Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου

[travelbreak]

Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.

Όπως είχαμε κανονίσει από την προηγούμενη ημέρα, πήραμε το πρωινό στις 6:00 το πρωί και στις 6:30 με το αυτοκίνητό μας και ξεκινούσαμε για να πάμε όσο πιο γρήγορα γινόταν στη Λαχόρη. Υπάρχουν δύο δρόμοι για να πάει κάποιος. Ο ένας είναι ο δρόμος της εθνικής οδού που έχει απόσταση 377 km, αλλά το κάνεις σε λίγο πάνω από 4 ώρες. Ο άλλος έχει απόσταση 320 km αλλά κάνεις μία ώρα περίπου περισσότερο. Εμείς κάναμε μία αλλαγή στο πρόγραμμα. Ήταν να πάμε από τον ένα δρόμο και να γυρίσουμε από τον άλλο και τους αλλάξαμε. Έτσι πήραμε τον πιο σύντομο χρονικά για να πάμε γρηγορότερα στην όμορφη πόλη. Με δύο τρεις μικρές στάσεις φτάσαμε στην Λαχόρη πριν τις 12 μεσημέρι.

Η διαδρομή δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί η περισσότερη ήταν σε ένα επίπεδο έδαφος, με ένα δρόμο που είχε τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση. Μόνο σε ένα σημείο έπρεπε να ανέβουμε και να κατέβουμε ένα βουνό, σχετικά χαμηλό όμως. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 300 μέτρα υψόμετρο περισσότερο από την υπόλοιπη πεδιάδα. Όταν ήταν λοιπόν να πάρουμε την κατηφόρα, αστυνομικοί σταματούσαν όλα τα οχήματα που ήταν μεγαλύτερα από το δικό μας και τα μάζευαν για να κατέβουν την κατηφόρα όλα μαζί, ενώ μπροστά ήταν ένα αστυνομικό όχημα. Μας είπαν ότι αυτό γίνεται γιατί πριν από κάμποσο καιρό έγινε ένα τρομερό δυστύχημα και δεν ήθελαν να ξανασυμβεί σε αυτό τον δρόμο, που ενώ είχε αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας, στην κατηφόρα ήταν πολύ επικίνδυνος.

Ο Ασίφ μας είπε ότι το βράδυ είχε πλημμύρες στη Λαχόρη. Το διαπιστώσαμε όταν φτάσαμε που ορισμένοι δρόμοι ήταν ποτάμια. Μάλιστα μια φορά αναγκαστήκαμε και κάναμε αναστροφή, αφού δεν μπορούσε κανείς να περάσει από το δρόμο που είχε τουλάχιστον ένα μέτρο νερό. Σε μεγάλο μέρος της διαδρομής μας ως τη Λαχόρη άλλωστε έβρεχε, και σε μερικές περιπτώσεις καταρρακτωδώς.

Η πρώτη στάση που κάναμε στη Λαχόρη (πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας, στο οποίο πήγαμε σχεδόν βράδυ) ήταν για να επισκεφθούμε την παλιά πόλη. Είχε ακόμα μια ψιλή βροχή, αλλά σύντομα και αυτή σταμάτησε. Όλη η πόλη θυμίζει καθαρά Ινδία, αφού η απόσταση από τη γειτονική χώρα δεν είναι παραπάνω από 30 km. Όταν λέω ότι θυμίζει Ινδία, εννοώ ότι έχει πολλούς βρώμικους δρόμους, μαγαζιά πολύ μικρά, που πουλούν όμως πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και άπειρο κόσμο να γυρίζει εδώ και εκεί, με κάποιον σκοπό φαντάζομαι. Ανά πάσα στιγμή φυσικά κινδυνεύεις να σε τρακάρει ένα μηχανάκι ή ένα αυτοκίνητο και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Η παλιά πόλη στη Λαχόρη είναι τεράστια, αλλά εμείς περπατήσαμε περίπου 10 λεπτά για να φτάσουμε σε ένα πάρα πολύ όμορφο τζαμί. Πήραμε μια γεύση από την περιοχή και το κλίμα της. Πριν φύγουμε κάναμε και μικρή βόλτα στα πέριξ.

Μετά γυρίσαμε πίσω και πήραμε το αυτοκίνητο μας και κατευθυνθήκαμε στο παλιό κάστρο της πόλης. Εκεί ήταν πολύ όμορφα γιατί είχε κάποια πολύ παλιά κτίρια τα οποία όταν είχαν κατασκευαστεί σίγουρα θα ήταν πανέμορφα και με μεγάλες πολυτέλειες. Τώρα οι αναπαλαιώσεις δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένες και έτσι δεν τα απολαμβάνεις. Στο χώρο αυτό υπάρχουν και δύο μεγάλα τζαμιά τα οποία βέβαια επισκεφθήκαμε. Το ένα είναι το υπέροχο Badshahi Mosque.

Εννοείται ότι και εδώ υπήρχε πάρα πολύς κόσμος, που γυρνούσε για να δει τα μέρη αυτά. Όμως δεν είδαμε σχεδόν κανένα τουρίστα, τουλάχιστον λευκό. Κανονικά θα μέναμε λίγη ώρα περισσότερο, αλλά η Ντίνα είχε ζητήσει από τον ξεναγό να μας πάει σε κάποιους τάφους βασιλέων που δεν ήταν στο πρόγραμμα. Ο ξεναγός μας προσπάθησε να βρει λίγο χρόνο για να πάμε, αλλά τελικά είχε πολύ κίνηση στους δρόμους, και για να μη χάσουμε την τελετή που γίνεται στα σύνορα με την υποστολή των σημαιών ταυτόχρονα του Πακιστάν και τις Ινδίας, αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε σε αυτό το μποτιλιάρισμα. Περάσαμε όμως από μία υπερυψωμένη γέφυρα για να τραβήξουμε φωτογραφία έναν μιναρέ των Σιχ, τον Minar-e Pakistan, ο οποίος είναι το έμβλημα της πόλης. Όμως δεν πήγαμε πολύ κοντά σε αυτόν γιατί ο ξεναγός είπε ότι δεν είναι επισκέψιμος, λόγω ακριβώς το ότι είναι ναός των Σιχ. Δεν τον πολυπιστέψαμε.

Φύγαμε για να πάμε στα σύνορα με την Ινδία, να δούμε την τελετή υποστολής της σημαίας. Πήγαμε πολύ νωρίς αν και ήδη πολύς κόσμος είχε μαζευτεί. Είχαμε γίνει το αξιοθέατο όλου αυτού του κόσμου που περίμενε να ανοίξουν οι πόρτες για να περάσει στο χώρο που θα γινόταν η τελετή. Πράγματι σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι μας κοιτούσαν και πολλοί από αυτούς που δεν ντρεπόταν, μας ζητούσαν να βγάλουν φωτογραφίες μαζί μας. Μάλιστα πολλοί ζητούσαν να τους τραβήξουμε εμείς φωτογραφία με τις δικές μας μηχανές και έτσι να τους έχουμε εμείς, χωρίς αυτοί να έχουν κάτι από εμάς. Δεν είμαι υπερβολικός αν πω ότι άμα θέλαμε μπορούσαμε να τραβήξουμε φωτογραφία με τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Στο χώρο της εισόδου φτάσαμε από τις τρεις και μισή και ήδη είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος όπως είπα. Λίγο μετά τις 16:00 ανοίξανε κάποιες διόδους για να περάσουμε στο χώρο της τελετής. Από άλλη πύλη περνούσαν οι άνδρες και από άλλη οι γυναίκες, που λίγο μετά ανακατεύονταν. Όπως προχωρούσαμε λίγο με τα πόδια μπροστά μας φαινόταν η εξέδρες που έχουν στήσει οι Ινδοί για να βλέπουν και από τη δικιά τους πλευρά όλη αυτή την ιστορία. Λίγο μετά τις 16:00 είχαμε καθίσει σε πολύ καλές θέσεις διότι σε αυτές βάζουν τους τουρίστες. Ο ξεναγός βέβαια μας είπε ότι αυτός είχε μεριμνήσει με κάποιες γνωριμίες που έχει, αλλά εγώ δεν τον πιστεύω, γιατί όλοι οι τουρίστες είχαμε καθίσει μαζί. Και αν ο κόσμος από το Πακιστάν ήταν περίπου 2000 άτομα, οι αλλοδαποί τουρίστες δεν ήταν περισσότεροι από 20. Μία παρέα που ήταν μπροστά μας, τους ρωτήσαμε και ήταν 4 άτομα από την Ισπανία. Αυτούς αργότερα τους συναντήσαμε πάλι αφού ακολουθούσαν παρόμοια διαδρομή με μας.

Το θέμα είναι ότι μόλις καθίσαμε, δηλαδή λίγο μετά τις 4, άρχισαν από τα μεγάφωνα να βάζουν οι Πακιστανοί κάποια τραγούδια της χώρας τους και από την άλλη μεριά, δίπλα μας δηλαδή, οι Ινδοί να κάνουν κάτι αντίστοιχο. Μιλάμε για μία τρομερή φασαρία η οποία δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν τελείωσε όλη αυτή η τελετή, περίπου στις 7, σχεδόν τρεις ώρες. Όσο έπαιζαν αυτά τα τραγούδια από τα δυνατά μεγάφωνα κάτω στο δρόμο που θα γινόταν λίγο αργότερα η τελετή υπήρχαν διάφοροι Πακιστανοί με στολές οι οποίοι παρακινούσαν τον κόσμο να φωνάζει και να χειροκροτεί. Κάτι ανάλογο γινόταν και από την πλευρά των Ινδών, αλλά εμείς δεν ακούγαμε και πολλά από τους δίπλα γιατί υπερίσχυαν τα μεγάφωνα της δικιάς μας περιοχής. Από τη μεριά των Ινδών μάλλον ήταν περισσότεροι αυτοί που παραβρίσκονταν στο γεγονός, αλλά είχαν και περισσότερες κερκίδες, οι οποίες όμως δεν ήταν εντελώς γεμάτες. Το κακό είναι ότι από εκεί που καθόμασταν δεν μπορούσαμε να δούμε την τελετή που έκαναν οι στρατιώτες της γειτονικής χώρας.

Στις 6 ακριβώς ξεκίνησε η επίσημη τελετή και από τις δύο πλευρές. Εκπαιδευμένοι στρατιώτες αλλά και στρατιωτικοί μεγαλύτερης ηλικίας έδιναν τη δική τους παράσταση. Με υπέροχες στρατιωτικές στολές προσπαθούσαν να μας δείξουν ότι μπορούν να παρελάσουν με ιδιαίτερη δυναμικότητα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι ύψωναν τα πόδια τους ορισμένες φορές ψηλότερα ακόμα και από το κεφάλι τους καθώς βημάτιζαν με στόμφο. Η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάστηκα από κάποιους που ήταν σχετικά υπέρβαροι, αλλά είχαν μεγάλη ευλυγισία σε αυτό που έκαναν.

Είδαμε την τελετή λοιπόν όπου δύο στρατιωτικοί από τις δύο πλευρές έκανα μία χειραψία τελείως τυπική. Κατόπιν υπέστειλαν της σημαίες τους ο ένας πολύ κοντά με τον άλλον. Δύο στρατιωτικοί τις δίπλωσαν και τις πήραν να πάνε να τις φυλάξουν μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Η όλη παράσταση κράτησε βέβαια πάνω από μισή ώρα και είχε κάποιο ενδιαφέρον. Όμως με τόση φασαρία που γινόταν, ήδη από δύο ώρες νωρίτερα έφευγες με ένα κεφάλι καζάνι. Έτσι φύγαμε και εμείς και πήγαμε στο αυτοκίνητό μας. Σε λιγότερο από μία ώρα είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο μας για να ξεκουραστούμε επιτέλους.

Είναι ένα πολύ παλιό ξενοδοχείο, αλλά έχει βέβαια ανακαινιστεί και ονομάζεται Faletti’s Hotel. Μας έδωσαν 2 τεράστια δωμάτια στο ισόγειο, αλλά αυτό (το ισόγειο) δεν μας πειράζει. Τα δωμάτια όχι μόνο είναι πολύ μεγάλα αλλά έχουν και ένα καθιστικό με δικιά του τηλεόραση και καναπέδες. Επίσης μας έχουν γλυκά για να φάμε και φρούτα. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας περίμενε ο ιδιοκτήτης της τουριστικής εταιρείας που μας κάνει το ταξίδι, ο γνωστός μου από τις ιντερνετικές επαφές Σαχίντ. Είναι ένας ευγενικός κύριος κοντά στα 60, που φυσικά ήρθε για να πληρωθεί, αφού ακόμα δεν είχαμε δώσει καθόλου χρήματα, ούτε καν την προκαταβολή, όπως έχω αναφέρει ήδη. Είχαμε πει στον ξεναγό ο οποίος φώναξε έναν γνωστό του για να αλλάξουμε κάποια χρήματα. Εγώ άλλαξα 150€ προς 299 ρουπίες το κάθε ένα ευρώ. Δηλαδή η ισοτιμία που μου έδωσε ήταν λίγο καλύτερη από το 290 που πήρα στο Islamabad στο ξενοδοχείο.

Το ξενοδοχείο είχε δικό του εστιατόριο το οποίο είδαμε ότι δούλευε και ο τιμοκατάλογος μας έδειξε ότι ήταν αρκετά οικονομικό, για την ποιότητα που είχε. Το κάθε πιάτο έκανε από 4 μέχρι 6 ευρώ. Και τα αναψυκτικά ή ό,τι άλλο παίρναμε θα είχε ένα με δύο ευρώ. Εμείς όμως προτιμήσαμε να κάνουμε μία βόλτα στη γειτονιά μας. Εκεί που είχαμε απογοητευτεί ότι δε θα βρίσκαμε κάτι τοπικό να φάμε, αφού περπατήσαμε πάνω από 500 μέτρα βρήκαμε μερικά μαγαζάκια που είχαν κυρίως κοτόπουλο και διάφορα άλλα φαγώσιμα. Όμως δεν είχαν ούτε αρνί ούτε μοσχάρι. Η Ντίνα συμβιβάστηκε με δύο πιάτα πατάτες τηγανιτές, ενώ εμείς οι υπόλοιποι φάγαμε εκτός από πατάτες και κοτόπουλο. Καθίσαμε εκεί μέσα στη ζέστη και «απολαύσαμε» το κοτόπουλο. Πιο πολύ απολαυστική βέβαια ήταν η τιμή αφού δώσαμε 10€ όλοι μαζί γι’ αυτά που φάγαμε. Και ήταν τρεις μερίδες κοτόπουλο, τέσσερις μερίδες τηγανιτές πατάτες και ένα αναψυκτικό.

Το πρόβλημα είναι ότι όσον αφορά στο κοτόπουλο, άλλο του έλεγες ότι ήθελες και άλλο σου έφερνε. Για παράδειγμα οι φίλοι μας παράγγειλαν μπούτια αλλά τους έφεραν στήθος. Εγώ παράγγειλα σουβλάκι κοτόπουλο, αλλά δεν μου έφεραν τίποτα παρά μόνο μία μερίδα πατάτες. Όταν έφεραν το κοτόπουλο του Γιάννη τους είπα ότι θέλω και εγώ ένα ίδιο, αλλά μετά από λίγο μου έφερε ένας κάποια κομμάτια κοτόπουλο ψητό με καυτερή σάλτσα. Θύμιζε λίγο Ικαρία όλη αυτή η ιστορία, αλλά εγώ καταλαβαίνω τι έγινε. Ο τύπος του οποίου το μαγαζί καθίσαμε είχε σταματήσει να ψήνει και πήγαινε από ένα διπλανό μαγαζί και έφερνε ότι του έδιναν. Πάντως δεν ήταν και τόσο άσχημα.

Δίπλα μας ήταν ένας νεαρός ο οποίος έπαιζε μία μελόντικα. Δεν μπορώ να πω ότι έπαιζε καλά. Το παιδί καθόταν δίπλα σε ένα τραπέζι μόνο του και έπαιζε τη μελόντικα, λες και έκανε προπόνηση. Στο τραπέζι μας δεν ξέρω για ποιο λόγο μας έφεραν δώρο από την αρχή 4 κομμάτια κέικ σε δύο πιάτα, πριν μας φέρουν το κυρίως φαγητό. Η Ντίνα του προσέφερε το ένα πιάτο με τα δύο κομμάτια και εκείνος τα έφαγε με βουλιμία. Αφού εμείς δεν θα τρώγαμε έτσι κι αλλιώς ούτε τα άλλα δύο κομμάτια, του τα έδωσε και αυτά τα οποία επίσης καταβρόχθισε. Στο τέλος του δώσαμε και 140 ρουπίες και έμεινε πολύ ευχαριστημένο το παιδί. Ήξερε καλά αγγλικά και φαινότανε ευγενικό και μορφωμένο, αλλά μάλλον πεινούσε. Γενικά έχει πολλούς ζητιάνους στο Πακιστάν. Εμείς συνήθως δεν δίναμε τίποτα αλλά θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ που τρώγαμε τα καυτερά κεμπάπ στο Ισλαμαμπάντ, που ο Γιάννης δεν μπορούσε να φάει το ένα. Περνούσε λοιπόν κάποιο ζητιάνος, και αυτός νεαρός, και του έδωσαν το κεμπάπ και το πήρε με χαρά. Αφού φάγαμε λοιπόν τα κοτόπουλα και τις πατάτες φύγαμε για το ξενοδοχείο μας για να κάνουμε ένα μπάνιο και να ξεκουραστούμε.

Πάλι για την επόμενη μέρα το πρωί παρακαλέσαμε τον ξεναγό να αλλάξει λίγο το πρόγραμμα και να μπορέσουμε να δούμε μερικά άλλα ενδιαφέροντα μέρη στη Λαχόρη. Εκείνος συμφώνησε γιατί δεν ήθελε να μας χαλάει χατίρι.
Εδώ θα δείτε ένα βίντεο από τη Λαχώρη. Θα ακολουθήσει και άλλο.

 

[varioAthens]

Τελειο... μου θυμιζει Ινδια αλλα σε μουσουλμανικη εκδοχη!
Για τον ναο των Σιχ εχω την εντυπωση οτι σας ειπε μουφες γιατι ειναι κανονικα επισκεψιμοι, προσωπικα εχω επισκφθει και ηταν και πολυ ωραια εμπειρια.

 

[travelbreak]

Για τον ναο των Σιχ εχω την εντυπωση οτι σας ειπε μουφες

Κι εγώ είμαι σίγουρος. Μάλλον φοβόταν μήπως καθυστερούσε να μας πάει στην τελετή στα σύνορα.

 

[travelbreak]

Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.

Κανονικά τη σημερινή ημέρα θα έπρεπε να ξεκινήσουμε χαλαρά από τη Λαχόρη και μόνο με μία στάση στο φρούριο Rohtas, για δύο ώρες περίπου, να φτάναμε αργά το απόγευμα στο Ισλαμαμπάντ. Βάζοντας εγώ κάτω το google maps διαπίστωσα ότι θα φτάναμε πολύ νωρίς στην πρωτεύουσα του Πακιστάν, και αυτό δε μας άρεσε καθόλου, αφού θα βαριόμασταν όλο το απόγευμα και το βράδυ. Γι’ αυτό και είχα προτείνει στον Ασίφ να κάνουμε μία ξενάγηση στην Λαχόρη το πρωί πριν φύγουμε. Η Ντίνα είχε βρει τα σημεία που ήθελε να πάμε.

Για την αλλαγή που προτείναμε στον Ασίφ, μας είπε ότι δεν το έλεγε στο πρόγραμμα της ημέρας αυτής. Τα έβαλε και εκείνος κάτω και μου είπε ότι θα φτάσουμε στο Ισλαμαμπάντ μετά τις 8:00 το βράδυ. Αν και αυτός ήξερε καλύτερα, εγώ πίστευα ότι θα φτάναμε πριν τις 8:00. Το καλό είναι ότι εκείνος το δέχτηκε. Μάλιστα δεν θα ξεκινούσαμε πολύ πρωί από το ξενοδοχείο. Όντως δώσαμε ραντεβού να φύγουμε στις 8, αφού θα παίρναμε ένα καλό πρωινό στο εστιατόριο. Εκείνος βέβαια ήρθε μισή ώρα νωρίτερα όπως κάνει κάθε φορά αφού είναι πολύ συνεπής. Γενικά μας φέρεται με πολύ καλό τρόπο και είναι όλο ευγένεια. Πιστεύω ότι δεν είναι προσποιητά αυτά που κάνει αλλά αγαπά πολύ τη δουλειά του και θέλει να είμαστε πάντα ευχαριστημένοι. Ίσως να το κάνει και επειδή προσδοκά ένα καλό φιλοδώρημα. Μακάρι να το έκαναν και οι άλλοι ξεναγοί έτσι.

Φύγαμε από το ξενοδοχείο και βάλαμε ως πρώτο στόχο το Εθνικό Μουσείο της Λαχόρης, έστω να το δούμε από έξω, αφού είπε ότι δεν θα είχε ανοίξει ακόμα, είτε δε θα άνοιγε καθόλου λόγω της ημέρας που ήταν Παρασκευή και δεν ανοίγει ποτέ. Μας πήγε με το αυτοκίνητο απ’ έξω. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να το δούμε καλά. Όμως κάτι είδαμε. Επίσης η περιοχή είχε πολύ όμορφα κτίρια και κάναμε μερικές βόλτες για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Επόμενη στάση ήταν οι Κήποι Shalamar, που προστατεύονται από την Ουνέσκο.

Ας πω πρώτα όμως ότι με το που βγήκαμε πρωί-πρωί από το ξενοδοχείο η ζέστη ήταν υπερβολική. Και φυσικά γινόταν ακόμα χειρότερη η κατάσταση λόγω της αρκετής υγρασίας. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι ήταν η κατάσταση και δεν θα σταθώ σε αυτή τη λεπτομέρεια. Βέβαια κάθε τόσο άλλαζα μπλουζάκι για να είμαι στεγνός και να μην αρρωστήσω όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο με τον αναγκαίο κλιματισμό. Οι κήποι ήταν όμορφοι σε μία τεράστια έκταση, όμως μόνο λουλούδια δεν είχαν. Είχαν όμως όμορφα κτίρια, τα οποία νομίζω δεν ήταν καλά συντηρημένα. Κάναμε βόλτα σχεδόν μισή ώρα και μετά επιστρέψαμε για να συνεχίσουμε το δρόμο μας.

Επόμενη στάση ήταν λίγο έξω από την Λαχόρη και μάλιστα στο δρόμο προς το Ισλαμαμπάντ. Ήταν ένας τάφος του αυτοκράτορα Jahangir. Ήταν ένας από τους αυτοκράτορες της India Mughal Empire και ο μοναδικός που έχει ταφεί στο Πακιστάν. Υπήρχε μία αίθουσα που θεωρητικά έχει σε μια όμορφη πέτρινη σαρκοφάγο ό,τι έχει μείνει από αυτόν. Γενικότερα η περιοχή είχε ενδιαφέρον και μπορούσες να κάνεις αρκετή ώρα βόλτα. Εμείς όμως είχαμε το νου μας στην επόμενη στάση που όπως είπα ήταν το φρούριο Ροχτάς.

Λίγο πρι

ν τις 11 αναχωρήσαμε παίρνοντας τον παλιό δρόμο που ένωνε τις δύο πόλεις. Περιμέναμε ότι σε λιγότερο από 3 ώρες θα φτάναμε εκεί. Ο δρόμος είχε ενδιαφέρον, αφού στην αρχή περνούσε συνέχεια από πόλεις και χωριά και βλέπαμε τον κόσμο να κινείται στους ρυθμούς του Πακιστάν. Προσπαθούσαμε να τραβήξουμε φωτογραφίες από το αυτοκίνητο αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο γιατί τα παράθυρα είναι σχετικά μικρά και βέβαια δεν ανοίγουν λόγω του κλιματισμού. Εκείνο που θέλαμε να τραβήξουμε επίσης ήταν τα ζωγραφισμένα φορτηγά και λεωφορεία. Έτσι κι αλλιώς και τις προηγούμενες μέρες είχαμε τραβήξει αρκετές φωτογραφίες με αυτά. Για τον κόσμο έχω πει βέβαια ότι θέλουν πάντα να τους τραβάμε φωτογραφίες. Και το πιο περίεργο αλλά το έχουμε δει και αλλού είναι ότι θέλουν να τους τραβήξουμε με τις δικές μας φωτογραφικές μηχανές και αυτοί ας μην έχουν τίποτε από τη φωτογράφηση. Άλλωστε οι περισσότεροι δεν έχουν κινητά για να μας τραβήξουν και εκείνοι. Όσοι έχουν φυσικά το κάνουν. Κάναμε δύο στάσεις μέχρι να φτάσουμε στο φρούριο. Η μία ήταν για να φάει ο οδηγός και η άλλη ήταν για να προσευχηθούν και ο οδηγός και ο ξεναγός.

Περίπου στις 2:30 φτάσαμε στο φρούριο, μέσα στο μεσημέρι και με τρομερή ζέστη. Όμως κάναμε τις βόλτες μας και το ευχαριστηθήκαμε. Το φρούριο είναι τεράστιο, αφού η περίμετρος του είναι περίπου 4 χλμ και προστατεύεται από την Unesco. Εμείς βέβαια περιηγηθήκαμε σε ένα μικρό κομμάτι το οποίο είναι και φτιαγμένο κάπως. Μας άρεσε πάρα πολύ. Το φρούριο φαινόταν τριγύρω σε σχετικά καλή κατάσταση. Όμως εμείς επισκεφθήκαμε 4 με 5 διαφορετικά σημεία που είχαν μία σχετικά καλή αποκατάσταση. Ο χώρος γενικότερα είναι επιβλητικός αφού βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο και όταν είσαι πάνω στο φρούριο βλέπεις την πεδιάδα από κάτω. Φαντάζομαι στην εποχή της δόξας του θα ήταν πολύ όμορφο. Όμως θέλει πολύ χρήμα για να το κάνεις έστω και λίγο όπως ήταν εκείνη την εποχή.

Έχει 12 πύλες και σε κάθε μία από αυτές υπάρχει και ένας τάφος ενός πολεμιστή από τη φυλή των σούφι. Οι φυλή αυτή είχε πολύ καλούς πολεμιστές και αυτός ήταν ο λόγος που αφιέρωσαν κάθε πύλη σε έναν πολεμιστή από αυτούς. Η κάθε πύλη είχε ένα όνομα σχετικό με την κατεύθυνση την οποία έδειχνε ή την ιστορία της. Δύο ώρες κάναμε βόλτες πάνω-κάτω στα κτίρια και στα οχυρά. Αφού λιώσαμε στη ζέστη φύγαμε.

Στο ξενοδοχείο στο Islamabad φτάσαμε μετά από ακόμα δύο ώρες, όπως είχα προβλέψει εγώ. Φυσικά το ξενοδοχείο μας ήταν το ίδιο με προχθές. Αφού δώσαμε το ραντεβού μας με τον Asif για την επόμενη μέρα και εκείνος έφυγε, εμείς κάναμε ένα ντους και βγήκαμε για φαγητό. Είπαμε αυτή τη βραδιά να φάμε κάπου καλά, να δούμε και την άλλη πλευρά του φαγητού του Πακιστάν. Όμως για ένα τυχαίο λόγο επιλέξαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο με αφγανική κουζίνα, το οποίο λεγόταν Καμπούλ και βρισκόταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Αν και δεν ήταν πολυτελές φαινόταν πολύ καλό. Και τα γκαρσόνια ήταν καλοντυμένα και ευγενικά και ανεμιστήρες είχε, οπότε υπήρχε καλή ατμόσφαιρα. Επίσης το πιο σημαντικό είναι ότι βλέπαμε το χώρο στον οποίο έψηναν τα κρέατα.

Εγώ παρήγγειλα ένα παραδοσιακό φαγητό από το Αφγανιστάν, ζυμαρικό που μέσα είχε χορταρικά. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Όμως το κόστος του δεν είχε καμία σχέση με τα χρήματα που πληρώναμε τις προηγούμενες δύο ημέρες. Κόστιζε σχεδόν 5 ευρώ. Η Ντίνα παράγγειλε ένα πιάτο με σουβλάκια από αρνί τα οποία ήταν 4 και το κόστος τους ήταν περίπου 8€. Μαζί με ένα νερό και δύο ψωμιά τα οποία δεν καταφέραμε να φάμε πληρώσαμε περίπου 16€ και οι δύο μαζί. Για Πακιστάν βέβαια είναι αρκετά χρήματα, αλλά μπορώ να πω ότι άξιζαν.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο και μόλις φύγαμε στο τραπέζι κάθισαν άλλοι πελάτες. Όμως τα γκαρσόνια δεν ήταν καθόλου ευγενικά όσον αφορά στο τέλος του φαγητού μας. Συγκεκριμένα μόλις φάγαμε την τελευταία μπουκιά ήρθαν και μας έφεραν το λογαριασμό στα μούτρα. Και δεν τον άφησαν στο τραπέζι και να φύγουν αλλά περίμεναν να τους δώσουμε τα χρήματα. Μόλις τους βάλαμε τα χρήματα στο βιβλιαράκι που έφεραν έφυγαν και γύρισαν αμέσως με τα ρέστα. Πάλι δεν έφυγαν αλλά περίμεναν να πάρουν πίσω το βιβλιαράκι με το φιλοδώρημα. Είχαν χάρη που θέλαμε να φύγουμε γιατί η ώρα είχε πάει μετά τις 9:00 και θέλαμε να κάνουμε λίγη βόλτα και να πάμε για ξεκούραση.

Έτσι πήγαμε σε ένα Μall το οποίο ήταν δίπλα για να κάνουμε βόλτα σε μερικούς από τους πολλούς ορόφους που είχε. Εγώ βρήκα την ευκαιρία και αγόρασα δύο μπλουζάκια τα οποία μου άρεσαν. Έκαναν και τα δύο μαζί 21€ και η ποιότητά τους ήταν καλή. Μετά φυσικά πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Ένας νεαρός εκεί στο Μall πουλούσε αλάτι Ιμαλαΐων σε πολύ όμορφα σχήματα. Ήταν όμως πολύ βαρύ και πήραμε λίγο, όχι για φάγωμα όμως. Είχε διάφορα πορτατίφ αλλά και μεγάλα γράμματα. Εμείς πήραμε μερικά από τα τελευταία, ως τα αρχικά των παιδιών μας. Εννοείται πως το αλάτι αυτό είναι σε στερεή μορφή, λες και είναι πέτρα, και δημιουργούνται οι μορφές που θέλουν.
Η σημερινή διαδρομή:

Η αναχώρησή μας είχε κανονιστεί για την επομένη να είναι στις 6:30 το πρωί.

Υπάρχουν και τα αντίστοιχα βίντεο. Το πρώτο περιλαμβάνει και την τελετή στα σύνορα Πακιστάν-Ινδίας που ήταν στη χθεσινή ανάρτηση. Το δεύτερο το φρούριο Rohtas.

 

[travelbreak]

Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια.
Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.

Το πρωί είχαμε φυσικά ένα πολύ άγριο ξύπνημα, περίπου στις 5:30. Όμως έτσι είναι όταν θέλεις να κάνεις ένα ταξίδι. Πήραμε το πρωινό μας και στις 6:30 ξεκινούσαμε μία πολύ μεγάλη διαδρομή. Υπενθυμίζω ότι κανονικά ήταν να πάμε στην πόλη Naran, αλλά επειδή μετά από αυτή την πόλη έπρεπε να περάσουμε από υψόμετρο μεγαλύτερο από τα τέσσερα χιλιόμετρα και η φίλη μας δεν θα το άντεχε, άλλαξε η διαδρομή. Έτσι τη σημερινή μέρα φύγαμε με προορισμό τη μικρή πόλη Chilas. Η απόσταση που είχαμε να διανύσουμε ήταν 440 km και το google έδινε περίπου 10 ώρες διαδρομή χωρίς να σταματήσεις.

Όλη αυτή την απόσταση την κάναμε χωρίς μεγάλες στάσεις. Η μεγαλύτερη ήταν μισή ώρα. Ξεκινήσαμε σε ένα καταπληκτικό δρόμο με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση.

Συνεχίσαμε σε ένα αντίστοιχο δρόμο με τρεις και μετά δύο λωρίδες κυκλοφορίας σε ένα καταπράσινο τοπίο. Μέχρι εκείνη την ώρα όλα τα μέρη του Πακιστάν που είχαμε δει ήταν πολύ πράσινα. Επίσης συνεχώς συναντούσαμε ποτάμια μικρά και μεγάλα. Από κάποιο σημείο και μετά όμως ο δρόμος άρχισε να γίνεται πιο στενός με μία λωρίδα κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση και χωρίς κανένα διάζωμα στη μέση. Ο ξεναγός δεν μας άφηνε να σταματάμε πολλές φορές και για πολύ ώρα για φωτογραφίες, αν και το τοπίο μετά από μερικές ώρες είχε αρχίσει να γίνεται υπέροχο. Μας είπε ότι έπρεπε να φτάσουμε σε κάποιο σημείο περίπου στις μία η ώρα. Η εξήγηση ήταν ότι Κινέζικες εταιρείες έφτιαχναν δύο φράγματα στον Ινδό ποταμό και έτσι η κυκλοφορία σταματούσε κάποιες ώρες της ημέρας. Κάτι αντίστοιχο γινόταν και πριν από ένα χρόνο που είχαμε πάει στο Τατζικιστάν, πάλι με Κινέζους. Εμείς βέβαια δεν είχαμε καταλάβει ακριβώς ότι θα ήταν μία παρόμοια κατάσταση και γκρινιάζαμε που δεν κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Παρόλα αυτά κάναμε αρκετές και φτάσαμε στο σημείο που έπρεπε να είμαστε στις μία με καθυστέρηση μιάμιση ώρα. Καταλάβαμε εκ των υστέρων ότι εάν καθυστερούσαμε μισή ώρα περισσότερο, τότε στον προορισμό μας θα φτάναμε μπορεί και τέσσερις ή πέντε ώρες αργότερα.

Οι εργαζόμενοι στα φράγματα κάνουν διάλειμμα από τις μία το μεσημέρι ως τις τέσσερις. Κάνουν και άλλα διαλείμματα, αλλά είτε νωρίς το πρωί είτε αργά το βράδυ. Σε αυτά τα διαλείμματα επιτρέπεται να περνούν τα οχήματα. Τις άλλες ώρες κάνουν έργα και δε σε αφήνουν καθόλου να μπεις στο δρόμο. Μάλιστα, αν αργήσεις να μπεις, και δεν έχεις βγει μέχρι τις τέσσερις, θα σε σταματάνε ώστε να κάνουν τις δουλειές τους. Ειδικά κατασκευάζουν ένα δρόμο λίγο πιο ψηλά από αυτόν που ήδη υπάρχει, γιατί ο υπάρχων θα βυθιστεί στη λίμνη που θα δημιουργήσουν τα φράγματα. Ο δρόμος που περνούσαμε ήταν ο Karakorum Highway ή αλλιώς KKH. Οι Πακιστανοί τον έχουν ως το όγδοο θαύμα του κόσμου. Πράγματι ήταν ένα δύσκολο έργο που κατασκεύασαν από κοινού με τους Κινέζους. Έχει μήκος 1300 χλμ, από τα οποία τα 900 είναι στο Πακιστάν και τα 400 στην Κίνα. Κατασκευάστηκε από το 1966 ως το 1979, αλλά δόθηκε σε κυκλοφορία το 1986. Και όπως είδαμε συνεχίζουν ακόμα την κατασκευή του.

Στη μία πλευρά του δρόμου είχαμε τον ποταμό Ινδό και ο δρόμος ήταν πολύ κακός αφού στα περισσότερα σημεία ήταν με πέτρες και χώματα αφού η άσφαλτος είχε καταστραφεί. Η εταιρείες που φτιάχνουν τα δύο φράγματα, δουλεύουν αρκετά σε πολλά σημεία. Από τη μία δουλεύουν κοντά στο ποτάμι για να δημιουργήσουν τις υποδομές του φράγματος και από την άλλη φτιάχνουν τους δρόμους οι οποίοι θα εξυπηρετούν τον κόσμο όταν θα πλημμυρίσει αυτή η γη με νερό. Όμως εμάς το τοπίο μας είχε συνεπάρει και απαιτούσαμε στάσεις ακόμα και όταν ήμασταν μέσα σε εκείνο το τμήμα του δρόμου που γινόταν τα έργα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και δεν είχαμε καμία καθυστέρηση που να ήταν εκτός προγράμματος.

Εγώ είχα καταλάβει ότι ο ξεναγός είχε αγχωθεί πολύ με αυτό το θέμα, αλλά εκείνος προσπαθούσε να μην το δείχνει. Είναι αλήθεια ότι μας επέτρεψε να κάνουμε περισσότερες στάσεις από όσες θα έπρεπε. Την τελευταία μισή ώρα της διαδρομής περάσαμε από 4 checkpoint στα οποία μας άνοιξαν της μπάρες για να περάσουμε. Αν αργούσαμε λίγο παραπάνω τότε μάλλον θα μας έλεγαν να περιμένουμε γιατί λόγω των έργων που γίνονταν μπορεί να έπεφταν πέτρες και χώματα από επάνω ή υπήρχαν μηχανήματα στο δρόμο και δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Μόλις περάσαμε και το τελευταίο σημείο ελέγχου σταματήσαμε, αφού εκεί ήταν αρκετά μαγαζιά για να φάει ο κόσμος ή να ψωνίσει. Εκεί μείναμε για να φάει ο οδηγός και ο ξεναγός, ενώ εμείς οι τουρίστες κάναμε βόλτες τραβώντας φωτογραφίες.

Μετά και από αυτή τη στάση συνεχίσαμε για το ξενοδοχείο μας στο οποίο φτάσαμε περίπου στις 7:30.

Ήμασταν όλοι πολύ κουρασμένοι μετά από 13 ώρες στο δρόμο και εγώ με την Ντίνα ήμασταν και λίγο ζαλισμένοι, λες και ήμασταν σε μία βάρκα που έπλεε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα για πολύ ώρα. Όμως είχαμε ανταμειφθεί από μία καταπληκτική διαδρομή. Τα ενδιαφέροντα της διαδρομής ήταν κυρίως τα ψηλά βουνά από τις δύο πλευρές του Ινδού ποταμού αλλά και τα χωριά που φαινόταν σε κάποια σημεία που μπορούσε κάποιος να χτίσει ένα σπίτι. Μας θύμισε πολύ τη διαδρομή που κάναμε πέρυσι στο Τατζικιστάν όταν περνούσαμε το δρόμο που ήταν απέναντι από το Αφγανιστάν. Μάλιστα στο σημείο που θα γινόταν τα φράγματα υπήρχαν κάποια χωριά τα οποία είχαν ήδη εγκαταλείψει οι κάτοικοι τους και είχαν μετεγκατασταθεί σε άλλες κατοικίες. Το καταλαβαίναμε ότι τα χωριά ήταν εγκαταλειμμένα διότι έλειπαν οι πόρτες και τα παράθυρα από τα σπίτια. Μπορεί όμως να μην ήταν από χωριά που εγκαταλείφθηκαν αυτά που βλέπαμε αλλά να ήταν σπιτάκια στα οποία ζουν τα ζώα το χειμώνα. Κάτι τέτοιο μας είπε ο ξεναγός μας, αλλά δεν του έχω και πολύ εμπιστοσύνη σε αυτά τα θέματα. Σε θέματα ιστορίας είναι πολύ καλός, αρκεί να είναι σχετικά με το Πακιστάν.

Την ίδια ακριβώς πορεία θα ακολουθούσαμε και μετά από μερικές μέρες επιστρέφοντας, και τότε θα είχαμε περισσότερο χρόνο για φωτογραφίες. Αυτό θα συμβεί γιατί δεν θα κάνουμε τόσα πολλά χιλιόμετρα σε μία μέρα όπως σήμερα. Βέβαια για την επομένη είχαν μείνει μόλις 120 km για να πάμε στην επόμενη πόλη, που θα πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς αν δεν είχε αλλάξει το πρόγραμμα.

Το περίεργο στο Τσιλάς που μείναμε είναι ότι μας είπε ξεναγός ότι δεν επιτρέπεται να βγούμε από το χώρο του ξενοδοχείου. Το απέδωσε στο υψηλό θρησκευτικό φρόνημα των κατοίκων της περιοχής και ίσως φοβούνται ότι μπορεί να προκληθούν τσακωμοί με τους τουρίστες. Αν κρίνω όμως από όλα αυτά τα οποία είδαμε σήμερα, πιστεύω ότι εδώ είναι μία περιοχή που έχει αρκετά προβλήματα ίσως με το ισλαμικό κράτος ή άλλες θρησκευτικές οργανώσεις. Επίσης οι κάτοικοι δε θέλουν τα φράγματα που προκαλούν μετακινήσεις των κατοίκων και είναι εχθρικοί προς τους Κινέζους και γενικότερα προς τους ξένους. Παντού βλέπεις αστυνομικούς ή στρατιώτες και είναι όλοι οπλισμένοι. Αυτό βέβαια το βλέπαμε και στα ξενοδοχεία στο Islamabad και στην Λαχόρη. Συνέχεια μας σταματούσαν αστυνομικοί ή στρατιωτικοί, οι οποίοι ζητούσαν από τον ξεναγό μας να τους δώσει τα στοιχεία μας και διάφορα άλλα χαρτιά. Ευτυχώς εμάς δεν μας έλεγχαν πέρα από το να μας κοιτάνε από το παράθυρο για να διαπιστώσουν ότι όντως είμαστε τουρίστες.

Αφού λοιπόν δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω από το ξενοδοχείο αναγκαστικά φάγαμε στο εστιατόριό του, όπως και πάρα πολλοί άλλοι τουρίστες αλλά και ντόπιοι που είχαν έρθει. Φάγαμε κατσίκι ψημένο σε κατσαρόλα και ήταν αρκετά νόστιμο.
Το επόμενο εστιατόριο είναι πάντως από μια μεγάλη στάση που κάναμε:

Πίστευα ότι τη σημερινή μέρα θα ήμασταν πάνω στα βουνά και θα είχαμε μία καλύτερη θερμοκρασία από τους 35 με 40 βαθμούς των τελευταίων ημερών. Όμως αυτό δεν συνέβη και σε όλη τη διαδρομή έκανε ζέστη, εκτός από μία μικρή εξαίρεση όταν ο δρόμος πέρασε από ένα υψόμετρο περίπου 2 km. Όμως μετά κατεβήκαμε ξανά σε επίπεδο ενός χιλιομέτρου, στο οποίο βρισκόταν και το ξενοδοχείο μας. Η θερμοκρασία ήταν σίγουρα περισσότερο από 35 βαθμούς και το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε 41 όταν φτάναμε. Εννοείται ότι το δωμάτιο είχε ένα καλό air condition το οποίο όμως με τη βία καταφέρνει να μας δροσίσει αν και είναι αρκετά μεγάλο.

Το δωμάτιό μας στο Τσιλάς ήταν υποδεέστερο των δωματίων που είχαμε τις τρεις προηγούμενες βραδιές. Εμείς όμως είμαστε συνηθισμένοι σε αυτά και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Άλλωστε δεν περιμέναμε να έχουνε ποτέ ξενοδοχεία της κατηγορίας που είχαμε στο Islamabad και στη Λαχόρη.

Οι φωτογραφίες στο κείμενο σαφώς είναι από την ημέρα που περιγράφω. Επίσης είναι σε διαδοχική χρονική σειρά (δεν είναι ανακατεμένες δηλαδή). Είναι όμως διάσπαρτα τοποθετημένες στο κείμενο, ώστε να μην υπάρχουν μεγάλα κενά χωρίς αυτές, όταν πιάνω τις δικές μου κουβέντες.

 

[travelbreak]

Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.

Στο ξενοδοχείο του Τσιλάς το πρωινό ήταν πολύ φτωχό. Εγώ έφαγα μία ομελέτα και λίγο ψωμί. Φυσικά ήπια και ένα καφέ. Δεν είχε κάτι άλλο να φας εκτός από κάποια ρεβίθια και διάφορα άλλα είδη ψωμιού. Δεν με πείραξε πάντως και στις 9 χαλαρά ξεκινήσαμε για τη μετακίνησή μας στην πόλη Gilgit. Το Γκιλγκίτ είναι η πρωτεύουσα της περιοχής αυτής του βόρειου Πακιστάν που είναι τμήμα του κασμίρ. Η επαρχία αυτή ονομάζεται Gilgit-Baλtistan. Η απόσταση από το Τσιλάς είναι σχετικά μικρή. Συγκεκριμένα είναι κάπου 120 χιλιόμετρα.
Οι κήποι του ξενοδοχείου μας και η θέα στον Ινδό ποταμό:

Στην αρχή ένα μεγάλο τμήμα του δρόμου ήταν σε πολύ κακή κατάσταση αλλά μετά γινόταν πολύ καλός ο δρόμος. Μιλάμε τώρα για το δρόμο Karakorum Highway. Όπως όμως είπα, αυτός ο δρόμος τώρα ανακατασκευάζεται διότι γίνονται τα φράγματα στον ποταμό Ινδό.
Σε μερικά σημεία είδαμε πετρογλυφικά:

Όπως ανεβαίναμε το ποτάμι μετά το Τσιλάς, φτιάχνεται ο νέος δρόμος προς την αριστερή του πλευρά του ποταμού, δηλαδή προς τα δυτικά. Στο προηγούμενο φράγμα κατασκευάζουν νέο δρόμο πάνω από τον παλιό. Επειδή θα βυθιστεί ο παλιός δρόμος, έχει αφεθεί το κομμάτι που είναι στα ανατολικά στην τύχη του μέχρι να τελειώσει το άλλο κομμάτι για να πηγαίνει από εκεί η κίνηση των οχημάτων. Επομένως όσο εμείς ήμασταν από την ανατολική πλευρά ο δρόμος ήταν πολύ κακός αλλά μόλις πήγαμε από την δυτική μπήκαμε στον ήδη τελειωμένο δρόμο, που ήταν πολύ καλός.

Επειδή δεν βιαζόμασταν να φτάσουμε στον προορισμό μας γρήγορα, κάναμε πάρα πολλές στάσεις που ίσως να εκνεύρισαν τον οδηγό και τον ξεναγό μας. Κάθε τόσο τους λέγαμε να σταματήσουν για να βγάλουμε φωτογραφίες. Και ενώ η διαδρομή ήταν περίπου 2 ώρες εμείς κάναμε σχεδόν 7. Μόνο μία στάση κάναμε για τον οδηγό να καθίσει σαν άνθρωπος να φάει μισή ωρίτσα. Όλες οι άλλες έγιναν για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Η διαδρομή ήταν πολύ καλή και πιο πολύ εμείς τραβούσαμε φωτογραφίες τα βουνά από τη μία και από την άλλη πλευρά και το ποτάμι. Σε κάποια σημεία άρχισε να φαίνεται επιτέλους και λίγη πρασινάδα. Ήταν κάποια μέρη τα οποία είχαν μερικά στρέμματα επίπεδου εδάφους ή ελαφρώς κεκλιμένου, οπότε οι άνθρωποι μπορούσαν να φυτέψουν κάποια λαχανικά ή και δέντρα. Μάλιστα όταν αυτά τα κοιτάζαμε από μακριά ήταν πολύ όμορφα, που είχαν την αντίθεση με το κίτρινο χρώμα των βουνών. Υπενθυμίζω ότι από την ανατολική πλευρά βλέπαμε τα βουνά τον Ιμαλαΐων και από την δυτική βλέπαμε τα βουνά του Ινδοκαύκασου, Hindukush.
Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα σημεία του ποταμού με γέφυρες:

Προς το μεσημέρι κάναμε μία στάση σε ένα σημείο όπου ο Ινδός ποταμός κατέβαινε από τα ανατολικά αλλά εμείς θα συνεχίζαμε ευθεία ακολουθώντας την όχθη του ποταμού με το όνομα της πόλης που πηγαίναμε, δηλαδή Γκιλγκίτ. Σε αυτή τη στάση λοιπόν ήτανε η ένωση δύο ποταμών. Του Ινδού και του Γκιλγκίτ. Όμως ταυτόχρονα σε αυτή τη στάση στα ανατολικά είχαμε τα Ιμαλάια και στα δυτικά είχαμε τον Ινδοκαύκασο. Μπροστά μας όμως δηλαδή βόρεια ξεκινούσαν τα βουνά του Καρακορούμ. Για το Πακιστάν αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο και πολύς κόσμος σταματούσε για να τραβήξει φωτογραφίες στην περιοχή αλλά και σε ένα μνημείο που είναι στημένο για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Με τόσες στάσεις που κάναμε έχω πολλές φωτογραφίες.

Αυτός είναι ο τρομερός ξεναγός μας ο Ασίφ:

Το λεωφορείο κάνει στάση και οι επιβάτες τρώνε το φαγητό τους:

Λίγο πριν τις 4:00 φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας το οποίο ονομάζεται Ramada. Είναι πάρα πολύ καλό και σαν ξενοδοχείο αλλά και το δωμάτιο που πήραμε είναι τεράστιο και πολύ άνετο. Όμως βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη και συγκεκριμένα 5-6 km μακριά από το κέντρο. Γι’ αυτό είπαμε στον Asif τον ξεναγό μας να μας περιμένει λίγο για να μας πάει με το αυτοκίνητο στο κέντρο της πόλης. Έτσι λοιπόν περίπου στις 4:30 βρεθήκαμε σε μία περιοχή όλο μαγαζιά. Εκεί κάναμε βόλτες ουσιαστικά παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο. Όμως δεν είχαμε σκοπό να φτάσουμε σε αυτό με τα πόδια γιατί η απόσταση τελικά ήταν πάνω από 7 km. Προχωρούσαμε όμως στις αγορές και φτάσαμε και μέχρι το ποτάμι που υπήρχε μία κρεμαστή γέφυρα που ήταν μόνο για πεζούς. Η αλήθεια είναι ότι στη διαδρομή είχαμε δει αρκετές κρεμαστές γέφυρες αλλά μόνο σήμερα βρεθήκαμε σε μία πολύ κοντά και διαπιστώσαμε ότι ενώ είναι πολύ στενή χωρούν να περάσουν και αυτοκίνητα. Μάλιστα όσο ήμασταν εμείς πέρασαν μερικά ΙΧ. Δεν ξέρω αν χωρούν να περάσουν και φορτηγά.

Στη βόλτα που κάναμε ευχαριστηθήκαμε να τραβάμε φωτογραφίες, κυρίως ανθρώπους. Μερικές φορές βέβαια γίνονται φορτικοί, αφού μας ζητούσαν να τους τραβάμε φωτογραφία και μετά να τραβήξουν μαζί σου και εκείνοι. Άλλοι οικογενειάρχες πάλι μας ζητούν να τραβήξουμε όλοι μαζί φωτογραφίες. Και εμείς συνήθως χατίρι δεν χαλούσαμε. Προχωρήσαμε δυο-τρία χιλιόμετρα πολύ αργά και η ώρα είχε περάσει. Σκεφτήκαμε να βρούμε κάποιο μαγαζί για να φάμε αφού η ώρα ήταν σχεδόν 7, αλλά δυστυχώς δεν βρήκαμε κάτι να μας αρέσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν είδαμε και πολλά. Έχοντας κουραστεί αρκετά αποφασίσαμε να πάρουμε ένα ταξί για να πάμε στο ξενοδοχείο. Σε τούτη την περιοχή δεν υπάρχουν αυτά τα τρίκυκλα που μεταφέρουν τον κόσμο, αλλά υπάρχουν μόνο κανονικά ταξί και υπάρχουν και μηχανάκια ταξί. Με τρία ευρώ που πληρώσαμε φτάσαμε στο ξενοδοχείο.

Ήταν η ώρα που φαίνονταν πολύ όμορφα οι κορυφές κάποιον βουνών που σίγουρα είναι πάνω από 5 km ύψος και τις τραβήξαμε μαζί με τα χιόνια, αλλά νομίζω και κάποιους παγετώνες που είχαν. Αφού κάναμε μπάνιο πήγαμε στις 8 για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Δεν ήταν και τόσο φθηνά τα φαγητά του, αφού μία μικρή πίτσα έκανε 7€ και ένα κοτόπουλο που πήρα εγώ έκανε γύρω στα 5 ευρώ. Φυσικά δεν είναι ακριβά για μας, αλλά αν αυτά τα τρώγαμε έξω μπορεί να πληρώνουμε και τα μισά μονάχα χρήματα. Σήμερα αγοράσαμε και μερικά φρούτα για να φάμε, και τα βερίκοκα ήταν πολύ νόστιμα. Αγοράσαμε και μερικά μήλα. Φρούτα όμως μας προσφέρει και το ξενοδοχείο στο δωμάτιο.

Αυτή ήταν η σημερινή μας ημέρα που αν και φαίνεται ξεκούραστη δεν ήταν και τόσο. Αρκεί να πω ότι το κινητό μου έγραψε 18.000 βήματα αλλά νιώθουμε την κούραση και μόνο εξαιτίας της έντασης του ταξιδιού.

Η θέα από το ξενοδοχείο μας:

Ένα καλό που έχει το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόμαστε είναι ότι ο ξεναγός έχει δύο τρεις κάρτες sim με τις οποίες κάνει συνέχεια hotspot ώστε πάντα να έχουμε internet στο αυτοκίνητο. Αρκεί να έχει κάποιο σήμα τηλεφώνου. Και φυσικά πάνω στα βουνά δεν έχουμε συνέχεια. Ή πολλές φορές που έχουμε δεν είναι και τόσο καλό. Όμως γενικά είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό το γεγονός και έτσι το ότι δεν έχω αγοράσει κάρτα sim δεν με έχει προβληματίσει.
Εδώ και το σχετικό βίντεο:

 

[travelbreak]

Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
Και πρωινή φωτογραφία από το ξενοδοχείο μας:

Όσο ωραίο ήταν το ξενοδοχείο Ramada στο Γκιλγκίτ, τόσο φτωχό ήταν το πρωινό που είχε. Μπορεί αν ζητούσαμε να μας έφερναν και άλλα πράγματα από αυτά που είχε σε ένα κατάλογο, αλλά δεν είναι έτσι τα καλά ξενοδοχεία. Εγώ για να χορτάσω κάπως έφαγα μία ομελέτα και αρκετό ψωμί. Είχαμε κανονίσει με τον ξεναγό μας να φύγουμε στις 9:00 το πρωί. Τα άλλα πρωινά ερχόταν τουλάχιστο μισή ώρα νωρίτερα στο ξενοδοχείο και τώρα η ώρα είχε φτάσει 08:55 και δεν είχε έρθει ακόμα. Τον πήρα τηλέφωνο εκείνη την ώρα, αλλά μέσα σε 5 λεπτά ο άνθρωπος είχε έρθει.
Η μέρα ξεκινά:

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Γκιλγκίτ στην ώρα μας. Το Google δίνει τη διαδρομή από εκεί μέχρι στο Καριμαμπάντ λιγότερο από 2:30 ώρες, αφού η απόσταση είναι 100 km. Ξεκινήσαμε λοιπόν και σκεφτήκαμε να μην κάνουμε πολλές στάσεις για να προλάβουμε να κάνουμε τα επιπλέον που μας είπε ο ξεναγός μας, τα οποία δεν ήταν και λίγα. Όμως ήταν τόσο ωραία η διαδρομή δίπλα σε ποτάμια και σίγουρα σταματήσαμε αρκετές φορές. Μία σημαντική στάση που κάναμε ήταν ένα σημείο που έλεγε ότι είχαν ενωθεί η τεκτονικές πλάκες της Ευρασίας με την Ινδική υποήπειρο. Υπήρχε ένα μνημείο εκεί για να θυμίζει το σημείο αυτό και εμείς σταματήσαμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες, όχι τόσο το μνημείο αλλά τη γύρω περιοχή που είχε πολύ ενδιαφέρον.

Η διαδρομή της σημερινής ημέρας δεν ήταν μεγάλη, αλλά είχαμε να δούμε κάμποσα πράγματα. Σύμφωνα με το πρόγραμμα που μου είχαν δώσει, αυτά τα πράγματα ήτανε ελάχιστα, δηλαδή το εξής ένα: ο παγετώνας Rakaposhi. Ο παγετώνας αυτός ξεκινά από το ομώνυμο βουνό το οποίο έχει υψόμετρο κάπου 7800 μέτρα. Κατά τα άλλα το πρόγραμμα έλεγε ότι θα πάμε να διανυκτερεύσουμε στο χωριό Καριμαμπάντ, Karimabad. Η Ντίνα όμως είχε μαζί της το πρόγραμμα ενός ελληνικού πρακτορείου και είδε ότι πήγαινε σε κάποια άλλα σημεία που εμείς δεν τα είχαμε στο πρόγραμμα. Στο Καριμαμπάντ θα μέναμε δύο βραδιές και στο πρόγραμμα ήταν να δούμε ελάχιστα πράγματα. Γι’ αυτό είπα στον Asif να μας πάει και σε εκείνα τα μέρη που έλεγε στο άλλο πρόγραμμα. Εκείνος στην αρχή έκανε μία γκριμάτσα, αλλά μετά από λίγο μας είπε ότι θα γίνει και αυτό που του είπαμε αλλά και πολλά άλλα. Πιστεύω ότι είχε στο νου του από πριν να τα κάνει αλλά μας το παρουσίασε σαν να ήταν μία επιπλέον δραστηριότητα και επίσκεψη που θα κάναμε και θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να το ξεπληρώσουμε.

Εδώ να διευκρινίσω μερικά πράγματα για το πρόγραμμα που είχαμε. Ο Σαχίντ που επικοινωνούσα από την Ελλάδα, μου έστειλε ένα πρόγραμμα που στέλνει σε όλους. Ήταν μακροσκελές αλλά πιο πολύ είχε περιγραφές και αναφορές στις ομορφιές του τοπίου. Δεν είχε και τόσο πολλές επισκέψεις σε σημεία ενδιαφέροντος. Εγώ αυτό το είχα εντοπίσει αλλά δυστυχώς μέσα στο καλοκαίρι δεν είχα την ευχέρεια να ψάξω και αν του πω να συμπληρώσει περισσότερα μέρη. Υπέθεσα ίσως ότι και κάποια τέτοια πράγματα εννοούνται. Όμως ο Ασίφ συχνά μας έλεγε ότι έπρεπε να ζητήσουμε και άλλα σημεία για επίσκεψη, γιατί τότε θα άλλαζε το οικονομικό πακέτο. Εμείς φυσικά του είπαμε ότι δεν είναι δυνατόν σε ένα ταξίδι να περνάς από μνημεία της Ουνέσκο και αν μη σταματάμε για να τα δούμε. Τότε εύρισκε την ευκαιρία να μας κάνει τον καλό και τις δήθεν χάρες. Αν όμως δεν τα ζητούσαμε επίμονα λίγα θα έκανε επί πλέον του προγράμματος. Στη συνέχεια της αφήγησης θα φανούν τέτοια.

Στη διαδρομή κάναμε άλλη μία ενδιαφέρουσα στάση για να δούμε αυτό το οποίο μας ανέφερε ο ξεναγός μας ως δρόμο του μεταξιού. Στο απέναντι βουνό, μετά το ποτάμι δηλαδή, υπήρχε ένας δρόμος ο οποίος ήταν μάλλον εγκαταλειμμένος και κάποτε είχε το ρόλο της μεταφοράς των προϊόντων από την ανατολή στη δύση. Αυτό βέβαια το δρόμο τον βλέπαμε συχνά απέναντι στο βουνό στη διαδρομή μας. Ανάμεσα σε μάς και το βουνό βρισκόταν βέβαια το ποτάμι. Στην αρχή το ποτάμι ήταν ο Γκιλγκίτ ποταμός αλλά μετά ήταν ο Χούνζα. Από αυτό το ποτάμι πήρε το όνομά της και όλη η κοιλάδα στην οποία κάναμε επισκέψεις της σημερινή ημέρα. Στο ταξίδι μας συναντήσαμε μερικούς ανθρώπους που με περηφάνια μας έλεγαν ότι κατάγονται από τη Χούνζα. Η περιοχή θεωρείται αξιόλογη ιστορικά και οι άνθρωποι είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από τους υπόλοιπους Πακιστανούς που γνωρίσαμε.

Στη διαδρομή βλέπαμε πολλές βουνοκορφές, που άλλες είχαν χιόνια και άλλες είχαν παγετώνες. Όμως βρίσκονταν αρκετά μακριά από μας και έτσι οι φωτογραφίες δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή φτάσαμε και στον παγετώνα Rakaposhi που έχει και το όνομα Mina Ρin. Η στάση που κάναμε είχε πολύ ενδιαφέρον γιατί φαινόταν ο παγετώνας να είναι πολύ κοντά. Ερχόταν από εκεί τα νερά από αυτόν που έλιωνε. Ήταν όμορφα γιατί είχε καλό καιρό και ελάχιστα σύννεφα εμπόδιζαν τη θέα της κορυφής του βουνού Rakaposhi. Δεν χορταίναμε να τραβάμε φωτογραφίες, αφού ο ήλιος έπεφτε πάνω στο βουνό και οι φωτογραφίες ήταν καταπληκτικές.

Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και όπου βλέπαμε ότι φαινόταν ο παγετώνας Rakaposhi σταματούσαμε για να τραβήξουμε κι άλλες φωτογραφίες.

Όμως με την πρόσθεση που έκανε ο Ασίφ στο πρόγραμμα, αντί για να πάμε στο χωριό Καριμαμπάντ που θα μέναμε, συνεχίσαμε το δρόμο μας από κει για να προχωρήσουμε και να φτάσουμε μέχρι το χωριό Πασσού. Μία πρώτη στάση κάναμε για να δούμε κάποιες όμορφες βραχογραφίες στην άκρη του δρόμου. Μαζί με αυτές βέβαια τραβούσαμε και ένα σωρό φωτογραφίες όλα τα βουνά τριγύρω και το ποτάμι με τα χωριά που βλέπαμε απέναντι μέσα στο πράσινο. Να πω εδώ ότι τα βουνά για τα οποία μιλάω είχαν κορυφές όλα σχεδόν πάνω από 6.000 μέτρα.

Εδώ αποξηραίνουν βερίκοκα:

Αφού προχωρήσαμε λίγο φτάσαμε στο πρώτο σημείο στο οποίο προτείναμε στον Asif εμείς για να πάμε. Ήταν η λίμνη Attabad. Αυτή η λίμνη πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε και δημιουργήθηκε όταν έγινε μία τεράστια κατολίσθηση και έκλεισε το πέρασμα του ποταμού Χούνζα. Εδώ πρέπει να καταλάβουμε ότι ο ποταμός αυτός ουσιαστικά δημιουργούσε ένα φαράγγι και εκείνος έτρεχε στο βάθος του. Έτσι όταν έγινε η κατολίσθηση έφραξε σε εκείνο το σημείο το φαράγγι σε ύψος 20-30 μέτρα και δημιουργήθηκε μια τεράστια λίμνη που είχε μήκος αρκετών χιλιόμετρων. Ήταν στενή βέβαια. Για μερικά χρόνια το σημείο ήταν αδιάβατο, αφού ο δρόμος καλύφθηκε με το νερό που υψώθηκε. Οι έξυπνοι Πακιστανοί με κάποιο τρόπο έφεραν πλοίο το οποίο μετέφερε τα οχήματα και τους ανθρώπους από τη μία μεριά της λίμνης μέχρι την άλλη που τελείωνε. Όμως η κυβέρνηση του Πακιστάν αδειάζει σιγά-σιγά τη λίμνη, έτσι ώστε το ποτάμι να τρέχει φυσιολογικά και το επίπεδο του νερού να κατεβαίνει κάθε χρόνο δύο μέτρα ίσως. Γι’ αυτό σήμερα η λίμνη είναι αρκετά μικρότερη από ό,τι ήταν πριν από 5 χρόνια που άρχισαν να διώχνουν τα νερά. Επίσης έχουν φτιάξει καινούργιο δρόμο για να περνάει από πιο ψηλά, πάνω φυσικά από τη λίμνη, διότι εκείνος που υπήρχε είπαμε ότι είχε χαθεί μέσα στα νερά. Μάλιστα στο σημείο που έβγαινε έξω από το νερό τον είδαμε: ένα μικρό δρόμο να βγαίνει μέσα από το νερό. Επίσης είδαμε κάποια τμήματα από χωριά να είναι μισοβυθισμένα τα σπίτια τους στο νερό της λίμνης.

Να πω λίγα για τη δημιουργία της λίμνης Attabad. Δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 2010 από κατολίσθηση που σκότωσε 20 ανθρώπους και εκτόπισε 6000 από τα σπίτια τους που βυθίστηκαν. Το μέγιστο μήκος της έφτασε τα 21 χλμ και το βάθος της ξεπέρασε τα 100 μέτρα τον Ιούνιο του ίδιου έτους, που άρχισε η υπερχείλιση από το φράγμα που δημιουργήθηκε.

Εμείς φτάσαμε στη λίμνη λίγο μετά τις 2 και μέχρι να φάει ο οδηγός μας με τον ξεναγό, βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε μία βαρκάδα. Στη λίμνη υπήρχαν άπειρες βάρκες γι’ αυτό το σκοπό. Ακόμα και τζετ σκι μπορούσες να κάνεις. Εμείς επιλέξαμε μία μικρή βάρκα για 4 άτομα και με τρεις χιλιάδες ρουπίες όλοι μας, δηλαδή 15€ κάναμε βαρκάδα για 20 λεπτά. Ήτανε πολύ ενδιαφέρουσα και πέρασε η ώρα βλέποντας μέσα από το νερό τη φύση γύρω-γύρω. Ο δρόμος ο οποίος έχουν φτιάξει πάνω από τη λίμνη, επειδή έχει πολύ απότομα βουνά, για να κατασκευαστεί έχουν δημιουργήσει τούνελ αρκετών χιλιομέτρων. Το ωραίο είναι ότι όταν βγαίνεις από το ένα τούνελ και λίγο πριν μπεις στο δεύτερο, βλέπεις τη λίμνη από τη μία πλευρά και από την άλλη τα βουνά που είναι πανύψηλα. Μετά τη λίμνη προχωρήσαμε περνώντας από κάποια χωριά χωρίς να σταματήσουμε γιατί ο σκοπός μας ήταν να φτάσουμε στο χωριό Passu.

Στη διαδρομή συναντήσαμε ένα γεφύρι και κατεβήκαμε για φωτογραφία όπως μας είπε ο ξεναγός μας. Δεν καταλάβαμε ακριβώς γιατί μας κατέβασε σε αυτό το γεφύρι μέχρι που είδαμε ένα παγετώνα να βρίσκεται σε απόσταση λιγότερη από 200 μέτρα. Η αλήθεια είναι ότι φαινόταν μονάχα ένας μεγάλος όγκος χιονιού από αυτόν, διαστάσεων περίπου 10 επί είκοσι μέτρα ύψος και όλος ο υπόλοιπος παγετώνας ήταν κρυμμένος πίσω από αυτόν και από διάφορους λόφους και βουνά. Ήταν όμως ένας παγετώνας στον οποίο πλησιάσαμε πιο κοντά από κάθε άλλον μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά και σε όλο το ταξίδι.

Παρακάτω, και λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Passu, συναντήσαμε και τον ομώνυμο παγετώνα, ο οποίος φαινόταν από μακριά και ήταν τεράστιος. Το κακό όμως ήταν ότι ο φωτισμός για να τον τραβήξουμε φωτογραφίες δεν ήταν και τόσο καλός, αφού προς την μεριά του ήταν και ο ήλιος. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι στα ταξίδια δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες και το βίντεο. Ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν μπορείς να τραβήξεις καλή φωτογραφία, πρέπει να απολαμβάνεις το τοπίο. Βέβαια μετά από μερικούς μήνες δεν θα θυμάσαι και όλα αυτά τα οποία είδες, εάν δεν ανατρέξεις στις φωτογραφίες.

Και οι περίφημοι Κώνοι του Πασσού:

Η διαδρομή ως εδώ:

 

[varioAthens]

Απο οταν ξεκινησες την ιστορια ειναι η καθημερινη μου απολαυση μαζι με τον πρωινο μου καφε!

 

[travelbreak]

Απο οταν ξεκινησες την ιστορια ειναι η απολαυση μου μαζι με τον πρωινο μου καφε!

Νάσαι καλά να με διαβάζεις.
Να τη σπάσω σε μικρότερα κομμάτια για να κρατήσει περισσότερο καιρό; Αστειεύομαι!
Αν και έχω τόσες φωτογραφίες που θα ήθελα να τις βάλω όλες. Σε κάθε ανάρτηση αν βάζω 40-50 είναι κουραστικό. Έτσι θα πάει όμως.
Όσον αφορά στις φωτογραφίες, μπορεί πολλές να φαίνονται παρόμοιες, αλλά σε μας αυτά που βλέπαμε ήταν όλα νέα και διαφορετικά.

 

[fantasia13]

Με χαρα σε διαβαζω καθε μερα και ξαναθυμαμαι τα υπεροχα τοπια που εχω επισκεφθει !

 

[travelbreak]

Με χαρα σε διαβαζω καθε μερα και ξαναθυμαμαι τα υπεροχα τοπια που εχω επισκεφθει !

Σε ευχαριστώ που με παρακολουθείς στο οδοιπορικό αυτό.
Βλέπω λοιπόν ότι είναι αρκετοί στο φόρουμ που έχουν πάει στο Πακιστάν.
Όμως δεν υπάρχουν πολλές ιστορίες.

 

[travelbreak]

Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2

Το χωριό Passu είναι πολύ γνωστό για τα υπέροχα βουνά που το περιστοιχίζουν και τους παγετώνες. Τα βουνά έχουν το ενδιαφέρον ότι δημιουργούν πολλές κορυφές και για αυτό τους ονομάζουν κώνους. Και αυτοί οι κώνοι φυσικά δεν είναι όλοι στο ίδιο ύψος με αποτέλεσμα όταν εσύ κοιτάς προς το βουνό να τους βλέπεις τον έναν κάτω από τον άλλον.

Φτάσαμε μέχρι εκεί και αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο στο ίδιο το χωριό. Το χωριό είχε κάποια φτωχικά σπίτια και το μόνο πλούσιο ήταν τα δέντρα, που ήταν γεμάτα μήλα, ροδάκινα και βερίκοκα. Όμως οι αυλές ήταν καταπράσινες και σε πολλές έβλεπες ότι είχαν κομμένα φρούτα σε κομμάτια και τα ξέραιναν, φαντάζομαι για να τα έχουν το χειμώνα ή να τα πουλήσουν. Μερικοί άνθρωποι που συναντήσαμε μας χαιρετούσαν και δυο παιδιά που μίλησα ήξεραν κάποια αγγλικά.

Στην περιοχή που βρισκόμασταν δηλαδή στην Hunza οι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί από το υπόλοιπο Πακιστάν. Καταρχήν έχει πάρα πολλούς οι οποίοι μιλούν αγγλικά και αυτό οφείλεται στο ότι όλοι είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στο σχολείο και το κάνουν. Στην υπόλοιπη χώρα αυτό δεν συμβαίνει και οι γονείς δε θεωρούν απαραίτητο να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. Μάλιστα στη Hunza οι γυναίκες εργάζονται, κάτι που δεν συμβαίνει στα περισσότερα μέρη του υπόλοιπου Πακιστάν.

