Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου

[travelbreak]

Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.

Όπως είχαμε κανονίσει από την προηγούμενη ημέρα, πήραμε το πρωινό στις 6:00 το πρωί και στις 6:30 με το αυτοκίνητό μας και ξεκινούσαμε για να πάμε όσο πιο γρήγορα γινόταν στη Λαχόρη. Υπάρχουν δύο δρόμοι για να πάει κάποιος. Ο ένας είναι ο δρόμος της εθνικής οδού που έχει απόσταση 377 km, αλλά το κάνεις σε λίγο πάνω από 4 ώρες. Ο άλλος έχει απόσταση 320 km αλλά κάνεις μία ώρα περίπου περισσότερο. Εμείς κάναμε μία αλλαγή στο πρόγραμμα. Ήταν να πάμε από τον ένα δρόμο και να γυρίσουμε από τον άλλο και τους αλλάξαμε. Έτσι πήραμε τον πιο σύντομο χρονικά για να πάμε γρηγορότερα στην όμορφη πόλη. Με δύο τρεις μικρές στάσεις φτάσαμε στην Λαχόρη πριν τις 12 μεσημέρι.

Η διαδρομή δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί η περισσότερη ήταν σε ένα επίπεδο έδαφος, με ένα δρόμο που είχε τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση. Μόνο σε ένα σημείο έπρεπε να ανέβουμε και να κατέβουμε ένα βουνό, σχετικά χαμηλό όμως. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 300 μέτρα υψόμετρο περισσότερο από την υπόλοιπη πεδιάδα. Όταν ήταν λοιπόν να πάρουμε την κατηφόρα, αστυνομικοί σταματούσαν όλα τα οχήματα που ήταν μεγαλύτερα από το δικό μας και τα μάζευαν για να κατέβουν την κατηφόρα όλα μαζί, ενώ μπροστά ήταν ένα αστυνομικό όχημα. Μας είπαν ότι αυτό γίνεται γιατί πριν από κάμποσο καιρό έγινε ένα τρομερό δυστύχημα και δεν ήθελαν να ξανασυμβεί σε αυτό τον δρόμο, που ενώ είχε αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας, στην κατηφόρα ήταν πολύ επικίνδυνος.

Ο Ασίφ μας είπε ότι το βράδυ είχε πλημμύρες στη Λαχόρη. Το διαπιστώσαμε όταν φτάσαμε που ορισμένοι δρόμοι ήταν ποτάμια. Μάλιστα μια φορά αναγκαστήκαμε και κάναμε αναστροφή, αφού δεν μπορούσε κανείς να περάσει από το δρόμο που είχε τουλάχιστον ένα μέτρο νερό. Σε μεγάλο μέρος της διαδρομής μας ως τη Λαχόρη άλλωστε έβρεχε, και σε μερικές περιπτώσεις καταρρακτωδώς.

Η πρώτη στάση που κάναμε στη Λαχόρη (πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας, στο οποίο πήγαμε σχεδόν βράδυ) ήταν για να επισκεφθούμε την παλιά πόλη. Είχε ακόμα μια ψιλή βροχή, αλλά σύντομα και αυτή σταμάτησε. Όλη η πόλη θυμίζει καθαρά Ινδία, αφού η απόσταση από τη γειτονική χώρα δεν είναι παραπάνω από 30 km. Όταν λέω ότι θυμίζει Ινδία, εννοώ ότι έχει πολλούς βρώμικους δρόμους, μαγαζιά πολύ μικρά, που πουλούν όμως πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και άπειρο κόσμο να γυρίζει εδώ και εκεί, με κάποιον σκοπό φαντάζομαι. Ανά πάσα στιγμή φυσικά κινδυνεύεις να σε τρακάρει ένα μηχανάκι ή ένα αυτοκίνητο και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Η παλιά πόλη στη Λαχόρη είναι τεράστια, αλλά εμείς περπατήσαμε περίπου 10 λεπτά για να φτάσουμε σε ένα πάρα πολύ όμορφο τζαμί. Πήραμε μια γεύση από την περιοχή και το κλίμα της. Πριν φύγουμε κάναμε και μικρή βόλτα στα πέριξ.

Μετά γυρίσαμε πίσω και πήραμε το αυτοκίνητο μας και κατευθυνθήκαμε στο παλιό κάστρο της πόλης. Εκεί ήταν πολύ όμορφα γιατί είχε κάποια πολύ παλιά κτίρια τα οποία όταν είχαν κατασκευαστεί σίγουρα θα ήταν πανέμορφα και με μεγάλες πολυτέλειες. Τώρα οι αναπαλαιώσεις δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένες και έτσι δεν τα απολαμβάνεις. Στο χώρο αυτό υπάρχουν και δύο μεγάλα τζαμιά τα οποία βέβαια επισκεφθήκαμε. Το ένα είναι το υπέροχο Badshahi Mosque.

Εννοείται ότι και εδώ υπήρχε πάρα πολύς κόσμος, που γυρνούσε για να δει τα μέρη αυτά. Όμως δεν είδαμε σχεδόν κανένα τουρίστα, τουλάχιστον λευκό. Κανονικά θα μέναμε λίγη ώρα περισσότερο, αλλά η Ντίνα είχε ζητήσει από τον ξεναγό να μας πάει σε κάποιους τάφους βασιλέων που δεν ήταν στο πρόγραμμα. Ο ξεναγός μας προσπάθησε να βρει λίγο χρόνο για να πάμε, αλλά τελικά είχε πολύ κίνηση στους δρόμους, και για να μη χάσουμε την τελετή που γίνεται στα σύνορα με την υποστολή των σημαιών ταυτόχρονα του Πακιστάν και τις Ινδίας, αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε σε αυτό το μποτιλιάρισμα. Περάσαμε όμως από μία υπερυψωμένη γέφυρα για να τραβήξουμε φωτογραφία έναν μιναρέ των Σιχ, τον Minar-e Pakistan, ο οποίος είναι το έμβλημα της πόλης. Όμως δεν πήγαμε πολύ κοντά σε αυτόν γιατί ο ξεναγός είπε ότι δεν είναι επισκέψιμος, λόγω ακριβώς το ότι είναι ναός των Σιχ. Δεν τον πολυπιστέψαμε.

