Παρίσι λίγο πριν τους Ολυμπιακούς 2024

[soudianos]

Ιούλης 7-10 γεμάτες 4 μέρες, εισιτήριο στο RER, κι από το ίδιο γραφείο ένα καρνέ των 10 εισιτηρίων για
τις μετακινήσεις μας που το συμπληρώσαμε με ένα ακόμη εισιτήριο.
Η πόλη, σαν να έχει επιβληθεί στρατιωτικός νόμος. Ελεύθεροι χώροι γέφυρες, πάρκα, αγάλματα, πνίγονται από προχειροκατασκευές με οικοδομικά υλικά. Τη θαυμάσια γέφυρα Alexander me τα χρυσά αγάλματα ξεχάστε την. Αριστερά και δεξιά πλαστικές εξέδρες και στη μέση καλυμμένο γήπεδο για αγώνες, κι ένα στενό ξύλινο δρομάκι για να περνάς. Όποιος συνδυάσει αγώνες και επίσκεψη στο Παρίσι, έχασε.

Μέχρι και το Μπολιβάρ έχουν περιφράξει με σίδερα

 

[turms]

οι κοριοί φύγανε άραγε?

 

[soudianos]

Κοριοί δε με απασχόλησαν κι ούτε σκέφτηκα το θέμα. Υπήρχαν όμως κάτι ανθρώπινα παράσιτα που έμοιαζαν σα να ήρθαν από τις ακτές του Γάγγη. Σκελετωμένοι με μακριές γενειάδες κουρελοντυμένοι ξυπόλυτοι καθισμένοι κατάχαμα στους πιο κεντρικούς δρόμους, ανάμεσα σε πανάκριβα καταστήματα όπως των Champs-Élysées ή της πλατείας Vendome μόνο ένας σε κάθε δρόμο, χωρίς να ενοχλούνται από αστυνομικούς κι αυτό είναι περίεργο. Σαν ο δήμαρχος του Παρισιού να θέλει να μας θυμίζει τους "Αθλίους" με τη έννοια του φτωχόκοσμου της γαλλικής λογοτεχνίας...
Δεν τόλμησα να φωτογραφίσω, εκτός από από το χαρτονένιο σπίτι που στεγάζει ένα απ' αυτούς και βρίσκεται λίγο πριν από την πλατεία της Βαστίλης. Ο ιδιοκτήτης του θεωρώντας ότι κοντά στο σύμβολο της γαλλικής επανάστασης των φτωχών μαζών δε θα ενοχληθεί έστησε το τσαρδί του.
Δείτε επίσης τη Νοtre Dame από την πρόσοψη από το πλάι τις εργασίες που συνεχίζονται και τα πλαστικά στις όχθες του Σηκουάνα.

 

[soudianos]

Ήταν μια τετραήμερη στάση πριν τον προορισμό μας που ήταν η Τουλούζη. Πέμπτη φορά για μένα δεύτερη για τη γυναίκα και πρώτη για την 33χρόνη κόρη μας, τυχερή που με είχε ξεναγό.
Τυχεροί και όσοι από μας ταξιδέψαμε στις πρωτεύουσες της Ευρώπης πριν του ευρώ εποχή τότε που πληρώναμε τα αεροπορικά σε δραχμές και μπορέσαμε και είδαμε μνημεία, μουσεία με τα αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης γνωστών κι αγνώστων καλλιτεχνών, χωρίς να πας πνίγει η τουριστική πλημμύρα. Θυμάμαι τα τρία μου ταξίδια την πρώτη πενταετία του 1985 με ένα μήνα έκαστο παραμονή στο Παρίσι. Στο Λούβρο ποτέ δεν πλήρωσα είσοδο, μπροστά στη Τζοκόντα (τότε την είχαν σε άλλη αίθουσα) πάντα μόνος, στην Αφροδίτη μια φορά μόνο βρήκα μερικούς γιαπωνέζους με τις κοπέλες τους και ντρεπότανε μπροστά στη γύμνια της, η Νίκη της Σαμοθράκης με υποδεχόταν στα σκαλάκια έτοιμη να με σκεπάσει με τις φτερούγες της. Πέρυσι μπροστά στην Αφροδίτη του Μποτιτσέλι στην Φλωρεντία πολλή στριμωξίδι μόλις που κατάφερα και τράβηξα μία φωτό χωρίς κεφάλια μπροστά μου . Στον Άιφελ στην παλιά μου γειτονιά καθότι έμενα κοντά στο Τροκαντερό, πλήρη απογοήτευση από τις καταλήψεις του χώρου λόγω των έργων. Κι άλλη απογοήτευση με περίμενε έξω από το Λούβρο. Που πήγε το τεράστιο και πανέμορφο μπρούτζινο σιντριβάνι του Ποσειδώνα στο με τις Σειρήνες?

 

[soudianos]

Το καλύτερο σημείο για μια πρώτη γεύση της πόλης γι' αυτόν που πάει πρώτη φορά στο Παρίσι, είναι από το μπαλκόνι της πλατείας του Τροκαντερό. Το πρώτο ταξίδι ήταν το 1980 με διάρκεια παραμονής ένα μήνα. Μη επαγγελματικό με την Oλυμπιακή και η πρώτη πόλη και χώρα σαν τουρίστας ή μάλλον καλεσμένος από γνωριμία... Από το αεροδρόμιο Ορλύ με ταξί στην οδό St. Didier. Είναι ένας μικρός δρόμος δεύτερη κάθετος στην λεωφόρο Kleber (από το όνομα σπουδαίου στρατηγού της Γαλλικής επανάστασης) που καταλήγει στην πλατεία του Τροκαντερό. Μεγάλη λεωφόρος η Κλεμπέρ ενώνει το Τροκαντερό με το Etoile διαδρομή που την έχω βολτάρει αρκετές φορές ανάμεσα σε αριστοτεχνικά κτίρια ίδιας ομοιομορφίας αλλά με μία ισχνή παρουσία ανθρώπινης ζωής πάνω τους, το ίδιο και στο δρόμο μια σα να μην βρισκόμαστε στο κέντρο του Παρισιού, που όμως δείχνει την οικονομική ευμάρεια και την ανώτερη κοινωνική θέση των κατοίκων της περιοχής.



Πάμε τώρα το 2024 πριν τους Ολυμπιακούς. Προγραμμάτισα την παραπάνω ξενάγηση για τους δικούς μου, κι αμέσως μετά το ξενοδοχείο που βρισκόταν στην ωραία πλατεία Porte d'italie (ευτυχώς ακύρωσα μια κράτηση σε διαμέρισμα που το κρατούσα τρεις μήνες και το άλλαξα με ξενοδοχείο με πλούσιο πρωινό και ρεσεψιόν επί 24ωρου βάσεως 360 ευρώ τρία άτομα τρία βράδια) μετά από αλλαγή μετρό βρεθήκαμε στο Τροκαντερό. Στην όμορφη πλατεία είχαν κτίσει ένα μεγάλο οικοδόμημα που δεν μ ενδιέφερε και το μεγάλο μπαλκόνι ήταν γεμάτο από τουρίστες συνωστισμός σπρωξίματα, μέχρι που αντιλήφτηκα ότι για τον ίδιο λόγο που πήγαμε πρόλαβαν κι άλλοι πριν από μας. Με κιγκλιδώματα και πολλούς αστυνομικούς που ρύθμιζαν την τάξη είχαν ένα διάδρομο που προχωρούσες στην άκρη του μπαλκονιού, μετά από έλεγχο στις τσάντες, έριχνες ένα βλέμμα στο Παρίσι και τον Άϊφελ, τα σκαλάκια που κατέβαινες για να πας στον Πύργο τα είχαν περιγράφει με ψηλό και κλειστό κιγκλίδωμα, φωτογράφιζες κι επέστρεφες από άλλο διάδρομο κολλητά ο ένας πίσω απ τον άλλο. Ήταν τόσο ο συνωστισμός το έδαφος που πατούσες, Κι όταν ρώτησα πως θα πάμε κάτω στο Συκουάνα μας έστειλαν και κάναμε το γύρω ενός μεγάλου τετραγώνου μισή ώρα ταλαιπωρία μέχρι τη γέφυρα που οδηγεί στον Άϊφελ.

Από το Τροκαντερό ξεκινά και η μεγάλη λεωφόρος Georges Mandel (πολιτικός την εποχή του Κλεμανσώ) που όταν την πάρετε από τη δεξιά πλευρά της γύρω στα 100 μέτρα θα δείτε το σπίτι που ανήκε στη Μαρία Κάλας. Μια πινακίδα το υπενθυμίζει.

 

[paefstra]

Ποιο ξενοδοχειο please?

 

[soudianos]

Ποιο ξενοδοχειο please?

Hotel Cis Paris Kellermann
367ευρώ τρίκλινο 3 βράδια

 

[soudianos]

Σας περιγράφω μια ολοήμερη βολτούλα στο Παρίσι η οποία ξεκίνησε μετά το πρωινό καφεδάκι μας στο Blue train του σιδηροδρομικού σταθμού Gare de Lyon. Ένας χώρος αναμονής ανωτέρων κοινωνικά πολιτών από τον 17ο αιώνα και μετά που περίμεναν την αμαξοστοιχία με προορισμό την Βιέννη, το Βερολίνο τη Μόσχα κ.α. Σ’ αυτό το σταθμό ο Ελ. Βενιζέλος περιμένοντας το τραίνο για να πάει στη Μασσαλία κι από κει στον Πειραιά, δύο μέρες μετά που υπέγραψε την συνθήκη των Σεβρών, δέχτηκε απόπειρα δολοφονίας. Λόγω της ταλαιπωρίας μας στο χάος του τεράστιου σταθμού μέχρι να ανακαλύψουμε το Blue train, ξέχασα να ρωτήσω για το σημείο με την αναμνηστική πλάκα του συμβάντος. Στην είσοδο του Blue train δύο ευγενικές κοπέλες με στολή μας έστειλαν στον κατάλληλο χώρο για καφέ, όπου ένας περιποιητικός μεσήλικας μας περιποιήθηκε. Επτά ευρουλάκια ο απλός καφές συνοδευόμενος με σοκολατάκι και η καράφα με το νερό μόλις καθίσαμε πριν παραγγείλουμε και χωρίς χρέωση φυσικά.

Συνεχίσαμε για την ιστορική πλατεία της Βαστίλης πεζοπορώντας ανάμεσα σε δρόμους και συνοικίες μη τουριστικές, μακριά από φαρδιές λεωφόρους και ψηλά κτίρια με τις τεράστιες διαφημίσεις επωνύμων πολυτελών προϊόντων (Champs-Élysées). Γειτονιές με μικρά μαγαζάκια, μανάβικα με φρούτα φερμένα απ όλα τα μέρη του κόσμου πλην της Γαλλίας και με τιμές πανάκριβες συγκρίνοντάς με τα δικά μας. Ελληνικά φρούτα δεν είδαμε πήρε όμως το μάτι μας ελληνική φέτα σε πακέτο των 100 γραμμαρίων.

Τρίτη μου φορά στη θρυλική πλατεία και προς ευχαρίστηση μας ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες. Εδώ δεν είναι Τροκαντερό προ των Ολυμπιακών όπου δεν έπεφτε καρφίτσα. Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται η λεγόμενη «Ιουλιανή στήλη» (από το μήνα Ιούλιο). Κι ενώ περιμέναμε να δούμε επιγραφή με το 1789 έτος της επανάστασης, τότε που ο λαός εισέβαλε στις φυλακές της Βαστίλης κι απελευθέρωσε τους κρατούμενους των Βασιλέων είδαμε: 27-28-29 Ιουλίου του 1830 πράμα που μας έστειλε στην Βικιπαίδεια του smart phone μας. Αναφέρεται για τη μεγάλη Ιουλιανή Επανάσταση των τριών ημερών στους δρόμους του Παρισιού εναντίον του Βασιλιά Καρόλου Ι’ γιατί είχε πάρει μια σειρά από αντιλαϊκά μέτρα τα οποία θύμιζαν εποχή πριν του 1789. Στις 27 έγιναν συλλαλητήρια στους δρόμους του Παρισιού, στις 28 ο λαός οπλισμένος ακόμα και με κατσαρόλες, όπως γράφει ο Ουγκώ, κατέβηκε στα οδοφράγματα στημένα σε κάθε γειτονιά, στις 29 η φρουρά του βασιλιά κατέθεσε τα όπλα και οι επαναστάτες με την Τρίχρωμη σημαία μπήκαν στο παλάτι του Κεραμικού. Αποτέλεσμα του ξεσηκωμού ήταν το γκρέμισμα της κυριαρχίας της αριστοκρατίας και η άνοδος της αστικής μοναρχίας. «Τρεις ένδοξες μέρες» όπως τις χαρακτηρίζουν οι Γάλλοι ιστορικοί και λογοτέχνες και την απεικονίζουν στους πίνακες τους μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο γνωστός μας από τα σχολικά βιβλία πίνακας του Ντελακρούα, «Η Ελευθερία οδηγεί το λαό» με τη γυμνόστηθη να σηκώνει τη σημαία ανάμεσα στους επαναστάτες. Το παράδειγμα της Ιουλιανής επανάστασης ενέπνευσε επαναστάσεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, καθώς και στη χώρα μας με την επιτυχημένη επανάσταση του Κωλέτη ενάντια του Όθωνος στις 3 του Δεκέμβρη του 1843 με αποτέλεσμα η Απόλυτη Μοναρχία να μετατραπεί σε Συνταγματική και με τη δημιουργία Συντάγματος το οποίο βασίστηκε στο Γαλλικό του 1830.-

.

Με το gps στο χέρι και με το πτυχίο των γαλλικών πληρωμένο από το μπαμπά (που επέλεξε τα γαλλικά σα δεύτερη ξένη κι όχι τα βάρβαρα γερμανικά) , συνεχίσαμε για το σπίτι του Βίκτωρος Ουγκώ. Στην Place des Vosges, πλατεία των Βοσγίων την παλαιότερη ομορφότερη την πιο αριστοκρατική περιοχή εκείνης της εποχής. Κι εδώ τρίτη μου φορά, εξ αιτίας της «ξεναγού» μας που σαν πρώτη της φορά έπρεπε να την ξεναγούμε στα σημαντικότερα σημεία του Παρισιού. Όπως το καλό βιβλίο που ξανα- διαβάζοντας το σε χρονικές περιόδους 20 η 25 ετών το κρίνεις διαφορετικά γιατί έχεις αποκτήσει περισσότερη εμπειρία και γνώσεις, για το ίδιο λόγους και το μνημείο ή αξιοθέατο που βρίσκεσαι μπροστά σου σε διαφορετικές χρονικές περιόδους θα σου στείλει μηνύματα ανάλογα με τη διάθεση να τα δεχτείς.

Στην είσοδο του μουσείου μας υποδέχτηκε χαμογελώντας χαρούμενα μια πανέμορφη Κρεολή που μου θύμισε παλιές εποχές στη γαλλική Μαρτινίκα, ένα από τα νησιά του κοραλλένιου περιδέραιου που σχηματίζεται στην Καραιβική. Κι όταν τις είπα «ήρθαμε να σας δούμε από την Κρήτη», πέταξε από τη χαρά της λέγοντας μας «αύριο πετάω στο Ηράκλειο για διακοπές». Μας πέρασε χωρίς έλεγχο στις τσάντες κι εμείς συνεχίσαμε σε όλους τους πέντε ορόφους, μεταξύ των εκθεμάτων ξεχώριζαν η τραπεζαρία η κρεβατοκάμαρα του συγγραφέα και το πρώτο βιβλίο των Αθλίων.

Όπως κάθε αρχοντική κατοικία δεν της έλειπε ο εσωτερικός κήπος με το μικρό του συντριβανάκι και με τα τραπεζάκια του κυλικείου του μουσείου. Πετύχαμε ένα άδειο και πήραμε το καφεδάκι μας και το σάντουιτς μπαγκέτα που είχαμε αγοράσει από φούρνο έξω από το Gare de Lyon. Είναι ένας ήσυχος και ήρεμος χώρος μακριά από τις τουριστικές ορδές των άλλων αξιοθέατων και επικρατούσε μια γαλήνια ατμόσφαιρα σα μνημόσυνο προς το μεγάλο Συγγραφέα.

Μεγάλος Φιλέλληνας με δημοσιεύσεις στον γαλλικό τύπο της εποχής που υποστήριζαν την ελληνική και κρητική επανάσταση. Όμως αντιλήφτηκα κάπως καθυστερημένα ότι δεν είχα διαβάσει κανένα του βιβλίο. Κι ο λόγος γιατί ξεκίνησα όπως οι περισσότεροι μας με τα κλασικά εικονογραφημένα που δανειζόμασταν παιδιά μεταξύ μας, συνέχισα με τα έργα στον κινηματογράφο που μέχρι και σήμερα προβάλλονται σε νέες σκηνοθεσίες και νόμιζα ότι γνώριζα το λογοτέχνη Ουγκώ. Αδικαιολόγητος γιατί ήξερα ότι ποτέ το λογοτεχνικό ύφος ενός βιβλίου μπορεί να γίνει ταινία ιδίως όταν είναι 950 σελίδες όπως σε μια έκδοση « οι Άθλιοι», ή από το πιο διάσημο αριστούργημα η «Παναγία των Παρισίων». Και σε ποιο έργο θα διαβάσουμε αυτά που γράφει ότι «…η γυναίκεια ματιά μοιάζει με τροχό μηχανής αν δεν προσέξεις και σε πιάσει τέλειωσες, δεν πρόσεξες είσαι χαμένος…» Μόλις τέλειωσε λοιπόν το ταξίδι μας αρχές του Ιούλη ξεκίνησα με τη σειρά: «O Άνθρωπος που γελά» «οι Εργάτες της θάλασσας» «1793» «η Παναγία των Παρισίων» «Οι Άθλιοι» σε διάφορες εκδόσεις από 700 έως 950 σελίδες καθένα. Η τοποθέτηση τίτλων στην αρχή κάθε κεφαλαίου διευκολύνει πολλή την κατανόηση των γεγονότων και η αναφορά που κάνει σε κάθε δεύτερη ή τρίτη σελίδα στους ήρωες της Οδύσσειας, στους φιλοσόφους, ποιητές και σε πρόσωπα της μυθολογίας μας ευχαριστεί τον Έλληνα αναγνώστη.

Συνεχίσαμε για το Μέγαρο Πομπιντού με την ελπίδα να ξανανέβω σ’ αυτές τις μοναδικές εξωτερικές κλειστές σκάλες για μια ακόμα φορά όπως έκανα συχνά στα ταξίδια μου του 1980 που περνούσα τον ελεύθερο χρόνο μου σε περιοδικές εκθέσεις στον τελευταίο όροφο δωρεάν, αλλά για κακή μου τύχη ήταν μέρα Τρίτη και ήταν κλειστό. Το ίδιο περιφραγμένος και κλειστός λόγω των ολυμπιακών αγώνων ήταν ο ελεύθερος χώρος δίπλα του, εκεί όπου μοναχικοί θεατρίνοι του δρόμου διασκέδαζαν τους περαστικούς.

Η καταρρακτώδης βροχή που άρχισε μόλις φτάσαμε στο Les Halles και που με δύναμη κτυπούσε τις μεταλλικές στέγες του σταθμού μας έδωσε την ευκαιρία για μικρογεύματα και ψώνια στα υπόγεια καταστήματα. Η επιθυμία της «ξεναγού» ήταν να την πάμε στις κατακόμβες κάτι που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα σε άλλα ταξίδια. Στο σταθμό φτάσαμε γύρω στις έξη και τις βρήκαμε κλειστά. Με την ίδια γραμμή του τραίνου επιστρέψαμε για τον κήπο του Λουξεμβούργου. Περιοριστήκαμε μόνο στην πλατεία με το σιντριβάνι που προτιμούν οι περισσότεροι επισκέπτες Γάλλοι και ξένοι με τα παιδιά του, ο κήπος είχε φορέσει τα καλά του λόγων των Ολυμπιακών αγώνων με ένα μεγάλο ανθοστόλιστο “Paris 2024” νομίζω το καλύτερο μετά απ΄ αυτό του Άιφελ, και μικροί μεγάλοι στήνονταν στην ουρά για φωτογραφία. Μάλιστα για είναι όλη η παρέα μέσα στην εικόνα έδιναν τη μηχανή στους επόμενους και ούτω καθεξής όπως κάναμε κι’ εμείς. Ο κήπος του Λουξεμβούργου που ο Ουγκώ τον αναφέρει συχνά στους «Αθλίους» του κυρίως. Στο παγκάκι μιας αλέας ο Μάριος πρωτοσυνάντησε το Γιάννη Αγιάννη με την όμορφη Τιτίκα, ακολούθησαν καθημερινές παρακολουθήσεις χωρίς να τολμά να επικοινωνήσει ώσπου τον εντόπισε και η Τιτίκα κι άρχισε το αμοιβαίο ενδιαφέρον από μακριά. Ο Μάριος δείλιαζε γιατί νόμιζε πως τη συνόδευε ο πατέρας της, του έστελνε χαμόγελα αυτός δεν αποφάσιζε και μια μέρα που πλησίασε το παγκάκι αποφασισμένος να της μιλήσει του έριξε πάνω του τη «γυναικεία ματιά» τον παρέλυσε το μάγκωσε ο τροχός της μηχανής κι΄ έχασε τη λαλιά του. Η γνωριμία θα γίνει σε άλλο τόπο και χρόνο.-

Σπιτάκι από κούτα

Αν μεγενθύνετε θα διαβάσετε με χρυσά γράμματα 27 28 29 Juillet 1830.