Περού; Ναι ναι εν μέσω πανδημίας!

[las]

Εμένα μου λες;;;

Εμείς επειδή είχαμε πάει πρώτα Τιτικάκα με υψόμετρο 4000 και είχαμε φάει την πίκρα δεν αντιμετωπίσαμε μετά κανένα θέμα με την αναπνοή. Αλλά στην Τιτικάκα ο άντρας μου καπνιστής και έκανε 2 μέρες να καπνίσει.

 

[Sassenach77]

Εμείς επειδή είχαμε πάει πρώτα Τιτικάκα με υψόμετρο 4000 και είχαμε φάει την πίκρα δεν αντιμετωπίσαμε μετά κανένα θέμα με την αναπνοή. Αλλά στην Τιτικάκα ο άντρας μου καπνιστής και έκανε 2 μέρες να καπνίσει.

Στο Κούσκο κοιμόμουν μια χαρά. Στο Πούνο ξυπνούσα ανα διαστήματα και σηκωνόμουν για να πάρω ανάσα ωστε να μπορέσω να ξανακοιμηθώ. Ένα βράδυ κοιμήθηκα στα 4000μ όμως. Το ζόρι ήταν η πεζοπορία στα 5000μ....εκεί αγκομάχησα πραγματικά αλλά τα κατάφερα! Πρώην καπνίστρια (τρένο κανονικό) που το είχα κόψει πριν φύγω για Περού.....το Περού το αγαπάω και γι αυτό!!!

 

[x7777]

\

Στο Macchu Pichu κλεισαμε δυο εισιτηρια με 65 ευρω. Το 152 που αναφερεις δε ξερω τι ειναι. Μηπως εννοεις 152soles το ατομο; Γιατι συνολικα βγηκε 304 soles τα δυο ατομα. Παρομοια η μεταφορα συνολικα βγαινει περιπου 190-200 ευρω τα δυο ατομα πηγαινε ελα Κουσκο-Aguas.
Ακομη δεν εχουμε φτασει προς τα εκει αλλα στο βορρα οι τιμες των εκδρομων ηταν στα ορια της ξεφτιλας. Κατι 12-15 ευρω μαξ. Στον Αμαζονιο για το trekking δωσαμε καπου 17ε και μεσα ειχε και φαγητο και την εισοδο.

 

[las]

Στο Macchu Pichu κλεισαμε δυο εισιτηρια με 65 ευρω. Το 152 που αναφερεις δε ξερω τι ειναι. Μηπως εννοεις 152soles το ατομο; Γιατι συνολικα βγηκε 304 soles τα δυο ατομα. Παρομοια η μεταφορα συνολικα βγαινει περιπου 190-200 ευρω τα δυο ατομα πηγαινε ελα Κουσκο-Aguas.
Ακομη δεν εχουμε φτασει προς τα εκει αλλα στο βορρα οι τιμες των εκδρομων ηταν στα ορια της ξεφτιλας. Κατι 12-15 ευρω μαξ. Στον Αμαζονιο για το trekking δωσαμε καπου 17ε και μεσα ειχε και φαγητο και την εισοδο.

Ναι ακριβώς. Έκανα λάθος. Αν δείς το έχουμε αναφέρει παραπάνω. 152 soles το άτομο είναι

 

[las]

Ollantaytambo
Αποφάσισα να αφιερώσω μια μέρα σε αυτό το μέρος μιας και είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια.
Το βράδυ που επιστρέψαμε από το Machu Picchu πήγαμε για φαγητό και έπειτα για ύπνο. Η εξερεύνηση του Ollantaytambo θα ξεκινούσε το επόμενο πρωί.
Μια μικρή έκπληξη είναι αυτό το χωριουδάκι. Πανέμορφο, γραφικό, παραδοσιακό. Οι δρόμοι είναι πλακόστρωτοι ενώ ρυάκια διασχίζουν όλο το χωριό. Παράλληλα με το χωριό ρέει ο ποταμός Urubamba και κατα μήκος του δεύτερου υπάρχουν μερικά καφέ και εστιατόρια. Η πλατεία του είναι περιποιημένη, ενώ περιμετρικά υπάρχουν αρκετά ταβερνάκια, καφέ και bar. Ωστόσο, τον Αύγουστο που την επισκεφτήκαμε εμείς αφενός λόγω πανδημίας δεν είχε κόσμο και αφετέρου το βράδυ είχε ψυχρούλα. Ως εκ τούτου δεν υπήρχε αυτό που συναντάς το καλοκαίρι με τα μαγαζιά ανοιχτά, τον κόσμο να κάθεται έξω και όλη αυτήν την ευχάριστη βαβούρα. Οι ελάχιστοι τουρίστες καθόντουσαν μέσα και υπήρχε μια ερημιά κατα κάποιο τρόπο. Αλλά ακόμα κι έτσι είναι κουκλίστικο. Μην παραλείψετε μια διανυκτέρευση εδώ. Μην σας πώ και δύο αφού απο δώ μπορείτε εξίσου να κάνετε την εκδρομή Moray and Maras η οποία είναι και σε πιο κοντινή απόσταση.
Στην κεντρική πλατεία βρίσκεται επίσης μια μικρή αγορά με φρούτα, λαχανικά, κρέατα, ψάρια, ανθοπωλεία όλα μαζί το ένα δίπλα στο άλλο. Με συγκίνησε πολύ ένας αξιοπρεπέστατος παππούλης που αγόρασε ένα μπουκέτο λουλούδια. Η εικόνα ήταν μαγική. Καθόμουν εκεί σαν χάνος και τον παρατηρούσα. Πόσο ωραίο και γλυκό να βλέπεις τέτοιες χειρονομίες ιδίως σε αυτές τις ηλικίες.
Απο το Ollanta δεν θα μπορούσα να παραλείψω φυσικά τον αρχαιολογικό χώρο που διαθέτει και ο οποίος είναι αξιοθαύμαστος. Ανηφορικές (τι άλλο θα ήταν) και απότομες ταράτσες με κάποια κτίσματα σε πολύ καλή κατάσταση. Επίσης μέσα απο τον χώρο περνάει ο ποταμός Urubamba και έχουν φτιάξει μικρές γεφυρούλες για να περνάς απο το ένα σημείο στο άλλο κάτι που δίνει ένα κατιτίς παραπάνω στο όλο σκηνικό. Τέλος, απο την κορυφή του αρχαιολογικού χώρου μπορείς να θαυμάσεις ολόκληρο το χωριό που βρίσκεται ακριβώς απέναντι, στα πόδια σου σαν να λέμε.
Αρχικά, ο εν λόγω αρχαιολογικός χώρος χρησιμοποιούνταν μόνο ως Ναός και τόπος λατρείας απο τον αυτοκράτορα Pachacuti. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε και ως φρούριο.
Εδώ, οι Ισπανοί με επικεφαλής τον Hernando Pizarro (ετεροθαλής αδερφός του Francisco Pizarro) έχασαν μια μεγάλη μάχη. Απο τα λίγα μέρη που συνέβη κάτι τέτοιο. Οι Ισπανοί κυνηγούσαν τον Manco Inca, επαναστάτη και ιδρυτή της πολιτείας των Νεο-Ίνκας, ο οποίος είχε υποχωρήσει εδώ μετά την ήττα του στο Sacsaywaman. Ο δεύτερος μαζί με τους στρατιώτες του απέτρεψε τους Ισπανούς απο το να καταλάβουν το φρούριο πετώντας βέλη, δόρατα και ογκόλιθους. Έπειτα, άνοιξε τα κανάλια και πλημύρισε με νερό την περιοχή με αποτέλεσμα τα άλογα των Ισπανών να βαλτώσουν στις λάσπες. Ο Hernando τράπηκε σε φυγή. Ωστόσο επανήλθε σύντομα με τετραπλάσια δύναμη και ο Manco Inca αναγκάστηκε να καταφύγει στην Vilcabamba.
Το απογευματάκι πήγαμε ως το σταθμό των τρένων για να πάρουμε collectivo για το Cusco. Αλλά επειδή collectivo ψάχναμε και collectivo δεν βρίσκαμε αφεθήκαμε στην προσφορά ενός μαγαζάτορα ο οποίος άφησε στο πόστο του την γυναίκα του και μας πήγε με το αμάξι του με 60soles αν θυμάμαι καλά (όρκο δεν παίρνω).
Επιστροφή λοιπόν στο Cusco, βόλτα φαγητό και ξεκούραση. Η επόμενη μέρα είχε rainbow mountain!!

 

[las]

Vinicunca or Palcoyo
Τα δύο χρωματιστά βουνά του Περού. Σε ποιο όμως απο τα δύο να πάμε; Έτσι άρχισα να ψάχνω για επιπλέον πληροφορίες που θα με βοηθούσαν να αποφασίσω.
Το Vinicunca αγγίζει τα 5200 σε υψόμετρο, θέλει περίπου 3-4 ώρες για να φτάσεις στην κορυφή, κάνει κρύο καθώς βρίσκεται κοντά στο χιονισμένο βουνό Ausangate έχει μέτριο προς μεγάλο βαθμό δυσκολίας και βλέπεις ένα βουνό.
Απο την άλλη, το Palcoyo φτάνει υψομετρικά τα 4900, θέλεις 1 ώρα περίπου εύκολης πεζοπορίας δεν κάνει κρύο και βλέπεις 3 βουνά.
Η απόφαση πάρθηκε εύκολα. Θέλαμε να κάνουμε μια εκδρομή χωρίς να μας βγει η γλώσσα και επειδή απο όσα σχόλια διάβασα για το Vinicunca τα περισσότερα ανέφεραν ότι η πεζοπορία του αποτελεί πρόκληση για τους επισκέπτες, με ελαφρά την καρδία επιλέξαμε το palcoyo.
Ξεκινήσαμε λοιπόν απο το Cusco, η εκδρομή είχε κλειστεί απο το Dos Manos και με άλλες δύο Περουβιανές και τον ξεναγό πήραμε το δρόμο για το χρωματιστό βουνό γεμάτοι αγωνία και απορία συνάμα για το αν πρόκειται όντως για τέτοια εναλλαγή χρωμάτων ή αν αποτελεί αποτέλεσμα photoshop.
Κάναμε γύρω στις 2-2.30 ώρες να φτάσουμε. Ο οδηγός-ξεναγός δεν φαινόταν να ξέρει το δρόμο και απο ένα σημείο και μετά ρωτούσε συνεχώς του περαστικούς. Όσο ανεβαίναμε τόσο άρχιζε το κεφάλι να βουίζει, η αναπνοή να δυσκολεύει και σε κάθε απότομη κίνηση με έπιανε ζαλάδα.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο parking και αρχίσαμε σιγά σιγά να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια που έχει στην αρχή. Έπειτα ο δρόμος έγινε ελαφρώς ανηφορικός αλλά πολύ εύκολος. Πραγματικά το μόνο πράγμα που σε δυσκολεύει είναι το υψόμετρο. Στην αρχή σχεδόν της πεζοπορίας είδαμε το απέναντι βουνό να έχει καφετί και κοκκινωπές ρίγες. Μέσα στην χαρά αρχίσαμε τις φωτογραφίες. Ο ξεναγός μας είπε να προχωρήσουμε μιας και αυτό δεν είναι τίποτα. Τα χρωματιστά βουνά στην πραγματικότητα δεν τα είχαμε δεί ακόμα. Με σύνεση, αργό βηματισμό, λίγα λόγια και οικονομία περιττών κινήσεων προχωρήσαμε για να φτάσουμε στον τελικό προορισμό και στο τρομερό αυτό θέαμα.
Ουάου! Απίστευτο. Κοιτάζαμε ξανά και ξανά το τοπίο εκστασιασμένοι. Λές και κάποιος είχε πάρει 5 κουβάδες μπογιές και τις είχε ρίξει στα βουνά απο την κορυφή μέχρι τους πρόποδες. Κόκκινα, πράσινα, καφετί, και γκρίζα χρώματα κυριαρχούσαν στο τοπίο. Δεν χόρταινε το βλέμμα και δεν μπορούσε το μυαλό να το διανοηθεί. Τα χρωματιστά βουνά ήταν εκεί, η εναλλαγή χρωμάτων έντονη και πραγματικά οι φωτογραφίες δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να αποτυπώσουν όσα είδαν τα ματάκια μας. Στην κορυφή λοιπόν, στα 4900 υψόμετρο και στην απόλυτη σιωπή μπιπ μπιπ ξαφνικά μήνυμα στο viber. Σκάσαμε στα γέλια!
Η μια κοπέλα που ήταν στην παρέα μας είχε επισκεφτεί πρόσφατα το Vinicunca και μας είπε ότι ήταν πολύ δύσκολο, λίγο πριν την κορυφή έπρεπε να πιαστείς απο ένα σκοινί για να ανέβεις αν και σε όλη την διαδρομή είχε ντόπιους με γαϊδουράκια για όποιον δυσκολευόταν να συνεχίσει πεζός. Επίσης, μας ανέφερε ότι το Vinicunca είχε 1-2 χρώματα παραπάνω απο το Palcoyo αλλά στο σύνολο προτιμάει το Palcoyo γιατί είναι σαφώς ευκολότερο και το τοπίο είναι βουκολικό, σε όλη την διαδρομή βλέπεις αμέτρητα αλπάκα και λάμα να βόσκουν ελεύθερα στη φύση.
Στο βουνό είμασταν εμείς οι 5 και όταν φεύγαμε ερχόταν άλλη μια παρέα.
Το μοναδικό μελανό σημείο της συγκεκριμένης εκδρομής ήταν το κοριτσάκι που συναντήσαμε στην κορυφή με τα χείλη και τα χέρια σκασμένα απο τις κακουχίες και το οποίο περίμενε καρτερικά τους καλοθρεμμένους τουρίστες να του δώσουν κατιτίς. Η μια κοπέλα που ήταν μαζί μας του έδωσε μια μπανάνα και αυτό γύρισε πλάτη και την έφαγε γρήγορα γρήγορα για να μην του ζητήσει μερίδιο η αδερφή του που ανέβαινε εκείνη την ώρα για να του αφήσει μια υποτυπώδη κουβερτούλα.
Δύσκολες οι συνθήκες για τους ανθρώπους που ζουν στην ύπαιθρο. Παιδιά που θα έπρεπε να παίζουν και να διαβάζουν αναγκάζονται να δουλεύουν ή να ζητούν ελεημοσύνη για να συμβάλουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Καλό θα είναι λοιπόν όποιος επισκεφτεί αυτά τα μέρη και θέλει να έχει μαζί του κάποια τρόφιμα για να τα δώσει στους ανθρώπους και στα παιδιά που θα συναντήσει.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και όσο κατεβαίναμε τόσο ο οργανισμός και η αναπνοή μας επανερχόταν στην πρότερη κατάσταση. Κάναμε στάση κάπου στο πουθενά για φαγητό και το απογευματάκι να 'μαστε πίσω στο Cusco. Ήταν η τελευταία μας βραδιά και το βράδυ είχε ceviche.
Πήγαμε λοιπόν σε ένα σεβιτσάδικο στην plaza de Armas παραγγείλαμε, εγώ πήρα και ένα pisco sour και της είπα να μου το κάνει light. Αφού πήρε την παραγγελία λοιπόν την βλέπω να πηγαίνει απέναντι στον υπολογιστή στον οποίον είχα οπτική επαφή και να προσπαθεί στο google translate να γράψει την λέξη light.. Αλλά επειδή δεν την έγραφε σωστά και άκρη δεν έβγαζε, έριξε τα μούτρα της και ξαναήρθε για διευκρινιστικές ερωτήσεις. Μας φέρνουν λοιπόν τα πιάτα και τον σύζυγο αρχίζουν να τον ζώνουν τα φίδια μιας και μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε καταλάβει τι είναι το ceviche.. Έφαγε όπως όπως 5-6 κουταλιές, η κοπέλα που την πήρε χαμπάρι ήρθε να μας πεί εάν θέλουμε να πάρουμε κάτι άλλο, αρνηθήκαμε ευγενικά και μετά απο λίγο φύγαμε. Λέει θα πάω στο KFC. Αμ έλα που είχε κλείσει κι έτσι κοιμήθηκε νηστικός. Πάντως έμαθε τι είναι το ceviche..
Την επόμενη το πρωί κάναμε μια τελευταία βόλτα στο Cusco, αγοράσαμε τα τελευταία σουβενίρ, επισκεφτήκαμε το Μουσείο των Ίνκας στο οποίο οι περισσότερες αίθουσες ήταν κλειστές οπότε δεν είδαμε απολύτως τίποτα, το Μουσείο Τέχνης, το Μουσείο Σοκολάτας καταλήξαμε στην αγαπημένη μας αγορά San Pedro για ένα τελευταίο γεύμα και πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο.
Μετά απο 1.30 ώρα πτήσης φτάνουμε στο αεροδρόμιο της Λίμα παίρνουμε ταξί και μας πάει στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων όπoυ είχαμε κάνει κράτηση ήδη με redbus και μετά απο 5.30 ώρες βρεθήκαμε στην Ica και απο εκεί με ταξί άλλα 10 λεπτά φτάσαμε επιτέλους στον τελικό προορισμό μας την Huacachina. Κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι φτάνουμε στο ξενοδοχείο και όσο εγώ ήμουν στην reception ο σύζυγος κλασικά απέξω για τσιγάρο και πιάνει κουβέντα με έναν νεαρό απο την Βενεζουέλα που ζούσε πλέον στην Ica και ο οποίος είχε ένα τουκ τουκ αλλά το χρησιμοποιούσε ως μεταφορικό μέσο και όχι σαν ταξί. Τι δουλειά κάνεις τον ρωτάει ο σύζυγος, είμαι καλλιτέχνης του λέει φτιάχνω κοσμήματα.
Αφού τελείωσα πήγαμε για ύπνο σε ένα δωμάτιο κάτω του μετρίου χωρίς καθόλου ηχομόνωση..

