Sotiria Dram
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 42
.......να κατηφορίζουμε από τη Θεσσαλονίκη προς την κεντρική Ελλάδα τελικό προορισμό τη λίμνη Πλαστήρα, που δεν είχε επισκεφτεί κανένας μας μέχρι τώρα. Ο καιρός σύμμαχος, παρέα 8 άτομα (4 μεγάλοι, 4 πιο μικροί) , διάθεση εξαιρετική , τριήμερο μπροστά μας (η χαρά του δημοσίου υπαλλήλου και των μαθητών)και τι άλλο θέλαμε για να μας …καταπιεί η Ε.Ο. Θες/νίκης-Αθηνών?
Μετά τη Λάρισα, προτιμήσαμε το δρόμο προς τα Τρίκαλα, καθ’ υπόδειξη φίλου που το είχε δοκιμάσει και, τον πρότεινε ως το πιο στρωτό και τον πιο σύντομο σε σχέση με τον τελικό προορισμό μας, που ήταν το Νεοχώρι. Η παράπλευρη βλάστηση στη διαδρομή πυκνή, τα χρώματα των ανθισμένων λουλουδιών-δέντρων σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς να συναγωνίζονται δημιουργίες εικαστικές και οι ευωδιές να μας υπενθυμίζουν συνεχώς την ημερομηνία: ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ! Κι η Πρωτομαγιά μυρίζει φρέσκο χορτάρι, λουλούδια και ….ψητό κρέας στις σχάρες! Όλα να τα χάσουμε οι Έλληνες, το μικρο-πανηγύρι που στήνεται με την πιο απλή αφορμή, νομίζω ότι είναι από τα χαρακτηριστικά που κληροδοτείται, μας ενώνει και να μας βοηθάει να επιβιώνουμε.
Μετά από 3 περίπου ώρες φτάσαμε στο Νεοχώρι, το οποίο κατέχει προνομιακή θέση ανάμεσα στα χωριά της λίμνης και στις προτιμήσεις των επισκεπτών λόγω..θέας! Θα ήθελα, ειλικρινά, να μπορούσα να πω το ίδιο και για κάποιο άλλο χωριό, γιατί είμαι «φύσει» αντίθετη στα μονοπώλια και στις πρωτοκαθεδρίες αλλά ΚΑΙ, κατά τη δική μου άποψη, δικαιώνει τη φήμη του. Τακτοποιηθήκαμε στο Μπαλκόνι της Λίμνης Πλαστήρα (http://www.balkonilimnisplastira.gr/), με την οικοδέσποινα κυρία Ελένη να μας υποδέχεται στην αυλόπορτα λες κι είμαστε συγγενείς που είχε πεθυμήσει. Το ίδιο υπέροχη στάθηκε και τις υπόλοιπες μέρες της φιλοξενίας, γιατί σαν φιλοξενία το αισθανθήκαμε αυτό το τριήμερο. Το τεράστιο διαμέρισμα που μείναμε το νιώσαμε οικείο σαν το σπίτι μας στο χωριό. Το πρωινό μας το παίρναμε στη βεράντα με τα γλαστράκια γύρω μας και η λίμνη ήταν τόσο κάτω από τα μάτια μας, λες κι αν βούταγες από κει θα βρισκόσουν το επόμενο λεπτό να κολυμπάς μέσα της
.
Πήγαμε αμέσως για φαγητό με τα πόδια στο Kουτούκι, το οποίο μας συνέστησε η κυρία Ελένη για τα εξαιρετικά του κρέατα. Eπαληθεύτηκε όντως, ως προς την ποιότητα και τις γεύσεις . Ως προς το περιβάλλον και την ποικιλία, τίποτε ιδιαίτερο. Πληρώσαμε 92 ευρώ για 8 μερίδες κρεατικών και κάποια συνοδευτικά. Ήπιαμε και μια ρετσίνα, ένα τσιπουράκι και τα παιδιά τα τοπικά αναψυκτικά Κλιάφα.
Ανυπομονούσαμε όλοι, πιο πολύ τα παιδιά, για όλα τα ωραία που ξέραμε ότι μας περιμένουν. Από τη βεράντα μας έδειξε η κυρία Ελένη το σημείο απ’ όπου μπορούσαμε να δραστηριοποιηθούμε γύρω ή μέσα στη λίμνη και κατηφορίσαμε χωρίς καθυστέρηση. Είχε έναν πολύ μικρό αλλά ενδιαφέροντα Βοτανικό Κήπο, με τα διάφορα είδη χλωρίδας της περιοχής (θεραπευτικά βότανα, φυτά, κλπ) στον οποίο δε θέλησαν ούτε μια ματιά να ρίξουμε από τη βιασύνη τους! Έτσι, αποταθήκαμε σ’ έναν κύριο που μας νοίκιασε μετά από διαπραγματεύσεις, 2 υδάτινα ποδήλατα των 4 θέσεων έναντι 20 ευρώ για όση ώρα θέλαμε μέχρι τη δύση του ήλιου. Τον πετύχαμε σε καλή διάθεση λόγω του Πρωτομαγιάτικου γλεντιού, απ’ ότι κατάλαβα και δεν είχαμε κανέναν ενδοιασμό να εκμεταλλευτούμε το γεγονός. Toυ προκάλεσα κι επιπλέον γέλιο του ανθρώπου, με την ερώτηση-ανέκδοτο της ημέρας: «Θα μπορέσουμε να κάνουμε το γύρο?». Παρασυρμένη από αυτό που έβλεπα μόνο μπροστά μου, ναι, φαντάστηκα ότι γίνεται! Εννοείται ότι εισέπραξα ένα μεγαλοπρεπέστατο «Δε γίνεται» για απάντηση, αφού μιλούσαμε για 65χλμ.( 12χλμ.μήκος, 4χλμ πλάτος και 60 μέτρα βάθος ) .Τα ποδήλατα ήταν αυτά που συναντάς και σε διάφορες παραλίες το καλοκαίρι, αλλά η βόλτα μας μέσα στη λίμνη ήταν απ’ αυτές που δεν κάνεις πολλές φορές στη ζωή σου. Όση ώρα «λιμνοβατούσαμε» μου ήρθαν στο μυαλό όσες ταινίες έχω δει , με ανάλογα σκηνικά κι ένιωσα ότι πρωταγωνιστούσα. Δεν είχε καθόλου κόσμο, λόγω ημέρας και ώρας, κι ήταν σα να μας χαρίστηκε μια γωνιά του παραδείσου για λίγο. Τα νερά μόνο εμείς τα ταράζαμε ,αλλά ακόμη και τα παιδιά, το κάνανε με σεβασμό.Xωρίς φωνές και τρέλες, ποδηλατούσαν και θαύμαζαν κι η λίμνη μας το ανταπέδιδε με τη γαλήνη και την ομορφιά της
.
Φύγαμε απρόθυμα λίγο πριν σκοτεινιάσει, για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στα Καλύβια Πεζούλας, ένα χωριό οργανωμένο τουριστικά. Κατεβήκαμε μέχρι την Πλαζ (το καλοκαίρι όντως λειτουργεί έτσι) όπου βρήκαμε κι ένα αναψυκτήριο. Περπατήσαμε πλάι στη Λίμνη και η «βόλτα» κατέληγε σε μια πέτρινη κατασκευή σαν μικρό αρχαίο θέατρο, όπου φαντάζομαι ότι πραγματοποιούνται εκδηλώσεις. Και μια που είμαστε σ’ αυτό το χωριό σκεφτήκαμε να επισκεφτούμε κι ένα πρόσφατο απόκτημα-στολίδι της περιοχής και βρεθήκαμε ν’ ανηφορίζουμε στο Kazarma Lake Resort & Spa, ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα, φτιαγμένο από πέτρα και ξύλο, με απεριόριστη θέα στη λίμνη. http://www.kazarma.gr/el Αφού ….κλείσαμε το στόμα μας, από τα όσα θαυμαστά είδαμε, καθώς ψάχναμε το café-bar, θρονιαστήκαμε σ’ έναν εξαιρετικό χώρο, με ιδιαίτερο ντεκόρ(παλιές ραπτομηχανές!) για να πιούμε εμείς ένα ποτό κι οι μικροί να τσιμπήσουν κάτι. Όλα όσα γευτήκαμε ήταν αναλόγου ποιότητας με το περιβάλλον: εξαιρετικά!! Υποσχεθήκαμε ότι όταν θ’ αντέχει η τσέπη μας, θα έρθουμε να μείνουμε λίγες μέρες εδώ! Και μ’ αυτό το όνειρο βρεθήκαμε στο κρεβάτι μας εκείνο το βράδυ…
Η επόμενη μέρα είχε εκπαιδευτικό χαρακτήρα καθώς κατηφορίσαμε προς το υδροηλεκτρικό φράγμα Ταυρωπού, στο νοτιότερο σημείο της λίμνης. 220μέτρα τεχνητού τόξου και 80 μ. ύψος ορθώθηκαν για να συγκρατήσουν τα νερά του ποταμού Μέγδοβα ή Ταυρωπού και τα κατάφεραν δημιουργώντας παράλληλα αυτό το μικρό θαύμα μέσα στη φύση. 400 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού «φυλακίστηκαν» μέσα σε 25.000 στρέμματα και σήμερα υδροδοτούν την Καρδίτσα και 38 ακόμη κωμοπόλεις και χωριά, αρδεύουν τον Θεσσαλικό κάμπο και τροφοδοτούν το εργοστάσιο της ΔΕΗ, το οποίο καταφέρνει να παράγει 300.000.000 ΚWHηλεκτρικού ρεύματος. Στην είσοδο του εντυπωσιακού έργου μια μεγάλη πινακίδα μας πληροφόρησε για τον οραματιστή Νικόλαο Πλαστήρα και τη «σύλληψη» αυτής της κατασκευής που έμελλε ν’ αλλάξει τη μορφή του τόπου.
Είχα διαβάσει για τον Πλαστήρα, για τον ακέραιο χαρακτήρα του, για την στρατιωτική προσφορά του στο μικρασιατικό μέτωπο με το περίφημο τάγμα των Ευζώνων του κι είχα ακούσει και πολλά από την οικογενειακή ιστορία, μιας και η καραβιά που είχε μέσα την οικογένεια του παππού μου το 1922 τους ξεφόρτωσε σ’ αυτά τα μέρη στα οποία ζήσαν κάποια χρόνια. Αλλά οι άθλιες συνθήκες ζωής και οι αρρώστιες από τα λιμνάζοντα, νερά που δεν είχαν διέξοδο από τον κάμπο, τους έσπρωξαν σε αναζήτηση άλλης γης, που τη βρήκαν τελικά στη Μακεδονία. Αυτό λοιπόν που ήταν μάστιγα, έγινε ευλογία χάρη στο όραμα ενός σπουδαίου ανθρώπου που αγαπούσε τον τόπο του και (ω, ποια έκπληξη όταν το έμαθα!) στα χρήματα που δόθηκαν από τους Ιταλούς ως πολεμική αποζημίωση!! Να λοιπόν τι γίνεται όταν κάποιοι είναι απλά συνεπείς! Αυτά τα σπουδαία μας τα είπαν στο κέντρο πληροφόρησης που βρίσκεται στο δρόμο, φεύγοντας από το φράγμα, το οποίο επισκεφτήκαμε αφού «υποκλιθήκαμε» μπροστά στη μεγαλοπρέπεια αυτής της ευεργετικής για τη φύση ανθρώπινης παρέμβασης. Μας φάνηκε «λίγο» και πρόχειρα στημένο για κάτι που θα μπορούσε να «πει» τόσα πολλά! Η πολύ πρόθυμη υπάλληλος-ξεναγός (εθελόντρια?) αναπλήρωσε επάξια τις ελλείψεις των υποδομών και του υλικού.
Μετά από μια μίνι ψηφοφορία, νίκησε ο οδικός γύρος της Λίμνης έναντι του θρησκευτικού τουρισμού κι ενός προσκυνήματος στη Μονή της Πελεκητής, η οποία εκτός της θαυμαστής κατασκευής της και της θαυματουργής εικόνας της, έχει και μια προνομιακή θέση (λένε!) που εξασφαλίζει απρόσκοπτη θέα στη Λίμνη. Nexttime, δεν πειράζει! Τώρα τα παιδιά περίμεναν τη δράση κι έτσι ανηφορίσαμε και την αναζητήσαμε στην Πλάζ Λαμπερού. Είναι το αντίπαλο δέος, η αντικριστή απ’ αυτήν που είχαμε βρεθεί χθές και υπολογίσαμε ότι θα έχει κι εκεί «λιμνίσιες» δραστηριότητες. Δε βρήκαμε τίποτε δυστυχώς, προς μεγάλη απογοήτευση όλων, πέρα από ένα κάπως παρακμιακό καφέ-αναψυκτήριο κι έτσι η στάση μας ήταν ολιγόλεπτη. Διαβάσαμε ότι το μέρος εγκαταλείπεται λόγω της υποχώρησης του εδάφους. Συνεχίσαμε το οδικό tourσε φιδωτούς δρόμους γεμάτους «φύση» υπό την σκιά των Αγράφων, με προορισμό πλέον το Μορφοβούνι, που είναι η έδρα του Δήμου και η γενέτειρα του Μαύρου Καβαλάρη. Είχα διαβάσει για το κέντρο Ιστορικών Μελετών (www.plastiras-ota.gr/el/content/κέντρο-ιστορικών-μελετών-μορφοβουνίου) που έχει δημιουργηθεί εκεί και πήγα με την ελπίδα να μάθω κάτι παραπάνω για τη ζωή και τη δράση του Πλαστήρα, στο κομμάτι που αφορούσε την προσφορά του στους πρόσφυγες, μήπως συμπληρώσω κανένα κομμάτι του πάζλ της οικογενειακής μας ιστορίας, κάπως πιο χειροπιαστά. Η ελπίδα μου αποδείχτηκε φρούδα δυστυχώς, καθώς κι εδώ οι υποδομές δεν φάνηκαν αντάξιες των προσδοκιών μας. Είναι σα να μη μπορούμε να βγάλουμε στην επιφάνεια κάτι που πρέπει να φανεί και να το δούνε όλοι! Βρήκαμε το Κέντρο μετά από μια περιήγηση μέσα στο χωριό, κι έδειχνε πιο έρημο κι από την….ερημιά! Κλειστά παντζούρια, ησυχία, καμία ανθρώπινη παρουσία…..Βρήκαμε ένα σημείωμα στην πόρτα μ’ ένα κινητό τηλέφωνο και, μην έχοντας άλλη επιλογή το καλέσαμε. Σε λίγα (ομολογουμένως) λεπτά εμφανίστηκε ο κ. Νάνος Σεραφείμ, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου, ο οποίος υπήρξε ο ξεναγός μας για την επόμενη ώρα μέσα στο οίκημα με τα προσωπικά αντικείμενα του πρώην Πρωθυπουργού, βιβλία και φωτογραφίες αυτού του κομματιού της Ιστορίας μας. Μας «φώτισε» ιστορικές γωνιές που μας ήταν άγνωστες, λέγοντας μας, παράλληλα το παράπονό του, το οποίο έγινε και δικό μας, βγαίνοντας από κεί. Πόσο ακόμη θα λειτουργούν όλα αυτά, χάρη στο φιλότιμο και την προσφορά μερικών ανθρώπων? Γιατί να μην είναι εκεί ένας καταρτισμένος νέος, από τους τόσους που έχει η χώρα μας, ν’ αναδεικνύει και να κρατάει ζωντανό αυτό (και πόσα άλλα σαν κι αυτό!) το μέρος? Έλλειψη κονδυλίων (πάντα αυτή!) και γραφειοκρατικά κωλύματα δεν επιτρέπουν ούτε καν με 5μηνες συμβάσεις να πάει κάποιος εκεί και να το κρατάει ανοιχτό συνέχεια στον κόσμο! Άλλο ένα από τα αξιοπερίεργα αυτής της χώρας! Κι όσο συγκρίνω ότι στο εξωτερικό, αναδεικνύουν και το παραμικρό ιστορικό παρελθόν τους, με κάθε τρόπο, τόσο θυμώνω!
Κάπως «πεσμένοι» σε διάθεση, ολοκληρώσαμε τον κύκλο της Λίμνης, καταλήγοντας στο «Μανιτάρι» για φαγητό.www.manitari-limniplastira.gr/. Πολύ ωραίο περιβάλλον, ωραίο φαγητό, χωρίς ιδιαίτερη ποικιλία ή φαντασία τα πιάτα του, με παραδοσιακά προϊόντα, ωστόσο και γευστικά. Κάπως τσουχτερός μας φάνηκε ο λογαριασμός στο τέλος, αλλά, ποιος είχε διάθεση ν’ ασχοληθεί μ’ αυτόν? Χρειαζόμασταν λίγη ξεκούραση, πριν την απογευματινή εξόρμηση….
Στα Καλύβια Πεζούλας και στο κέντρο δραστηριοτήτων Tavropos http://www.tavropos.com/el . λοιπόν το απόγευμα με ...ορμή για να εκτονώσουμε την ενέργεια που σωρεύσαμε όλο το πρωινό. Το αεράκι που φυσούσε από το πρωί και δυνάμωσε λιγάκι, ήταν η αιτία που δε μπορούσαμε να επιδοθούμε στο κανό το οποίο θέλαμε κι έτσι ξαναπήραμε υδροποδήλατα, τα οποία όμως ήταν διαφορετικού design από τα χθεσινά, πιο «όρθια» και πολύ ελαφριά.
Κάναμε κόντρες, ρίξαμε γέλιο, “έπαιξε” μαζί μας κι ο αέρας λίγο (ίσα για να μας τρομάξει)... Βγαίνοντας το ρίξαμε στη σκοποβολή κι αγωνιστήκαμε σαν ….άξιοι απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων (πως τους ήρθε η τοξοβολία?). Αφού εξαντληθήκαμε, μας πρότειναν μια βόλτα στη Νεράιδα, το προπολεμικό θέρετρο των Καρδιτσιωτών κι αλλοτινή έδρα του στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ. Ανηφορίσαμε και βρεθήκαμε σ’ ένα χωριό με όμορφα, περιποιημένα σπίτια, που φαινόταν ότι τα έχτισαν για εξοχικά ή ότι οι ιδιοκτήτες τους ήταν εύποροι. Εντοπίσαμε εύκολα και το ξενοδοχείο «Ν.Πλαστήρας», τέως εξοχικό του θρυλικού πολιτικού ηγέτη, το οποίο μάθαμε ότι λειτούργησε και σαν τυπογραφείο της Αντίστασης. Υπέροχη θέα, υπέροχη φύση, για άλλη μια φορά και υπέροχη ….ερημιά όμως, που δεν τη θές για παρέα, βρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε? Πως λένε ούτε στον Παράδεισο μόνος? Εδώ δεν είδαμε άνθρωπο ούτε για δείγμα! Ίσως η ώρα του δειλινού, ίσως η εποχή, που δεν προσφερόταν ακόμη για παραθερισμό..Τα μαζέψαμε και τραβήξαμε για το γνωστό μας Νεοχώρι, αφού κάναμε μια στάση στο café-bar του ξενοδοχείου Ναΐάδες. http://www.naiades.gr/ Άλλος ένας καλαίσθητος ξενώνας, πετρόχτιστος, με μεγάλα παράθυρα στο χώρο του café, που άφηναν ανεμπόδιστη τη θέα στη Λίμνη, μας φιλοξένησε για λίγο και μας κέρασε ποτά, καφέ, χυμούς αλλά και κρέπες, βάφλες και παγωτό. Τα παιδιά ξεμυαλίστηκαν από τα γήπεδα του ξενοδοχείου κι αφού μας δάνεισαν με προθυμία μπάλες οι άνθρωποι στη reception , τ΄ αγόρια μας έπαιξαν μπάσκετ και τα κορίτσια βόλεϊ για όσο άντεχαν. Mας άρεσε το μέρος τόσο, που σκεφτήκαμε μήπως την άλλη φορά να κανονίσουμε τη διαμονή μας εδώ. Για απόψε γυρίσαμε ωστόσο, στο γνωστό μας μέρος….Η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν κι η τελευταία, γι΄ αυτήν τη φορά…
Και…ξημέρωσε! Και ξεκινήσαμε μ’ ένα καλό πρωινό, με αναμνηστικές φωτογραφίες στο μπαλκόνι του σπιτιού, με πακετάρισμα κι ένα αποχαιρετιστήριο «ευχαριστώ» στην κυρία Ελένη. Κι είπαμε φεύγοντας να σταματήσουμε και στο Μουζάκι, μετά από παρότρυνση του γιού μας, που είχε έρθει εκδρομή με το σχολείο του, πριν κάποια χρόνια στο κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που υπάρχει εκεί.www.kpem.gr/ Το θυμόταν όμορφα και σκεφτήκαμε πως δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε, ίσως μάλιστα να μαθαίναμε και κάτι σ’ αυτό το κέντρο. Περίπου στα 15-20 χλμ. απόσταση ήταν από κει που είμαστε κι απ’ ότι διάβασα, αυτή η κωμόπολη έχει προνομιακή γεωγραφική θέση καθώς είναι κοντά σ΄ όλα: στη Λίμνη, στην Καρδίτσα, στα Τρίκαλα, στο Περτούλι, στην Καλαμπάκα.
Είχε όντως, είχε κι ένα ποτάμι που τη διέτρεχε, τον Παμισό, είχε κι ένα βουνό από πάνω της να τη σκιάζει, τον Ιταμό, φαινόταν και ζωντανή αρκετά, με μαγαζιά, με κόσμο..Βέβαια, μετά από τόση φυσική ομορφιά που είχαμε απολαύσει, τα στάνταρ μας είχαν ανέβει, οπότε στη σύγκριση με όλα τα προηγούμενα έχασε έδαφος. Ψάξαμε το κέντρο, αλλά το βρήκαμε κι αυτό (μαντέψτε!) έρημο! Ο μικρός αμέσως αναγνώρισε το μέρος που είχε περάσει τόσο όμορφα, αλλά καταλάβαμε ότι ούτε αυτό λειτουργεί σε σταθερή βάση, οπότε επενδύσαμε λάθος σε μια περιβαλλοντική ενημέρωση. Ρωτώντας, μας επιβεβαίωσαν απλώς ότι έπρεπε να έχουμε έρθει σε συνεννόηση, προηγουμένως. Κρίμα…..όχι τόσο για μας, όσο για όλες αυτές τις υποδομές που μένουν αναξιοποίητες, που η ανθρώπινη παρουσία θα μπορούσε να τις αναζωογονήσει και ν’ αλλάξουν τη μορφή του τόπου! Χάρη στο νεαρό μας, που αποδείχτηκε ότι θυμόταν αρκετά πράγματα από την περιοχή, κάναμε στάση για καφέ, αρνούμενοι ν’ αποχωρήσουμε τόσο γρήγορα από την περιοχή κι ανηφορίσαμε εκεί που διάλεξαν να χτίσουν ένα μικρό παλάτι, για ν’ ατενίζουν όλο το Μουζάκι: mouzakipalace.
Από κει κουνήσαμε το μαντήλι στη Λίμνη, στα Θεσσαλικά Άγραφα, στον κάμπο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ο καθένας με τις δικές του σκέψεις..
Ξέραμε ότι αυτά που δεν είδαμε είναι περισσότερα απ’ όσα είδαμε κι αυτό, μαζί με την ομορφιά της περιοχής, φτάνουν για να μας γυρίσουν πίσω πάλι, κάποια μελλοντική στιγμή. Κι αυτό πρέπει να είναι το συναίσθημα-νικητής σ’ αυτήν την πάλη με την απογοήτευση από την εγκατάλειψη και τις ελλείψεις (οικονομικές-τεχνικές-έμψυχου υλικού)….
Μετά τη Λάρισα, προτιμήσαμε το δρόμο προς τα Τρίκαλα, καθ’ υπόδειξη φίλου που το είχε δοκιμάσει και, τον πρότεινε ως το πιο στρωτό και τον πιο σύντομο σε σχέση με τον τελικό προορισμό μας, που ήταν το Νεοχώρι. Η παράπλευρη βλάστηση στη διαδρομή πυκνή, τα χρώματα των ανθισμένων λουλουδιών-δέντρων σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς να συναγωνίζονται δημιουργίες εικαστικές και οι ευωδιές να μας υπενθυμίζουν συνεχώς την ημερομηνία: ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ! Κι η Πρωτομαγιά μυρίζει φρέσκο χορτάρι, λουλούδια και ….ψητό κρέας στις σχάρες! Όλα να τα χάσουμε οι Έλληνες, το μικρο-πανηγύρι που στήνεται με την πιο απλή αφορμή, νομίζω ότι είναι από τα χαρακτηριστικά που κληροδοτείται, μας ενώνει και να μας βοηθάει να επιβιώνουμε.
Μετά από 3 περίπου ώρες φτάσαμε στο Νεοχώρι, το οποίο κατέχει προνομιακή θέση ανάμεσα στα χωριά της λίμνης και στις προτιμήσεις των επισκεπτών λόγω..θέας! Θα ήθελα, ειλικρινά, να μπορούσα να πω το ίδιο και για κάποιο άλλο χωριό, γιατί είμαι «φύσει» αντίθετη στα μονοπώλια και στις πρωτοκαθεδρίες αλλά ΚΑΙ, κατά τη δική μου άποψη, δικαιώνει τη φήμη του. Τακτοποιηθήκαμε στο Μπαλκόνι της Λίμνης Πλαστήρα (http://www.balkonilimnisplastira.gr/), με την οικοδέσποινα κυρία Ελένη να μας υποδέχεται στην αυλόπορτα λες κι είμαστε συγγενείς που είχε πεθυμήσει. Το ίδιο υπέροχη στάθηκε και τις υπόλοιπες μέρες της φιλοξενίας, γιατί σαν φιλοξενία το αισθανθήκαμε αυτό το τριήμερο. Το τεράστιο διαμέρισμα που μείναμε το νιώσαμε οικείο σαν το σπίτι μας στο χωριό. Το πρωινό μας το παίρναμε στη βεράντα με τα γλαστράκια γύρω μας και η λίμνη ήταν τόσο κάτω από τα μάτια μας, λες κι αν βούταγες από κει θα βρισκόσουν το επόμενο λεπτό να κολυμπάς μέσα της
.
Πήγαμε αμέσως για φαγητό με τα πόδια στο Kουτούκι, το οποίο μας συνέστησε η κυρία Ελένη για τα εξαιρετικά του κρέατα. Eπαληθεύτηκε όντως, ως προς την ποιότητα και τις γεύσεις . Ως προς το περιβάλλον και την ποικιλία, τίποτε ιδιαίτερο. Πληρώσαμε 92 ευρώ για 8 μερίδες κρεατικών και κάποια συνοδευτικά. Ήπιαμε και μια ρετσίνα, ένα τσιπουράκι και τα παιδιά τα τοπικά αναψυκτικά Κλιάφα.
Ανυπομονούσαμε όλοι, πιο πολύ τα παιδιά, για όλα τα ωραία που ξέραμε ότι μας περιμένουν. Από τη βεράντα μας έδειξε η κυρία Ελένη το σημείο απ’ όπου μπορούσαμε να δραστηριοποιηθούμε γύρω ή μέσα στη λίμνη και κατηφορίσαμε χωρίς καθυστέρηση. Είχε έναν πολύ μικρό αλλά ενδιαφέροντα Βοτανικό Κήπο, με τα διάφορα είδη χλωρίδας της περιοχής (θεραπευτικά βότανα, φυτά, κλπ) στον οποίο δε θέλησαν ούτε μια ματιά να ρίξουμε από τη βιασύνη τους! Έτσι, αποταθήκαμε σ’ έναν κύριο που μας νοίκιασε μετά από διαπραγματεύσεις, 2 υδάτινα ποδήλατα των 4 θέσεων έναντι 20 ευρώ για όση ώρα θέλαμε μέχρι τη δύση του ήλιου. Τον πετύχαμε σε καλή διάθεση λόγω του Πρωτομαγιάτικου γλεντιού, απ’ ότι κατάλαβα και δεν είχαμε κανέναν ενδοιασμό να εκμεταλλευτούμε το γεγονός. Toυ προκάλεσα κι επιπλέον γέλιο του ανθρώπου, με την ερώτηση-ανέκδοτο της ημέρας: «Θα μπορέσουμε να κάνουμε το γύρο?». Παρασυρμένη από αυτό που έβλεπα μόνο μπροστά μου, ναι, φαντάστηκα ότι γίνεται! Εννοείται ότι εισέπραξα ένα μεγαλοπρεπέστατο «Δε γίνεται» για απάντηση, αφού μιλούσαμε για 65χλμ.( 12χλμ.μήκος, 4χλμ πλάτος και 60 μέτρα βάθος ) .Τα ποδήλατα ήταν αυτά που συναντάς και σε διάφορες παραλίες το καλοκαίρι, αλλά η βόλτα μας μέσα στη λίμνη ήταν απ’ αυτές που δεν κάνεις πολλές φορές στη ζωή σου. Όση ώρα «λιμνοβατούσαμε» μου ήρθαν στο μυαλό όσες ταινίες έχω δει , με ανάλογα σκηνικά κι ένιωσα ότι πρωταγωνιστούσα. Δεν είχε καθόλου κόσμο, λόγω ημέρας και ώρας, κι ήταν σα να μας χαρίστηκε μια γωνιά του παραδείσου για λίγο. Τα νερά μόνο εμείς τα ταράζαμε ,αλλά ακόμη και τα παιδιά, το κάνανε με σεβασμό.Xωρίς φωνές και τρέλες, ποδηλατούσαν και θαύμαζαν κι η λίμνη μας το ανταπέδιδε με τη γαλήνη και την ομορφιά της
.
Φύγαμε απρόθυμα λίγο πριν σκοτεινιάσει, για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στα Καλύβια Πεζούλας, ένα χωριό οργανωμένο τουριστικά. Κατεβήκαμε μέχρι την Πλαζ (το καλοκαίρι όντως λειτουργεί έτσι) όπου βρήκαμε κι ένα αναψυκτήριο. Περπατήσαμε πλάι στη Λίμνη και η «βόλτα» κατέληγε σε μια πέτρινη κατασκευή σαν μικρό αρχαίο θέατρο, όπου φαντάζομαι ότι πραγματοποιούνται εκδηλώσεις. Και μια που είμαστε σ’ αυτό το χωριό σκεφτήκαμε να επισκεφτούμε κι ένα πρόσφατο απόκτημα-στολίδι της περιοχής και βρεθήκαμε ν’ ανηφορίζουμε στο Kazarma Lake Resort & Spa, ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα, φτιαγμένο από πέτρα και ξύλο, με απεριόριστη θέα στη λίμνη. http://www.kazarma.gr/el Αφού ….κλείσαμε το στόμα μας, από τα όσα θαυμαστά είδαμε, καθώς ψάχναμε το café-bar, θρονιαστήκαμε σ’ έναν εξαιρετικό χώρο, με ιδιαίτερο ντεκόρ(παλιές ραπτομηχανές!) για να πιούμε εμείς ένα ποτό κι οι μικροί να τσιμπήσουν κάτι. Όλα όσα γευτήκαμε ήταν αναλόγου ποιότητας με το περιβάλλον: εξαιρετικά!! Υποσχεθήκαμε ότι όταν θ’ αντέχει η τσέπη μας, θα έρθουμε να μείνουμε λίγες μέρες εδώ! Και μ’ αυτό το όνειρο βρεθήκαμε στο κρεβάτι μας εκείνο το βράδυ…
Η επόμενη μέρα είχε εκπαιδευτικό χαρακτήρα καθώς κατηφορίσαμε προς το υδροηλεκτρικό φράγμα Ταυρωπού, στο νοτιότερο σημείο της λίμνης. 220μέτρα τεχνητού τόξου και 80 μ. ύψος ορθώθηκαν για να συγκρατήσουν τα νερά του ποταμού Μέγδοβα ή Ταυρωπού και τα κατάφεραν δημιουργώντας παράλληλα αυτό το μικρό θαύμα μέσα στη φύση. 400 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού «φυλακίστηκαν» μέσα σε 25.000 στρέμματα και σήμερα υδροδοτούν την Καρδίτσα και 38 ακόμη κωμοπόλεις και χωριά, αρδεύουν τον Θεσσαλικό κάμπο και τροφοδοτούν το εργοστάσιο της ΔΕΗ, το οποίο καταφέρνει να παράγει 300.000.000 ΚWHηλεκτρικού ρεύματος. Στην είσοδο του εντυπωσιακού έργου μια μεγάλη πινακίδα μας πληροφόρησε για τον οραματιστή Νικόλαο Πλαστήρα και τη «σύλληψη» αυτής της κατασκευής που έμελλε ν’ αλλάξει τη μορφή του τόπου.
Μετά από μια μίνι ψηφοφορία, νίκησε ο οδικός γύρος της Λίμνης έναντι του θρησκευτικού τουρισμού κι ενός προσκυνήματος στη Μονή της Πελεκητής, η οποία εκτός της θαυμαστής κατασκευής της και της θαυματουργής εικόνας της, έχει και μια προνομιακή θέση (λένε!) που εξασφαλίζει απρόσκοπτη θέα στη Λίμνη. Nexttime, δεν πειράζει! Τώρα τα παιδιά περίμεναν τη δράση κι έτσι ανηφορίσαμε και την αναζητήσαμε στην Πλάζ Λαμπερού. Είναι το αντίπαλο δέος, η αντικριστή απ’ αυτήν που είχαμε βρεθεί χθές και υπολογίσαμε ότι θα έχει κι εκεί «λιμνίσιες» δραστηριότητες. Δε βρήκαμε τίποτε δυστυχώς, προς μεγάλη απογοήτευση όλων, πέρα από ένα κάπως παρακμιακό καφέ-αναψυκτήριο κι έτσι η στάση μας ήταν ολιγόλεπτη. Διαβάσαμε ότι το μέρος εγκαταλείπεται λόγω της υποχώρησης του εδάφους. Συνεχίσαμε το οδικό tourσε φιδωτούς δρόμους γεμάτους «φύση» υπό την σκιά των Αγράφων, με προορισμό πλέον το Μορφοβούνι, που είναι η έδρα του Δήμου και η γενέτειρα του Μαύρου Καβαλάρη. Είχα διαβάσει για το κέντρο Ιστορικών Μελετών (www.plastiras-ota.gr/el/content/κέντρο-ιστορικών-μελετών-μορφοβουνίου) που έχει δημιουργηθεί εκεί και πήγα με την ελπίδα να μάθω κάτι παραπάνω για τη ζωή και τη δράση του Πλαστήρα, στο κομμάτι που αφορούσε την προσφορά του στους πρόσφυγες, μήπως συμπληρώσω κανένα κομμάτι του πάζλ της οικογενειακής μας ιστορίας, κάπως πιο χειροπιαστά. Η ελπίδα μου αποδείχτηκε φρούδα δυστυχώς, καθώς κι εδώ οι υποδομές δεν φάνηκαν αντάξιες των προσδοκιών μας. Είναι σα να μη μπορούμε να βγάλουμε στην επιφάνεια κάτι που πρέπει να φανεί και να το δούνε όλοι! Βρήκαμε το Κέντρο μετά από μια περιήγηση μέσα στο χωριό, κι έδειχνε πιο έρημο κι από την….ερημιά! Κλειστά παντζούρια, ησυχία, καμία ανθρώπινη παρουσία…..Βρήκαμε ένα σημείωμα στην πόρτα μ’ ένα κινητό τηλέφωνο και, μην έχοντας άλλη επιλογή το καλέσαμε. Σε λίγα (ομολογουμένως) λεπτά εμφανίστηκε ο κ. Νάνος Σεραφείμ, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου, ο οποίος υπήρξε ο ξεναγός μας για την επόμενη ώρα μέσα στο οίκημα με τα προσωπικά αντικείμενα του πρώην Πρωθυπουργού, βιβλία και φωτογραφίες αυτού του κομματιού της Ιστορίας μας. Μας «φώτισε» ιστορικές γωνιές που μας ήταν άγνωστες, λέγοντας μας, παράλληλα το παράπονό του, το οποίο έγινε και δικό μας, βγαίνοντας από κεί. Πόσο ακόμη θα λειτουργούν όλα αυτά, χάρη στο φιλότιμο και την προσφορά μερικών ανθρώπων? Γιατί να μην είναι εκεί ένας καταρτισμένος νέος, από τους τόσους που έχει η χώρα μας, ν’ αναδεικνύει και να κρατάει ζωντανό αυτό (και πόσα άλλα σαν κι αυτό!) το μέρος? Έλλειψη κονδυλίων (πάντα αυτή!) και γραφειοκρατικά κωλύματα δεν επιτρέπουν ούτε καν με 5μηνες συμβάσεις να πάει κάποιος εκεί και να το κρατάει ανοιχτό συνέχεια στον κόσμο! Άλλο ένα από τα αξιοπερίεργα αυτής της χώρας! Κι όσο συγκρίνω ότι στο εξωτερικό, αναδεικνύουν και το παραμικρό ιστορικό παρελθόν τους, με κάθε τρόπο, τόσο θυμώνω!
Κάπως «πεσμένοι» σε διάθεση, ολοκληρώσαμε τον κύκλο της Λίμνης, καταλήγοντας στο «Μανιτάρι» για φαγητό.www.manitari-limniplastira.gr/. Πολύ ωραίο περιβάλλον, ωραίο φαγητό, χωρίς ιδιαίτερη ποικιλία ή φαντασία τα πιάτα του, με παραδοσιακά προϊόντα, ωστόσο και γευστικά. Κάπως τσουχτερός μας φάνηκε ο λογαριασμός στο τέλος, αλλά, ποιος είχε διάθεση ν’ ασχοληθεί μ’ αυτόν? Χρειαζόμασταν λίγη ξεκούραση, πριν την απογευματινή εξόρμηση….
Στα Καλύβια Πεζούλας και στο κέντρο δραστηριοτήτων Tavropos http://www.tavropos.com/el . λοιπόν το απόγευμα με ...ορμή για να εκτονώσουμε την ενέργεια που σωρεύσαμε όλο το πρωινό. Το αεράκι που φυσούσε από το πρωί και δυνάμωσε λιγάκι, ήταν η αιτία που δε μπορούσαμε να επιδοθούμε στο κανό το οποίο θέλαμε κι έτσι ξαναπήραμε υδροποδήλατα, τα οποία όμως ήταν διαφορετικού design από τα χθεσινά, πιο «όρθια» και πολύ ελαφριά.
Και…ξημέρωσε! Και ξεκινήσαμε μ’ ένα καλό πρωινό, με αναμνηστικές φωτογραφίες στο μπαλκόνι του σπιτιού, με πακετάρισμα κι ένα αποχαιρετιστήριο «ευχαριστώ» στην κυρία Ελένη. Κι είπαμε φεύγοντας να σταματήσουμε και στο Μουζάκι, μετά από παρότρυνση του γιού μας, που είχε έρθει εκδρομή με το σχολείο του, πριν κάποια χρόνια στο κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που υπάρχει εκεί.www.kpem.gr/ Το θυμόταν όμορφα και σκεφτήκαμε πως δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε, ίσως μάλιστα να μαθαίναμε και κάτι σ’ αυτό το κέντρο. Περίπου στα 15-20 χλμ. απόσταση ήταν από κει που είμαστε κι απ’ ότι διάβασα, αυτή η κωμόπολη έχει προνομιακή γεωγραφική θέση καθώς είναι κοντά σ΄ όλα: στη Λίμνη, στην Καρδίτσα, στα Τρίκαλα, στο Περτούλι, στην Καλαμπάκα.
Είχε όντως, είχε κι ένα ποτάμι που τη διέτρεχε, τον Παμισό, είχε κι ένα βουνό από πάνω της να τη σκιάζει, τον Ιταμό, φαινόταν και ζωντανή αρκετά, με μαγαζιά, με κόσμο..Βέβαια, μετά από τόση φυσική ομορφιά που είχαμε απολαύσει, τα στάνταρ μας είχαν ανέβει, οπότε στη σύγκριση με όλα τα προηγούμενα έχασε έδαφος. Ψάξαμε το κέντρο, αλλά το βρήκαμε κι αυτό (μαντέψτε!) έρημο! Ο μικρός αμέσως αναγνώρισε το μέρος που είχε περάσει τόσο όμορφα, αλλά καταλάβαμε ότι ούτε αυτό λειτουργεί σε σταθερή βάση, οπότε επενδύσαμε λάθος σε μια περιβαλλοντική ενημέρωση. Ρωτώντας, μας επιβεβαίωσαν απλώς ότι έπρεπε να έχουμε έρθει σε συνεννόηση, προηγουμένως. Κρίμα…..όχι τόσο για μας, όσο για όλες αυτές τις υποδομές που μένουν αναξιοποίητες, που η ανθρώπινη παρουσία θα μπορούσε να τις αναζωογονήσει και ν’ αλλάξουν τη μορφή του τόπου! Χάρη στο νεαρό μας, που αποδείχτηκε ότι θυμόταν αρκετά πράγματα από την περιοχή, κάναμε στάση για καφέ, αρνούμενοι ν’ αποχωρήσουμε τόσο γρήγορα από την περιοχή κι ανηφορίσαμε εκεί που διάλεξαν να χτίσουν ένα μικρό παλάτι, για ν’ ατενίζουν όλο το Μουζάκι: mouzakipalace.
Από κει κουνήσαμε το μαντήλι στη Λίμνη, στα Θεσσαλικά Άγραφα, στον κάμπο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ο καθένας με τις δικές του σκέψεις..
Ξέραμε ότι αυτά που δεν είδαμε είναι περισσότερα απ’ όσα είδαμε κι αυτό, μαζί με την ομορφιά της περιοχής, φτάνουν για να μας γυρίσουν πίσω πάλι, κάποια μελλοντική στιγμή. Κι αυτό πρέπει να είναι το συναίσθημα-νικητής σ’ αυτήν την πάλη με την απογοήτευση από την εγκατάλειψη και τις ελλείψεις (οικονομικές-τεχνικές-έμψυχου υλικού)….
Last edited:
