Παρίσι λίγο πριν τους Ολυμπιακούς 2024

[soudianos]

Ιούλης 7-10 γεμάτες 4 μέρες, εισιτήριο στο RER, κι από το ίδιο γραφείο ένα καρνέ των 10 εισιτηρίων για
τις μετακινήσεις μας που το συμπληρώσαμε με ένα ακόμη εισιτήριο.
Η πόλη, σαν να έχει επιβληθεί στρατιωτικός νόμος. Ελεύθεροι χώροι γέφυρες, πάρκα, αγάλματα, πνίγονται από προχειροκατασκευές με οικοδομικά υλικά. Τη θαυμάσια γέφυρα Alexander me τα χρυσά αγάλματα ξεχάστε την. Αριστερά και δεξιά πλαστικές εξέδρες και στη μέση καλυμμένο γήπεδο για αγώνες, κι ένα στενό ξύλινο δρομάκι για να περνάς. Όποιος συνδυάσει αγώνες και επίσκεψη στο Παρίσι, έχασε.

Μέχρι και το Μπολιβάρ έχουν περιφράξει με σίδερα

 

[turms]

οι κοριοί φύγανε άραγε?

 

[soudianos]

Κοριοί δε με απασχόλησαν κι ούτε σκέφτηκα το θέμα. Υπήρχαν όμως κάτι ανθρώπινα παράσιτα που έμοιαζαν σα να ήρθαν από τις ακτές του Γάγγη. Σκελετωμένοι με μακριές γενειάδες κουρελοντυμένοι ξυπόλυτοι καθισμένοι κατάχαμα στους πιο κεντρικούς δρόμους, ανάμεσα σε πανάκριβα καταστήματα όπως των Champs-Élysées ή της πλατείας Vendome μόνο ένας σε κάθε δρόμο, χωρίς να ενοχλούνται από αστυνομικούς κι αυτό είναι περίεργο. Σαν ο δήμαρχος του Παρισιού να θέλει να μας θυμίζει τους "Αθλίους" με τη έννοια του φτωχόκοσμου της γαλλικής λογοτεχνίας...
Δεν τόλμησα να φωτογραφίσω, εκτός από από το χαρτονένιο σπίτι που στεγάζει ένα απ' αυτούς και βρίσκεται λίγο πριν από την πλατεία της Βαστίλης. Ο ιδιοκτήτης του θεωρώντας ότι κοντά στο σύμβολο της γαλλικής επανάστασης των φτωχών μαζών δε θα ενοχληθεί έστησε το τσαρδί του.
Δείτε επίσης τη Νοtre Dame από την πρόσοψη από το πλάι τις εργασίες που συνεχίζονται και τα πλαστικά στις όχθες του Σηκουάνα.

 

[soudianos]

Ήταν μια τετραήμερη στάση πριν τον προορισμό μας που ήταν η Τουλούζη. Πέμπτη φορά για μένα δεύτερη για τη γυναίκα και πρώτη για την 33χρόνη κόρη μας, τυχερή που με είχε ξεναγό.
Τυχεροί και όσοι από μας ταξιδέψαμε στις πρωτεύουσες της Ευρώπης πριν του ευρώ εποχή τότε που πληρώναμε τα αεροπορικά σε δραχμές και μπορέσαμε και είδαμε μνημεία, μουσεία με τα αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης γνωστών κι αγνώστων καλλιτεχνών, χωρίς να πας πνίγει η τουριστική πλημμύρα. Θυμάμαι τα τρία μου ταξίδια την πρώτη πενταετία του 1985 με ένα μήνα έκαστο παραμονή στο Παρίσι. Στο Λούβρο ποτέ δεν πλήρωσα είσοδο, μπροστά στη Τζοκόντα (τότε την είχαν σε άλλη αίθουσα) πάντα μόνος, στην Αφροδίτη μια φορά μόνο βρήκα μερικούς γιαπωνέζους με τις κοπέλες τους και ντρεπότανε μπροστά στη γύμνια της, η Νίκη της Σαμοθράκης με υποδεχόταν στα σκαλάκια έτοιμη να με σκεπάσει με τις φτερούγες της. Πέρυσι μπροστά στην Αφροδίτη του Μποτιτσέλι στην Φλωρεντία πολλή στριμωξίδι μόλις που κατάφερα και τράβηξα μία φωτό χωρίς κεφάλια μπροστά μου . Στον Άιφελ στην παλιά μου γειτονιά καθότι έμενα κοντά στο Τροκαντερό, πλήρη απογοήτευση από τις καταλήψεις του χώρου λόγω των έργων. Κι άλλη απογοήτευση με περίμενε έξω από το Λούβρο. Που πήγε το τεράστιο και πανέμορφο μπρούτζινο σιντριβάνι του Ποσειδώνα στο με τις Σειρήνες?