Αίγυπτος Ο άνεμος θα καίει στη Γη του Νείλου

[fenia42]

Ο φελουκιέρης έχει ενεργό ρόλο στη δημιουργία ρομαντικού κλίματος πχ απαγγελία αραβικών καντάδων ή απλά οδηγάει τη βάρκα? (για να ξέρω αν πάω)

Ειδικά ο συγκεκριμένος σε ενέπνεε για αβυσσαλαία ρομαντζάδα

 

[GTS]

Δε παίζει ρομαντζάδα πάνω στη φελούκα παιδιά. Δεν αφήνει ο "φελουκιέρης"...

 

[_antonis_]

Δε παίζει ρομαντζάδα πάνω στη φελούκα παιδιά. Δεν αφήνει ο "φελουκιέρης"...

Ωραίο!!

 

[GTS]

Ωραίο!!

Όχι, πραγματικά δεν αφήνει, τσαντίζεται....(καλά δε ξέρω για όλους)

 

[harilander]

Τι φελούκες και φεγγαρόφωτα μας τσαμπουνάς??? Δεν σε αναγνωρίζω!!! Ο χαριλάντερ πρέπει να έριξε κάτι στο ποτό σου!!!

μην την πιστεύετε, κατα βάθος (στο πολύ βάθος) ειναι ρομαντική ψυχή!
ολοι κρυβουμε λιγο ρομαντισμό μέσα μας..

 

[harilander]

Περα από την πλάκα η βόλτα με την φελούκα συνίσταται για διαφορους λόγους.
Πρωτον γιατί να δροσιστείς. Πάνω από τον Νείλο πνέει ένα γλυκό αεράκι που εισβάλει τις βραδυνές ώρες από τον Βορρά ακολουθώντας αντιθετη πορεία από τον Νείλο το οποίο εκμεταλεύονται οι φελούκες για να πλεύσουν. Δέχεσαι ευχάριστα και λυτρωτικά στο κορμί σου αυτή την αύρα ειδικά όταν πλέει στα όρτσα.
Δεύτερον μπορείς να δεις την πόλη την νύχτα αλλά και να αφουγκραστείς τον παλμό της αποστασιοποιημένος από την έντονη κίνηση και το ασφυκτικό κυκλοφοριακό σε μια πόλη που δεν κοιμάται (βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως των 24ωρων πολεων με συνεχή ζωή)
Βέβαια η όποια ρομαντική διάθεση χάνεται καθώς τα συνεχή κορναρίσματα ηχούν σαν μουσική υπόκρουση και τα παρακείμενα βαρκάκια με τα έντονα νεον φώτα και την δυνατή μπιτάτη αραβική μουσική έρχονται να διαταράξουν την ησυχία σου.
Όμως και αυτά αποτελούν ένα κομμάτι στο πάζλ που κάνουν την πολη ξεχωριστή.

 

[fenia42]

μην την πιστεύετε, κατα βάθος (στο πολύ βάθος) ειναι ρομαντική ψυχή!
ολοι κρυβουμε λιγο ρομαντισμό μέσα μας..

 

[fenia42]

Στον τροπικό όπως θα'σαι του Καρκίνου

Μα τι περίεργο πράγμα . Οι στομαχικές διαταραχές ποτέ δεν εμφανίστηκαν! Τελικά ό,τι αφορά τις διαταραχές και τις ταραχές στην Αίγυπτο αγγίζει τα όρια της υπερβολής.
Κι εφόσον νυχτώνει αργά στην Αίγυπτο, ξημερώνει και νωρίς. Από τις 6μιση λοιπόν ήμασταν στο πόδι θαυμάζοντας την πόλη λουσμένη στο φως του ήλιου και στη σκόνη της ερήμου . Φροντίσαμε να πάρουμε καλό πρωινό μιας κι επίκειτο η μεγάλη μέρα, η επίσκεψη δηλαδή στις Πυραμίδες.
Γνωρίζαμε που θα λέγαμε στον ταξιτζή να μας πάει, ξέραμε τι θέλαμε και ξέραμε πως έπρεπε να μας πάει στην κύρια είσοδο του οροπεδίου της Γκίζας. Με το που βγήκαμε από το ξενοδοχείο, βρήκαμε έναν ταξιτζή και με λίγα παζάρια δέχτηκε να μας πάει σε τρία βασικά μέρη : Γκίζα, Σακκάρα και στην παλαιότερη Πυραμίδα, του Ντασχούρ. Η τιμή που μας πρότεινε δεν ήταν και η καλύτερη για τα αιγυπτιακά δεδομένα ( γύρω στα 35 ? ) , αλλά είπαμε χαλάλι του, έχει και 3 γυναίκες να θρέψει. Αρκεί να μας πάει σε αυτά που θέλουμε.
Δυστυχώς όμως, όσο διαβασμένοι κι αν ήμασταν, δε μπορέσαμε να αποφύγουμε τη λαμογιά του. Μας πήγε από τη δευτερεύουσα είσοδο γιατί δήθεν στην κεντρική δεν είχαν πρόσβαση τα ταξί. Μάταια προσπαθούσα να τον πείσω ότι δεν είμαστε ανίδεοι τουρίστες και ότι στην Ελλάδα έχουμε το travel stories και ενημερωνόμαστε για τα πάντα. Μη τα πολυλογούμε, δώσαμε και άλλα 12 ? για να επισκεφτούμε το χώρο με καμήλες, διότι από εκεί που μας πήγε οι Πυραμίδες απείχαν 2 χιλιόμετρα. Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ.
Δε μας έπαιρνε να το διαπραγματευόμαστε άλλο, κάτω από τον καυτό ήλιο, κάναμε την καρδιά μας πέτρα και καβαλήσαμε τις καμήλες. Ο καμηλιέρης ήταν 30 ετών και πριν φύγει από το σπίτι του πρέπει να είχε λουστεί με την κολώνια. Όσο μοιραζόμασταν την ίδια καμήλα (σιγά μη πήγαινε με τον Χάρη ) μου μίλησε για τις τρεις γυναίκες του, τη 45χρονη Ουγγαρέζα, την 35χρονη Νεοζηλανδη και την 22χρονη Αιγύπτια. Αυτά είναι. Τρεις γυναίκες από μια ήπειρο η κάθε μία. Γι’αυτό δούλευε, λέει σκληρά, για να τις έχει καλά όλες. Αναρωτήθηκα που να τις γνώρισε, και γιατί να φοράει τόση κολώνια. Πάντως δεν ήταν κι άσχημος.

Μετά δυο ώρες όμως ορκίστηκα ότι δε πρόκειται να ξανανέβω σε καμήλα. Είδαμε τις Πυραμίδες αλλά με τις παρούσες συνθήκες και τους πονεμένους μας πισινούς, δε νιώθαμε καν το πρέπον δέος. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναπάω στην Αίγυπτο με την κόρη μου και να δω τη Γκίζα όπως της αρμόζει.
Στο οροπέδιο της Γκίζας λοιπόν υπάρχουν 3 μεγάλες Πυραμίδες, του Χέοπα, του Χεφρήνου και του Μυκερίνου (πατέρας, γιος κι εγγονός) κι 6 μικρές. Όμως δεν είναι οι μοναδικές. Η Αίγυπτος αριθμεί 80 Πυραμίδες (και περισσότερες από 100 το Βόρειο Σουδάν) .

Οι Πυραμίδες, δε χτίστηκαν από σκλάβους όπως λανθασμένα πιστεύεται, αλλά κατά τη διάρκεια των μηνών που πλημμύριζε ο Νείλος, οπότε και σταματούσαν οι γεωργικές εργασίες κι έτσι χιλιάδες Αιγυπτίων προσέφεραν την υπηρεσία τους στο θεό, κάνοντας εργασιοθεραπεία ταυτόχρονα. Πάνω από πλινθόκτιστες ράμπες, οι εργάτες μετέφεραν προς τα πάνω τους ογκόλιθους που έσερναν πάνω σε έλκηθρα. Με το αυξανόμενο ύψος της Πυραμίδας, έπρεπε και οι ράμπες να ανυψωθούν και να μεγαλώσουν ταυτόχρονα. Κι έτσι έχουμε μπροστά μας το μοναδικό διασωζόμενο από τα 7 θαύματα του κόσμου.
Είχαμε αποφασίσει με το Χάρη να βγάλουμε τελείως από το μυαλό μας το ενδεχόμενο της κατάβασης σε Πυραμίδα, διότι υποφέρω από κλειστοφοβία και μόνο στη σκέψη μου ερχόταν λιποθυμία. Έτσι, αφού επισκεφτήκαμε και τη Σφίγγα αποχωρήσαμε από το οροπέδιο και ξεκινήσαμε για τη Σακάρα. Στον ταξιτζή δε ξαναμίλησα και του κρατούσα μούτρα. Ήθελε να με προξενέψει κι όλας σε κάποιον που είχε μαγαζί με αρώματα.
Στη Σακκάρα επισκεφτήκαμε την κλιμακωτή Πυραμίδα του Φαραώ Ζοζέρ, η οποία αποτελεί και το πρώτο μνημειώδες πέτρινο κτίσμα στον κόσμο και το Μουσείο, όπου υπήρχε και μια μούμια, έτσι πήραμε μια ιδέα του τι θα βλέπαμε στο φημισμένο Αιγυπτιακό Μουσείο.

Το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής όμως ήταν και αυτό που μας αποζημίωσε. Σύμφωνα με τις συμβουλές του Αμρ, θα επισκεπτόμασταν τις Πυραμίδες στην περιοχή Dahshur. Εδώ υπήρχαν δυο Πυραμίδες, η Κόκκινη και η Καμπυλωτή. Ο ταξιτζής, αφού μας πέρασε από μερικές φτωχογειτονιές και είχαμε την ευκαιρία να δούμε πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί, μας πήγε κατευθείαν στη δεύτερη Πυραμίδα και ανεβήκαμε τα άπειρα σκαλοπάτια θαυμάζοντας από ψηλά την υπέροχη θέα της κοιλάδας του Νείλου. Στην κορυφή της Πυραμίδας, μας περίμενε ξαπλωμένος ένας ντόπιος : « Τι στέκεσαι, άντε μπες! » Με παρότρυνε. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, κοίταξα προς τα κάτω, του άφησα το καπέλο μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεδιπλώθηκα για να κατέβω στην κλειστοφοβική Πυραμίδα. Είπα στο Χάρη να μη μπει μέχρι να του δώσω σήμα, πάντως βοήθησε το γεγονός ότι η Πυραμίδα ήταν άδεια από κόσμο. Τα κατάφερα εν τέλει να κατέβω, έστω και αν το ύψος της εισόδου δεν ήταν μεγαλύτερο του 1,40 , βέβαια αυτή την κατάβαση θα την πληρώναμε τις επόμενες μέρες, τόσο εγώ όσο και ο Χάρης.
Στην έξοδο, έδωσα το μπαξίσι στον γεράκο και πολύ το χάρηκα. Μπήκαμε καταϊδρωμένοι στο ταξί για την επιστροφή, η ώρα είχε πάει 4, η ανάβαση- κατάβαση της Πυραμίδας ήταν δύσκολη έτσι δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος. Όταν είχαμε μπει πια στο κέντρο με ξύπνησε η φωνή του Χάρη : « κοίτα πόσος κόσμος και αστυνομία έξω από την Πρεσβεία του Ισραήλ»
- « Έλα μωρέ. Μη με ξυπνάς. Το πολύ πολύ να γίνει κανένα σκηνικό»
Κι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε διότι το απόγευμα θα πηγαίναμε στην αγορά του Αλ Χαλίλι !

 

[fenia42]

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι

Τη γαλήνη του ύπνου μου διατάραξε ένα μήνυμα στο κινητό. Ο Αμρ ήθελε να μας συνοδεύσει και θα ερχόταν να μας πάρει από το ξενοδοχείο για να πάμε στο Χαν ελ Χαλίλι. Με το που γυρίσαμε από την κουραστική μας μέρα στις Πυραμίδες, φάγαμε ελαφριά από μια σαλάτα στο ξενοδοχείο, για να έχουμε απόθεμα για το βράδυ και πέσαμε να κοιμηθούμε ως αργά το απόγευμα.
Σηκωθήκαμε λοιπόν από το βαρύ μας ύπνο, ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Αμρ. Κάναμε μια βόλτα στις αγορές του Αλ Χαλίλι, το οποίο δεν είναι και τίποτα συναρπαστικό, επισκεφτήκαμε μερικά όμορφα και παλιά τζαμιά, αγοράσαμε σουβενίρ και δώρα για τα παιδάκια μας και στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον Αμρ σε ένα κλασσικό αιγυπτιακό εστιατόριο, όπου ακόμα και ο κατάλογος ήταν στα αραβικά. Βέβαια, δε χρειαστήκαμε κατάλογο, γιατί για μια ακόμη φορά παραγγείλαμε τα πάντα. Αραβικές πίτες, πεντανόστιμο ρύζι με σκόρδο, συκωτάκια κότας και κοτόπουλο, φυτικά λουκάνικα , σούπα από μολόχα ( άκρως ενδιαφέρουσα) , σούπα από καρότο, γεμιστό περιστέρι ( οκ αυτό ήταν απαίσιο) . Αφού φάγαμε και σκάσαμε πήγαμε να καπνίσουμε κι ένα ναργιλέ και να πιούμε μια σπιτική λεμονάδα στο φημισμένο καφενείο El Fishawi, όπου καθόταν και συνέγραφε τα μυθιστορήματά του, ο Νομπελίστας Ναγκιμπ Μαχφούζ. Το καφενείο ήταν κατάμεστο, δεν είμαι και φαν του ναργιλέ και δε το χάρηκα ιδιαίτερα. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να είναι πιο γραφικό αυτό το τόσο ξακουστό κομμάτι της Αιγύπτου, αλλά προφανώς η μεγάλη προσέλευση των τουριστών το έχει αλλοιώσει.
Αφού ήπιαμε τις λεμονάδες και το απαραίτητο τσάι μας, περιπλανηθήκαμε λίγο ακόμα στην αγορά. Η ώρα κόντευε 12 και όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα, στους δρόμους μηχανάκια χωρίς φώτα που έτρεχαν σαν τρελλά, παιδιά που έπαιζαν με μια παλιά ξεσκισμένη μπάλα σε μικρές αλάνες, οι μανάδες τους με τις μαντίλες έτρωγαν σπόρια και συνομιλούσαν, παππούδες που κάθονταν σε πλαστικές καρέκλες και αγναντεύαν στο κενό με το βλέμμα χαμμένο κι ένα τσιγάρο στο χέρι. Που και που κάποιος από αυτούς σήκωνε το κεφάλι του και μας επεξεργαζόταν.
Εκείνη τη στιγμή κάτι σκίρτησε μέσα μου. Ένα περίεργο συναίσθημα, μάλλον όχι πρωτόγνωρο , κάτι σα θύμησες από το παρελθόν. Ηρθε και τάραξε την ψυχή μου, σα κάποιος από τα παλιά να προσπαθούσε να με επαναφέρει πολλά χρόνια πίσω. Απροσδιόριστο όμως παρέμενε μέσα μου και δε μπορούσα να καταλάβω τι στην ευχή ήταν αυτό που με έκανε να νιώθω έτσι.
