Περού Περού τέσσερα χρόνια αργότερα, ή αλλιώς «Ο επιμένων νικά»

[psilos3]

Δεν πιστευω η 2μηνη σιωπη να ηταν marketing strategy για να δημιουργηθει αναμονη κοινου για την ιστορια;!;!

Ακριβώς αυτό και για περισσότερα like...τα έχουν κάνει και άλλοι...τους μάθαμε πια τους συγγραφείς μας

Έξυπνο αυτό, δε το 'χα σκεφτεί ακόμα, κάτσε να επανέλθω για τη συνέχεια της ιστορίας σε κανένα εξάμηνο να κάνω εντύπωση!

Ήταν δίκαιο και γίνεται πράξη. Αναμένουμε τη συνέχεια με ανυπομονησία!

Να σαι καλά, έρχονται και τα υπόλοιπα!

 

[erodios]

Ουάου! Ακύρωση ταξιδιού στο ξεκίνημά του για το Περού λόγω covid;;!! Μ' αρέσει που παραπονιόμουν κι εγώ την ίδια περίοδο για την ακύρωση του ταξιδιού μου στο Ισραήλ. Αν μου συνέβαινε το ίδιο για το Περού θα είχα πάθει κατάθλιψη!!
Ευτυχώς το ταξίδι σου πραγματοποιήθηκε τελικά, έστω και με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση. Περιμένω εναγωνίως περιγραφή, φωτογραφίες, εντυπώσεις, συμβουλές, κλπ., κλπ..

 

[psilos3]

Ο μεγάλος & απρόβλεπτος σχεδιασμός της εκδρομής



Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν πολλά ενδεχόμενα. Δεν υπήρχε αμφιβολία ούτε καν σημάδια τα οποία ως γνωστόν μας κυνηγάνε πριν από κάθε εκδρομή. Υπήρχε αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Θέλαμε να προσπαθήσουμε εκ νέου και να ολοκληρώσουμε επιτέλους αυτό που είχαμε βάλει ως ξεκάθαρο στόχο το μακρινό πλέον καλοκαίρι του 2019 στην υπέροχη βεράντα της Τελένδου όπου βρισκόμασταν πίνοντας ποτάκια…

Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου του 2023 όταν έσκασαν οι σπάνιες στις μέρες μας προσφορές της Iberia, με την τιμή να ορίζεται στα 658€ μετ’ επιστροφής για το δρομολόγιο Αθήνα – Μαδρίτη – Λίμα. Προφανώς δε χρειάστηκε περαιτέρω συζήτηση εφόσον βρήκαμε τόσο καλή τιμή, με το εισιτήριο να κλείνει εννιά μήνες πριν το ταξίδι και το πιο δύσκολο βήμα του να πραγματοποιείται.

Είχαμε μπροστά μας έτσι άφθονο χρόνο να οργανώσουμε τα πάντα, αλλάζοντας βέβαια εντελώς το πρόγραμμα σε σχέση με το αρχικό του 2019. Ορίζοντας ένα πλάνο προχωρήσαμε σε κράτηση της εσωτερικής πτήσης τον Οκτώβριο του ‘23 με τη SKY Airline για το αεροδρόμιο του Cusco στα 170€ μετ’ επιστροφής.

Το πιο δύσκολο και πιο ακριβό φυσικά δεν ήταν άλλο από τη λεγόμενη «κότα με τα χρυσά αυγά» των Περουβιανών, ή αλλιώς όπως είναι πιο γνωστό την εκδρομή στο Μάτσου Πίτσου που απαιτεί να συνδυάσεις τα πανάκριβα τρένα, εισιτήριο από το κυβερνητικό site μήνες πριν, μεταφορές, ξεναγό και όλες αυτές τις μικρές – μεγάλες λεπτομέρειες.

Η λύση δόθηκε πολύ πιο εύκολα όμως απ’ ότι περιμέναμε, μέσω του επίσημου ιστότοπου του τρένου Inca Rail το οποίο αποτελούσε ιδανική επιλογή στην περίπτωση μας. Έτσι, με συνολική τιμή τα 206€ κατ’ άτομο (είπαμε τσουχτερά) κλείσαμε επίσης στα τέλη του Οκτώβρη του ‘23 το πλήρες πακέτο μεταφοράς, αγγλόφωνης ξενάγησης, φύλαξης αποσκευών, επιστροφής στο Κούσκο και ότι άλλο συμπεριλάμβανε, με το μόνο που έμενε για μας είναι να συμφωνήσουμε στην επιθυμητή ημερομηνία και ώρα της επίσκεψης, με τις επιλογές να ναι λίγες και συγκεκριμένες.



Μέσα στο Νοέμβριο είχαμε οριστικοποιήσει και το πρόγραμμα που έπρεπε ν’ ακολουθήσουμε στην εκδρομή, γνωρίζοντας πως έπρεπε να το τηρήσουμε απαρέγκλιτα με τόσες λίγες μέρες στη διάθεση μας στη χώρα.

