Κολομβία Ο Εσκομπάρ δεν μένει πια εδώ...

[Traveller]

Το TransMilenio έκανε άριστα την δουλειά του. Σκάρτο τέταρτο διαδρομή και εντελώς απροβλημάτιστα, από τα σαλόνια της Zona Rosa, βρεθήκαμε στα αλώνια της La Candelaria.

Η περιοχή της La Candelaria, του ιστορικού κέντρου δηλαδή της πόλης, μέχρι πριν δέκα, άντε δεκαπέντε χρόνια, ήταν ουσιαστικά απροσπέλαστη για τους τουρίστες. Οι ληστείες, οι δολοφονίες και οι μικροκλοπές, ήταν ρουτίνα στον μικρόκοσμο των καταφρονεμένων της Bogota. Το χάος που διαφέντευε την χώρα έκανε κι εδώ κουμάντο. Οι σχεδόν ανύπαρκτοι τουρίστες που έφταναν στην πρωτεύουσα και είχαν το βίτσιο να θελήσουν να κάνουν μια βόλτα στο ιστορικό της κέντρο, το εγκατέλειπαν σχεδόν αμέσως, έντρομοι. Ελάχιστα άλλωστε είχαν να δουν. Η Bogota της αποικιοκρατίας, ήταν χρόνια πια παρελθόν. Πυρκαγιές και σεισμοί, διέλυσαν το πάλαι ποτέ γραφικό κέντρο και η χαριστική βολή δόθηκε, όταν στο βωμό ενός αμφιλεγόμενου αρχιτεκτονικού μοντερνισμού, θυσιάστηκαν δεκάδες παραδοσιακά κτίρια, δίνοντας την θέση τους σε ακαλαίσθητα τερατουργήματα. Μα κι όσα γλίτωσαν από την μανία της άναρχης ανοικοδόμησης, έστεκαν σχεδόν ερείπια, φιλοξενώντας παρά ταύτα, πλήθη κόσμου, που συνέρρεαν στην πρωτεύουσα για ένα καλύτερο μέλλον. Η πόλη άλλωστε, είχε μύρια όσα προβλήματα να αντιμετωπίσει, που το αισθητικό σουλούπωμα της, φάνταζε περιττή πολυτέλεια.

Από τα μέσα του ενενήντα όμως, όταν άρχισε να αχνοφαίνεται κάποιο φως στο συνεχόμενο ιστορικό σκοτάδι της χώρας, όταν τα αντάρτικα εξασθενούσαν και οι ναρκοβαρώνοι γύρναγαν στα λαγούμια τους, αυτά τα θλιβερά απομεινάρια αλλοτινών, ένδοξων καιρών, τα υπέροχα σπίτια της La Candelaria, άρχισαν δειλά – δειλά να ανακαινίζονται, αποτελώντας τον πυρήνα της πολιτιστικής αναγέννησης της πόλης. Πολλά παραμένουν κατοικίες, άλλα άλλαξαν χρήση και μετατράπηκαν σε καφέ εστιατόρια ή μαγαζιά, το αποτέλεσμα όμως μένει ίδιο, τα σπίτια της La Candelaria, με τους έντονους παστέλ χρωματισμούς και τα υπέροχα μπαλκόνια, ξαφνιάζουν ευχάριστα, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι περιδιαβαίνεις στα σοκάκια μιας Bogota άλλων αιώνων.

Κι αφού γυρίσεις και γυρίσεις, χαζέψεις τα τουριστικά με τις φτηνές πραμάτειες και πεις δυο τρεις κουβέντες με τους ντόπιους, που στα σίγουρα θα σε ρωτήσουν από πούθε κρατάει η σκούφια σου, αργά ή γρήγορα θα βρεθείς μπροστά του. Το μουσείο του Botero, του πιο λαμπρού Κολομβιανού ζωγράφου, στέκει περήφανο στο κέντρο της La Candelaria, σε ένα υπέροχο αρχοντόσπιτο του 16ου αιώνα. Το 2000, στα πρώτα χρόνια της ανάκαμψης από την λαίλαπα της βίας, που χαντάκωνε την χώρα, ο Fernando Botero, πιστεύοντας πως ο πολιτισμός θα δώσει πνοή ανάπτυξης στην δύστυχη την πόλη, αποφάσισε να δωρίσει στην πατρίδα του πάνω από διακόσια έργα του, με μια και μόνη προϋπόθεση, αυτά να στεγαστούν σε ένα σύγχρονο μουσείο, που θα δημιουργηθεί στο κέντρο της πόλης. Έτσι, μια που δημόσια λεφτά δεν περίσσευαν για τέτοια μεγαλόπνοα σχέδια, μια τράπεζα στάθηκε πολύτιμος αρωγός στο φιλόδοξο σχέδιο του κι ανέλαβε την πλήρη ανακαίνιση ενός τεράστιου αρχοντικού και την μετατροπή του σε μουσείο. Σήμερα που το όνειρο έγινε πραγματικότητα κι η φήμη του ξεπέρασε τα στενά όρια της Κολομβίας, το μουσείο σίγουρα αποτελεί λόγο επίσκεψης στην Κολομβιανή πρωτεύουσα.Οι συλλογές διαρκώς εμπλουτίζονται και πλάι στα έργα του Botero προστίθενται δεκάδες πίνακες σύγχρονων Λατινοαμερικανών ζωγράφων, αλλά και έργα παγκοσμίως καταξιωμένων καλλιτεχνών όπως Picasso, Leger, Renoir, Monet, Dalí, Giacometti, με αποτέλεσμα να διαθέτει μια από τις εντυπωσιακότερες συλλογές τέχνης στη Νότια Αμερική.

Με τούτα και με εκείνα λοιπόν, η La Candelaria φτιασιδώνεται και γίνεται τουριστικός μαγνήτης μιας πόλης παρεξηγημένης, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αποκτήσει κοινό και να κρατήσει τους τουρίστες, που μόλις που της ρίχνουν μια φευγαλέα ματιά, πριν αποδράσουν στις συναρπαστικές ομορφιές της υπόλοιπης χώρας.

 

[go2dbeach]

... πριν αποδράσουν στις συναρπαστικές ομορφιές της υπόλοιπης χώρας.

Ελπίζω να απέδρασες κι εσύ και να μας μεταφέρεις σχετικές εικόνες.
Πολύ ωραία η μέχρι τώρα περιγραφή της Μπογκοτά!

 

[Traveller]

Η σύγχρονη Bogota σίγουρα δεν είναι η ωραιότερη πόλη στον κόσμο. Αν εξαιρέσεις την περιοχή της La Candelaria, που είναι δεν είναι είκοσι οικοδομικά τετράγωνα, η υπόλοιπη πόλη είναι κλασσικό παράδειγμα μιας σύγχρονης Λατινοαμερικάνικης μεγαλούπολης. Γεμάτη ακαλαίσθητα, σύγχρονα κτίρια, που άμεσα παραπέμπουν στα αντίστοιχα εξαμβλώματα των Ελληνικών αστικών πολυκατοικιών της δεκαετίας του εξήντα και αμφιβόλου αισθητικής εμπορικά κέντρα, που κατά κανόνα πωλούν παντός είδους φτηνοπράγματα, απογοητεύει τον απαιτητικό τουρίστα. Καλά και ακριβά καταστήματα, με την μορφή που ξέρουμε, δεν υπάρχουν στο πολύβουο κέντρο, αυτά κατοικοεδρεύουν στα ιλουστρασιόν πλούσια προάστια του βορρά. Μοιραία το ενδιαφέρον του επισκέπτη εξαντλείται σε μια βόλτα στο ιστορικό κέντρο και μια επίσκεψη σε δύο πραγματικά αξιόλογα μουσεία, αυτό του Μποτέρο και αυτό του Χρυσού που μας περίμενε. Την στιγμή λοιπόν που η Κολομβία κερδίζει την εμπιστοσύνη ολοένα και περισσότερων τουριστών, η Bogota παίζει ρόλο θλιβερού κομπάρσου στο τουριστικό παλκοσένικο της χώρας. Λειτουργεί σαν αναγκαστικό stop over, συγκεντρώνοντας μόνο business επισκέπτες, που κι αυτοί, μόλις τελειώσουν τις δουλειές τους την εγκαταλείπουν χωρίς τύψεις, ζητώντας το συναρπαστικό, που απλόχερα προσφέρει η υπόλοιπη χώρα.

Η πλατεία λέγεται Plaza Bolivar, όπως σχεδόν όλες οι κεντρικές πλατείες των Βόρειων Λατινοαμερικάνικων χωρών. Ετούτη εδώ όμως, παρόλο που βρίσκεται στην καρδιά της La Candelaria και διαφημίζεται σαν μέγιστο τουριστικό αξιοθέατο, αντί να συναρπάζει, ξενίζει. Όχι πως είναι άσχημη ή της λείπουν τα μνημεία, η Catedral Primada, ο επίσημος καθεδρικός ναός της πόλης, με το αριστουργηματικό παρεκκλήσι της Capilla del Sagrario, το νεοκλασικό Καπιτώλιο ή το Μέγαρο της Δικαιοσύνης είναι μνημεία λαμπρά και σίγουρα της προσδίδουν μια εσάνς αποικιοκρατικής γοητείας, αλλά ο ντόπιος κόσμος, αυτός που δίνει ζωή σε ένα μέρος, είναι απών. Πέντε έξη ινδιανόφατσες, να περιφέρουν προς φωτογράφιση δυο τρία λάμα και πέραν τούτου ουδέν. Που ο κακός χαμός από μικροπωλητές, τροβαδούρους και καφέ, που κατακλύζουν κάθε κεντρική πλατεία στη Λατινική Αμερική. Εδώ, οι ντόπιοι λες κι επίτηδες, αφήνουν την κεντρική πλατεία τους, κτήμα στους ελάχιστους τουρίστες, της γυρνούν την πλάτη και συνωστίζονται στο χάος του εμπορικού κέντρου. Λίγα τετράγωνα βορειότερα, η Piazoleta Rosario σφύζει από ζωή και κόσμο αποτελώντας την ουσιαστική κεντρική πλατεία της πόλης.

Φωτογραφίσαμε λοιπόν την μόστρα της πλατείας, ταίσαμε τα λάμα, υποκύπτοντας στον τουριστικό πειρασμό, θαυμάσαμε το έφιππο άγαλμα του απελευθερωτή Μπολίβαρ και χορτασμένοι, από τις λιγοστές είναι αλήθεια, εικόνες της αποικιοκρατικής Bogota, αποφασίσαμε να βαδίσουμε προς το γεμάτο ζωή εμπορικό κέντρο, με σκοπό να εντρυφήσουμε στο πολυθρύλητο Μουσείου του Χρυσού, του μουσείου που φιλοξενεί την μεγαλύτερη συλλογή χρυσών εκθεμάτων στον κόσμο. Το κτίριο μοντέρνο και καλόγουστο, φανερό πως πρόσφατα θα γνώρισε γενναίο λίφτινγκ. Είσοδος και αστυνομία παντού, να μην ξεχνιόμαστε που είμαστε και που πάμε. Μπορεί η εικόνα των οπλισμένων να σοκάρει, μα αυτά που βλέπεις σε αυτό το λαμπρό μουσείο, στην άλλη άκρη του κόσμου, δικαιολογούν απόλυτα αυτού του είδους τις υπερβολές. Επί δύο σχεδόν ώρες, που κράτησε η επίσκεψή μας, ρουφούσαμε ασταμάτητα μοναδικές εικόνες από έναν κόσμο ιδιαίτερο, έναν πολιτισμό σπουδαίο, που ανερυθρίαστα κατέστρεψε η Ισπανική βαρβαρότητα. Μπορεί ο εκθεσιακός πλούτος του μουσείου να είναι τεράστιος μια που παρουσιάζει ολόκληρη την προ Ισπανική εικόνα της Κολομβίας, αλλά εκείνο που πραγματικά ξεχωρίζει είναι διπλοασφαλισμένες αίθουσες με τα χρυσά κομψοτεχνήματα, που ξεδιπλώνονται στα μάτια σου με τρόπο μαγικό και αποτελούν κάτι το μοναδικό. Κτερίσματα, κοσμήματα, διακοσμητικά, όλα φτιαγμένα από ατόφιο χρυσάφι, σαγηνεύουν το μυαλό και εντυπωσιάζουν την όραση. Αν έχετε έστω και μισή μέρα να διαθέσετε στην Bogota, μην κάνετε το έγκλημα κι αδιαφορήσετε, χάνοντας την ευκαιρία να μαγευτείτε από αυτό το σπέσιαλ μέρος.

Ήταν απόγευμα πια, όταν κατάκοποι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.Το TransMilenio θα ήταν άσκοπος ηρωϊσμός, μια που τα taxi στην Bogota είναι πάμφθηνα κι ο κάματος της μέρας προστέθηκε στα κατάλοιπα του τζετ λαγκ. Η πείνα θέριζε και το αστικό θερμοκήπιο της Zona Rosa μας περίμενε. Διαλέξαμε κάποιο από τα ακριβά εστιατόρια της περιοχής και μέναμε να χαζεύουμε τον κόσμο που περπάταγε στις ρούγες του διπλανού εμπορικού κέντρου. Αργότερα, ξαπλωμένος στο δωμάτιο του Hilton, ανακάτευα στο νου μου τα σπουδαία που έζησα στην Bogota.Σαν σε ομίχλη είδα τον Botero, ντυμένο στα χρυσά, να χαζεύει τους λούμπεν του κέντρου, που πάλευαν με κάποιους μεγαλοαστούς της Zona Rosa, σε μια πλατεία που έμοιαζε σατανικά με αυτή του Bolivar, στο κέντρο της La Candelaria. Τι χώρα κι αυτή σκέφτηκα και γύρισα πλευρό. Το αύριο, στην ζώνη του καφέ, τι άραγε μου ξημερώνει?

 

[Traveller]

Το Dashάκι της Lan Colombia, που εκείνο το πρωϊνό έκανε την πτήση Μπογκοτά – Αρμένια, ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Αργότερα κατάλαβα πολύ καλά το γιατί. Η οδική διαδρομή που ενώνει της δύο πόλεις, είναι σκάρτα τριακόσια χιλιόμετρα, αλλά είναι δραματική. Ο δρόμος ανεβαίνει και κατεβαίνει τις Κολομβιανές Άνδεις, με αποτέλεσμα αυτή η απλή διαδρομή των περίπου τριακοσίων χιλιομέτρων να γίνεται σε έξη κοπιαστικές ώρες. Φυσιολογικά λοιπόν, η πλειοψηφία των εύπορων Κολομβιανών, διαλέγει για την άνεσή της, κάποιες από τις πολλές πτήσεις που ενώνουν τις δύο πόλεις καθημερινά, αντί να κοπανιέται στους κακοτράχαλους δρόμους. Σχέδια για την κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου φυσικά και υπάρχουν, αλλά αυτά παίρνουν συνεχώς αναβολές, έτσι για να μην νομίζετε ότι μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν ευτράπελα, του στυλ δρόμοι να κατασκευάζονται για δεκαετίες ολόκληρες και ποτέ να μην τελειώνουν.

H μοναδική αεροσυνοδός, που ήταν επιφορτισμένη για την εξυπηρέτηση των επιβατών, μου χαμογέλασε αμήχανα όταν την ρώτησα στα αγγλικά για την διάρκεια της πτήσης μας. Ήταν φανερό πως η μοναδική γλώσσα που μιλούσε ήταν Ισπανικά. Η επιβεβαίωση ήρθε λίγα λεπτά αργότερα, όταν η ανακοίνωση των μέτρων ασφαλείας έγινε στα Ισπανικά για την πλειοψηφία του χριστεπώνυμου πλήθους των επιβατών και στην νοηματική για τους υπόλοιπους δηλαδή εμάς. Ευτυχώς απρόοπτα δεν υπήρξαν και μόλις τριάντα πέντε λεπτά μετά την ανάληψη μας από την συννεφιασμένη Μπογκοτά, προσγειωθήκαμε στο σχεδόν έρημο αλλά ηλιόλουστο αεροδρόμιο της Αρμένια.

Ο ταξιτζής μας το κουτσομίλαγε το Αγγλικό. Μισά Αγγλικά αυτός, μισά Ισπανικά εγώ, την βρήκαμε την άκρη. Μας ψάρεψε έξω από το αεροδρόμιο και μετά από επίμονα παζάρια καταλήξαμε. Του εξήγησα τι ήθελα. Να τον έχω αγκαζέ τις σχεδόν τρεις ημέρες που θα ήμουν στην περιοχή. Συμφώνησε και φύγαμε. Προορισμός μας η Hasienda Bambusa, μια ιδιότυπη αγροικία ξενοδοχείο, περίπου σαράντα λεπτά από το αεροδρόμιο, στα βάθη της Zona Cafetera, της περίφημης δηλαδή περιοχής του καφέ. Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, παλαιές αγροικίες που βρίσκονται χαμένες ανάμεσα σε τεράστιες καφεφυτείες, ανακαινίζονται σωρηδόν και μετατρέπονται σε μικρά πολυτελή ξενοδοχεία, προσφέροντας ανέσεις επιπέδου στους επισκέπτες τους. Έτσι εύποροι Κολομβιανοί αστοί και λιγοστοί τουρίστες, κυρίως τα Σαββατοκύριακα, εγκαταλείπουν τα μεγάλα αστικά κέντρα και ζητούν ηρεμία, σε αυτά τα υπέροχα ησυχαστήρια.

Όταν από την Αθήνα διαλέξαμε την Hasienda Bambusa σαν βάση των επιχειρήσεων μας στην περιοχή, δεν είχαμε ιδέα για το τι θα συναντούσαμε. Ο ταξιτζής προσπάθησε να μας προετοιμάσει. Μας εξήγησε ότι η συγκεκριμένη χασιέντα είναι μια από τις καλύτερες στην περιοχή και ανήκει στην οικογένεια του Χουάν Πάμπλο Μοντόγια, του γνωστού οδηγού της φόρμουλα ένα, αλλά αυτό που θα συναντούσαμε ουδεμία σχέση είχε με τα όσα εντυπωσιακά μας διηγήθηκε. Μετά από είκοσι περίπου λεπτά μαγευτικής πορείας στην εξοχή της Αρμένια, βρεθήκαμε μπροστά σε μια τεράστια μπάρα, που έκλεινε την δεξιά μεριά μιας διασταύρωσης. Δίπλα σε αυτή, ένας οπλισμένος φρουρός μας κοίταγε με απάθεια. Ο ταξιτζής του έδωσε το όνομά μας και αυτός κάτι ψιθύρισε στο walkie-talkie που κρατούσε. Η βαριά μπάρα αμέσως ανέβηκε και πήραμε έναν κατηφορικό χωματόδρομο. Είχαμε μπει στον μαγικό κόσμο της Hasienta Bambusa. Διασχίσαμε τεράστιες εκτάσεις από καφέ και μπανανιές, ανεβήκαμε λοφίσκους με μοναδική τροπική βλάστηση, περάσαμε κακοτράχαλες ρεματιές και επιτέλους, είκοσι λεπτά αργότερα αντικρίσαμε το κυρίως οίκημα της αγροικίας μας. Επρόκειτο για ένα αποικιοκρατικό αριστούργημα. Μια αυθεντική χασιέντα του περασμένου αιώνα, είχε μεταμορφωθεί σε ένα αριστουργηματικό small luxury hotel. Ένας νεαρός στην ρεσεψιόν, μας έδειξε το δωμάτιο και μάς ξενάγησε στο κοινόχρηστους χώρους. Μια κυρία μας προσέφερε φρεσκοστημένο χυμό μάνγκο, διευκρινίζοντας μας ότι ήταν στην διάθεσή μας για ότι θελήσουμε και λίγο αργότερα ο σεφ χτύπησε την πόρτα μας για να παρουσιάσει το βραδινό μενού. Κάπου εκεί αισθάνθηκα πραγματικά άτυχος γιατί είχα μονάχα δύο μέρες να χαρώ αυτό το υπερθέαμα. Χαιρέτισα τον ταξιτζή μας δίνοντάς του ραντεβού για την αυριανή εκδρομή και φόρεσα το μαγιό μου για να απολαύσω μια βουτιά στην πισίνα.

 

[makisg]

οι φωτό είναι όλα τα λεφτά.

 

[FRIDA08]

Περιμένουμε Mr Traveller!!!!

 

[GTS]

Μόνο και μόνο η λέξη χασιέντα με ταξιδεύει...

 

[Saradojo]

Traveller πότε έγινε αυτό το υπέροχο ταξίδι . ?

 

[Traveller]

Η Αρμένια αισθητικά είναι σκέτη απογοήτευση. Σαν πόλη ποτέ δεν πρέπει να ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά και αυτά τα ψήγματα αποικιοκρατικής γοητείας που διατηρούσε, εξαφανίστηκαν βάναυσα από έναν φονικό σεισμό το 1999. Έτσι σήμερα, εκτός από έναν συμπαθητικό καθεδρικό, που αναστηλώθηκε μετά τον σεισμό και μια καλούτσικη πλατεία, ελάχιστα έχει να πει. Σε μια, άντε δύο το πολύ ώρες, θα περπατήσετε στους κεντρικούς πεζόδρομους, θα χαζέψετε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο και στο τέλος θα αποχωρήσετε απογοητευμένοι, μια που σίγουρα θα σας πιάσει μελαγχολία από τα αρχιτεκτονικά εγκλήματα που κυριαρχούν στην πόλη. Κοντολογής, λόγος σοβαρός για να μείνετε σε αυτή την μοντέρνα μεγαλούπολη των περίπου τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων, της ZonaCafetera, της περιοχής του καφέ δηλαδή, δεν υπάρχει, οι πραγματικοί θησαυροί της περιοχής δεν βρίσκονται εδώ, αλλά στην φαντασμαγορική ύπαιθρο.
Το taxiμας, μετά από δυο τρία χιλιόμετρα αδιάφορης διαδρομής στα περίχωρα της πόλης, εγκατέλειψε τον κατ’ ευφημισμό αυτοκινητόδρομο που ενώνει την Αρμένια με την Περέιρα, όπου Περέιρα μια ακόμη μεγάλη αδιάφορη πόλη της περιοχής και λοξοδρόμησε ανατολικά. Και κάπου εδώ τα πράγματα άρχισαν να γίνονται ενδιαφέροντα. Η φύση οργίαζε και μια παλέτα με φουλ του πράσινου, κάλυπτε σιγά- σιγά τον οπτικό ορίζοντα. Πράσινο όπου θωρεί το μάτι σου και έξαφνα, να αχνοφαίνεται, φωλιασμένο στο τροπικό των βουνών της ZonaCafetera, το Σαλέντο, ένα από τα ωραιότερα χωριά της περιοχής, χωριό που αποτελεί τουριστικό παράδεισο για τους ντόπιους, που θέλουν να ξεφύγουν, έστω για λίγο, από την ρουτίνα της καθημερινότητας και να αποδράσουν στην μαγεία της φύσης.
Το Σαλέντο, αν και πολλοί θα το βρουν τουριστικό, αρέσει. Και αρέσει όχι γιατί είναι κάτι το μοναδικό, είμαι σίγουρος ότι σε ολόκληρη την χώρα υπάρχουν ίδια και ωραιότερα χωριά παρόμοιας φιλοσοφίας, αλλά γιατί συνδυάζει την αρχιτεκτονική απόλαυση του χθες, με την ζωντάνια του σήμερα. Δεν έχει την καρτποσταλική τελειότητα ενός άριστα διατηρημένου αλλά αφυδατωμένου χωριού του τότε, αλλά την διαβολική αύρα ενός τόπου που με χαρά ζει το τώρα. Γεμάτο απίθανα μαγαζάκια με σουβενίρ, παραδοσιακά εστιατόρια και υπέροχα καφενεία, ακκίζεται σαν ο απόλυτος τουριστικός σταρ της περιοχής και θριαμβεύει. Θριαμβεύει, για το εξής απλό. Σε αυτή την παρεξηγημένη χώρα, που οι τουρίστες είναι ελάχιστοι, με την εξαίρεση της Καρθαγένα να επιβεβαιώνει τον κανόνα, η μεγαλύτερη τουριστική δεξαμενή είναι οι ντόπιοι. Αυτός λοιπόν, ο ντόπιος τουρισμός, που ειδικά τα σαββατοκύριακα, κατακλύζει το Σαλέντο, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της γοητείας του, μιας γοητείας που δεν περιορίζεται μονάχα στα παραδοσιακά κτίσματα του 18ου αιώνα που κυριαρχούν στο χωριό, αλλά περικλείει και τον απλό κόσμο, που παζαρεύει, αγοράζει, γελάει και χαίρεται στα πλακόστρωτα και τις πλατείες του.

Τα πολύχρωμα παλιομοδίτικα jeep έκαναν παρέλαση στην άκρη της μεγάλης πλατείας, απέναντι από τον αστυνομικό σταθμό. Ο κόσμος τα καταλάμβανε εξ εφόδου και στριμώχνονταν στις λιλιπούτιες καρότσες τους περιμένοντας το σινιάλο για την αναχώρηση. Το Σαλέντο βλέπεις, είναι η κύρια πύλη εξόδου προς μια από τις εντυπωσιακότερες περιοχές φυσικού κάλλους της Κολομβίας, της ValledeCocoraκαι τα τζιπάκια το συνηθέστερο μέσο για την επίσκεψή της. Μαζί με τους πολλούς κι εμείς λοιπόν, κρεμαστήκαμε στην άκρη της καρότσας και με τις μηχανές ανά χείρας, για να αποθανατίσουμε το υπερθέαμα της φύσης που οργίαζε , προετοιμαστήκαμε για την περίπου δεκαπεντάλεπτη διαδρομή. Η μετάβαση σωστό πανηγύρι. Τα τζιπάκια αναχωρούν ανά ώρα, σχηματίζοντας κονβόι και οι επιβάτες, άλλοι καθιστοί στο βάθος και άλλοι όρθιοι στην άκρη του τζιπ, με χαρές, γέλια και πειράγματα απολαμβάνουν με κάθε τρόπο, το όλο σκηνικό. Κι όταν με τα πολλά φτάσεις, πραγματικά μένεις άφωνος με το θέαμα.

Η ValledeCocoraείναι μια τεράστια κοιλάδα πνιγμένη στο πράσινο, με κύριο χαρακτηριστικό της, τους πανύψηλους κοκοφοίνικες που κυριαρχούν στις άκρες της. Πρόκειται για τους εντυπωσιακότερους και τους ψηλότερους φοίνικες του κόσμου, που αποτελούν από μόνοι τους λόγο ταξιδιού στην ZonaCafetera. Οι ξένοι τουρίστες μπορεί να είναι ελάχιστοι αλλά οι ντόπιοι αμέτρητοι. Τα δεκάδες λυόμενα μαγαζάκια ξεχείλιζαν από κόσμο που πάσχιζε να βρει μια θέση να πιεί έναν καφέ ή να τσιμπήσει κάτι στο πόδι. Εμείς, ορμηνεμένοι από τον ταξιτζή μας, ξεφύγαμε από τους κράχτες και προχωρήσαμε προς τους στάβλους, εκεί που δεκάδες οδηγοί-ξεναγοί παζάρευαν με τους πελάτες, μια εκδρομή με άλογα, στην καρδιά της κοιλάδας. Παζάρεψα κι εγώ με θέρμη και με τα πολλά, τα βρήκαμε γύρω στα μισά από την πρώτη προσφορά. Πέντε λεπτά αργότερα, περήφανοι πάνω στα άλογά μας, ξεκινάγαμε για την περιπέτεια της εξερεύνησης της κοιλάδας. Τα άλογα, ήταν φανερό, την ήξεραν καλά την διαδρομή μια που προχώραγαν μόνα τους αφήνοντας εμάς να θαυμάζουμε το υπερθέαμα κι ο οδηγός μας, φανερά χαρούμενος που ψάρεψε πελάτες και μάλιστα ξένους, λαλίστατος, με Αγγλικά της συμφοράς, πάσχιζε να λύσει τις όποιες απορίες μας. Στην αρχή το μονοπάτι ήταν βατό, μα μετά το πρώτο δεκάλεπτο άρχισε η ανηφόρα κι ο κόσμος, που πεζή βάδιζε δίπλα μας, αραίωνε. Στο πρώτο τέταρτο μείναμε μονάχοι μας, εμείς και η φύση. Δεξιά κι αριστερά πανύψηλοι φοίνικες και μπροστά μας μαίανδροι από ρυάκια να χαρίζουν απίστευτες εικόνες στα τα μάτια μας μόνο. Που και που, συναντούσαμε άλλους αναβάτες που έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής με την εικόνα της απόλυτης ευτυχίας σχηματισμένη στο πρόσωπό τους. Όσο το μονοπάτι γίνονταν πιο κακοτράχαλο, τόσο το τοπίο σε απογείωνε. Κι εμείς απαλλαγμένοι πια από τον αρχικό φόβο των αλόγων, πυροβολούσαμε με την μηχανή μας κατά βούληση, μπας και μπορέσουμε να αιχμαλωτίσουμε κάτι από την μαγεία της στιγμής. Ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε μια ώρα και φτάσαμε στην κορυφή της κοιλάδας. Αφήσαμε τα άλογα και μετά από σκάρτο δεκάλεπτο ποδαρόδρομο, είδαμε ένα αυτοσχέδιο καταφύγιο που κρέμονταν στην άκρη του γκρεμού. Εκεί, σταθήκαμε αμίλητοι να απολαμβάνουμε το μεγαλείο της φύσης, παρέα με μια ζεστή σοκολάτα και ένα κομμάτι τυρί, παραδοσιακό έδεσμα της περιοχής. Κι ύστερα άρχισε η κατάβαση. Τα άλογα, με αργούς ρυθμούς κατηφόριζαν το γλιστερό μονοπάτι κι εμείς κρατώντας την ανάσα και την κορυφή της σέλας μας, προσπαθούσαμε με αγωνία να ισορροπίσουμε πάνω στην ράχη τους. Ξανά οι ίδιοι υπέροχοι μαίανδροι, τα ίδια παραδείσια πουλιά, τα ίδια μαγικά τοπία, οι ίδιες χαρούμενες φάτσες.

Απογευματάκι πια, καθισμένοι σε ένα απλό εστιατόριο στην πλατεία του Σαλέντο, ζαλισμένοι από χαρά, ξεκοκαλίζαμε με την ησυχία μας το κρέας μας. Το ραντεβού για την επιστροφή με τον ταξιτζή ήταν στις επτά. Είχαμε πάνω από δυο ώρες να χαρούμε το Σαλέντο. Ένας υπέροχος ήλιος φώτιζε το χωριό λούζοντας το με λαμπερά χρώματα. Περπατήσαμε, ψωνίσαμε, χαρήκαμε κάθε γωνιά αυτού του υπέροχου μέρους. Η Κολομβία μας ξεδίπλωνε σιγά- σιγά τις χάρες της. Κι ακόμα είμαστε μόνο στην αρχή σκεφτήκαμε. Το Μεντεγίν μας περίμενε.

 

[go2dbeach]

Το να πατήσω το Like είναι πολύ λίγο! Υπερ-ευχαριστώ που μπαίνεις στον κόπο να μας περιγράψεις αυτήν την απίστευτη χώρα.

 

[LULLU]

..ενα μεγαλο ευχαριστω για τη περιγραφη της χωρας που επιθυμω να παω!!!!!!!!!!! καμμια φωτο πανω στα αλογα να δουμε και τη διαδρομη και το δασος??????????

 

[go2dbeach]

Αν μου επιτρέπετε θα βάλω ένα βίντεο για όσους θέλουν να πάρουν μια μικρή γεύση για τι μιλάμε, αν και πιστεύω οτι το να είσαι εκεί θα είναι άλλη εμπειρία.
Σας λέω εμπιστευτικά οτι διαβάζοντας το σημερινό κομμάτι του traveller δάκρυσα (είμαι άρρωστη, το ξέρω)