Περιοχή Μαριδάκη (Αστερούσια)

[soudianos]

Περιοχή Μαριδάκη (Αστερούσια)

Mέρος Α΄ : Άγιος Νικήτας-Φοινικόδασος
Tα Αστερούσια όρη είναι ατέλειωτα. Σας έχω περιγράψει τις εμπειρίες των ταξιδιών μου για το Μάρτσαλο, το Αγιοφάραγγο, τη Μονή Κουδουμά, αγιασμένα χώματα, τον Τσούτσουρα, τον Κερατόκαμπο, τη Σιδωνία (Ψαρή Φοράδα) και τις Τρεις Εκκλησιές με τον καταρράχτη του Αμπά. Κι ενώ νόμιζα πως είχα ξεμπλέξει με αυτή την οροσειρά, να σου ξαφνικά και παρουσιάζεται το Μαριδάκι.

Είναι παραθαλάσσιος οικισμός και παραλία που βρίσκεται
στη νότια πλευρά των Αστερουσίων στο Λυβικό. Η πρόσβαση εκεί γίνεται με περπάτημα 40 λεπτά από το χωριό Τσούτσουρα, το καλοκαίρι με τα συμπράκαλα της παραλίας στον ώμο, ή από ένα άσχημο (μέχρι πριν λίγα χρόνια) χωματόδρομο 15 χιλιομέτρων. Το έβαλα τελικά στο πρόγραμμα όταν έμαθα πως έχει διορθωθεί αρκετά ο χωματόδρομος τώρα. Περισσότερο όμως με ξεσήκωσαν οι εκδηλώσεις που έγιναν εκεί κοντά στις 15 του περασμένου Σεπτέμβρη, δηλαδή ακριβώς 15 μέρες πριν, για τα εγκαίνια ενός νέου μνημείου που αναφερόταν στην ιστορία του τόπου. Σχετική ενημέρωση είχε δημοσιευτεί και στον τύπο του Ηρακλείου. Αφού λοιπόν μπόρεσαν και πήγαν λαός και επίσημοι, που δε θα είχαν όλοι τους αυτοκίνητα 4x4 ή αγροτικά, σκέφτηκα πως θα μπορούσα να κάνω κι εγώ την προσπάθεια

Αναχωρήσαμε από Ηράκλειο, περάσαμε από τα χωριά Αρχάνες, Βαθυπέτρου, και έξω από το Ροτάσι πήραμε δυτική πορεία για το Μεσοχώρι. Συνεχίσαμε για 2-3 χιλιόμετρα σε άσφαλτο, και κατόπιν αρχίσαμε την ανάβαση σε χωματόδρομο στις βόρειες πλαγιές των Αστερουσίων ορέων. Τους ελαιώνες, τα αμπέλια και τα μποστάνια, τα διαδέχθηκαν απότομα το ξερό τοπίο με αγκαθωτούς θάμνους και θυμάρια. Παντού ερημιά. Χρώμα κίτρινο. Ερημιά πλην των γιδιών, που περήφανα πάνω στα βράχια κοίταζαν προς τη μεριά του θορύβου του αυτοκινήτου απτόητα. Άλλα πάλι ξαπλωμένα αμέριμνα καταμεσής του δρόμου, σηκώνονταν την τελευταία στιγμή τεμπέλικα κάνοντας τόπο να περάσει ο ταραξίας της γαλήνης τους. Στάνες, πολλές στάνες βλέπαμε στις πλαγιές περιφραγμένες πρόχειρα και απ’ έξω ένα παροπλισμένα αγροτικό ή κλούβα, που χρησίμευε για αποθήκη ή προσωρινή κατοικία του βοσκού. Σκόρπιες κυψέλες σε ευήλιες πλαγιές σήμαιναν περιοχές με μπόλικο θυμάρι. Λόφοι τριγύρω μας που τους φώτιζε ο ήλιος, χαραγμένοι πάνω τους κι άλλοι χωματόδρομοι για τους βοσκούς. Λόφοι, που καρφωμένα στις κορυφές τους ξωκλήσια ή εκκλησάκια, κάποια μεγαλύτερα περιφραγμένα με τοιχίο και με δεντροφύτευση στο χώρο τους, τιμούσαν τους αγίους των βουνών, όπως τον άγιο Μάμα προστάτη των βοσκών, τον άγιο Αντώνιο τον Καθηγητή της ερήμου, τον προφήτη Ηλία κάτοικο των βουνοκορφών, λόφοι στεφανωμένοι από τα άσπρα σύννεφα του μικρού ορίζοντα, μας εξύψωναν πνευματικά δίνοντας μας την αίσθηση πορείας ανάμεσα από τους αγίους με προορισμό το θεό…

Οι μεγάλες ανηφόρες τέλειωσαν, ήμασταν στην κορυφή της οροσειράς. Να η διακλάδωση που μας είπαν: - Προσοχή, μη στρίψετε αριστερά γιατί θα βρεθείτε στον Τσούτσουρα αντί για το Μαριδάκι. Η διακλάδωση σχημάτιζε ένα Vίδιου πλάτους πράγμα που μας προβλημάτισε. Πήραμε το δεξιό μιας και είχαμε τις εντολές αλλά σε λίγα λεπτά αντικρίσαμε μπροστά μας πανύψηλα βουνά που δεν φαινόταν να οδηγούν στη θάλασσα. Ευτυχώς, στην δεξιά μας πλαγιά σε ύψος εκατό μέτρων φάνηκε μια στάνη με ένα εν ενεργεία…αγροτικό αυτοκίνητο απ’ έξω, Με το κορνάρισμα που έκανα στην ησυχία του τοπίου, βγήκε από τη στάνη ο βοσκός ξαφνιασμένος. -Ο δρόμος αυτός θα σας πάει στο χωριό Αχεντριά. Γυρίστε πίσω και πάρετε τον άλλο. Επιστρέψαμε και αφού μπήκαμε στον αριστερό δρόμο μόλις που ξεχώριζε χαραγμένη πάνω σε βράχο με κόκκινη μπογιά η φράση «προς Μαριδάκι».

Άρχισε ο κατήφορος. Μερικές κλειστές στροφές κι απότομες είχαν το οδόστρωμα τσιμεντοστρωμένο. Σε πολλά σημεία ο φαρδύς χωματόδρομος σχημάτιζε παράλληλες εγκάρσιες λακκούβες, αβαθείς μεν αλλά ικανές να τραντάζουν το αυτοκίνητο αν πήγαινε πάνω από 40 χλμ. Σ΄ ένα κομμάτι της διαδρομής κλεισμένο από τα βουνά, είδαμε δίπλα μας μια γέρικη ελιά. Στάση για ξεκούραση στη σκιά της. Ξεκούραση δικιά μας και της μηχανής του αυτοκινήτου. Ευχή… να μη μας συμβεί κάτι εδώ στα βουνά. Όπως, κάποιο λάστιχο φορτωμένοι όπως ήμασταν, ή κάποια ζημιά από τα τραντάγματα. Η κίνηση σε όλη τη διαδρομή ήταν μονάχα ένα αγροτικό που άφηνε μπόλικη σκόνη πίσω του.

Συνεχίσαμε και σύντομα βρεθήκαμε στις νότιες πλαγιές των Αστερουσίων. Το Λυβικό φάνηκε αρυτίδωτο χαμηλά μας. Μετά από μια ώρα οδήγηση σε χωματόδρομο και άλλη μια ώρα σε άσφαλτο, από το Ηράκλειο, φτάσαμε στην πινακίδα που έδειχνε αριστερά προς Μαριδάκι και δεξιά προς Αγ. Νικήτα. Ακολουθήσαμε πρώτα την πινακίδα προς Αγ. Νικήτα. Το ιστορικό μνημείο που έφτιαξε πριν τρεις μήνες ο πολιτιστικός σύλλογος του πιο κοντινού χωριού Αχεντριά φαινόταν από μακριά. Τα εγκαίνια του έγιναν στις 15 του περασμένου Σεπτεμβρίου παρουσία των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών και αρκετών κατοίκων από τα γύρω χωριά. Προηγήθηκε ενημέρωση στον τοπικό τύπο του Ηρακλείου. Το μνημείο βρίσκεται σε ύψος 100 μέτρων πάνω από τη θάλασσα, και πάνω από το μοναστήρι του Αγ. Νικήτα. Εδώ και στις δαιδαλώδεις σπηλιές που βρίσκονται στην παραλία, κρύβονταν οι Έλληνες και οι σύμμαχοι αγωνιστές κατά τη διάρκεια της κατοχής μέχρι να φυγαδευτούν στην Αφρική.

Από το μνημείο που βρισκόμασταν κοιτάζοντας προς τα δυτικά, φαινόταν στη πλαγιά κάτω μας το μοναστήρι του Αγ. Νικήτα με τις εγκαταστάσεις και τους κήπους του και στα δεξιά μας στα 500 μέτρα πάνω σε μια ανοιχτή χαράδρα, βλέπαμε μια πραγματική όαση, δυο μεγάλες συστάδες τεράστιων φοινικόδεντρων. Κάπως έτσι θα ξεχωρίζουν από μακριά και οι οάσεις στις ερήμους

Ας πάμε πρώτα στο μοναστήρι. Το αυτοκίνητο που μας έβγαλε έξω από τις εγκαταστάσεις του. Παρόλο που δεν έχει μοναχούς τώρα πλέον, είναι αρκετά περιποιημένο με καλλιέργειες δένδρων, κηπευτικών και πολλών λουλουδιών. Ένας γέροντας καλοσυνάτος, λεπτός, ξερακιανός και γενειοφόρος, που στην αρχή τον νομίσαμε για καλόγερο, έχει αφιερώσει τον εαυτό του στην περιποίηση και γενικά στη λειτουργία του μοναστηριού το οποίο μπορεί να φιλοξενήσει τους κουρασμένους προσκυνητές στα κελιά του. Οι επισκέπτες βέβαια θα πρέπει να έχουν δικά τους τρόφιμα και κλινοσκεπάσματα, μπορούν όμως να μαγειρέψουν στην κουζίνα ή στις ψηστιέρες του μοναστηριού. Αρκετά περιποιημένος ήταν ο χώρος με παγκάκια, τραπέζια για πικ-νικ και με άφθονο νερό. Βρήκαμε 5-6 επισκέπτες μας κάλεσαν στην παρέα τους μαζί και ο γέροντας, και κάτω στη σκιά πήραμε πληροφορίες για την περιοχή και για το Μαριδάκι που ήταν ο προορισμός μας. Εν συνεχεία κατεβήκαμε μέσα από το χώρο του μοναστηριού τα 250 σκαλάκια και φτάσαμε σε μια μικρή βοτσαλωτή παραλία με κρυστάλλινα νερά. Έτσι, ο επισκέπτης που θα μείνει εδώ εκτός από τη γαλήνη του τόπου απολαμβάνει και το μπάνιο στα πεντακάθαρα νερά. Ο Αγ. Νικήτας που σύμφωνα με το θρύλο της περιοχής έδιωξε τους Άραβες από την περιοχή, εικονίζεται πάνω στο άλογο του με σπαθί στο χέρι. Εντός του ιερού της εκκλησίας ξεκινά μια χαμηλή σπηλιά με αρκετό βάθος που χρησίμευε για κρυψώνας.

Μετά από πολύ ξεκούραση συνεχίσαμε για το φοινικόδασος. Επιστρέψαμε με το αυτοκίνητο από τον ίδιο χωματόδρομο που ήρθαμε και παρκάραμε δίπλα στο σημείο που τελειώνει η χαράδρα όπου ψηλά της βρίσκονται τα δένδρα. Ξεκινήσαμε την ανάβαση. Τα δένδρα είναι φυτεμένα το ένα δίπλα στο άλλο, οι κορμοί τους είναι τεράστιοι, κι ανάμεσα τους το έδαφος καλύπτεται με σπασμένα κλαδιά από τους φοίνικες. Το έδαφος δεν το βλέπει ποτέ ο ήλιος και σ΄ αυτό οφείλεται η υγρασία που υπάρχει αυτή την εποχή. Μια πηγή βρίσκεται στην κορυφή της ρεματιάς αλλά την αφήσαμε για μια επόμενη επίσκεψη. Θεωρείται το δεύτερο σπουδαιότερο φοινικόδασος στη Κρήτη μετά απ΄ αυτό του Βάι. Το είδος των φοινίκων είναι του Θεόφραστου. Έτσι όπως ξεχωρίζει εύκολα από μακριά πάνω στην ανύπαρκτη βλάστηση των βουνών, το είχαν σημάδι τα πλοία των στόλων των Ενετών, των Τούρκων αλλά και των πειρατών, και στον επόμενο κόλπο του Μαριδακίου, ξεκουράζονταν και προμηθεύονταν νερό. Κοντά βρίσκεται και το εκκλησάκι του Αγ. Αντωνίου αλλά κάπως τα μπερδέψαμε και δεν μπορέσαμε να ανεβούμε. [1] Το αφήσαμε κι΄ αυτό για μια επόμενη φορά προσευχόμενοι στη χάρη του νοερά να μας έρθουν τα πράματα βολικά σ αυτές τις ερημιές που βραθήκαμε Η ώρα είχε πάει 2 το απόγευμα κι ακόμα δεν είχαμε φτάσει στον κύριο προορισμό μας όπου δεν ξέραμε τι μας περιμένει.



[1] http://el.wikipedia.org/wiki/Κρητικός_φοίνικας

 

[soudianos]

Μέρος Β΄ : Μαριδάκι
Μετά απ’ αυτή την ενδιαφέρουσα περιήγηση γυρίσαμε πίσω και συνεχίσαμε για τον προορισμός μας. Στο βάθος φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του οικισμού. Πριν απ΄ αυτά κι από το μέρος της θάλασσας είδαμε δύο βίλες. Η μια ξεχώριζε στο ξερό τοπίο από τα μεγάλα δένδρα γύρω της και τον κήπο. Οι πλαγιές του βουνού κατέληγαν με μικρότερη κλίση μέχρι τη θάλασσα σ΄ αυτή την περιοχή, αλλά δεν είχαν έξοδο στην παραλία. Σταματούσαν σ ένα ύψος γύρω στα 20 μέτρα από το κύμα και ένα φράγμα από επικίνδυνα βράχια τις χώριζε απ΄ αυτό. Έψαξα για να βρω ένα ορισμένο σημείο που βγαίνει σε μια μικρή αμμουδιά, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, αλλά μάταια. Μας το έδειξαν στον χάρτη μετά το πέρας της εκδρομής.

Συνεχίσαμε για το χωριό και σταματήσαμε στο τέλος του χωματόδρομου πάνω από ένα γκρεμό. Κάτω μας στα 50 μέτρα βάθος φαινόταν το Μαριδάκι με την παραλία του. Ήταν μια παραλία με μαύρο βότσαλο κάθε μεγέθους, χαρακτηριστικό των παραλίων της νοτίου Κρήτης. Φαινόταν πεντακάθαρη, η θάλασσα ήταν σαν λάδι και λαχταριστή.

Ο οικισμός βρισκόταν μέσα σ ένα φαράγγι γεμάτο με πλατάνια. Ένας απότομος τσιμεντένιος δρόμος που χώραγε μόνο ένα αυτοκίνητο μας χώριζε από το χωριό. Τσιμεντένιος για να αποφεύγονται οι κατολισθήσεις γιατί από τη μια πλευρά του ήταν γκρεμνός χωρίς κιγκλίδωμα. Κατηφορίσαμε με δεύτερη ταχύτητα και σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχαμε παρκάραμε μακριά από δένδρα γιατί τα κατσίκια που κυκλοφορούν παντού ελεύθερα στήνουν χορό πάνω στα καπό. Αμέσως όμως είδαμε ένα χώρο για παρκάρισμα περιφραγμένο που άνοιγε και έκλεινε από τον οδηγό με μια μεταλλική συρταρωτή πόρτα. Κατασκευάστηκε πέρυσι και αργότερα είδαμε πως αυτό το πάρκιν ήταν η μοναδική ίσια επιφάνεια σε όλο τον οικισμό.

Η λαχταριστή θάλασσα μας περίμενε, χωρίς ομπρέλες, χωρίς καντίνα, μπαρ, καφέ, κόσμο. Τα νερά ήταν ζεστά και όλη η παραλία δική μας. Ένα αυλάκι με καθαρό νερό που ερχόταν από κάποια πηγή, έτρεχε πάνω από τα βότσαλα και χυνόταν μέσα στη θάλασσα. Ήταν μια απρόσμενη και ευχάριστη έκπληξη, το ότι μετά από τόσους μήνες ανομβρίας να υπάρχει ποταμάκι με νερό που να χύνεται στη θάλασσα. Το έχω δει μόνο στην παραλία της Πρέβελης και στις Καλύβες των Χανίων με τα μεγάλα τους ποτάμια. Έτσι δικαιολογούνται και τα δύο ντουζ της πλαζ με το δροσερό και πόσιμο κρύο νεράκι που μας βγήκαν χρήσιμα κατά την παραμονή μας. Ήταν σωστοί οι παλιού ναυτικοί που είχαν διαλέξει αυτό το μέρος για ξεκούραση και εφοδιασμό από νερό όπως προαναφέραμε.

Το φαράγγι φαρδαίνει στην έξοδο του προς τη θάλασσα και σχηματίζει την παραλία η οποία από τα δυτικά την κλείνει απότομα το βουνό με τα βράχια του που εισχωρεί μέσα στη θάλασσα και την προστατεύει όταν φυσάει νοτιοδυτικός άνεμος, και από τα ανατολικά επεκτείνεται στα 300 μέτρα περίπου. Εκεί τα βουνά την κλείνουν από τη βόρεια πλευρά της αλλά αφήνουν αρκετό χώρο για του λουόμενους. Βράχια σκόρπια εδώ κι εκεί πάνω στην άμμο, σχημάτιζαν ήσυχες κούρβες και φωλιές για μοναχικούς κολυμβητές. Το καλύτερο όμως δώρο της φύσης ήταν οι σπηλιές της παραλίας. Είναι ψηλές στη είσοδο, χαμηλές και σκοτεινές στο βάθος, κάποιες έχουν δύο εισόδους, προσφέρουν σκιά και προστασία. Τα αγαθά της φύσης όμως, δεν τα εκτιμάμε. Μια σπηλιά την είχαν μετατρέψει σε γκαράζ. Της είχαν χτίσει την είσοδο, είχαν βάλει μια σιδερόπορτα με κλειδαριά και μέσα φύλαγαν μια βάρκα. Επίσης στη μεγαλύτερη που είδαμε υπήρχαν χνάρια από σιδερόβεργες και τσιμέντο. Αργότερα μας είπαν πως κάποιος τη είχε κτίσει για τον εαυτό του, και ο μόνος τρόπος να λυθεί αυτή η αυθαιρεσία εδώ στην ερημιά που δεν φτάνει ο νόμος ήταν να ρίξουν την κατασκευή με δυναμίτη. Όπως και έγινε.

Μετά το μπανάκι που μας ξεκούρασε έπρεπε να κανονίσουμε για τις δυο μας διανυχτερεύσεις. Στο χωριό παραπάνω από πέντε άτομα δεν συναντήσαμε.Τα σπίτια ήταν κλειδωμένα. Ήταν Κυριακή αργά το απόγευμα κάποιοι τελευταίοι επισκέπτες του ΣΚ ετοιμάζονταν να επιστρέψουν σπίτια τους. Πλησίασα δυο άτομα που ήταν στην παραλία και ρώτησα για κατάλυμα. –Είμαστε επισκέπτες κι εμείς σε λίγο φεύγουμε, μου είπαν. Ρωτήστε όμως κείνους τους τρεις που είναι ντόπιοι να σας πουν. Το τρίο, δύο γυναίκες και ένας άνδρας ήταν γύρω στα 50 μέτρα μακριά μου. Είχα πλησιάσει στα δέκα μέτρα, όταν ξαφνικά ξεχώρισε μια κοπέλα από τη τριάδα κι ερχόταν προς εμένα φωνάζοντας το όνομα μου. Αγκαλιές, φιλιά, ενθουσιασμός για μια απρόσμενη συνάντηση σ αυτές τις ερημιές, με μια υπάλληλο από γνωστό μου χώρο που έβλεπα συχνά τους τελευταίου πέντε μήνες. Ήταν κι αυτή επισκέπτρια του ΣΚ. Ακολούθησαν οι συστάσεις, εννοείται και επεξηγήσεις προς την σύντροφο μου που είχε μείνει κόκαλο!. Η άλλη ηλικιωμένη κυρία ήταν η ιδιοκτήτρια του καφενείου. –Και που είναι κυρία μου το καφενείο σου; - Νάτο μπροστά σου, μου απάντησε. Περισσότερο σπίτι έμοιαζε απ΄ ότι καφενείο. Εδώ όμως τη χάρη την έχει το μοναδικό, το διαφορετικό. Ο άλλος κύριος έχει την ταβέρνα στο βάθος του χωριού. –Ελάτε θα σας περιποιηθούμε, είπε. –Σίγουρα θα σας χρειαστούμε, τους είπα. Ο ταβερνιάρης και η καφετζού είναι οι μόνοι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού τον χειμώνα.

Μετά το ζεστό καλωσόρισμα από τους ντόπιους εξ΄ αιτίας της γνωστής μου, ρώτησα με το θέμα που μας απασχολούσε γιατί σε λίγο θα βράδιαζε. –Δωμάτια υπάρχουν για να διανυχτερεύσουμε; –Η Μαρία… είναι όμως στο Ηράκλειο, άφησε τα κλειδιά; -Άφησε; Δεν άφησε τα κλειδιά. Εδώ κλειδιά, εκεί κλειδιά, που είναι τα κλειδιά; Αμηχανία στην παρέα που ήθελε να μας εξυπηρετήσουνε. –Παιδιά, τους λέω, Ουδέν πρόβλημα. Έχω μεριμνήσει γιατί έχω τις πληροφορίες μου κι έχω μαζί μου μια μικρή σκηνούλα και δύο υπνόσακους. Βλέπω και σπηλιές τέλειες, που σε προστατεύουν από τον ήλιο κι από τον αέρα. Καλύτερα έτσι μου είπε ο ταβερνιάρης, γιατί και κλειδιά να είχαμε, δεν θα είχατε κλινοσκεπάσματα, θα είχε ζέστη, κουνούπια και πολλά άλλα ζωύφια τόσο καιρό που είναι κλεισμένα.

Η αναγκαστική αυτή εκλογή της διαμονής στην παραλία, με αποζημίωσε με το παραπάνω το επόμενο πρωί, όταν απόλαυσα από μια μοναδική φάση της ανατολής του ηλίου. Δύση ηλίου βλέπουμε συχνά, αλλά ανατολές σπάνια. Σαν μια φέτα σαν φεγγάρι στην αρχή, μεγάλωνε κάπως πιο γρήγορα από ότι συμβαίνει στα ηλιοβασιλέματα, γίνηκε ένα τεράστιος πορτοκαλής δίσκος κοκκινίζοντας την ακίνητη θάλασσα κι όλη την περιοχή, και σύντομα πήρε την κανονική του μορφή δίνοντας τη ζωή στη γη μας.

Το ποτάμι τρέχει κάτω από τα τεράστια. πλατάνια. Η πηγή του είναι στα τελευταία σπίτια όπου βρίσκεται και η ταβέρνα. Μια γεώτρηση μέσα στην πηγή η οποία λειτουργεί συνεχώς, στέλνει με χοντρούς σωλήνες νερό στον γειτονικό χωριό Τσούτσουρα που απέχει 30-40 λεπτά με τα πόδια. Ένα ξύλινο γεφυράκι πάνω από το ποτάμι ενώνει το μικρό δρόμο του χωριού με τη εκκλησία του Αγ. Παντελεήμονα και γίνηκε με έξοδα της εκκλησίας που λειτουργεί μια δυο φορές το χρόνο.

Αφήσαμε το χωριό με τα πλατάνια και προχωρήσαμε προς το φαράγγι. Δεν ήταν μεγάλο γιατί το έκλεινε ένα βουνό, που πάνω στα βράχια της κορυφής του, τα νερά που τρέχουν από ένα καταρράχτη το χειμώνα, έχουν αφήσει δύο άσπρες γραμμές ορατές από μακριά. Βρεθήκαμε σε αδιέξοδο και επιστρέψαμε για καφεδάκι στην ταβέρνα του Σταύρου. Η γυναίκα του φτιάνει μοναδικό παγωτό για του πελάτες. Είναι ότι πρέπει για τον επισκέπτη που θάρθει κουρασμένος από τον Τσούτσουρα. Τον Αύγουστο όλα εδώ είναι διαφορετικά. Εκτός από τους ντόπιους παραθεριστές, έρχονται πολλοί επισκέπτες από τον γειτονικό Τσούτσουρα, κάνουν τη μικρή διαδρομή δίπλα στη θάλασσα, θαυμάσουν το τοπίο και για βουτούν στην καθαρή θάλασσα. Αν είχαμε έλθει κι εμείς καλοκαίρι θα αποκομίζαμε διαφορετικές εντυπώσεις από το μέρος. Οπωσδήποτε όχι καλύτερες. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας είδαμε γύρω στα οκτώ άτομα είδαμε που είχαν έλθει απ’ εκεί για βόλτα.

Πήραμε και μείς το μονοπάτι πάνω στη γυμνή πλαγιά έχοντας δίπλα μας το Λυβικό. Θαλασσινός και βουνίσιος καθαρός αέρας. Βράχια με περίεργα σχήματα, χαρουπόδενδρα, μικρές σπηλιές, και πολλές ασκελετούρες που ήταν στη φάση της ανθοφορίας συνόδευαν την πορεία μας. Το χωριό Τσούτσουρα που το έχω περιγράψει αρνητικά σε κάποιο θέμα τον είδαμε από απόσταση μόνο. Η διαδρομή μας ενδιέφερε μόνο.

Κι ενώ η φύση γύρω από το χωριό είναι μοναδική, η εικόνα του ίδιου του χωριού είναι απογοητευτική. Υπάρχει μια άναρχη οικοδόμηση. Σπίτια από μπετόν, σαν κουτιά με μια τσιμεντένια επίπεδη ταράτσα, μισοβαμμένα ή άβαφα, κάποια μισοτελειωμένα διώροφα στο σκελετό που όπως φαίνονταν ποτέ θα τελειώσουν. Στριμωγμένα τόνα κοντά στο άλλο, με τις προσόψεις τους να βλέπουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Κάποια κτισμένα πάνω στα βράχια πάνω από το κύμα. Μια υποψία παρτεριού ή γλάστρας με τα φυτά μισοξεραμένα εγκαταλειμμένα από τον ιδιοκτήτη που έρχεται μόνο λίγες μέρες το καλοκαίρι. Νάταν σκέφτηκα, αυτός ο φυσικός παράδεισος σε μια Ιταλία ή Γαλλία πως θάταν ο οικισμός!!!!

Την τελευταία μέρα όμως της παραμονής μας η παραλία μας έδειξε το διαφορετικό της πρόσωπο. Ήταν η μέρα που στα βόρεια παράλια της Κρήτης έπεφτε η πρώτη δυνατή νεροπομπή του φθινοπώρου και φύσαγε δυνατός βοριάς. Όμως σε μας έφτασε μόνο μια ψιχάλα που ουδόλως μας ενόχλησε. Αλλά παρόλο που το μέρος προστατεύεται από του βόρειους ανέμους λόγω των βουνών, είχαν γυρίσει νοτιοδυτικοί και τα κύματα που σήκωναν σκέπαζαν όλο το πλάτος της παραλίας κι έμπαιναν μέσα στις κοντινές προς τη θάλασσα σπηλιές. Το μόνο στεγνό κομμάτι ήταν αυτό κοντά στο χωριό αλλά απ’ ότι μας είπαν τον χειμώνα το κύμα φτάνει μέχρι τα πρώτα σπίτια. Κάτι παρόμοιο γίνεται και τους μήνες του καλοκαιριού που επικρατούν τα δυνατά μελτέμια. Είναι κι αυτός άλλος ένας λόγος για να επισκεφτείτε το μέρος μετά τον Αύγουστο. Πήραμε το γνωστό μας πλέον δρόμο και επιστρέψαμε σπίτι χωρίς προβλήματα.

Μετά από ένα τριήμερο ηρεμίας, φυσικής ζωής, όμορφων εικόνων και αξέχαστης αλιευτικής εμπειρίας… η είσοδο στην πόλη που όλα ήταν στριμωγμένα μας προξένησε θλίψη. Μαριδάκι θα ξανάρθουμε...

 

[vagantos]

Nα σαι καλά Αντώνη με τις ωραίες ιστορίες σου.
Η φωτό με τη σπηλιά - σπίτι που χει και ρολόι της ΔΕΗ, όλα τα λεφτά !!!
Μόνο ένα δορυφορικό πιάτο της λείπει...

 

[soudianos]

Nα σαι καλά Αντώνη με τις ωραίες ιστορίες σου.
Η φωτό με τη σπηλιά - σπίτι που χει και ρολόι της ΔΕΗ, όλα τα λεφτά !!!
Μόνο ένα δορυφορικό πιάτο της λείπει...

Νάρθεις Βαγγέλη να πάμε να μείνουμε μερικές μέρες στα κελια του πρώην μοναστηριού. όσο θέλει κάποιος μένει. και για να μην έχουμε υποχρέωση θα περιποιείσαι τα λουλουδια και τις καλλιέργειες εσύ που ξέρεις... κι εγώ θα ψαρεύω.

 

[soudianos]

Δυστυχώς την θάλασσα στην περιοχή του συνοικισμού ξεχάστε τη για το 2015.
Αντί γαλάζια έχει γίνει γαλαζοκόκκινη από τα νερά του χειμάρρου που φέτος ήταν περισσότερα. Μία θολούρα σε όλη την έκταση της πλαζ, δε βλέπεις βυθό ούτε με τη μάσκα. ινφοσ 14/9/2015