Συνεχίζοντας με τα καταλύματα, ψάξαμε αρχικά διαμονή στην περιοχή του Miraflores (όπως όλοι οι τουρίστες) της πρωτεύουσας Λίμα, με μια μικρή δυσκολία και υψηλότερη τιμή στο δεύτερο μέρος της διαμονής μας εκεί καθώς συνέπεφτε με το Πάσχα των καθολικών. Πιο συγκεκριμένα, τα γειτονικά «Suites Larco 656 Miraflores Lima» και «Selina Miraflores Lima» αποδείχτηκαν ιδανικές επιλογές σε τιμή 80$ και 120$ αντίστοιχα τα δύο άτομα για δύο βραδιές με πρωινό. Καλό το πρώτο, αρκετά καλύτερο το δεύτερο, με μπαράκι μάλιστα στο ισόγειο του:

Δύο βράδια θα περνούσαμε και στο διάσημο χωριό του Ollantaytambo, με το «B&B Chayana Wasi» να αποτελεί φθηνή και εξαιρετική απ’ όλες τις απόψεις επιλογή σε τιμή 57$ και για τους δυο μας με πρωινό:

Στην πόλη του Cusco θα αφιερώναμε τρείς βραδιές με την τίμια σχετικά επιλογή μας να είναι το «Cusco Bed and Breakfast» στο ιστορικό κέντρο κόστους 116$ στο σύνολο, επίσης με πρωινό:

(Όλες οι κρατήσεις πραγματοποιήθηκαν μέσω της πλατφόρμας booking τη φορά αυτή).

Και κάπου εκεί που ‘χαν μπει τα περισσότερα σε μια σειρά μ’ εμένα να συνεχίζω την έρευνα για τα υπόλοιπα, περίπου τέσσερις μήνες πριν την εκδρομή είδα μια άλλη μια φορά το όνειρο να σταματάει απότομα… Μη συνεχίζεις τις κρατήσεις φίλε, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αλλάξω δουλειά και πόλη, θα δούμε τι θα κάνουμε, μου είπε μια μέρα ο Νίκος κι εγώ ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου.

Καλώς ή κακώς υπήρχε η προϊστορία και ίσως η φοβία που δεν είχα ξεπεράσει από την προηγούμενη ακύρωση, κάτι που δεν ήθελα να ζήσω ξανά. Μόνο εγώ ξέρω τι αγώνα έκανα για να επιστραφούν όλα μας τα έξοδα το 2020, δεν ήθελα να το επαναλάβω, άσε που δεν ήταν εφικτό αυτή τη φορά. Παρόλο τίποτε δεν ήταν οριστικό ακόμη, η ψυχολογία μου ήταν σαν το ταξίδι να έχει ακυρωθεί και πάλι, μέχρι να περάσει το τρίμηνο και να φτάσουμε στις αρχές Μαρτίου, όπου οριστικοποιήθηκε εκ νέου, αν και μέσα μου θα το καταλάβαινα τελικά με το που έμπαινα στο αεροσκάφος...

Τέλος καλό - όλα καλά, για τρεις μήνες όμως δεν είχα ακουμπήσει τίποτα για το Περού και έπρεπε να το ξαναπιάσω απ’ την αρχή, να ξαναμπώ σε κλίμα ταξιδιού που φάνταζε δύσκολο αλλά εντάξει, έγινε εν τέλει πολύ απλά. Παραδεχτείτε το, μη κρυβόμαστε μεταξύ μας αφού όλοι αυτό είναι που γουστάρουμε περισσότερο, τον σχεδιασμό κατά βάθος της επερχόμενης εκδρομής μας!

Για λόγους οικονομίας της κουβέντας δε θα παραθέσω τις δραστηριότητες που έκλεισα κάνοντας το στα επιμέρους κεφάλαια, παρά μόνο κάποια βασικά που πρέπει να σταθώ, ξεκινώντας από την ταξιδιωτική ασφάλεια που συνάψαμε μέσω της anytime χωρίς να είναι απαραίτητη βάσει κανονισμού, κόστους 35€ στον καθένα μας για το μικρό πακέτο. Δε ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά.

Γνωρίζαμε ήδη πως δε χρειαζόμαστε κάποιο ταξιδιωτικό έγγραφο πέραν του διαβατηρίου, οπότε αρκεστήκαμε στο βασικό ψάξιμο. Αρχικά χαλώντας κάποια μετρητά σε δολάρια τα οποία θα κάναμε συνάλλαγμα επιτόπου, φορτίζοντας παράλληλα και τις κάρτες Revolut. SIM για σύνδεση στο internet θα αγοράζαμε επίσης στο Περού, μιας κι αυτό μας συνέφερε. Δε ξεχάσαμε φυσικά το γνωστό αντάπτορα ρεύματος US σε EU αν και εν τέλει δε πολυχρειάστηκε.



Επίσης σημαντικό είναι να αναφέρω την προετοιμασία που κάναμε σχετικά με την φαρμακευτική αγωγή που λάβαμε για το υψόμετρο. Φτιάχνοντας το γνωστό ταξιδιωτικό φαρμακείο (neurofen, immodium, aerolin spray, μια μικρή αντιβίωση κ.α.) συμπεριέλαβα αυτή τη φορά μαζί μου και το γνωστό σκεύασμα της ακεταζολαμίδης που βοηθάει για τον λόγο αυτό, το οποίο ξεκινήσαμε τρεις μέρες πριν ανεβούμε στα βουνά σε συνδυασμό με βιταμίνη C 1500mg. Μπορεί να μη χρειαζόταν, μπορεί να έχουν εκεί τα δικά τους φυτικά σκευάσματα όπως το Altivital, ο δικός μας χρόνος όμως ήταν πολύτιμος για πειράματα. Εκ του αποτελέσματος δικαιωθήκαμε πανηγυρικά!

Τα κομμάτια που συμπλήρωναν το παζλ είχαν μπει τα περισσότερα στη θέση τους, με το σχεδιασμό να συνεχίζεται όσον αφορά τις μετακινήσεις από το αεροδρόμιο της Λίμα προς το Μιραφλόρες, όλες με transfer όχημα μέσω της πλατφόρμας booking και κόστος 15$ ανά διαδρομή, αλλά κι ακόμη ένα μεγαλύτερο transfer από το αεροδρόμιο του Cusco ως το Ollantaytambo (μακριά ήταν και δε του φαινότανε) σε κόστος 58$.

