Δανία Ισλανδία Πλήρης γύρος Ισλανδίας, κεντρική έρημος, Δυτικά Φιορδ και μια τζούρα από Γροιλανδία

[Vito]

πω πω! Σήμερα διαβασα όλη την ιστορία μονορούφι! Αρκετές φορές είχα ξεκινήσει να την διαβάζω αλλά με τόσα περιεργα ονοματα μπερδευόμουν και την παρατούσα..Σήμερα το πήρα απόφαση αφού είχα ένα χάρτη δίπλα μου για να κατατοπίζομαι..Δηλώνω συνταξιδιώτης σου στο υπόλοιπο του ταξιδιού!!!

 

[isabelle]

Φίλε Vito, πολύ χαίρομαι που θα ταξιδέψουμε μαζί από δω και πέρα.

Αντώνη, piccolo_mondo, διαφορετικές οι προσεγγίσεις σας, αλλά στην ουσία συμπληρωματικές και πολύ εύστοχες και οι δύο.

Ναι, πράγματι, το διαφορετικό, το άγριο, το επικίνδυνο, μπορεί να μας εξιτάρει Αντώνη, ειδικά εφόσον το βιώνουμε εκ του ασφαλούς και για περιορισμένο χρόνο. Εξάλλου αυτό δεν ισχύει μονάχα όταν ταξιδεύουμε, αλλά συχνά το επιζητούμε και στην υπόλοιπη «κανονική» ζωής μας.

Μα έχω την αίσθηση πως αυτό που ενεργοποιείται μέσα μας στη επαφή μας με τη Φύση στις πιο «ακραίες» μορφές της είναι κάτι πολύ βαθύτερο, αρχέγονο θα έλεγα, που υπερβαίνει κατά πολύ μια σκέτη διέγερση της αδρεναλίνης μας. Είναι αυτό που η piccolo_mondo εκφράζει τόσο απλά και τόσο όμορφα: «ο πλανήτης μας, η ζωή, η αλήθεια μας» και «η αίσθηση ότι η γη σου ανήκει» (και της ανήκουμε θα πρόσθετα εγώ) - χωρίς τους ούνους και χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις γι αυτό..

Θα ξεκαθαρίσω εδώ ότι η ισλανδική εμπειρία στάθηκε μονάχα η αφορμή για να διατυπώσω το ερώτημα που έθεσα στην αρχή της κουβέντας μας, και πως η εμβέλειά του στην πραγματικότητα δεν περιορίζεται μόνο στα θαυμαστά της ισλανδικής ενδοχώρας. Παρόμοια συναισθήματα γοητείας, ανάτασης και δέους όπως αυτά που με κατέκλισαν στην Askja έχω νοιώσει και σε κάποιους άλλους πολύ ιδιαίτερους και σπάνιους τόπους, της ίδιας όμως πάντα «συνομοταξίας». Αναφέρομαι δηλαδή σε μέρη εξ ορισμού παντελώς εχθρικά προς την ανθρώπινη επιβίωση, κι άλλο τόσο συγκλονιστικά, όπως είναι η Ακτή των Σκελετών στη Ναμίμπια, το βαθυπέδιο του Ντάνακιλ στην Αιθιοπία, η έρημος Γκόμπι στη Μογγολία ή η αξεπέραστη Σαχάρα. Κοινό γνώρισμα όλων: το ακραίο κλίμα, το αχανές του χώρου και ο απόλυτος μινιμαλισμός του τοπίου. Τοπία που απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά από τα πρωταρχικά στοιχεία. Παραλλαγές στο βασίλειο του ορυκτού. Σαν να λέμε δηλαδή είκόνες του πλανήτη μας πριν την έλευση της ζωής (ή μετά την εξαφάνισή της).

