Ο δρακος του Κομοντο (Ε)
Πλεοντας προς τις Φλορες, αυτο που δε γινεται αντιληπτο στους χαρτες, ειναι η αισθηση λιμνοθαλασσας.Παντου γυρω υπαρχουν στεριες.Οσοι συνταξιδιωτες μας, εχουν για τελικο προορισμο το Λαμπουανμπαχο, ετοιμαζονται για αποβιβαση.Ενα ψαροχωρι νοτια, μας παρατηρει μαλλον, παρα το παρατηρουμε.Το λιμανι διακρινεται πλεον καθαρα.Αναμεσα σε καμια εκατοστη πλεουμενα, ενα μονο ειναι σιδερενιο, τα υπολοιπα ειναι οπως ηταν παντα.Απο αποψη μεγεθους, το εικοσαμετρο πλοιο μας σ' αυτο το λιμανι, ηταν σαν το κουιν Ελιζαμπεθ στο λιμανι του Πειραια. Χαιρετουρες και αποβιβαση, κατα το γνωστο τροπο (πεντε-πεντε με το τεντερακι).
Αυτο το μερος, δεν ειναι απλως αλλου, ειναι "αλλοτε".Εθνικ - ξεεθνικ, ο αγωγος ομβριων και λυματων (κοινος φυσικα, παντορροικος) ειναι ενα ανοιχτο χαντακι στο πλαι του στενου παραλιακου δρομου κι αυτος ο δρομος ειναι η τουριστικη βιτρινα. Λογω του περιορισμενου χρονου, αλλα και της εξαρσης ελονοσιακων κρουσματων (οι σχεσεις μου με το μαλαρον δεν ηταν ποτε αριστες), λεμε να μην πολυαπομακρυνθουμε απο το λιμανι.Αλλωστε, εχω σταμπαρει μαγαζακι πανω στο λοφο, νοτια του λιμανιου.Αριστη θεση, καλη μουσικουλα, συμπαθης μαγαζατορας.Το βραδυ θαχουμε τσιμπουσι υποδοχης των καινουργιων, στο πλοιο, αλλα οι μυρωδιες απο την κουζινα του εστιατοριου ειναι ακαταμαχητες.Εκτος απο τις μπυρες, δεν ειμαστε βεβαιοι, ουτε τι παραγγειλαμε, ουτε τι θαρθει.Ηρθε, μεταξυ αλλων, ενα καυτο ξυλινο σκευος μ' ενα "καραμελωμενο" μπαρακουντα, που εκτοτε αναζητω παντου, χωρις επιτυχια.Αυτο το ψαρι, κλονισε τις γαστρονομικες μου βεβαιοτητες, περι απολυτης υπεροχης των ψαριων της Μεσογειου και γενικως των θαλασσων υψηλης αλατοτητας.Πριν απ' αυτο, πιστευα οτι κανενα μαγειρεμα και καμια σαλτσα δε μπορουν να κανουν ενα ψαρι ωκεανου, πιο νοστιμο απο ενα φρεσκο ελληνικο σκαθαρι στα καρβουνα.Μετα, εβαλα ενα σχεδον, μπροστα στον αφορισμο μου.Βαζω τρια αστερια Michelin στο μαγειρα.Οι Φλορες ειναι ενα απο τα τρια μερη που θα ξαναπηγαινα, μονο γι' αυτη τη γευση.
Ο ηλιος εχει κρυφτει πισω απο τα βουνα, αλλα φωτιζει τα συννεφα μ' ενα τροπο που διεκδικει να αποσπασει την προσοχη μας, απο το φαγητο.Την κερδισε κατα 50%.Ο δικος μου ρομαντισμος, κολυμπαει μεσα στο καψαλισμενο ξυλινο κατσαρολι.
Επιστροφη στο πλοιο, υποδοχη νεων, δειπνο, γλεντακι και τα ρεστα.
Την επομενη μερα, σαλπαρουμε για Ριντσα.Βγαινουμε στη στενη ξυλινη προβλητα, στο βαθος ενος κολπου.Δυο τρεις φυλακες με μαγκουρες, εποπτευουν ενω περναμε κοντα σ' ενα βαθουλωμα, με τρια βαρανους μεσα.Στη διαδρομη πεντακοσιων μετρων, μεχρι το δασικο φυλακιο, δεν υπαρχει συνοδος, το μονοπατι ειναι στενο και το χρησιμοποιουν και οι σαυρες, οπως αυτες που ειδαμε στην προβλητα.Οπερ και συνεβη.Στο μεσο περιπου της διαδρομης, εμφανιστηκε ενα βαρανους, που ερχοταν προς το λιμανι.Παραμεριζουν ολοι εκτος απο το γαλλο, που κοντοστεκεται.Πισω του περπαταω εγω, γυριζει, το σκεφτεται λιγο και μου προτεινει να παρουμε φορα και να πηδηξουμε απο πανω του.Τον κοιταω κι εγω... σιγουρα αυτος ο ανθρωπος ειναι τεκνο και κληρονομος του ορθου λογου ?
Στο δασικο φυλακιο σουλατσαρουν ελευθερα πεντεξι θηριακια, υπο την υψηλη εποπτεια μαγγουροφορων.Η βολτα μοιαζει με του Κομοντο, αλλα η τυχη μας χαμογελαει με μια αραιη συννεφια, που δεν "αποχρωματιζει" τιποτα και προσφερει και ισκιο.Ο ενας και μοναδικος συνοδος, το ριχνει σχεδον αμεσως στο καμακι και οι υπολοιποι περπαταμε κατα παρεες.Στην επιστροφη, μια σαυρα εχει ανεβει στη βεραντα του φυλακιου και τρωει απο το σκουπιδοντενεκε.Ο φυλακας τη σπρωχνει κατω με τη μαγγουρα, αλλα αυτη πεφτει πανω σε μια αλλη, που ψιλοκοιμοταν απο κατω.Αγριευουν, αρπαζονται, ερχονται και τα υπολοιπα και οι φυλακες πιανουν δουλεια, με τις μαγγουρες.Σα να παραγνωριστηκαμε με αυτα τα ζωντανα και η πολυ ανεση βλαπτει.Δε θυμαμαι σε ποια παραλια πηγαμε μετα, θυμαμαι ομως οτι ο μαγειρας τιμωρησε την υπεροψια μου στο σκακι.Πλεουμε ηδη τη ροτα της επιστροφης, η θαλασσα δεν ειναι καθολου καλη και το πληρωμα μοιραζει παστιλιες καμφορας ή κατι τετοιο.Εις το επανειδειν komodo Dragons, ναστε καλα.
Πλεοντας προς τις Φλορες, αυτο που δε γινεται αντιληπτο στους χαρτες, ειναι η αισθηση λιμνοθαλασσας.Παντου γυρω υπαρχουν στεριες.Οσοι συνταξιδιωτες μας, εχουν για τελικο προορισμο το Λαμπουανμπαχο, ετοιμαζονται για αποβιβαση.Ενα ψαροχωρι νοτια, μας παρατηρει μαλλον, παρα το παρατηρουμε.Το λιμανι διακρινεται πλεον καθαρα.Αναμεσα σε καμια εκατοστη πλεουμενα, ενα μονο ειναι σιδερενιο, τα υπολοιπα ειναι οπως ηταν παντα.Απο αποψη μεγεθους, το εικοσαμετρο πλοιο μας σ' αυτο το λιμανι, ηταν σαν το κουιν Ελιζαμπεθ στο λιμανι του Πειραια. Χαιρετουρες και αποβιβαση, κατα το γνωστο τροπο (πεντε-πεντε με το τεντερακι).
Αυτο το μερος, δεν ειναι απλως αλλου, ειναι "αλλοτε".Εθνικ - ξεεθνικ, ο αγωγος ομβριων και λυματων (κοινος φυσικα, παντορροικος) ειναι ενα ανοιχτο χαντακι στο πλαι του στενου παραλιακου δρομου κι αυτος ο δρομος ειναι η τουριστικη βιτρινα. Λογω του περιορισμενου χρονου, αλλα και της εξαρσης ελονοσιακων κρουσματων (οι σχεσεις μου με το μαλαρον δεν ηταν ποτε αριστες), λεμε να μην πολυαπομακρυνθουμε απο το λιμανι.Αλλωστε, εχω σταμπαρει μαγαζακι πανω στο λοφο, νοτια του λιμανιου.Αριστη θεση, καλη μουσικουλα, συμπαθης μαγαζατορας.Το βραδυ θαχουμε τσιμπουσι υποδοχης των καινουργιων, στο πλοιο, αλλα οι μυρωδιες απο την κουζινα του εστιατοριου ειναι ακαταμαχητες.Εκτος απο τις μπυρες, δεν ειμαστε βεβαιοι, ουτε τι παραγγειλαμε, ουτε τι θαρθει.Ηρθε, μεταξυ αλλων, ενα καυτο ξυλινο σκευος μ' ενα "καραμελωμενο" μπαρακουντα, που εκτοτε αναζητω παντου, χωρις επιτυχια.Αυτο το ψαρι, κλονισε τις γαστρονομικες μου βεβαιοτητες, περι απολυτης υπεροχης των ψαριων της Μεσογειου και γενικως των θαλασσων υψηλης αλατοτητας.Πριν απ' αυτο, πιστευα οτι κανενα μαγειρεμα και καμια σαλτσα δε μπορουν να κανουν ενα ψαρι ωκεανου, πιο νοστιμο απο ενα φρεσκο ελληνικο σκαθαρι στα καρβουνα.Μετα, εβαλα ενα σχεδον, μπροστα στον αφορισμο μου.Βαζω τρια αστερια Michelin στο μαγειρα.Οι Φλορες ειναι ενα απο τα τρια μερη που θα ξαναπηγαινα, μονο γι' αυτη τη γευση.
Ο ηλιος εχει κρυφτει πισω απο τα βουνα, αλλα φωτιζει τα συννεφα μ' ενα τροπο που διεκδικει να αποσπασει την προσοχη μας, απο το φαγητο.Την κερδισε κατα 50%.Ο δικος μου ρομαντισμος, κολυμπαει μεσα στο καψαλισμενο ξυλινο κατσαρολι.
Επιστροφη στο πλοιο, υποδοχη νεων, δειπνο, γλεντακι και τα ρεστα.
Την επομενη μερα, σαλπαρουμε για Ριντσα.Βγαινουμε στη στενη ξυλινη προβλητα, στο βαθος ενος κολπου.Δυο τρεις φυλακες με μαγκουρες, εποπτευουν ενω περναμε κοντα σ' ενα βαθουλωμα, με τρια βαρανους μεσα.Στη διαδρομη πεντακοσιων μετρων, μεχρι το δασικο φυλακιο, δεν υπαρχει συνοδος, το μονοπατι ειναι στενο και το χρησιμοποιουν και οι σαυρες, οπως αυτες που ειδαμε στην προβλητα.Οπερ και συνεβη.Στο μεσο περιπου της διαδρομης, εμφανιστηκε ενα βαρανους, που ερχοταν προς το λιμανι.Παραμεριζουν ολοι εκτος απο το γαλλο, που κοντοστεκεται.Πισω του περπαταω εγω, γυριζει, το σκεφτεται λιγο και μου προτεινει να παρουμε φορα και να πηδηξουμε απο πανω του.Τον κοιταω κι εγω... σιγουρα αυτος ο ανθρωπος ειναι τεκνο και κληρονομος του ορθου λογου ?
Στο δασικο φυλακιο σουλατσαρουν ελευθερα πεντεξι θηριακια, υπο την υψηλη εποπτεια μαγγουροφορων.Η βολτα μοιαζει με του Κομοντο, αλλα η τυχη μας χαμογελαει με μια αραιη συννεφια, που δεν "αποχρωματιζει" τιποτα και προσφερει και ισκιο.Ο ενας και μοναδικος συνοδος, το ριχνει σχεδον αμεσως στο καμακι και οι υπολοιποι περπαταμε κατα παρεες.Στην επιστροφη, μια σαυρα εχει ανεβει στη βεραντα του φυλακιου και τρωει απο το σκουπιδοντενεκε.Ο φυλακας τη σπρωχνει κατω με τη μαγγουρα, αλλα αυτη πεφτει πανω σε μια αλλη, που ψιλοκοιμοταν απο κατω.Αγριευουν, αρπαζονται, ερχονται και τα υπολοιπα και οι φυλακες πιανουν δουλεια, με τις μαγγουρες.Σα να παραγνωριστηκαμε με αυτα τα ζωντανα και η πολυ ανεση βλαπτει.Δε θυμαμαι σε ποια παραλια πηγαμε μετα, θυμαμαι ομως οτι ο μαγειρας τιμωρησε την υπεροψια μου στο σκακι.Πλεουμε ηδη τη ροτα της επιστροφης, η θαλασσα δεν ειναι καθολου καλη και το πληρωμα μοιραζει παστιλιες καμφορας ή κατι τετοιο.Εις το επανειδειν komodo Dragons, ναστε καλα.
. Εγω θα σε ακολουθησω..
