Κούβα Ο maltakias στην Κούβα

[tripdreamer1975]

Όχι μόνο είναι μύθος, αλλά κι αυτό που εννοούμε εμείς καλλίγραμμες σε σχέση με αυτό που έχει υπόψη του ο μέσος Κουβανός είναι εντελώς άσχετο. Αν δεις το πόσο "καλλίγραμμες" είναι αυτές που εργάζονται στα εργοστάσια, θα καταλάβεις.

Ω, ναι!

 

[maltakias]

Δυστυχώς για έναν aficionado σαν και του λόγου μου,η απογοήτευση ήταν αλλού.Στο ότι δηλαδή πλέον όλα τα εργοστάσια στρίβουν οποιασδήποτε μάρκας πούρα αναλόγως της ζήτησης και των αναγκών κάλυψης.

Παλιότερα κάθε εργοστάσιο παρήγαγε αυστηρά και μόνο τα πούρα της επωνυμίας του.

 

[varioAthens]

Κρυμμένο ταλέντο maltakia... Kατάφερες να με κάνεις να διαβάσω για έναν προορισμό -που παρόλο που έχω πάει και παρόλο που έχω διαβάσει ουκ ολίγες ιστορίες- δεν βαρέθηκα καθόλου!

 

[Sokratis]

Maltakias, πολυ ωραια αφηγηση, συγχαρητηρια για τις φωτογραφιες!

 

[vagantos]

Με τέτοια αφήγηση το όνομα maltakias είναι παρελθόν, από σήμερα γίνεσαι cubanakias.
Που θα μου πάει, κάποια στιγμή θα μπορέσω να το κάνω ΑΥΤΟ το ταξίδι.
Ξέρω και με ποια παρέα, ξέρω και με ΠΟΙΟΝ ξεναγό (ναι μ αυτόν που φαντάζεστε, οπουδήποτε αλλού μπορώ να πάω και μόνος)

 

[Sokratis]

Ξέρω και με ποια παρέα, ξέρω και με ΠΟΙΟΝ ξεναγό (ναι μ αυτόν που φαντάζεστε, οπουδήποτε αλλού μπορώ να πάω και μόνος)

Για καντο μας πενηνταρακια...

 

[maltakias]

Μιλάει για τον ίδιο που άνοιξε και τα δικά μου μάτια.
Τον αφήνω για το τέλος της ιστορίας μου.

 

[vagantos]

Για καντο μας πενηνταρακια...

TRAVER

 

[maltakias]

Το Trinidad,και ειδικά το ιστορικό του κέντρο,είναι μια πόλη ξεχασμένη στο χρόνο.Ιδρύθηκε 500 χρόνια πριν από Ισπανούς αποικιοκράτες και έγινε η πρωτεύουσα της ευρύτερης επαρχίας με ιδιαίτερο πλούτο λόγω της εύφορης,σε παραγωγή ζάχαρης,κοιλάδας που το περιβάλλει.

Καταλύσαμε σε ένα μάλλον κιτς ξενοδοχείο (100% κρατικό παρακαλώ,σε αντίθεση με τα περισσότερα μεγάλα που είναι 50-50 με ξένα κεφάλαια) με γεφυρούλες,λιμνούλες,πισινούλες και λοιπές μαλακιούλες.Ξεκουραστήκαμε λιγάκι και μετά,η εμπειρία της βραδιάς.

Γύρω στις 8 το απόγευμα,καμιά εκατοστή μέτρα από την είσοδο του ξενοδοχείου,20 αμέριμνοι τουρίστες βολτάριζαν κάτω από μια κολώνα φωτισμού με σπασμένη λάμπα.Σε λιγάκι,τέσσερα θηριώδη αμερικάνικα σεντάν του '50 εμφανίστηκαν στο βάθος και αναβόσβησαν τους προβολείς τους.Ήταν οι "άνθρωποί" μας.

Το τεράστιο αχνοφωτισμένο καντράν πίσω από το τιμόνι δεσπόζει στο ταμπλώ της Buick.Δύο θηριώδη φτερά καταλήγουν σε αστέρια της Mercedes,ως καλλωπιστική "μόντα" του οδηγού.Μου λέει "θα στρίψω από εδώ για να κόψουμε δρόμο" κι εγώ νοιώθω σαν άλλος ντετέκτιβ Μάρλοου βγαλμένος από νουβέλες του '30 που προσπαθεί να ξεφύγει από αυτούς που τον ακολουθούν.

Σέβομαι ασφαλώς το ρίσκο που παίρνει ο οδηγός και δεν φωτογραφίζω σαν χαζοτουρίστας ότι συμβαίνει.

Προορισμός μας ένα χωριουδάκι στα περίχωρα του Τρινιδάδ για να απολαύσουμε αστακοφαγία στο φιλόξενο σπίτι μιας Κουβανικής οικογένειας.Μπαίνοντας στο χωριό όλο το κονβόι σβήνει τα φώτα για να μην προκαλέσει.Από τα αμάξια κατευθείαν στο σπίτι,υπό τα περίεργα βλέμματα των περιοίκων.Τυπική επαρχιακή μονοκατοικία χωρισμένη σε δύο κύριους χώρους.Τις κρεβατοκάμαρες και το ενιαίο χωλ-κουζίνα.Στην υποδοχή και η γιαγιά της οικογένειας με την νυχτικιά της.Νοιώθω πολύ περίεργα,σαν να εισβάλλω στην ησυχία τους,και προσπαθώ να είμαι οσο πιο σεμνός μπορώ.

Οδηγούμαστε στην αυλή,στο πίσω μέρος του σπιτιού,όπου έχει στρωθεί ένα τεράστιο τραπέζι λίγα μέτρα δίπλα από την περιφραγμένη γουρουνοπούλα που συντηρεί η οικογένεια.Πριν περάσω στο γεύμα να διευκρινίσω κάτι.

Σε όλο αυτό το κόλπο άλλοι βάζουν τα αμάξια,άλλοι τους αστακούς,άλλοι τα σπίτια και το μαγείρεμα.Ουσιαστικά όλο αυτό αποτελεί σύσταση επιχειρηματικής δραστηριότητας,πράγμα που απαγορεύεται σε ιδιώτες.Βέβαια λίγο πολύ όλοι ξέρουν ότι συμβαίνει,αλλά αν το παραξυλώσεις ή γίνεις πολύ προκλητικός κινδυνεύεις με σοβαρές ποινές.Όχι ως τουρίστας ασφαλώς,ως Κουβανός μιλάω.

Το δείπνο περιλαμβάνει σαλάτα,φιλέτο ψαριού με μπόλικο σκορδάκι (εξαιρετικά μαγειρεμένο) και από μισό αστακό στα κάρβουνα.Μπύρες (Cristal και Bucanero ονομάζονται οι πιο διαδεδομένες ή μάλλον οι μοναδικές) και αναψυκτικά.Μην ξεχάσω,για τις μεταφορές και το φαγητό πληρώσαμε 22 pesos το άτομο,δηλαδή περίπου 18?.Το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν κάθησαν και οι Κουβανοί μαζί μας να φάμε.Και η βραδιά δεν τελείωσε εδώ.

Στη συνέχεια φύγαμε για το κέντρο του Τρινιδάδ όπου κάθε βράδυ ο κόσμος διασκεδάζει ελεύθερα χορεύοντας και ακούγοντας ζωντανή μουσική στην κεντρική πλατεία της πόλης.Με μια Bucanero ανά χείρας,βολτάραμε στην πόλη υπό τον ήχο της salsa που ερχόταν από μακριά.Τα γραφικά στενά της φάνταζαν υπέροχα στο φως της νύχτας και σκεφτόμουν πόσο πιο όμορφα μπορεί να είναι όταν ξημερώσει.

Και κοίτα να δεις που ξημέρωσε.Και μου έπεσε η γλώσσα στο πάτωμα.Το θέαμα είναι απίστευτο.Πλακόστρωτοι δρόμοι διασχίζουν μια πόλη γεμάτη χρώμα,νοσταλγία και γιγάντια ξύλινα πορτοπαράθυρα.Οι απαλοί χρωματισμοί τρελαίνουν το μάτι με τη συμπληρωματικότητά τους και την αίσθηση ρομαντισμού που αποπνέουν.Κι εκεί που περπατάς να σου και μια αντίκα παρκαρισμένη σ'ένα σοκάκι.Σχεδόν μπερδεύεις το χρόνο σ'αυτή την πόλη.Σαν να μεταφέρθηκες εσύ πίσω παρά να ξεχάστηκε αυτή.Το αποτέλεσμα είναι άκρως επιβλητικό και οι εικόνες,αυτές ακριβώς που εύχεσαι να αντικρίσεις όταν ξεκινάς για να πας στο νησί της επανάστασης.

Της επανάστασης που ενέπνευσε εκατομμύρια κόσμου να ασχοληθεί και να πιστέψει στον όνειρο ενός διαφορετικού κόσμου.Της επανάστασης του Fidel και του Che.Της επανάστασης που έμεινε όρθια με 50 χρόνια εμπάργκο στην πλάτη της.Της επανάστασης που ακόμα έχει ηγέτη της τον ίδιο άνθρωπο που την ξεκίνησε.Της επανάστασης που τυπώνει σε μπλουζάκια και κονκάρδες τον μεγαλύτερο ήρωα των παγκόσμιων επαναστάσεων..........



Τέλοσπάντων,μια και δυό ξεκουνάμε απ'το Trinidad με επόμενο -και τελευταίο- προορισμό μας το εξωτικό Varadero.Χμμμ.Θα έρθω αργότερα σε αυτό,το έχω ξαναπεί,ξέρω.Πρώτος σταθμός στην διαδρομή μας,μια touristy φάρμα κροκοδείλων και μια βόλτα στην παρακείμενη λιμνοθάλασσα σε ένα νησάκι της οποίας έχει διαμορφωθεί ένας "στημένος" χώρος που σου μαθαίνει εν τάχει τη ζωή και τα έθιμα των πρώτων κατοίκων του νησιού,των ινδιάνων Tainos.

Ειρηνική φυλή που την πάτησε από την πολλή της πραότητα.Αιώνιοι αντίπαλοί της -όπως και πολλών άλλων φυλών στην περιοχή της Καραϊβικής- οι φοβεροί και τρομεροί Carib,εξ'ων και το όνομα,οι οποίοι θρυλείται πως τρόχιζαν τα δόντια τους για να δείχνουν πιο άγριοι και πως επιδίδονταν στον κανιβαλισμό.Η λέξη karibna μάλιστα,που σήμαινε άτομο στην διάλεκτό τους,αποτελεί και τη ρίζα της λέξης cannibal στα Αγγλικά.

Επόμενη ενδιάμεση στάση πριν τον τελευταίο μας προορισμό είναι τι άλλο,το μνημείο και το μαυσωλείο του Che.

Ακόμα ριγώ στη θύμησή του.Φωτογραφία με υψωμένη γροθιά μπροστά από το μνημείο.Δεν θα σας τη δείξω,όχι για να μη δείτε τα μούτρα μου αλλά γιατί εκείνη η στιγμή χαράχτηκε τόσο βαθιά μέσα μου που τη θεωρώ άκρως προσωπική.Από αυτές που σε κάνουν να αναλογίζεσαι το μέγεθος κάποιων ανθρώπων στην ιστορία και πως αυτοί σε έχουν επηρεάσει να ακολουθήσεις συγκεκριμένα μονοπάτια στη ζωή σου.Για μένα ο Che ήταν,είναι και θα είναι πηγή έμπνευσης και θάρρους σχεδόν μυσταγωγική.Γιατί αν η ιδέα της επανάστασης έπρεπε να είχε έναν και μόνο Άγιο,δεν θα μπορούσε παρά να έιναι αυτός.El Fuser,όπως τον φώναζαν μικρό οι συμπαίκτες του στο ράγκμπυ.



Μπαίνω στο μαυσωλείο όπου φυλάσσεται η σορός του Che και δεκαέξι ακόμα συντρόφων του που σκοτώθηκαν στην αποστολή της Βολιβίας.Απόλυτη σιγή.Η συγκίνηση χτυπάει κόκκινο και στο αντίκρισμα της επιγραφής "Ernesto Guevara de la Serna" παγώνω.Ανατριχιάζω ολόκληρος και ο κόμπος στο λαιμό μου με πνίγει.Δεν θέλω όμως να κλάψω,δεν θέλω να θυμάμαι έτσι αυτή τη στιγμή.Κλείνω για λίγες στιγμές τα μάτια μου και φέρνω στο μυαλό μου τη μορφή του.Hasta Siempre Commandante!

Η άλλη αίθουσα του συγκροτήματος στεγάζει μια διαρκή έκθεση με προσωπικά αντικείμενα του Che που ουσιαστικά εξιστορούν την ίδια του τη ζωή και τονίζουν κάποιες σημαδιακές στιγμές της.Οι φωτογραφίες,και πολύ ορθά κατά τη γνώμη μου,απαγορεύονται και στις δύο αίθουσες.

Πραγματικά συγκινημένος,μπαίνω τελευταίος στο πούλμαν για να ξεκινήσουμε για τον τελευταίο μας προορισμό.Τα μάτια μου μένουν καρφωμένα εκεί μέχρι το μνημείο να σβηστεί εντελώς από τον ορίζοντα.

Η διαδρομή μας οδηγεί υποχρεωτικά μέσα από την πόλη της Santa Clara.Είναι η πόλη που έγινε η τελευταία μάχη της επανάστασης και σημαδεύτηκε από την κατάληψη ενός τεθωρακισμένου τραίνου που μετέφερε βαρύ οπλισμό καθώς και την παράδοση σχεδόν 4.000 στρατιωτών των κυβερνητικών δυνάμεων,σε μια ομάδα 340 ανταρτών με επικεφαλής τον ίδιο τον Che.

 

[GTS]

Που θα μου πάει, κάποια στιγμή θα μπορέσω να το κάνω ΑΥΤΟ το ταξίδι. Ξέρω και με ποια παρέα, ξέρω και με ΠΟΙΟΝ ξεναγό (ναι μ αυτόν που φαντάζεστε, οπουδήποτε αλλού μπορώ να πάω και μόνος)

Επ! Θέλω κι εγώ, πάρε και μένα μαζί σου Βαγγέλη. Όμως, θα πάμε μετά συζύγων ή άνευ? Θα χωθούμε βαθιά σε λούμπεν γειτονιές, θα μείνουμε στην ύπαιθρο με 1 εκ. μυρμήγκια και σκορπιούς, πού να ακολουθήσουν οι γυναίκες με όλα αυτά

 

[_antonis_]

με γεφυρούλες,λιμνούλες,πισινούλες και λοιπές μαλακιούλες.

Επ! Πιπέρι!!

Τι να πώ... Μ' αρέσει πάρα πολύ η ιστορία σου! Μπράβο!!!

 

[Eftichia]

φοβερες φωτογραφιες και η αφηγηση ,πολυ ενδιαφερουσα!!!!!!!