Αυτό εννοώ ότι το συναίσθημα που βιώνουμε (όσοι τέλος πάντων το βιώνουμε) όταν βρεθούμε σ’ αυτούς τους τόπους είναι πολύ βαθύ και αρχέγονο. Σαν να γινόμαστε θεατές σε μια σελίδα κοσμογονίας. Σαν να ξαναβρίσκουμε τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει αμετάκλητα με τη Γη. Σαν να κοιτάμε ως νεογέννητα το πρόσωπο της μάνας μας. Και ποιος αλήθεια θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί βρέφος να μην αγαλλιάζει στη θέα της μητέρας του και ν' αναρωτιέται αν αυτή είναι ωραία;

 

[htrul18]

Μόλις διάβασα κι εγώ "μονορούφι" την ιστορία σου κι έχω μαγευτεί και από την περιγραφή και από τις φωτογραφίες! Διάβασα επίσης και την ιστορία της Μένιας για την Ισλανδία. Μια από τα ίδια κι εκεί!! Ευτυχώς είστε και πολύ καλοί φωτογράφοι και κάνετε ακόμη πιο απολαυστικές τις ιστορίες σας! Δυστυχώς για μένα είναι μακρινό όνειρο ένα τέτοιο ταξίδι καθώς είμαι φοιτητής και τα οικονομικά μου δε το επιτρέπουν. Για να σας ανταμείψω βέβαια όσο μπορώ σας υπόσχομαι ότι από τον Φεβρουάριο που θα είμαι με το πρόγραμμα Εράσμους στην Βαρσοβία θα σας κρατώ ενήμερους για τη ζωή εκεί αλλά και για κάθε "απόδρασή" μου!

 

[isabelle]

Μόλις διάβασα κι εγώ "μονορούφι" την ιστορία σου κι έχω μαγευτεί και από την περιγραφή και από τις φωτογραφίες! Διάβασα επίσης και την ιστορία της Μένιας για την Ισλανδία. Μια από τα ίδια κι εκεί!! Ευτυχώς είστε και πολύ καλοί φωτογράφοι και κάνετε ακόμη πιο απολαυστικές τις ιστορίες σας! Δυστυχώς για μένα είναι μακρινό όνειρο ένα τέτοιο ταξίδι καθώς είμαι φοιτητής και τα οικονομικά μου δε το επιτρέπουν. Για να σας ανταμείψω βέβαια όσο μπορώ σας υπόσχομαι ότι από τον Φεβρουάριο που θα είμαι με το πρόγραμμα Εράσμους στην Βαρσοβία θα σας κρατώ ενήμερους για τη ζωή εκεί αλλά και για κάθε "απόδρασή" μου!

Φίλε htrul 18 καλως ήρθες στην παρέα.
Ναι, τα οικονομικά είναι ένα σύνηθες εμπόδιο που παρεμβάλεται ανάμεσα στο όνειρο και την υλοποίησή του. Αν όμως η επιθυμία είναι ισχυρή και ανυπόχωρητη στο χρόνο, αργά ή γρήγορα θα την βρεις την άκρη. Εξάλλου κρατάς στα χέρια σου το μεγαλύτερο ατού: τα νιάτα σου. Το μέλλον είναι με το μέρος σου!
Και εννοείται ότι περιμένουμε με πολύ ενδιαφέρον την ανταμοιβή που μας έταξες.

 

[isabelle]

Ο ταρανδοκυνηγός

Σήμερα η Ισλανδία έχει φορέσει ξανά τα πέπλα της. Της ομίχλης και της καταχνιάς. Αυτά τα πέπλα που μόνον εκείνη ξέρει πώς να τυλίγεται μέσα τους με τόση χάρη.

