Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου

[travelbreak]

Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.

Σε αυτή τη χώρα τα πρωινά (breakfast) τους δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Εγώ κάθε πρωί αν δεν έτρωγα ομελέτα θα έμενα νηστικός. Είχε πράγματα να φας, όπως για παράδειγμα κοτόπουλο ή ρεβίθια. Αυτά όμως δεν τρώγονται το πρωί από Έλληνες. Συνήθως έχει και κάποιο είδος ψωμιού όπου μπορείς να βάλεις μαρμελάδα και βούτυρο ή μόνο το ένα από αυτά. Άρα μένει μόνο η ομελέτα ή τα αυγά μάτια. Στα μισά ξενοδοχεία δεν έχει καφέ. Είτε πρέπει να τον πληρώσεις είτε δεν έχει καθόλου. Νομίζω τα καλύτερα πρωινά τα φάγαμε στο Islamabad και στη Λαχόρη. Όσο καλά και να είναι τα ξενοδοχεία της επαρχίας υστερούν σε μερικά πράγματα, μεταξύ αυτών και στο πρωινό. Πάντως σχεδόν κάθε μέρα κάτι βρίσκουμε να φάμε το οποίο θα μας κρατήσει μέχρι το βράδυ. Συνήθως όλη την υπόλοιπη μέρα δεν βάζω τίποτα στο στόμα μου. Εξαίρεση είναι μερικές φορές κάποια φρούτα. Κάθε τόσο αγοράζαμε από τους πλανόδιους βερίκοκα, μήλα, μάγκο ή ροδάκινα.
Η αστυνομικοί συνοδοί μας:

Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας είχε απλώς μετακίνηση από το Swat μέχρι την περιοχή Chitral που θα μέναμε στο χωριό Ayun. Ο Σαχίντ μου είχε πει ότι εκεί υπάρχει ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο. Περίμενα με ανυπομονησία να φτάσουμε για να το απολαύσω. Η απόσταση ήταν 230 χιλιόμετρα και το google την έδινε σε περίπου 6 ώρες. Όμως ο ξεναγός μας ήθελε να φύγουμε νωρίς και μόνο πολύ αργότερα καταλάβαμε το λόγο. Στο πρόγραμμα δεν υπήρχε καμία επίσκεψη, αν και κοντά στη διαδρομή υπήρχαν κάποια ενδιαφέροντα σημεία που μπορούσαμε να δούμε. Εμείς ακολουθήσαμε απλά την πορεία μας και παρόλα αυτά φτάσαμε μετά από 12 ώρες στο ξενοδοχείο, όταν πια είχε πέσει το σκοτάδι για καλά. Πράγματι το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό. Έστω και μέσα στο σκοτάδι μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο ωραίο ήταν, απλά και μόνο βλέποντας τους κήπους. Τα δωμάτια ήταν τεράστια αλλά δεν θα έλεγα ότι ήταν τόσο μοντέρνα.

Στο Swat και ακριβώς στις 8:00 το πρωί μας περίμενε μία μοτοσυκλέτα με δύο αστυνομικούς για να μας συνοδέψει. Αυτή τη φορά και οι δύο αστυνομικοί κρατούσαν μεγάλα όπλα. Για να μην τα πολυλογώ, αφού τα έχω ξαναπεί, μέχρι περίπου τις μία το μεσημέρι η συνοδεία μας άλλαζε κάθε 5 με 10 km. Μερικές φορές ίσως και λίγο παραπάνω. Άλλοτε ήταν δύο μοτοσικλετιστές και άλλοτε αυτοκίνητο με τουλάχιστον τέσσερις αστυνομικούς. Οι δύο από αυτούς βρίσκονταν στο πίσω μέρος κρατώντας τα όπλα τους έτοιμα για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Με όλους αυτούς τους αστυνομικούς δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις γιατί με κάποιους δεν ήρθαμε καν σε επαφή. Και αυτό γιατί την ώρα που σταματούσαν οι προπορευόμενοι αστυνομικοί, ταυτόχρονα ξεκινούσαν οι επόμενοι (που μας περίμεναν σε προκαθορισμένο σημείο) κι εμείς τους ακολουθούσαμε χωρίς καν να σταματήσουμε.

Με μερικούς όμως βγάλαμε πολλές φωτογραφίες καθώς και βίντεο. Μάλιστα ο ένας μου έδωσε και τον αριθμό WhatsApp και μου ζήτησε να του στείλω ένα βίντεο που τράβηξα με το κινητό μου. Όλοι αυτοί πιστεύουν ότι τα δικά τους κινητά είναι υποδεέστερα των δικών μας. Εγώ δεν μπορώ να ξέρω αλλά η αλήθεια είναι ότι το δικό μου βγάζει πολύ καλές φωτογραφίες και βίντεο. Μπορεί να μην είναι ένα ακριβό samsung ή iphone αλλά εγώ είμαι ευχαριστημένος. Το βράδυ που είχα καλό ίντερνετ του έστειλα το βίντεο και ο άνθρωπος με ευχαρίστησε. Μάλιστα και εκείνος μου έστειλε ένα δικό του. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νέα παιδιά, λίγο πάνω από τα 25, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που είναι στα 50.

Ακόμα και όταν είχαμε τη συνοδεία των αστυνομικών εμείς σταματούσαμε για φωτογραφίες, ουσιαστικά όποτε θέλαμε. Το ίδιο φυσικά έκαναν και εκείνοι, αφού έπρεπε να παραμένουν δίπλα μας. Στις περιπτώσεις που σταματήσαμε για καφέ ή για βενζίνη και εμείς βγήκαμε και περπατήσαμε λίγο πιο πέρα, πάντα ένας οπλισμένος από αυτούς ερχόταν κοντά μας. Τρελή αυτή η ιστορία με τους αστυνομικούς. Ευτυχώς στη μέση της διαδρομής μας παράτησαν και συνεχίσαμε μόνοι μας στους δικούς μας ρυθμούς.
Το παιδί εδώ είναι μαθητής που περνάμε αυτό το βαγόνι απέναντι το ποτάμι:

Στην αρχή της διαδρομής μας το πρωί είχαμε εκνευριστεί γιατί θεωρήσαμε ότι αυτή η μέρα θα ήταν χαμένη. Η ιστορία με την επικοινωνία με τους αστυνομικούς δεν μας έλεγε πλέον και πολλά πράγματα. Μάλλον μας κούραζε κιόλας. Μάλιστα το ένα αστυνομικό αυτοκίνητο έτρεχε σαν τρελό με αποτέλεσμα να νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε να συγκρουστούμε ή να σκοτώσουμε κάποιον πεζό ή μοτοσικλετιστή. Ο Asif φώναζε στον οδηγό μας να πηγαίνει πιο αργά και ας κάνουν ό,τι ήθελαν οι προπορευόμενοι αστυνομικοί. Εκείνος όμως έτρεχε γιατί φαίνεται τους φοβόταν.

Στην αρχή πράγματι η διαδρομή δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Έτσι κάναμε λίγες στάσεις. Προς το τέλος όμως δηλαδή στα τελευταία 50 χιλιόμετρα ήταν πάρα πολύ όμορφη η φύση δίπλα στο ποτάμι, που είχε το όνομα της περιοχής του Chitral. Εμείς βέβαια επιδιδόμασταν μέσα από το αυτοκίνητο σε διαγωνισμό καλύτερης φωτογραφίας μουσουλμάνων γυναικών. Είχε πλάκα γιατί όταν έδειχνε ο ένας στον άλλον τη φωτογραφία που τράβηξε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε εύκολα αν ήταν από μπροστά ή από το πίσω μέρος του κεφαλιού. Τόσο πολύ κουκουλωμένες ήταν πολλές από αυτές. Μάλιστα οι πιο πολλές φορούσαν ροζ φορέματα από πάνω μέχρι κάτω. Προσέχαμε βέβαια να μη μας πάρουν χαμπάρι και ας βρισκόμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Φυσικά δεν είναι και χαζές και καταλάβαιναν τι γίνεται, οι περισσότερες πιστεύω.

Από τη στιγμή που έφυγαν οι αστυνομικοί που μας συνόδευαν, νιώσαμε πολύ πιο όμορφα αφού θα κάναμε όσες στάσεις θέλαμε. Και είναι αλήθεια ότι κάναμε πάρα πολλές. Εγώ σε μία από αυτές αγόρασα ένα κιλό μάνγκο και περίπου 1 κιλό ροδάκινα, πληρώνοντας 500 ρουπίες δηλαδή περίπου 1,7 ευρώ. Όταν βέβαια είδα πόσο πολλά ήταν αναρωτιόμουν πότε θα προλάβουμε να τα φάμε πριν ωριμάσουν πολύ και τα πετάξουμε. Άσε που έχουμε ακόμα μήλα που είχαμε πάρει πριν από μία βδομάδα. Τελικά τα φάγαμε όλα. Ειδικά τα μάνγκο έφυγαν με την πρώτη επίθεση που τους κάναμε το βράδυ στο δωμάτιο. Δε φτουράνε κιόλας, είναι και νόστιμα!

Το ξενοδοχείο που μείναμε στο Ayun λέγεται Ayun fort. Για να φτάσουμε σε αυτό, όταν κάναμε την παράκαμψη από το δρόμο που πηγαίνει στο Chitral, την πόλη εννοώ τώρα, ενώ μας έμεναν πέντε, έξι χιλιόμετρα, κάναμε περίπου μισή ώρα για να φτάσουμε, γιατί ο δρόμος ήταν πολύ κακός. Μας είχε βγει πια η ψυχή και δεν είχαμε καμία όρεξη για να ευχαριστηθούμε το ίδιο το ξενοδοχείο.

Από το απόγευμα ο ξεναγός μας είχε τηλεφωνήσει και είχε παραγγείλει το φαγητό που θα τρώγαμε. Ο λόγος είναι ότι δεν έχει πολύ κόσμο να μένει στο ξενοδοχείο και έπρεπε είτε να πάνε να ψωνίσουν είτε να ετοιμάσουν το φαγητό στην ώρα που το θέλαμε. Εμείς τους είπαμε ότι το θέλαμε στις 8:30. Πράγματι εκείνη την ώρα πήγαμε και περιμέναμε να έρθουν να μας σερβίρουν. Εγώ με την Ντίνα παραγγείλαμε μισό κιλό αρνάκι καυτερό και ο Γιάννης άλλο μισό κιλό αρνάκι αλλά όχι καυτερό. Καθίσαμε στο τραπέζι και περιμέναμε αλλά μας έφεραν μονάχα μισό κιλό αρνάκι το οποίο δεν ήταν καυτερό. Οι άνθρωποι δεν παίζονται. Σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνουμε να φάμε σε αυτό το ταξίδι γίνονται τέτοια λάθη.

Εγώ μόλις είδα ότι δεν μου έφεραν φαγητό και μου πρότειναν να μου ετοιμάσουν κοτόπουλο για να φάω, τσαντίστηκα. Γι’ αυτό σηκώθηκα και έφυγα και είπα στην παρέα ό,τι πηγαίνω να φάω τα φρούτα που είχα αγοράσει το απόγευμα. Πράγματι πήγα στο δωμάτιο και αν και η Ντίνα ήρθε σε λίγο να μου προτείνει να γυρίσω πίσω, εγώ έκατσα και έφαγα τα φρούτα μου, ενώ η Ντίνα γύρισε στην υπόλοιπη παρέα.

Και εγώ όμως όταν έφαγα αρκετά από τα φρούτα, πήρα ένα ποτήρι με λίγη ρακή και πήγα στο εστιατόριο ξανά. Τους είπα τα καθέκαστα και καθίσαμε σαν μία ωραία παρέα και τα λέγαμε, εμείς οι τέσσερις εκδρομείς και ο οδηγός με τον ξεναγό. Εγώ πραγματικά δεν είχα πρόβλημα που έγινε έτσι, γιατί ήξερα ότι και να μου έφερναν το αρνάκι πιο πολύ ώρα θα έγλειφα τα κόκκαλα παρά που θα μάσαγα το κρέας. Πήγαμε και λίγο στους κήπους με ωραίο φωτισμό και κυρίως με θέα στα απέναντι βουνά και στο χωριό από κάτω. Κατά τις 10 φύγαμε όλοι από το εστιατόριο και πήγαμε για ξεκούραση στα τεράστια δωμάτιά μας.

Να και η διαδρομή μας:

Εδώ έχουμε και 3 βίντεο:

 

[travelbreak]

Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.

Το ωραίο μέρος που μέναμε και η θέα από αυτό:

Πριν ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι, θεωρούσα ότι η πιο σημαντική μέρα θα ήτανε η σημερινή, αφού θα επισκεπτόμασταν την θρυλική για τους Έλληνες περιοχή των Καλάς. Χρόνια πολλά τώρα ακούμε και διαβάζουμε για κάποιους υποτιθέμενους απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι υπάρχουν στο Πακιστάν. Είναι η περίφημη φυλή των Καλάς που διαφέρουν πολύ από όλους τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι τόσο μελαμψοί και έχουν ξανθά μαλλιά και πολύ από αυτούς γαλανά μάτια.
Στον πηγαιμό μας:

Δεν πίστευα πριν από μερικά χρόνια ότι θα μπορούσα να επισκεφτώ αυτό το μέρος. Το Πακιστάν ήταν μία επικίνδυνη περιοχή όπως διαβάζαμε, με πολύ συχνές ταραχές, ειδικά σε αυτή την περιοχή που ζούσαν οι Καλάς, αφού συνορεύει με το Αφγανιστάν. Αυτό σημαίνει ότι οι Ταλιμπάν κατά καιρούς έβρισκαν καταφύγιο σ’ αυτά τα βουνά και μάλιστα από το 2007 μέχρι το 2009 αυτές τις περιοχές του Πακιστάν τις είχαν κατά κάποιο τρόπο κατακτήσει. Είχα ακούσει επίσης για έναν καθηγητή τον επαγγελματικών λυκείων με το όνομα Αθανάσιος Λερούνης, ο οποίος από το 1995 ταξίδευε στην περιοχή αυτή και βοηθούσε τους ανθρώπους που ήταν σε κακή κατάσταση, για να ορθοποδήσουν. Είχε κάνει προσπάθειες να μαζέψει χρήματα στην Ελλάδα και να τα μεταφέρει στην περιοχή ώστε να χτιστούν σχολεία και άλλα κοινωφελή κτίρια για υπηρεσίες. Έτσι σήμερα οι Καλάς παραδέχονται ότι ο Αθανάσιος όπως το λένε, τους βοήθησε πολύ.

Με τις δικές του εκκλήσεις η Ελληνική κυβέρνηση έστειλε αρκετή βοήθεια, κυρίως οικονομική, στην περιοχή αυτή των απογόνων των Ελλήνων στρατιωτών του Αλεξάνδρου. Επιπλέον πολύ Έλληνες εθελοντές έρχονται συχνά και συμμετέχουν σε κατασκευές και άλλες δραστηριότητες των ντόπιων κατοίκων. Στα χωριά που επισκεφθήκαμε όλα αυτά τα είδαμε σε αυτά που μας έλεγαν οι ίδιοι οι Καλάς. Είδαμε και πολλές ταμπέλες οι οποίες έγραφαν στα ελληνικά και στα αγγλικά για τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης για κατασκευή κάποιων έργων στην περιοχή. Αυτή την περίοδο που πήγαμε, μάλλον δεν υπήρχε κάποιος Έλληνας εθελοντής στους Καλάς, όπως μας είπε μία κοπέλα, η οποία ανέκαθεν συμμετείχε στις δραστηριότητες των Ελλήνων.

Τον Λερούνη τον είχαν απαγάγει οι ταλιμπάν τον Σεπτέμβριο του 2009 και τον κράτησαν όμηρο για οκτώ μήνες. Πρόσφατα εξέδωσε τρίτομο βιβλίο για τη φυλή των Καλάς (Καλάσσα). Δείτε εδώ:

Το πρωί ξεκινήσαμε στις 8:00 με ένα Τoyota Ρrado και ένα καταπληκτικό οδηγό, εμείς οι 4 μαζί με τον Asif για μία ολοήμερη εκδρομή στην περιοχή των Καλάς. Η φυλή των Καλάς κατοικεί σε τρεις κοιλάδες, η μεγαλύτερη από τις οποίες ονομάζεται Bumburet. Ήταν η κοιλάδα που θα πηγαίναμε αφού είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η απόσταση από το Ayun που μέναμε δεν ήταν μεγάλη. Όμως ο δρόμος ήταν άθλιος, αλλά για μας τους τουρίστες καταπληκτικός, και αυτός ήταν ο λόγος που πήραμε το Ρrado. Κάναμε λίγο πάνω από μία ώρα για να φτάσουμε στο μουσείο, το οποίο και αυτό είναι χτισμένο με τη συνδρομή των Ελλήνων. Το μουσείο είναι λαογραφικό και είχε πολύ ενδιαφέρον.

