Η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας έφτασε και εμείς είχαμε αποφασίσει να την περάσουμε τσαλαβουτώντας στον Ειρηνικό και τρώγοντας στο γνωστό εστιατόριο Rosa Nautica που βρίσκεται σε μια εξέδρα πάνω στον Ειρηνικό ωκεανό και στο οποίο είχαμε κάνει κράτηση δυο μέρες νωρίτερα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν απο το Barranco με τα πόδια, φτάσαμε miraflores και κατεβήκαμε απο τα σκαλάκια που έχει σε διάφορα σημεία στον παραλιακό. Περπατούσαμε κατα μήκος του ωκεανού και χαζεύαμε απο την μια την τάξη και την καθαριότητα που επικρατεί και απο την άλλη τους surfers που πάλευαν ώρες ατέλειωτες με τα κύματα.
Όταν έφτασε η ώρα πήγαμε στο εστιατόριο το οποίο εξωτερικά φαίνεται πολύ ωραίο αλλά εσωτερικά υπάρχει μια κάποια παραίτηση και παρακμή. Το φαγητό πάντως ήταν πολύ νόστιμο. Ο σύζυγος πήρε πάπια και εγώ σολομό ψημένο σε hot stone. Πολύ ωραία και τα δύο.
Βγαίνοντας απο το εστιατόριο μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Η γκρίζα ατμόσφαιρα είχε δώσει την θέση της σε ένα λαμπερό ήλιο. Όλα φαίνονταν διαφορετικά τώρα. Τα χρώματα, τα λουλούδια τα κτίρια, η θάλασσα, όλα πιο έντονα και πιο όμορφα.
Ενθουσιασμένοι με αυτήν την απρόσμενη αλλαγή αποφασίσαμε να κάτσουμε λίγο στην παραλία τον εναπομείναντα χρόνο που είχαμε και να λιαστούμε. Εγώ βούτηξα και τα πόδια μου. Παγάκι ο ειρηνικός και με κάτι τεράστιες κοτρόνες, κόντεψα να τσακιστώ έτσι όπως με παρέσερνε το κύμα προς τα μέσα.
Με τα πόδια γυρίσαμε στο barranco και στο διαμέρισμα, πήραμε βαλίτσες και την στήσαμε απέξω για ταξί. Πέρασαν 2-3 και μόλις τους λέγαμε για αεροδρόμιο κοίταζαν την ώρα και ύστερα απο σκέψη μας έλεγαν όχι. Απο ότι καταλάβαμε στην πορεία είχε τρομερή κίνηση και για αυτό ήταν απρόθυμοι. Ο ταξιτζής που δέχτηκε να μας πάει μας ζήτησε 40s (15ευρώ), έκανε ότι μπορούσε για να μας πάει όσο πιο σύντομα γινόταν μιας και αντιλήφθηκε ότι είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε λόγω της κίνησης. Τις απογευματινές ώρες γίνεται χαμός, εμείς ευτυχώς είχαμε άνεση χρόνου αλλιώς θα το χάναμε. Όταν φτάσαμε ο σύζυγος του έδωσε 50s και ο καημένος μόνο τεμενάδες που δεν του έκανε..
Πήγα πήρα τα pcr κάτσαμε λίγο έξω και μετά κατευθυνθήκαμε προς την πύλη.
Επειδή είχαμε κάμποση ώρα περιπλανηθήκαμε λιγάκι μέχρι που ο σύζυγος αποφάσισε να πάει να βρει καπνιστήριο. Εγώ γύρισα στην πύλη όπου διαπίστωσα έντρομη ότι το check in είχε ξεκινήσει και είχε καμιά 15αριά άτομα ακόμα. Έζησα τον απόλυτο πανικό. Η υπάλληλος μου λέει έχεις 5 λεπτά να τον βρεις. Να τρέχω δεξιά και αριστερά να φωνάζω σαν την τρελή, να φωνάζουν το όνομα του ώσπου στο τέλος απογοητεύτηκα λέω πάει το χάσαμε το αεροπλάνο. Γυρνώντας προς την πύλη αλαφιασμένη και ιδρωμένη τον βλέπω να καταφτάνει. Λέω στην υπάλληλο θα τον σκοτώσω μου λέει ναι συμφωνώ αλλά κάνε το μέσα. Κι έτσι επιβιβαστήκαμε σε ένα γεμάτο αεροπλάνο και ξεκίνησε η απογείωση και η οδύσσεια του πολύωρου ταξιδιού της επιστροφής 15 λεπτά νωρίτερα απο την προγραμματισμένη ώρα..
Επίλογος
Το Περού είναι ένας ιδιαίτερος πολύ ενδιαφέρον αλλά και δύσκολος προορισμός. Τουλάχιστον όπως τον βιώσαμε εμείς δεδομένου και τις περιόδου που αποφασίσαμε να πάμε. Και το τελευταίο δεν το λέω λόγω covid αλλά λόγω καιρού. Βροχές δεν συναντήσαμε παρα μόνο το πρώτο βράδυ στη Λίμα ένα ελαφρύ ψιλόβροχο. Ωστόσο, ενώ την μέρα είμασταν οκ με μια μακρυμάνικη μπλούζα όσο βράδιαζε και έπεφτε η θερμοκρασία θέλαμε μπουφάν. Αυτό δυσκόλευε τα πράγματα γιατί πόσο να περπατήσεις όταν έχει ψύχρα. Επίσης, μας ταλαιπώρησε το υψόμετρο αρκετά τις δύο πρώτες μέρες. Είχαμε ζαλάδες, λαχανιάζαμε, εγώ κοιμόμουν με δύο μαξιλάρια γιατί ενώ κοιμόμουν ένιωθα ξαφνικά να μου κόβεται η αναπνοή και να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Σύμπτωμα του υψομέτρου και αυτό. Τέλος, δεν συνηθίσαμε ποτέ την διαφορά ώρας με αποτέλεσμα να κοιμόμαστε κατα της 10 με 11 και να ξυπνάμε 4 με 5 τα ξημερώματα όχι επειδή είχαμε να κάνουμε κάτι αλλά δεν νυστάζαμε άλλο. Έτσι, νιώθαμε συνεχώς κουρασμένοι. Ο σύζυγος έλεγε χαρακτηριστικά "πότε θα γυρίσω στην δουλειά να ξεκουραστώ.
Απο την άλλη είναι μια χώρα που νιώσαμε απόλυτα ασφαλείς απο θέμα covid. Φορούν παντού διπλές μάσκες ακόμα και όταν είναι μόνοι τους μέσα στο αυτοκίνητο. Μετρούν την θερμοκρασία όταν μπαίνεις σε εσωτερικό χώρο, σου βάζουν αντισηπτικό και σου ψεκάζουν την τσάντα. Όταν μπαίνεις σε μουσείο πρέπει να φοράς και αυτό που είναι σαν ασπίδα, αλλά οι περισσότεροι το είχαν σηκωμένο στο κεφάλι. Εμείς την μάσκα
Ξεκινήσαμε λοιπόν απο το Barranco με τα πόδια, φτάσαμε miraflores και κατεβήκαμε απο τα σκαλάκια που έχει σε διάφορα σημεία στον παραλιακό. Περπατούσαμε κατα μήκος του ωκεανού και χαζεύαμε απο την μια την τάξη και την καθαριότητα που επικρατεί και απο την άλλη τους surfers που πάλευαν ώρες ατέλειωτες με τα κύματα.
Όταν έφτασε η ώρα πήγαμε στο εστιατόριο το οποίο εξωτερικά φαίνεται πολύ ωραίο αλλά εσωτερικά υπάρχει μια κάποια παραίτηση και παρακμή. Το φαγητό πάντως ήταν πολύ νόστιμο. Ο σύζυγος πήρε πάπια και εγώ σολομό ψημένο σε hot stone. Πολύ ωραία και τα δύο.
Βγαίνοντας απο το εστιατόριο μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Η γκρίζα ατμόσφαιρα είχε δώσει την θέση της σε ένα λαμπερό ήλιο. Όλα φαίνονταν διαφορετικά τώρα. Τα χρώματα, τα λουλούδια τα κτίρια, η θάλασσα, όλα πιο έντονα και πιο όμορφα.
Ενθουσιασμένοι με αυτήν την απρόσμενη αλλαγή αποφασίσαμε να κάτσουμε λίγο στην παραλία τον εναπομείναντα χρόνο που είχαμε και να λιαστούμε. Εγώ βούτηξα και τα πόδια μου. Παγάκι ο ειρηνικός και με κάτι τεράστιες κοτρόνες, κόντεψα να τσακιστώ έτσι όπως με παρέσερνε το κύμα προς τα μέσα.
Με τα πόδια γυρίσαμε στο barranco και στο διαμέρισμα, πήραμε βαλίτσες και την στήσαμε απέξω για ταξί. Πέρασαν 2-3 και μόλις τους λέγαμε για αεροδρόμιο κοίταζαν την ώρα και ύστερα απο σκέψη μας έλεγαν όχι. Απο ότι καταλάβαμε στην πορεία είχε τρομερή κίνηση και για αυτό ήταν απρόθυμοι. Ο ταξιτζής που δέχτηκε να μας πάει μας ζήτησε 40s (15ευρώ), έκανε ότι μπορούσε για να μας πάει όσο πιο σύντομα γινόταν μιας και αντιλήφθηκε ότι είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε λόγω της κίνησης. Τις απογευματινές ώρες γίνεται χαμός, εμείς ευτυχώς είχαμε άνεση χρόνου αλλιώς θα το χάναμε. Όταν φτάσαμε ο σύζυγος του έδωσε 50s και ο καημένος μόνο τεμενάδες που δεν του έκανε..
Πήγα πήρα τα pcr κάτσαμε λίγο έξω και μετά κατευθυνθήκαμε προς την πύλη.
Επειδή είχαμε κάμποση ώρα περιπλανηθήκαμε λιγάκι μέχρι που ο σύζυγος αποφάσισε να πάει να βρει καπνιστήριο. Εγώ γύρισα στην πύλη όπου διαπίστωσα έντρομη ότι το check in είχε ξεκινήσει και είχε καμιά 15αριά άτομα ακόμα. Έζησα τον απόλυτο πανικό. Η υπάλληλος μου λέει έχεις 5 λεπτά να τον βρεις. Να τρέχω δεξιά και αριστερά να φωνάζω σαν την τρελή, να φωνάζουν το όνομα του ώσπου στο τέλος απογοητεύτηκα λέω πάει το χάσαμε το αεροπλάνο. Γυρνώντας προς την πύλη αλαφιασμένη και ιδρωμένη τον βλέπω να καταφτάνει. Λέω στην υπάλληλο θα τον σκοτώσω μου λέει ναι συμφωνώ αλλά κάνε το μέσα. Κι έτσι επιβιβαστήκαμε σε ένα γεμάτο αεροπλάνο και ξεκίνησε η απογείωση και η οδύσσεια του πολύωρου ταξιδιού της επιστροφής 15 λεπτά νωρίτερα απο την προγραμματισμένη ώρα..
Επίλογος
Το Περού είναι ένας ιδιαίτερος πολύ ενδιαφέρον αλλά και δύσκολος προορισμός. Τουλάχιστον όπως τον βιώσαμε εμείς δεδομένου και τις περιόδου που αποφασίσαμε να πάμε. Και το τελευταίο δεν το λέω λόγω covid αλλά λόγω καιρού. Βροχές δεν συναντήσαμε παρα μόνο το πρώτο βράδυ στη Λίμα ένα ελαφρύ ψιλόβροχο. Ωστόσο, ενώ την μέρα είμασταν οκ με μια μακρυμάνικη μπλούζα όσο βράδιαζε και έπεφτε η θερμοκρασία θέλαμε μπουφάν. Αυτό δυσκόλευε τα πράγματα γιατί πόσο να περπατήσεις όταν έχει ψύχρα. Επίσης, μας ταλαιπώρησε το υψόμετρο αρκετά τις δύο πρώτες μέρες. Είχαμε ζαλάδες, λαχανιάζαμε, εγώ κοιμόμουν με δύο μαξιλάρια γιατί ενώ κοιμόμουν ένιωθα ξαφνικά να μου κόβεται η αναπνοή και να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Σύμπτωμα του υψομέτρου και αυτό. Τέλος, δεν συνηθίσαμε ποτέ την διαφορά ώρας με αποτέλεσμα να κοιμόμαστε κατα της 10 με 11 και να ξυπνάμε 4 με 5 τα ξημερώματα όχι επειδή είχαμε να κάνουμε κάτι αλλά δεν νυστάζαμε άλλο. Έτσι, νιώθαμε συνεχώς κουρασμένοι. Ο σύζυγος έλεγε χαρακτηριστικά "πότε θα γυρίσω στην δουλειά να ξεκουραστώ.
Απο την άλλη είναι μια χώρα που νιώσαμε απόλυτα ασφαλείς απο θέμα covid. Φορούν παντού διπλές μάσκες ακόμα και όταν είναι μόνοι τους μέσα στο αυτοκίνητο. Μετρούν την θερμοκρασία όταν μπαίνεις σε εσωτερικό χώρο, σου βάζουν αντισηπτικό και σου ψεκάζουν την τσάντα. Όταν μπαίνεις σε μουσείο πρέπει να φοράς και αυτό που είναι σαν ασπίδα, αλλά οι περισσότεροι το είχαν σηκωμένο στο κεφάλι. Εμείς την μάσκα
Σε ευχαριστώ παρά πολύ!Κι εγώ ελπίζω να συνεχίσω να ταξιδεύω και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε