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
Με το αέρινο της φόρεμα
Κι ένα μπαμπακένιο σκουφάκι στα μαλλιά

Αυτοσχεδιάζοντας πάνω στα λόγια του Καμπανέλλη, τέσσερις τρελαμένοι Έλληνες ταξιδευτές τραγουδάνε Ματχάουζεν σε ισλανδική παραλλαγή. Έστω και ελαφρώς κακοποιημένη, η μουσική του Μίκη συνομιλεί εν αγνοία του με τον αρκτικό κύκλο.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραί-αι-αι-α (τρις)…

Η διαδρομή που μας συνέστησε ο Samur ως καταλληλότερη για μια πιθανή τετ α τετ συνάντηση με κάποιον τάρανδο περνάει πίσω από τον Vatnajokull. Πορευόμαστε παράλληλα με την πλάτη του μεγάλου παγετώνα που ελπίζουμε ν’ αντικρίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο σε δυο-τρεις μέρες, όταν πια θα διατρέχουμε τη νότια ακτή του νησιού. Για την ώρα περισσότερο μαντεύουμε παρά βλέπουμε το τοπίο, μα ακριβώς αυτή η απροσδιοριστία είναι που το κάνει ακόμα πιο συναρπαστικό. Τα παιχνίδια φαντασίας. Η γοητεία του φλου.



Ώσπου, σ’ ένα σκίσιμο του αιθέριου νεφελένιου υφαντού, αποκάλυψη τώρα: Το κάνυον του Jokulsa!



Αποσβολωμένοι μπροστά στο μεγαλοπρεπές και απόκοσμο θέαμα, την σιγή σπάει τελικά το τραγούδι του Ζυρ που περνάει από τον Θεοδωράκη στα ριζίτικα

Αγρίμια κι αγριμάκια μου,
τάρανδοί μου μερωμένοι
πέστε μου πού `ναι οι τόποι σας,
πού `ναι τα χειμαδιά σας;

Γκρεμνά `ναι εμάς οι τόποι μας,
του Jokulsa το κάνυον,
οι πάγοι του Vatnajokul
είναι τα γονικά μας.

Εντάξει, το καταλάβατε, για πολλοστή φορά τα άγρια κάλλη της Ισλανδίας μας έχουν απογειώσει!

Εδώ θα πρέπει ν’ ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση σχετικά με τους τάρανδους που έχουμε βγει ν’ αναζητήσουμε με τόσο πάθος. Τα πρώτα δυο κοπάδια, λίγων δεκάδων ατόμων, εισήχθησαν από την Νορβηγία προς τα τέλη του 18ο αιώνα, ωστόσο ελάχιστα απ’ αυτά τα ζώα κατάφεραν να επιβιώσουν. Πραγματική επιτυχία σημείωσε το τρίτο κοπάδι που έφτασε στο νησί στις αρχές του 19ου αιώνα. Απ’ αυτό κατάγονται οι περισσότεροι από τις τρεισίμισι χιλιάδες τάρανδοι που σήμερα ομορφαίνουν την ανατολική ενδοχώρα.

Μ’ ένα τέτοιο πληθυσμό θα περίμενε κανείς ότι δεν είναι δα και δύσκολο να συναντήσεις κάποιον. Αμ δε! Καθώς το κυνήγι τους επιτρέπεται – η άδεια να σκοτώσεις ένα απ’ αυτά τα υπέροχα κερασφόρα κοστίζει γύρω στα 900 ευρώ – τα ζώα βρίσκουν συνήθως καταφύγιο σε απόκρημνες περιοχές (γύρω από το όρος Snaefell μεταξύ άλλων), και πάντως μακριά από τα F περάσματα των 4χ4. «Θα’ ναι εξαιρετική τύχη να εντοπίσετε τάρανδο, έστω κι από μακριά», μας προϊδέασε ο Samur καθώς αποχωρούσαμε το πρωί από τη φάρμα του. Κλείνει η παρένθεση.



Η αρμονία του ελάχιστου. Γκρίζα τέφρα ενδεδυμένη εδώ κι εκεί από ράκη χιονιού. Οι καθρέφτες του νερού στις λακκούβες του δρόμου. Η παστέλ χρωματική συμφωνία από πόες και βρύα. Σιωπηλή και αδιατάρακτη, η μάνα Φύση μεγαλουργεί όπως πάντα. Με το ταπεινό, όσο και με το μεγάλο.



Σε τρεις ώρες εξερεύνησης, δεν έχουμε διασταυρωθεί παρά με ένα αυτοκίνητο όλο κι όλο, κι αυτό … κυνηγού. Δυο μέρες τριγυρνάει λέει στην περιοχή, αναζητώντας μάταια τη λεία του. Ποτέ να μην σώσεις να την βρεις, λέω από μέσα μου, ενώ με ιδιαίτερη χαιρεκακία απαντάω μ’ ένα ξερό «όχι» στην ερώτησή του αν εντοπίσαμε κάπου κάποιον τάρανδο. Και να’ χαμε δει, σιγά δηλαδή μη σου καρφώναμε το μέρος, σκέφτομαι καθώς μας αποχαιρετάει εμφανώς απογοητευμένος.




Έχει πια μεσημεριάσει και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Όσο κι αν θα θέλαμε να συνεχίσουμε την αναζήτηση, δεν γίνεται. Το απόγευμα μας περιμένει για επίσκεψη το Seydisfjordur όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Παραιτούμενοι από τον στόχο, αλλά κι έτσι ευτυχείς για όσα θαυμαστά έχουν δει τα μάτια μας, κάνουμε μεταβολή. Κι εκεί που πια δεν περιμένουμε τίποτε … γίνεται το θαύμα.



Όχι ένας, όχι δυο, όχι τρεις, αλλά ολόκληρο κοπάδι από τάρανδους εμφανίζεται ξαφνικά σε μια στροφή, διασχίζει το δρόμο καλπάζοντας, και εξαφανίζεται γρήγορα γρήγορα στην αντάρα των γειτονικών λόφων.
Η μαγεία μιας τόσο δα στιγμούλας. Μα που ακριβώς γι αυτό είναι και μαγεία.


Ο δρόμος των ανατολικών φιορδ

Μετά από δυο μέρες στις παγωμένες ερημιές της ενδοχώρας, η επιστροφή στην ωκεάνια αύρα και στον κόσμο των ανθρώπων είναι μια γλυκιά αλλαγή. Με δεδομένη την ύπαρξη του Seydisfjordur στον μυχό του ομώνυμου φιορδ, δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί οι πλειονότητα των επισκεπτών επιλέγει να μείνει στο συγκριτικά αδιάφορο Eggilstadir, 27 χιλιόμετρα από την ακτή. Μάλλον έχει να κάνει με τις περιορισμένες επιλογές διαμονής στο πρώτο, αλλιώς δεν εξηγείται.




Αν πάντως σας ενδιαφέρει πρωταρχικά η ομορφιά του τόπου και μόνο δευτερευόντως (ή και καθόλου) τα «αστέρια» του καταλύματος σας, δεν χωράει συζήτηση: Seydisfjordur και ξερό ψωμί. Εμείς πάντως αυτό πράξαμε, κλείνοντας εγκαίρως το γνωστό μας τετράκλινο (65 ευρώ) στο χόστελ http://www.hostel.is/Hostels/Seydisfjordur.



Το Seydisfjordur, εκτός από την ομορφιά και τη γαλήνη του, διακρίνεται και για μια ακόμη ιδιότητα: εδώ καταπλέει κι από δω αναχωρεί το πλοίο που συνδέει μια φορά την εβδομάδα την Ισλανδία με τις Φερόες και τη Δανία. Το 2009 που ταξιδέψαμε εμείς, η άφιξη του περίφημου Norrona λάμβανε χώρα κάθε Πέμπτη, το πρωί δηλαδή που ξυπνήσαμε στο χοστελάκι μας, οπότε και μας δόθηκε η ευκαιρία να χαιρετήσουμε το πλοίο. Για περισσότερες πληροφορίες για τα δρομολόγια του 2013, πατάτε εδώ: http://www.smyrilline.com/
Ακόμα να χωνέψω πως χωράει ένα τόσο μεγάλο σκαρί σ’ ένα τόσο στενό λιμάνι!