Τι έμενε για να είμαστε καλυμμένοι απ’ όλα; Μα φυσικά μια πρόσβαση στο Lounge του αεροδρομίου της Μαδρίτης για να σκοτώσουμε τις τέσσερις και πλέον ώρες αναμονής της πτήσης, σε κόστος 42€ το άτομο.

Τα υπόλοιπα; Βλέποντας και κάνοντας!



Υ.Γ. Ίσως δεν είναι το κατάλληλο κεφάλαιο, θα ήθελα όμως να ευχαριστήσω κάποια μέλη για την μεγάλη συνεισφορά τους στην εκδρομή. Ξεκινώντας από @anlazar & @Dr Snoopy για την πολύτιμη ιατρική βοήθεια τους σχετικά με το υψόμετρο και τα ενδεχόμενα που καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε όμως και το πρόγραμμα, τον @patsman για τις συμβουλές και τις ιδέες του στην κουβέντα μας κατά την κοπή της πίτας, όλους όσους γράψανε ιστορίες για τη συγκεκριμένη χώρα και συνέβαλλαν με τον τρόπο τους στο σχεδιασμό -τότε και τώρα- και ιδιαίτερα στον @Μανολης Γκ. , αυτούς που βοήθησαν χωρίς να το ξέρουν με την αισιοδοξία τους για το συγκεκριμένο ταξίδι και το πίστευαν πιο πολύ κι από μένα, με ιδιαίτερη αναφορά στη δυνατή ομάδα φίλων του travelstories στη Θεσσαλονίκη, αλλά και τέλος @Señor_Nada & @Yorgos (ίσως δε το θυμούνται, το θυμάμαι όμως εγώ) που την αποφράδα εκείνη μέρα στο αλησμόνητο νήμα «νέος κορονοϊός, θα πάμε ή να ακυρώσουμε» ξεκαθάρισαν το τοπίο προκειμένου να μη μπω σε περιπέτειες σε άλλη χώρα και ήπειρο.

Θα ήθελα να αφιερώσω αυτή την ιστορία σε όλους όσους προανέφερα, όπως επίσης σε @depy!!! & @buffon85 που μοιραστήκαμε τα ίδια άγχη με την κατάσταση φεύγω-δε φεύγω και φάγαμε το ίδιο μεγάλο ξενέρωμα με τις ακυρώσεις.

Αρκετά όμως με τους προλόγους και την παρελθοντολογία, πάμε στο σήμερα, φύγαμε για δράση!

 

[psilos3]

Ουάου! Ακύρωση ταξιδιού στο ξεκίνημά του για το Περού λόγω covid;;!! Μ' αρέσει που παραπονιόμουν κι εγώ την ίδια περίοδο για την ακύρωση του ταξιδιού μου στο Ισραήλ. Αν μου συνέβαινε το ίδιο για το Περού θα είχα πάθει κατάθλιψη!!

Το ξεκίνημα της πανδημίας με λίγα λόγια. Κατάθλιψη δε ξέρω αν πρόλαβα να πάθω με όλα αυτά που περνούσαμε τότε, με είχε όμως πειράξει πολύ η απώλεια του ταξιδιού.

Περιμένω εναγωνίως περιγραφή, φωτογραφίες, εντυπώσεις, συμβουλές, κλπ., κλπ..

Έρχονται και τα καλά, από το επόμενο κεφάλαιο κιόλας.

 

[Smaragda53]

Ώστε λοιπόν ήσουν στο Περού! Ε, χαλάλι η καθυστέρηση!

 

[depy!!!]

4 χρόνια καθυστέρηση, αλλά το σημαντικό είναι ότι έγινε. Η πρώτη απογοήτευση θα ξεχαστεί. Περιμένουμε λεπτομέρειες....

 

[psilos3]

Μια τετραετία μετά…



Πίνω τον τελευταίο κρύο καφέ σε Ελληνικό έδαφος κρατώντας στα χέρια μου το πολυπόθητο εισιτήριο που με οδηγεί στο Περού και με όλα όσα έγιναν προσπαθώ ακόμα να το συνειδητοποιήσω:

Η άβολη πρώτη πτήση έφτασε μετά από μια 40λεπτη καθυστέρηση στη Μαδρίτη δίχως να μας κοστίσει χρονικά, έτσι κατευθυνθήκαμε προς το τρενάκι του αεροδρομίου προκειμένου να φτάσουμε στο terminal των υπερατλαντικών για να πιάσουμε τη θέση μας στο Lounge, που σε τελική ανάλυση δε νομίζω ότι δικαιολογεί το κόστος του σε σχέση με άλλα που έχουμε επισκεφτεί:

Το αστείο βέβαια της υπόθεσης είναι το κάπνισμα, που βάσει των περιγραφών το καπνιστήριο είναι μόνο πέντε λεπτά μακριά. Γελάει ο κόσμος θα πω, κι εξηγούμαι αναλυτικά αμέσως.

Χώρος καπνιστών δεν υπάρχει σε ολόκληρο terminal που φεύγουν πτήσεις για το μισό πλανήτη, οπότε τα «θεωρητικά» πέντε λεπτά αφορούν μόνο την επιστροφή σου με το τρένο στο προηγούμενο. Συνεπώς για να μπορέσεις να καπνίσεις τα βήματα είναι πολύ απλά: Αφήνεις τις αποσκευές σου στο χώρο φύλαξης του lounge, φεύγεις αλλάζοντας όροφο, περνάς διαβατηριακό έλεγχο (πήρα και σφραγίδα Ισπανίας, τι νομίζετε), κατεβαίνεις στην πλατφόρμα, επιστρέφεις με το τρένο στο ευρωπαϊκό terminal, περπατάς κάμποσο μέχρι να βρεις το ασανσέρ, ξαναπερνάς έλεγχο αεροδρομίου, κατεβαίνεις με τις κυλιόμενες για να βρεις το χώρο καπνιστών, κι όλα αυτά από την ανάποδη προκειμένου να επιστρέψεις στο Lounge.

Συγχαρητήρια παιδιά, πολύ έξυπνο, μπορείτε να το κάνετε και λίγο δυσκολότερο για να το δούμε έτσι σαν μια ακόμα πρόκληση την άλλη φορά!

Τουλάχιστον η ώρα πέρασε εύκολα μ’ αυτές τις αηδίες και τα πήγαινε – έλα, με τα σακίδια μας να γεμίζουν προμήθειες και νεράκια προκειμένου να φορτωθούμε στο πολύ γεμάτο αεροπλάνο για τη μεγάλη αυτή πτήση στην άλλη άκρη της γης.

Μια πτήση που για άλλη μια φορά -όπως και πέρυσι που πήγα Αμερική- δε θυμάμαι τι έκανα και πως ακριβώς πέρασε τόσος χρόνος. Ούτε βιβλίο άνοιξα, ούτε υπολογιστή, ούτε πολυκοιμήθηκα, περιμένοντας απλά να φτάσουμε. Να αναφέρω κάπου εδώ ότι η θέση της Iberia ήταν αρκετά άνετη παραδόξως, παρόλο που η τύχη μου ήταν η γνωστή όπως σε κάθε τέτοιου είδους πτήση, έχοντας μπροστά μου ένα ζευγάρι χόμπιτ που σήκωσε το κάθισμα στο φυσιολογικό μόνο τις δύο φορές που σερβιρίστηκε το φαγητό.

Όπως και να ‘χει όμως, η άφιξη μας στη χώρα έγινε την προβλεπόμενη ώρα, με τις ουρές όμως στο διαβατηριακό έλεγχο να είναι αρκετά μεγάλες και δυσκίνητες, με αποτέλεσμα να φάμε χρόνο σ’ αυτό.

Ο ευγενέστατος οδηγός του transfer ντυμένος στα μαύρα λες και ήταν κοράκι που σχόλασε απ’ το γραφείο τελετών μας παρέλαβε από το χώρο των αφίξεων, ξεκινώντας αμέσως για το ξενοδοχείο. Η πρώτη εντύπωση από την Περουβιανή πρωτεύουσα οφείλω να πω ότι ήταν αποκαρδιωτική, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στην παραλιακή του Miraflores, μιας και ο δρόμος αρχικά περνούσε μέσα από τις φτωχογειτονιές της πόλης:

Το κακό σ’ αυτές τις περιπτώσεις με την πρωινή άφιξη είναι πως δε μπορείς να παραλάβεις το δωμάτιο κι αναγκάζεσαι να σκοτώσεις κάποιες ώρες. Έτσι κάναμε κι εμείς, αφού τσεκάραμε κι αφήσαμε τα πράγματα προς φύλαξη βγήκαμε για τις πρώτες αναγνωριστικές, αρχής γενομένης από το δημαρχείο του Miraflores που ήταν σχετικά δίπλα μας:

Εύκολα καταλαβαίνει κάποιος ότι αυτή η περιοχή είναι από τις λεγόμενες καλές της Λίμα απευθυνόμενη αρκετά σε τουρίστες, μιας και τα ξενοδοχεία ήταν εμφανώς πολυάριθμα στο σημείο. Το δικό μας μέλημα ήταν ν’ ασχοληθούμε με τα διαδικαστικά, πιο συγκεκριμένα να επισκεφτούμε ένα από τα γραφεία τουρισμού της χώρας (που τα κάνουν όλα και συμφέρουν) προκειμένου να προμηθευτούμε μια κάρτα SIM σε τιμή 150 pen η οποία ήταν αρκετή για να τη μοιραστούμε μέσω hotspot για δέκα μέρες, αλλά και να κάνουμε το πρώτο μας συνάλλαγμα:

Βέβαια διαδικασίες χωρίς την επίσημη υποδοχή στο Περού δε γίνονται, καθώς όπως είναι γνωστό παγκοσμίως αν δε βρέξεις το λαρύγγι σου δεν έχεις επισήμως φτάσει στον προορισμό σου! Πάλι καλά που η μπάρα της Ιρλανδικής «Molly’s» σέρβιρε από νωρίς:

Το ρολόι έδειχνε περασμένες έντεκα, οπότε παρόλη την κούραση μας είχαμε μπροστά μας ώρα προκειμένου να βγάλουμε απ’ τη μέση ορισμένα αξιοθέατα, κατηφορίζοντας για το λόγο αυτό την Av. José Larco με σκοπό να βγούμε στο διάσημο πάρκο Alfredo Salazar:

Περιηγηθήκαμε για λίγο εν μέσω πολυκοσμίας στο πάρκο με την ιδιαίτερη διακόσμηση με τα πλακίδια αλλά και τα περίεργα γλυπτά του:

Απέναντι μας απλωνόταν ο απέραντος Ειρηνικός ωκεανός που με μεγάλη χαρά έβλεπα πρώτη φορά από τόσο κοντά, δίνοντας κάποιες πολύ σπάνιες εικόνες όπως είναι λογικό:

Δε μείναμε για πολύ μιας και το αναψυκτήριο σέρβιρε αποκλειστικά αναψυκτικά, αποφασίζοντας να περπατήσουμε στην πολύ όμορφη Malecon, όπου αν κάτι μας έκανε εντύπωση πέρα από την ανεμπόδιστη θέα,

ήταν ο αρκετός κόσμος που βρισκόταν στο σημείο προκειμένου να γυμναστεί:

Φτάνοντας στο πάρκο Antonio Raimondi πιάσαμε ένα παγκάκι προκειμένου να ξαποστάσουμε για λίγο απέναντι από το Faro de la Marina, διαπιστώνοντας παράλληλα ότι η κάρτα sim που αγοράσαμε μας έκανε νούμερα κι έπρεπε να το ξανακοιτάξουμε στο γραφείο έναντι του πάρκου:

Έτσι επιστρέψαμε πάλι προς το κέντρο μέσα από τα στενάκια, έχοντας όμως χρόνο στη διάθεση μας αποφασίσαμε να κάνουμε πρώτα μια στάση δροσιάς στο πασίγνωστο πάρκο Kennedy, όπου εκτός των άλλων είχαμε κι ένα προγραμματισμένο ραντεβού:

Ο Γιαννάκης ήρθε και μας βρήκε την ώρα που πίναμε τις πρώτες μας Cusqueña, καλωσορίζοντας μας στην «πόλη του», όπου ζει κι εργάζεται τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Θεσσαλονικιός, κολλητός κοινού μας φίλου, όπου με τον Νίκο είχαν ήδη γνωριστεί σε διακοπές στην Αμοργό κι εμένα που τον έβλεπα πρώτη φορά ήταν σα να τον γνωρίζω ήδη.

Αφού μας βοήθησε να αποκαταστήσουμε γρήγορα το πρόβλημα με τη SIM, ξεκινήσαμε μια ωραία βόλτα σε μια αναβαθμισμένη τελευταία γειτονιά του Miraflores, βλέποντας εκτός των άλλων και τις κλασσικές στενάχωρες εικόνες με τα οικήματα—φρούρια των περισσότερο πλουσίων που ζουν στην περιοχή:

Στόχος μας φυσικά ποιος άλλος απ’ το να πιούμε καμιά παγωμένη σ’ ένα πολύ ωραίο μαγαζί, κάτι που δε συνηθίζουν οι Περουβιανοί πριν το βράδυ όπως πληροφορήθηκα, όμως λάτρεψα το γεγονός πως η μεσαία φιάλη ήταν 660ml και η μεγάλη που τιμήσαμε του λίτρου:

Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τη ζωή του Γιάννη στη Λίμα, από τις δύσκολες εποχές της καραντίνας έως σήμερα, τη λατρεία των περουβιανών για το κοτόπουλο και το ποδόσφαιρο, τις βραδιές που άφησε πίσω του στη Θεσσαλονίκη και στο αγαπημένο του μπαράκι το Berlin, κι ενημερωθήκαμε για το τι πρέπει να προσέχουμε και τι να αποφύγουμε αν θέλουμε να βγούμε κεντρικότερα σε περίπτωση που προλαβαίναμε.

• Έχω πληροφορίες για ένα παλιό ροκ μπαρ σε όροφο/ταράτσα του είπα, εκεί θέλω να πάω.
• Που το ξέρεις εσύ αυτό ρε, είναι πολύ ψαγμένο, μπράβο, θα σου πω.
• Έχω τις πηγές μου από έγκυρο άτομο. (εύσημα στον @Señor_Nada για δεύτερη φορά στην ιστορία)

Όπως είναι λογικό η ώρα πέρασε δίχως να το καταλάβουμε. Χαιρετηθήκαμε, πήραμε ένα έτοιμο γεύμα με κοτόπουλο κι εμείς όπως όλοι και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο για λίγες ώρες ύπνου, με τον ήλιο να μας έχει κάψει ήδη χωρίς να το πάρουμε γραμμή. Δύσκολη η ακτινοβολία στη Λίμα, θέλει προσοχή, καπέλο και υποχρεωτικά αντηλιακό…

Με δυσκολία ξυπνήσαμε γύρω στις εννιά το βράδυ προκειμένου να βγούμε μια μικρή βόλτα και να πιούμε τις μπύρες μας, κάτι που έγινε δίχως πολύ ψάξιμο στον όμορφο χώρο του «Dörcher Bier Miraflores» που μας έκανε το κλικ, με τις τιμές του ωστόσο να προσεγγίζουν τις ελληνικές.

Με τέσσερις μπυρίτσες στο χέρι και μερικά σνακ φτάσαμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου για σβήσιμο λίγο μετά τις δώδεκα, ανάμεσα σε ψηλά, άχαρα κτήρια.

Είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα και δύσκολη μέρα μπροστά μας…

 

[Señor_Nada]

Ρε...

και τέλος @Señor_Nada & @Yorgos (ίσως δε το θυμούνται, το θυμάμαι όμως εγώ) που την αποφράδα εκείνη μέρα στο αλησμόνητο νήμα «νέος κορονοϊός, θα πάμε ή να ακυρώσουμε» ξεκαθάρισαν το τοπίο προκειμένου να μη μπω σε περιπέτειες σε άλλη χώρα και ήπειρο.

Ρε συ...

• Έχω πληροφορίες για ένα παλιό ροκ μπαρ σε όροφο/ταράτσα του είπα, εκεί θέλω να πάω.
• Που το ξέρεις εσύ αυτό ρε, είναι πολύ ψαγμένο, μπράβο, θα σου πω.
• Έχω τις πηγές μου από έγκυρο άτομο. (εύσημα στον @Señor_Nada για δεύτερη φορά στην ιστορία)

Σου χρωστάω μπύρες!

Περιμένω να διαβάσω με ενδιαφέρον τις εντυπώσεις σου για την χώρα και φυσικά για το μπαρ που μπαίνεις με συνθηματικό απ'οτι θυμάμαι. Εγώ δεν είχα καταφέρει να πάω.

Και εις άλλα με υγεία!

 

[psilos3]

4 χρόνια καθυστέρηση, αλλά το σημαντικό είναι ότι έγινε. Η πρώτη απογοήτευση θα ξεχαστεί. Περιμένουμε λεπτομέρειες....

Έτσι ακριβώς, το σημαντικό σ' αυτή τη ζωή είναι να μη μένουν απωθημένα!
Η συνέχεια επί της οθόνης.

Ρε συ...

Ανάλυση των ανακοινώσεων της Κυβέρνησης του Περού κάναμε κείνο το πρωί, με γλιτώσατε από μπλέξιμο, άστο!

Περιμένω να διαβάσω με ενδιαφέρον τις εντυπώσεις σου για την χώρα και φυσικά για το μπαρ που μπαίνεις με συνθηματικό απ'οτι θυμάμαι. Εγώ δεν είχα καταφέρει να πάω.

Δε ξέρω για το συγκεκριμένο, έχω όμως κάτι ακόμη που σε μνημόνευσα και δε ξέρω αν πήγες εσύ, κάτι που αποκλείεται και θα το θεωρήσω ατόπημα!
Αλλά ας μη δώσω spoiler για την ιστορία, έχουμε μέλλον.

 

[psilos3]

Νησιά & ποτά, τι πιο σύνηθες!



Με ελάχιστο ύπνο κανένα σκάρτο τρίωρο, από τις τέσσερις το ξημέρωμα ήμασταν ήδη στο δρόμο, παρατηρώντας τους ξενύχτηδες που έψαχναν ταξί, ή καλύτερα το ανάποδο, σε μια διαδικασία που δε ξέρω κατά πόσο είναι νόμιμη μιας και ότι όχημα κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα μπορούσε να γίνει ταξί.

Το σημείο συνάντησης ήταν στην παραλιακή, με τον περισσότερο κόσμο να βρίσκει τη θέση του στη λίστα και να επιβιβάζεται κανονικά, όχι όμως εμάς που δε μπορούσαν να βρουν με τίποτα το όνομα μου, καλά δε συζητώ για το επώνυμο… Το Ioannis έγινε κάτι σαν Anis ή Avis ή τέλος πάντων απροσδιόριστο, με τη λύση να δίνει η επιμονή του Νίκου στο παρά ένα και να ανεβαίνουμε επιτέλους στο λεωφορείο γλιτώνοντας το κάζο:

*Η συγκεκριμένη εκδρομή είχε κλειστεί 20 μέρες νωρίτερα μέσω της Viator σε κόστος περίπου 60€ το άτομο συμπεριλαμβάνοντας τα πάντα απ’ όσα θα δείτε στη συνέχεια πλην του φαγητού.

Αφού παραλάβαμε τους αργοπορημένους που πρόλαβαν το λεωφορείο στα προάστια της Λίμα συνεχίσαμε την πορεία μας προς το νότο της χώρας, με τις εικόνες αντίθεσης να μην είναι καθόλου θελκτικές στα μάτια μου. Από τη μία πλευρά οι περιφραγμένες πολυτελείς βιλίτσες, από την άλλη οι παραγκουπόλεις στα προάστια. Φριχτό! Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε ορισμένα παραθαλάσσια μέρη τα οποία ήταν φημισμένα για κολύμπι & εσωτερικό τουρισμό κάτι που μαρτυρούσε η ύπαρξη καντινών και ομπρελών, όπως κι άπειρα εκτροφεία με κοτόπουλα. Η πρώτη στάση για προμήθειες και τουαλέτα έγινε σ’ ένα μαγαζί με ατελείωτες ουρές που έψηνε όμως πολύ ωραία πράγματα στον ξυλόφουρνο του:

Η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα στη διαδρομή έως την πρώτη μεγάλη στάση που ανυπομονούσαμε να γίνει. Το λεωφορείο προσέγγισε την προκυμαία και την παραλία του Paracas όπου μας κατέβασε προκειμένου να μας δοθούν τα εισιτήρια και οι οδηγίες, γνωρίζοντας παράλληλα τον ξεναγό μας για την επόμενη μιάμιση ώρα, όσο εμείς πασαλειφόμασταν με αντηλιακό μιας και ο ήλιος ζεματούσε ήδη κι ας ήταν πρωί:

Η πλεύση ξεκίνησε παράλληλα με τις ακτές αλλά διακόπηκε απότομα λίγα μέτρα μετά μιας και τα δελφίνια της περιοχής αποφάσισαν να κάνουν την έκπληξη με την εμφάνιση τους:

Σίγουρα το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της θαλάσσιας διαδρομής αποτελεί το γεωγλυφικό του «Candelabro de Paracas», αρχαιολογικό & προστατευόμενο πλέον μνημείο του Περού αρκετά μεγάλων διαστάσεων (100Χ80 μέτρα) κάτι που το κάνει ορατό από αρκετά μακριά:

Ο ξεναγός μας βοήθησε πολύ σύμφωνα με τα πιθανότερα ενδεχόμενα ύπαρξης του συγκεκριμένου έργου, άγνωστης μέχρι τώρα χρονολόγησης. Ίσως ναυτικό σημάδι, ίσως δέηση σε κάποια θεότητα, το γεγονός είναι πως όλο αυτό το μυστήριο παραμένει εντυπωσιακό στα μάτια ενός επισκέπτη.

