Ινδία Περιπετειες στην Απιστευτη Ινδια!

[renata]

και κατι ακόμα σχετικά με το εργαστήριο έξω απο το taj mahal.

 

[renata]

και μια τελευταία του μνημείου..
Ερση έχω άπειρες..οτι χρειαστείς πές ..το καβουρντιστήρι μου καλά παει..

 

[ΕΡΣΗ]

Καλα εγω ετυχα στην περιπτωση: Αλλα εχει δει κανεις το Ταζ Μαχαλ ηλιολουστο; Η μηπως ειναι φωτοσοπ ολες αυτες οι φωτογραφιες που βλεπω;

 

[ΕΡΣΗ]

Πολυ ενδιαφερουσες οι φωτογραφιες σου Ρενατα! ευχαριστω!

 

[Eleni_]

Να είσαι καλά Έρση!! Το διάβασα μονορούφι. Ομολογώ πως στην αρχή λόγω πυρετού που με ταλαιπωρεί εδώ και κάτι μέρες, χάθηκα λίγο με τις οικογένειες, αλλά τελικώς τα κατάφερα! Υπέροχη περιγραφή!! Μπράβο!! Μπράβο!!

Μιας και η ιστορία περιλαμβάνει τα πάντα (ξενάγηση, απρόοπτα, ιστορικές λεπτομέρειες και εννοείται detol) και φαίνεται να έχει μέλλον ξαπλώθηκα κι εγώ στον καναπέ μου και περιμένω μαζί με τους υπόλοιπους τη συνέχεια...

Υγ.Έφυγαν οι καλεσμένοι;;

 

[giannoula]

Να’σαι καλά Έρση μου για τις πληροφορίες σου, γιατί είχα σκοπό να πήγαινα Χριστούγεννα εκεί ενώ αγνοούσα τις χαμηλές θερμοκρασίες. Οπότε νομίζω ότι δεν θα προλάβαινα να γυρίσω πίσω καθώς η μοίρα μου θα ήταν να γίνω στάχτες στο Βαρανάσι. Βλέπεις ο άντρας μου είναι των τροπικών κλιμάτων..... Περιμένω με αγωνία την συνέχεια καθώς είναι ένα από τα επόμενα μου ταξίδια.. (Πιστεύω τουλάχιστον!!!!)

 

[babaduma]

Καλα εγω ετυχα στην περιπτωση: Αλλα εχει δει κανεις το Ταζ Μαχαλ ηλιολουστο; Η μηπως ειναι φωτοσοπ ολες αυτες οι φωτογραφιες που βλεπω;

Εεεεε... κάποιοι ήταν λίγο περισσότερο τυχεροί...

 

[ΕΡΣΗ]

Η μάνα του Ρασπούτιν ήταν η Ρασπουτάνα (από συλλογή μαθητικών μαργαριταριών)

Εμένα, η πολιτική ιστορία του Ρατζασταν μου θύμιζε εντόνως αυτό το μαθητικό μαργαριτάρι.

Εξηγούμαι: Το Rajashtan είναι (και ήταν κιόλας) το μεγαλύτερο κρατίδιο της Ινδίας. Περίπου τρεις Ελλάδες να το φανταστείτε. Πεδινό κατά κύριο λόγο, μόνο νοτίως υπάρχει μια οροσειρά, η οροσειρά Aravalli, αλλά και με άμεση γειτνίαση με την έρημο Thar στα βορειοδυτικά του.

