Πενταήμερη στο Νησί των Ιπποτών

[ThanasisU2]

Αφορμή για αυτό το trip report, ήταν όταν έβαλα στο laptop μου το DVD της πενταημερής εκδρομής μας στην Ρόδο.
Γυρνάμε πίσω στο καταραμένο (για μένα) έτος 2008. Ημέρα Σαββάτο 12 Απριλίου. Μετά από ένα τρελό γλέντι στης 11 Απριλίου στο σχολείο μου (τα κλασικά, καπνογόνα, πανό, βεγγαλικά κτλ κτλ), έφτασε το αναθεματισμένο Σαββάτο. 2000 το βράδυ όλοι μαζεμένοι στο σχολείο και περιμένουμε το πούλμαν που θα μας πάει στο λιμάνι του Πειραιά. Στο θέμα πλοίο είχαμε δυο επιλογές ή πάμε το πρωί με τους σκυλοπνίχτηες Διαγόρας ή Ροδανθή, ή το βράδυ με το σχετικά νέο πλοίο Blue Star I. Φθάνοντας επιτελούς στο λιμάνι, παρατηρήσαμε πως στο πλοίο θα γίνετε το αδιαχώρητο με διάφορα σχολεία.

Οι κλασικοί καρχαρίες-ταξιδιωτικοί πράκτορες δε μας έκλεισαν για όλους καμπίνες άλλα για τα μισά άτομα. Δηλαδή μια δίκλινη καμπίνα την μοιραζόντουσαν 4 άτομα, με την λογική ότι οι μισοί θα κοιμηθούν πρώτοι και οι άλλοι μισοί την υπόλοιπη μέρα, πράγμα απίστευτο να ξυπνήσεις τον άλλον μέσα για να κοιμηθεί κάποιος άλλος. Οι καμπίνες φουλ κλειστοφοβικές για μένα, οι οποίες μου έκαναν τον ύπνο κόλαση. Μετά από 4 ώρες σηκώθηκα και ξεκίνησα τις βόλτες μέχρι να βρω τους γνωστούς μου. Είχαμε όλοι κάτσει στην προβλήτα και βλέπαμε την Πάτμο, και την είσοδο στο λιμάνι της. Οι υπόλοιπες ώρες στο βαπόρι πέρασαν με χαρτάκι, μπυρίτσες, κιθάρα και χαβαλέ μέχρι που επιτέλους είδαμε την Ρόδο. Περιττό να σας πώ πως με το που πατήσαμε το πόδι μας στην Ρόδο, οι μισοί αρχίσαμε να φιλάμε το έδαφος. Εκεί μας περίμενε και το πούλμαν που θα μας πήγανε στο ξενοδοχείο Capsis στη Ιξία.

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

και ειχατε ολοι δωματια στα ξενοδοχεια η????

 

[maria30]

Και εγώ πενταήμερη Ρόδο , το 1993 αλλά αεροπορικώς, και ήταν...αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία

 

[ThanasisU2]

Η άφιξη στο ξενοδοχείο έγινε πάνω κάτω σαν και αυτή στους , χαμός ποιος θα πάρει το δωμάτιο με θέα τη θάλασσα. Μετά από τσακωμούς μας έδωσαν το κλειδί και τρέξιμο για το ποιος θα μπει πρώτος στο δωμάτιο. Το δωμάτιο τίποτα το ιδιαίτερο ένα δίκλινο με διπλό κρεβάτι το έκαναν τρίκλινο παρέα με ένα ράντσο (άσχετα που δε κοιμήθηκα ποτέ στο δωμάτιο μου). Μερικοί συμμαθητές μου ξεκίνησαν τις τρέλες από νωρίς, με μερικούς να ανάβουν καπνογόνα, άλλους να κάνουν μπάνιο πισίνα (μέσα Μαρτίου πάντα) και άλλοι να τσακίζουν σουβλάκια.

Την πρώτη μέρα την αφιερώσαμε στην χαλάρωση δηλαδή βόλτες στην παραλία, βραδινό στο ξενοδοχείο και επίσκεψη σε κλαμπ την περιοχής (καλά ποιο πολλή για στάβλος μου έκανε)

Την δεύτερη μέρα, πουρνό πουρνό (εκείνη την ώρα που την πέφταμε για ύπνο) έπρεπε να σηκωθούμε, για να πάμε για πρωινό και να επισκεφτούμε την ακρόπολη την Λίνδο. Λίγο έξω από την Λίνδο, σε ένα τοπικό/τουριστικό μαγαζάκι, παρατηρήσαμε πως την περίοδο των σχολικών εκδρομών υπάρχουν εκπτώσεις παντού, μέχρι και σε ντοκιμαντέρ :Ρ:Ρ .

Στην Λίνδο μας έδειξαν τα ποιο βασικά δηλαδή την πόλη, τον Ναό του Αγίου Ιωάννη και τον Δωρικό Ναό της Αθήνας της Λίνδιας.

Στην ελεύθερη ώρα που μας άφησαν, άρχισα την περιπλάνηση για να βρω που έχει ο David Gilmour την βίλα του, που στο τέλος κατάφερα και την βρήκα. Δυστυχώς μέσα δε ήταν, αλλά για μένα ήταν αρκετό αυτό. Στην επιστροφή για την πόλη της Ρόδου μας κάνανε και μια εκδρομούλα στο ‘αμαρτωλό’ και συναπτά άδειο Φαλιράκι της Ρόδου. Μεσημέριανο στην πόλη της Ρόδου με τους μαγαζάτορες να παρακαλάνε να πάμε σε αυτούς, βόλτα στην πόλη και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και βραδινή έξοδο στο Taj Mahal (αν δε κάνω λάθος)


To Be Continue

 

[romantic woman]

Μόλις διάβασα την ιστορία σου και συνειδητοποιώ κατ αρχάς ότι έχω μείνει τόσοοοοο πίσω..έχουν περάσει βέβαια και κάτι ...χρόνια.. από τότε...
όσον αφορά το πώς γιορτάζεται η αποφοίτηση..αυτό που αναφέρεις στις πρώτες σειρές της ιστορίας σου..καπνογόνα ;;και βεγγγαλικά;;
Οσο για τη συνέχεια, ενδιαφέρουσα! η περιγραφή σου και φυσικά μας ενδιαφέρει να παίρνουμε τον "παλμό"και την αίσθηση ενός ταξιδιού από ένα νέο παιδί σαν κι εσένα,θα μου επιτρέψεις ένα σχόλιο...εκεί που αναφέρεσαι στις τρέλλες που ξεκινήσατε νωρίς με καπνογόνα!!(αλήθεια που έγιναν αυτά;και με το μπάνιο στην πισίνα (;επιτρεπόταν)....
Μερικές φορές με τέτοιες συμπεριφορές έρχονται σε δύσκολη θέση και οι ξενοδόχοι...και οι συνοδοί καθηγητές.

 

[ThanasisU2]

στο ξενοδοχείο που ανάψαμε τα καπνογόνα ήρθε η αστυνομία, και μας είπε παιδιά καλά να περάσετε στην Ρόδο. Όσο για το μπάνιο μας άφησαν οι καθηγητές να μπούμε στην πισίνα

καλά το χαρακτηριστικό ήταν αυτό που λέγανε και οι ΑΜΑΝ στο βίντεο, τα βράδια σε μπαρ 200 ατόμων έμπαιναν 400 και το ποτό ή νερωμένο ή με οινόπνευμα, και 2 φορές παραπάνω η τιμή

εκεί πρέπει να ήμουν εγώ ο ''ενοχλητικός συνταξιδιώτης'' με τις τιμές και τα μαγαζιά που μας πηγαίνανε

τα καπνογόνα τα ανάψαμε στην αυλή του σχολείου, στον κήπο του ξενοδοχείου, στα μπάλκονια, μόνο στο πειράια και στο πλοίο δε ανάψαμε επειδή θα μας κρέμαγε το λιμεναρχείο

 

[ThanasisU2]

Την Τρίτη μέρα, πάλι όλοι μας με Hangover μας πήραν εκδρομούλα στην κοιλάδα με τις πεταλούδες. Πεταλούδα δε είδαμε ούτε μια ζωντανή (μόνο κάτι κολλημένες σε κάτι κάδρα που έγραφαν από κάτω το Ρόδος σε κάμποσες γλώσσες). Ε εκεί μας βγήκε ο ταρζάν από μέσα μας. Αρχίσαμε να τρέχουμε στα βουνά και στα λαγκάδια, σκαρφαλώναμε δέντρα (και όλα αυτά από 17 -18χρώνους μαντράχαλους). Μετά το τρέξιμο, τα βρώμικα ρούχα και τα σκισμένα μας ξαναπήγανε στην Πόλη της Ρόδου για το μεσημεριανό μας, και πάλι ήταν το σπαστικό που όλοι οι μαγαζάτορες μας καλούσαν στα μαγαζιά τους για να φάμε με ‘έκπτωση’ το πιτοσουβλάκο των 2,5 ευρώ.
Επιστροφή στην βάση μας για ξεκούραση και προετοιμασία για την βραδινή έξοδος στο Mercedes.
Κλασικά το πρωινό πάλι μας ήταν κόλαση, πώς να σηκωθείς με τέτοια μούτρα, για να πας βόλτα με το λεωφορείο στην Ρόδο και μετά περιήγηση στην Πόλη της Ρόδου. Το λεωφορείο ξεκίνησε για την βόλτα μας, με πρώτο σταθμό τα αρχαία ερείπια της πόλης της Κάμιρου, το ναό του Απόλλωνα και άλλα που δε θυμάμαι καλά (τι να σας κάνω έχουν περάσει και 2 χρόνια από τότε). Στην πόλη της Ρόδου μας περίμενε μια ξεναγός για να μας πει την ιστορία της Ρόδου και να μας δείξει 5-6 πραγματάκια. Αυτά που θυμάμαι (και τα έχω σε φωτογραφίες) είναι το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου (που δυστυχώς ήταν κλειστό λόγο εργασιών), το Μονοπάτι των Ιπποτών και το Οχυρό που περίκλειε όλη την παλιά πολλή. Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν και η πληθώρα τζαμιών που υπήρχαν στην Ρόδο. Δε θυμάμαι πουθενά στην Ελλάδα να είδα τόσο ( πριν ξενίσετε το κράξιμο, να ξέρετε ότι δε έχω ακόμα ταξιδέψει σε πολλά μέρη της Ελλάδος). Που πήγαμε μετά, ε? Κλασικά πάλι για μεσημεριανό στην πόλη της Ρόδου. Μιας και τελευταία μέρα, πήγαμε και αγοράσαμε σουβενίρ για δώρα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε να βγούμε για μπουζούκια. Στα μπουζούκια καλύτερα περάσανε αυτοί που δε γούσταραν να πάνε (πχ εγώ) από αυτούς που θερμοπαρακάλαγαν να πάμε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κατέβασα πάνω από μισό μπουκάλι Γιάννη Περπατητή, και στο ξενοδοχείο να είμαι ολίγον ‘ζάντα’
Ακολουθεί το ταξίδι της επιστροφής!

 

[Giristroula]

Η Ρόδος είναι μαγευτική...η παλιά πόλη ρομαντική...μου άρεσε τόσο πολύ...που πήγα 2 καλοκαίρια συνεχόμενα!Τι παιδιά-κουμπιά είσασταν εσείς!Γυρίσατε όλοι πίσω σώοι και αβλαβείς;Μήπως αυξηθήκατε σε αριθμό;Μήπως μειωθήκατε;

 

[NTINA]

Μια ιστορία γεμάτη νιάτα
μας γύρισες και στα δικά μας μαθητικά χρόνια
που δεν διέφεραν και πολύ ,(τα καπνογόνα δεν είχαμε ανακαλύψει μόνο).

 

[ThanasisU2]

Μετά από 6 κουραστικές νύχτες στο Νησί των Ιπποτών, με μπόλικο αλκοόλ, ξύλο και αλλά πολλά, είχε φτάσει η μέρα της επιστροφής για την Αθήνα. Όλοι μας κομμάτια από τις κραιπάλες, ξενύχτια και ότι βλακεία ακόμα μας πέρασε από το μυαλό μας, μπαίναμε στο λεωφορείο για να μας πάει στο αεροδρόμιο Διαγόρας. Στο λεωφορείο επικρατούσε ησυχία, μέχρι που ρώτησα αν έχουμε όλοι μας τις ταυτότητες οπός είπα 2 ή 3 μέρες πριν φύγουμε για την Ρόδο. Κλασικά εκείνη την στιγμή ακούστηκαν οι ατάκες, ρε παιδία χρειαζόμαστε ταυτότητες? Γιατί δε μου το είπατε? Από πότε χρειάζεται να πας στην Αθήνα με ταυτότητα και άλλες πολλές μπούρδες;, εγώ στο ΚΤΕΛ για Ακράτα ποτέ δε μου ζήτησαν ταυτότητα κτλ κτλ.
Η άφιξη στο αεροδρόμιο (με 2 -3 απώλειες), και κατεύθυνση στο check in counter της Α3 για την πτήση Α3211. Παράδοση βαλιτσών, παραλαβή boarding pass, θέση 15Α πράγμα το οποίο δυστυχώς δε τηρήθηκε, και βόλτα στα μαγαζιά. Κλασικά η αγορά της Toblerone έπεσε σύννεφο, πολλά παιδιά που πρώτη φορά θα πετάγανε με αεροπλάνο να έχουν πεθάνει στο ποτό, άλλα να κάνουν την προσευχή και αλλά άφησαν φίλους, φίλες και τουρίστριες για planespotting . Μιας και Απρίλιος μήνας, η κίνηση δε ήταν έντονη (δυστήχως). Ένα ATR της ΟΑ,ένα B734 της Α3 και η πτήση μας, το Avroόλα και όλα. Κατά της 1400 ξεκίνησε η επιβίβαση για το SX-DVD, με τους μισούς φίλους Ζάντα, από το ποτό. Με το που μπαίνουμε στο αεροπλάνο μέσα, το τι γινόταν, θα το περιγράψω με μια λέξη. Της Ρουσλάνας ή της τζούλιας, ότι θέλετε πέρνετε. Όλοι θελαν παράθυρο, άλλοι τραγουδάγανε το σύνθημα της πενταημερής εκδρομής μας, άλλοι τους έπιασε το ελληνικό στοιχείο και την πεφτάνε σε κάτι σουηδέζες . Μετά από ψάξιμο, κατάφερα και βρήκα 2 κενές θέσεις, με την καινούργια μου θέση 12Β. Μετά την τακτοποίηση, οι αεροσυνοδοί μας έκαναν την επίδειξη σωστικών ενεργειών, και απογειωθήκαμε προς Αθήνα. Κατευθυνόμασταν προς την Τήλο, όπου ξεκίνησε το service. To IFE? Εκνευριστικότατο! Μη τρελαθείτε, τα Avro δε έχουν ακόμα IFE, άλλα αν έχεις στην πίσω σειρά 3 κάφρους από την τάξη, να συνεχίζουν το πάρτη και το χαβαλέ στο αεροπλάνο, θα καταλάβετε τι είδους τραγούδια λέγανε και τι σόου κάνανε. Το φαγητό/σνακ, κλασικά τίποτα το υπέροχο, για domestic πτήση, φιστικάκια και κοκα κολά. Η πτήση μας συνεχίστηκε ομαλότατα πάνω από Νάξο, Πάρο, Μακρόνησο, μέχρι που ξεκίνησε την ευθυγράμμιση, λίγο έξω από το Μαραθώνα. Μετά την προσγείωση, παραλαβή βαλιτσών, πούλμαν και επιστροφή στο χώρο του σχολείου.

On time: 10/10
In flight service: 2/10 ξεροσφύρη φιστίκια, χώρις whiskey? E?
Αεροσκάφος: 9/10 μια χαρούλα
Cabin Crew: 8/10 ώραιες οι κοπελούδες και τρελή υπομονή μαζί μας (τις βγάλαμε το λάδι)
Seat pitch και αυτό μια χαρούλα 8.5/10

Για την Ρόδο δε έχω να πω και πολλά, γιατί απλά δε με συνάρπασε (όταν σου λένε κάποιοι άλλοι που να πας, που να φας και που να διασκεδάσεις, συν ακόμα και ότι ήταν τα μισά σχολειά της Ελλάδος εκεί, ε μπούχτισα).

Ελπίζω πως κάποτε θα πάω ξανά στην Ρόδο, άλλα ειδικότερα στην Λίνδο, μπάστακας έξω από το εξοχικό του Gilmour να τον πετύχω αν έρθει ποτέ.

 

[romantic woman]

...............
............Το μόνο που ξέρω είναι ότι κατέβασα πάνω από μισό μπουκάλι Γιάννη Περπατητή, και στο ξενοδοχείο να είμαι ολίγον ‘ζάντα’.......

αυτά τα τελευταία σαν"ξένες λέξεις",ακαταλαβίστικες,
πολύ γέλιο η ιστορία σου,πολύ ανάλαφρη ,όντως μας γύρισες πίσω...χρειάζεται που και πού να ξαναγινόμαστε κι εμείς εφηβοι ταξιδεύοντας νοητά μαζί σας...

 

[Alexandros_T]

Δε θυμάμαι πουθενά στην Ελλάδα να είδα τόσο ( πριν ξενίσετε το κράξιμο, να ξέρετε ότι δε έχω ακόμα ταξιδέψει σε πολλά μέρη της Ελλάδος).

Δε σε κράζει κανείς φίλε. Μια χαρά το ξεκινάς. Εύχομαι καλά tripάκια σε πολλά όμορφα μέρη που κρύβει η Ελλάδα και ο πλανήτης.

Για την Ρόδο δε έχω να πω και πολλά, γιατί απλά δε με συνάρπασε (όταν σου λένε κάποιοι άλλοι που να πας, που να φας και που να διασκεδάσεις, συν ακόμα και ότι ήταν τα μισά σχολειά της Ελλάδος εκεί, ε μπούχτισα

Έχεις δίκιο. Είναι παρηκμασμένη τουριστίλα το μέρος, έτσι όπως πάει να γίνει σχεδόν όλη η χώρα. Σίγουρα θα έχει και η Ρόδος κρυμμένες ομορφιές (αλλά δε με εμπνέει να το ψάξω περεταίρω).
Μου θύμισες και τα δικά μας, εικοσιδυό συναπτά χρονάκια πριν (μαρτυράω ηλικία) στη Μύκονο. Αν και προτιμούσα και τότε τις ανεξάρτητες διακοπές, χωρίς πράκτορες, δασκάλους, πρόγραμμα, κανόνες. Απλά στην υπερπροστατευτική Ελληνική κοινωνία/οικογένεια η πενταήμερη αποτελεί μία απ τις ελάχιστες ευκαιρίες ξεμυτίσματος μακριά απ' το σπίτι (γι αυτό και το τόσο εκρηκτικό ξεφάντωμα). Μακάρι να υιοθετήσουμε κι εμείς σα λαός το ταξίδι ως πολιτισμική εμπειρία και οι Ελληνίδες μαμάδες να παροτρύνουν τα παιδιά τους σε αυτό αντί να αναπαράγουν τις αιώνιες φοβίες.
Κι έτσι ενώ η χώρα αποτελεί έναν απ τους πιο ενδιαφέροντες ταξιδιωτικούς προορισμούς, η ίδια ως επί το πλείστον δεν παράγει ταξιδευτές αλλά επιφανειακούς τουρίστες.
Sorry, παρασύρθηκα και έφυγα off topic άλλα αυτός ο μη εξελισσόμενος εδώ και δεκαετίες θεσμός της πενταήμερης μου ανακάλεσε μία από τις αποδείξεις της στείρας κουλτούρας μας στο θέμα ταξίδι.