Ιράν Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

[dimosf]

​

Ήταν το 2009 όταν μια φίλη που ήξερε την τρέλα μου με τα ταξίδια, μου έκανε δώρο στα γενέθλιά μου το βιβλίο της Λολίτας Γεωργίου, «Περσία, πορεία σε φως και σκιά». Μέχρι τότε, όσα ήξερα για την Περσία, το σημερινό Ιράν, ήταν αυτά, που μας μάθανε στο σχολείο για τις σχέσεις μας με τους Αρχαίους Πέρσες και κάποιες πληροφορίες και εντυπώσεις (πολύ ενθουσιώδεις) από ένα ζευγάρι φίλων, που τόλμησαν, εκεί στη δεκαετία του 1990, να κάνουν το ταξίδι στο Ιράν. Πήρα το βιβλίο και βυθίστηκα σε ένα «παραμύθι» της Ανατολής! Ένα «παραμύθι» πέρα για πέρα αληθινό για τη συναρπαστική ιστορία μιας χώρας, που μόνο άσχημα ακούμε από τα Μ.Μ.Ε. μιας και ανήκει σε αυτό που οι αμερικάνοι ονομάζουν «Άξονα του κακού»!!

Όσα διάβαζα εκεί μέσα ανέτρεπαν τελείως αυτά που ήξερα ή που άκουγα ένα γύρο. Ήταν τόσο συναρπαστικά, που με έκαναν να εντάξω ένα ταξίδι στο Ιράν, στην ομάδα των ταξιδιών, που ονομάζω «Ονειρεμένα ταξίδια»!!

Εν τω μεταξύ διάβασα και τις ταξιδιωτικές ιστορίες με τα ενθουσιώδη σχόλια κάποιων ταξιδιωτών και «ήρθε κι έδεσε». ΘΕΛΩ ΙΡΑΝ!!!!!!


Κισμέτ!

Ήταν Μάρτης του 2014, όταν ένα βράδυ άνοιξα την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία και είδα ένα διαφημιστικό της Pegasus, της Τούρκικης αεροπορικής εταιρείας χαμηλού κόστους. Αν και πολλές φορές κάτι τέτοια μηνύματα τα σβήνω αμέσως, φαίνεται πως το κισμέτ (ανατολή σούρχομαι!) έκανε το θαύμα του και άρχισα να το διαβάζω. Αφορούσε τις προσφορές για τον επόμενο χειμώνα.

Και τότε ακολούθησε ο παρακάτω σχιζοφρενής διάλογος με την αφεντιά μου:

-Λες να πηγαίνει στο Ιράν; Για να δω.

-Ρε πάει!

-Τιμή;

-Γύρω στα 200 ΕΥΡΩ με επιστροφή (!!!).

-Φύγαμε!!

Όλες οι πληροφορίες που είχα μιλάγανε για κόστος 2,5 φορές πάνω και περισσότερο.

Το κουβέντιασα με την οικογένεια, που αν και είχε σοβαρούς ενδοιασμούς (οικονομικούς, φόβο για επεισόδια κλπ), το πάθος μου τους έκαμψε και με μισή καρδιά είπαν το Ο.Κ. Εκείνες τις μέρες ήταν στο σπίτι και οι φίλοι μας από την Πάτρα. Ρίχνω την ιδέα και το σκηνικό επαναλαμβάνεται αλλά στο τέλος και αυτοί λένε το Ο.Κ. Τα εισιτήρια έπρεπε να αγοραστούν μέσα στις επόμενες μέρες και το ταξίδι να πραγματοποιηθεί μέχρι 29 Μαρτίου του 2015. Θα είμαστε ένα γκρουπάκι 5 ατόμων. Καλό ακούγεται!

Τελικά κλείνουμε για 12-23 Μαρτίου του 2015. Μόνο, που γι αυτές τις ημερομηνίες δεν μας έβγαζε να κλείσουμε Αθήνα-Τεχεράνη και τελικά κλείσαμε Αθήνα-Κωνσταντινούπολη και την ίδια μέρα Κωνσταντινούπολη-Τεχεράνη (!!). Το ίδιο και στην επιστροφή. Ένα ολόκληρο χρόνο μετά!! Ρε που καταντήσαμε. Γερμανοί γίναμε!

Σιγά-σιγά αρχίζει η αναζήτηση στο ίντερνετ για ταξιδιωτικά πρακτορεία στο Ιράν. Βρήκα αρκετά και με διάφορα προγράμματα. Με βάση τις διαθέσιμες μέρες διαμορφώνουμε κατ’ αρχήν ένα πρόγραμμα και αρχίζουν τα μηνύματα. Μου απαντήσανε 4 πρακτορεία με τιμές που διαφέρανε μεταξύ τους μέχρι και στο τριπλάσιο(!!!). Ο ένας από τους φίλους του φόρουμ, που είχαν πάει, είχε χρησιμοποιήσει το ένα από αυτά και μου το είχε προτείνει. Συμπτωματικά ήταν και αυτό που μας είχε δώσει την καλύτερη τιμή. Έτσι καταλήγουμε και αρχίζει πιο έντονη αλληλογραφία για το πρόγραμμα, τις βίζες, το τελικό κόστος, την προκαταβολή και άλλες λεπτομέρειες. Μιας και είχαμε χρόνο δεν βιαζόμασταν και όλα τα κάναμε με το πάσο μας. Εκεί γύρω στο φθινόπωρο βγάλαμε και τα καινούρια διαβατήρια, μιας και τα προηγούμενα είχαν λήξει και μπαίναμε σιγά-σιγά στην τελική ευθεία Η ώρα έφτανε για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.


Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Έφτασε η μέρα! Από βραδύς οι βαλίτσες ήταν έτοιμες και γύρω στις 9.30 το πρωί φεύγουμε για το πάρκινγκ, όπου είχαμε κλείσει για να αφήσουμε το αυτοκίνητο τις επόμενες μέρες. Στο δρόμο θυμήθηκα, πως δεν είχα τυπώσει το μήνυμα με τις βεβαιώσεις για τις βίζες. Δεν πειράζει το έχω στον υπολογιστή. Η «γκαντεμιά» όμως συνεχίζεται. Κάπου έχασα το φάκελο με τις φωτογραφίες για τις βίζες. Πρέπει στην Πόλη να βρούμε να βγάλουμε άλλες.

Στις 10.30 φτάνουμε στο αεροδρόμιο και πάμε για checkin. Τελικά φύγαμε με μια ώρα καθυστέρηση γύρω στις 13.30 και μια ώρα μετά προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen στην ασιατική πλευρά της Πόλης. Έπρεπε να πάρουμε τις αποσκευές και να τις αφήσουμε για φύλαξη, μιας και είχαμε αποφασίσει να βγούμε μέχρι το Kadıköy. Και τότε τρίτωσε το κακό. Κάποιος πήρε τη βαλίτσα μας και μας άφησε τη δική του. Είναι βλέπεις ολόιδιες. Βέβαια και αυτός και εμείς έχουμε πολύ εμφανή σημάδια. Πάμε στο σχετικό γραφείο, προσπαθούν να τον βρουν, περιμένουμε κάπου μία ώρα και στο τέλος κάνουμε την απαραίτητη δήλωση. Αν βρεθεί μέχρι το βράδυ, που θα φύγουμε για Τεχεράνη, θα ταξιδέψουμε παρέα, αλλιώς στην Τεχεράνη.

Έξω από το αεροδρόμιο φεύγουν διάφορα λεωφορεία.

​

Εμείς πήραμε αυτό για Kadıköy, τη Χαλκηδόνα των Ελλήνων, όπου φτάσαμε 45 λεπτά μετά.

​

Πρόκειται για ένα πολύβουο λιμάνι στη θάλασσα του Μαρμαρά, ακριβώς στην είσοδο του Βόσπορου.

​

Στο κέντρο του δεσπόζει το μνημείο του Κεμάλ.

​

Παλιομοδίτικα τραμ δίνουν ένα άλλο «αέρα» στη γειτονιά αυτή, όπου κόσμος πολύς πάει και έρχεται, κυρίως νεολαία.

​

Στην άλλη πλευρά του λιμανιού κυριαρχεί ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Haydarpaşa. Ο σταθμός αυτός κάποτε ένωνε την Πόλη με πόλεις της Μέσης Ανατολής αλλά και με τις άλλες ανατολικές πόλεις της Τουρκίας. Το κτίριο είναι μεγαλοπρεπές και εντυπωσιάζει απ’ όπου και αν το δεις. Στεριά ή θάλασσα! Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να πάμε μιας και το λεωφορείο μας άφησε στην άλλη άκρη του λιμανιού. Ήταν περασμένη και η ώρα και εμείς πεινάγαμε πολύ.

​

Πριν πάμε για φαΐ κάναμε μια βόλτα στους πεζόδρομους με τα μαγαζιά, τα καφέ και τα εστιατόρια. Εντύπωση μας έκαναν οι πολυχώροι. Παντού έβλεπες βιβλιοπωλεία ή γκαλερί όπου μέσα μπορούσες να κάτσεις για ένα καφέ ή τσάϊ και σε κάποιους για ένα μεζέ!

​

Σε μια μικρή πλατεία σε ένα ανηφορικό πεζόδρομο μια μπάντα με κρουστά και κλαρίνο έπαιζε μουσική. Χαζέψαμε κι εμείς λίγο και αφού συσκεφθήκαμε για το που θα κάτσουμε, πήγαμε για φαΐ. Μπαίνοντας σιγά-σιγά στο κλίμα της ανατολής, φάγαμε κεμπάπ. Ήταν πεντανόστιμο!!

Είχε πια βραδιάσει και πριν πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο κάτσαμε για ένα καφέ.

Εκεί τέλειωσε και η βόλτα μας στην ασιατική πλευρά της υπέροχης Πόλης.


(Περισσότερες φωτογραφίες:

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRANASTOPOVERINKADIKOYISTANBUL1232015)


Στις 8.00 το βράδυ φτάσαμε στο αεροδρόμιο, μάθαμε πως η βαλίτσα βρέθηκε και θα φορτωθεί για Τεχεράνη, πήραμε τα πράγματα και κάναμε checkin. Εν τω μεταξύ στο Kadıköy βγάλαμε φωτογραφίες και ησύχασα από αυτό το θέμα. Σιγά-σιγά όλα παίρνουν το δρόμο τους. Βέβαια όπως αποδείχτηκε λίγες ώρες αργότερα, ούτε οι βεβαιώσεις, ούτε φωτογραφίες χρειάζονταν. Τις καταργήσανε. Τσάμπα η έννοια! Τέλος καλό, όλα καλά!!

Στις 23.30 απογειωθήκαμε

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 45

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 45

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

οσγελντι αφέντη.

 

[hydronetta]

khosh amadid!!
Ποτέ δεν θα κουραστώ να διαβάζω για το Ιράν

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

 

[soudianos]

Ωραία!!!! φωτογραφίες χρειάζονται για την Βίζα;;; τέτοιο δεν μου έχουν πει. και τι είναι αυτή η δήλωση;

οκ. το είδα μετά ότι δεν χρειάζονται. άκυρο το μήνυμα

 

[KIKI]

ωραια , περιμενω συνεχεια ......

 

[giannoula]

Και γω και ανυπομονώ για τις υπέροχες φωτογραφίες που βγάζεις κάθε φορά!!

 

[KLEOPATRA]

Αχ αχ αχ μας ξαναθυμησες την Πολη ..και μου εχει καρφωθει στο μυαλο να παω για 28η

 

[dimosf]

1. Στην Τεχεράνη του τσαντόρ και της μαντήλας!




Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015 (Âdinéh 22 Espand 1393)


Τρεις ώρες αργότερα, στις 4.00 (ώρα Ιράν που είναι 1.30 ώρα μπροστά), προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Imam Khomeini (IKA) της Τεχεράνης. Μια μικρή καθυστέρηση με τις αποσκευές και περίπου 20 λεπτά η διαδικασία για τις βίζες και βγαίνουμε. Μας περιμένει ο Γιοσέφ, ο οδηγός του βαν που θα έχουμε στην Τεχεράνη. Ξεκινάμε για το ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε 2-3 ωρίτσες πριν έρθει με τον Hamid, τον ξεναγό μας γι αυτές τις δύο μέρες, για να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με τη χώρα και την πρωτεύουσά της.

Η Τεχεράνη είναι μια τεράστια πόλη. Αυτή καθεαυτή έχει περίπου 9.000.000 κατοίκους αλλά με τα προάστια πρέπει να υπερβαίνει τα 15.000.000, σύμφωνα με όλες τις πηγές που βρήκα.

​

Η πόλη αρχίζει να ξυπνάει, δεν έχει κίνηση και παντού υπάρχει μια σχετική καταχνιά. Νόμιζα πως είναι υγρασία. Αμ δε! Αιθαλομίχλη παρακαλώ! Οι εικόνες της πόλης δεν μας συγκινούν. Μάλλον απογοητευτικές θα έλεγα. Θα δούμε στη συνέχεια.

Αισθανόμουν τόση κούραση που αν ξάπλωνα θα ξύπναγα την επομένη, γι αυτό και προτίμησα να βγω για μια πρώτη βόλτα και γνωριμία με τη γειτονιά. Ήρθα έτσι σε πρώτη επαφή με τις χαρακτηριστικές εικόνες που θα βλέπαμε συνέχεια σε όποιο μέρος της χώρας κι αν πήγαμε.

​

Γυναίκες με τα κατάμαυρα τσαντόρ,

​

τοιχογραφίες με σκηνές που προπαγανδίζουν την επανάσταση

​

ή με όμορφες εικόνες έξω από σχολεία

​

και φυσικά με τη γραφή της γλώσσας των Περσών, τα Φαρσί, σε πινακίδες αλλά και το δρόμο.

(Οι Πέρσες ΔΕΝ είναι Άραβες και η γλώσσα τους δεν είναι τα αραβικά. Χρησιμοποιούν όμως το αραβικό αλφάβητο το οποίο έχουν εμπλουτίσει με παραπάνω γράμματα και γράφουν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Και όλα τους τα έντυπα ξεκινούν από το «τέλος», για τα δικά μας δεδομένα, προς την «αρχή». Οι αριθμοί όμως, αν και είναι διαφορετικοί από τους δικούς μας γράφονται από αριστερά προς τα δεξιά).

 

[soudianos]

φωτό με σκηνές του δρόμου ή πλήθος κοσμου επιτρέπεται να παίρνουμε απ ότι βλέπω. οκ?

 

[mariath]

Σ' ευχαριστούμε για μια ακόμη υπέροχη ιστορία!

 

[dimosf]

Στις 10.30, έχοντας πάρει πρωινό κατεβήκαμε για να συναντήσουμε τον Hamid. Είναι ένας μικροκαμωμένος νεαρός, γύρω στα 30, ευγενέστατος και πολύ καλός γνώστης των Αγγλικών και των Γαλλικών (και σύντομα και των Κινέζικων, φαντάζομαι, μιας και τώρα μαθαίνει και αυτή τη γλώσσα). Μετά τις συστάσεις κουβεντιάσαμε για το πρόγραμμα της ημέρας. Μας θύμισε πως ήταν Παρασκευή (αργία για τους Μουσουλμάνους, αντίστοιχη με τη δική μας Κυριακή) που σημαίνει ότι πολλά είναι κλειστά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με επίσκεψη στο πάρκο Saadabad στα βόρεια της πόλης. Πριν όμως έπρεπε να πάμε να ανταλλάξουμε χρήματα.

Ξεκινήσαμε και ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πρώτο πονοκέφαλο στο Ιράν (απ’ ότι φαίνεται όχι για τους Πέρσες). Τη χαοτική κίνηση. Λες και ο ΚΟΚ έχει φτιαχτεί για να παραβιάζεται μέχρι το τελευταίο του άρθρο. Στους δρόμους υπάρχει ένα κουβάρι από λεωφορεία, αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανάκια, ποδήλατα και πεζούς που έχεις την αίσθηση πως έχουν γίνει ένας κόμπος. Και όμως κινούνται. Τα φανάρια αναβοσβήνουν χωρίς να τους δίνει σχεδόν κανείς σημασία. Αν δεν έχεις θράσος δεν επιβιώνεις. Παρ' όλα αυτά είδαμε μόνο μερικά ψιλοτρακαρισματάκια (εμπλακήκαμε και εμείς σε ένα την τελευταία μέρα), άνευ σημασίας (!!!!!!!)

Φτάσαμε σε ένα ανταλλακτήριο για τη συναλλαγή. Τότε ήρθαμε σε επαφή με το δεύτερο πονοκέφαλο που έχει να κάνει με το νόμισμά τους. Απ’ έξω ένας τύπος με ένα «τούβλο» ριάλια κάνει μαύρη αγορά (!!!!). Έξω από το ανταλλακτήριο!! Μπήκαμε μέσα και βλέπω την ισοτιμία. 1,00 ΕΥΡΩ=3.500! Μα εγώ στο ίντερνετ είδα πως 1,00 ΕΥΡΩ=35.000 ριάλια. Που πήγε το μηδενικό;. Ρώτησα τον Hamid και αυτός μου εξήγησε.

Από το 1932 το επίσημο νόμισμα είναι το Ριάλι. Πρόκειται για υπερπληθωρισμένο, με χαρτονομίσματα με μεγάλο αριθμό μηδενικών που ξεκινάνε από 1.000 ριάλια μέχρι 1.000.000. Το τελευταίο όπως και το αμέσως μικρότερο (500.000) δεν είναι χαρτονόμισμα αλλά ένα τσεκ (σαν τα τράβελερ τσεκ). Δεν είναι όμως εκεί το βασικό πρόβλημα αλλά η χρήση μη επίσημου νομίσματος. Μέχρι το 1932 το νόμισμα της χώρας (Περσία) ήταν το Τόμαν που ισοδυναμεί με 10 ριάλια, ένα νόμισμα που χρησιμοποιούν όλοι ανεξαιρέτως σήμερα. Έτσι αγοράζεις κάτι και σου λέει ο έμπορας: 10.000 τόμαν. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δώσεις το νόμισμα που γράφει πάνω 100.000 μιας και είναι ριάλια. Μέχρι που φύγαμε δεν είχαμε εξοικειωθεί.

Μάλιστα ο Hamid μας είπε πως είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι τουρίστες και βλέπεις πολλούς να συνεννοούνται με χρώματα!!! Ένα γαλάζιο=1.000.000 ριάλια=100.000 τόμαν, ένα ροζ=500.000 ριάλια=50.000 τόμαν. Αισθανθήκαμε λίγο σαν την Ντάλια στο Παραπέντε (Α, ρε Καπουντζίδη, έγραψες πάλι!!).

Μετά τις εξηγήσεις έδωσα 500,00 ΕΥΡΩ, μου υπολόγισε 1.750.000 τόμαν και μου έδωσε 17.500.000 ριάλια (!!!!). Δεν πρόκειται να το συνηθίσω ποτέ! Και αυτή η αίσθηση να γίνεις από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμυριούχος!!

Πήραμε τα χρήματα και ξεκινήσαμε. Έπρεπε να διασχίσουμε την πόλη. Συνεχώς είχαμε την αίσθηση, πως να, τώρα θα γίνει! Τώρα θα «αγκαλιαστούμε»! Όλα όμως κυλάνε μια χαρά!

​

Βγήκαμε από το κέντρο προς τα βόρεια και βρεθήκαμε σε δρόμους με ευθύκορμα πλατάνια (γυμνά αυτή την εποχή) και ποταμάκια δεξιά και αριστερά που ανηφορίζουν στις πλαγιές των λόφων Tochal και Darband στους πρόποδες του πανύψηλου Alborz (υψόμετρο πάνω από 5500μ.) που δεσπόζει στα βόρεια της πόλης. Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του Πάρκου Saadabad.

​

Το πάρκο εκτείνεται σε μια έκταση 110 εκταρίων και έχει διάσπαρτα πάνω από 15 παλάτια και αρχοντικά. Σε αυτά, από την εποχή της δυναστείας των Qazar, περνούσε τα καλοκαίρια της η βασιλική οικογένεια, αλλά και άλλοι ευγενείς, στη δροσιά που έφερνε το βουνό. Και η επόμενη δυναστεία των Pahlavi συνέχισε να χρησιμοποιεί τα κτίρια και το χώρο για τον ίδιο σκοπό και μάλιστα πρόσθεσε κτίρια και κήπους. Μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979 τα κτίρια άλλαξαν χρήση. Το Πράσινο και το Λευκό παλάτι παρέμειναν όπως ήταν και είναι ανοικτά στο κοινό, ενώ κάποια άλλα χρησιμοποιούνται σαν εκθεσιακοί-μουσειακοί χώροι, που όμως δεν είναι μόνιμα ανοικτά. Για την είσοδο στο πάρκο και τα μουσεία πληρώνεις 15.000 τόμαν (150.000 ριάλια), περίπου 4,30 ΕΥΡΩ.

Όταν πήγα να πληρώσω για όλους, ο Hamid είδε που σάστισα για λίγο και μου λέει:

-Ένα γαλάζιο δώσε!!!!! (ένοιωσα τελείως Ντάλια!)

Πήρα τα ρέστα και ξεκινήσαμε. Το βανάκι θα μας περίμενε εκεί.

​

Οι δρόμοι είναι φοβερά ανηφορικοί και μας βγήκε η γλώσσα. Πρώτος προορισμός μας το Πράσινο παλάτι, που είναι πολύ ψηλά πάνω στο λόφο.

​

Το πάρκο είναι ένα δάσος.

​

Αν και την εποχή αυτή τα περισσότερα δέντρα δεν είχαν φύλλα, καταλαβαίνεις, πως το καλοκαίρι θα είναι πολύ πυκνό και πολύ δροσερό.

​

Προσπεράσαμε το Μουσείο του Νερού και φτάσαμε με τη γλώσσα έξω σε ένα πλάτωμα.

​

Μπροστά μας το κτίριο στεγάζει το Μουσείο των Αδελφών Omidvar.

​

Το κτίριο, της δυναστείας Qazar, είχε χρησιμοποιηθεί για να στεγάσει τους αμαξάδες της βασιλικής οικογένειας και έχει εσωτερικά δύο δωμάτια με πλούσιο πλαστικό διάκοσμο. Μετά το 2003 ανακαινίστηκε και στεγάζει το μουσείο των δύο αδερφών που από το 1954 και για δέκα χρόνια γύρισαν όλο τον κόσμο, ξεκινώντας με 90 δολάρια.

​

Το κτίριο ήταν κλειστό, αλλά στην αυλή είχε μια μεγάλη γυάλινη προθήκη με το ντεσεβό και μια από τις μοτοσυκλέτες τους μέσα. Ένα κατατοπιστικό κείμενο στα Φαρσί και τα αγγλικά δίνει πολλές πληροφορίες για τους αδερφούς Omidvar και το εγχείρημά τους.