Όποιος δεν μπορεί να διαθέσει τις 6-7 μέρες που απαιτούνται για την εξερεύνηση των απαράμιλλων κατ’ εμέ Βεστφιρδίρ, η ανατολική ακτή προσφέρει ένα σχετικά καλό υποκατάστατο για να πάρει κανείς μια γεύση από ισλανδικά φιορδ. Σε ό,τι μας αφορά, έχοντας βιώσει την τόσο γοητευτική μοναχική αγριάδα του βορειοδυτικού εξαδάκτυλου, δεν αφιερώσαμε παρά μόνο μια μέρα στην ανατολική ακτή, ίσα δηλαδή τον χρόνο να την διατρέξουμε μέσω των επαρχιακών Νο 92 και 96 από το Seydisfjordur μέχρι το Hofn. Αν όμως ήταν στο χέρι μου, σίγουρα θα πρόσθετα τουλάχιστον μια ακόμη μέρα για μια πιο ενδελεχή επίσκεψη.

Ιδού και μερικά στιγμιότυπα από τη διαδρομή:









Για μια πιο ολοκληρωμένη φωτογραφική περιήγηση, πατήστε εδώ: Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν | Πάμε γι' άλλα...

Φτάνοντας στο Hofn,προσεγγίζουμε πλέον τα πιο διάσημα (και τουριστικά) ισλανδικά αξιοθέατα, αυτά του "νότιου δρόμου", με πρώτο και καλύτερο τον μεγάλο παγετώνα Vatnajokul. O κατακόρυφος F 985 που οδηγεί στο ορεινό καταφύγιο Joklasel μας περιμένει.

 

[hydronetta]

Kρίμα που το Jokulsaglufur δεν μπορέσαμε παρά να το απολαύσουμε στο ακρο του. Αγρια ομορφιά.
Κι αυτή η 3η φωτό με έχει κερδίσει. Σαν να συνοψίζει την ξεχωριστή γοητεία της Ισλανδίας
Ευχαριστούμε που μας ταξιδεύεις με το κείμενο και τις φωτογραφίες

 

[deka]

Σ' ευχαριστώ, Ισαβέλλα που δε μας ξεχνάς! Οι περιγραφές σου είναι βάλσαμο στις πληγές των χτυπημένων από την οικονομική κρίση ταξιδευτών.
Να είσαι καλά!

 

[isabelle]

Αφού άνέβασα υψηλό ταξιδιωτικό πυρετό με τα όσα είπαμε σήμερα το μεσημέρι, όπως καταλαβαίνεις κάτι έπρεπε να κάνω επειγόντως για να εκτονωθώ και να ... κατεβάσω θερμοκρασία. Εξ ου και η Ισλανδία.

Τι είναι το Jokulsaglufur? Το γκούγκλαρα και δεν το βρήκα. Εννοείς το Vatnajokul?

 

[North66]

Εννοεί το πάρκο απ' το Dettifoss μέχρι το Asbyrgi..

 

[isabelle]

Εννοεί το πάρκο απ' το Dettifoss μέχρι το Asbyrgi..

Σ' ευχαριστώ! Κάπου όμως το'χασα γιατί προφανώς η παρατήρηση δεν αναφέρεται στο σημερινό κομμάτι για την ανατολική ενδοχώρα και την ανατολική ακτή αλλά σε παλιότερο "επεισόδιο".

 

[_antonis_]

Με αφήνουν άφωνο ακόμη και οι φωτογραφίες!

Φαντάζομαι πόσο περισσότερο υπέροχα είναι απο κοντά! Που θα μου πάει...

Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!!

 

[hydronetta]

Με αφήνουν άφωνο ακόμη και οι φωτογραφίες!

Φαντάζομαι πόσο περισσότερο υπέροχα είναι απο κοντά! Που θα μου πάει...

Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!!

Κακώς το αναβάλεις. Τα λέμε τόσο καιρό τώρα