Σε κάποιες παλιότερες και ευτυχέστερες στιγμές της ιστορίας του είχε καταφέρει να εξαπλωθεί και να συμπεριλάβει και το Αφγανιστάν. Αυτά τα μεγαλεία βέβαια πριν φανούν οι μουσουλμάνοι (είτε Άραβες, είτε Μογγολοι, είτε Αφγανοί στην περιοχή).
Η τεραστία αυτή περιοχή αυτή διοικειτο από μια σειρά rajputs, δηλαδή πολεμιστών πριγκίπων οι οποίοι οχύρωναν την περιοχή τους και αμυνόντουσαν στις επιθέσεις που έκανε συχνά πυκνά ο γείτονας πρίγκιπας. Συν τω χρόνω κάποιοι rajputs (αυτό προφέρεται ραζσπουτς) υπερίσχυσαν κάποιων άλλων, οι οποίοι υποτάχθηκαν και αποφάσισαν να παράσχουν τις υπηρεσίες τους στον νικητή. Έτσι είχαμε τους maha- raj- as, δηλαδή τους υψηλούς (η αλλιώς μεγάλους) πρίγκιπες. Αν και τελικά δεν μπόρεσε να γίνει κανείς τόσο ισχυρός, ώστε να υπερισχύσει των υπόλοιπων μαχαραγιάδων και να γίνει βασιλιάς, αυτοκράτορας η κάτι τέλος πάντων πιο πιανούμενο της περιοχής, όλοι αυτοί που και που δρούσαν σε ένα είδος χαλαρής συνομοσπονδίας, ονόματι Rajputana, (προφέρεται ραζσπουτανα, σχεδόν όπως η μανά του Ρασπούτιν) προκείμενου να αντιμετωπίσουν κάποια κοινά προβλήματα της περιοχής. Κυρίως δηλαδή πώς να αντιμετωπίσουν οργανωμένα τις εξωτερικές απειλές. Τα κατάφεραν και αντιστάθηκαν στον Babur και στον γιο του τον Humayun, αλλά στον Akbar δεν κατάφεραν να αντισταθούν. Τους κατέκτησε με τον γνωστό τρόπο των Ρωμαίων του διαίρει και βασίλευε. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο άλλωστε, όλοι αυτοί αντιπαθούσαν βαθιά ο ένας τον άλλον. Βοήθησε βέβαια και ότι ο Akbar κατήγατε και σημαντική στρατιωτική νίκη στο Chittorgarh. Έταξε λοιπόν την αρχιστρατηγία του στρατού του στον Μαχαραγιά της Jaipur (τότε ήταν ακόμη μαχαραγιάς του Amber) και δεν άργησαν όλοι οι υπόλοιποι μαχαραγιάδες να τρέχουν να δηλώσουν υποτέλεια για να πάρουν τιμές και αξιώματα. Ο Akbar ζήτησε αυτά που κάθε σώφρων ηγεμόνας ζητά: συμμαχίες και βοήθεια στους πόλεμους, διόδους για τον Στράτο του και έναν φόρο υποτέλειας. Σιγά τα αυγά: Με το που ειρήνευσε όλη η περιοχή και η Μογγολική Αυτοκρατορία έπιανε από την Κινά και έφτανε μέχρι την Περσία ο δρόμος του μεταξιού ήταν ανοικτός. Οι φόροι υποτελείας μια χαρά πληρωνόντουσαν από την αύξηση του εμπορίου και έμενε και πολύ πολύ χρήμα για να αβγατευουν οι περιούσιες των μαχαραγιάδων. Όποτε όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Όλοι; Όχι! Οι κάτοικοι μιας περιοχής του Rajashtan ονόματι Mewar συνεχίζουν να αντιστέκονται στους Ρωμαίους, εεε συγνώμη στους Μογγολους ήθελα να πω. Οι προσπάθειες του Akbar να υποτάξει το χωριό, εεε την περιοχή ήθελα να πω ήταν πάντα αποτυχημένες. Αλλά για αυτά θα τα μάθουμε αργότερα.

Τώρα θα μιλήσω για τους μαχαραγιάδες του Amber που τα βρήκαν με τον Akbar. Αφού τα βρήκαν, του έδωσαν ως επισφράγιση της συμφωνίας και μια κόρη της οικογένειας και πολύ χάρηκαν όλοι τους. Για την κόρη πάλι δεν ξέρω, αλλά δε θα της κακόπεσε που έγινε μαντάμ αυτοκράτορα και στην απευκταία περίπτωση που θα έχανε τη ζωή του ο αυτοκράτορας κανείς δε θα την υποχρέωνε να κάνει sati. Αυτή η κυρία είναι η εν λόγω για την οποία σας μίλησα στο προηγούμενο κεφαλαίο, εκείνη που τεκνοποίησε τον άρρενα διάδοχο. Φρόντισε επίσης να δώσει και στον γιο της ως σύζυγο μια ανιψιά της και η οικογένεια αυτή των μαχαραγιάδων μια χαρά τα πήγαινε και άκμαζε. Η πρωτεύουσα της Amber ήταν χτισμένη στην πλαγιά ενός λόφου και ήταν καλά οχυρωμένη. Ο πλούτος των μαχαραγιάδων συσσωρευόταν στα παλάτια που ήρθαμε να δούμε.