Δεκαπέντε μόνο λεπτά πορείας μας χώριζαν από το σημαντικότερο αξιοθέατο που δεν ήταν άλλο από το φυλασσόμενο οικοσύστημα των «Islas Ballestas» που είδαμε μπροστά μας αμέσως μετά:

Τα βραχώδη νησιά αποτελούν σημαντικό καταφύγιο για τη θαλάσσια πανίδα, μεταξύ άλλων για πτηνά όπως το guanay, οι πιγκουίνοι και τα θαλάσσια λιοντάρια:

Αξιοθαύμαστες αν μη τι άλλο εικόνες με ζώα που βλέπαμε όπως είναι λογικό πρώτη φορά στη ζωή μας από κοντά:

Το επόμενο νησάκι φιλοξενούσε ακόμη περισσότερα θαλάσσια λιοντάρια ακόμη και νεογέννητα, με τη φασαρία απ’ τις φωνές τους να είναι ιδιαίτερα μεγάλη, απαιτώντας ίσως την προσοχή μας:

Η πολύ ωραία βόλτα ολοκληρώθηκε τελικά σύντομα όπως αποδείχτηκε και ίσως ευτυχώς, μιας και ο ήλιος ήταν στην κορύφωση του κι έκαιγε ασύστολα. Πάλι καλά που για την εκδρομή είχαμε προνοήσει με καπελάκι κι αντηλιακό, κάτι που μας κόστισε την προηγούμενη στη Λίμα. Η οδηγός της εκδρομής μας οδήγησε παραλιακά σε ένα κατάστημα – εργαστήριο σοκολατοειδών (προφανώς πέφτει προμήθεια) προκειμένου να δοκιμάσουμε κι εν δυνάμει να ψωνίσουμε, χρησιμοποιώντας αν θέλουμε την τουαλέτα που στην αρχή ήταν δωρεάν, όταν όμως πήγαινες στην ουρά ερχόταν τα εκπαιδευμένα παιδάκια του μαγαζιού να σου ζητήσουν χρήματα:

Μέσα σε ανυπόφορη ζέστη επιβιβαστήκαμε και πάλι στο λεωφορείο προκειμένου να συνεχίσουμε την εκδρομή μας προς την πόλη Ica, όπου θα φτάναμε σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα. Μια πόλη που την κατακαίει ο ήλιος και την ρημάζει η σκόνη, πάνω σε πλίνθινα και τούβλινα ως επί το πλείστον σπίτια. Πολύ το χάλι αντικειμενικά, όπως βλέπετε στις εικόνες που κατάφερα και πήρα από το παράθυρο:

Ευτυχώς η στάση έγινε λίγο πιο έξω από την Ica, σ’ έναν πολυχώρο όπου θα μπορούσαμε αρχικά να φάμε στο εστιατόριο του και στη συνέχεια να κάνουμε την επόμενη δραστηριότητα της ημέρας που αφορούσε γευσιγνωσία τοπικών ποτών. Ήταν η πρώτη μας επαφή με την ξακουστή κουζίνα του Περού, επιλέγοντας το εξαιρετικό πιάτο που λέγεται «pollo saltado» φτιαγμένο από κοτόπουλο φυσικά ως κύριο συστατικό, παρέα πάντα με μια παγωμένη cusqueña negra:

Η ώρα που περιμέναμε είχε φτάσει, μ’ εμένα αρχικά να κοροϊδεύω ως υπερτουριστική την όλη φάση, να που όμως μου άρεσε και είχε το ξεχωριστό ενδιαφέρον της. Το Pisco είναι το εθνικό ποτό του Peru, αρκετά δυνατό μαλιστα και βγαίνει σε πολλές παραλλαγές, από κρεμώδη λικέρ μέχρι αμέτρητες γεύσεις με φρούτα. Μ΄ ένα σφηνοπότηρο στο χέρι δοκιμάζαμε διαδοχικά τα περισσότερα από αυτά, ορισμένα εκ των οποίων ήταν αξιόλογα και καθόλου αθώα σας πληροφορώ:

Κοντεύαμε τα δεκαπέντε σφηνάκια έκαστος, μέχρι που ο «παρουσιαστής» του event ρώτησε από μικροφώνου:

• Έχει κανείς γενέθλια;
• Εγώ, απάντησα μαζί με κάποιους άλλους (για την ακρίβεια την περασμένη μέρα, έγινα 42 κυριολεκτικά στον αέρα).
• Πάρε το σφηνοπότηρο σου και σήκω.

Σε πρώτη φάση μας έδειξε τους «κανόνες» του παιχνιδιού και μας έβαλε στη σειρά, φορώντας μας ένα γελοίο καπελάκι. Η όλη προσέγγιση είχε να κάνει ως εξής: όσφρηση, πρόποση, γεύση και κατάποση, με όποιον υποπέσει σε λάθος να ξαναγεμίζει το ποτήρι του και να επαναλαμβάνει από την αρχή τη διαδικασία, πίνοντας καθαρό Pisco, το οποίο θα χαρακτήριζα εφάμιλλο με το τσίπουρο!

