Ποιες οι απαιτήσεις από ένα κατάλλυμα;

[Yorgos]

Είνια δύσκολο να βάλεις ένα στάνταρ. Ακόμη και το ίδιο άτομο μπορεί σε διαφορετικές περιστάσεις να αναζητά άλλα πράγματα. Αν πάω με την κοπέλα μου στη Segovia δε θέλω να μέινω στο ίδιο κατάλυμα που θα καταλήξω κάνοντας backpacking στην Ταγγέρη.

Υπάρχουν φορές που να έχω ντους (και ζεστό νερό καμιά φορά) είναι επιθυμητό, κι άλλες όχι. Έτσι κι αλλιώς, συνήθως δεν περνάω πάνω από 5 λεπτά ξύπνιος στο κατάλυμα, γυρίζω το βράδι και πέφτω για ύπνο. Αφού δε θα το δω που δε θα το δω το δωμάτιο, δε με πολυενδιαφέρει πόσο άνετο θα είναι. Από εκεί και πέρα βασικό πράγμα είναι και η αναλογία κόστους/ποιότητας, το να μη νιώθεις δηλαδή ότι σε εξαπάτησαν. Προτιμώ κάποιο κατάλυμα που να επιτρέπει την επαφή με ντόπιους, τα hostel και τα ξενοδοχεία συνήθως σε απομονώνουν, ενώ η φιλοξενία σε μια ντόπια οικογένεια (όπου είναι δυνατόν αυτό) είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Αλλά γενικώς το κατάλυμα είναι από τις πιο αδιάφορες παραμέτρους του ταξιδιού για μένα. Υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις.

Στην Ιαπωνία νοικιάσαμε κάπου μια παραδοσιακή βίλα κι ήταν πολύ ενδιαφέρον, στην Τανζανία έμεινα πέντε μέρες σε μια καλύβα με Μασάι στο Rift Valley τέσσερεις ώρες περπάτημα από τον κοντινότερο "πολιτισμό", στην Ταϋλάνδη κοιμήθηκα σε τηλεφωνικό θάλαμο, στην έρημο πολλές φορές σε διάφορες χώρες, στο Εκουαδόρ σε αστυνομικό τμήμα, στα αεροδρόμια άπειρες φορές (της Αβάνας το έχω κάνει σπίτι, μέχρι και πού έχει καθίσματα χωρίς χερούλια ξέρω να σας πω), στον Παναμά σε καλύβες σε ερημικό νησί και σε παραλία με Ινδιάνους, στην Αιθιοπία σε "σπίτι" φύλαρχου κλπ. Κάθε ένα έχει τη γλύκα του, τα συν και τα πλην. Θυμάμαι μια φορά στην Κούβα που ξύπνησα και ο συνταξιδιώτης μου χοροπηδούσε τσιρίζοντας δείχνοντας κάτι πάνω μου, πραγματική ιστορία. Μόλις κατάλαβα ότι ήταν μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ τριχωτή αράχνη πετάχτηκα πάνω σαν ελατήριο... έσκασε μύτη η αγρότισσα που θορυβήθηκε από τις φωνές και τη σκότωσε όλο ψυχραιμία μέσα σε δευτερόλεπτα με τη σκούπα της, αφού μας είπε πως το δάγκωμά της μπορεί να προκαλέσει μεγάλη μόλυνησ, αλλά δε μπορούσε να σταματήσει να χαχανίζει για τη "γυναικουλίστικη" αντίδρασή μας. "Είστε και κοτζάμ μαντράχαλοι, τρομάρα σας"...

Στη Δανία μια φορά κοιμηθήκαμε σε μια βάρκα. Μέχρι κάποια ώρα ήταν ωραία στην παραλία, μετά έκανε κρύο και τουρτουρίζαμε, οπότε παραβιάσαμε την πόρτα μιας βάρκας στην αμμουδία και μπήκαμε να κοιμηθούμε μέσα. Το πρωί ανοίγει η πόρτα, ξεπροβάλλει το κεφάλι μιας κυρίας που με το που μας είδε απομακρύνθηκε. Εγώ κοιμόμουν, αλλά η τότε κοπέλα μου που την είδε πανικοβλήθηκε και φώναζε να βρούμε τα ρούχα μας και να φύγουμε πριν έρθει η αστυνομία. Μέχρι να σηκωθώ εγώ, είχε επιστρέψει η Δανέζα κυρία, με ένα καλάθι γεμάτο ψωμάκια, σπιτικές μαρμελάδες, τσάι, καφέ και κουλουράκια. "Όταν τελειώσετε, φέρτε το σας παρακαλώ στο σπίτι μου" μας είπε κι έδειξε ένα σπίτι που ήταν τόσο μακριά που ίσα φαινόταν. Η γυναίκα είχε περπατήσει 20 + 20 λεπτά για να φέρει πρωινό σε κάτι άγνωστους που διέρρηξαν τη βάρκα της, απλά και μόνο για της φανήκαμε "χαριτωμένο ζευγαράκι". Από τα θετικά που συμβαίνουν όταν κοιμάσαι όπου λάχει. Από τα αρνητικά, το σχεδόν κρυοπάγημα που κοντέψαμε να πάθουμε με ένα φίλο όταν αποφασίσαμε να κοιμηθούμε μέσα στο Μάτσου Πίτσου, κρυφά από τους φρουρούς: το πρωί δεν ένιωθα τίποτε από τη γάμπα και κάτω, τα δάχτυλα μου ήταν τελείως ξένο σώμα και η τρομάρα που πήρα δεν αξιζε τον κόπο του να έχεις το Μάτσου Πίτσου στη διάθεσή σου (δε μπορούσα να κινηθώ έτσι κι αλλιώς κι είχε παγώσει και η φωτογραφική μηχανή).

Στην Ινδονησία με ξύπνησαν να μου πούνε ότι...βουλιάζει η μαούνα, έχω κοιμηθεί σε εξωτικά νοσοκομεία (από την Ινδονησία με τις μουσουλμάνες νοσοκόμες να μου κάνουν πρόταση γάμου μέχρι το χάος της Βενεζουέλας), ενώ στο Περού η γερο-ιδιοκτήτρια μου έδειξε ό,τι χειρότερο έχω δει ποτέ σε δωμάτιο λέγοντάς μου πως "κυκλοφορεί ένας αρουραίος...αν τον σκοτώσεις, δεν πληρώνεις τη διαμονή...μου έχει βγει η μέση να το κυνηγάω".

Όπου και να μέινεις, καλά είναι, κι ό,τι σου μένει, εμπειρία είναι. Εμπειρία είναι το παλάτι του μαχαραγιά, εμπειρία και το αστυνομικό τμήμα... Στο τέλος η εμπειρία μένει (το τζακούζι δε θα το πάρουμε στον τάφο μας).

 

[renata]

άν μιλάμε κατάλυμα για να με πάρει ο υπνος,δεν θα πώ κάτι πρωτότυπο! καθαρό οπωσδήποτε,καλό στρώμα και μαξιλάρι που ειναι το φετίχ μου,μόνο το δικό μου που κουβαλάω παντού!
ζεστό νερό οπωσδήποτε.αυτά τα εξής δύο πράγματα και διαστάσεις αδιαφορο.

 

[xenos]

Οι απαιτησεις μου για ενα καταλυμμα ειναι ελαχιστες
για την τοποθεσια ομως ειναι πολλες!!!


(σημερα βαριεμαι να γραφω και βαζω φωτο)

 

[mpiftex]

Εξαρτάται φαντάζομαι που βρίσκομαι αλλά το κυριότερο κριτήριο είναι η τιμή. Κοιτάω τα πιο φτηνά και αποφασίζω. Σημαντική είναι και η τοποθεσία, να είναι κεντρικά αφού μπορεί ένα δωμάτιο να είναι φτηνό αλλά για να πας στο κέντρο, στην παραλία ή τέλος πάντων εκεί που θες να πρέπει να πληρώσεις σε συγκοινωνία παραπάνω από τη διαφορά με ένα δωμάτιο πιο κοντά. Τέλος θα προτιμήσω ένα κατώτερο δωμάτιο σε guesthouse ή hostel με καλύτερη ατμόσφαιρα από ένα καλύτερο δωμάτιο ψυχρού ξενοδοχείου.

