Πεζοπορία στην Αμοργό

[dim kyr]

Μπράβο καλό μου γουρούνι. Οι φωτογραφίες σου είναι καταπληκτικές!
και το κείμενο όπως πάντα άψογο.

 

[hydronetta]

Μπράβο καλό μου γουρούνι. Οι φωτογραφίες σου είναι καταπληκτικές! και το κείμενο όπως πάντα άψογο.

Ευχαριστώ. Τα πόδια μου πονάγανε 2-3 μέρες κι ακόμα όταν ξαπλώνω σηκώνομαι σαν τελικό σίγμα. Πάντως η μηχανούλα μου δεν ανεστήθει...

 

[hydronetta]

Ωραίες φωτογραφίες, ωραία περιγραφή κτλ. Συμφωνώ με του προλαλήσαντες. .... . Ο μεζές δίπλα στο ρακόμελο, τι είναι;

Ήταν κάτι πικάντικα μπισκοτάκια. Δεν μου άρεσαν καθόλου και δεν τα τίμησα.
Έμαθα πολλά για την ψημένη ρακή της Αμοργού. Αν και παρασκευάζεται εκεί πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός από πού το πίνει. Δυστυχώς όπως μας εκμυστηρεύτηκαν, το νησί δεν έχει αρκετά αμπέλια που να παράγουν ικανή ποσότητα ρακής ώστε να καλύπτει τις ανάγκες ζήτησης. Ως εκ τούτου πολλοί καταφεύγουν στην φθηνή αλλά επικίνδυνη επιλογή του ξυλοπνεύματος (μεθυλική αλκοόλη) την οποία παστώνουν στα μυρωδικά έως και δαμάσκηνο για να κουκουλώσουν τη γεύση..Μετά από έρευνα και επιτόπιες δοκιμές κατέληξα στη ψημένη ρακή που πουλά το μαγαζί "Οίκοθεν" ο οποίος εισάγει τη ρακή του από τη Βέροια από παραγωγό και προσθέτει τα υλικά στη συνέχεια. Η ψημένη ρακή θυμίζει πολύ το ρακόμελο μόνο που περιέχει κι άλλα μυρωδικά. Την τίμησα δεόντως και εννοείται έφερα καλό στοκ μαζί μου.

 

[hydronetta]

To απόλυτο αμοργιανό trekking: Μονή Χοζοβιώτισσας – Αιγιάλη (Μέρος 1ο)


Μια σοφή ρύση λέει: «Ποτέ μη λες ποτέ»

Είχα εκφράσει δημοσίως στο φόρουμ ότι δυστυχώς δεν έβρισκα συνοδοιπόρους για να πραγματοποιήσω τη διαδρομή από το Μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας προς τον κόλπο της Αιγιάλης.
Την «παλιά στράτα», μια διαδρομή που διατρέχει σχεδόν το μισό νησί και έχει συνολική διάρκεια κατά τους οδηγούς 4 ωρών.

Κι ενώ βρισκόμουν σε νιρβάνα συνοδεία ψημένης ρακής, ο ήχος του κινητού με ανέσυρε στην πραγματικότητα.
Ο εκλεκτός συμφορουμίτης galat από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου, μου γνωστοποιούσε την από ετών επιθυμία του να διαβεί τη διαδρομή αυτή. Και μου διαβεβαίωσε την πρόθεση του το Σ/Κ να κατέβει στην Αμοργό με αποκλειστικό σκοπό να πραγματοποιήσουμε παρέα την πεζοπορία.
Τελικά στο τόλμημα αυτό προστέθηκε και τρίτος στη παρέα, ο travelogatos (έτερον μέλος της κοινότητάς μας) που ως μαύρος γάτος στην αυλή της Κλεοπάτρας σε προηγούμενη ζωή, νιαούρισε διστακτικά στην αρχή, ενέκυψε όμως εύκολα στη πεζοπορική πρόκληση.

Ο galat έφθασε στην Αμοργό οργανωμένος. Με τις σημειώσεις, το χάρτη του, έχοντας επισταμένως μελετήσει τη διαδρομή για αποστάσεις και υψομετρικές διαφορές στο google earth. Εγώ συνέδραμα μόνο παραθέτοντας τον εξαιρετικό οδηγό (που προμηθεύτηκα εντοπίως στα Κατάπολα): «Οδοιπορικό στην Αμοργό», της Πολιτιστικής Εταιρείας Αρχιπέλαγος.

Η πεζοπορία προγραμματίστηκε για Σάββατο μεσημέρι αφού έγιναν οι δέουσες επικλήσεις στη Παναγία τη Χοζοβιώτισσα να μην επικρατήσει άπνοια εκείνη τη μέρα και μας ταλαιπωρήσει ο λίβας του μεσημεριού. Και οι δεήσεις μας εισακούσθησαν με το παραπάνω καθώς και αέρας φυσούσε αλλά και χαμηλή νέφωση είχε απλωθεί σαν πέπλο ηλιοπροστασίας πάνω στους ορεινούς όγκους του νησιού.

Μετά από ένα δροσιστικό μπάνιο-γνωριμία με τη παραλία του Μούρου για τους νιοφερμένους, ένα ελαφρύ γεύμα για να διατηρήσουμε επίπεδα γλυκόζης καθ’ όλη τη διαδρομή, εφοδιαστήκαμε με νεράκι και μέσα στο μεσημέρι παρκάραμε το αυτοκίνητο στο μικρό παρκινγκ της Μονής, με τους αέρηδες να λυσσομανάνε στο Αιγαίο.

14:40 πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί προς τη μονή, αποθανατίζοντας εαυτούς στο φακό με παχιά χαμόγελα. Απορούσα τι έκφραση θα είχε το πρόσωπό μας μετά από 11χλμ ποδαρόδρομου στο μονοπάτι της Αμοργού, ανεβοκατεβαίνοντας από τα 200- στα 400+ μέτρα υψόμετρο και τούμπαλιν μέχρι να κατηφορίσουμε στο επίπεδο της θάλασσας στο κόλπο τη Αιγιάλης.


Αποχαιρετώντας τη Μονή της Χοζοβιώτισσας

Στον περίβολο της μονής η σχετική ένδειξη προειδοποιεί τον οδοιπόρο ότι η Αιγιάλη απέχει 3:30 ώρες με τα πόδια. Δεν είχαμε κάποια φιλοδοξία να κάνουμε ρεκόρ, άλλωστε με το ραχάτι μας σκοπεύαμε να πεζοπορούμε κάνοντας στάσεις για τις απαραίτητες φωτογραφίες, να πιούμε μια στάλα νερό και να ξεκουράσουμε το σαρκίο μας.


Ρεματιά στη διαδρομή του μονοπατιού

Αμέσως μετά ξεκινά το ανηφορικό μονοπάτι με τον ορεινό όγκο του Προφήτη Ηλία αριστερά και το απέραντο γαλάζιο δεξιά. Η διαδρομή συνεχίζεται στη περιοχή Κάψαλα όπου έπρεπε να διασχίσουμε μια εκτεταμένη σάρα.

Όπως με πληροφόρησε ο galat σάρα είναι η πλαγιά βουνού της οποίας η επιφάνεια καλύπτεται από χαλίκια, με αποτέλεσμα να γίνεται δύσκολη η ανάβαση. Ετοιμαζόμουνα χαριτολογώντας να κάνω την ετυμολογική ανάλυση για τη γνωστή φράση «η σάρα και η μάρα», όμως το να διασχίζεις μια σάρα απαιτούσε αρκετή προσοχή. Έπρεπε να ισορροπείς σε κάθε βήμα σου αν δεν επιθυμούσες να ροβολήσεις κι εσύ τη πλαγιά, σ’ένα σχεδόν ανύπαρκτο μονοπάτι ανάμεσα σε κινούμενες πέτρες που ξεκινούσαν από τα ριζά του βουνού και οδηγούσαν κατευθείαν στη θάλασσα καμιά 200αριά μέτρα χαμηλότερα.


Η σάρα

Περνώντας τα δύσκολα ακολουθούσαμε ένα ορεινό μονοπάτι που σταδιακά μας οδήγησε σε ύψος 350 μέτρων. Σ’όλη τη διαδρομή τα ερύφια ήταν μοναδικοί μάρτυρες της προσπάθειάς μας. Οι αξιοπρεπείς τουρίστες λιάζονταν στις παραλίες ή έπιναν τη ρακή τους χαλαρά…


Τα ερίφια μας κοιτούν απορρημένα (photo by galat)

Το τοπίο άγονο με τον ορεινό όγκο του Προφήτη Ηλία να ορθώνεται αριστερά μας για να χαθεί στη κατωφέρεια στις άξενες ανατολικές ακτές του νησιού. Διάσπαρτοι πέτρινοι ογκόλιθοι φυτεμένοι στο χώμα, εναλλάσσονταν με χαμηλή βλάστηση και σποραδικά καμιά στάνη από ξερολιθιά. Όσο απλώνεται το μάτι μόνο οι απόκρημνες ακτές και το γαλάζιο της θάλασσας να ενώνεται μ’αυτό του ουρανού. Δεν είναι τυχαίο ότι η περιοχή αποτέλεσε την πρώτη κοιτίδα ασκητισμού στα μεσοβυζαντινά χρόνια πριν την ίδρυση της Μονής.


Ο ορεινός όγκος του Προφήτη Ηλία


Ογκόλιθοι με φόντο τις απότομες ανατολικές ακτές της Αμοργού

Σχεδόν κανά μισάωρο μετά την έναρξη του οδοιπορικού μας, συναντήσαμε την πρώτη παράκαμψη προς το ανηφορικό και σχετικά δύσβατο μονοπάτι για το βραχοσκεπές βυζαντινό ξωκλήσι της Παναγιάς της Θεοσκέπαστης. Σμιλεμένο μες το βράχο μας αγνάντευε από ψηλά όσο συνεχίζαμε τη πορεία μας. Λίγο πιο κάτω μια νέα διασταύρωση με σήμανση αριστερά προς τη μεριά της θάλασσας, οδηγούσε στο ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου το οποίο χρονολογείται από τον 17ο αιώνα και έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τις μεταβυζαντινές τοιχογραφίες του. Δυστυχώς λόγω περιορισμένου χρόνου και αδυναμίας εύρεσης του κλειδιού δεν επισκεφθήκαμε κανένα από τα δύο κι έτσι αρκέστηκα στις αναφορές και τις εικόνες του οδηγού μου.

Η σήμανση για το ξωκλήσι της Θεοσκέπαστης

Λίγο μετά το μονοπάτι μετατράπηκε σε ένα ευρύ βατό χωματόδρομο. Άγνωστο με ποια λογική ή φιλοδοξία ανοίχτηκε αυτός ο δρόμος...
Καμιά ώρα μετά από τη Μονή φτάσαμε σ’ένα διάσελο, θέση γνωστή σαν Ξενοδοχειό. Η χαμηλή νέφωση δημιουργούσε ένα ομιχλώδες ατμοσφαιρικό σκηνικό. Το όνομα προκύπτει από το γεγονός ότι εκεί υπήρχε ξενώνας από τους μεσαιωνικούς χρόνους για τους οδοιπόρους. Αν και σήμερα κανείς βλέπει το ψηλό αυλόγυρό του, τα πέτρινα οικήματά του έχουν μετατραπεί σε στάνες.


Ξενοδοχειό

Ήδη στο πλάτωμα αυτό κανείς ατενίζει πια και τη βορειοδυτική πλευρά του νησιού με το νησί της Νικουριάς επιβλητικό καταμεσίς της θάλασσας.


Η θέα προς τη Νικουριά

Τα εύκολα όμως τελείωσαν. Ο δρόμος μετατράπηκε σε ένα σχετικά δυσδιάκριτο μονοπάτι ανάμεσα στα φρύγανα, τα όρια του οποίου σηματοδοτούσαν μικροί λίθινοι πυργίσκοι. Το έδαφος έγινε πιο δύσβατο με βράχους και θρυμματισμένες πέτρες να παρεμβάλλονται σε κάθε βήμα κάνοντας την πεζοπορία αρκετά επώδυνη για τα πόδια μου. Σε μια δυο περιπτώσεις κόντεψα να χάσω και την ισορροπία μου. Ευτυχώς σ’όλη τη διαδρομή η υπέροχη θέα μας συντρόφευε.
Κανά 20λεπτο μετά το Ξενοδοχειό συναντήσαμε 2 σπηλιές. Είναι η περιοχή που σηματοδοτεί τα όρια των Καψάλων και την είσοδο στη περιοχή του Χιλιομοδίου.


Οι 2 σπηλιές (photo by galat)

Το μονοπάτι τώρα έπαιρνε μια στροφή μεσόγεια και ΒΑ προς τη περιοχή του Αγριλιά. Μαντρότοιχοι από ξερολιθιές και διάσπαρτες στάνες δηλώνουν ότι η περιοχή είναι βοσκότοπος.


Αγριλιάς

Λίγο μετά το μονοπάτι γίνεται φαρδύτερο και γίνονται ήδη ορατά κάποια σημεία από τη παλιά λιθόστρωτη οδό. Διασχίζοντάς το στο βάθος διαγράφηκε ο οικισμός του Ασφοντυλίτη. Ήταν το μέσο της διαδρομής μας προς Αιγιάλη.
‘Ενοιωσα μια ανακούφιση γιατί τόση ώρα που περπατούσα, Ασφοντυλίτη έψαχνα και Ασφοντυλίτη δεν έβλεπα. Ο κατωφερής δρόμος προς τον οικισμό ήταν εξίσου κουραστικός για τις αρθρώσεις των ποδιών μου που είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται.


Οδεύοντας προς τον Ασφοντυλίτη

Μετά σχεδόν 2.30 ώρες περπάτημα φτάσαμε στα όρια του Ασφοντυλίτη. Αλλά γι’αυτό τον μοναδικό οικισμό και το υπόλοιπο του οδοιπορικού μας μέχρι την Αιγιάλη, θα σας τα διηγηθώ στο επόμενο κεφάλαιο….


YΓ. Ένα ευχαριστώ στον galat για την συνδρομή του στην φωτογραφική επένδυση της ιστορίας (μεταξύ μας εκείνος θα έπρεπε να γράψει το κεφάλαιο με τόση προετοιμασία που είχε κάνει)

 

[mfish]

χαιρομαι που οι πεζοποροι στο φορουμ αυξανονται......
ωραιες και οι σημερινες φωτο (και των 2 σας)

Η αμοργος ειναι ενα απωθημενο , θα την ενταξω στο προγραμμα του επομενου καλοκαιριου...(αν και φανταζομαι ισως να ειναι ακομα πιο ομορφη αυτη την εποχη..). Ελπιζω να κρατησατε καλες σημειωσεις των διαδρομων τις οποιες με χαρα θα διαθεσετε σε καθε συμφορουμιτη σας που θα θελησει να παει προς τα εκει

 

[YBONNH]

Πολλα ευχαριστω και στους τρεις !
Για την αφηγηση, την φωτογραφικη ανταποκριση και κυριως για τη φωτο της σαρας
που μου θυμησε για ποιο λογο παραμενω στις παραλιες

 

[hydronetta]

χαιρομαι που οι πεζοποροι στο φορουμ αυξανονται......
ωραιες και οι σημερινες φωτο (και των 2 σας)

Η αμοργος ειναι ενα απωθημενο , θα την ενταξω στο προγραμμα του επομενου καλοκαιριου...(αν και φανταζομαι ισως να ειναι ακομα πιο ομορφη αυτη την εποχη..). Ελπιζω να κρατησατε καλες σημειωσεις των διαδρομων τις οποιες με χαρα θα διαθεσετε σε καθε συμφορουμιτη σας που θα θελησει να παει προς τα εκει

Νομίζω ότι η ιστορίες λίγο ως πολύ είναι μια αναφορά των οδοιπορικών με σχετικές λεπτομέρειες για τις διαδρομές. Μαζί με ένα καλό χάρτη (Ανάβασις ή ΣΚΑΙ) είσαι μια χαρά. Επίσης και σαν ενθύμιο και σαν αναφορά καλός είναι και ο οδηγός που αναφέρω στο κεφάλαιο

 

[hydronetta]

Πολλα ευχαριστω και στους τρεις !
Για την αφηγηση, την φωτογραφικη ανταποκριση και κυριως για τη φωτο της σαρας που μου θυμησε για ποιο λογο παραμενω στις παραλιες

Θα ομολογήσω ότι αισθάνθηκα λίγο...κάπως έχοντας τόσο χαλίκι από τη μια μεριά και το χαος από την άλλη

 

[pigi_dikaiou]

Κι ετσι εμαθα και την...σαρα!Και φυσικα ειμαι πολυ χαρουμενη που συνεχιζεις την περιηγηση στη μοναδικοτητα της φυσης της Αμοργου παρεα με καλους φιλους.Φιλους που ευχαριστω,καθως οι φωτογραφιες σας μου εδωσαν την αισθηση πως καπου εκει ηταν και η αρχη ενος ομορφου κοσμου.....

 

[hydronetta]

Κι ετσι εμαθα και την...σαρα!Και φυσικα ειμαι πολυ χαρουμενη που συνεχιζεις την περιηγηση στη μοναδικοτητα της φυσης της Αμοργου παρεα με καλους φιλους.Φιλους που ευχαριστω,καθως οι φωτογραφιες σας μου εδωσαν την αισθηση πως καπου εκει ηταν και η αρχη ενος ομορφου κοσμου.....

Η μεγαλύτερη ομορφιά αυτού του φόρουμ κατ'εμέ

 

[hydronetta]

χαιρομαι που οι πεζοποροι στο φορουμ αυξανονται......
Η αμοργος ειναι ενα απωθημενο , θα την ενταξω στο προγραμμα του επομενου καλοκαιριου...(αν και φανταζομαι ισως να ειναι ακομα πιο ομορφη αυτη την εποχη..).

Aπέφυγε το διάστημα 15 Ιουλίου με 20+ Αυγούστου που μαζεύεται κάθε καρυδιάς καρύδι και στις παραλίες γίνεται πατείς με πατών σε. Για την πεζοπορία θα είσαι πάντα σχεδόν μόνη. Αν θέλεις να απολαύσεις το νησί χωρίς πολύ κόσμο το διάστημα πριν ή μετά τη περίοδο που αναφέρω είναι το καλύτερο. Ειδικά τέλη Αυγούστου είχε σχεδόν ερημώσει. Μετά τις 10 Σεπτεμβρη όμως έχε κατά νου ότι τα βαρκάκια που κάνουν διαδρομές προς τις παραλίες της Νικουριάς, της Γραμβούσας ή του Μαλτεζίου αραιώνουν πολύ ή και παύουν τα δρομολόγια.

 

[KLEOPATRA]

Γουρουνακι δεν εχω παει στην Αμοργο ,αλλα ειναι σα να την γυρισα ολη μεσα απο τις υ-πε-ρο-χες φωτογραφιες και την αφηγηση σου!

ΥΓ.Ερεψες χριστιανε μου στο περπατημα !!!!Δεν παμε για κανενα φαι να γουρουνιασουμε?