Vito
Member
- Μηνύματα
- 746
- Likes
- 1.019
Περιεχόμενα
Ο Vito πάει Μέση Ανατολή – 1ο μέρος: Αίγυπτος
Τέλη Δεκέμβρη 2010 και ενάμισι χρόνο μετά την τελευταία επίσκεψη στην Αίγυπτο, η Aegean βγάζει προσφορές για τους προορισμούς της. Μετά από μια σύντομη συζήτηση με την Vitoula, βρισκόμαστε με τα εισιτήρια ‘ανά χείρας’. Αυτή τη φορά το πρόγραμμα έχει λίγο από Αίγυπτο καθώς και γειτονικές χώρες.. Μετά από ψάξιμο και κουβέντα, καταλήγουμε στο παρακάτω τουρ:
Πτήση για Κάιρο – Σινά – Ιορδανία – Συρία – Ισραήλ – Παλαιστίνη – πτήση από Ισραήλ για Αθήνα
Πέρα από το να δούμε αξιοθέατα, σκοπός μας ήταν να γνωρίσουμε ντόπιους. Γι αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε couchsurfing, όπου αυτό ήταν δυνατό.
Ωστόσο, ο ερχομός του 2011 έμελλε να φέρει ‘αλλαγές’ στην πολιτική και κοινωνική ζωή των αραβικών χωρών. Ο χορός ξεκίνησε στις αρχές του Γενάρη από την Τυνησία με την παραίτηση του -επί 23 χρόνια- προέδρου Μπεν Αλί ενώ στη συνέχεια ακολούθησε η Αίγυπτος.. Καθημερινά βλέπαμε εικόνες από το Internet και την τηλεόραση, όπου χιλιάδες κόσμου έβγαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει ενώ η αστυνομία απροκάλυπτα πυροβολούσε τους διαδηλωτές. Τελικά, ο επί 30 χρόνια πρόεδρος Μουμπάρακ παραιτήθηκε στις 11 Φλεβάρη.
Εμείς, όμως, είχαμε πτήση δύο βδομάδες μετά και η κατάσταση παρέμενε ρευστή.. Οι πτήσεις προς/από Κάιρο είχαν σταματήσει ενώ οι ειδήσεις στην τηλεόραση ήταν υπερβολικές, όσο αφορά την επικινδυνότητα. Τελικά, μόλις μάθαμε ότι κάποιες πτήσεις ξαναξεκίνησαν, πήραμε την απόφασή μας.. Κάναμε τις τελευταίες προετοιμασίες και ξημερώματα της 27ης Φεβρουρίου βρισκόμασταν έτοιμοι στην αίθουσα επιβίβασης του Ελ. Βενιζέλου.
Το αεροπλάνο κατευθυνόταν προς την Αίγυπτο σχεδόν άδειο. Όλοι οι συνεπιβάτες ήταν άραβες, με εξαίρεση εμείς και μια Ελληνίδα που δουλεύει στην πρεσβεία του Καϊρου. Η διαβεβαίωσή της για την κατάσταση στην χώρα, μας έκανε να είμαστε ακόμα πιο χαλαροί για το ταξίδι.
Βρισκόμασταν πάνω από το Κάιρο και κάνοντας τον αναμενώμενο κύκλο για την προσγείωση, περίμενα να περάσουμε όπως και πέρυσι, πανω από τις πυραμίδες, που φαίνονται μαγευτικές από ψηλά. Όμως, αυτή τη φορά, ο πιλότος πέρασε από την άλλη πλευρά της πόλης, στις νέες συνοικίες που έχουν ξεφυτρώσει μέσα στην έρημο και θυμίζουν lego.
Στο έδαφος πια και κατά τη διάρκεια έκδοσης της βίζας, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμασταν στο νέο, σύγχρονο terminal του αεροδρομίου που δεν θύμιζε σε τίποτα το παλιό, που έμοιαζε με παρακμιακό νοσοκομείο της Αθήνας.
Αφού κάναμε όλα τα διαδικαστικά, πήραμε το λεωφορείο για την Heliopolis (Masr el Gedida), όπου βρισκόταν το σπίτι του Αhmet που θα διαμέναμε. Το πλάνο ήταν να μείνουμε μόνο μία μέρα στο Κάιρο για να δεί η Vitoula τις πυραμίδες, καθώς επίσης, και την κατάσταση που επικρατούσε.. Έτσι, αφού τακτοποιήσαμε τα σακίδια στο σπίτι, φύγαμε απ’ ευθείας για τις Πυραμίδες (χωρίς τον Ahmet γιατί δούλευε).
Μετά από μια γρήγορη ματιά, η Heliopolis φάνηκε μιά ήσυχη σχετικά, συνοικία (σε σύγκριση με το Κάιρο), με φαρδείς δρόμους και το τραμ να περνάει μέσα από αυτούς.
Μόλις πήραμε το ταξί για να πάμε στην άλλη άκρη της πόλης, την Giza, ξεκίνησε και η πρώτη περιπέτειά μας.. Μετά από παζάρια με τον οδηγό, καταλήξαμε στα 50 LE για να μας πάει. Ωστόσο, ενώ πηγαίναμε δεν είχε καταλάβει που πάμε και έτσι, πήραμε τον Ahmet για να συννενοηθεί. Μας ζήτησε 70 LE, όπου και συμφωνούμε. Έλα όμως, που ποτέ δεν μας πήγε στις Πυραμίδες γιατί μετά από ένα 5λεπτο ξεμείναμε από βενζίνη.. Τελικά, μετά από 1,5 ώρα στους δρόμους καταλήξαμε στις Πυραμίδες.
Μόλις τις αντικρίσαμε, τίποτα δεν θύμιζε την κατάσταση που επικρατούσε πέρυσι. Ο αρχαιολογικός χώρος ήταν άδειος από κόσμο, με εξαίρεση τη μία πλευρά της πυραμίδας του Χέωπα, όπου υπήρχαν κάποιοι Άραβες τουρίστες και ένα ζευγάρι Ευρωπαίων. Πραγματικά, ήταν τρομερή η αίσθηση να περπατάς μόνος ανάμεσα στις πυραμίδες και τον μοναδικό ήχο που ακούς να είναι το ελαφρύ αεράκι.
Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στο κέντρο του Καϊρου και συγκεκριμένα στην πλατεία Tahrir, στο σημείο συνάντησης των εξεγερμένων κατοίκων της πόλης. Γενικά, οι ρυθμοί της πόλης ήταν όπως παλιά, με μόνη εξαίρεση ότι έβλεπες παντού στους δρόμους στρατό και τάνκς και στην πλατεία Tahrir πάρα πολύ κόσμο να πανηγυρίζει.. Βέβαια, τι πανηγύριζε, δεν κατάλαβα.. Το ότι ο στρατός είχε καταλάβει την κυβέρνηση της χώρας.. Το ότι είχε απαγορεύσει την κυκλοφορία στους δρόμους μετά από κάποια ώρα.. ή την οποιαδήποτε άγρια καταστολή σε περίπτωση απεργίας, κ.λ.π.;
Πάντως, δύο βδομάδες μετά την παραίτηση του Μουμπάρακ, ο κόσμος ακόμα, συγκεντώνονταν και πανυγήριζε με τραγούδια, συνθήματα, πανό, σκηνές, ψητές πατάτες, σημαίες και προσευχές. Έτσι και μεις, αναμιχθήκαμε στο πλήθος, ώσπου κάποια στιγμή βρέθηκα με δύο σημαιάκα της Αιγύπτου ζωγραφισμένα στα μάγουλά μου και δύο Αιγύπτιους να μου ζητάνε λεφτά. Μέσα σε λίγα λεπτά ξέσπασε ένας μεγάλος σαματάς σε όλη την πλατεία και ο λόγος ήταν τα σημαιάκια μου! Μόλις κατάλαβαν γύρω μας ότι μας ζητούσαν υπερδιπλάσια λεφτά, ο κόσμος άρχισε να τους φωνάζει, μέχρι που τους έδιωξαν ‘κλωτσιδόν’ από την πλατεία. Ήταν αντίθετοι στο γεγονός ότι κάποιοι κερδίζουν λεφτά από την ‘επανάστασή’ τους.
(Παρακάτω υπάρχουν φωτογραφίες από την πλατεία Ταχρίρ)
Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό γνωρίσαμε και τον Μοχάμεντ, με τον οποίο περάσαμε όλη την υπόλοιπη μέρα μαζί. Θέλοντας να μας πάει στα μέρη που βγαίνει, την βγάλαμε σε λεωφορεία και βανάκια όλη την ώρα, μέχρι που κάτσαμε σε ένα υπερκίτς μαγαζί με ζωντανή σκυλοαραβική μουσική. Υπέρτατο γέλοιο! Όλα αυτά όμως, μέχρι τις 11 διότι μετά σταμάταγαν τα ταξί και στις 12 ξεκίναγε η απαγόρευση κυκλοφορίας. Την θέση των λεωφορείων και των αυτοκινήτων θα έπαιρναν τα στρατιωτικά οχήματα και τα τανκς!
Τέλη Δεκέμβρη 2010 και ενάμισι χρόνο μετά την τελευταία επίσκεψη στην Αίγυπτο, η Aegean βγάζει προσφορές για τους προορισμούς της. Μετά από μια σύντομη συζήτηση με την Vitoula, βρισκόμαστε με τα εισιτήρια ‘ανά χείρας’. Αυτή τη φορά το πρόγραμμα έχει λίγο από Αίγυπτο καθώς και γειτονικές χώρες.. Μετά από ψάξιμο και κουβέντα, καταλήγουμε στο παρακάτω τουρ:
Πτήση για Κάιρο – Σινά – Ιορδανία – Συρία – Ισραήλ – Παλαιστίνη – πτήση από Ισραήλ για Αθήνα
Πέρα από το να δούμε αξιοθέατα, σκοπός μας ήταν να γνωρίσουμε ντόπιους. Γι αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε couchsurfing, όπου αυτό ήταν δυνατό.
Ωστόσο, ο ερχομός του 2011 έμελλε να φέρει ‘αλλαγές’ στην πολιτική και κοινωνική ζωή των αραβικών χωρών. Ο χορός ξεκίνησε στις αρχές του Γενάρη από την Τυνησία με την παραίτηση του -επί 23 χρόνια- προέδρου Μπεν Αλί ενώ στη συνέχεια ακολούθησε η Αίγυπτος.. Καθημερινά βλέπαμε εικόνες από το Internet και την τηλεόραση, όπου χιλιάδες κόσμου έβγαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει ενώ η αστυνομία απροκάλυπτα πυροβολούσε τους διαδηλωτές. Τελικά, ο επί 30 χρόνια πρόεδρος Μουμπάρακ παραιτήθηκε στις 11 Φλεβάρη.
Εμείς, όμως, είχαμε πτήση δύο βδομάδες μετά και η κατάσταση παρέμενε ρευστή.. Οι πτήσεις προς/από Κάιρο είχαν σταματήσει ενώ οι ειδήσεις στην τηλεόραση ήταν υπερβολικές, όσο αφορά την επικινδυνότητα. Τελικά, μόλις μάθαμε ότι κάποιες πτήσεις ξαναξεκίνησαν, πήραμε την απόφασή μας.. Κάναμε τις τελευταίες προετοιμασίες και ξημερώματα της 27ης Φεβρουρίου βρισκόμασταν έτοιμοι στην αίθουσα επιβίβασης του Ελ. Βενιζέλου.
Το αεροπλάνο κατευθυνόταν προς την Αίγυπτο σχεδόν άδειο. Όλοι οι συνεπιβάτες ήταν άραβες, με εξαίρεση εμείς και μια Ελληνίδα που δουλεύει στην πρεσβεία του Καϊρου. Η διαβεβαίωσή της για την κατάσταση στην χώρα, μας έκανε να είμαστε ακόμα πιο χαλαροί για το ταξίδι.
Βρισκόμασταν πάνω από το Κάιρο και κάνοντας τον αναμενώμενο κύκλο για την προσγείωση, περίμενα να περάσουμε όπως και πέρυσι, πανω από τις πυραμίδες, που φαίνονται μαγευτικές από ψηλά. Όμως, αυτή τη φορά, ο πιλότος πέρασε από την άλλη πλευρά της πόλης, στις νέες συνοικίες που έχουν ξεφυτρώσει μέσα στην έρημο και θυμίζουν lego.
Στο έδαφος πια και κατά τη διάρκεια έκδοσης της βίζας, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμασταν στο νέο, σύγχρονο terminal του αεροδρομίου που δεν θύμιζε σε τίποτα το παλιό, που έμοιαζε με παρακμιακό νοσοκομείο της Αθήνας.
Αφού κάναμε όλα τα διαδικαστικά, πήραμε το λεωφορείο για την Heliopolis (Masr el Gedida), όπου βρισκόταν το σπίτι του Αhmet που θα διαμέναμε. Το πλάνο ήταν να μείνουμε μόνο μία μέρα στο Κάιρο για να δεί η Vitoula τις πυραμίδες, καθώς επίσης, και την κατάσταση που επικρατούσε.. Έτσι, αφού τακτοποιήσαμε τα σακίδια στο σπίτι, φύγαμε απ’ ευθείας για τις Πυραμίδες (χωρίς τον Ahmet γιατί δούλευε).
Μετά από μια γρήγορη ματιά, η Heliopolis φάνηκε μιά ήσυχη σχετικά, συνοικία (σε σύγκριση με το Κάιρο), με φαρδείς δρόμους και το τραμ να περνάει μέσα από αυτούς.
Μόλις πήραμε το ταξί για να πάμε στην άλλη άκρη της πόλης, την Giza, ξεκίνησε και η πρώτη περιπέτειά μας.. Μετά από παζάρια με τον οδηγό, καταλήξαμε στα 50 LE για να μας πάει. Ωστόσο, ενώ πηγαίναμε δεν είχε καταλάβει που πάμε και έτσι, πήραμε τον Ahmet για να συννενοηθεί. Μας ζήτησε 70 LE, όπου και συμφωνούμε. Έλα όμως, που ποτέ δεν μας πήγε στις Πυραμίδες γιατί μετά από ένα 5λεπτο ξεμείναμε από βενζίνη.. Τελικά, μετά από 1,5 ώρα στους δρόμους καταλήξαμε στις Πυραμίδες.
Μόλις τις αντικρίσαμε, τίποτα δεν θύμιζε την κατάσταση που επικρατούσε πέρυσι. Ο αρχαιολογικός χώρος ήταν άδειος από κόσμο, με εξαίρεση τη μία πλευρά της πυραμίδας του Χέωπα, όπου υπήρχαν κάποιοι Άραβες τουρίστες και ένα ζευγάρι Ευρωπαίων. Πραγματικά, ήταν τρομερή η αίσθηση να περπατάς μόνος ανάμεσα στις πυραμίδες και τον μοναδικό ήχο που ακούς να είναι το ελαφρύ αεράκι.
Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στο κέντρο του Καϊρου και συγκεκριμένα στην πλατεία Tahrir, στο σημείο συνάντησης των εξεγερμένων κατοίκων της πόλης. Γενικά, οι ρυθμοί της πόλης ήταν όπως παλιά, με μόνη εξαίρεση ότι έβλεπες παντού στους δρόμους στρατό και τάνκς και στην πλατεία Tahrir πάρα πολύ κόσμο να πανηγυρίζει.. Βέβαια, τι πανηγύριζε, δεν κατάλαβα.. Το ότι ο στρατός είχε καταλάβει την κυβέρνηση της χώρας.. Το ότι είχε απαγορεύσει την κυκλοφορία στους δρόμους μετά από κάποια ώρα.. ή την οποιαδήποτε άγρια καταστολή σε περίπτωση απεργίας, κ.λ.π.;
Πάντως, δύο βδομάδες μετά την παραίτηση του Μουμπάρακ, ο κόσμος ακόμα, συγκεντώνονταν και πανυγήριζε με τραγούδια, συνθήματα, πανό, σκηνές, ψητές πατάτες, σημαίες και προσευχές. Έτσι και μεις, αναμιχθήκαμε στο πλήθος, ώσπου κάποια στιγμή βρέθηκα με δύο σημαιάκα της Αιγύπτου ζωγραφισμένα στα μάγουλά μου και δύο Αιγύπτιους να μου ζητάνε λεφτά. Μέσα σε λίγα λεπτά ξέσπασε ένας μεγάλος σαματάς σε όλη την πλατεία και ο λόγος ήταν τα σημαιάκια μου! Μόλις κατάλαβαν γύρω μας ότι μας ζητούσαν υπερδιπλάσια λεφτά, ο κόσμος άρχισε να τους φωνάζει, μέχρι που τους έδιωξαν ‘κλωτσιδόν’ από την πλατεία. Ήταν αντίθετοι στο γεγονός ότι κάποιοι κερδίζουν λεφτά από την ‘επανάστασή’ τους.
(Παρακάτω υπάρχουν φωτογραφίες από την πλατεία Ταχρίρ)
Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό γνωρίσαμε και τον Μοχάμεντ, με τον οποίο περάσαμε όλη την υπόλοιπη μέρα μαζί. Θέλοντας να μας πάει στα μέρη που βγαίνει, την βγάλαμε σε λεωφορεία και βανάκια όλη την ώρα, μέχρι που κάτσαμε σε ένα υπερκίτς μαγαζί με ζωντανή σκυλοαραβική μουσική. Υπέρτατο γέλοιο! Όλα αυτά όμως, μέχρι τις 11 διότι μετά σταμάταγαν τα ταξί και στις 12 ξεκίναγε η απαγόρευση κυκλοφορίας. Την θέση των λεωφορείων και των αυτοκινήτων θα έπαιρναν τα στρατιωτικά οχήματα και τα τανκς!
, δώσε πράμα στον λαό σου!
Μόνο και μόνο γι' αυτό πιστεύω θα άξιζε το ταξίδι!