Όμως συν τω χρόνω ο πληθυσμός της πόλης αυτής αυξανόταν και ούτε η πόλη αυτή καθεαυτή, ούτε το νερό της επαρκούσε. Οπότε ο μαχαραγιάς του Amber ο οποίος ονομαζόταν Sawai Jai Singh αποφάσισε να μετακομίσει την πρωτεύουσα του-καλά μην φανταστείτε τίποτε φοβερή απόσταση, πρόκειται για καμιά δωδεκαριά χιλιόμετρα απόσταση όλη κι όλη και μάλιστα σε μια πεδινή περιοχή, ναι μεν ανοχύρωτη, αλλά ποιος νοιαζόταν, εφόσον αυτός και οι υπήκοοι του καλύπτονταν από την pax mogolica; Αποφάσισε να σχεδιάσει μια μοντέρνα για την εποχή πόλη. Όμως είχε ένα πρόβλημα: τα ταμεία του κράτους του ήταν άδεια: Εκείνος ο ανόητος μογγολος ο Aurangzeb τους είχε αλαλιάσει τους άπιστους ινδουιστές στη φορολογία προκείμενου να χρηματοδοτήσει τις εκστρατείες στα νότια. Και επιπλέον του ζητούσε και συμμετοχή σε ανθρώπινο δυναμικό. Και επιπλέον ο εν λόγω μογγολος την είχε δει και πολύ πιστός μουσουλμάνος και είχε αφαιρέσει τα αξιώματα από τους ινδουιστές πρίγκιπες. Καμία ελπίδα. Hopeless! που λένε και στο χωριό μου. Ευτυχώς για τον Μαχαραγιά μας αυτός ο αχώνευτος Μογγολος πέθανε, ο διάδοχος του είχε άλλες απόψεις επί του θέματος και έτσι ο φίλος ανήλθε σε αξιώματα, βρήκε χρήματα και ανόρθωσε τα οικονομικά του. Έτσι το 1727 έθεσε τον θεμέλιο λίθο στην πρώτη σχεδιασμένη και ρυμοτομημένη πόλη της Ινδίας (τώρα αν υπήρξε και δεύτερη δεν το ξέρω) και το 1733 η Jaipur αντικατέστησε το Amber ως πρωτεύουσα του κράτους του.

