Παναμάς Παναμάς σίτι, Bocas, San Blas!

[go2dbeach]

Πωωω ρε μάνα μου!!! και 2-3 φωτο.
Αυτό θα μπορούσε να είναι το σημερινό κεφάλαιο για τα νησιά San Blas.
Δε θα χρειαζόταν να γράψω κάτι άλλο. Αλλά θα γράψω δύο λογάκια (τρόπος του λέγειν) για όποιον σκεφτεί να πάει προς τα κει. Βασικά ένα πράγμα χρειάζεται...να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Και δυστυχώς στον Παναμά όλες οι δραστηριότητες είναι πανάκριβες! Ειδικά οι εκδρομές από την πόλη. Υπάρχουν εκδρομές στη λίμνη Gatun που βλέπεις και μέρος του καναλιού, σε χωριό των ιθαγενών Emberá, στο εθνικό πάρκο Soberania κλπ..Εμείς όμως είχαμε χορτάσει δάση βροχής και απίστευτη φύση στην Κόστα Ρίκα, οπότε είπαμε να πάμε προς τα νησιά.
Οκ, όπως και να'χε, τα νησιά θα διάλεγα! Τι το'χουμε το όνομα!

Η εκδρομή είχε κανονιστεί από την Αθήνα, είχαμε πληρώσει ένα σκασμό λεφτά που θέλουν για να σε πάνε και είχα διαλέξει κάποια νησάκια που ήξερα οτι είχαν τις καλύτερες παραλίες.
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 5 το πρωί αφού μας είχαν πει οτι θα πρέπει να είμαστε καθ'οδόν πριν τις 6 για να αποφύγουμε την κίνηση και να φτάσουμε νωρίς στα νησιά ώστε να έχουμε πιο πολύ χρόνο εκεί. Κοιτάζω πίσω από τις κουρτίνες και οι ουρανοξύστες είναι ακόμα ολόφωτοι κάτω από το φεγγάρι.

Ξημερώνει της λατινοφιλούσσας, βοήθειά μας, σκέφτηκα! Έφτασε η μέρα!
Πήρα τα απαραίτητα για το τάμα, μάσκα, μαγιό, πετσέτες και κατεβήκαμε στο λομπι του ξενοδοχείου, οπου περίμεναν δυο κοπέλες και ένα ζευγάρι για εκδρομή κι αυτοί. Τελικά πηγαίναμε την ίδια εκδρομή όπως αποδείχτηκε. Ευτυχώς γιατί γλιτώσαμε τη βόλτα στα ξενοδοχεία του Παναμά για να μαζέψουμε τους υπόλοιπους. Ο οδηγός ήρθε στην ώρα του και μας πήγε στο βαν το οποίο ήταν για έξι άτομα. Ή μάλλον όχι ακριβώς, αφού αυτοί που θα καθόντουσαν πίσω - μαντέψτε ποιοί- είχαν ελάχιστο χώρο και ο junior που θα μπορούσε άνετα να παίζει μπάσκετ, έπρεπε να διπλωθεί στα δύο.

Η πόλη ξυπνούσε σιγά σιγά και αν και πολύ νωρίς η κίνηση είχε ήδη αρχίσει.
Σταματήσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ στην πόλη για να πάρουμε νερό, καφέ, φρούτα και οτι άλλο σνακ θέλαμε.

Το τι θα ψωνίσεις να πάρεις μαζί εξαρτάται από το πόσες μέρες θα μείνεις. Σε κάποια νησιά έχει ελάχιστο νερό το οποίο φέρνουν με βάρκες και είναι κατάλληλο μόνο για πλύσιμο και μαγείρεμα. Επίσης το φαγητό δεν έχει τρελή ποικιλία...ρύζι με ότι ψαρέψουν. Φρούτα, πατατάκια, γλυκά, φέρνεις από την πόλη. Η διαμονή είναι στυλ Ροβινσώνα και η μόνη πολυτέλεια είναι αυτό που βλέπεις και ζεις. Εμείς πηγαίναμε για ολοήμερη, αν κι εγώ πρότεινα να διανυκτερεύσουμε και να μείνουμε δυο μέρες. Αλλά εδώ διαφωνήσαμε με τον junior και επικράτησε η γνώμη του οτι θα χάναμε τα άλλα πιο ενδιαφέροντα στην πόλη του Παναμά λεει,(έτσι σε μεγάλωσα εγώ?) για να βλέπουμε το ίδιο νησί λέει (που είναι οι αξίες που σου δίδαξα: παραλία-σνόρκελ-κοκοφοίνικας), για δυο μέρες το ίδιο σκηνικό λεει...(άμα σε ξαναπάρω μαζί μου..).
Η πόλη του Παναμά είναι μια ομορφιά αυτή την ώρα!

Η διαδρομή των 2,5 ωρών για το λιμανάκι και ένα μισάωρο με τη βάρκα ανάλογα με το νησί που πηγαίνεις, είναι εμπειρία από μόνη της. Στη στάση που κάναμε αλλάξαμε θέσεις με τις δυο κοπέλες που ήταν κοντούλες και βολευτήκαμε καλύτερα μπροστά, έτσι η πρώτη ώρα πέρασε ήσυχα στον αυτοκινητόδρομο των δύο λωρίδων.
Στρίψαμε αριστερά και ο οδηγός μας ενημέρωσε οτι μπροστά μας βρίσκονται τα “San Blas Hills”. Όπου hills σημαίνει λόφοι...πληθυντικός αριθμός...δηλαδή πολλοί. Και είναι μπροστά μας και πρέπει να τους περάσουμε. Ο τρόπος είναι ένας: η μέθοδος roller coaster! Βουτιά με το αυτοκίνητο σε ξαφνική κατηφόρα και μετά γκάζι και απότομη ανάβαση στον επόμενο λόφο και ανάσα δευτερολέπτων γιατί έρχεται η επόμενη βουτιά...Άσε που για να γίνει πιο ενδιαφέρον, το ανεβοκατέβασμα κάποιες φορές περιελάμβανε και στροφή!

