τον Δημήτρη λίγο αργότερα και κινηθήκαμε στα καταπληκτικά στενά της παλιάς πόλης. Δεν αργήσαμε να δούμε τους πρώτους από τους πολλούς νάνους (ο κουφός, ο τυφλός κι ο ανάπηρος), αυτά τα μικρά αγάλματα που βρίσκονται διασκορπισμένα στους δρόμους του Wroclaw.

Ξαναβρεθήκαμε πάλι, ημέρα αυτή τη φορά, σ’ αυτό το κόσμημα της πόλης, το παλιό δημαρχείο και δεν σταματήσαμε να το θαυμάζουμε απ’ όλες τις πλευρές.

Το ίδιο ακριβώς συνέβει με την πλατεία Rynek. Δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε.

Εντύπωση μας έκανε πως πάνω στην πλατεία υπήρχαν 2 ελληνικά εστιατόρια, το Acropolis και το Greco. Η ελληνική κουζίνα έχαιρε εκτίμησης στην πόλη. Όχι ότι θα τρώγαμε εκεί αλλά ρίξαμε μια ματιά στις τιμές του καταλόγου που ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Φαίνεται θα έπαιρναν τις πρώτες ύλες τους από ελληνικά super market…

Περάσαμε στην διπλανή πλατεία Solny που παρά το γεγονός ότι δεν είναι τόσο διάσημη όσο η Rynek ήταν εξίσου εντυπωσιακή.

Προσπεράσαμε την St Elizabeth of Hungary και μέσα από πολλά όμορφα στενάκια φτάσαμε σ’ ένα μικρό πεζόδρομο στον οποίο εκτός από τα διάφορα μικρά, εναλλακτικά μαγαζάκια είδαμε το Μνημείο σφαγιασθέντων ζώων, ένα σύμπλεγμα αγαλμάτων απ’ όλα τα οικόσιτα ζώα που καταναλώνει εδώ και αιώνες η ανθρωπότητα. Τα τρώμε που τα τρώμε, να μην τα τιμήσουμε κιόλας;

Περπατώντας φτάσαμε στο ποταμό Oder στο ύψος της γέφυρα Pomorski Południowy και περπατήσαμε για λίγο στον δρόμο που κινείται παράλληλα του.

Εκεί κοντά βρίσκονταν τα εκτεταμένα κτίρια του Πανεπιστημίου του Βρότσλαβ. Δεν ζηλέψαμε πολύ καθώς είναι σαν τα δικά μας πανεπιστήμια, ακριβώς!

Καθώς θα επιστρέφαμε την επόμενη μέρα στο πανεπιστήμιο, για να επισκεφτούμε το μουσείο του, δεν σταθήκαμε πολύ εκεί και προχωρήσαμε ελαφρά πιο εσωτερικά, στην ίδια γειτονιά, πέφτοντας πάνω στο κτίριο του μουσείου Lubomirski Princes. Στον περιποιημένο κήπο του υψωνόταν ένα μνημείο προς τιμή του Angelus Silesius.

Ακούσαμε έντονη φασαρία προς το μέρος της πλατείας Nowy Targ και διαπιστώσαμε πως πολύς κόσμος κατευθυνόταν προς τα εκεί. Ήταν όλοι εξοπλισμένοι με κομματικές κονκάρδες, κομματικές και πολωνικές σημαίες ενώ δεν σπάνιζαν οι σημαίες της ΕΕ. Είχαμε βρεθεί σε μια δυναμική διαδήλωση της δεξιάς αντιπολίτευσης ενάντια στην ακροδεξιά κυβέρνηση. Το ‘δαμε κι αυτό!

Το κλίμα δεν μας σήκωνε πολύ οπότε βιαστικά φύγαμε και χωθήκαμε στην γειτονική κεντρική αγορά, Hala Targowa. Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη όμως ήταν καλά οργανωμένη και μπορούσες να βρεις τα πάντα (εκτός από το κατσικίσιο τυρί που είχαμε δοκιμάσει στην Βαρσοβία). Εντύπωση μας έκαναν και τα αλυσοδεμένα πιατικά στο μικρό εστιατόριο της αγοράς. Μάλλον θα είχαν κάνει εγκλήματα και είχαν ποινή να εκτίσουν…

Μέχρι να βγούμε από την αγορά είχε τελειώσει η διαδήλωση και ο κόσμος που κυκλοφορούσε στην περιοχή ήταν υπερβολικός. Χωρίς να έχουμε άλλη επιλογή ακολουθήσαμε το ανθρώπινο “ποτάμι” και περάσαμε προς τη νησίδα Wyspa Piasek. Απ’ εκεί είχαμε ήδη οπτική επαφή με την άλλη πλευρά του ποταμού και τον καθεδρικό της πόλης.

Είχαμε κουραστεί λιγάκι οπότε πήραμε μια ανάσα δίπλα στο ποτάμι κοιτάζοντας, απέναντι προς την γέφυρα Młyński.

Συνεχίσαμε περνώντας την γέφυρα Tumski και κατευθυνόμενοι προς την εκκλησία Collegiate Church of the Holy Cross and St. Bartholomew και ρίξαμε μια γρήγορη ματιά στο εσωτερικό της αλλά δεν μας εντυπωσίασε.

Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται ο καθεδρικός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή (Wieża Katedry św. Jana Chrzciciela), σαφώς πιο εντυπωσιακός, εξωτερικά κι εσωτερικά.

Η περιοχή ήταν γεμάτη με εκκλησιαστικά και μοναστικά κτίρια, όπως το Metropolitan Seminary καθώς και μοναχούς και μοναχές.

“Ε φτάνει πια με τα θρησκευτικά” είπαμε κι οι δυό και περάσαμε την γέφυρα Pokoju προς το Εθνικό μουσείο του Wrocław, που στεκόταν δίπλα από το ποτάμι, “στολισμένο”σχεδόν ως πάνω με καταπράσινο κισσό. Απέναντι βλέπαμε την Γέφυρα Grunwaldzki αλλά στην πραγματικότητα δεν “βλέπαμε” μπροστά μας από την πείνα.

Διαλέξαμε ένα εστιατόριο με τοπική κουζίνα, το Chatka przy Jatkach. Είπαμε να δοκιμάσουμε τα πιερόγκι τους και ζητήσαμε να μας φέρουν ένα πιάτο από τα κλασικά με κιμά. Μας έφεραν τελικά 2. Δεν μας άρεσαν αλλά τα φάγαμε. Τελικά τα πιερόγκι δεν είναι για μας. Τυροπιτάκι (ή τελος πάντων, τορτελίνι) απ’ τον τόπο σου κι ας είναι και με σπανάκι…
Σε λίγο ήρθε και το κυρίως πιάτο ή μάλλον πιατέλα με διάφορα κρεατικά. Θα τσιμπήσουμε, δεν θα φάμε, δεν πεινάμε…

Μετά από την μεσημεριανή (μάλλον απογευματινή) κραιπάλη δεν είχαμε άλλο κουράγιο. Γυρίσαμε στο διαμέρισμα για ανασύνταξη δυνάμεων.

Πέφτοντας η νύχτα ξαναβγήκαμε, γυρίζοντας σχεδόν όλη την παλιά πόλη. Περάσαμε κι από το πανεπιστήμιο που φωτισμένο φαινόταν ακόμη ωραιότερο.

Τσεκάροντας τα διάφορα μπαράκια είδαμε πως υπήρχαν πολλά, πολύ τουριστικά, απ’ αυτά που έχουν κράχτες, προσφέρουν δωρεάν σφηνάκια, φωτίζονται έντονα με νέον και είναι γεμάτα με αμερικανούς και εγγλέζους αλλά κανένα δεν μας τράβηξε.
Μοιραία καταλήξαμε και πάλι στο Casa de la Musica κάνοντας νέες γνωριμίες, αυτή τη φορά με μια Πολωνέζα, φυσικοθεραπεύτρια που δίδασκε στο τοπικό πανεπιστήμιο. Ερχόταν εκεί για να χορέψει κι ο @stonerolling την συνόδεψε μέχρι τελικής πτώσεως. Εγώ πάλι έμεινα στον πάγκο μου καθώς μου αρέσουν μόνο οι χοροί της ταύλας…

Χάρτης διαδρομής 1ης μέρας στο Wroclaw

 

[psilos3]

Φανταστικό το Wroclaw, το βλέπω και μου 'ρθε μια πελώρια λαχτάρα για Πολωνία!

Τελικά τα πιερόγκι δεν είναι για μας

Zapiekanka δε τρώτε, Pierogi δε τρώτε, τι σας στείλαμε 'κει, μόνο για τις βότκες;
Μάλλον πέσατε σε λάθος μαγαζιά, δεν εξηγείται.

 

[gkalla]

Φανταστικό το Wroclaw, το βλέπω και μου 'ρθε μια πελώρια λαχτάρα για Πολωνία!

Όντως, μου άρεσε κι εμένα πολύ. Τη θεωρώ ιδανική πόλη για επίσκεψη τριημέρου. Τα βλέπεις όλα με νορμάλ ρυθμό, τα ευχαριστιέσαι και χαλαρώνεις κιόλας.

Zapiekanka δε τρώτε, Pierogi δε τρώτε, τι σας στείλαμε 'κει, μόνο για τις βότκες;
Μάλλον πέσατε σε λάθος μαγαζιά, δεν εξηγείται.

Η αλήθεια είναι πως έχω φάει καλή Zapiekanka στην Κρακοβία και καλά Pierogi (τηγανητά όμως) στην Βαρσοβία. Σ' αυτό το ταξίδι δεν μας κάτσανε καλά. Φάγαμε όμως πολύ καλά κρεατικά. Κότσια, χοιρινά παϊδάκια και λουκάνικα.

 

[stonerolling]

Αυτά είναι!!! Μωρέ αν δεν ήμουνα κι εγώ να σε οργανώσω το πολύ πολύ να πήγαινες μέχρι Σούρμενα, Κουκουβάουνες και Μαγκουφάνα από εξωτερικό.

Ακόμα και σε αυτά την έχω την δυσκολία μου, ευτυχώς με σώνουν κάπως οι χάρτες του Γούγλη.

Κατάλαβα... Πάλι νηστικό θέλεις να με αφήνεις. Με σαντουιτσάκια από τα Σούπερ Μάρκετ. Δεν σφάξανε. Πεινάω σου λέω...

...και πολύ σου είναι

Ναι, να βγάλεις εσύ πρόγραμμα και να την περνάμε όλη μέρα σε σιδηροδρομικούς σταθμούς στην μέση του πουθενά. Σου ετοιμάζω συμβόλαιο που θα λέει σαφώς ότι απαγορεύεται να παρεμβαίνεις στο πρόγραμμα (μεταξύ άλλων). Αν δεν το υπογράψεις θα σε πάρω μαζί μου στο επόμενο ταξίδι και μετά θα ξεχάσω να σε φέρω πίσω...

Και πως θα ζούσες τέτοιες εμπειρίες ρε;
Όλα πακέτο, κονσέρβα;
Μάνος Τούρς;

 

[stonerolling]

Zapiekanka δε τρώτε, Pierogi δε τρώτε, τι σας στείλαμε 'κει, μόνο για τις βότκες;

Έτσι ακριβώς, κατευθείαν στο κυρίως πιάτο