 

[Sassenach77]

Το Vinicunca αγγίζει τα 5200 σε υψόμετρο, θέλει περίπου 3-4 ώρες για να φτάσεις στην κορυφή, κάνει κρύο καθώς βρίσκεται κοντά στο χιονισμένο βουνό Ausangate έχει μέτριο προς μεγάλο βαθμό δυσκολίας και βλέπεις ένα βουνό.

Η δυσκολία στο Vinicunca είναι οτι το μονοπάτι είναι μεγάλο σε μήκος, περίπου 5-6 χλμ, συγκριτικά με το υψόμετρο που πεζοπορείς (ξεκινάς απο τα ~4300μ ή 4400μ για να φτάσεις στα ~5100μ), με αποτέλεσμα να κουράζεσαι αισθητά.........κατα τ' άλλα το μονοπάτι είναι πάρα πολύ βατό, απο τα πιο εύκολα μονοπάτια που έχω δει! Και ναι κάνει κρύο εκεί πάνω

γεμάτοι αγωνία και απορία συνάμα για το αν πρόκειται όντως για τέτοια εναλλαγή χρωμάτων ή αν αποτελεί αποτέλεσμα photoshop.

Αν πετύχεις μέρα με ήλιο και καθαρή ατμόσφαιρα (απο τις φώτο βλέπω οτι πετύχατε ωραία μέρα με ήλιο!), τότε τα χρώματα είναι πιο ζωντανά!!! Αν έχει συννεφιά με περιορισμένο φως τα χρώματα φαίνονται ξεθωριασμένα και μουντά.