Ήπια ένα, ξέχασα να κάνω πρόποση και με ξαναγέμισαν μέχρι που ο τύπος μ’ έδιωξε, με τον Νίκο να βρίζει γιατί δεν έκανα επίτηδες λάθος, αφήνοντας πάνω τον διπλανό μου (νομίζω Παναμέζος) μισών διαστάσεων τον οποίο και τέντωσε στα σφηνάκια!

• Κόφτε τον αυτόν και κατεβάστε τον κάτω, he is a professional drinker είπε από μικροφώνου. Άντε καλά…

 

[Smaragda53]

Ωραίο το καπελάκι!!!

 

[psilos3]

Έχει όαση το Περού;



Ένα μισάωρο μόνο κράτησε η διαδρομή με το λεωφορείο να ξεφεύγει εντελώς πλέον από τις αποτρεπτικές εικόνες της Ica. Το τοπίο είχε αλλάξει ολότελα με την περιοχή να περιστοιχίζεται από αμμόλοφους κάνοντας μας να ανυπομονούμε ακόμη περισσότερο για το επερχόμενο σπουδαίο μέρος που επρόκειτο να δούμε. Ραντεβού εδώ σε μιάμιση ώρα φώναξε η ξεναγός, όσοι έχετε δραστηριότητα (ανάβαση με ειδικό όχημα ή Sandboarding) ακολουθήστε με. Όχι εμείς, μιας και η μόνη δραστηριότητα που είχαμε στο μυαλό μας ήταν άλλη ξεκινώντας αμέσως την ανακάλυψη του χωριού Huacachina:

Είναι απ’ τις περιπτώσεις που ότι και να ‘χεις δει ή διαβάσει μέχρι να φτάσεις ως εκεί, ωχριά μπροστά σ’ αυτό που βλέπουν τα μάτια σου. Κάψα με κοντά 35 βαθμούς κελσίου, άμμος, φοίνικες και ξαφνικά μπροστά μας μια λίμνη:

Τα ποδήλατα και οι μικρές βαρκούλες προς ενοικίαση περιμένουν όσους θέλουν να εξασκήσουν το σπορ, με το κολύμπι φυσικά να απαγορεύεται ρητώς:

Ξεκινήσαμε την πολύ ωραία διαδρομή γύρω απ’ τη λίμνη, αφού πρώτα ψωνίσαμε δύο παγωμένες για το καλό. Μας περίμενε άλλωστε ανάβαση, πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο τριών pen κατ’ άτομο στην αρχή του δύσκολου μονοπατιού:

Η άμμος ήταν πολύ ψιλή με το πόδι αυτομάτως να βουλιάζει σ' αυτήν και ο συνδυασμός του ήλιου με την απίστευτη ζέστη καθιστούσε το όλο εγχείρημα πολύ πιο δύσκολο, φτάνοντας αρχικά στο επίπεδο που αναχωρούν και τα μηχανοκίνητα, με τη θέα προς την όαση όμως να έχει αρχίσει ήδη να μας αποζημιώνει για τον κόπο μας:

Τι ήταν αυτό τέλος πάντων που βλέπαν τα μάτια μας; Κάτι ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό, κάτι ακόμα που περιμέναμε εδώ και τόσο καιρό! Ανεβήκαμε σ’ ένα ακόμα πιο ψηλό σημείο κι ανοίξαμε τις μπυρίτσες μας που είχαμε κερδίσει με το σπαθί μας, τις οποίες απολαύσαμε καθήμενοι πάνω στην άμμο την καυτή που λέει και το άσμα:

Βλέποντας το χρόνο που μας κυνηγούσε αποφασίσαμε να κατεβούμε, κάνοντας μια δεκάλεπτη στάση αρχικά σ’ ένα παγκάκι προκειμένου ν’ αδειάσουμε την άμμο από παπούτσια, κάλτσες κι όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε, συνεχίζοντας για λίγο προς την ανοικτή αγορά:

Πολύ θα θέλαμε να μείνουμε εκεί ένα βράδυ, σίγουρα θα ήταν λιγότερο τουριστικό σε σχέση με μια απλή επίσκεψη, όσο κι αν το ‘χαμε ψάξει όμως μέρες πριν δε μας έβγαινε με τίποτα. Ας είναι, θα πνίγαμε το πόνο μας σε μπυρίτσες στο εξαιρετικό υπαίθριο μπαρ ενός πολύ ωραίου τύπου που είχαμε σταμπάρει κατά την άφιξη μας:

Από κει και πέρα, ξεκινούσε η δύσκολη πορεία της επιστροφής, αρκετές ώρες και χιλιόμετρα μετά από τέτοια κούραση, σε μια διαδρομή που ήταν σχεδόν ίδια με το Σαλονίκη – Αθήνα. Δύσκολο όλο αυτό μέσα σε μια μέρα, λίγο τουριστικό, περισσότερο τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά, ωστόσο ήταν ο μόνος τρόπος και δε το μετανιώσαμε επ’ ουδενί!

Γύρω στις έντεκα ήμασταν και πάλι στο Miraflores κι ανεβαίνοντας την Av. José Larco με προορισμό το ξενοδοχείο βρήκαμε μπροστά μας ως από θαύμα το «Caños del Santero» με τα εξαιρετικά βαρέλια του. Ήταν ότι χρειαζόταν για το κλείσιμο μιας αρκετά μεγάλης και κουραστικής ημέρας:

Εντάξει, σχεδόν. Δε μπορούσαμε να μη πάρουμε κι ένα πακέτο για το roof garden προκειμένου να κοιμηθούμε καλύτερα.

Ακόμα δεν είχαμε φτάσει κι έπρεπε να ετοιμαστούμε γι’ αναχώρηση…