« Πω, πω, κοίτα πώς ζούνε, δεν έχουν παιδότοπους να παίξουν τα παιδιά και κάθονται εδώ μες τους δρόμους μέχρι αργά το βράδυ, καλά άλλη ασχολία δεν έχουν ; »
Η φωνή του Χάρη με ξύπνησε από τις σκέψεις μου. Με θύμωσε αυτό που είπε και του ανταπάντησα αγριεμένη : « αυτοί είναι άνθρωποι γνήσιοι, άνθρωποι ευτυχισμένοι».
Και τότε κατάλαβα τι ήταν αυτό που ένιωσα. Ήταν , πράγματι, θύμησες από ένα μακρινό παρελθόν, το δικό μου παρελθόν. Είδα τον εαυτό μου παιδάκι 6χρονο, ανέμελο. Με κοντό σορτσάκι, βρώμικα πόδια, να κυλιέμαι στα χώματα στη γειτονιά μου, δίπλα στο δάσος του Σέιχ Σου, να σκαρφαλώνω στα δέντρα και να κάνω τον Ταρζάν, Είδα τη μάνα μου να κάθεται σε ένα παγκάκι και να τα λέει με τις φίλες τις. Είδα τον ήλιο του καλοκαιριού να δύει μπροστά μου και να συνοδεύεται από μυρωδιές, πεύκο, χώμα, νερό. Αξέχαστα χρόνια των 80’s. Χρόνια που δε γυρνάνε πίσω, ανεμελιά που τα δικά μας παιδιά ποτέ δε θα γνωρίσουν, λιτότητα κι απλότητα. Τότε που ζούσαμε χωρίς ίντερνετ, κινητά , i- phone, mp3 κι άλλες τέτοιες μαλακίες. Πραγματικά ζήλεψα τους Αιγύπτιους εκείνη την ώρα, γιατί είναι μεν φτωχοί, δεν έχουν αλλοτριωθεί όμως ακόμα από τίποτα και παραμένουν αυθεντικοί.
Μία παρά πήγαμε να φάμε κι ένα παραδοσιακό γλυκάκι σαν ρυζόγαλο με ξηρούς καρπούς και παγωτό. Ο κόσμος αντί να υποχωρεί φαινόταν όλο να αυξάνει. Καθώς τρώγαμε το χωνευτικό γλυκό, εξηγούσαμε στον Αμρ ότι θέλαμε την μεθεπόμενη να επισκεφτούμε αυθημερόν την Αλεξάνδρεια. Τότε ο άνθρωπος μας έβγαλε ένα πλάνο και κατόπιν μας πήγε στο σταθμό των τραίνων να μας βοηθήσει με την αγορά των εισιτηριων. Σίγουρα αν δεν ήταν αυτός θα είχαμε δυσκολευτεί πάρα πολύ.
Με τα πολυπόθητα χαρτάκια ανά χείρας επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας αργά τη νύχτα και οι πρώτες ηλιαχτίδες του ήλιου με βρήκαν μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο να κοιτώ τον πύργο του Καΐρου και να σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια με νοσταλγία στρίβοντας ένα τσιγάρο. Απότομα μεγάλωσα…

 

[fenia42]

Φωτογραφίες : Αλ Χαλίλι

 

[GTS]

Ώστε μπήκατε τελικά στη Κόκκινη Πυραμίδα ε? Παρομοίως....και ξέρω τι είναι αυτό που πληρώσατε Τετρακέφαλοι κομμάτια για τις επόμενες μέρες

 

[_antonis_]

Δεν απαγορεύονται οι φωτ/φίες στις πυραμίδες;
Γιατί στου Χεφρήνου που είχα μπεί εγώ, μας είπαν ότι απαγορεύονταν με φωτογραφική (γι'αυτό έβγαλα με το κινητό...)