Αυτές τις δυο πόλεις είχαμε έρθει να δούμε, αλλά πρώτα έπρεπε να απλώσουμε τα ταλαιπωρημένα κορμιά μας σε κανένα κρεβάτι και ει δυνατόν να προλάβουμε να βρούμε να φάμε. Η ώρα είχε πάει εννέα το βράδυ και εμείς είμαστε ακόμη στις παρυφές της πόλης. Περνούσαμε μια μεγάλη λεωφόρο με εμπορικά κέντρα, μεγάλα μαγαζιά και μοντέρνα κτίρια με διαφημίσεις. «Φθάσαμε» είπε ο συνήθως αμίλητος οδηγός μας. Που ακριβώς ήταν το ξενοδοχείο; Στην σειρά των κτιρίων υπήρχε ένα κενό οικόπεδο το οποίο δεν είχε ακόμη κτισθεί. Εκεί σταμάτησε το αυτοκίνητο. «Ήρθαμε λίγο νωρίς» είπε ο αφέντης. «Σε μια τρία χρόνια ίσως θα είναι έτοιμο». Όμως ο οδηγός έκοψε το τιμόνι αριστερά και έβγαλε το αυτοκίνητο από την άσφαλτο στο χώμα και προχώρησε παρά μέσα. Τότε είδαμε μια πύλη, από αυτές που συνηθίζουν στην Ινδία: Πύλη- διώροφο κτίριο. Και περάσαμε μέσα και το αυτοκίνητο προχώρησε σε μια αλέα. Και έφτασε σε μια λιμνούλα με ένα συνριβανι όπου έκανε τον γύρο. Και εκεί σταμάτησε γιατί δεν επιτρεπόταν άλλο η είσοδος. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και ακούσαμε μουσικές. Τις αγνοήσαμε και προχωρήσαμε ίσια μπροστά. Φθάσαμε στο κεντρικό κτίριο. Κάτι κανόνια μικρού μεν μεγέθους αλλά πολύ γυαλισμένα μας υποδέχθηκαν. Δεν και ήταν τόσο ενθαρρυντικό αυτό. Αριστερά σε έτερο κτίριο ήταν η ρεσεψιόν. Μπήκαμε μέσα και ικετέψαμε γονατιστοί να μας δώσουν ένα δωμάτιο. Εντάξει υπερβάλλω, αλλά περίπου σε αυτό το σημείο είχαμε φθάσει. Μου έδωσε μια φόρμα όπου έπρεπε να συμπληρώσω τα πάντα: κυρίως από πού βαστάει η σκούφια μου και που είχα σκοπό να πάω φεύγοντας από την Jaipur. Κατόπιν τα ίδια για τον αφέντη μου. Μετά έβγαλε φωτοτυπία τα διαβατήρια μας. Κατόπιν μας ρώτησε αργά, βασανιστικά και κομψά ότι εφόσον το κάθε δωμάτιο στο κτίριο αυτό είναι διαφορετικό, αν θα προτιμούσαμε δωμάτιο του πρώτου ορόφου η του ισογείου. Και που να ξέρουμε; Μήπως ήρθαμε και πέρσι; «Θέλετε να πάτε να δείτε και να διαλέξετε;» «θέλω να πάω για μια ανάγκη στην τουαλέτα, αφού την ψεκάσω με το Detol! Σε παρακαλώ μπορούμε να σταματήσουμε να παίζουμε τις κουμπάρες;» είπα εκ του ασφαλούς εις άπταιστων ελληνική προς τον ρεσεψιονιστ ο οποίος κοίταξε με ερωτηματικό ύφος τον αφέντη. «Εμπιστευόμαστε την κρίση σας» μετέφρασε μεγαλοπρεπώς τα ελληνικά μου στον ινδό. Έτσι μετά από αυτήν τη διαπραγμάτευση βρισκόμαστε στο δωμάτιο του ισογείου να ανοίγουμε κλειδαριές και αμπάρες. Το δωμάτιο τεράστιο και ψηλοτάβανο. Κρεβάτι με ουρανό και αλλά τέτοια ρομαντικά. Στον τοίχο αιρκοντίσιον. Έλαμψε το πρόσωπο του καλού μου: «άνοιξε το» παράγγειλε στον παρατρεχάμενο. «Μα κάνει κρύο» απάντησε απορημένος αυτός. «το ξέρω, για να ζεσταθούμε άναψε το» απάντησε ο αφέντης. «μα αν το ανάψω θα κρυώσει ακόμη περισσότερο το δωμάτιο» απάντησε ο καμαριέρης με ένα ύφος «είναι τρελοί αυτοί οι ευρωπαίοι». Τελικά αντιληφθήκαμε ότι στην Ινδία τα αιρκοντίσιον ποτέ δεν λειτουργούν για να παράγουν ζεστή, αλλά μόνο κρύο. Μετά από λίγο κατέφθασε ο λεγάμενος με ένα αερόθερμο. Το κοίταξα καχύποπτα: θα ήταν δυνατόν να ζεστάνει αυτό το τεράστιο και ψηλοτάβανο δωμάτιο; Ο καμαριέρης άναψε το μάρκας ΤΑΤΑ αερόθερμο, το έστρεψε προς το κρεβάτι και αποχώρησε με μια ανακούφιση. Ποιος ξέρει τι άλλο θα του ζητούσαμε;

Μετά από λίγο πλυμένοι και συγυρισμένοι βγήκαμε να βρούμε φαγητό. Το ξενοδοχείο είχε δυο εστιατόρια: ένα υπαίθριο στο οποίο είχαν ανάψει και φωτιές ώστε να μπορεί κανείς να ξεγελαστεί και να κάτσει. Εκεί είχαν και μια ορχήστρα μουσικών τραγουδιστών και χορευτών οι οποίοι οι καημένοι τουρτούριζαν. Και καλά οι χορευτές με πήδους προσπαθούσαν να ζεσταθούν: οι μουσικοί όμως;
Εννοείται ότι καταλήξαμε στην εσωτερική τραπεζαρία του ξενοδοχείου. Παραγγείλαμε περίπου ότι θυμόμαστε από τις παραγγελιές που είχε κάνει για εμάς ο ξεναγός μας στην Agra και πάλι το θέμα «ινδικό φαγητό» εστέφθη με σχετική επιτυχία.
Κατόπιν πτώματα συρθήκαμε στο δωμάτιο όπου ανοίξαμε κλειδαριές και αμπάρες κλείσαμε κλειδαριές και αμπάρες και διαπιστώσαμε ότι το καβουρδιστηρι του ΤΑΤΑ είχε κάνει κάποια δουλειά και το δωμάτιο είχε αρχίσει να ζεσταίνεται.
Καπου εκει χασαμε κάθε επαφη με την πραγματικοτητα.

 

[varioAthens]

Ωραίο και το σημερινό κομμάτι!!! Ωστόσο, όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι το Ρατζαστάν με κρύο...

 

[ioanna karagianni]

Λοιπόν άλλαξα γνώμη περί του detol, προτιμώ να σου κάνω δώρο προς διευκόλυνση των μετακινήσεων σας αυτό. Μην ανησυχείς το έχω αποστειρώσει μην αρχίζεις τα ψεκάσματα πάλι.

 

[LULLU]

...και δεν άργησαν όλοι οι υπόλοιποι μαχαραγιάδες να τρέχουν να δηλώσουν υποτέλεια για να πάρουν τιμές και αξιώματα....
Ερση μου το ιδιο εκαναν και με τους Εγγλεζους...!υποτελεια!!!! για να διατηρησουν τα αξιωματα και τα παλατια τους!!!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Και αργοτερα το ιδιο εκαναν: Οταν ανακυρηχθηκε η Ινδικη Δημοκρατια, ενω υπηρξαν καποιες ενεργειες για την αναβιωση της Rajputana και την ανακηρυξη αυτονομου κρατους του Rajashtan ως ομοσπονδο μαχαραγιατο (πως να το πω τωρα!), οι μαχαραγιαδες, προκειμενου καποιος απο τους υπολοιπους να μην τους κανει κουμαντο, προτιμησαν να υπαχθουν στην Ινδικη Δημοκρατια, κρατωντας το δικαιωμα να διοικουν την περιοχη τους μεχρι το 1972. Τοτε η Ιντιρα Γκαντι τους ετειλε ολους στα σπιτια τους. Η μαλλον στα παλατια τους. Παντως εως και σημερα, παρολο που δεν εχουν δικαιωματα διακυβερνησης, σιγουρα εχουν εναν πολυ ισχυρο ατυπο ρολο.
Παντως σε σχεση με τους Εγγλεζους η τους Μογγολους το καταλαβαινω: την απολυτη εξουσια την ειχαν χασει, ειτε λοιπον θα συμβιβαζοντουσαν με μια πιο περιοσμενη και ελεγχομενη κατασταση η οποια δεν πολυ επηρεαζε την εσωτερικη διοικηση της περιοχης τους και παραλληλα τους προσφερε και εσωτερικη ειρηνη-την οποια δεν ειχαν σε προγενεστερες εποχες- και η οποια βοηθησε την αναπτυξη και συνεπακολουθως τα πλουτη τους η θα εχαναν τα παντα. Η επιλογη ειναι πολυ ευκολη.
Το ερωτημα μου ειναι πως παιχτηκε το παιχνιδι το 1947. Ειναι ξεκαθαρο οτι η υπαγωγη τους στην Ινδικη Δημοκρατια σημανε το οριστικο τελος των μαχαραγιαδων. Ποιος ξερει τι πονηριες εκαναν οι Εγγλεζοι τοτε για να τους συγκρατησουν μεσα στα πλαισια του νεοιδρυομενου κρατους.