Φυσικά και τα παρακάτω αποτελούν ατού: καθαριότητα, θέα, μεγαλούτσικο δωμάτιο, μπάνιο, ζεστό νερό αλλά δεν θα σκάσω αν δεν τα έχει, ούτε θα πληρώσω πάνω από $1-2 παραπάνω για άλλο δωμάτιο. Έτσι κι αλλιώς το δωμάτιο το έχω για να αφήσω τα πράγματα μου, να κάνω μπάνιο και να κοιμηθώ.

Ειδικά στην Ασία έμαθα να μη με νοιάζει τίποτα! Κοινό μπάνιο στο βάθος του διαδρόμου; Ε, και; Πας προς νερού σου και γνωρίζεις κόσμο. Δεν έχει ζεστό νερό; Αν είναι ιδιαίτερη ανάγκη για ζεστό μπάνιο η κοπέλα που γνώρισες θα σε αφήσει να κάνεις μπάνιο στο δωμάτιο της στο διπλανό guesthouse. Βρώμικοι τοίχοι; Πως αυτό θα επηρεάσει τον ύπνο μου ακριβώς;
Όπου μπορούσα έμενα σε οικογενειακά guesthouses δηλαδή σε σπίτια που μένει η οικογένεια και έχουν και 2-3 δωμάτια για νοίκιασμα. Είναι πάντα πιο "ζεστά". Και πάντα είναι θετικό όταν έχει ένα κοινό δωμάτιο ή καφέ που κάθονται όλοι οι επισκέπτες και γνωρίζεις κόσμο.

Στην Ευρώπη η φιλοξενία είναι το ιδανικότερο ή κάποιο hostel αν είμαι μόνος ή με κάποιο φίλο. Αν είμαι με κοπέλα κάποιο απλό και φτηνό δωμάτιο με μπάνιο.

Το κάμπινγκ το λατρεύω, ιδιαίτερα το ελεύθερο αλλά δεν έχω κάνει στο εξωτερικό.
Τα hostel μ'αρέσουν γιατί γνωρίζεις αμέσως πολύ κόσμο και βρίσκεις παρέα και δεν έχω πρόβλημα να κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο με άλλους.

 

[ipanag]

Αν και δεν έχω να σας περιγράψω τόσες και τόσο ενδιαφέρουσες περιπέτειες, θα συμφωνήσω με το Γιώργο.
Για μένα οι καλύτερες διαμονές ήταν σε σπίτια ντόπιων από το couchsurfing. Καταπληκτικές εμπειρίες.
Μετά θα έβαζα το εντελώς ελεύθερο camping στην έρημο της Αιγύπτου και στη φελούκα στο Νείλου.
Οι απαιτήσεις μου είναι απλώς καθαριότητα. Αν μπορεί να είναι και κεντρικά σε μια πόλη χωρίς σημαντικό κόστος ακόμη καλύτερα. Χαμογελαστοί/φιλικοί άνθρωποι και πιο οικογενειακό κλίμα τα προτιμώ από ένα ψυχρό ξενοδοχείο με πιο άνετα δωμάτια.

 

[mio gps]

αρχικα απορριπτω οτιδηποτε σχετικο με camping hostel klp οχι μονο τωρα αλλα και απο τα φοιτητικα μου χρονια.
ταξιδευω παντα οικογενειακως(2+2) στις διακοπες.
για ελλαδα μενω παντα σε πολυ ακριβα ξενοδοχεια και επιδιωκω το ...all inclusive.
στο εξωτερικο παντα μεσω booking h venere koitvntas να εχει μια βαθμολογια πανω απο 7.5-8.στη συνεχεια advisor.δε θελω ξενοδοχεια στο κεντρο αλλα θελω να ειναι κοντα σε μετρο.θελω να εχουν εστιατοριο,lobby οποσδηποτε .τιμη στο εξωτερικο αναλογως της πολης γυρω στα 150-200(μονο τωρα τις γιορτες στο λονδινο εμεινα με 70 σε πολυ καλο κλεισμενο βεβαια απο αυγουστο).
τελος ζηταω παντα δωματιο στον ψηλοτερο οροφο...

