Κολομβία Ο Εσκομπάρ δεν μένει πια εδώ...

[LULLU]

Αν μου επιτρέπετε θα βάλω ένα βίντεο για όσους θέλουν να πάρουν μια μικρή γεύση για τι μιλάμε, αν και πιστεύω οτι το να είσαι εκεί θα είναι άλλη εμπειρία.
Σας λέω εμπιστευτικά οτι διαβάζοντας το σημερινό κομμάτι του traveller δάκρυσα (είμαι άρρωστη, το ξέρω)

..... πολλα πολλα like!! και μην ντρεπεσαι δακρυσα και εγω ...ειμαστε 2 ασθενεις που χρειάζονται επειγόντως αγωγη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[Traveller]

O Carlos Gardel ήταν και παραμένει ένας παγκόσμιος μουσικός θρύλος. Είχε δυστυχώς την ατυχία να πεθάνει νέος, μόλις 45 ετών, αλλά εξαιτίας της τραγωδίας του ξαφνικού του θανάτου, κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πάνθεον των αθανάτων. Ο βασιλιάς του tango, στο απόγειο της δόξας του, στις 24 Ιουνίου του 1935, ανασύρεται νεκρός μέσα από τα φλεγόμενα συντρίμμια ενός αεροπλάνου πρωτοποριακού για την εποχή του, του Ford Motor Tri-F-31, στο αεροδρόμιο Olaya Herrera του Medellin.

Αυτό το ίδιο αεροδρόμιο αντίκριζα κι εγώ, από τον εξώστη του κεντρικού σταθμού των λεωφορείων της πόλης του Medellin. Σε μια κρίση ηρωισμού αποφάσισα να αγνοήσω το τρισοφότατο ρητό που λέει ότι « όπου πηγαίνει αεροπλάνο δεν χρησιμοποιούμε κανένα άλλο μεταφορικό μέσον» και την πάτησα. Μετά από επτά σχεδόν ώρες διαδρομή για διακόσια πενήντα ψωροχιλιόμετρα, πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά και πλάγια των Κολομβιανών Άνδεων, κατέληξα ανθρώπινο ερείπιο, να προσπαθώ να συνέλθω, με μόνο φάρμακο την εκπληκτική θέα αυτού του πανέμορφου αεροδρομίου. Ευχή και κατάρα λοιπόν σας δίνω. Μέχρι να φτιαχτεί σοβαρός δρόμος που να ενώνει την Zona Cafeteraμε το Medellin, δηλαδή σε καμιά πενηνταριά και βάλε χρόνια, ούτε να το σκέφτεστε για λεωφορείο. Όχι ότι ήταν χάρχαλο ή επικίνδυνο, τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν πια στην Κολομβία, αντίθετα και καινούργιο και άνετο ήταν, αλλά απλά το χάλι από τις φουρκέτες των Άνδεων, για έναν νορμάλ άνθρωπο, δεν παίζεται. Και λέω νορμάλ άνθρωπο, γιατί η συνοδός μου, αψηφώντας τους φυσικούς κανόνες, έδειχνε να απολαμβάνει την διαδρομή - μαρτύριο, προσπαθώντας με ηχηρά επιφωνήματα να προσελκύσει την προσοχή μου. Εις μάτην. Σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, σωριασμένος στην θέση μου, παρακαλούσα για το τέλος, που ποτέ δεν έρχονταν. Παρόλα αυτά η διαδρομή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ήταν, από το λίγο που κατάφερα να δω, φαντασμαγορική, αλλά πόσο μπορείς να την χαρείς όταν έχεις το μαρτύριο των ατελείωτων στροφών. Όταν επιτέλους η ώρα της λύτρωσης έφτασε και το Μεντεγίν μου χαμογέλασε, κάθισα να συνέλθω σε εκείνο τον ευλογημένο εξώστη του αεροδρομίου, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, εδώ και μερικά χρόνια έχει πάψει να αποτελεί την κύρια αεροπορική πύλη εισόδου στην πόλη, μια που στη θέση του χτίστηκε καινούργιο, σύγχρονο, μισή ώρα περίπου προς τα βόρεια και το θρυλικό Olaya Herrera χρησιμοποιείται πλέον για μικρές κοντινές πτήσεις.

Το επιτιμητικό βλέμμα της συνοδού μου, η οποία φρέσκια - φρέσκια με παρότρυνε συνεχώς και μετ’ επιτάσεως, να πάμε στο ξενοδοχείο μας για να ξεκινήσουμε επιτέλους την γνωριμία μας με την πόλη με έκανε να μαζέψω τα κομμάτια μου και να συρθώ προς ένα ταξί. Λίγα λεπτά αργότερα περνούσα της πύλες του Art Hotel. Επρόκειτο για ένα ξενοδοχείο εύρημα στην Zona Rosa, στην «καλή» περιοχή της πόλης, που προσέφερε το δίκλινο δωμάτιο γύρω στα 80€, τιμή αστεία για την ποιότητα του εν λόγω ενδιαιτήματος. Μια ματιά στην ιστοσελίδα του θα σας πείσει δια του λόγου το αληθές. http://www.arthotel.com.co/

Πριν ξεκινήσω όμως τα της περιγραφής της πόλης, πρέπει να πω δυο κουβέντες για την πρόσφατη ιστορία του Μεντεγίν, που σίγουρα είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες πόλεις ολόκληρης της υφηλίου.Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990 η ζωή στο Μεντεγίν ήταν μια κόλαση. Η πόλη ήταν το βασίλειο του διαβόητου ναρκοβαρώνου Πάμπλο Εσκομπάρ και θεωρείτο μια από τις πιο επικίνδυνες στον κόσμο. Ο Εσκομπάρ ξεκίνησε την εγκληματική του καριέρα σαν απλός κλέφτης αυτοκινήτων την δεκαετία του 70 και μέσα σε δέκα χρόνια έγινε ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Ευφυής αλλά αδίστακτος, μετέτρεψε την καλλιέργεια της κόκας και την παραγωγή της κοκαϊνης σε μια τεράστια επιχείρηση, διακινώντας τρομακτικές ποσότητες ναρκωτικών προς το εξωτερικό και αποκομίζοντας τα ανάλογα μυθικά κέρδη. Τον καιρό της παντοδυναμίας του είχε προσωπικό στρατό πληρωμένων δολοφόνων δίνοντας πραγματικές μάχες με τα αντίπαλα καρτέλ του Κάλι και με τις κυβερνητικές δυνάμεις, σκορπίζοντας τον τρόμο σε ολόκληρη την Κολομβία. Θρυλείται ότι τα θύματά του ήταν πάνω από 30.000 μεταξύ των οποίων και 600 αστυνομικοί. Για να κερδίσει την συμπάθια ή την ανοχή των κατοίκων του Μεντεγίν σκορπούσε αμύθητα ποσά σε «αγαθοεργίες» βελτιώνοντας την υλικοτεχνική υποδομή της πόλης. Η πόλη όμως αργοπέθαινε, μια που επενδύσεις εκτός των ναρκωτικών δεν γινόντουσαν, η τρομοκρατία κυριαρχούσε, η ανεργία είχε λάβει εκρηκτικές διαστάσεις και φυσικά τουρισμός δεν υπήρχε. Το τέλος του ήρθε το 1993, όταν οι κυβερνητικές δυνάμεις, με την αρωγή των Αμερικανών και την βοήθεια των αντιπάλων καρτέλ, τον παγίδεψαν και τον σκότωσαν σε μια στέγη ενός σπιτιού στα περίχωρα του Μεντεγίν. Από τότε σιγά - σιγά η ζωή στο Μεντεγίν άρχισε να παίρνει φυσιολογικούς ρυθμούς. Η κυβέρνηση κατέβαλε πολλές προσπάθειες και επένδυσε πολλά χρήματα για να αναγεννήσει το υποβαθμισμένο Μεντεγίν. Πρώτα απ’ όλα, με συνεχή αστυνόμευση και διαρκείς καμπάνιες ενάντια στα ναρκωτικά, άρχισε να καταπολεμά την εγκληματικότητα, με συνέπεια αυτή να παρουσιάζει διαρκή ύφεση και η πόλη να θεωρείται πλέον από τις ασφαλέστερες στην Αμερικανική ήπειρο. Στη συνέχεια ίδρυσε καινούργια πανεπιστήμια και έφτιαξε εργοστάσια, για να ανέβει το μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων και να καταπολεμηθεί το πρόβλημα της ανεργίας, που μάστιζε την περιοχή. Τέλος, επένδυσε στις υποδομές. Δημιουργήθηκε ένα πρότυπο μοντέλο συγκοινωνίας, ένας συνδυασμός μετρό και τελεφερίκ που ενώνει όλες τις γειτονιές της πόλης, φτιάχτηκαν πάρκα, πλατείες και πολιτιστικοί χώροι, ενώ ανακαινίστηκαν και εμπλουτίστηκαν με νέες συλλογές τα μουσεία. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, η πόλη να αρχίσει επιτέλους να βγαίνει από την εσωστρέφεια της και να ζει. Η οικονομία ανέκαμψε με αποτέλεσμα σήμερα το Μεντεγίν να θεωρείται η οικονομική πρωτεύουσα στης χώρας, ενώ άρχισαν να ανοίγουν καλά εστιατόρια, ακριβά καταστήματα, στυλάτα ξενοδοχεία και δειλά- δειλά η πόλη αποκτά πλέον και τουριστικό ενδιαφέρον. Με λίγα λόγια, το Μεντεγίν ξεχωρίζει, είναι όμορφο και σε κάθε περίπτωση ασφαλέστερο και πιο ενδιαφέρον από την πρωτεύουσα Μποκοτά.

 

[LULLU]

..ουαουυυυυυυυυυυυυυ

 

[GTS]

Μια λέξη μόνο: Δραμαμίνη. Απαραίτητο ταξιδιωτικό αξεσουάρ.