 

[las]

Η δυσκολία στο Vinicunca είναι οτι το μονοπάτι είναι μεγάλο σε μήκος, περίπου 5-6 χλμ, συγκριτικά με το υψόμετρο που πεζοπορείς (ξεκινάς απο τα ~4300μ ή 4400μ για να φτάσεις στα ~5100μ), με αποτέλεσμα να κουράζεσαι αισθητά.........κατα τ' άλλα το μονοπάτι είναι πάρα πολύ βατό, απο τα πιο εύκολα μονοπάτια που έχω δει! Και ναι κάνει κρύο εκεί πάνω

Αν πετύχεις μέρα με ήλιο και καθαρή ατμόσφαιρα (απο τις φώτο βλέπω οτι πετύχατε ωραία μέρα με ήλιο!), τότε τα χρώματα είναι πιο ζωντανά!!! Αν έχει συννεφιά με περιορισμένο φως τα χρώματα φαίνονται ξεθωριασμένα και μουντά.
Ναι έχεις δίκιο, ο καιρός ευτυχώς ήταν σύμμαχος μας!

 

[las]

Το δωμάτιο του ξενοδοχείου μπορεί να ήταν χάλια αλλά είχε έναν πολύ συμπαθητικό κήπο όπου και φάγαμε το πρωινό μας το επόμενο πρωί.
Στη συνέχεια βγήκαμε για μια βόλτα στην Ica.
Το μικρό αυτό χωριουδάκι αποτελεί στην κυριολεξία μια όαση μέσα στην έρημο. Είναι περιστοιχισμένο απο αμμόλοφους ενώ στην βάση του έχει μια μικρή λίμνη όπου μπορείς να νοικιάσεις θαλάσσιο ποδήλατο και να κάνεις βαρκάδα. Εμένα προσωπικά δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα ελκυστικό το τελευταίο. Γύρω απο την λίμνη έχει διάφορα μαγαζιά.
Γενικά το μέρος - ενδεχομένως επειδή δεν είχε πολύ κόσμο - μου φάνηκε ελαφρώς παρακμή. Περασμένα μεγαλεία που λέμε.
Μέσα σε 30 λεπτά το είχαμε γυρίσει όλο. Πήραμε καφέ και κάτσαμε δίπλα στην λίμνη ενώ παράλληλα παρατηρούσαμε τον κόσμο που ανέβαινε στους αμμόλοφους. Κάποιοι είχαν νοικιάσει σανίδες και έκαναν sandboarding. Άντε και έκανες μια κατεβασιά μετά πως ανεβαίνεις..Κουράστηκα με την σκέψη και μόνο.
Αυτό που μου φάνηκε παράξενο είναι πως σχεδόν όλα τα μαγαζιά ανοίξανε μετά της 12 το πρωί.
Στον δρόμο πετύχαμε έναν περουβιανό που πουλούσε την κλασσική εκδρομή περιήγησης στους αμμόλοφους με ένα όχημα τύπου 4x4 και ο οποίος μας είπε ότι είχε έρθει στην Ελλάδα με την Γερμανίδα φίλη του και συγκεκριμένα στην Κρήτη για ένα μεγάλο διάστημα και μας άρχισε τα γειά σου, τι κάνεις, ρακί. Χάρηκε πολύ ο καημένος. Προφανώς οι καταγωγή μας του έφερε στο νού ωραίες αναμνήσεις. Κλείσαμε την εκδρομή μαζί του εννοείται και η οποία θα κρατούσε μιάμιση ώρα.
Στις 4.30 λοιπόν πήγαμε στο σημείο συνάντησης και μαζί με μερικά άλλα ντόπια (για άλλη μια φορά) τουριστάκια βάλαμε πλώρη για τους αμμόλοφους. Η διαδρομή ήταν διασκεδαστική αλλά και τρομακτική. Ο οδηγός ανεβοκατέβαινε τους αμμόλοφους με μεγάλη ταχύτητα και εμείς νιώθαμε λές και είμαστε σε τρενάκι του λούνα παρκ. Η αδρεναλίνη στα ύψη. Το διασκεδάσαμε πολύ. Συμβουλή: όποιος δεν αντέχει και πολύ (όπως εγώ) να μην κάτσει στις μπροστινές θέσεις γιατί είναι πιο τρομακτικό. Μακάριζα την τύχη μου που οι πρώτες θέσεις ήταν ρεζερβέ και δεν με άφησαν να κάτσω. Αφού το κάναμε κάμποσες φορές αυτό ο οδηγός σταμάτησε σε έναν αμμόλοφο και έφερε τις σανίδες για όποιον ήθελε να σερφάρει στην άμμο. Βέβαια δεν κάνεις κανονικό surf όπως στο χιόνι αλλά σε βάζει και ξαπλώνεις πάνω στην σανίδα κρατιέσαι απο τις δέστρες και κατεβαίνεις. Δυστυχώς όμως κάναμε μόνο μια κατεβασιά καθώς 2 παιδάκια που είχαμε στο γκρούπ μας χτύπησαν κατα την κατάβαση τους και έτσι αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω.
Ο οδηγός άφησε εμάς και άλλο ένα ζευγαράκι σε έναν αμμόλοφο ακριβώς πάνω απο την Huacachina για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Να βλέπεις τον ήλιο να δύει και να παρατηρείς τους αμέτρητους αμμόλοφους σμιλεμένους απο τον αέρα.
Βράδιασε, έφυγαν όλοι οι τουρίστες και εμείς ακόμα εκεί. Είχαμε αφεθεί στην απόκοσμη μαγεία της ερήμου. Στην σιωπή, την ηρεμία και την απεραντοσύνη της. Και στα πόδια μας η Huacachina . Είχε ανάψει τα φώτα και ήταν λές και φόραγε τα καλά της. Άλλη χάρη έχει την νύχτα. Είναι πιο ωραία. Οι ατέλειες καμουφλάρονται.
Όταν πια άρχισε να κάνει ψύχρα αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουμε πίσω. Η άμμος γινόταν όλο και πιο κρύα στην επιφάνεια καθώς όμως κατεβαίναμε τον αμμόλοφο και τα πόδια μας βούλιαζαν αισθανόμασταν την ζεστασιά που κρύβει μέσα της.
Καθώς κάναμε λοιπόν την βόλτα μας κατα μήκος της λίμνης συναντήσαμε τον Βενεζουέλο που είχε γνωρίσει ο σύζυγος το προηγούμενο βράδυ. Είχε απλώσει την πραμάτεια του σε ένα παγκάκι και πουλούσε βραχιολάκια, χειροποίητα κοσμήματα απο σύρμα και πέτρα. Αγοράσαμε δύο βραχιολάκια και στη συνέχεια κάτσαμε σε μια πιτσαρία.
Είχαμε βάλει στην άκρη κάποια κομμάτια και φεύγοντας τα αφήσαμε στον καινούριο μας φίλο. Ενώ την αρχή είχα αμφιβολίες για το πώς θα του φανεί, το βλέμμα του και οι θερμές ευχαριστίες του μου έδιωξαν κάθε αμφιβολία.
Είπαμε να πάμε για ποτό αλλά απο την μια είμασταν κουρασμένοι και απο την άλλη ήταν ψόφια τα πράγματα οπότε πήγαμε για ύπνο. Αν και Παρασκευή δεν είχε κόσμο, ίσως λόγω covid ή ίσως να πηγαίνουν πολλοί το Σάββατο.
Εμείς πάντως την επόμενη το πρωί αφού κάναμε μια τελευταία βόλτα μαζέψαμε τα μπαγκάζια μας για άλλη μια φορά και πήγαμε στον σταθμό των λεωφορείων για Lima.
Αν είχαμε περισσότερο χρόνο θα πηγαίναμε και στα Ballestas. Πρόκειται για μια συστάδα βραχονησίδων που φιλοξενούν πιγκουίνους, θαλάσσιους λέοντες, κορμοράνους, θαλασσοπούλια..
Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στην Λίμα. Τον τελευταίο προορισμό μας σε αυτό το ταξίδι.

 

[las]

Λίμα
Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στην Λίμα. Την γκρίζα πρωτεύουσα του Περού. Είχαμε κλείσει ένα airbnb στην συνοικία Barranco.
Το Barranco έχει τον τίτλο της ρομαντικής, μποέμ και καλλιτεχνικής περιοχής και όχι άδικα. Είναι μια πολύ όμορφη γειτονιά με πολλά εστιατόρια, bar, αμέτρητα γκράφιτι, γραφικά στενάκια και πολλά ωραία κτίρια. Εδώ μένουν και εργάζονται πολλοί ζωγράφοι, σχεδιαστές, φωτογράφοι για αυτό και συναντάς πολλοί συχνά gallery και atelier.
Αφού αφήσαμε τις βαλίτσες μας, βγήκαμε για εξεύρεση φαγητού. Καταλήξαμε στο "Isolina" το οποίο μας το είχε συστήσει η περουβιανή που γνωρίσαμε στο raibow mountain και εντελώς συμπωματικά ήταν στα 500m απο το διαμέρισμα που μέναμε.. Καρμικό!
Βλέπετε ότι δεν σας έχω μιλήσει για κανένα άλλο εστιατόριο απο όσα φάγαμε αλλά το Isolina ήταν το κάτι άλλο. Φάγαμε ένα κοκκινιστό μοσχαράκι λουκούμι! Ξετρελαθήκαμε. Τι ceviche και κουραφέξαλα, εδώ λαϊκά πράματα. Πήραμε μετά και μια κρέμα καραμελέ όνειρο. Καμία σχέση με τις δικές μας. Το αγαπήσαμε αυτό το μαγαζάκι.
Αφού έφτιαξε η διάθεση (γιατί όσο να πείς το φαγητό παίζει σημαντικό ρόλο) βγήκαμε στο παραλιακό μέτωπο να χαζέψουμε τον Ειρηνικό ωκεανό!
Οι φίλοι μας συνεχώς μας πειράζουν γιατί συνήθως πάμε σε λιγότερο αναπτυγμένες χώρες και όπως λέει ο σύζυγος με αρκετή δόση χιούμορ φυσικά, πάμε όπου έχει βρώμα.
Ε λοιπόν το παραλιακό μέτωπο της Λίμα, αν και μιλάμε για μία χώρα λιγότερο αναπτυγμένη απο την δικιά μας, δεν έχει καθόλου βρώμα και βεβαίως δεν έχει καμία σχέση με το παραλιακό μέτωπο του Πειραιά. Είναι σαφώς ανώτερο! Είναι πεντακάθαρο και περιποιημένο. Παράλληλα με την θάλασσα υπάρχει μια λωρίδα ποδηλατοδρόμος, μια λουλούδια, αυτοκινητόδρομος κι έπειτα υψώνεται κατάφυτο το βουνό όπου πάνω είναι χτισμένη η πόλη. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι παντού συναντούσαμε οδοκαθαριστές και άλλους υπαλλήλους του Δήμου που έβαφαν, καλλώπιζαν τα φυτά και κάνανε συνεχώς δουλίτσες. Ένα πράγμα σαν την Ελλάδα δηλαδή..
Απο την πάνω πλευρά του βουνού λοιπόν περπατήσαμε κατα μήκος του Ατλαντικού μέσα απο το πάρκο και απο όμορφα μονοπατάκια απο το Barranco μέχρι το miraflores περνώντας απο το εμπορικό κέντρο Larcomar και καταλήγοντας στο πάρκο της αγάπης ή αλλιώς El parque del Amor. Στο εν λόγω πάρκο το τοιχίο είναι καλυμμένο με ψηφιδωτά ενώ το άγαλμα -El Beso- όπου απεικονίζει ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο να φιλιέται, ολοκληρώνει το σκηνικό. Το συγκεκριμένο άγαλμα φτιάχτηκε ως φόρος τιμής στους Δημάρχους της Λίμα που συνήθιζαν να διοργανώνουν εδώ ετήσιους διαγωνισμούς φιλιού.
Να σημειώσω ότι σε όλη την διαδρομή μας, βλέπαμε παιδαγωγούς και γυμναστές όπου είχαν οργανώσει διάφορες δραστηριότητες για παιδιά. Εδώ στο υποανάπτυκτο Περού αυτά.
Αφού περιπλανηθήκαμε τριγύρω επιστρέψαμε στο διαμέρισμα για ξεκούραση και ύπνο.

 

[las]

