Ιράν Πέντε Γιουνανί στη χώρα των Φαρσί!

[dimosf]

Μπορώ να ρωτήσω με ποια πρακτορεία ψάχτηκες;

Για να μην κάνουμε διαφήμηση σου έστειλα Π.Μ.

 

[dimosf]

Έτσι αποφασίσαμε να πάμε για φαΐ και μετά για ξεκούραση. Ζητήσαμε από τον Hamidνα μας πάει κάπου με πραγματικά παραδοσιακό φαγητό. Έτσι μπήκαμε στο βαν και λίγα λεπτά μετά κατεβήκαμε

​

μπροστά στο εστιατόριο Aghabozorg.

​

Είναι υπόγειο και στο κλιμακοστάσιο έχει όμορφους κεραμικούς πίνακες.

​

Το εσωτερικό όμως του μαγαζιού είναι πέραν κάθε περιγραφής.

​

Υπέροχη εικόνα με πολύ όμορφη διακόσμηση σε τοίχους και ταβάνι.

​

Πίνακες,

​

μουσικά όργανα και διακοσμητικά φυτικά θέματα, όπως αυτά στα τζαμιά παντού ένα γύρο.

Όταν ήρθε το μενού κοιταχθήκαμε με απορία. Φαρσί. Στραφήκαμε στον Hamid, που χαμογελούσε.

-Καλά, θα δούμε τι θα πάρουμε. Θέλει κανένας σούπα; Εντάξει, σούπα για όλους. Θέλετε μαγειρευτά, κεμπάπ ή σούβλες (μεγάλα σουβλάκια); Προτείνω να πάρουμε απ’ όλα και να τα δοκιμάσουμε! Επικροτούμε ομόφωνα και εκεί άρχισε η απόλαυση θεσπέσιων εδεσμάτων!

​

Λίγα λόγια για την Πέρσικη κουζίνα, όπως τη γνωρίσαμε τις μέρες του ταξιδιού μας. Πριν το ταξίδι νόμιζα, πως θα μπούχτιζα στα κεμπάπ και τα πιλάφια. Φυσικά και φάγαμε απλά, μέτρια ή «θεϊκά» κεμπάπ και σχεδόν πάντα καταπληκτικά πιλάφια με ένα τύπο ρυζιού, μακρύκοκκο, σε μια δε περίπτωση πολύ μακρύκοκκο, με κόκκο, που ξεπερνούσε το 1,5 εκατοστό(!!!). Όλα τα πιλάφια είχαν σαφράν ή φρούτα. Και όσο κι αν έτρωγες δεν φούσκωνες(!!).

Αυτά όμως, που μας ενθουσίασαν ήταν τα μαγειρευτά. Καμιά σχέση με Ευρωπαϊκή ή διεθνή κουζίνα. ΠΕΡΣΙΚΗ!! Στην κουζίνα τους χρησιμοποιούν πολύ τα φρούτα, τους ξηρούς καρπούς, τα όσπρια και πολλά μυρωδικά, κάποια εντελώς άγνωστα σε μας, αλλά με καταπληκτική γεύση. Πουθενά δε δεν βρήκαμε τηγανιτά. Ακόμα και μια συνταγή, που θέλει λίγες τηγανιτές πατάτες, δύο φορές, που τη φάγαμε είχε τσιπς του εμπορίου. Όσον αφορά τα κρέατα, κυριαρχεί το αρνί, ακολουθεί το κοτόπουλο και τέλος το μοσχάρι. Δυστυχώς τα ονόματα των φαγητών ήταν πολύ δύσκολο να τα συγκρατήσω.

Φάγαμε λοιπόν ένα κοκκινιστό σε πήλινο με μελιτζάνες, ρεβίθια και λαχανικά. Από πάνω λίγα τσιπς(!!). Δεν πρόσθεταν απολύτως τίποτα και θα μπορούσαν να λείπουν. Ένα άλλο πάλι σε πήλινο, αλλά μακρόστενο αυτό, πάλι κοκκινιστό, είχε μοσχάρι, ντομάτες, πατάτες και ρεβίθια. Το συγκεκριμένο συνοδευόταν από μια λαβίδα και ένα γουδοχέρι(!!!). Το σκεύος ήταν κατάμαυρο, γιατί ψήνεται μέσα στη στάχτη. Γι αυτό και η λαβίδα με την οποία το πιάνεις και αδειάζεις μόνο το ζουμί σε ένα μπολ. Μέσα στο μπολ βάζεις μπόλικο «ψωμί» και αρχίζεις να τρως την «παπάρα» και να γλύφεις τα δάχτυλά σου! Όταν λέμε ψωμί, πρόκειται γι αυτό που λέμε αραβική πίτα, αλλά σε μέγεθος λαγάνας του κιλού! Αφού φάγαμε την παπάρα, με το γουδοχέρι κάναμε μέσα στο πήλινο σκεύος το στερεό περιεχόμενο ένα «πουρέ». Ξανά στο μπολ και με το κουτάλι λίγο στην πίτα και δόξα τον Αλλάχ! Εδώ να πω, πως οι Ιρανοί δεν χρησιμοποιούν μαχαιροπίρουνο, αλλά κουταλοπίρουνο (!!) και τα καταφέρνουν μια χαρά. Άλλωστε δεν έχουν μεγάλα κομμάτια κρέας να κόψουν, μιας και όλα είναι σε σχετικά μικρά ως πολύ μικρά κομμάτια. Οι σαλάτες τους έχουν μια ποικιλία από σαλατικά μέσα και πολλές φορές κάποιο ξηρό καρπό, σταφίδες ή αποξηραμένο ρόδι, το εθνικό φρούτο του Ιράν.

​

Στο τέλος είχε τσάϊ (τι άλλο; ) και κάτι μικρά «τσουρεκάκια». Το ενδιαφέρον ήταν στη ζάχαρη. Έρχεται στο τραπέζι συνοδεύοντας το τσάϊ, σε τρεις μορφές. Οι κύβοι που ξέρουμε, σε λεπτά φυλλαράκια, σα στερεοποιημένη καραμέλα, που κάτι στίγματα μέσα είναι διάφορα μυρωδικά και τέλος σε μια μορφή με κίτρινη καραμέλα σε ένα μικρό ξυλάκι. Ο Hamidκαι πάλι μας έδειξε τον τρόπο χρήσης των δύο τελευταίων. Τα φυλλαράκια τα βάζεις στο στόμα και πίνεις σιγά το τσάϊ. Το άλλο το βάζεις για λίγα λεπτά μέσα στο τσάϊ, το βγάζεις, το δοκιμάζεις και πάει λέγοντας. Οι Ιρανοί πίνουν παντού τσάϊ και όχι καφέ. Δυστυχώς το τσάϊ τους δεν ήταν αυτό που περίμενα. Σε Lipton’s έφερνε παντού, όπου το ήπιαμε. Επειδή το τσάϊ όταν φτάνει καίει, κάνουν την εξής διαδικασία: Το ποτηράκι είναι πάντα μέσα σε ένα βαθουλό πιατάκι. Χύνουν λίγο τσάϊ στο πιατάκι και πίνουν από εκεί. Αυτό συνεχίζεται μέχρι η θερμοκρασία να είναι ανεκτή, οπότε πίνουν πια από το ποτήρι!

Φυσικά για αλκοόλ ούτε κουβέντα. Νεράκι, αναψυκτικά (η κόκα κόλα είναι στις δόξες της), μπύρα (γερμανική, χωρίς αλκοόλ φυσικά. Αίσχος γεύση!) και αϊράν, το γιαουρτοποτό της ανατολής, αρωματισμένο με μπόλικο δυόσμο. Το τίμησα δεόντως σε αυτό το ταξίδι.

​

Πολλοί γύρω μας κάπνιζαν Shisha (ναργιλές). Εμείς το αφήσαμε για μια άλλη φορά.

Στο τέλος ο λογαριασμός για το λουκούλλειο γεύμα των έξι ανθρώπων ήταν περίπου 57,00 ΕΥΡΩ.

Βγήκαμε έξω και ο Hamidπήρε τηλέφωνο τον Γιοσέφ, που κάπου είχε πάει να παρκάρει.

​

Μέχρι να έρθει χαζεύαμε στο διπλανό ξηροκαρπάδικο τα τεράστια σκεύη με το μίγμα ξηρών καρπών στην είσοδο!

Είχε πάει 17.30, όταν ψόφιοι κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο. Δώσαμε ραντεβού για το άλλο πρωί στις 9.00 και ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Έπεσα ξερός για ύπνο μέχρι τις 20.30 και κατεβήκαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου για καφέ. Δύο ώρες αργότερα ανεβήκαμε και πάλι και μετά από λίγο πέσαμε ξανά για ύπνο μέχρι τις 7.00 το επόμενο πρωί.

Ονειρεμένο Ιράν καλώς σε βρήκαμε!!



Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015bTEHRAN1332015


Από το http://disaki.blogspot.gr/2015/03/kadkoy.html

και το http://disaki.blogspot.gr/2015/04/blog-post_23.html

 

[hydronetta]

Και ξαναμανα ευχαριστώ κι όχι απλά like
Και ερωτώ, ΠΟΥ θα βρείτε ανάλογους χώρους για να φάτε τόσο ατμοσφαιρικά και καλά έναντι 9,5 ευρώ το άτομο;; Αχ Ιράν μου,πολυαγαπημένο Ιράν, τι γλυκές μνήμες μου ξυπνάς Δημο κι ας μην έφαγα εκεί...

 

[dimosf]

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015 (Shanbéh 23 Espand 1393)

Το Σάββατο ήρθε ο Hamidστην ώρα του και μας απαρίθμησε τα αξιοθέατα από τα οποία έπρεπε να διαλέξουμε αυτά που θέλαμε να δούμε, μιας και είχαμε στη διάθεσή μας μόνο λίγες ώρες. Στη μία το μεσημέρι έπρεπε να είμαστε στο αεροδρόμιο Mehrabad για την πτήση μας στο Σιράζ. Αποφασίσαμε να διαλέξουμε μεταξύ του Παλατιού Γκολεστάν και του Αρχαιολογικού Μουσείου και στη συνέχεια να πάμε για λίγο στο μεγάλο παζάρι. Αφού «συσκεφτήκαμε» αποφασίσαμε το Αρχαιολογικό Μουσείο. Για να μην καθυστερήσουμε κάναμε checkout και αφήσαμε τις αποσκευές για να περάσουμε να τις πάρουμε αργότερα.

​

Το Αρχαιολογικό Μουσείο είναι μέρος του Εθνικού Μουσείου, μαζί με αυτό της Ισλαμικής Τέχνης (κλειστό λόγω έργων) και η αρχιτεκτονική της εισόδου του κτιρίου παραπέμπει στο «Ιβάν» (τετράπλευρο κτίριο με θόλο και τη μια του πλευρά εντελώς ανοικτή) της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής και είναι αντίγραφο του τεμένους Taq-i Kisra στην πόλη Κτησιφών (πρωτεύουσα των Σασανιδών), που τα ερείπιά της βρίσκονται στο σημερινό Ιράκ.

​

Όταν φτάσαμε είδαμε τα κορίτσια μιας τάξης ενός Δημοτικού σχολείου θηλέων, όλα με άσπρο μαντήλι (!!!), να περιμένουν να μπουν στο Μουσείο. Το εισιτήριο μία από τα ίδια. 150.000 ριάλια.

Το Μουσείο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά πάρα πολύ μικρό για τα δεδομένα ενός τόσο μεγάλου πολιτισμού. Ίσως τα Πέρσικα που είδα κάποτε στο Λούβρο να είναι περισσότερα από αυτά της Τεχεράνης (!!). Σίγουρα όμως πιο εντυπωσιακά. Από τη μεγάλη γλυπτική, αν εξαιρέσει κανείς τα γλυπτά στην Περσέπολη (όσα μείνανε δηλαδή),

​

ελάχιστα έχουν αφήσει στον τόπο τους οι «πολιτισμένοι» της Ευρώπης.

Τέλος πάντων!

​

​

Οι συλλογές ξεκινούν από την προϊστορική περίοδο και φτάνουν μέχρι τα τελευταία προϊσλαμικά χρόνια. Όλα ήταν πολύ ενδιαφέροντα αλλά προσωπικά με εντυπωσίασαν λίγα και ξεχωριστά κομμάτια.

​

Σε ένα μικρό αγγείο του 2ου μισού της 3ης χιλιετίας π.Χ. είναι ζωγραφισμένη μια κατσίκα σε 5 διαδοχικά στιγμιότυπα.

​

Πλησιάζει το δέντρο, προσπαθεί και ανεβαίνει να φάει και στο τέλος προσπαθεί να κατέβει.

Ίσως πρόκειται για το πρώτο κινούμενο σχέδιο (animation) στην ιστορία της ανθρωπότητας.

​

Η κατατοπιστική πινακίδα έχει αποτυπωμένη όλη την εικονογράφηση και φαίνεται πολύ καλά η παραπάνω προσπάθεια της κατσίκας αλλά και του ζωγράφου να την αποτυπώσει!

 

[dimosf]

Με εντυπωσίασαν ακόμα

​

οι πλάκες με κείμενα σε σφηνοειδή γραφή,

​

η μούμια ενός νέου άντρα που σκοτώθηκε σε αλατωρυχείο πριν περίπου 800 χρόνια

​

και κάποια γλυπτά με έντονη ελληνική επιρροή.

Φυσικά δεν ήταν τα μόνα μιας και αρκετά ακόμα από τα εκθέματα ξεχωρίζουν.

​

Τα ζωόμορφα αντικείμενα (αγγεία και κάποια με ρόδες, ίσως παιχνίδια),

​

μερικά από τα κομμάτια μεγάλης γλυπτικής,

​

μια στήλη με κείμενο στα Ελληνικά και άλλα πολλά.

​

Το ανάγλυφο με τον βασιλιά στο θρόνο του

​

και τα τμήματα των ανάγλυφων από τις σκάλες από την Περσέπολη είναι καταπληκτικά και 2 μέρες μετά θα βλέπαμε πολλά από τα αριστουργήματα της μνημειακής, Πέρσικης γλυπτικής στα ερείπια της μεγάλης πρωτεύουσας της Περσίας του 6ου ως και 4ου αι. π.Χ.

Ένα άλλο ξεχωριστό «έκθεμα» βρίσκεται μέσα σε μια προθήκη στην είσοδπ του μουσείου.

​

Πρόκειται για αντίγραφο του «Κυλίνδρου του Κύρου» που το πρωτότυπο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο (περίεργο, ε!) και το οποίο οι Ιρανοί διεκδικούν με νομικά μέσα (βρε τι μου θυμίζει). Το 2010 οι Βρετανοί το «δάνεισαν» στο μουσείο της Τεχεράνης, αρχικά για 4 μήνες αν και τελικά έμεινε οκτώ.

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΏΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (http://www.humanrights.com/el/what-are-human-rights/brief-history/cyrus-cylinder.html)

«ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Ο Κύλινδρος του Κύρου (539 π.Χ.)

Το 539 π.Χ., τα στρατεύματα του Κύρου του Μεγάλου, του πρώτου βασιλιά της αρχαίας Περσίας, κατέκτησαν την πόλη της Βαβυλώνας. Αλλά οι επόμενες ενέργειές του ήταν αυτές που σήμαναν μια μεγάλη πρόοδο για τον Άνθρωπο. Ελευθέρωσε τους σκλάβους, διακήρυξε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τη θρησκεία τους και εδραίωσε φυλετική ισότητα. Αυτές και άλλες αποφάσεις καταγράφηκαν σε ένα κύλινδρο από ψημένο πηλό στην Ακκαδική γλώσσα με σφηνοειδή γραφή.

Το αρχαίο αυτό αρχείο, γνωστό σήμερα ως Κύλινδρος του Κύρου, θεωρείται ως ο πρώτος χάρτης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο. Έχει μεταφραστεί και στις έξι επίσημες γλώσσες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και οι διατάξεις του προσομοιάζουν με τα τέσσερα πρώτα άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.»

 

[taxidiotissa]

Να ένα ταξίδι ,που φαίνεται μαγικό! Εν παρόδω, Δήμο, σε ευχαριστώ και για τη βοήθεια για την Πολωνία, από όπου μόλις γύρισα! Η τελευταία σου αφήγηση χτυπάει κουδουνάκια για την επόμενη αναχώρηση!

 

[dimosf]

Γεμάτοι νέες γνώσεις και όμορφες εικόνες για ένα μεγάλο πολιτισμό που είχε μεγάλη σχέση με τον τόπο μας αλλοτινών καιρών, εγκαταλείψαμε το μουσείο με προορισμό το μεγάλο παζάρι της πόλης. Όπως μας είπε ο Hamid το παζάρι αυτό, σε αντίθεση με αυτά του Σιράζ και του Εσφαχάν, που σε μεγάλο βαθμό έχουν τουριστικό χαρακτήρα, είναι περισσότερο της καθημερινότητας.

​

Ξανά στο χάος της κίνησης της Τεχεράνης και τελικά το βανάκι μας άφησε

​

κάπου κοντά στην κεντρική είσοδο του παζαριού. Όπως όλα τα παζάρια της ανατολής και φυσικά του Ιράν, πρόκειται για μια «πόλη μέσα στην πόλη». Αμέτρητα δρομάκια διακλαδίζονται σε ένα δαίδαλο με καταστήματα, συνήθως οργανωμένα κατά είδος εμπορεύματος.

​

Δεν έχω δει τόσο κόσμο μαζεμένο σε εμπορικό τόπο ποτέ στη ζωή μου. Κυριολεκτικά «χάνει η μάνα το παιδί…». Βέβαια το γεγονός της επερχόμενης Πρωτοχρονιάς αυξάνει κατακόρυφα και την κίνηση στους δρόμους και τον κόσμο στις αγορές.

Και μιας και μιλάμε για Πρωτοχρονιά, ήρθε η ώρα να πούμε μερικά πράγματα για το ημερολόγιο. Οι Ιρανοί, οι Αφγανοί και κάποιοι άλλοι εκεί γύρω έχουν πρωτοχρονιά στην Εαρινή Ισημερία που την ονομάζουν ΝοΡουζ (Νέα Μέρα). Η μέτρηση των ετών ξεκινάει 621 χρόνια μετά από εμάς και έτσι έχουν τώρα 1394. Οι 6 πρώτοι μήνες τους έχουν από 31 μέρες, οι επόμενοι 5 από 30 και ο τελευταίος 29 ή 30 ανάλογα αν ο χρόνος είναι ή όχι δίσεκτος. (http://el.wikipedia.org/wiki/Περσικό_ημερολόγιο)

Το θέμα είναι πως το ημερολόγιο αυτό είναι επίσημο. Σε κάποιο ξενοδοχείο που πήγαμε δύο φορές, την πρώτη μας έδωσαν απόδειξη στα αγγλικά και η ημερομηνία ήταν η δική μας. Τη δεύτερη η απόδειξη ήταν στα φαρσί και ήταν αυτή των μείον 621 χρόνια.

Η Πρωτοχρονιά αυτή είναι η μεγάλη γιορτή τους με διακοπές γύρω στις 10 ημέρες και με συνήθειες που κάποιες θυμίζουν κάποιες αντίστοιχες δικές μας. Ταξιδεύουν (τα ξενοδοχεία που μείναμε ήταν γεμάτα Ιρανούς), αγοράζουν καινούρια πράγματα (κυρίως ρούχα) και βάφουν αυγά (!!!) (άνοιξη γαρ και οι κότες γεννούν πολύ).

​

Έτσι και στο παζάρι και γύρω από αυτό. Δεκάδες οι μικροπωλητές που πούλαγαν κάθε είδους μπιχλιμπίδι (αρέσκονται πολύ σ’ αυτά), όπως ψευτοκοσμήματα, παιγνίδια, μικρά χάρτινα αερόστατα, και ρούχα. Ένας μικροπωλητής πουλούσε πολύχρωμα σουτιέν και ένα τσούρμο μαυροτσαντοροφορεμένες ιρανές είχανε πέσει πάνω να ψωνίσουν. Σηκώνω τη μηχανή να απαθανατίσω τη σκηνή και βλέπω να μαυρίζει ο φακός. Δεν ήταν τσαντόρ. Ήταν το χέρι ενός νεαρού μικροπωλητή που μου έδωσε να καταλάβω πως έπρεπε να την κάνω αλά γαλλικά. Ποιούμενος την ανάγκη φιλότιμο κατέβασα τη μηχανή και σφυρίζοντας αδιάφορα συνέχισα. Έξω από την κεντρική πύλη είναι μια πλατεία. Από κάτω είναι μια υπόγεια αγορά μόνο για χρυσά κοσμήματα. Από πάνω γινόταν μια μάζωξη με πολλές φωνές (μόνο άντρες). Ήταν το χρηματιστήριο χρυσού(!!!). Τύποι με πολύ έντονο ύφος και στεντόρεια φωνή σημειώνουν σε κάτι χαρτάκια ανεβάζοντας και κατεβάζοντας, αναλόγως, την τιμή του χρυσού στη χώρα. Εκεί στο πόδι!! Απίστευτο θέαμα. Όταν ο Δημήτρης σήκωσε τη μηχανή να φωτογραφίσει του την πέσανε μερικοί τύποι με άγριες διαθέσεις και θέλανε να του πάρουν τη μηχανή.

-Tourist, tourist! Only photo!

Ε, ρε φίλε, μπλέξαμε. Οι τύποι επιμένανε και να που εμφανίζεται ένας μπάτσος. Και τώρα; Ευτυχώς αυτός φάνηκε πιο διαλλακτικός. Κάτι τους είπε, κάτι του είπανε, κάτι τους ξανάπε και γυρνώντας στον Δημήτρη του λέει:

-O.K. go!

Λες να ξεμπλέξαμε τόσο εύκολα; Κι όμως. Ξεμπλέξαμε.

Είπαμε τότε να μπούμε λίγο στο παζάρι να δούμε τι γίνεται εκεί μέσα. Μπαίνεις στο ρεύμα και σε πάει. Ούτε να σταματήσεις είναι εύκολο ούτε να αλλάξεις κατεύθυνση. Κυριολεκτικά ο ένας στο σβέρκο του άλλου. Εκεί αν πάσχεις από αγοραφοβία έχεις πάθει χοντρή κρίση!

Το πρώτο αυτό κομμάτι είχε είδη για το σπίτι. Πιάτα, κατσαρολικά

​

και πολλά,

​

μα πάρα πολλά διακοσμητικά. Που και που ρούχα.

​

Ήταν όμως τέτοια η κατάσταση ασφυξίας που σε ένα σημείο που μας έπαιρνε γυρίσαμε και με τα πολλά ξαναβγήκαμε.

​

Κινήσαμε να πάμε να βρούμε το βαν και στο δρόμο χαζεύαμε αυτά που γίνονταν γύρω μας και να τραβάμε φωτογραφίες. Είδα ένα πολύ όμορφο κτίριο και δίπλα σε μια κολώνα ένα τεράστιο πορτρέτο του θρησκευτικού ηγέτη της χώρας. Σηκώνω τη μηχανή και τραβάω δύο πόζες. Δεν προλαβαίνω να κατεβάσω τη μηχανή και βλέπω μπροστά μια βλοσυρή φάτσα κάτω από ένα πηλίκιο.

-Delete it!

-What?

-Delete the photos!

Εδώ βάζεις την ουρά στα σκέλια και υπακούς. Δεν παίζουν μ’ αυτά. Υπό το άγριο και άγρυπνο βλέμμα του, σβήνω τις δύο φωτογραφίες και αφού ελέγχει ότι πράγματι τις έσβησα γυρνάει στο πόστο του, Είναι ο φρουρός του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας! Αυτό ήταν το κτίριο που είχε σαγηνέψει το φακό της μηχανής μου!

Εκείνη τη μέρα, με όλα αυτά που γίνανε, συνειδητοποίησα πόσο προσεκτικός πρέπει να είσαι και πάλι δεν μπορείς πάντα να μαντέψεις αν αυτό που κάνεις επιτρέπετε ή όχι.

Τελικά βρήκαμε το βαν και αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο.

​

Πριν φτάσουμε περάσαμε από την πλατεία Azadi (Ελευθερίας).

​

Η πλατεία είναι τεράστια με πολλά σιντριβάνια και στο κέντρο ένα πύργο με τη μορφή μιας ιδιαίτερης αψίδας και ύψος 50μ.. Φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο και με ένα συνδυασμό Ισλαμικής και Σασσανιδικής αρχιτεκτονικής, είναι το σύμβολο της σύγχρονης Τεχεράνης. Κατασκευάστηκε το 1971 για να γιορταστούν τα 2500 χρόνια της Περσικής Αυτοκρατορίας και ονομάστηκε αρχικά Shahyad Aryamehr (Πύργος Μνήμης των Βασιλέων), για να μετονομαστεί σε Borj-e Azadi (Πύργος της Ελευθερίας), μιας και σε αυτή την πλατεία ξεκίνησαν οι μεγάλες αναταραχές που οδήγησαν στην πτώση του Σάχη και την εγκαθίδρυση του Ισλαμικού κράτους το 1979.

Για να σταματήσουμε ούτε λόγος. Η κίνηση απερίγραπτη. Έτσι ο οδηγός μας έκανε ένα κύκλο της πλατείας όσο πιο αργά τον έπαιρνε και έτσι μπορέσαμε να βγάλουμε μια δυο φωτογραφίες του εντυπωσιακού μνημείου.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, ξεφορτώσαμε τα πράγματα, χαιρετίσαμε τους δυο νέους Ιρανούς φίλους μας και μπήκαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου.

-Ώ, ρε φίλε, τι γίνεται τώρα;

Όλα στα φαρσί.

-Do you need any help? Where are you going?

-To Shiraz.

-I am going to Shiraz too. The check in has not open yet.

Έτσι γνωρίσαμε τη Shahin, Περσίδα συνταξιούχο δασκάλα, μετανάστη στη Νορβηγία, που είναι από το Σιράζ και ζει έξι μήνες στο Ιράν και έξι στα παιδιά της στο Όσλο.

​

Κάτσαμε σε ένα μαγαζί να τσιμπήσουμε κάτι. Η Shahin αρκέστηκε σε ένα τσάι. Μας ρώτησε σε ποιο ξενοδοχείο θα μέναμε αλλά δεν το ήξερε.

Στην ώρα μας κάναμε check in και πήγαμε στην πύλη μας. Μπήκαμε στο αεροπλάνο, βολευτήκαμε και ετοιμαστήκαμε για την πτήση μας. Το αεροπλάνο τα είχε τα χρονάκια του και ένα ρετουσάρισμα το ήθελε. Ήλπιζα πως δεν θα είχε την ίδια ανάγκη και στα μηχανικά του μέρη. Τέλος πάντων. Το ταξίδι ήταν μια ωρίτσα και πολύ καλό. Μόνο που είχε πολλά σύννεφα και δεν είδαμε τίποτα στη διάρκεια της πτήσης. Η προσγείωση ήταν εξαιρετική, αποχαιρετιστήκαμε με την Shahin και κατεβήκαμε. Καλώς ήλθαμε στο Σιράζ, την πόλη των Ποιητών.


Περισσότερες φωτογραφίες:

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/IRAN2015cTEHRAN1432015


Από το http://disaki.blogspot.gr/2015/03/3.html

και το http://disaki.blogspot.gr/2015/04/blog-post_23.html

 

[soudianos]

φωτό με σκηνές του δρόμου ή πλήθος κοσμου επιτρέπεται να παίρνουμε απ ότι βλέπω. οκ?

οπότε απαγορεύονται αυστηρώς. μόνο στη ζούλα.....

 

[dimosf]

οπότε απαγορεύονται αυστηρώς. μόνο στη ζούλα.....

Εγώ τράβαγα κανονικά και όχι στη ζούλα. Από όλο το ταξίδι ήταν οι μοναδικές φορές που παρουσιάστηκε πρόβλημα και πιστεύω πως είχε να κάνει με τις ιδιαίτερες συνθήκες (χρηματιστήριο). Άλλωστε το τελευταίο περιστατικό δεν αφορούσε κόσμο αλλά ένα κρατικό κτίριο.

 

[dimosf]

2. Στο Σιράζ των ποιητών και των κήπων!

​

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015 (Shanbéh 23 Espand 1393)

Στο αεροδρόμιο του Shiraz μας περίμενε ο Abbas, ο ξεναγός μας για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας. Γέννημα, θρέμμα του Shiraz με ηλικία κάτι λιγότερο από 40 χρονών, λαλίστατος και «γάτα»!! Μέσα σε όλα και όπως όλοι οι Πέρσες πρόθυμος να βοηθήσει και να λύσει όποιο πρόβλημα παρουσιάζονταν. Έξω από το αεροδρόμιο μας περίμενε ο Samad με το βαν του. Και αυτός θα ήταν μαζί μας για όλο το υπόλοιπο του ταξιδιού μας. Γύρω στα 60, από το Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν με πατέρα Κούρδο και μάνα Τουρκάλα (!!!).Λιγομίλητος αυτός αλλά το ίδιο πρόθυμος να βοηθήσει όταν χρειαζόταν.

Φορτώσαμε και μπήκαμε στην πόλη. Το Shiraz, με περισσότερους από 1.500.000 κατοίκους είναι η 5η μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Η κίνηση στους δρόμους ήταν το ίδιο χαοτική (για να μην πω περισσότερο) με την Τεχεράνη.

​

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, που έχει το όνομα του μεγάλου Σάχη του 18ου αι. Karim Khan Zand, και πήγαμε να πάρουμε τα κλειδιά. Ένα γκαρσόνι μας έφερε κρύο νερό αρωματισμένο με γιασεμί (εμένα σε ροδόνερο μου έφερνε). Ήταν ότι έπρεπε αυτό το καλωσόρισμα.

Ανεβήκαμε στα δωμάτια, ξεκουραστήκαμε λίγο και κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν. Ακούγαμε μουσική από τον ημιόροφο. Ανέβηκα και έριξα μια ματιά.

​

Δύο νέα παιδιά έπαιζαν και τραγουδούσαν υπέροχα περσικά τραγούδια. Ο ένας με την κιθάρα του και ό άλλος με το παραδοσιακό όργανο Ταρ. Και όλα αυτά στο τσαγάδικο (Chay-Khaneh) που λειτουργεί εκεί. Φυσικά και κάτσαμε και απολαύσαμε καφέ, τσάι και μουσική. Εκτός από υπέροχα τραγούδια της Περσικής κλασσικής μουσικής παίζουν και τζαζ και ροκ κομμάτια. Σε ένα τους διάλειμμα πιάσαμε μαζί τους κουβέντα. Μας είπαν διάφορα για τη μουσική και τα όργανα της Περσίας και στο τέλος ο ένας από αυτούς έγραψε στο μπλοκάκι μου τα ονόματα σπουδαίων Περσών μουσικών που παίζουν διάφορα όργανα. Φυσικά μου έγραψε και το email του.

Κάτσαμε πάνω από μια ώρα και ετοιμαστήκαμε για μια βόλτα στο βραδινό Σιράζ.

​

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, σε περίπου 150 μέτρα συναντήσαμε τη μεγάλη λεωφόρο Karim Khan Zand.

​

Διατρέχει όλο το κέντρο της πόλης και έχει από τη μια και την άλλη καταστήματα με όλων των ειδών τα καλούδια.

​

Ανάμεσα τους και ένα καταπληκτικό κτίριο στο οποίο γίνεται αναπαλαίωση.

​

Η κίνηση είναι απερίγραπτη μέχρι αργά το βράδυ και μάλλον όσο περνάει η ώρα αυξάνει. Για να περάσουμε απέναντι χρησιμοποιήσαμε την πεζογέφυρα με τις κυλιόμενες σκάλες. Κουρασμένοι και σχετικά πεινασμένοι είπαμε να δοκιμάσουμε καλαμπόκι. Πρόκειται για βρασμένους σπόρους καλαμπόκι που τους ανακατεύουν με τυρί, αλατοπίπερο και θέλεις με καυτερά (πολύ καυτερά όμως) πιπέρια, ανάλογα με το πόσο καυτά μπορεί να αντέξει ο ουρανίσκος σου. Το βάζουν σε ένα πλαστικό ποτήρι και σου το δίνουν μαζί με ένα κουταλάκι και μια χαρτοπετσέτα. Όλα αυτά γύρω στο ένα ΕΥΡΩ. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και απολαύσαμε το καλαμπόκι μας. Καλό ήταν. Για την επιστροφή διαλέξαμε μια πιο κασκαντερική πορεία ανάμεσα στα αυτοκίνητα και τότε είδαμε πως στο πεζοδρόμιο που είχαμε περάσει μια ώρα πριν γινόταν το αδιαχώρητο. Δεκάδες μικροπωλητές είχαν στρώσει κάτω πανιά με την πραμάτεια τους. Ούτε εκατοστό ελεύθερο. Μόνο ένας διάδρομος για τον κόσμο. Εκεί άνθρωποι, μαμάδες με παιδικά καροτσάκια,

​

εκεί και ένας πωλητής ξηρών καρπών με ένα καρότσι (αυτά της οικοδομής αλλά κάπως μεγαλύτερο) γεμάτο με ξηρούς καρπούς (!!!). Τι εικόνες!

Ο ύπνος ήρθε γρήγορα και ήταν γλυκός σαν τα όμορφα τραγούδια που μας προϋπάντησαν στην πόλη των Ποιητών! Shab be kheir (Καλή νύχτα)!!

 

[dimosf]

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015 (Yekshanbéh 24 Espand 1393)

Η μέρα ξημέρωσε λαμπρή και με σχετική ζέστη. Πήραμε πρωινό και στη συνέχεια πήγαμε με τα πόδια μέχρι τα γραφεία του πρακτορείου για να γνωρίσουμε αυτούς με τους οποίους επικοινωνούσαμε τόσο καιρό και να εξοφλήσουμε το ταξίδι.


Το Σιράζ, όπως είπαμε, είναι η 5η πόλη του Ιράν σε πληθυσμό και έχει μια ιστορία περίπου 4000 χρόνων. Βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της χώρας και κάτι λιγότερο από 1000 χμ. νότια της Τεχεράνης, σε μια κοιλάδα της οροσειράς του Ζάγκρου, σε υψόμετρο περίπου 1800μ.

Στο πέρασμα του χρόνου είδε στιγμές ακμής και παρακμής και υπήρξε πρωτεύουσα της Περσίας σε διάφορες φάσεις της ιστορίας της, με τελευταία τον 18ο αι. επί των ημερών του Σάχη KarimKhanZand.

Στη διάρκεια του μεσαίωνα υπήρξε μεγάλη άνθηση στις τέχνες και τις επιστήμες. Γέννησε και έθρεψε δύο μεγάλους ποιητές, όχι μόνο για την Περσία αλλά και για τον κόσμο όλο. Τον Σααντί (12ος αι.) και τον Χάφεζ (14ος αι.). Οι τάφοι τους είναι τόποι προσκυνήματος και όχι απλά τουριστικά αξιοθέατα. Ο Σααντί είναι ο «πατέρας» εκείνου του «Αγάπη μου, αγάπη μου» από τα «Χτυποκάρδια στα θρανία». Οι Ιρανοί πιστεύουν πως μέσα στα ποιήματά του Χάφεζ θα βρουν απαντήσεις σε κάθε αγωνία και ερώτημά τους (φαίνεται πως τόχε το χάρισμα), ερμηνεύοντας το απόσπασμα από το έργο του, που θα διαλέξουν τυχαία, κατά το δοκούν, κάτι σαν την Πυθία ένα πράγμα (!!!).


Από τον τάφο του Χάφεζ (Aramgah-e Hafez) αρχίσαμε τη γνωριμία μας με την πόλη. Βρίσκεται σε μικρή, σχετικά, απόσταση από το ξενοδοχείο μας, βορειοανατολικά του κέντρου μέσα σε ένα υπέροχο κήπο. Απ’ έξω διάφοροι τύποι με ένα κουτί γεμάτο χρωματιστά χαρτάκια και ένα παπαγαλάκι (ζωντανό!!) στο άλλο χέρι μας πλησίασαν. Το παπαγαλάκι διαλέγει ένα χαρτάκι που υποτίθεται πως γράφει κάτι για τα μελλούμενά σου! Δεν ζητούν χρήματα, αλλά αν θέλεις δεν θα πουν όχι. Φυσικά είναι γραμμένα στα φαρσί και αυτό σημαίνει πως κάποιος πρέπει να στο μεταφράσει. Ένας από την παρέα πήρε, αλλά ο Abbas μας είπε πως θα μας το εξηγήσει στο τέλος μέσα στο βανάκι, για να μη χάνουμε χρόνο και εκεί ξεχάστηκε. Κρίμα γιατί δεν μάθαμε τις μας επιφυλάσσει η τύχει!

Πληρώσαμε και εδώ το εισιτήριο και μπήκαμε.

​

Κήπος, σκάλες στο βάθος, μια εντυπωσιακή στοά με διπλή κιονοστοιχία και αμέσως μετά μια πλατεία και στη μέση,

​

σε υπερυψωμένο βάθρο,

​

κάτω από ένα θόλο που στηρίζεται σε 8 κολώνες ο τάφος.

​

Είναι φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο όλο σκαλισμένο και γύρω έχει χοντρό γυαλί αφήνοντας εκτεθειμένο το πάνω μέρος.

​

Είχε αρκετό κόσμο. Το εντυπωσιακό είναι πως οι Ιρανοί έχουν μια σχέση πολύ ζωντανή με την ποίηση. Έβλεπες νέες τσαντοροφορεμένες κοπέλες να κάθονται ένα γύρο και να διαβάζουν ή να απαγγέλουν ποιήματα. Άλλοι άφηναν ένα λουλούδι στον τάφο, ακουμπούσαν το χέρι πάνω του και απήγγειλαν κάτι από μέσα τους. Ένα γύρο έβλεπες χείλη να κουνιούνται και πρόσωπα με σεβασμό να «προσεύχονται», όχι σε κάποιο Θεό ή Άγιο, αλλά σε ένα Ποιητή (!!!!). Α:κόμα και μικρά παιδία! ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ!!!!

Πραγματικά αισθάνθηκα άβολα που δεν μπορούσα να πάρω κι εγώ μέρος σε αυτή τη διαδικασία και απλά κοίταζα, σαν τουρίστας, χωρίς να μπορώ να μπω πιο βαθειά σε όλο αυτό που έβλεπα.

Στο έδαφος της πλατείας υπάρχουν παλιές ταφόπλακες μιας και ο χώρος χρησιμοποιούνταν παλιότερα σαν νεκροταφείο, αλλά δεν χρησιμοποιείται πια, εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Και αυτές είναι όταν πρόκειται για εξέχουσες προσωπικότητες της πόλης. Βλέπεις λοιπόν γύρω από αυτή την πλατεία σκαλιά που οδηγούν σε άλλους χώρους

​

με τάφους κάποιων από τα επιφανή τέκνα του Σιράζ,

​

κάποιοι μέσα σε εντυπωσιακά κτίρια.

 

[dimosf]

Κάπου εκεί τελείωσε η επίσκεψη στον τάφο του Χάφεζ. Αποφασίσαμε να μην πάμε στο τάφο του Σααντί και να πάμε να δούμε έναν από τους διάσημους κήπους της πόλης. Διαλέξαμε τους Βοτανικούς κήπους Eram (Bagh-e-Eram) ή «Κήπους του Παραδείσου» που βρίσκονται στη λίστα των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Βρίσκονται στα βορειοδυτικά του κέντρου σε μια περιοχή που καταλαβαίνεις αμέσως πως κατοικείται από εύπορους.

​

Βλέπεις σπίτια που θυμίζουν ανάκτορα αλλοτινών καιρών! Και όμως είναι σύγχρονα! Μπροστά σε ένα από αυτά τα «παλάτια» μας άφησε το βαν.

Οι κήποι Eram δεν είναι γνωστό από πότε υπάρχουν. Ισχυρές, όμως, μαρτυρίες συνηγορούν πως έχουν μια ηλικία περίπου 900 χρόνων, από τα χρόνια των Σελτζούκων.. Από τον 11ο αι αναφέρονται σε έργα διαφόρων λογίων, ανάμεσά τους και του Χάφεζ,. Άλλαξαν πολλούς ιδιοκτήτες, βασιλιάδες και μη, όπως οι Σάχηδες της δυναστείας των Zand (18ος αι). Πέρασαν στα χέρια κάποιων από τους αρχηγούς της νομαδική φυλής των Κασκάϊ, από τους οποίους τους αγόρασε ένας από τους σάχηδες της δυναστείας των Qajar

​

που κατασκεύασε το μέγαρο που υπάρχει πολύ κοντά στην κεντρική είσοδο των κήπων.

​

Σήμερα οι κήποι ανήκουν στο Πανεπιστήμιο του Σιράζ που τους έχουν μετατρέψει σε Βοτανικούς Κήπους έχοντας φυτέψει φυτά από τα πέρατα του κόσμου. Είναι επισκέψιμοι και λειτουργούν σαν μουσείο (με εισιτήριο βεβαίως).

Πληρώσαμε κι εμείς το εισιτήριό μας και μπήκαμε.

​

Γίνονταν έργα στα κτίρια και γι αυτό ήταν κλειστά. Οι κήποι όμως ήταν ανοικτοί.

​

Το υπέροχο κτίριο με την πανέμορφη σκεπαστή βεράντα στον όροφο και την πρόσοψη διακοσμημένη με διάφορες παραστάσεις ψηφιδωτών

​

έχει μπροστά του μια μικρή τετράπλευρη «λίμνη» από την οποία. ξεκινούν τρεχούμενα νερά προς τους κήπους. Κάναμε βόλτες, θαυμάσαμε, φωτογραφήσαμε και φυσικά φωτογραφηθήκαμε. Είναι εντυπωσιακό πως οι Ιρανοί, που η χώρα τους είναι ερημική σε μεγάλο της μέρος, λατρεύουν τα τρεχούμενα νερά και φτιάχνουν υπέροχους κήπους και πάρκα. Και όχι μόνο τους φτιάχνουν αλλά τους φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού! (Απαγορεύεται οποιαδήποτε σύγκριση!!).


Φεύγοντας από τους Κήπους Eram, ο Abbas μας πρότεινε να πάμε για Ξηρούς Καρπούς(!!!). Κανονικά μια τέτοια πρόταση θα ακούγονταν αστεία, και προς στιγμή κοιταχτήκαμε αμήχανα με ένα χαμόγελο που έλεγε: «Πλάκα μας κάνεις;». Αυτός όμως επέμενε και είπαμε να δοκιμάσουμε. Αυτό που είδαμε τελικά ξεπερνούσε κάθε φαντασία και κάθε τι που ξέρουμε. Ένα τεράστιο μαγαζί

​

με δεκάδες μεγάλα μεταλλικά μπωλ γεμάτα με ξηρούς καρπούς, πολλούς από τους οποίους βλέπαμε για πρώτη φορά. Και αποξηραμένα φρούτα

​

και γλυκίσματα και …. και …. και …..και τι δεν είχε εκεί μέσα. Και όλα αυτά μπορούσες να τα δοκιμάσεις!! Φυσικά και δοκιμάσαμε πολλά και τα ευχαριστηθήκαμε, αλλά αν αποφασίζαμε να τα δοκιμάζαμε όλα θα φεύγαμε από εκεί μέσα με βαριά δυσπεψία. Μια υπάλληλος μας είχε χρεωθεί, μας εξηγούσε τι ήταν το κάθε τι και έβαζε ότι θέλαμε να αγοράσουμε. Πήραμε λίγα πράγματα, γιατί διαπιστώσαμε πως δεν ήταν και τόσο φτηνά, και φύγαμε έχοντας κόψει την πείνα προς το παρόν. Έτσι προτείναμε πριν το φαΐ να πάμε για ένα καφέ.