Το λεωφορειο της Perama κατευθυνεται ανατολικα, προς το λιμανι του Λαμπουαν.Εκει περιμενει το πλοιο, στο οποιο θα περασουμε το επομενο πενθημερο.Καθομαι διπλα στον οδηγο και χαζευω την πολυεθνικη συνθεση των υπολοιπων επιβατων.Οι Αυστραλοι, φερ ειπειν, πεντε τον αριθμο, θαταν τελειοι αν ειχαν ενα ποτενσιομετρο, να μπορεις να χαμηλωσεις την ενταση (ενιοτε να την κλεισεις).
Σταση σε μεγαλο μαναβικο για εφοδια.Τριανταπεντε ατομα επι πεντε μερες, ειναι νουμερο που εξηγει, γιατι τα ποδια μου εχουν εξαφανιστει μεσα σ' ενα σωρο απο καμια ογδονταρια αναναδες.Καθε ελευθερος χωρος, πανω-μεσα-κατω απο το ταλαιπωρο οχημα, εχει καταληφθει με φρουτα και ζαρζαβατικα.Ευτυχως, οι ζωσες προμηθειες θα πανε κατευθειαν στο πλοιο.
Φτανοντας στο Λαμπουαν, παμε στο ιδιωτικο ναυπηγειο της εταιριας, εκει που ναυπηγειται το επομενο πλοιο της.Μια ντουζινα καραβομαραγκοι και οι βοηθοι τους,δουλευουν το ημιτελες σκαρι.Το τοπιο θυμιζει ελληνικο προπολεμικο ταρσανα.Εχω καθε λογο να ελπιζω πως ξερουν καλα τη δουλεια τους, οι ιδιοι εφτιαξαν κι εκεινο που θα μας φιλοξενησει. Τριγυρω τρεχαλανε πιτσιρικια με εξεταστικα ματακια και φωτογενη χαμογελα.
Επιτελους παμε για επιβιβαση.Πρωτη επαφη με το "πλοιο".Σοκ.Δε μπορει, πλακα μας κανουν.Αυτο ειναι ολο;πως θα ζησουμε εδω μεσα τοσοι νοματαιοι, για τοσο διαστημα; Tα - δικαιολογημενα - ανησυχα βλεμματα "προσγειωνονται" στο λαμπερο χαμογελο των παιδιων του πληρωματος, που μας υποδεχονται.
Οι μισοι περιπου επιβατες (εμεις μεταξυ αυτων) εχουν """καμπινες""", οι υπολοιποι θα κοιμουνται χυμα, θα δουμε που και πως, οταν ερθει η ωρα.Αν η γενικη εικονα του πλεουμενου ηταν εκπληξη, το σοκ ειναι η """καμπινα""".Τα τριπλα εισαγωγικα ειναι λιγα γι αυτο το χωρο, που ονομαζαν καμπινα.Η μια απ΄τις δυο κουκετες της δικλινης, η πανω, ειναι υπαρκτη, η αλλη, η κατω, ειναι ενα κακοριζικο στρωματακι πεταμενο καταχαμα. Συμβιβαζομαστε σβελτα με το γεγονος οτι τις επομενες τεσσερις νυχτες, θα κοιμηθουμε δυο ατομα σε μια κουκετιτσα πλατους εξηντα ποντων και το ματι πεφτει στο υποτιθεμενο φινιστρινι.Ουτως ειπειν, ενα ανοιγμα στο πλαινο πετσωμα του καικιου, με ενα κομματι ναυλον, στερεωμενο στα ξυλα με πινεζες.Σπαω το κεφαλι μου να καταλαβω, πως γινεται να μη μπαζει νερα, οταν αγριεψει η θαλασσα.Δε γινεται ανοητε, θα το μαθαινα αργοτερα.
Παμε να δουμε τους υπολοιπους χωρους, ιδιαιτερα τους "ευαισθητους" (υπαρχει και γυναικειος πληθυσμος).Οι τουαλετες ειναι δυο (2).Μια λεκανη, ενα βαρελι νερο με ενα κατσαρολακι μεσα (το κατσαρολακι ηταν dual purpose ντουζιερα-καζανακι) και ενα τεραστιο ανοιγμα (φινιστρινι χωρις ναυλον).Τοσο μεγαλο, που ο χρηστης της προσηλιακης τουαλετας, εβαζε αντιηλιακο πριν παει.Υπηρχαν και λειτουργιες που θα μαθαιναμε αργοτερα.
Κουιζ : μπορει καποιος να βγει μετα απο πεντε μερες onboard διαβιωση σ' αυτη τη μαουνα, πιο ηρεμος, πιο πληρης και πιο ευτυχης, απ' οτι μπηκε ? Θα δουμε.
Σταση σε μεγαλο μαναβικο για εφοδια.Τριανταπεντε ατομα επι πεντε μερες, ειναι νουμερο που εξηγει, γιατι τα ποδια μου εχουν εξαφανιστει μεσα σ' ενα σωρο απο καμια ογδονταρια αναναδες.Καθε ελευθερος χωρος, πανω-μεσα-κατω απο το ταλαιπωρο οχημα, εχει καταληφθει με φρουτα και ζαρζαβατικα.Ευτυχως, οι ζωσες προμηθειες θα πανε κατευθειαν στο πλοιο.
Φτανοντας στο Λαμπουαν, παμε στο ιδιωτικο ναυπηγειο της εταιριας, εκει που ναυπηγειται το επομενο πλοιο της.Μια ντουζινα καραβομαραγκοι και οι βοηθοι τους,δουλευουν το ημιτελες σκαρι.Το τοπιο θυμιζει ελληνικο προπολεμικο ταρσανα.Εχω καθε λογο να ελπιζω πως ξερουν καλα τη δουλεια τους, οι ιδιοι εφτιαξαν κι εκεινο που θα μας φιλοξενησει. Τριγυρω τρεχαλανε πιτσιρικια με εξεταστικα ματακια και φωτογενη χαμογελα.
Επιτελους παμε για επιβιβαση.Πρωτη επαφη με το "πλοιο".Σοκ.Δε μπορει, πλακα μας κανουν.Αυτο ειναι ολο;πως θα ζησουμε εδω μεσα τοσοι νοματαιοι, για τοσο διαστημα; Tα - δικαιολογημενα - ανησυχα βλεμματα "προσγειωνονται" στο λαμπερο χαμογελο των παιδιων του πληρωματος, που μας υποδεχονται.
Οι μισοι περιπου επιβατες (εμεις μεταξυ αυτων) εχουν """καμπινες""", οι υπολοιποι θα κοιμουνται χυμα, θα δουμε που και πως, οταν ερθει η ωρα.Αν η γενικη εικονα του πλεουμενου ηταν εκπληξη, το σοκ ειναι η """καμπινα""".Τα τριπλα εισαγωγικα ειναι λιγα γι αυτο το χωρο, που ονομαζαν καμπινα.Η μια απ΄τις δυο κουκετες της δικλινης, η πανω, ειναι υπαρκτη, η αλλη, η κατω, ειναι ενα κακοριζικο στρωματακι πεταμενο καταχαμα. Συμβιβαζομαστε σβελτα με το γεγονος οτι τις επομενες τεσσερις νυχτες, θα κοιμηθουμε δυο ατομα σε μια κουκετιτσα πλατους εξηντα ποντων και το ματι πεφτει στο υποτιθεμενο φινιστρινι.Ουτως ειπειν, ενα ανοιγμα στο πλαινο πετσωμα του καικιου, με ενα κομματι ναυλον, στερεωμενο στα ξυλα με πινεζες.Σπαω το κεφαλι μου να καταλαβω, πως γινεται να μη μπαζει νερα, οταν αγριεψει η θαλασσα.Δε γινεται ανοητε, θα το μαθαινα αργοτερα.
Παμε να δουμε τους υπολοιπους χωρους, ιδιαιτερα τους "ευαισθητους" (υπαρχει και γυναικειος πληθυσμος).Οι τουαλετες ειναι δυο (2).Μια λεκανη, ενα βαρελι νερο με ενα κατσαρολακι μεσα (το κατσαρολακι ηταν dual purpose ντουζιερα-καζανακι) και ενα τεραστιο ανοιγμα (φινιστρινι χωρις ναυλον).Τοσο μεγαλο, που ο χρηστης της προσηλιακης τουαλετας, εβαζε αντιηλιακο πριν παει.Υπηρχαν και λειτουργιες που θα μαθαιναμε αργοτερα.
Κουιζ : μπορει καποιος να βγει μετα απο πεντε μερες onboard διαβιωση σ' αυτη τη μαουνα, πιο ηρεμος, πιο πληρης και πιο ευτυχης, απ' οτι μπηκε ? Θα δουμε.