Στις περισσότερες πόλεις της επαρχίας από όπου περάσαμε με το αυτοκίνητο τις προηγούμενες μέρες ήταν πολύ σπάνιο κάποιος να δει γυναίκα. Και φυσικά δεν έβλεπες γυναίκα που να μην συνοδεύεται από κάποιον άνδρα. Αυτά δηλαδή τα οποία ακούμε για κάποιες φανατικές ισλαμικές χώρες, τα ζούσαμε καθημερινά. Στην Hunza επίσης οι γυναίκες πολύ συχνά κυκλοφορούν χωρίς μαντίλι στο κεφάλι. Μόνο φουστάνι δεν είδαμε να φορούν. Πάντα φορούν ένα παντελόνι. Οι γυναίκες που βλέπαμε φαινόταν πολύ φιλελεύθερες και ειδικά τα νέα κορίτσια των 20 περίπου ετών, δεν καταλάβαινες ότι είναι από το Πακιστάν. Όντως τα χωριά που επισκεφτήκαμε τη σημερινή ημέρα ήταν μία όαση σε αυτά που είχαμε ζήσει τις προηγούμενες μέρες έξω από τις πόλεις. Όμως έβλεπες παντού τουρίστες, πακιστανούς δηλαδή, να κυκλοφορούν με τα αυτοκίνητά τους και τις γυναίκες και τα παιδιά τους, χωρίς μεγάλους περιορισμούς στην αμφίεση. Το μαντήλι φυσικά ήταν υποχρεωτικό για όλες αυτές τις γυναίκες.

Εμείς μετά το χωριό Πασσού πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Εκτός από τις μικρές στάσεις που κάναμε, κάναμε και μία μεγαλύτερη στο χωριό Hussaini. Εκεί περπατήσαμε 5-10 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στο ποτάμι που υπήρχε μία κρεμαστή γέφυρα, που ήταν μόνο για πεζούς. Πολύς κόσμος πήγαινε κυρίως για να βγάλει μερικές φωτογραφίες διότι για να περάσει τη γέφυρα φαινόταν λίγο επικίνδυνο, αφού δεν ήταν εύκολο να κρατηθείς με σιγουριά και τα πόδια σου πατούσαν τη μια στο ένα ξύλο και την άλλη στο άλλο, τα οποία απείχαν μία απόσταση μεταξύ τους 20 με 30 εκατοστά. Ήταν όμορφα όχι μόνο η γέφυρα, αλλά όλο αυτό το μέρος. Εκεί έχουν απλώσει και κάποια μεγάλα συρματόσχοινα από τη μία μεριά του ποταμού μέχρι την άλλη και μπορεί κάποιος να ανέβει και να καθίσει σε κάτι σαν ποδήλατο και να περάσει από τη μία άκρη του ποταμού στην άλλη πηγαίνοντας πάνω από το νερό. Δεν το επιχειρήσαμε αλλά αρκετοί ντόπιοι το έκαναν. Αυτό δεν το είδαμε μόνο στο συγκεκριμένο σημείο αλλά και σε άλλα σημεία. Αρέσει στους ντόπιους να στήνουν τέτοια συρματόσχοινα για να κάνουν αυτή τη δραστηριότητα.

Φεύγοντας από εκεί επειδή είχαμε πει από το πρωί στον Asif να μας πάει σε κάποια χωριά, μας πέρασε από το χωριό Ghulkin. Εδώ αυτά τα χωριά δεν ήταν μέσα στο κεντρικό δρόμο όλα. Το συγκεκριμένο που λέω μπορεί να έχει μερικά μαγαζιά στο κεντρικό δρόμο αλλά το κυρίως χωριό βρίσκεται λίγο πάνω από αυτό το δρόμο. Πήγαμε λοιπόν προς τα πάνω και κάναμε μία μικρή βόλτα για να διαπιστώσουμε ότι μπορεί να ήταν ένα ωραίο χωριό αλλά σίγουρα τέτοια χωριά θα υπάρχουν εκατοντάδες στο Πακιστάν.

Το επόμενο χωριό που σταματήσαμε ήταν το χωριό Gulmit. Αυτό πράγματι είχε ενδιαφέρον και φαινόταν και λίγο τουριστικό αφού υπήρχαν και κάποια μαγαζιά για να καθίσεις να φας ή να πιείς. Εμείς πήγαμε σε ένα εργαστήριο για να μας δείξει ο Asif ότι εδώ δουλεύουν και οι γυναίκες. Πράγματι στο εργαστήριο ήταν τρεις γυναίκες. Η μία μεγάλης ηλικίας ενώ οι άλλες ήταν γύρω στα 40 με 50. Ήταν ωραίες γυναίκες οι οποίες μιλούσαν και λίγα αγγλικά. Αυτές είχαν εργαστήριο στο οποίο έφτιαχναν χαλιά στον αργαλειό. Φυσικά πήγαμε εκεί και για να έχουμε την ευκαιρία αν θέλουμε να αγοράσουμε κάτι. Η Ντίνα μόλις είδε ένα χαλί συγκεκριμένο της άρεσε πάρα πολύ και ήθελε να το πάρουμε. Όμως οι γυναίκες ζητούσαν περίπου 115€. Εγώ τους αντιπρότεινα 100 δολάρια και στο τέλος τα βρήκαμε στα 100€. Σύμφωνα με την Ντίνα είναι πολύ φθηνό για τη δουλειά την οποία έχει και την ποιότητά του. Εμένα δεν μου φάνηκε κάτι ιδιαίτερο και το μέγεθος του είναι περίπου 80 επί 50 εκατοστά. Τώρα είναι ήδη στρωμένο στο σπίτι μας.

Αφού φύγαμε από το εργαστήριο αυτό πήγαμε λίγο δίπλα που πάλι ο Asif συνάντησε μία γνωστή του κυρία η οποία και εκείνη μιλούσε πολύ καλά αγγλικά. Εκείνη είχε ένα παραδοσιακό σπίτι το οποίο ισχυριζόταν ότι είναι περίπου χιλίων ετών. Μας είπε επίσης ότι είναι τατζίκα. Όχι ότι προέρχεται ακριβώς από το Τατζικιστάν, αλλά ότι η καταγωγή της είναι από αυτό το λαό. Το σπίτι που είδαμε ήταν καταπληκτικό, όχι επειδή ήταν παλιό αλλά επειδή είχαν πολύ ενδιαφέρον εκείνα που έβλεπες και η κατασκευή του. Η γυναίκα μας ξενάγησε και εμείς το χαρήκαμε. Δεν ζητούσε λεφτά, αλλά ο Ασίφ μας είπε να βάλουμε σε ένα κουτί αν θέλαμε ό,τι ποσόν θέλαμε. Εμείς βάλαμε από 500 ρουπίες ο καθένας, δηλαδή συνολικά 3,3 ευρώ. Μπορεί για μας να ήταν πολύ λίγο αλλά πιστεύω ότι ήταν ένα καλό ποσόν για δωρεά που κάναμε γι’ αυτή την επίσκεψη. Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται πόσο άνετες (ντύσιμο και εμφάνιση) ήταν οι γυναίκες στη Χούνζα.

Αυτή ήταν και η τελευταία μας στάση για τη μέρα. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Όπως είπα είναι στο χωριό Καριμαμπάντ και από το δωμάτιό μας μπορούσαμε να δούμε καταπληκτική εικόνα με τεράστια βουνά με χιόνια και παγετώνες. Για να πω την αλήθεια οι παγετώνες δεν ήταν και τόσο εμφανείς, αλλά η θέα ήταν υπέροχη. Ευτυχώς είχε και μία αυλή μεγάλη που μπορούσες να καθίσεις και να απολαύσεις λίγο το τοπίο. Και λέω λίγο διότι μετά από λίγη ώρα έπεσε το σκοτάδι και αφού δεν είχε και φεγγάρι δεν μπορούσαμε να δούμε κάτι πέρα από το ξενοδοχείο. Το δωμάτιό μας δεν μπορώ να πω ότι ήταν και τόσο καλό, αν και ευρύχωρο. Επίσης πήγα να κάνω μπάνιο περίπου στις 11 το βράδυ και δεν είχε ζεστό νερό. Είχε όμως νωρίτερα.

Δεν βγήκαμε έξω από το ξενοδοχείο όλο το βράδυ, αφού αποφασίσαμε να φάμε στην ταράτσα. Δυστυχώς δεν είχε πολλά πράγματα να επιλέξουμε και όλοι φάγαμε κοτόπουλο εκτός από την Ντίνα που έφαγε τηγανιτές πατάτες. Μάλιστα κάποια στιγμή ήρθε μαζί μας και έφαγε και ο Asif. Εμείς για δύο σουβλάκια κοτόπουλο που έφαγα εγώ, τις δύο πατάτες που έφαγε η Ντίνα και ένα μεγάλο μπουκάλι νερό πληρώσαμε 3.000 ρουπίες. Μετά πήγαμε να ξεκουραστούμε στα δωμάτιά μας, αν και νωρίς.
Το ξενοδοχείο μας:

Και εκεί που υπήρχε ησυχία ακούστηκαν απ’ έξω φωνές και τραγούδια. Πήγα να δω τι γίνεται και είδα μία μεγάλη παρέα με νεαρούς, περίπου 30 ετών, να κάθονται να τραγουδάνε και έναν από αυτούς να παίζει ένα όργανο που ονομάζεται Rabab. Με προσκάλεσαν στην παρέα τους οπότε εγώ πήγα και πήρα ένα ποτήρι με ρακή και πήγα και κάθισα μαζί τους. Έμεινα εκεί περίπου 45 λεπτά και μου άρεσε ο τρόπος που τραγουδούσαν και διασκέδαζαν. Κάποια στιγμή άναψαν φωτιά και τραγουδούσαν δίπλα στη φωτιά η οποία βέβαια ήταν στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας. Με την κουβέντα μου είπαν ότι ήταν μία παρέα μόνο ανδρών από τη Λαχόρη που έκαναν αυτό το ταξίδι. Κάποια στιγμή άρχισαν επίσης να χορεύουν. Δεν έμεινα περισσότερο μαζί τους, αφού πήγα στο δωμάτιο για να ξεκουραστώ περίπου στις 11.

Ευτυχώς στο Πακιστάν σε όλα τα ξενοδοχεία είχαμε internet και μπορούσαμε να έχουμε επαφή με τους δικούς μας ανθρώπους. Στο Καριμαμπάντ, και στο ίδιο ξενοδοχείο βέβαια, μείναμε δύο συνεχόμενες βραδιές. Στην περιοχή της Χούνζα οι θερμοκρασίες ήταν καταπληκτικές. Πιστεύω ότι την ημέρα δεν ξεπερνούσε τους 30 βαθμούς, ενώ το βράδυ ήταν περίπου 20. Γι’ αυτό και το βράδυ δεν χρησιμοποιήσαμε κλιματισμό. Το υψόμετρο στο Καριμαμπάντ ήταν περίπου 2250 μέτρα.

Και ο δρόμος της επιστροφής στο ξενοδοχείο μας στο Karimabad από το Passu: