Ο Νόμος του Μέρφι...ΚΑΙ στα ταξίδια!

[Rosa]

Σας έχει τύχει ποτέ να φτάσετε βράδυ στο ονειρεμένο, ειδυλλιακό καλυβάκι που σας έταζε τον επίγειο παράδεισο απ’ το internet, μόνο και μόνο για να ανακαλύψετε την επομένη το απέραντο εργοτάξιο που κρυβόταν πίσω απ’ τον φράχτη? Να κλείσετε για πρώτη φορά δωμάτιο σε B&B, ανακαλύπτοντας πολύ αργότερα πως για οικοδεσπότες έχετε τους Simpsons; Να φύγετε με το ‘άλλο μισό σας πορτοκαλάκι’ και να γυρίσετε από ‘δυο χωριά χωριάτες’; Να λιώσετε τρία ζευγάρια μπότες ποδαρόδρομο για να πετύχετε την ‘πιο συμφέρουσα προσφορά’, για να ανακαλύψετε πως μάλλον έχετε πληρώσει περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους στο πούλμαν; Να ξεκινήσετε με πέντε βαλίτσες και στην άφιξη να ‘χετε χάσει μόνο μία, αλλά αυτή που περιείχε ότι σας ήταν πολυτιμότερο στο συγκεκριμένο ταξίδι; Να σας την βρουν, εν τέλει, τη βαλίτσα, αλλά να σας την παραδώσουν στο ξενοδοχείο τη μέρα ακριβώς της αναχώρησης; Να προαγοράσετε (τι έκφραση κι αυτή!) εισιτήρια για την έκθεση του αγαπημένου σας ζωγράφου στο Άμστερνταμ, για να ανακαλύψετε πως τα εγκαίνια έχουν μετατεθεί ‘λόγω ανωτέρας’ , για τη μέρα που εσείς θα επιβιβάζεστε ξανά στο αεροπλάνο; Σας έχει τύχει (φτού, ξορκισμένο!) να χάσετε την ανταπόκριση και να μείνετε παγιδευμένοι σε μια χώρα που ποτέ δε θα διαλέγατε και ποτέ δε θα ξαναπάτε; Επειδή ο νόμος του Μέρφι ισχύει ΚΑΙ για τα ταξίδια, ελάτε να γράψουμε για όλα αυτά, μικρά και μεγάλα, που θα μπορούσαν να έχουν πάει στραβά –κι εν τέλει πήγαν! Όπως και για το πώς τα αντιμετωπίσαμε…

 

[Dafni]

Ωραία ιδέα Ρόζα

Xριστούγεννα στην Φλωρεντία.Ξέροντας ότι ανήμερα των Χριστουγέννων τα περισσότερα εστιατόρια θα ήταν κλειστά και οι δρόμοι σχεδόν έρημοι ,κλείσαμε δωμάτιο σε πολύ καλό ξενοδοχείο ,ολοκαίνουριο στα προάστια της Φλωρεντίας που όπως φροντήσαμε να ενημερωθουμε μεσω e-mail ,είχε χριστουγεννιάτικο μενού για εκείνες τις μέρες.Με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο φροντήσαμε να κλεισουμε και τραπέζι στο εστιατόριο,ε μη δεν βρουμε τελευταια στιγμή και χάσουμε την εορταστική ατμόσφαιρα.....
Μην τα πολυλογώ ,ντυνόμαστε ,στολιζόμαστε ,φοράμε και την καλύτερη μας διάθεση και κατεβαίνουμε στο εστιατόριο για τη μεγάλη βεγγέρα........
Ε λοιπον ,τρεις κι ο κούκος είμαστε εκείνο το βράδυ στο ωραιότατο κατα τα άλλα εστιατόριο.Που λέει ο λόγος δηλαδή γιατί τρεις ακριβώς ήμαστε:εγώ ,ο άντρας μου και ο σερβιτόρος που σκιστηκε όλο το βράδυ ο άνθρωπος να μας εξυπηρετήσει(τι άλλο να κάνει δηλαδή Καλό το prive δείπνο ,αλλά κάπως αλλιώς το είχαμε φανταστεί.Με λίγη γκλάμουριά βρε παιδί μου, αλλά....τζάμπα δηλαδή το μεικ-απ και τα τακούνια .....

 

[CakeNet]

Ούτε που να τα σκέφτομαι θέλω όλα αυτά...αγχώθηκα ήδη!

 

[ioanna.gkan]

Παρισι!!!! Πεντα μαγικες μερες! Ολα ονειρεμενα! Παντα ηθελα να παω! Την προηγουμενη της αναχωρησης απο Ελλαδα, μαθαινουμε οτι , ακουσον ακουσον, το πολιτικο προσωπικο του γαλλικου αεροροδρομιου ειχε απεργια!!!!!!!!!!! Quel catastrophe!!!!!! Αποφασισμενοι να μην τα παρατησουμε παμε την ημερα αναχωρησης στο Ελ Βενιζελ ελπιζοντας σε ενα θαυμα!!! Τελικα μετα απο πολλες προτασεις, μεχρι και να αλλαξουμε προορισμο, επεσε η τελικη και με βοηθεια απο τον φιλου πρακτορα μας, πεταξαμε για Βελγιο, οπου μας περιμενε λεωφορεο και μετα απο 5 ωρες οδικου ταξιδιου και την μια μερα σχεδον χαμενη στους δρομους φτασαμε στοον προορισμο ο οποιος μας ανταμειψε για ολη την ταλαιπωρια!

 

[mariath]

Αύγουστος στην Τυνησία, Χαμαμέτ. Προορισμός για «πακέτα» μας είχανε πει, αλλά εμείς οι πέντε «ανεξάρτητοι» θέλαμε να δούμε τα παράλια της Τυνησίας, τρομάρα μας! Με το που πατάμε το πόδι μας, αρχίζει να βρέχει.
Ωραία, και πού θα μείνουμε τώρα; Τα γνωστά, την πέφτουμε σε ένα καφενείο με τις βαλίτσες και τα συμπράγαλα και δύο από μας ξεκινάμε την αναζήτηση. Ξενοδοχείο πρώτο, μας δείχνουν δυο καλούτσικα δωμάτια, αλλά ακριβούτσικα και… μήπως να βλέπαμε και κάτι άλλο; Μην πέσουμε με τα μούτρα στο πρώτο που βρήκαμε μπροστά μας!
Αυτό ήτανε, από κει και πέρα όποια πόρτα και να χτυπήσαμε η απάντηση ήτανε σταθερά: είμαστε γεμάτοι! Ένας ρεσεψιονίστ στα κρυφά τηλεφωνεί σε κάποιον γνωστό του που νοικιάζει δωμάτια στο σπίτι. Έρχεται ο τύπος, μας φορτώνει στο αμάξι και μας πάει στο σπίτι, κάπου στα περίχωρα. Η γυναίκα με δυο-τρία κουτσούβελα μας περιμένουν στην πόρτα. Μας δείχνει το καθιστικό - παιδικό δωμάτιο - σαλόνι. Τα παιδιά θα τα κοιμίσουμε στο δωμάτιό μας, μας λέει. Εσείς θα βολευτείτε εδώ. Το «εδώ» είναι δυο μπαουλοντίβανα και δυο στρώματα που θα ρίξει στο πάτωμα. Τον ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε! Μας γυρίζει στην πόλη ενώ η βροχή συνεχίζεται.
Άλλος υπάλληλος, άλλου ξενοδοχείου ξέρει κάποιον που νοικιάζει μια βίλα! Του τηλεφωνεί και μετά από έναν σύντομο διάλογο στα αραβικά, ο υπάλληλος γυρνάει σε μας: Ξέρετε η βίλα είναι καινούργια και δεν έχει και πολλά έπιπλα. Δεν μας νοιάζουν τα έπιπλα, κρεβάτια θέλουμε και ένα ζεστό μπάνιο. Ξανά διάλογος στα αραβικά από τηλεφώνου. Ο τύπος αρχίζει να υψώνει τη φωνή, εμείς φυσικά δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Ο εκνευρισμός μεγαλώνει και ξαφνικά κλείνει το τηλέφωνο απότομα. Απ’ ότι μας εξήγησε ο γνωστός του ζητούσε ένα παράλογο ποσόν για ένα σπίτι που δεν είχε ούτε καρέκλα για να καθίσεις! (Ξέρετε, θα έριχνε δυο στρώματα στο πάτωμα…)
Μετά από ώρες και μούσκεμα γυρνάμε στον καφενέ. Δεύτερη βάρδια έτοιμη για αναζήτηση. Ταξί και εξόρμηση στα μεγαθήρια έξω από την πόλη. Η τιμή ανά βραδιά, όσο το μπάτζετ μας για μια βδομάδα.
Τελικά το αποφασίσαμε, θα επιστρέψουμε στο πρώτο που βρήκαμε. Μαζεύουμε την προίκα μας από τον καφενέ και πάμε όλοι μαζί. «Ξέρετε, τα δωμάτια που είδατε το πρωί στον πρώτο τα δώσαμε. Τώρα έχουμε κάτι άλλα…» Τα θέλουμε! Μπροστά η υπάλληλος και πίσω εμείς, κατεβαίνουμε μια σκάλα, περνάμε έναν σκοτεινό διάδρομο, ξεκλειδώνει μια πόρτα, άλλος διάδρομος και καταλήγουμε στο υπόγειο του ξενοδοχείου! Εκεί μας πάει σε δυο δωμάτια που πρέπει να ήταν κλειστά για κανένα χρόνο (τόση μούχλα είχανε).
Το μόνο φως που έμπαινε ήταν από έναν φεγγίτη πάνω-πάνω. Στο μπάνιο με το που πήγαμε ν’ ανοίξουμε τη βρύση, ο νιπτήρας έπεσε στο πάτωμα! Ο ύπνος όμως μετά από τόση κούραση μας φάνηκε υπέροχος!
(Περιττό να πω ότι την άλλη μέρα τα μαζέψαμε και φύγαμε για Τύνιδα…)

 

[Rosa]

Τελικά, όμως, όλα πήγαν καλά για όλους! ΚΑΙ ρεβεγιόν στη Φλωρεντία έγινε, ΚΑΙ πτήση για Παρίσι βρέθηκε, ΚΑΙ δωμάτιο με κρεβάτι (έστω, άνευ νιπτήρα..) στην Τυνησία! Ο φύλακας-άγγελος των ταξιδιωτών αγρυπνά!

 

[mariath]

Τελικά, όμως, όλα πήγαν καλά για όλους! ΚΑΙ ρεβεγιόν στη Φλωρεντία έγινε, ΚΑΙ πτήση για Παρίσι βρέθηκε, ΚΑΙ δωμάτιο με κρεβάτι (έστω, άνευ νιπτήρα..) στην Τυνησία! Ο φύλακας-άγγελος των ταξιδιωτών αγρυπνά!

Δεν έχουμε παράπονο! Εξάλλου θα ήταν πολύ βαρετά αν όλα πήγαιναν πάντα καλά! Τι θα 'χαμε να θυμόμαστε τις κρύες νύχτες του χειμώνα!

 

[Yorgos]

Μου έχουν χαλάσει αρκετές φορές ταξίδια λόγω τραυματισμών. Το τελευταίο ήταν κατεβαίνοντας από λεωφορείο στην Ινδία (δεν έκανα τίποτε extreme δηλαδή) έπαθα ολική ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο οπότε γύρισα Ελλάδα κι ακόμη κουτσαίνω (βελτιούμενος πάντως), χώρια το πόσα στοίχισε η εγχείριση.

Στη Βενεζουέλα κόντεψαν να με σκοτώσουν κάτι ακροδεξιοί γιατροί κι έμεινα παράλυτος από τη μέση και κάτω από απίθανο μικρόβιο, στην Κίνα έβγαλα έναν ώμο κι επί τέσσερις μήνες ταξίδευα ζητώντας από άλλους να μου αλλάξουν μπλούζα (πώς λέγεται το "μπορείτε να μου βάλετε το μπουφάν γιατί έχω πάθει ημι-εξάρθρωση"; στα θιβετιανά; ) στη Σρι Λάνκα η συνταξιδιώτισσά μου έβγαλε ένα δίσκο στη μέση της κι έπρεπε να γυρίσουμε (λίγο, ευτυχώς) πριν την ώρα μας και άλλα τέτοια λιγότερο σημαντικά.

Τα προβλήματα υγείας είναι τα σημαντικότερα. Όλα τα υπόλοιπα όχι μόνο διορθώνονται, αλλά έχουν και το χαβαλέ τους και πολλά από αυτά τα διηγείσαι και γελάς, έχω άπειρες ιστορίες. Οι Μασάι μόνοι τους είναι βιβλίο, ενώ στην Αιθιοπία μας την πέσανε καμιά πενηνταριά τύποι με πέτρες στη μέση της ερήμου για να τους δώσουμε το "φόρο διερχομένων" του.. ενός ευρώ. Στο Παρίσι με συνέλαβαν διότι δεν είχα άδεια για να παίζω στο δρόμο, στο Εκουαδόρ δε με άφηναν να γυρίσω από τη ζούγκλα διότι είχαν καταγράψει το διαβατήριο μου ως ισραηλινό (δεν είδαν λατινική γραφή, με είδαν και εβραιόφαστα, σου λέει Εβραίος είναι!), στην Αμερική δε με άφησαν να μπω παρότι είχα βίζα, στην Ιαπωνία έφαγα δύο ώρες ανάκριση από υπάλληλο αμερικάνικης αεροπορικής εταιρείας για να με βάλουν να πετάξω μόλις ένα λεπτό πριν την αναχώρηση της πτήσης, στο Ιράν πρόσφατα ξεχάσαμε τα διαβατήριά μας στη συνοριακή ζώνη με το Ιράκ και μας τρέχανε ψιλοέξαλλοι οι στρατιωτικοί, στην ορεινήΤανζανία χάθηκα στο trekking και δεν έβγαζα άκρη πού είμαι για αρκετές ώρες, στη Βολιβία ένας δήμαρχος δε με άφηνε να φύγω γιατί ήθελε να βγάλουμε αναμνηστική φωτογραφίααλλά δεν υπήρχε φιλμ στην "πόλη", στη Δανία η κυρία της οποίας τη βάρκα διαρρήξαμε μας έφερε πρωινό (!) και στη Βομβάη γλίτωσα από τις βόμβες του σταθμού του τραίνου για το πολύ ένα εικοσάλεπτο.
Ακόμη και τα βίαια περιστατικά παροδικά είναι. Δεν είναι ότι είμαι γκαντέμης, απλά δε μένω και πολύ σπίτι μου, οπότε όλα αυτά που θα συνέβαιναν στον οποιονδήποτε μου συμβαίνουν στο δρόμο. Κι άλλοι τραυματίζονται, όχι όμως σε χωριό της Ινδίας όπου δεν υπάρχει πάγος και δε μιλάει κανείς Αγγλικά...ούτε καν ο γιατρός, πού τον πέτυχα;

Η υγεία όμως δεν έχει καθόλου πλάκα. Δε βρίσκω ούτε ένα θετικό στο ότι εδώ και δυόμιση μήνες θα πρέπει να ήμουν στην Ινδία αντί για την Αθήνα. Μέχρις στιγμής δε μου έχει μείνει κανένα κουσούρι κι έχω συναντήσει ανθρώπους που πάθανε πολλά, φίλος έχασε το πόδι του σε δυστύχημα, άλλος έπαθε ελονοσία σε μόλις μια εβδομάδα στην Ινδονησία όπου εγώ έμεινα μήνες, έχω δει δυο φορές θανάτους (τουρίστας να πέφτει στο μετρό της Βιέννης και Νορβηγός να αυτοκτονεί πέφτοντας από την ταράτσα ξενοδοχείου μάλλον λόγω μέθης) και βέβαια σε πολλές χώρες αυτά που τραβούν οι ντόπιοι καθημερινώς δε συγκρίνονται με οποιαδήποτε παροδική αναποδιά πάθουμε εμείς οι ζάμπλουτοι τουρίστες που γκρινιάζουμε κιόλας. Άμα θυμόμαστε το τελευταίο, είναι εύκολο να γελάμε με όλα τα υπόλοιπα.

 

[latina]

ωραιο θεμα!!οι αναποδιες στα ταξιδια, ειναι το "αλατοπιπερο"!!!
το συνηθεστερο που μου συμβαινει οταν ταξιδευω με τις φιλες μου, ειναι το προβλημα με τα τρενα!!ειναι η κλασικη περιπτωση κατα την οποια εχουμε αγορασει και χρυσοπληρωσει εισιτηριο για τρενο, το τρενο φευγει καθορισμενη ωρα και την ωρα εκεινη εμεις ειμαστε ή στο τραμ ή στο μετρο, καπου στο δρομο για τον σιδηροδρομικο σταθμο..μεγαλο προβλημα αυτο!!και αγχος μην χασουμε το τρενο και πανε τσαμπα τοσα λεφτα!στο τελος ομως ειμαστε παντα τυχερες και το προλαβαινουμε την τελευταια στιγμη..προηγειται βεβαια τρελο τρεξιμο στην αποβαθρα, χαρη στο οποιο γινεται παντα αισθητη η παρουσια μας σε ολοκρηρο τον σταθμο!!και μολις πατησουμε το ποδι μας μεσα στο τρενο, κατα εναν μαγικο τροπο κλεινουν πισω μας οι πορτες!!!
επισης, κατι αλλο που με κυνηγαει χρονια τωρα, ειναι οι αρρωστιες..2 με 3 μερες πριν την προγραμματισμενη αναχωρηση μου, παντα καποια ιωση, γριπη κτλ. θα με θυμηθει..τρελη γκαντεμια..αφου πλεον ολοι το ξερουν και το περιμενουν..φυσικα αυτο δεν με πτοει καθολου(αυτο ελειπε αλλωστε), αλλα το εχω παραπονο οτι παντα αναχωρω αρρωστη, φορτωμενη με φαρμακα και με την μυτη μου να τρεχει(χειμωνα-καλοκαιρι)..

 

[renata]

δεν υπαρχει αναποδιά για μενα όσον αφορα το τι θα βρώ ,τι έκλεισα και δεν έγινε ή ήταν διαφορετικό,ή άν το φαγητό ήταν μάπα,ή άν εβρεξε ,ή το μπάνιο ήταν μικρό κλπ....
ολα αυτά ειναι πιθανόν να συμβούν,αν μου συμβούν λοιπόν το διασκεδάζω και παμε παραπέρα...
το μόνο θέμα που θα με ταρακουνήσει ειναι το θέμα υγείας που όπως λέει και ο gorgos μη σου τύχει σε χώρες παράξενες που επισκεπτόμαστε (προσωπικά ειμαι μανιώδης ),εδώ λοιπόν είναι θέμα τύχης να μη σου συμβεί!

 

[GTS]

Κάτι λένε οι ειδήσεις για αεροπλάνο που έπεσε στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ...

 

[marydim]

Των τούρκικων αερογραμμών με 135 επιβάτες.