Σε κάποια σημεία ο δρόμος είχε διαβρωθεί με τεράστιες λακκούβες να απειλούν να σε στείλουν στον άλλο κόσμο. Κάπου έλλειπε ολόκληρη η λωρίδα μας και μόλις προλάβαινες να μπεις στο αντίθετο ρεύμα γιατί από κάτω είχε γκρεμό! Έφτασα να νιώθω πια κάθε πετραδάκι που περνούσαμε, ακόμα και το πιο απαλό άγγιγμα του γκαζιού..Ο οδηγός είχε ένα μετρητή και μας έλεγε για το υψόμετρο που βρισκόμασταν προ βουτιάς και μετά. Αν και το στομάχι μου μπορούσε να καταλάβει με ακρίβεια τις υψομετρικές εναλλαγές!

Οι λόφοι γίνονται πιο απότομοι καθώς προχωράς περισσότερο μέσα στη ζούγκλα. Κάθε φορά που κάναμε βουτιά φτάνοντας στη βάση του λόφου, ήξερα τι θα ακολουθήσει..μάλλον το έβλεπα μπροστά μου και ευχόμουν να βρισκόμουν στο δωματιάκι μου στον Παναμά! Είχα διαβάσει για όλα αυτά, αλλά πίστευα οτι υπερβάλουν και επίσης δεν είμαι τύπος που ζαλίζεται ή ανακατεύεται εύκολα. Κι όμως μετά από μισή ώρα ήρθε το τέλος! Σταματήσαμε το αυτοκίνητο, κατεβήκαμε να ξεπιαστούμε και να επανέλθουν τα εντόσθια στη θέση τους.

Η αλήθεια είναι οτι η διαδρομή είναι υπέροχη διασχίζοντας πυκνή ζούγκλα μέσα σε πανέμορφο φυσικό τοπίο, έχοντας για θέα απότομα βουνά και κοιλάδες πάνω από τις απαλές καμπύλες των πράσινων λοφίσκων που μας έκαναν τη ζωή δύσκολη. Η ομίχλη ξεπηδούσε μέσα από τις βουνοπλαγιές που οριοθετούν την περιοχή των Kuna. Το Kuna Yala, είναι μια ζώνη γης ανάμεσα στις ακτές της Καραϊβικής και μιας ορεινής αλυσίδας που εκτείνεται από 100 περίπου χλμ ανατολικά του καναλιού του Παναμά και φτάνει μέχρι τα σύνορα με την Κολομβία στο Ντάριεν.
Για να μπεις στην περιοχή τους πρέπει να περάσεις κάποια σημεία ελέγχου στα οποία όλοι οι επιβαίνοντες στα αυτοκίνητα πρέπει να δείξουν διαβατήρια, αλλιώς γυρνάς πίσω. Το όλο σκηνικό ήταν λίγο αστείο, με τους ντόπιους ντυμένους στρατιωτικά να κοιτούν με απίστευτη σοβαρότητα πότε τη φωτογραφία στο διαβατήριο , πότε εμάς λες και ήμασταν πρωτοξάδερφα του Εσκομπάρ και είχαμε πλαστά χαρτιά.
Η αλήθεια είναι οτι δείχναμε μες στη μαστούρα και τη ζάλη, αλλά δεν ήταν από το μπάφο..Ήμουν τόσο ζαλισμένη που νόμισα οτι είδα τη σβάστικα στη στολή του τσεκαδόρου Kuna, αλλά σε λίγο είδα και μια σημαία με τη σβάστικα. Ο οδηγός μας εξήγησε οτι αυτή είναι η σημαία των Kuna και είναι σύμβολο της κουλτούρας και της επανάστασής τους. Είπα κι εγώ!

Εκτός από τον έλεγχο, όλα τα αυτοκίνητα πληρώνουν για να περάσουν από το Nusagandi Nature Reserve, μια περιοχή που ανήκει στους Kuna και είναι και προστατευόμενη, γεμάτη άγρια ζωή και απίστευτη βλάστηση. Αφού το περάσαμε, άρχισε η κάθοδος προς τα παράλια και μπαίνοντας σε ένα ανώμαλο χωματόδρομο για να λάβουμε το τελειωτικό χτύπημα, φτάσαμε σε δύο παράγκες.

Φυσικά αυτό δεν ήταν το Carti με την ξύλινη αποβάθρα, είπα στον οδηγό. Μου απάντησε οτι είχαμε έρθει ενάμισι χιλιόμετρο πιο ανατολικά, στο Puerto Barsukun. Έψαξα να βρω το puerto και αυτό που είδα ήταν μια χωμάτινη εσοχή στις όχθες ενός ποταμού, και κάποιες βάρκες που μας περίμεναν.

Μια καλύβα έπαιζε το ρόλο τουαλέτας-καμπίνας για να αλλάξεις και είναι η τελευταία ευκαιρία αφού δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες όλα τα νησιά.

Με τους συνταξιδιώτες μας πηγαίναμε σε διαφορετικά νησιά και θα μπαίναμε σε βάρκες ανάλογα με το που πήγαινε ο καθένας μας. Εν τω μεταξύ είχαν έρθει κι άλλα βαν με κόσμο και μας χώρισαν να περιμένουμε σε παγκάκια που στο καθένα κρεμόταν πινακίδα με το όνομα του προορισμού. Εγώ είχα επιλέξει το νησί του διαβόλου γιατί θα είχε ενδιαφέρον ανήμερα της λατινοφιλούσσας. Το νησί του μικρού και μεγάλου σκύλου για να δω πως είναι η σκυλίσια ζωη. Το Ναυάγιο, γιατί είμαστε και από τη Ζάκυνθο. Και το νησί του Γιάννη, για να τον γνωρίσω επιτέλους.

Μπήκαμε στη βάρκα κι εγώ δεν ξέρω πως, αφού δεν υπήρχε αποβάθρα, απλά κάποιος κρατάει τη βάρκα κι εσύ κατρακυλάς στη χωμάτινη εσοχή του ποταμού προσπαθώντας να μπεις. Πίσω μου καθόταν ένα ζευγάρι Πολωνών με τον άντρα να πίνει μπίρες και να βρίζει- όσο μπορούσα να καταλάβω. Όταν δε η γυναίκα κατάλαβε οτι ξέχασε μάσκα και βατραχοπέδιλα στο βαν και έπρεπε να ξαναβγεί από τη βάρκα για να τα φέρει, ακούσαμε ολόκληρη ακολουθία στα Πολωνικά!
Άρχισε η κατάβαση στον ποταμό μέχρι τον κόλπο San Blas..Φοίνικες και μανγκρόβια μας συνόδευαν και κάποιοι ψαράδες που επέστρεφαν στο χωριό που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το Puerto.

Όλα ήταν ήρεμα μέχρι το σημείο που το ρεύμα του ποταμού συναντούσε τα κύματα της θάλασσας, και από δω και πέρα γινόταν το σώσε. Τα δύο αντίθετα ρεύματα συναντιόντουσαν με τα νερά να μας κουκουλώνουν και τη βάρκα να προσπαθεί να σταθεί στην επιφάνεια. Δε φτάνει που έφτασα φραπές με το αυτοκίνητο, τώρα κινδυνεύαμε να πνιγούμε.

Όποιος δε τα' βγαλε στη διαδρομή, εδώ ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία! Κάποιοι ούρλιαζαν, άλλοι πανικόβλητοι προσπαθούσαν να κρύψουν φωτογραφικές και κινητά, αλλά ο Πολωνός πρωτοτύπησε κατεβάζοντας ότι καντήλι υπήρχε. Ρίξαμε τέτοιο γέλιο με τον junior που ξέχασα και ζαλάδα και όλα!
Σε λίγο, ο Άγιος Βλάσιος ο Παναμίτης έβαλε το χέρι του και βγήκαμε στα ανοιχτά στην ήρεμη θάλασσα...κάποια νησιά άρχισαν να αχνοφαίνονται!

 

[evogiatz]

Θελουμε συνεχεια, ετοιμαζομαι να κλεισω San Blas και με ενδιαφέρει πολυ!

 

[go2dbeach]

Θελουμε συνεχεια, ετοιμαζομαι να κλεισω San Blas και με ενδιαφέρει πολυ!

Ετοιμάζω άλλο ταξίδι τώρα και έχω πήξει λίγο με την οργάνωση..Αν μπορώ να σε βοηθήσω κάπου, ευχαρίστως

 

[katkats]

Πολύ κούραση αυτές οι παραλίες

 

[go2dbeach]

Πολύ κούραση αυτές οι παραλίες

Ζω ένα δράμα!

 

[go2dbeach]

Μας έχουν περικυκλώσει..είναι αδύνατο να ξεφύγουμε..είναι παντού! Όποια κατεύθυνση κι αν διαλέξουμε θα πέσουμε πάνω σε ένα!
Με μια γρήγορη ματιά γύρω μου βλέπω καμιά δεκαπενταριά διασκορπισμένα σε μικρή απόσταση από τη βάρκα μας. Κάποια μικροσκοπικά με λευκή άμμο. Άλλα μεγαλύτερα με λευκή άμμο. Κάποια με δύο μόλις φοίνικες επάνω τους. Άλλα τίγκα στους φοίνικες. Κάποια με καλύβες. Άλλα εντελώς ακατοίκητα. Ολα όμως έχουν κάτι κοινό. Βρίσκονται στον παράδεισο!

378, τόσα είναι. Μπορείς να πηγαίνεις σε διαφορετικό κάθε μέρα για ένα χρόνο τουλάχιστον. Ο Άγιος Βλάσιος έκανε το θαύμα του! Μια τεράστια έκταση γαλαζοπράσινου με διάσπαρτες κηλίδες σε αποχρώσεις του σμαραγδί. Και κατά τόπους μίνι ειδιλιακές ατόλες τυλιγμένες με την πιο λευκή άμμο και σχεδόν σουρεαλιστική κρυστάλλινη θάλασσα.
Προσπερνάμε ένα λιλιπούτειο νησάκι με τρεις μόλις φοίνικες και ένα ξύλινο ντόπιο κανό αραγμένο σε ένα μίνι παραλιάκι και πλησιάζουμε τα 'δικά μας' νησιά.

Αυτά που διάλεξα να δούμε ανήκουν στο γκρουπάκι Cayos Limones, μια ομάδα από μικρά νησάκια καλά προστατευμένα από τη θάλασσα της καραιβικής, αφού είναι κυκλωμένα από κοραλλιογενείς υφάλους και λωρίδες άμμου που σχηματίζουν φυσικές πισίνες.
Ένα πλήθος από πολύχρωμα κοράλλια και εξωτικά ψάρια βρίσκεται ακριβώς κάρτω από τη βάρκα μας καθώς κόβουμε ταχύτητα πλησιάζοντας το πρώτο νησί.

Dog island, isla perro ή Assudub Bippi για τους Kuna.Το νησί του σκύλου δηλαδή, αν και οι σκύλοι είναι δύο στην πραγματικότητα. Ή μάλλον ήταν γιατί εγώ δεν είδα κανέναν. Πάντως αυτοί ήταν οι πραγματικοί ντόπιοι στο νησί που πήρε το όνομά τους. Τα νησιά είναι δύο, το perro chico και το perro grande, με το πρώτο και μικρότερο να κλέβει την παράσταση.

Θα πρέπει να έζησαν αυτό που λέμε σκυλίσσια ζωή στο νησάκι που μπορείς να το περπατήσεις αλλά και να το κολυμπήσεις περιμετρικά μέσα σε λίγα λεπτά. Το εσωτερικό του είναι γεμάτο φοινικόδεντρα, και κάποιες καλύβες για διαμονή που προσφέρουν τα απαραίτητα, (κρεβάτι και σεντόνι..τι άλλο θέλεις) με το πάτωμα να είναι η ίδια η άμμος. Επίσης έχει πολύ χώρο και σκιά από τα δέντρα για να βάλεις τη σκηνή σου με μικρό αντίτιμο. Υπάρχουν και αιώρες προς ενοικίαση για να κοιμηθείς το βράδυ.

Όποιος αποφασίσει να διανυκτερεύσει στα νησιά, πρέπει να ξέρει τι να περιμένει, αφού η εμπειρία που θα ζήσει είναι μοναδική, αλλά πολύ μακριά από ανέσεις και χλιδή. Κάποτε ήταν μόνο για τους πολύ περιπετειώδεις τύπους, σήμερα τα πράγματα - δυστυχώς- αλλάζουν κι εδώ. Με αργούς ρυθμούς, αλλά αλλάζουν..Προλάβετε όσο δεν υπάρχουν πολυτελή θέρετρα, εστιατόρια και wifi.

Αιώρα, κολύμπι, σνορκελ (το σκουμπα νταιβ απαγορεύεται) , island hopping άντε και βολευ στην αμμουδιά. Αυτά είναι όλα..

Το νησί είναι από τα πιο δημοφιλή και συμπεριλαμβάνεται σχεδόν σε όλες τις εκδρομές γι'αυτό και έχει ένα μπαράκι αλλά και καμπίνες για να αλλάξεις, τουαλέτες ακόμα και ντουζ. Είπαμε, έρχονται σιγά σιγά οι ανέσεις!
Περιβάλλεται ολόκληρο από ύφαλο πλην μιας πλευράς του που έχει μεγάλη αμμουδιά. Η κατάλευκη άμμος, τα απίστευτα τιρκουάζ νερά και οι λικνιζόμενοι κοκοφοίνικες κόβουν την ανάσα, αλλά ο λόγος που οι πιο πολλοί το επισκέπτονται, είναι το κουφάρι ενός πλοίου που βρίσκεται βυθισμένο λίγα μέτρα από την αμμουδιά,σε βάθος τριών μέτρων και έχει μετατραπεί σε πανέμορφο ύφαλο που φιλοξενεί εκατοντάδες ψάρια και κοράλλια.

Το 1958, ένα Κολομβιανό πλοίο με το όνομα Buenaventura - καθόλου προφητικό για την τύχη του τελικά - περνούσε από τα νησιά και όταν έφτασε ανάμεσα στα νησιά των σκύλων και του διαβόλου -ωραία διαδρομή διάλεξε ο κάπτεν- εξαιτίας λάθος χειρισμών, έπεσε πάνω στους υφάλους, και κόλλησε στην μπροστινή παραλία. Δεν έφτανε αυτό, αλλά ενώ ένα πλοίο που έπλεε κοντά έσπευσε να βοηθήσει στη ρυμούλκηση, έπιασε και φωτιά. Οι ντόπιοι έτρεξαν να βοηθήσουν και έβγαλαν όλους τους επιβάτες σώους στην ακτή και αρκετά από τα εμπορεύματα. Τα απομεινάρια του πλοίου μένουν βυθισμένα εδώ για πάνω από 50 χρόνια και η φύση ανέλαβε δουλειά..αγκάλιασε το κουφάρι και το έκανε μέρος της.

Το Barco Hundido σήμερα έχει αλλάξει εντελώς όψη καλυμμένο με αμέτρητα πολύχρωμα κοράλλια, είναι πια καταφύγιο για πλήθος ψαριών και η μεγαλύτερη ατραξιόν του isla perro. Το νησί σε γενικές γραμμές είναι ήσυχο, εκτός αν τύχει και φτάσουν βάρκες με κόσμο από διπλανά νησιά σε ολοήμερη εκδρομή. Κάποια στιγμή όμως φεύγουν και το νησί είναι όλο δικό μας!

Βουτάω στο νερό που είναι πεντακάθαρο, έντονο τιρκουάζ, τόσο ζωντανό σαν σε πίνακα ζωγραφικής, οι ψηλοί φοίνικες να ταλαντεύονται με το απαλό αεράκι και τη ζεστή αύρα της καραιβικής να με τυλίγει..αυτή είναι η τέλεια εικόνα που αντικρύζω καθώς αναδύομαι!

 

[Klair]

Εντάξει....θα πάθω εγκεφαλικό βραδιάτικα!!!

Πώς τις πετάς έτσι ξεδιάντροπα τέτοιες φωτογραφίες μέσα στη νύχτα καλέ??
Λυπήσου με.....

 

[go2dbeach]

Κάθε βράδυ στις 12 τα μεσάνυχτα, το ίδιο πράγμα. Κάποιος σφυρίζει ένα τραγούδι στην άλλη πλευρά του νησιού. Όλο το πρωί έψαχνε ο γέρος να βρει από που ακούγεται, αλλά μάταια. Ξέρει οτι είναι ολομόναχος αυτός η παραλία και οι καρύδες που φροντίζει και φοβάται να απομακρυνθεί από την καλύβα του μέχρι να ξημερώσει. Απόψε όμως αποφάσισε να ξεπεράσει το φόβο του και να πάει να ανακαλύψει τι είναι αυτό το τραγούδι που ακούει, και από που ακούγεται..Η μελωδία τον οδηγεί προς την άλλη μεριά του νησιού και μόνο το φως του φεγγαριού φωτίζει το δρόμο του μέσα από τους κοκοφοίνικες.

Φτάνει στην άλλη πλευρά του νησιού και εκεί τον συνάντησε! Τον ίδιο το διάβολο! Αντί να το βάλει στα πόδια, μένει μαρμαρωμένος μπροστά του και ο διάβολος του κάνει μια εξήγηση: Μπορεί να συνεχίσει να μαζεύει καρύδες και να ζει στο νησί, αλλά δε θα περνούσε ποτέ ξανά σε αυτή την πλευρά, αφού του ανήκε. Δεν έπρεπε να ξεχάσει ποτέ οτι αυτό το νησί ήταν του διαβόλου.

Το νησί είχε στη μέση μια μικρή περιοχή με μανγκρόβια και ένα μίνι βάλτο. Το μυστήριο και ο φόβος που απέπνεε η ατμόσφαιρα, έπεισαν τους επόμενους κατοίκους ότι η ιστορία ήταν αληθινή. Τις νύχτες κλεισμένοι στις καλύβες άκουγαν θορύβους σαν κάποιος να πέταγε πετρούλες και άμμο στις μπαμπουδένιες πόρτες τους.

Ήταν σίγουροι οτι ήταν ο φιλικός διαβολάκος που έκανε βόλτες στο νησί και έπαιζε μαζί τους και του έδωσαν το όνομα William. Το δε νησί παραμένει στην κατοχή του διαβόλου και ονομάζεται Isla Diablo ή στη διάλεκτο των Kuna, Niadub (Νια - διάβολος και Ντουμπ-νησί).
Όποιος θέλει να μάθει περισσότερες ιστορίες για το νησί και τον ιδιοκτήτη του, οι Kunas που μένουν εδώ δέχονται επισκέπτες για διανυκτέρευση και τη νύχτα διηγούνται γύρω από τη φωτιά πολλές και διάφορες ιστορίες. Ο διάβολο-William πιθανόν να παρακολουθεί κρυμμένος πίσω από τους κοκοφοίνικες και όποιου του βαστάει ας πάει μετά τα μεσάνυχτα μια βόλτα από την άλλη πλευρά του isla Diablo.
Πάντως από το νησί του σκύλου φαινόταν πολύ κοντά απέναντι μας σαν μικρός παράδεισος.

Δεν έχει φυσικά ρεύμα, μόνο μια γεννήτρια, κάποιες ενοικιαζόμενες καλύβες φτιαγμένες από καλάμια,με πάτωμα την άμμο, αιώρες και υπέροχη θάλασσα. Αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο θα ευχαριστηθείς σνόρκελ σε έναν από τους καλύτερους υφάλους της περιοχής. Ουσιαστικά μαζί με το νησί του σκύλου και ένα ακόμα μικρότερο νησάκι , που μπορείς να πας και κολυμπώντας αν δεν έχει δυνατό ρεύμα, είναι και τα τρία ενωμένα με τον ίδιο ύφαλο. Δεν δέχεται πολλούς επισκέπτες, σίγουρα λιγότερους από το isla Perro και το είχαμε σχεδόν για τον εαυτό μας για μια ώρα. Το νησάκι είναι όμορφο με ήρεμα, κρυστάλλινα νερά που σε κάνουν να ξεχάσεις τον υπόλοιπο κόσμο και τον φοβερό ιδιοκτήτη του. Και αν τον θυμηθείς θα είναι μόνο για να σκεφτείς οτι ο διάβολος έχει γούστο!
Είχε έρθει πια μεσημέρι και μπήκαμε στη βάρκα για να πάμε για φαγητό.

Το νησάκι του Yani ανήκει σε μια οικογένεια Kuna που μαγείρεψαν και μας περίμεναν μαζί με τη Lola, την πράσινη παπαγαλίνα που για κάποιο λόγο μας έλεγε όλους Μαρία. Hola Maria και Hola Maria!

Δεν είχε τις εξαιρετικές παραλίες των προηγούμενων νησιών, αλλά ήταν ήσυχο και είχε μόνο τρεις καλύβες και λίγες σκηνές. Επίσης υπό κατασκευή είναι και μια μεγαλύτερη κοινόχρηστη καλύβα αφού το νησί μόλις άρχισε να λειτουργεί για τους επισκέπτες.

Στο νησί βρισκόμασταν μόνο με 4 άλλους τουρίστες για φαγητό και χαλαρή κουβεντούλα. Ο Yani μας σέρβιρε και αποσύρθηκε στην αιώρα του για τη μεσημεριανή σιέστα.

Και ήρθε η ώρα να πάμε στο τελευταίο νησί για σήμερα. Το καλύτερο μας το φύλαξαν για το τέλος!

 

[go2dbeach]

Isla Chichime.

Ούτε που του έδωσα σημασία όταν έκλεινα την εκδρομή..αφού και αυτό το νησί συμπεριλαμβάνεται οκ, σκέφτηκα. Κι όμως, ήταν ότι καλύτερο θα βλέπαμε σήμερα!

Η παραλία είχε εξωπραγματικά λευκή άμμο σαν χιόνι και τα νερά ήταν παράλογα, τρελά διαυγή από βαθύ μπλέ έως τιρκουάζ. Μπαίνοντας στα κρυστάλλινα νερά, τα ζωντανά χρώματα των κοραλλιών και των ψαριών σε τυλίγουν και πραγματικά είναι δύσκολο να περιγράψεις το πόσο καταπληκτική εμπειρία είναι να επιπλέεις σε κοραλλένιους κήπους όπως αυτόν. Απλά απίστευτο! Ο παράδεισος του σνόρκελ!

Το νησί έχει πέντε καμπίνες για διαμονή, σε διαφορετικά μεγέθη και με ξύλινο πάτωμα,. Ονομάζονται ogob nega που σημαίνει coconut hut, έχουν κοινό μπάνιο και ντουζιέρα και υπάρχει και ένα εστιατόριο μπαράκι. Φυσικά και αιώρες!

Το νησί είναι λίγο μεγαλύτερο από τα άλλα, το γυρίζεις σε είκοσι λεπτά και είναι το βορειότερο και πιο απομακρυσμένο των cayos Limones. Συν το γεγονός οτι απέχει πιο πολύ ώρα από το Carti από οτι τα πιο τουριστικά Perro και Diablo, είναι πολύ πιθανό να βρεθείς ολομόναχος σε δικό σου κομμάτι παραλίας στο μικρό κήπο της Εδέμ. Το εσωτερικό του είναι κατειλημμένο από μια μικρή ζουγκλίτσα και αμέτρητους κοκοφοίνικες.

Τελικά πρέπει κανείς να πάει σε μερικά νησάκια όταν βρεθεί στην περιοχή, και να μην περιοριστεί μόνο σε ένα, γιατί δεν είναι όλα ίδια. Το καθένα έχει δική του ατμόσφαιρα, ομορφιά και ρυθμό σίγουρα πολύ διαφορετικό από τους γρήγορους ρυθμούς της πρωτεύουσας, με το χρόνο να επιβραδύνει πραγματικά και βρίσκεσαι ξαφνικά να ακολουθείς το ρυθμό της φύσης γύρω σου.
Τα νησάκια είναι τέλεια και ευτυχώς ακόμα δεν έχουν γίνει γνωστά στους πολλούς, λόγω της δυσκολίας του να πάει κανείς αλλά και του οτι είναι πιο ρουστίκ, και με συνθήκες διαμονής θα έλεγα κάπως πρωτόγονες.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το νερό, το οποίο οι ντόπιοι μεταφέρουν από τα ποτάμια απέναντι στη στεριά με τα ulu, τα παραδοσιακά κανό των Kuna και το οποίο νερό έχουν μάθει να διαχειρίζονται με σύνεση..το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι επισκέπτες.
Η περιοχή έχει δική της ανεξάρτητη κυβέρνηση, η οποία επηρεάζεται ελάχιστα από τον υπόλοιπο Παναμά. Βέβαια δρόμοι και υποδομές έρχονται σιγά σιγά κι εδώ, αλλά ακόμα τα πάντα παραμένουν υπό τον έλεγχο των Kuna. Κανένας ξένος δεν μπορεί να αποκτήσει ιδιοκτησία εδώ, ακόμα απαγορεύεται να παντρευτεί ντόπιο/α (πάνε οι ελπίδες μου!).

Τα νησιά πρωτο επισκέφτηκε ο Κολόμβος στο 4ο ταξίδι του και τα ονόμασε Αρχιπέλαγος Barbas και στη συνέχεια άλλαξε το όνομα σε νησιά Sambellas, αλλά με την πάροδο του χρόνου έγιναν γνωστά ως “el Archipiélago de las Mulatas”, μετά σαν το αρχιπέλαγος La Sonda και επίσης ως Islas Pabiras. Τέλος στην τρέλα έδωσε η κυβέρνηση του Παναμά που έδωσε την τελική ονομασία νησιά San Blas αφού βρίσκονται στον κόλπο του Άγιου Βλάσιου.

Το νησάκι Chichime βρίσκεται υπό την ιδιοκτησία της κοινότητας των Kuna, αλλά όχι σε κάποιον συγκεκριμένο, αφού κάθε τρεις μήνες μια διαφορετική οικογένεια έρχεται και διαχειρίζεται το νησί αλλά και εισπράττει τα έσοδα.

Αν διάλεγα ένα νησί για διαμονή στα cayos Limones, μάλλον θα ήταν το Chichime. Οι Kunas που το διαχειρίζονται μένουν σε καλύβες δίπλα σε αυτές των επισκεπτών, είναι ιδιαίτερα φιλικοί και παρακολουθείς από κοντά τον τρόπο ζωής τους που έχει αλλάξει ελάχιστα έως καθόλου με την πάροδο του χρόνου.
Αυτός ο μικρός παράδεισος ήταν το καλύτερο κομμάτι της εκδρομής μας.

Στο δρόμο για την επιστροφή μας, περάσαμε από διπλανό νησί να μαζέψουμε κι άλλους και στην ίδια βάρκα βρέθηκε και ένας παλιός γνωστός μας, ο Πολωνός. Τον αναγνώρισα από τα καντήλια που συνέχισε να κατεβάζει - δεν ξέρω αν σταμάτησε καθόλου όλη μέρα - απλά τώρα βρισκόταν ολοφάνερα σε κατάσταση μετά την κατανάλωση αρκετών τελάρων μπίρας.
Σταματήσαμε στη μέση του ωκεανού, σε αρκετά ρηχά νερά, πάνω σε sandbar μισοβυθισμένο σε μια τεράστια έκταση γαλαζοπράσινου μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι, με το βυθό διάσπαρτο με τεράστιους αστερίες και σαλάχια να κολυμπούν σε απόσταση αναπνοής.

Τα ηχεία έπαιζαν το Vamos pa la playa και ο Πολωνός με μια ακόμα Balboa στο χέρι, βούτηξε στο νερό, για να τον ανεβάσουν μαλιοκούβαρα μετά από λίγα λεπτά.
Τα νερά της φυσικής πισίνας ήταν πανέμορφα και η εμπειρία μοναδική να κολυμπάς έχοντας ως φόντο τις λεπτές σιλουέτες των κοκοφοινίκων να λικνίζονται πάνω στις πράσινες κηλίδες των απέναντι νησιών.

Δε μπορούσα να μη σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι τελικά! Έκανα ότι μπορούσα για να με ξεχάσουν πίσω, μέχρι που κράτησα την ανάσα μου όσο μπορούσα κάτω από το νερό.
Ο βαρκάρης μέτρησε τα άτομα και κατάλαβε οτι λείπω. Κάπου εδώ βούτηξε την τελευταία φορά...φώναζε.

Βγήκα να πάρω ανάσα, με είδαν και με ανέβασαν μαλιοκουβαρα όπως τον Πολωνό. Κατεβάσαμε μερικά έλληνο-πολωνικά καντήλια μαζί. Εμένα με χτύπησε ο ήλιος και δεν ήθελα να φύγω, αυτόν τον χτύπησαν οι μπίρες και δε μάθαμε ποτέ τι άλλο του έφταιγε.

Δυστυχώς τα ωραία κάποτε τελειώνουν και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στον Παναμά σίτι. Κατά την επιστροφή τηλεφώνησαν στο βαρκάρη να περάσει από μια κατοικημένη μεγάλη κοραλλιογενή νησίδα κοντά στην ακτή για να πάρουμε μια ντόπια μητέρα με το άρρωστο μωρό της που έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο.
Κι εδώ είδαμε την τεράστια διαφορά ανάμεσα στα ειδυλλιακά νησάκια που μόλις είχαμε επισκεφτεί, και στις μεγαλύτερες ντόπιες νησιωτικές κοινότητες.
Συστάδες ξύλινων και μπαμπουδένιων σπιτιών να στέκουν μισοερρειπωμένα σε πασσάλους πάνω από στάσιμα νερά, στηριζόμενα το ένα στο άλλο χωρίς να παίρνουν ανάσα. Σε αντίθεση με τα ονειρεμένα τουριστικά προς εκμετάλλευση νησιά εδώ κυριαρχεί το γκρι και τα σκουπίδια και δέντρο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Το χειρότερο από όλα ήταν οι αυτοσχέδιες τουαλέτες που κρέμονταν πάνω από το νερό και τα σκουπίδια που όπως φαίνεται όλοι πετούν στη θάλασσα.
Κάτω από τη βάρκα μας στα κρυστάλλινα νερά έβλεπες πολύ καθαρά, έναν πρωτότυπο τενεκεδένιο ύφαλο από κουτάκια κόκα κόλα και μπίρας. Μιλάμε για χιλιάδες κουτάκια! Κοντά στη μισογκρεμισμένη αποβάθρα που περιμέναμε τη γυναίκα με το μωρό, παρακολουθούσαμε όλοι αμίλητοι να επιπλέουν διάφορα μη θαλάσσια είδη και μερικά κοράλλια που μάλλον είχαν αυτοκτονήσει.
Αφήσαμε τα νησιά πίσω μας και βάλαμε πλώρη για τη στεριά με το περίγραμμα των San Blas hills να διαγράφεται στα χρώματα του ήλιου που σύντομα θα βασίλευε.
Δε γυρίσαμε με το ίδιο αυτοκίνητο γιατί κάποιοι έμειναν στα νησιά, άλλοι που ήταν από μέρες εκεί αποφάσισαν να γυρίσουν, δόθηκε και μια θέση στη γυναίκα με το μωρό. Έτσι ρωτήθηκα αν είχα πρόβλημα να μας πάει κάποιος στο Carti και να γυρίσουμε με άλλο τζιπάκι. Πάνω που πήγα να ρωτήσω πώς έγινε και μπερδεύτηκαν έτσι, είδα τον Πολωνό τύφλα στο μεθύσι να τσακώνεται με τους οδηγούς που τον τσουβάλιασαν στο πίσω μέρος του "δικού μας" τζιπ και αμέσως συμφώνησα να φύγω με το άλλο.
Το πράσινο δασώδες roller coaster μας περίμενε ξανά, αλλά τώρα ήμουν απίστευτα κουρασμένη (ή ετούτος ο οδηγός ήταν εξαιρετικός) και η επιστροφή μου φάνηκε πιο ομαλή.
Καθώς πήραμε την ανηφόρα, τα πανέμορφα νησάκια του Άγιου Βλάσιου βούτηξαν στο νερό μαζί με τον ήλιο, οι ουρανοί ξέσπασαν σε μια απίστευτη τροπική καταιγίδα που μας συνόδεψε κατά μήκος του δρόμου της ζούγκλας κι εγώ μετά από το ολοήμερο προσκύνημα, αποχαιρέτησα τον παράδεισο!

 

[go2dbeach]

Το 1513 ο Βάσκο Νούνιεθ ντε Μπαλμπόα γίνεται ο πρώτος ευρωπαίος, που θα διασχίσει τον Ισθμό του Παναμά και θα αντικρίσει τον ωκεανό που ο ίδιος ονόμασε Νότια Θάλασσα και που μετά από εφτά χρόνια θα ονομαζόταν Ειρηνικός από το Μαγγελάνο.
Ο Παναμάς τίμησε τον εξερευνητή δίνοντας το όνομά του σε πόλεις, πλατείες, δρόμους, στο νόμισμά του και ανεγείροντας αγάλματα και άλλα μνημεία. Σήμερα η 3,5 χλμ λεωφόρος των 6 λωρίδων ανά κατεύθυνση που τρέχει κατά μήκος της Bahia de Panamá, έχει το όνομά του: Avenida Balboa. Όταν βρεθείς εδώ, νιώθεις οτι κρατάς την πόλη στα χέρια σου. Ακριβώς εδώ κι εμείς θα περνούσαμε την τελευταία μέρα μας στην πόλη του Παναμά πάνω σε ένα ποδήλατο όπως επιθυμούσε ο junior. Τα νοικιάσαμε για όλη μέρα και ξεκινήσαμε από το πιο τυπικό παραλιακό μέρος της πόλης, την ψαραγορά Mercado de Mariscos. Πρόκειται για ένα ψαρο-πάρτι που δε γίνεται να μην προσέξεις λόγω της δυνατής μουσικής που παίζει.

Οι ντόπιοι ψαράδες έρχονται την αυγή να ξεφορτώσουν την ψαριά και κατά τη διάρκεια της ημέρας μαγειρεύονται τα πιο νόστιμα cheviche, αλλά και κάθε είδους ψαρικό στις αμέτρητες ψαροταβέρνες που στεγάζει το mercado. Αστακοί, στρείδια, χταπόδια και περίεργα ψαρικά μεγάλα και μικρά απλώνονται στους πάγκους για να διαλέξεις. Οι πωλητές διαφημίζουν δυνατά τα προιόντα τους, κάποιοι από τη φυλή των Kuna και ο κόσμος επιλέγει το ψάρι που θα αποτελέσει το δείπνο του. Από τις 8 το βράδυ και μετά, δεν πέφτει καρφίτσα, κόσμος βρίσκεται ακόμα και απέξω αφού αρκετοί τρώνε και στη συνέχεια από εδώ ξεκινούν τη βόλτα τους στη cinta costera, προς το μοντέρνο κομμάτι της πόλης. Το ίδιο κι εμείς. Ανεβήκαμε στα ποδήλατα και ξεκινήσαμε.

Όπου γυρίσεις το βλέμμα βλέπεις και μια φωτογραφία!

Οι επιβλητικοί ουρανοξύστες κατά μήκος του ειρηνικού, μπορεί να είναι το κύριο χαρακτηριστικό της περιοχής και το πρώτο που τραβά την προσοχή, αλλά είναι μόνο ένα από τα αξιοθέατα της. Η Avenida Balboa είναι ο πιο μοντέρνος δρόμος της λατινικής αμερικής, και πάνω από όλα, μπορεί να υπερηφανεύεται για την Cinta Costera, το νέο όμορφο παραλιακό πεζόδρομο της πόλης, αγαπημένο από όλες τις ηλικίες. Η Cinta costera -παράκτια ζώνη- είναι από τα πιο θεαματικά έργα σύγχρονης αρχιτεκτονικής στον ισθμό.

Ο σταθμός του μετρό που είναι ο πιο κοντίνος λέγεται “Loteria”. Είναι κάπου στη μέση της Cinta Costera και κοντά στο δημοφιλές σημείο για φωτο με τα γράμματα Panama.

Σε όλο το μήκος της λεωφόρου έχει φτιαχτεί ένα πάρκο καλοδιατηρημένο, άψογα σχεδιασμένο, καθαρό και ασφαλές.

Μονοπάτια πλατιά με φοίνικες, ποικίλα δέντρα και φυτά, και λωρίδες ποδηλασίας, παιδικές χαρές, γυμναστήρια και γήπεδα τένις, βόλεϊ και μπάσκετ φωλιάζουν μεταξύ των διαμορφωμένων χώρων πρασίνου. Πωλητές με τρίκυκλα πουλούν αναψυκτικά, γρανίτες σε εξωτικές γεύσεις και παγωτά.

Εδώ η κάρτα μέλους του γυμναστηρίου είναι αχρείαστη, αφού μπορεί οποιοσδήποτε να χρησιμοποιήσει δωρεάν εξοπλισμό άσκησης στο πάρκο.

Μπορείς να τρέξεις, να περπατήσεις , να κάνεις ποδήλατο, σκέιτ ή γυμναστική. Και όταν κουραστείς αράζεις σε ένα παγκάκι με ένα παγωτό στο χέρι και με θέα στον Ειρηνικό.

Το ωραίο είναι οτι αν και βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη λεωφόρο, για κάποιο λόγο δεν ακούς θόρυβο από τα αυτοκίνητα.Το μόνο αρνητικό είναι οτι δεν έχει αρκετή σκια, οπότε νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα είναι η καλύτερη ώρα.

Η ώρα που φαίνεται να προτιμούν όλοι είναι μια ή δύο ώρες πριν το ηλιοβασίλεμα, να βλέπεις την πόλη να ζωντανεύει.

Και όταν πια πέσει για τα καλά η νύχτα! Από την Punta Paitilla μέχρι το Mercado de Mariscos το σκηνικό είναι αναμφισβήτητα λαμπερό με τους ολόφωτους ουρανοξύστες να κυριαρχούν στον ορίζοντα της πόλης που αναδιαμορφώνεται συνεχώς.

Πάνω στο μονοπάτι που μοιράζομαι με σκέιτερς, τζόγκερς και ποδηλάτες κάθε ηλικίας, κάνω τις τελευταίες μου πεταλιές, τραβώντας τις τελευταίες τζούρες Ειρηνικού ωκεανού και αποχαιρετώ τον Παναμά από την κεντρική αρτηρία που οδηγεί στην καρδιά του...την cinta costera!

Τέλος!

 

[go2dbeach]

Βίντεο από τη βόλτα μου στην πόλη του Παναμά

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες - Κ. και Νότια Αμερική