Δίπλα από αυτό ακούγαμε φωνές από παιδιά και καταλάβαμε ότι πρέπει να ήταν σχολείο. Πράγματι ήταν ένα δημοτικό σχολείο των Καλάς και πήγαμε στο κτίριο, που ήταν ουσιαστικά το ίδιο με το κτίριο του μουσείου να δούμε τι γίνεται. Είδαμε πέντε τάξεις με μικρά παιδιά και μόλις μιλήσαμε σε ένα δάσκαλο και του είπαμε ότι ήμασταν Έλληνες, άρχισε αμέσως να μας φέρεται πολύ φιλικά και μας έβαλε μέσα στην τάξη για να δούμε τα παιδιά. Αυτό έγινε και με τους υπόλοιπους δασκάλους και δασκάλες των άλλων τάξεων.

Η δασκάλα αυτή πήγαινε στο σχολείο με το μωρό της:

Το ωραίο ήταν ότι τα αγόρια φορούσαν μία συγκεκριμένη τυπική στολή του σχολείου αλλά τα κορίτσια φορούσαν την παραδοσιακή στολή της περιοχής των Καλάς. Για πάνω από μισή ώρα καθόμασταν στις τάξεις και βλέπαμε τα παιδιά και μιλούσαμε με τους δασκάλους. Όταν χτύπησε το κουδούνι βγήκαν τα παιδιά διάλειμμα. Και όταν λέμε κουδούνι μιλάμε για ένα παιδί που κρατούσε ένα σίδερο και το χτυπούσε πάνω σε ένα άλλο σίδερο που ήταν κρεμασμένο σε ένα τοίχο. Έτσι έβγαινε ο ήχος που έδωσε το σύνθημα στα παιδιά να κάνουν διάλειμμα. Και εκεί στο διάλειμμα είχαμε επαφή με τα παιδιά και τους δασκάλους, για φωτογραφίες κυρίως. Μας κάλεσαν επίσης οι δάσκαλοι και μας προσέφεραν ένα υπέροχο τσάι.

Μετά από αυτή τη μεγάλη στάση ανεβήκαμε στο τελευταίο χωριό των Καλάς, πού ονομάζεται Karakul. Εκεί επισκεφθήκαμε τον νεκροταφείο, όπου μέχρι πριν από κάμποσα χρόνια οι άνθρωποι έβαζαν σε κάποια κουτιά τους νεκρούς, τα οποία άφηναν ανοιχτά σε αυτό τον χώρο. Όμως λόγω της δυσοσμίας η κυβέρνηση απαγόρευσε αυτό τον τρόπο και τους υποχρέωσε να θάβουν κανονικά τους νεκρούς τους.

Το χωριό από κει που ήμασταν δεν φαινόταν, πέρα από κάποια μαγαζιά που ήταν στον κεντρικό δρόμο. Όμως ο ξεναγός μας ήξερε και μάς έστειλε να κάνουμε μία βόλτα ανηφορικά που ήταν το ίδιο το χωριό. Τα σπίτια ήταν χτισμένα σε μία απότομη πλαγιά του βουνού. Δεν ήταν πολλά και το ένα ήταν κολλητό με το άλλο. Δεν είδαμε πολλούς άντρες στο χωριό γιατί δούλευαν στα χωράφια. Και εκείνοι που είδαμε δούλευαν σε εργασίες κατασκευής και επιδιόρθωσης των κατοικιών του χωριού. Όμως υπήρχαν πολλές γυναίκες και ήταν όλες ντυμένες με τις παραδοσιακές πολύχρωμες στολές τους και αυτό το ιδιαίτερο καπέλο με την ουρά. Μάλιστα από ένα μαγαζάκι η Ντίνα αγόρασε ένα τέτοιο καπέλο σε εξευτελιστική τιμή, δηλαδή χίλιες ρουπίες.

Μιλήσαμε με μία οικογένεια που ήταν στο σπίτι της. Μόλις τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες χάρηκαν πολύ και μας κάλεσαν για τσάι ακόμα και για φαγητό. Ειδικά ο άντρας μας έλεγε περήφανος ότι η παππούδες του ήταν Έλληνες. Εμείς φυσικά δεν μείναμε για φαγητό, αλλά αφού βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο χωριό. Είδαμε κάποιες γυναίκες και τις τραβήξαμε φωτογραφία. Μερικές από αυτές δεν ήθελαν και έτσι εμείς δεν επιμέναμε. Όμως καμία δεν μας ζήτησε χρήματα. Σε άλλη περίπτωση μόνο 2 γυναίκες ζήτησαν χρήματα αλλά όχι για φωτογράφηση αλλά μάλλον για να εκμεταλλευτούν τους τουρίστες πού ήρθαν στο χωριό τους.

Αφού κάναμε την βόλτα μας προχωρήσαμε στο επόμενο χωριό που έχει το όνομα Batrik. Κάναμε κι εκεί μια μικρή βόλτα και μιλήσαμε με μία οικογένεια ηλικιωμένων ανθρώπων, οι οποίοι μαγείρευαν το φαγητό τους. Οι γυναίκες ήταν λίγο ντροπαλές και δεν ήθελαν και τόσο πολλές φωτογραφίες, αλλά δεν είχαν και μεγάλο πρόβλημα.

Κάναμε μία τρίτη στάση στο πρώτο χωριό που ήταν το σχολείο. Αυτό μάλλον είχε το περισσότερο ενδιαφέρον από τα τρία χωριά που είδαμε. Τα σπίτια ήταν κολλητά το ένα με το άλλο και οι δρόμοι πάρα πολύ στενοί που ίσα-ίσα μπορεί να χωρέσει ένα μηχανάκι. Έτσι οι άνθρωποι αναγκάζονται και κουβαλούν με ζώα ή στα χέρια τους ακόμα και τα πιο βαριά πράγματα. Η βόλτα μας είχε μεγάλο ενδιαφέρον αφού βρήκαμε και μία κοπέλα που μας είπε διάφορα πράγματα για τις δραστηριότητες των Ελλήνων εθελοντών και της κυβέρνησης. Μιλούσε καλά αγγλικά.

Αυτή η επικοινωνία με τους ανθρώπους μάς χαροποίησε και μάς συγκίνησε όλους. Νομίζω ότι αν δεν ήμασταν Έλληνες δεν θα είχαν τόσο ενδιαφέρον να μάς μιλήσουν οι άνθρωποι εκεί. Ούτε και εμείς φυσικά θα δείχναμε τόσο ενδιαφέρον γι’ αυτά τα χωριά. Όμως πιστεύω ότι ένας οποιοσδήποτε τουρίστας πρέπει να επισκέπτεται αυτή την περιοχή που έχει μία ιδιαιτερότητα για τα έθιμα και για τις στολές των γυναικών. Ίσως θα έπρεπε να το κανονίσω να επισκεφθούμε τους Καλάς περίπου μία εβδομάδα αργότερα που θα είχαν τις γιορτές τους. Κάνουν φεστιβάλ για να αποχαιρετήσουν το καλοκαίρι. Όμως έχουμε και εμείς διάφορα στην Ελλάδα και δεν μπορούσα να ξεπεράσω την 20η Αυγούστου σε αυτό το ταξίδι. Τα ελληνικά πρακτορεία που φέρνουν τουρίστες στους Καλάς μένουν σε κάποιο από τα χωριά να δουν το βράδυ αυτές τις γιορτές. Τώρα δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και γι’ αυτό η περιήγησή μας τελείωσε σχετικά σύντομα. Έτσι ενώ θεωρητικά η βόλτα μας ήταν για όλη τη μέρα, εμείς από τις 1:00 το μεσημέρι δεν είχαμε πια τι να κάνουμε.