 

[marikaki]

πανω κατω συμφωνω με τον mio gps,ειμαι καλοπερασακιας και το ιδιο και ο συζηγος προτιμω τα ανετα ξενοδοχεια 4-5*και φροντιζω να ειναι κεντρικα με καλη θεα,επισης ειμαι μελος μερικων εξ'αυτων με αποτελεσμα να κερδιζω και καποιες δωρεαν διαμονες ή αναβαθμισεις.για κριτικες παντα κοιταω το tripadvisor ετσι ωστε αν τελικα εχω κλεισει σε συγκεκριμενο να παω προετοιμασμενη.
επισης πιστευω οτι ψυχρος ειναι καποιος λαος και οχι τα ξενοδοχεια,θελω να πω ειναι αναλογα την χωρα που επισκεπτεσαι αλλη νοοτροπια ειχαν στην ταυλανδη και αλλη στην γερμανια,αλλου ειναι με το χαμογελο στα χειλη και αλλου ειναι πιο ψυχροι επαγγελματιες.
γνωμη μου παντα

 

[CakeNet]

Είνια δύσκολο να βάλεις ένα στάνταρ. Ακόμη και το ίδιο άτομο.....

.......

Όπου και να μέινεις, καλά είναι, κι ό,τι σου μένει, εμπειρία είναι. Εμπειρία είναι το παλάτι του μαχαραγιά, εμπειρία και το αστυνομικό τμήμα... Στο τέλος η εμπειρία μένει (το τζακούζι δε θα το πάρουμε στον τάφο μας).

Πραγματικά...με ξετρελαίνουν οι ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!

Πολύ θα ήθελα να ζήσω κάποια από τα πράγματα που τόλμησες να ζήσεις στην ζωή σου.... αν και για να είμαι ειλικρινής, θα μου έπεφτε λίγο άβολος ο τηλεφωνικός θάλαμος να κοιμηθώ και να είμαι ξεκούραστος την επομένη! :roll:

Μήπως να έγραφες κάποιο βιβλίο κάποια στιγμή;

 

[Yorgos]

Μπα, έχουνε γράψει τόσοι και τόσοι, άμα δεις τι γίνεται στον κόσμο είναι απίστευτο. Μόνο τα sites αυτών που ταξιδεύουν επί 10-20-30 χρόνια να δεις...τι να τους πω κι εγώ τώρα; Στο Λάος πέτυχα ένα Γερμανό 80+ που ταξίδευε με τροχόσπιτο για δεν ξέρω και 'γω πόσες δεκαετίες. Στην Αιθιοπία, στη μέση του πουθενά (κάτι φυλές με καλάσνικοφ είχε μόνο γιατί ψιλοσκοτώνονταν μεταξύ τους κιόλας) πετύχαμε ένα ζευγαράκι Γερμανών που έκανε το γύρο της Αφρικής με... μηχανάκι 50άρι. Στο Santiago φιλοξένησα ένα Νεοζηλανδό που έκανε το γύρο του κόσμου επί 12 χρόνια με ποδήλατο και χωρίς αποσκευές και λεφτά... ο άνθρωπος στις στέπες της Μογγολίας είχε περάσει απίθανα πράγματα. Έχω ένα φίλο που σύντομα κλείνει 20 χρόνια στη γύρα... Ένα φιλικό ζευγάρι επιλέγει μια νέα χώρα κάθε χρόνο και εγκαθίσταται για 365 μέρες πριν την ξανακάνει για νέο προορισμό. Τι να τους πω και 'γω για μια αράχνη και τη ζωή στη χώρα του Φιντέλ;

Όσο περνάνε τα χρόνια πάντως, λογικό είναι κάποιος να ψιλολογικεύεται, υπάρχουν πράγματα που δε θα κάνω σε 10 χρόνια από σήμερα και καταλύματα (για να είμαι εντός θέματος) που στα 50 μου δε θα τα πλησίαζα καν. Ύαινες ας πούμε δε θα ξανατάιζα μέσα στο σκοτάδι. Ου γαρ έρχεται μόνον και ο τελευταίος τραυματισμός θα με κάνει να ξανασκεφτώ να ξαναπάω trekking μόνος μου.

Τώρα που λέμε για καταλύατα... Στη Β. Κορέα μας πήγαν εκδρομή εκτός πρωτευούσης για 2 ημέρες... Φυσικά απαγορευόταν να βγούμε μόνοι από το ξενοδοχείο, οπότε το βράδυ που γυρίζαμε ήμασταν μαντρωμένοι μέσα... με τον Αυστραλό συγκάτοικο αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε το κατάλυμα... ΤΕΡΑΣΤΙΟ ξενοδοχείο ως συνήθως, με πληρότητα κάτω του 1% (εδώ στην Pyonyang είχανε 48 ορόφους ξενοδοχείο εκ των οποίων λειτουργούσε ο...μισός όροφος). Αρχίζουμε λοιπόν -σκασμένοι που μας είχαν μαντρωμένους- και με ένα φακό-μπρελόκ της κακιάς ώρας ψάχνουμε τους άδειους και σκοτεινούς ορόφους, τις άδειες αποθήκες, τις σκάλες και τα υπόγεια, γνωρίζοντας βέβαια ότι σύντομα θα έρθει ο τουριστομπάτσος να μας μπαγλαρώσει, αφού εκεί παρακολουθείσαι διαρκώς και θα διαπίστωναν ότι δεν είμαστε στο δωμάτιό μας σαν καλά παιδάκια.

Είμαστε κάπου στον 13ο όροφο... θεοσκότεινος φυσικά, αλλά στο βάθος βλέπω φως κάτω από μια πόρτα ... κάτι σατανικό πρέπει να συμβαίνει εκεί... πλησιάζουμε στις μύτες κι όσο πλησιάζουμε ακούμε κλασική μουσική... ήταν τόσο τέλειος ο συγχρονισμός που ήμουν σίγουρος πως ήταν κασέτα... πλησιάζουμε...πλησιάζουμε, χτυπάω την πόρτα, δεν απαντάει κανείς... ανοίγω την πόρτα...και βλέπω τριάντα-σαράντα άτομα (σχεδόν όλες κοπέλες) σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου (ούτε 40τ.μ δηλαδή) , όλοι ντυμένοι ομοιόμορφα, ο ένας πάνω στον άλλο να κάνουν πρόβα... μερικοί είχαν τρομπόνια, άλλος βιολί, η μαέστρος ήταν πάνω στο τραπεζάκι της τηλεόρασης (δε χωρούσε αλλού) και είχε και άτομα με όργανα μες στο μπάνιο. Τόσοι όροφοι ξενοδοχείο, γιατί τους βάλανε τους ανθρώπους μέσα σε ένα δωμάτιο στον εγκαταλελειμμένο 13ο όροφο...δεν το κατάλαβα. Η στιγμή αμηχανίας ήταν μεγάλη... μας κοιτούσαν, τους κοιτούσαμε... έτσι κι αλλιώς απαγορεύεται η επαφή με ξένους , όπως και η δική μας μαζί τους, αλλά για 10 δευτερόλεπτα είχαμε μείνει όλοι άναυδοι... μας κοιτούσαν σα να ήμασταν από άλλο πλανήτη. "Sorry guys, keep practising" είπα και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια, ενώ αυτοί εξακολουθούσαν να μας κοιτούν αποσβολωμένοι (ούτε τα μάτια τους δεν ανοιγοκλείνανε). Μέχρι να φτάσουμε στα ασανσέρ για να γυρίσουμε στο δωμάτιο υπό το φως του φακού-μπρελόκ με τη φάτσα του Μάο, μας είχαν προλάβει (έξαλλοι) οι σεκιουριτάδες του ξενοδοχείου και τα ακούσαμε ένα χεράκι στα κορεάτικα... Ποιος είπε ότι τα πεντάστερα είναι βαρετά;

Α, κι ο τηλεφωνικός θάλαμος (φωτογραφικός ήταν ουσιαστικά, για αυτόματες self-portrait) δεν ήταν επιλογή, ήταν αναγκαστική λύση, έβρεχε καρέκλες, ήμουν πτώμα, τον βρήκα και κοιμήθηκα.

Ipanag, το couchsurfing δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ κι ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Θες να μας πεις καμιά-δυο εμπειρίες;

 

[ioanna balla]

ναί..και εγω κατα βάση μαζί με τον σύζυγο και το άλλο φιλικό ζευγάρι που ταξιδεύουμε μαζί,διαλεγουμε απο booking η venere ξενοδοχεία 3 η 4 αστέρων...παντα πρεπει να υπαρχει σταση μετρό κοντα και αν ειναι δυνατόν στο κέντρο της πόλης..τα χρ'ηματα που διαθέτουμε ειναι γύρω στα 100-120 ευρώ την βραδιά...ισως και περισσοτερα καμμια φορά στην ανάγκη βέβαια...οχι από επιλογή..θελουμε να ειναι καθαρό..ευπρεπές... ζεστό το χειμώνα..και να εχει οποσδήποτε και πρωινό...η αλήθεια ειναι οτι δεν περνά κανείς πολλες ώρες στο ξενοδοχείο...αλλά αυτές οι λιγες ώρες θέλουμε να έχουν καποια ποιότητα...οχι απαραίτητα πολυτέλεια...ειλικρινα δεν ειμαι ιδιότροπη..προσαρμοζομαι στις περιστασεις...αλλα δεν θα έμενα σε Hostel η ενοικιαζόμενο δωμάτιο. απο επιλογή...ουτε σε camping τώρα πιά...το έκανα στα νιάτα μου...οχι τώρα...προσπαθουμε να συνδυάσουμε κοστος/ ποιότητα...και ειλικρινά δεν εχουμε πέσει εξω κλεινοντας απο τα πιο πάνω σαιτ...μόνο μια φορά στο μόναχο που το ξενοδοχείο δεν είχε σαλόνι...μόνο ρεσεψιόν..το θέλουμε και το σαλονάκι ...να περιμένεις τους φίλους σου να κατέβουν..ενα βράδυ να κατσεις να πεις ενα ποτάκι..πριν πάς για ύπνο...να χαζεψεις λίγο τον κόσμο... αυτά...

 

[mio gps]

γιωργαρε ετσι οπως διαβαζα μετα βουλιμιας την περιπετεια σου στο κτιριο καθως και το αγουροξυπνημα στη μαουνα που βυθιζοταν...λεω ''λες να σκασει μυτη ο RAMBO και γινει της ποπης εκει??

 

[vagantos]

Στο Λάος πέτυχα ένα Γερμανό 80+ που ταξίδευε με τροχόσπιτο για δεν ξέρω και 'γω πόσες δεκαετίες. Στην Αιθιοπία, στη μέση του πουθενά (κάτι φυλές με καλάσνικοφ είχε μόνο γιατί ψιλοσκοτώνονταν μεταξύ τους κιόλας) πετύχαμε ένα ζευγαράκι Γερμανών που έκανε το γύρο της Αφρικής με... μηχανάκι 50άρι. Στο Santiago φιλοξένησα ένα Νεοζηλανδό που έκανε το γύρο του κόσμου επί 12 χρόνια με ποδήλατο και χωρίς αποσκευές και λεφτά... ο άνθρωπος στις στέπες της Μογγολίας είχε περάσει απίθανα πράγματα. Έχω ένα φίλο που σύντομα κλείνει 20 χρόνια στη γύρα... Ένα φιλικό ζευγάρι επιλέγει μια νέα χώρα κάθε χρόνο και εγκαθίσταται για 365 μέρες πριν την ξανακάνει για νέο προορισμό. Τι να τους πω και 'γω για μια αράχνη και τη ζωή στη χώρα του Φιντέλ;

Γιώργο, δείξε μου τους φίλους σου...