Το επόμενο πρωί πήραμε ταξί και κατεβήκαμε στο κέντρο της Λίμα. Μόλις φτάσαμε στην Plaza de Armas μας περίμενε μια έκπληξη. Έξω απο το παλάτι λάμβανε χώρα παρέλαση με έφιππους που κρατούσαν διάφορα μουσικά όργανα και έπαιζαν μουσική.
Το παλάτι αποτελεί κυβερνητικό κτίριο καθώς είναι η επίσημη κατοικία του Προέδρου του Περού. Είναι γνωστό και ώς το σπίτι του Pizarro. Άλλωστε, επί του ιδίου φτιάχτηκε η πλατεία και κατ' επέκταση η Λίμα. Ο ιστορικός Bernabé Cobo (17ος αιώνας) είχε δηλώσει πως είναι η καλύτερη και πιο καλοσχηματισμένη πλατεία συγκρινόμενη ακόμα και με αυτές της Ισπανίας.
Εκτός απο το κυβερνητικό παλάτι στην πλατεία βρίσκονται ο Καθεδρικός Ναός, το Παλάτι του Αρχιεπισκόπου, το Δημοτικό Παλάτι και το Παλάτι της Ένωσης.
Μια καταπληκτική, προσεγμένη και συνάμα αριστοκρατική πλατεία αποικιακού στυλ όπου το κεντρικό μέρος της κοσμούν όμορφα λουλούδια. Βέβαια, όταν πήγαμε εμείς για κάποιο λόγο η πλατεία ήταν κλειστή και δεν σε άφηναν να πλησιάσεις στο κέντρο της. Μόνο περιμετρικά είχαμε την δυνατότητα να κινηθούμε.
Θαυμάσαμε τα κτίρια με τα ιδιαίτερα ξύλινα μπαλκόνια και περιηγηθήκαμε στους δρόμους γύρω απο την πλατεία όπου υπάρχουν μαγαζιά με ρούχα, καφέ, εστιατόρια, περάσαμε απο την πλατεία San Martin και κάποια στιγμή καταλήξαμε στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου, το οποίο συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Ένα υπέροχο baroque κτίριο όπου στο υπόγειο του φιλοξενεί το πρώτο νεκροταφείο-κατακόμβη της Λίμα. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να περιηγηθούμε μόνοι μας στο χώρο αλλά έπρεπε να μπούμε σε γκρουπ με συνοδεία φυσικά -τι άλλο- ισπανόφωνης ξεναγού. Ως γνωστόν εμείς δεν μιλάμε ισπανικά οπότε δεν καταλαβαίναμε τίποτα και βαρεθήκαμε λιγάκι. Ότι διαβάζαμε απο τις ελάχιστες πινακίδες που είχε. Ωστόσο, δεν μπορέσαμε να μην θαυμάσουμε το εσωτερικό του κτιρίου που είναι εξίσου εντυπωσιακό με το εξωτερικό μέρος. Την ξύλινη σκάλα, τον μαυριτανικό τρούλο, τους πίνακες ζωγραφικής, περίτεχνα ξύλινα κομψοτεχνήματα και φυσικά την απίστευτη βιβλιοθήκη. Η τελευταία διαθέτει περίπου 25 χιλιάδες αρχαία χειρόγραφα, πολλά απο τα οποία χρονολογούνται πριν την άφιξη των Ισπανών ενώ περιλαμβάνει το Ισπανικό Λεξικό και την Αγία Γραφή. Α! και φυσικά τις κατακόμβες.
Στην συνέχεια τα βήματα μας μας οδήγησαν προς τον ποταμό Rimac. Εκεί που η πόλη αλλάζει όψη..Εδώ, δεν έχει να παρουσιάσει ωραία κτίρια και πολυτέλεια. Εδώ ξεκινάει η σκοτεινή πλευρά της Λίμας. Οι φαβέλες. Η απτή απόδειξη των κοινωνικών ανισοτήτων, της φτώχειας, της ανέχειας και της ντροπής στέκεται εδώ, μπροστά στα μάτια μας. Παρατηρούσαμε για ώρα απο απόσταση ασφαλείας τα μικρά σπιτάκια στρυμωγμένα στους απέναντι λόφους, τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν και αναλογιζόμασταν τις δυσκολίες, τον κίνδυνο και τον φόβο που βιώνουν καθημερινά αυτοί οι άνθρωποι. Τέτοιο θέαμα δεν μπορεί παρά να σε συγκλονίσει.
Αποφασίσαμε να περάσουμε απέναντι και να προχωρήσουμε λιγάκι προς την άλλη πλευρά. Αφού περάσαμε λοιπόν στην "απαγορευμένη περιοχή" και βαδίζαμε προς τα ενδότερα πέρασε ένας περίεργος τύπος απο δίπλα μου και μου λέει φύγετε απο 'δω, γυρίστε πίσω είναι επικίνδυνα. Έτσι τέλειωσε η σύντομη περιπλάνηση μας απο αυτήν την πλευρά.
Καθίσαμε αρκετή ώρα σε ένα πάρκο στις όχθες του ποταμού με θέα τις φαβέλες μιλώντας για όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι ξεχασμένοι απο θεούς και ανθρώπους. Η κουβέντα μοιραία έφτασε και στα τείχη που χτίζονται ανα τον κόσμο. Δεν μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στο τείχος την ντροπής όπως δικαίως έχει χαρακτηριστεί στην Casuarina, μια απο τις πλουσιότερες περιοχές του Περού. Η οικοδόμηση του ξεκίνησε το 1985 με συνεχείς επεκτάσεις φυσικά καθώς η ψαλίδα μεγαλώνει. Χιλιάδες εκατομμύρια δαπανούνται για την δημιουργία τέτοιων τειχών ανα τον κόσμο αντί να δωθούν στην καλυτέρευση συνθηκών ζωής. Απο την μια πλευρά του τείχους βλέπεις τις τεράστιες βίλες με τις πισίνες κι απο την άλλη παράγκες κατασκευασμένες απο λαμαρίνες, χωρίς καθαρό νερό, ρεύμα με εξαθλιωμένα απο την πείνα και την φτώχεια παιδιά. Ανισότητες και αδικίες και όλοι εμείς συμμέτοχοι..
Ράθυμα πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο αφού περάσαμε απο την China town της περιοχής. Διαφορετική απο όσες έχουμε δεί μέχρι τώρα. Μικροπωλητές είχαν απλώσει την πραμάτεια τους κατα μήκος του δρόμου, απο παιχνίδια μέχρι ρούχα και κουζινικά. Μια πολύ ζωντανή αγορά με πλήθος κόσμου να την επισκέπτεται.
Πήγαμε στο αεροδρόμιο όχι για να πάρουμε το αεροπλάνο αλλά για να κάνουμε το pcr test, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους που είχαν δημιουργηθεί εκεί και το οποίο θα παραλαμβάναμε εντός 12-18 ωρών ώστε να πάρουμε το αεροπλάνο για Amsterdam κι απο 'κει για Ελλάδα.
Στην επιστροφή μας κάναμε μια βόλτα στο Miraflores και κάποια στιγμή περάσαμε μπροστά απο ένα κτίριο στην είσοδο του οποίου υπήρχαν φωτογραφίες και ονόματα γιατρών που πέθαναν απο τον Covid. Σοκαριστικό!

 

[Señor_Nada]

Μου αρέσει πολύ η ιστορία σου γιατί πέρα από τις περιγραφές και τις εικόνες δίνεις και μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση στο ταξίδι πχ την huacachina θα τη βγάλω από πλάνο μου, καταλαβαίνω ότι δεν είναι για μένα.

Ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις ιστορίες!