Φύγαμε για να πάμε στα σύνορα με την Ινδία, να δούμε την τελετή υποστολής της σημαίας. Πήγαμε πολύ νωρίς αν και ήδη πολύς κόσμος είχε μαζευτεί. Είχαμε γίνει το αξιοθέατο όλου αυτού του κόσμου που περίμενε να ανοίξουν οι πόρτες για να περάσει στο χώρο που θα γινόταν η τελετή. Πράγματι σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι μας κοιτούσαν και πολλοί από αυτούς που δεν ντρεπόταν, μας ζητούσαν να βγάλουν φωτογραφίες μαζί μας. Μάλιστα πολλοί ζητούσαν να τους τραβήξουμε εμείς φωτογραφία με τις δικές μας μηχανές και έτσι να τους έχουμε εμείς, χωρίς αυτοί να έχουν κάτι από εμάς. Δεν είμαι υπερβολικός αν πω ότι άμα θέλαμε μπορούσαμε να τραβήξουμε φωτογραφία με τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Στο χώρο της εισόδου φτάσαμε από τις τρεις και μισή και ήδη είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος όπως είπα. Λίγο μετά τις 16:00 ανοίξανε κάποιες διόδους για να περάσουμε στο χώρο της τελετής. Από άλλη πύλη περνούσαν οι άνδρες και από άλλη οι γυναίκες, που λίγο μετά ανακατεύονταν. Όπως προχωρούσαμε λίγο με τα πόδια μπροστά μας φαινόταν η εξέδρες που έχουν στήσει οι Ινδοί για να βλέπουν και από τη δικιά τους πλευρά όλη αυτή την ιστορία. Λίγο μετά τις 16:00 είχαμε καθίσει σε πολύ καλές θέσεις διότι σε αυτές βάζουν τους τουρίστες. Ο ξεναγός βέβαια μας είπε ότι αυτός είχε μεριμνήσει με κάποιες γνωριμίες που έχει, αλλά εγώ δεν τον πιστεύω, γιατί όλοι οι τουρίστες είχαμε καθίσει μαζί. Και αν ο κόσμος από το Πακιστάν ήταν περίπου 2000 άτομα, οι αλλοδαποί τουρίστες δεν ήταν περισσότεροι από 20. Μία παρέα που ήταν μπροστά μας, τους ρωτήσαμε και ήταν 4 άτομα από την Ισπανία. Αυτούς αργότερα τους συναντήσαμε πάλι αφού ακολουθούσαν παρόμοια διαδρομή με μας.

Το θέμα είναι ότι μόλις καθίσαμε, δηλαδή λίγο μετά τις 4, άρχισαν από τα μεγάφωνα να βάζουν οι Πακιστανοί κάποια τραγούδια της χώρας τους και από την άλλη μεριά, δίπλα μας δηλαδή, οι Ινδοί να κάνουν κάτι αντίστοιχο. Μιλάμε για μία τρομερή φασαρία η οποία δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν τελείωσε όλη αυτή η τελετή, περίπου στις 7, σχεδόν τρεις ώρες. Όσο έπαιζαν αυτά τα τραγούδια από τα δυνατά μεγάφωνα κάτω στο δρόμο που θα γινόταν λίγο αργότερα η τελετή υπήρχαν διάφοροι Πακιστανοί με στολές οι οποίοι παρακινούσαν τον κόσμο να φωνάζει και να χειροκροτεί. Κάτι ανάλογο γινόταν και από την πλευρά των Ινδών, αλλά εμείς δεν ακούγαμε και πολλά από τους δίπλα γιατί υπερίσχυαν τα μεγάφωνα της δικιάς μας περιοχής. Από τη μεριά των Ινδών μάλλον ήταν περισσότεροι αυτοί που παραβρίσκονταν στο γεγονός, αλλά είχαν και περισσότερες κερκίδες, οι οποίες όμως δεν ήταν εντελώς γεμάτες. Το κακό είναι ότι από εκεί που καθόμασταν δεν μπορούσαμε να δούμε την τελετή που έκαναν οι στρατιώτες της γειτονικής χώρας.

Στις 6 ακριβώς ξεκίνησε η επίσημη τελετή και από τις δύο πλευρές. Εκπαιδευμένοι στρατιώτες αλλά και στρατιωτικοί μεγαλύτερης ηλικίας έδιναν τη δική τους παράσταση. Με υπέροχες στρατιωτικές στολές προσπαθούσαν να μας δείξουν ότι μπορούν να παρελάσουν με ιδιαίτερη δυναμικότητα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι ύψωναν τα πόδια τους ορισμένες φορές ψηλότερα ακόμα και από το κεφάλι τους καθώς βημάτιζαν με στόμφο. Η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάστηκα από κάποιους που ήταν σχετικά υπέρβαροι, αλλά είχαν μεγάλη ευλυγισία σε αυτό που έκαναν.

Είδαμε την τελετή λοιπόν όπου δύο στρατιωτικοί από τις δύο πλευρές έκανα μία χειραψία τελείως τυπική. Κατόπιν υπέστειλαν της σημαίες τους ο ένας πολύ κοντά με τον άλλον. Δύο στρατιωτικοί τις δίπλωσαν και τις πήραν να πάνε να τις φυλάξουν μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Η όλη παράσταση κράτησε βέβαια πάνω από μισή ώρα και είχε κάποιο ενδιαφέρον. Όμως με τόση φασαρία που γινόταν, ήδη από δύο ώρες νωρίτερα έφευγες με ένα κεφάλι καζάνι. Έτσι φύγαμε και εμείς και πήγαμε στο αυτοκίνητό μας. Σε λιγότερο από μία ώρα είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο μας για να ξεκουραστούμε επιτέλους.

Είναι ένα πολύ παλιό ξενοδοχείο, αλλά έχει βέβαια ανακαινιστεί και ονομάζεται Faletti’s Hotel. Μας έδωσαν 2 τεράστια δωμάτια στο ισόγειο, αλλά αυτό (το ισόγειο) δεν μας πειράζει. Τα δωμάτια όχι μόνο είναι πολύ μεγάλα αλλά έχουν και ένα καθιστικό με δικιά του τηλεόραση και καναπέδες. Επίσης μας έχουν γλυκά για να φάμε και φρούτα. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας περίμενε ο ιδιοκτήτης της τουριστικής εταιρείας που μας κάνει το ταξίδι, ο γνωστός μου από τις ιντερνετικές επαφές Σαχίντ. Είναι ένας ευγενικός κύριος κοντά στα 60, που φυσικά ήρθε για να πληρωθεί, αφού ακόμα δεν είχαμε δώσει καθόλου χρήματα, ούτε καν την προκαταβολή, όπως έχω αναφέρει ήδη. Είχαμε πει στον ξεναγό ο οποίος φώναξε έναν γνωστό του για να αλλάξουμε κάποια χρήματα. Εγώ άλλαξα 150€ προς 299 ρουπίες το κάθε ένα ευρώ. Δηλαδή η ισοτιμία που μου έδωσε ήταν λίγο καλύτερη από το 290 που πήρα στο Islamabad στο ξενοδοχείο.

Το ξενοδοχείο είχε δικό του εστιατόριο το οποίο είδαμε ότι δούλευε και ο τιμοκατάλογος μας έδειξε ότι ήταν αρκετά οικονομικό, για την ποιότητα που είχε. Το κάθε πιάτο έκανε από 4 μέχρι 6 ευρώ. Και τα αναψυκτικά ή ό,τι άλλο παίρναμε θα είχε ένα με δύο ευρώ. Εμείς όμως προτιμήσαμε να κάνουμε μία βόλτα στη γειτονιά μας. Εκεί που είχαμε απογοητευτεί ότι δε θα βρίσκαμε κάτι τοπικό να φάμε, αφού περπατήσαμε πάνω από 500 μέτρα βρήκαμε μερικά μαγαζάκια που είχαν κυρίως κοτόπουλο και διάφορα άλλα φαγώσιμα. Όμως δεν είχαν ούτε αρνί ούτε μοσχάρι. Η Ντίνα συμβιβάστηκε με δύο πιάτα πατάτες τηγανιτές, ενώ εμείς οι υπόλοιποι φάγαμε εκτός από πατάτες και κοτόπουλο. Καθίσαμε εκεί μέσα στη ζέστη και «απολαύσαμε» το κοτόπουλο. Πιο πολύ απολαυστική βέβαια ήταν η τιμή αφού δώσαμε 10€ όλοι μαζί γι’ αυτά που φάγαμε. Και ήταν τρεις μερίδες κοτόπουλο, τέσσερις μερίδες τηγανιτές πατάτες και ένα αναψυκτικό.

Το πρόβλημα είναι ότι όσον αφορά στο κοτόπουλο, άλλο του έλεγες ότι ήθελες και άλλο σου έφερνε. Για παράδειγμα οι φίλοι μας παράγγειλαν μπούτια αλλά τους έφεραν στήθος. Εγώ παράγγειλα σουβλάκι κοτόπουλο, αλλά δεν μου έφεραν τίποτα παρά μόνο μία μερίδα πατάτες. Όταν έφεραν το κοτόπουλο του Γιάννη τους είπα ότι θέλω και εγώ ένα ίδιο, αλλά μετά από λίγο μου έφερε ένας κάποια κομμάτια κοτόπουλο ψητό με καυτερή σάλτσα. Θύμιζε λίγο Ικαρία όλη αυτή η ιστορία, αλλά εγώ καταλαβαίνω τι έγινε. Ο τύπος του οποίου το μαγαζί καθίσαμε είχε σταματήσει να ψήνει και πήγαινε από ένα διπλανό μαγαζί και έφερνε ότι του έδιναν. Πάντως δεν ήταν και τόσο άσχημα.

Δίπλα μας ήταν ένας νεαρός ο οποίος έπαιζε μία μελόντικα. Δεν μπορώ να πω ότι έπαιζε καλά. Το παιδί καθόταν δίπλα σε ένα τραπέζι μόνο του και έπαιζε τη μελόντικα, λες και έκανε προπόνηση. Στο τραπέζι μας δεν ξέρω για ποιο λόγο μας έφεραν δώρο από την αρχή 4 κομμάτια κέικ σε δύο πιάτα, πριν μας φέρουν το κυρίως φαγητό. Η Ντίνα του προσέφερε το ένα πιάτο με τα δύο κομμάτια και εκείνος τα έφαγε με βουλιμία. Αφού εμείς δεν θα τρώγαμε έτσι κι αλλιώς ούτε τα άλλα δύο κομμάτια, του τα έδωσε και αυτά τα οποία επίσης καταβρόχθισε. Στο τέλος του δώσαμε και 140 ρουπίες και έμεινε πολύ ευχαριστημένο το παιδί. Ήξερε καλά αγγλικά και φαινότανε ευγενικό και μορφωμένο, αλλά μάλλον πεινούσε. Γενικά έχει πολλούς ζητιάνους στο Πακιστάν. Εμείς συνήθως δεν δίναμε τίποτα αλλά θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ που τρώγαμε τα καυτερά κεμπάπ στο Ισλαμαμπάντ, που ο Γιάννης δεν μπορούσε να φάει το ένα. Περνούσε λοιπόν κάποιο ζητιάνος, και αυτός νεαρός, και του έδωσαν το κεμπάπ και το πήρε με χαρά. Αφού φάγαμε λοιπόν τα κοτόπουλα και τις πατάτες φύγαμε για το ξενοδοχείο μας για να κάνουμε ένα μπάνιο και να ξεκουραστούμε.

Πάλι για την επόμενη μέρα το πρωί παρακαλέσαμε τον ξεναγό να αλλάξει λίγο το πρόγραμμα και να μπορέσουμε να δούμε μερικά άλλα ενδιαφέροντα μέρη στη Λαχόρη. Εκείνος συμφώνησε γιατί δεν ήθελε να μας χαλάει χατίρι.
Εδώ θα δείτε ένα βίντεο από τη Λαχώρη. Θα ακολουθήσει και άλλο.

 

[varioAthens]

Τελειο... μου θυμιζει Ινδια αλλα σε μουσουλμανικη εκδοχη!
Για τον ναο των Σιχ εχω την εντυπωση οτι σας ειπε μουφες γιατι ειναι κανονικα επισκεψιμοι, προσωπικα εχω επισκφθει και ηταν και πολυ ωραια εμπειρια.

 

[travelbreak]

Για τον ναο των Σιχ εχω την εντυπωση οτι σας ειπε μουφες

Κι εγώ είμαι σίγουρος. Μάλλον φοβόταν μήπως καθυστερούσε να μας πάει στην τελετή στα σύνορα.

 

[travelbreak]

Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.

Κανονικά τη σημερινή ημέρα θα έπρεπε να ξεκινήσουμε χαλαρά από τη Λαχόρη και μόνο με μία στάση στο φρούριο Rohtas, για δύο ώρες περίπου, να φτάναμε αργά το απόγευμα στο Ισλαμαμπάντ. Βάζοντας εγώ κάτω το google maps διαπίστωσα ότι θα φτάναμε πολύ νωρίς στην πρωτεύουσα του Πακιστάν, και αυτό δε μας άρεσε καθόλου, αφού θα βαριόμασταν όλο το απόγευμα και το βράδυ. Γι’ αυτό και είχα προτείνει στον Ασίφ να κάνουμε μία ξενάγηση στην Λαχόρη το πρωί πριν φύγουμε. Η Ντίνα είχε βρει τα σημεία που ήθελε να πάμε.

Για την αλλαγή που προτείναμε στον Ασίφ, μας είπε ότι δεν το έλεγε στο πρόγραμμα της ημέρας αυτής. Τα έβαλε και εκείνος κάτω και μου είπε ότι θα φτάσουμε στο Ισλαμαμπάντ μετά τις 8:00 το βράδυ. Αν και αυτός ήξερε καλύτερα, εγώ πίστευα ότι θα φτάναμε πριν τις 8:00. Το καλό είναι ότι εκείνος το δέχτηκε. Μάλιστα δεν θα ξεκινούσαμε πολύ πρωί από το ξενοδοχείο. Όντως δώσαμε ραντεβού να φύγουμε στις 8, αφού θα παίρναμε ένα καλό πρωινό στο εστιατόριο. Εκείνος βέβαια ήρθε μισή ώρα νωρίτερα όπως κάνει κάθε φορά αφού είναι πολύ συνεπής. Γενικά μας φέρεται με πολύ καλό τρόπο και είναι όλο ευγένεια. Πιστεύω ότι δεν είναι προσποιητά αυτά που κάνει αλλά αγαπά πολύ τη δουλειά του και θέλει να είμαστε πάντα ευχαριστημένοι. Ίσως να το κάνει και επειδή προσδοκά ένα καλό φιλοδώρημα. Μακάρι να το έκαναν και οι άλλοι ξεναγοί έτσι.

Φύγαμε από το ξενοδοχείο και βάλαμε ως πρώτο στόχο το Εθνικό Μουσείο της Λαχόρης, έστω να το δούμε από έξω, αφού είπε ότι δεν θα είχε ανοίξει ακόμα, είτε δε θα άνοιγε καθόλου λόγω της ημέρας που ήταν Παρασκευή και δεν ανοίγει ποτέ. Μας πήγε με το αυτοκίνητο απ’ έξω. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να το δούμε καλά. Όμως κάτι είδαμε. Επίσης η περιοχή είχε πολύ όμορφα κτίρια και κάναμε μερικές βόλτες για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Επόμενη στάση ήταν οι Κήποι Shalamar, που προστατεύονται από την Ουνέσκο.

Ας πω πρώτα όμως ότι με το που βγήκαμε πρωί-πρωί από το ξενοδοχείο η ζέστη ήταν υπερβολική. Και φυσικά γινόταν ακόμα χειρότερη η κατάσταση λόγω της αρκετής υγρασίας. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι ήταν η κατάσταση και δεν θα σταθώ σε αυτή τη λεπτομέρεια. Βέβαια κάθε τόσο άλλαζα μπλουζάκι για να είμαι στεγνός και να μην αρρωστήσω όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο με τον αναγκαίο κλιματισμό. Οι κήποι ήταν όμορφοι σε μία τεράστια έκταση, όμως μόνο λουλούδια δεν είχαν. Είχαν όμως όμορφα κτίρια, τα οποία νομίζω δεν ήταν καλά συντηρημένα. Κάναμε βόλτα σχεδόν μισή ώρα και μετά επιστρέψαμε για να συνεχίσουμε το δρόμο μας.

Επόμενη στάση ήταν λίγο έξω από την Λαχόρη και μάλιστα στο δρόμο προς το Ισλαμαμπάντ. Ήταν ένας τάφος του αυτοκράτορα Jahangir. Ήταν ένας από τους αυτοκράτορες της India Mughal Empire και ο μοναδικός που έχει ταφεί στο Πακιστάν. Υπήρχε μία αίθουσα που θεωρητικά έχει σε μια όμορφη πέτρινη σαρκοφάγο ό,τι έχει μείνει από αυτόν. Γενικότερα η περιοχή είχε ενδιαφέρον και μπορούσες να κάνεις αρκετή ώρα βόλτα. Εμείς όμως είχαμε το νου μας στην επόμενη στάση που όπως είπα ήταν το φρούριο Ροχτάς.

Λίγο πρι

ν τις 11 αναχωρήσαμε παίρνοντας τον παλιό δρόμο που ένωνε τις δύο πόλεις. Περιμέναμε ότι σε λιγότερο από 3 ώρες θα φτάναμε εκεί. Ο δρόμος είχε ενδιαφέρον, αφού στην αρχή περνούσε συνέχεια από πόλεις και χωριά και βλέπαμε τον κόσμο να κινείται στους ρυθμούς του Πακιστάν. Προσπαθούσαμε να τραβήξουμε φωτογραφίες από το αυτοκίνητο αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο γιατί τα παράθυρα είναι σχετικά μικρά και βέβαια δεν ανοίγουν λόγω του κλιματισμού. Εκείνο που θέλαμε να τραβήξουμε επίσης ήταν τα ζωγραφισμένα φορτηγά και λεωφορεία. Έτσι κι αλλιώς και τις προηγούμενες μέρες είχαμε τραβήξει αρκετές φωτογραφίες με αυτά. Για τον κόσμο έχω πει βέβαια ότι θέλουν πάντα να τους τραβάμε φωτογραφίες. Και το πιο περίεργο αλλά το έχουμε δει και αλλού είναι ότι θέλουν να τους τραβήξουμε με τις δικές μας φωτογραφικές μηχανές και αυτοί ας μην έχουν τίποτε από τη φωτογράφηση. Άλλωστε οι περισσότεροι δεν έχουν κινητά για να μας τραβήξουν και εκείνοι. Όσοι έχουν φυσικά το κάνουν. Κάναμε δύο στάσεις μέχρι να φτάσουμε στο φρούριο. Η μία ήταν για να φάει ο οδηγός και η άλλη ήταν για να προσευχηθούν και ο οδηγός και ο ξεναγός.

Περίπου στις 2:30 φτάσαμε στο φρούριο, μέσα στο μεσημέρι και με τρομερή ζέστη. Όμως κάναμε τις βόλτες μας και το ευχαριστηθήκαμε. Το φρούριο είναι τεράστιο, αφού η περίμετρος του είναι περίπου 4 χλμ και προστατεύεται από την Unesco. Εμείς βέβαια περιηγηθήκαμε σε ένα μικρό κομμάτι το οποίο είναι και φτιαγμένο κάπως. Μας άρεσε πάρα πολύ. Το φρούριο φαινόταν τριγύρω σε σχετικά καλή κατάσταση. Όμως εμείς επισκεφθήκαμε 4 με 5 διαφορετικά σημεία που είχαν μία σχετικά καλή αποκατάσταση. Ο χώρος γενικότερα είναι επιβλητικός αφού βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο και όταν είσαι πάνω στο φρούριο βλέπεις την πεδιάδα από κάτω. Φαντάζομαι στην εποχή της δόξας του θα ήταν πολύ όμορφο. Όμως θέλει πολύ χρήμα για να το κάνεις έστω και λίγο όπως ήταν εκείνη την εποχή.

Έχει 12 πύλες και σε κάθε μία από αυτές υπάρχει και ένας τάφος ενός πολεμιστή από τη φυλή των σούφι. Οι φυλή αυτή είχε πολύ καλούς πολεμιστές και αυτός ήταν ο λόγος που αφιέρωσαν κάθε πύλη σε έναν πολεμιστή από αυτούς. Η κάθε πύλη είχε ένα όνομα σχετικό με την κατεύθυνση την οποία έδειχνε ή την ιστορία της. Δύο ώρες κάναμε βόλτες πάνω-κάτω στα κτίρια και στα οχυρά. Αφού λιώσαμε στη ζέστη φύγαμε.

Στο ξενοδοχείο στο Islamabad φτάσαμε μετά από ακόμα δύο ώρες, όπως είχα προβλέψει εγώ. Φυσικά το ξενοδοχείο μας ήταν το ίδιο με προχθές. Αφού δώσαμε το ραντεβού μας με τον Asif για την επόμενη μέρα και εκείνος έφυγε, εμείς κάναμε ένα ντους και βγήκαμε για φαγητό. Είπαμε αυτή τη βραδιά να φάμε κάπου καλά, να δούμε και την άλλη πλευρά του φαγητού του Πακιστάν. Όμως για ένα τυχαίο λόγο επιλέξαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο με αφγανική κουζίνα, το οποίο λεγόταν Καμπούλ και βρισκόταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Αν και δεν ήταν πολυτελές φαινόταν πολύ καλό. Και τα γκαρσόνια ήταν καλοντυμένα και ευγενικά και ανεμιστήρες είχε, οπότε υπήρχε καλή ατμόσφαιρα. Επίσης το πιο σημαντικό είναι ότι βλέπαμε το χώρο στον οποίο έψηναν τα κρέατα.

Εγώ παρήγγειλα ένα παραδοσιακό φαγητό από το Αφγανιστάν, ζυμαρικό που μέσα είχε χορταρικά. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Όμως το κόστος του δεν είχε καμία σχέση με τα χρήματα που πληρώναμε τις προηγούμενες δύο ημέρες. Κόστιζε σχεδόν 5 ευρώ. Η Ντίνα παράγγειλε ένα πιάτο με σουβλάκια από αρνί τα οποία ήταν 4 και το κόστος τους ήταν περίπου 8€. Μαζί με ένα νερό και δύο ψωμιά τα οποία δεν καταφέραμε να φάμε πληρώσαμε περίπου 16€ και οι δύο μαζί. Για Πακιστάν βέβαια είναι αρκετά χρήματα, αλλά μπορώ να πω ότι άξιζαν.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο και μόλις φύγαμε στο τραπέζι κάθισαν άλλοι πελάτες. Όμως τα γκαρσόνια δεν ήταν καθόλου ευγενικά όσον αφορά στο τέλος του φαγητού μας. Συγκεκριμένα μόλις φάγαμε την τελευταία μπουκιά ήρθαν και μας έφεραν το λογαριασμό στα μούτρα. Και δεν τον άφησαν στο τραπέζι και να φύγουν αλλά περίμεναν να τους δώσουμε τα χρήματα. Μόλις τους βάλαμε τα χρήματα στο βιβλιαράκι που έφεραν έφυγαν και γύρισαν αμέσως με τα ρέστα. Πάλι δεν έφυγαν αλλά περίμεναν να πάρουν πίσω το βιβλιαράκι με το φιλοδώρημα. Είχαν χάρη που θέλαμε να φύγουμε γιατί η ώρα είχε πάει μετά τις 9:00 και θέλαμε να κάνουμε λίγη βόλτα και να πάμε για ξεκούραση.

Έτσι πήγαμε σε ένα Μall το οποίο ήταν δίπλα για να κάνουμε βόλτα σε μερικούς από τους πολλούς ορόφους που είχε. Εγώ βρήκα την ευκαιρία και αγόρασα δύο μπλουζάκια τα οποία μου άρεσαν. Έκαναν και τα δύο μαζί 21€ και η ποιότητά τους ήταν καλή. Μετά φυσικά πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Ένας νεαρός εκεί στο Μall πουλούσε αλάτι Ιμαλαΐων σε πολύ όμορφα σχήματα. Ήταν όμως πολύ βαρύ και πήραμε λίγο, όχι για φάγωμα όμως. Είχε διάφορα πορτατίφ αλλά και μεγάλα γράμματα. Εμείς πήραμε μερικά από τα τελευταία, ως τα αρχικά των παιδιών μας. Εννοείται πως το αλάτι αυτό είναι σε στερεή μορφή, λες και είναι πέτρα, και δημιουργούνται οι μορφές που θέλουν.
Η σημερινή διαδρομή:

Η αναχώρησή μας είχε κανονιστεί για την επομένη να είναι στις 6:30 το πρωί.

Υπάρχουν και τα αντίστοιχα βίντεο. Το πρώτο περιλαμβάνει και την τελετή στα σύνορα Πακιστάν-Ινδίας που ήταν στη χθεσινή ανάρτηση. Το δεύτερο το φρούριο Rohtas.

 

[travelbreak]

Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια.
Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.

Το πρωί είχαμε φυσικά ένα πολύ άγριο ξύπνημα, περίπου στις 5:30. Όμως έτσι είναι όταν θέλεις να κάνεις ένα ταξίδι. Πήραμε το πρωινό μας και στις 6:30 ξεκινούσαμε μία πολύ μεγάλη διαδρομή. Υπενθυμίζω ότι κανονικά ήταν να πάμε στην πόλη Naran, αλλά επειδή μετά από αυτή την πόλη έπρεπε να περάσουμε από υψόμετρο μεγαλύτερο από τα τέσσερα χιλιόμετρα και η φίλη μας δεν θα το άντεχε, άλλαξε η διαδρομή. Έτσι τη σημερινή μέρα φύγαμε με προορισμό τη μικρή πόλη Chilas. Η απόσταση που είχαμε να διανύσουμε ήταν 440 km και το google έδινε περίπου 10 ώρες διαδρομή χωρίς να σταματήσεις.

Όλη αυτή την απόσταση την κάναμε χωρίς μεγάλες στάσεις. Η μεγαλύτερη ήταν μισή ώρα. Ξεκινήσαμε σε ένα καταπληκτικό δρόμο με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση.

Συνεχίσαμε σε ένα αντίστοιχο δρόμο με τρεις και μετά δύο λωρίδες κυκλοφορίας σε ένα καταπράσινο τοπίο. Μέχρι εκείνη την ώρα όλα τα μέρη του Πακιστάν που είχαμε δει ήταν πολύ πράσινα. Επίσης συνεχώς συναντούσαμε ποτάμια μικρά και μεγάλα. Από κάποιο σημείο και μετά όμως ο δρόμος άρχισε να γίνεται πιο στενός με μία λωρίδα κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση και χωρίς κανένα διάζωμα στη μέση. Ο ξεναγός δεν μας άφηνε να σταματάμε πολλές φορές και για πολύ ώρα για φωτογραφίες, αν και το τοπίο μετά από μερικές ώρες είχε αρχίσει να γίνεται υπέροχο. Μας είπε ότι έπρεπε να φτάσουμε σε κάποιο σημείο περίπου στις μία η ώρα. Η εξήγηση ήταν ότι Κινέζικες εταιρείες έφτιαχναν δύο φράγματα στον Ινδό ποταμό και έτσι η κυκλοφορία σταματούσε κάποιες ώρες της ημέρας. Κάτι αντίστοιχο γινόταν και πριν από ένα χρόνο που είχαμε πάει στο Τατζικιστάν, πάλι με Κινέζους. Εμείς βέβαια δεν είχαμε καταλάβει ακριβώς ότι θα ήταν μία παρόμοια κατάσταση και γκρινιάζαμε που δεν κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Παρόλα αυτά κάναμε αρκετές και φτάσαμε στο σημείο που έπρεπε να είμαστε στις μία με καθυστέρηση μιάμιση ώρα. Καταλάβαμε εκ των υστέρων ότι εάν καθυστερούσαμε μισή ώρα περισσότερο, τότε στον προορισμό μας θα φτάναμε μπορεί και τέσσερις ή πέντε ώρες αργότερα.

Οι εργαζόμενοι στα φράγματα κάνουν διάλειμμα από τις μία το μεσημέρι ως τις τέσσερις. Κάνουν και άλλα διαλείμματα, αλλά είτε νωρίς το πρωί είτε αργά το βράδυ. Σε αυτά τα διαλείμματα επιτρέπεται να περνούν τα οχήματα. Τις άλλες ώρες κάνουν έργα και δε σε αφήνουν καθόλου να μπεις στο δρόμο. Μάλιστα, αν αργήσεις να μπεις, και δεν έχεις βγει μέχρι τις τέσσερις, θα σε σταματάνε ώστε να κάνουν τις δουλειές τους. Ειδικά κατασκευάζουν ένα δρόμο λίγο πιο ψηλά από αυτόν που ήδη υπάρχει, γιατί ο υπάρχων θα βυθιστεί στη λίμνη που θα δημιουργήσουν τα φράγματα. Ο δρόμος που περνούσαμε ήταν ο Karakorum Highway ή αλλιώς KKH. Οι Πακιστανοί τον έχουν ως το όγδοο θαύμα του κόσμου. Πράγματι ήταν ένα δύσκολο έργο που κατασκεύασαν από κοινού με τους Κινέζους. Έχει μήκος 1300 χλμ, από τα οποία τα 900 είναι στο Πακιστάν και τα 400 στην Κίνα. Κατασκευάστηκε από το 1966 ως το 1979, αλλά δόθηκε σε κυκλοφορία το 1986. Και όπως είδαμε συνεχίζουν ακόμα την κατασκευή του.

Στη μία πλευρά του δρόμου είχαμε τον ποταμό Ινδό και ο δρόμος ήταν πολύ κακός αφού στα περισσότερα σημεία ήταν με πέτρες και χώματα αφού η άσφαλτος είχε καταστραφεί. Η εταιρείες που φτιάχνουν τα δύο φράγματα, δουλεύουν αρκετά σε πολλά σημεία. Από τη μία δουλεύουν κοντά στο ποτάμι για να δημιουργήσουν τις υποδομές του φράγματος και από την άλλη φτιάχνουν τους δρόμους οι οποίοι θα εξυπηρετούν τον κόσμο όταν θα πλημμυρίσει αυτή η γη με νερό. Όμως εμάς το τοπίο μας είχε συνεπάρει και απαιτούσαμε στάσεις ακόμα και όταν ήμασταν μέσα σε εκείνο το τμήμα του δρόμου που γινόταν τα έργα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και δεν είχαμε καμία καθυστέρηση που να ήταν εκτός προγράμματος.

Εγώ είχα καταλάβει ότι ο ξεναγός είχε αγχωθεί πολύ με αυτό το θέμα, αλλά εκείνος προσπαθούσε να μην το δείχνει. Είναι αλήθεια ότι μας επέτρεψε να κάνουμε περισσότερες στάσεις από όσες θα έπρεπε. Την τελευταία μισή ώρα της διαδρομής περάσαμε από 4 checkpoint στα οποία μας άνοιξαν της μπάρες για να περάσουμε. Αν αργούσαμε λίγο παραπάνω τότε μάλλον θα μας έλεγαν να περιμένουμε γιατί λόγω των έργων που γίνονταν μπορεί να έπεφταν πέτρες και χώματα από επάνω ή υπήρχαν μηχανήματα στο δρόμο και δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Μόλις περάσαμε και το τελευταίο σημείο ελέγχου σταματήσαμε, αφού εκεί ήταν αρκετά μαγαζιά για να φάει ο κόσμος ή να ψωνίσει. Εκεί μείναμε για να φάει ο οδηγός και ο ξεναγός, ενώ εμείς οι τουρίστες κάναμε βόλτες τραβώντας φωτογραφίες.

Μετά και από αυτή τη στάση συνεχίσαμε για το ξενοδοχείο μας στο οποίο φτάσαμε περίπου στις 7:30.

Ήμασταν όλοι πολύ κουρασμένοι μετά από 13 ώρες στο δρόμο και εγώ με την Ντίνα ήμασταν και λίγο ζαλισμένοι, λες και ήμασταν σε μία βάρκα που έπλεε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα για πολύ ώρα. Όμως είχαμε ανταμειφθεί από μία καταπληκτική διαδρομή. Τα ενδιαφέροντα της διαδρομής ήταν κυρίως τα ψηλά βουνά από τις δύο πλευρές του Ινδού ποταμού αλλά και τα χωριά που φαινόταν σε κάποια σημεία που μπορούσε κάποιος να χτίσει ένα σπίτι. Μας θύμισε πολύ τη διαδρομή που κάναμε πέρυσι στο Τατζικιστάν όταν περνούσαμε το δρόμο που ήταν απέναντι από το Αφγανιστάν. Μάλιστα στο σημείο που θα γινόταν τα φράγματα υπήρχαν κάποια χωριά τα οποία είχαν ήδη εγκαταλείψει οι κάτοικοι τους και είχαν μετεγκατασταθεί σε άλλες κατοικίες. Το καταλαβαίναμε ότι τα χωριά ήταν εγκαταλειμμένα διότι έλειπαν οι πόρτες και τα παράθυρα από τα σπίτια. Μπορεί όμως να μην ήταν από χωριά που εγκαταλείφθηκαν αυτά που βλέπαμε αλλά να ήταν σπιτάκια στα οποία ζουν τα ζώα το χειμώνα. Κάτι τέτοιο μας είπε ο ξεναγός μας, αλλά δεν του έχω και πολύ εμπιστοσύνη σε αυτά τα θέματα. Σε θέματα ιστορίας είναι πολύ καλός, αρκεί να είναι σχετικά με το Πακιστάν.

Την ίδια ακριβώς πορεία θα ακολουθούσαμε και μετά από μερικές μέρες επιστρέφοντας, και τότε θα είχαμε περισσότερο χρόνο για φωτογραφίες. Αυτό θα συμβεί γιατί δεν θα κάνουμε τόσα πολλά χιλιόμετρα σε μία μέρα όπως σήμερα. Βέβαια για την επομένη είχαν μείνει μόλις 120 km για να πάμε στην επόμενη πόλη, που θα πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς αν δεν είχε αλλάξει το πρόγραμμα.

Το περίεργο στο Τσιλάς που μείναμε είναι ότι μας είπε ξεναγός ότι δεν επιτρέπεται να βγούμε από το χώρο του ξενοδοχείου. Το απέδωσε στο υψηλό θρησκευτικό φρόνημα των κατοίκων της περιοχής και ίσως φοβούνται ότι μπορεί να προκληθούν τσακωμοί με τους τουρίστες. Αν κρίνω όμως από όλα αυτά τα οποία είδαμε σήμερα, πιστεύω ότι εδώ είναι μία περιοχή που έχει αρκετά προβλήματα ίσως με το ισλαμικό κράτος ή άλλες θρησκευτικές οργανώσεις. Επίσης οι κάτοικοι δε θέλουν τα φράγματα που προκαλούν μετακινήσεις των κατοίκων και είναι εχθρικοί προς τους Κινέζους και γενικότερα προς τους ξένους. Παντού βλέπεις αστυνομικούς ή στρατιώτες και είναι όλοι οπλισμένοι. Αυτό βέβαια το βλέπαμε και στα ξενοδοχεία στο Islamabad και στην Λαχόρη. Συνέχεια μας σταματούσαν αστυνομικοί ή στρατιωτικοί, οι οποίοι ζητούσαν από τον ξεναγό μας να τους δώσει τα στοιχεία μας και διάφορα άλλα χαρτιά. Ευτυχώς εμάς δεν μας έλεγχαν πέρα από το να μας κοιτάνε από το παράθυρο για να διαπιστώσουν ότι όντως είμαστε τουρίστες.

Αφού λοιπόν δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω από το ξενοδοχείο αναγκαστικά φάγαμε στο εστιατόριό του, όπως και πάρα πολλοί άλλοι τουρίστες αλλά και ντόπιοι που είχαν έρθει. Φάγαμε κατσίκι ψημένο σε κατσαρόλα και ήταν αρκετά νόστιμο.
Το επόμενο εστιατόριο είναι πάντως από μια μεγάλη στάση που κάναμε:

Πίστευα ότι τη σημερινή μέρα θα ήμασταν πάνω στα βουνά και θα είχαμε μία καλύτερη θερμοκρασία από τους 35 με 40 βαθμούς των τελευταίων ημερών. Όμως αυτό δεν συνέβη και σε όλη τη διαδρομή έκανε ζέστη, εκτός από μία μικρή εξαίρεση όταν ο δρόμος πέρασε από ένα υψόμετρο περίπου 2 km. Όμως μετά κατεβήκαμε ξανά σε επίπεδο ενός χιλιομέτρου, στο οποίο βρισκόταν και το ξενοδοχείο μας. Η θερμοκρασία ήταν σίγουρα περισσότερο από 35 βαθμούς και το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έδειχνε 41 όταν φτάναμε. Εννοείται ότι το δωμάτιο είχε ένα καλό air condition το οποίο όμως με τη βία καταφέρνει να μας δροσίσει αν και είναι αρκετά μεγάλο.

Το δωμάτιό μας στο Τσιλάς ήταν υποδεέστερο των δωματίων που είχαμε τις τρεις προηγούμενες βραδιές. Εμείς όμως είμαστε συνηθισμένοι σε αυτά και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Άλλωστε δεν περιμέναμε να έχουνε ποτέ ξενοδοχεία της κατηγορίας που είχαμε στο Islamabad και στη Λαχόρη.

Οι φωτογραφίες στο κείμενο σαφώς είναι από την ημέρα που περιγράφω. Επίσης είναι σε διαδοχική χρονική σειρά (δεν είναι ανακατεμένες δηλαδή). Είναι όμως διάσπαρτα τοποθετημένες στο κείμενο, ώστε να μην υπάρχουν μεγάλα κενά χωρίς αυτές, όταν πιάνω τις δικές μου κουβέντες.