Κολομβία Ο Εσκομπάρ δεν μένει πια εδώ...

Traveller

Member
Μηνύματα
3.938
Likes
3.932
Το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης είναι τεράστιο μεν αλλά χαοτικό, μίζερο και αδιάφορο δε. Χαοτικό διότι αποτελείται από τρία terminals και έξη υποτέρμιναλς , τα οποία διαψεύδουν με πάταγο την παροιμιώδη Γερμανική οργανωτικότητα, μια που συνδέονται μεταξύ τους με ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες , δαιμονικά ασανσέρ, και δαιδαλώδης διαδρόμους με ελλιπέστατη σήμανση, αδιάφορο, γιατί δικαιώνει πλήρως τον αστικό μύθο που υποστηρίζει ότι οι Γερμανοί είναι τσακωμένοι με την καλαισθησία και το καλό γούστο και τέλος μίζερο, διότι τα ελάχιστα καταστήματα που το κοσμούν είναι επιπέδου τριτοκλάσατου επαρχιακού εμπορικού κέντρου. Εκεί λοιπόν που περιμένεις να συναντήσεις ένα πορθμείο ταξιδιωτικού ονείρου, συναντάς ένα δυσλειτουργικό χαώδες αρχιτεκτονικό τερατούργημα δίχως στάλα φαντασίας.

Πιστέψτε με, το αντιγερμανικό μου παραλήρημα ουδεμία σχέση έχει με την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε σαν χώρα και που εν πολλοίς υπεύθυνη είναι η Γερμανική πολιτική , αλλά σαφώς έχει να κάνει με την εικόνα που αποκομίζει ο αδαής επιβάτης περνώντας τις πύλες του τρίτου μεγαλύτερου σε κίνηση αεροδρομίου της Ευρώπης . Εν ολίγοις, το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης μπορεί να εντυπωσιάζει με το μέγεθός του, αλλά απογοητεύει παταγωδώς τους λάτρεις της Γερμανικής μεθοδικότητας με την εργονομία και την καλαισθησία του.

Το Airbus A-346 είναι για μένα αγαπημένο αεροπλάνο. Είναι συνδεδεμένο με τις περισσότερες από τις Αμερικανικές μου αποδράσεις και κάτι το μέγεθος, κάτι η εργονομία του, το κατατάσσουν στην κορυφή των αεροπορικών μου προτιμήσεων πιο πάνω από τα ομόσταβλα Α-330 και από τα 777 του Αμερικάνικου ανταγωνισμού. Το D-AIHI, γνωστό και ως « Πόλη του Μενχεντγκλάντμπαχ», που θα μας μετέφερε κυριολεκτικά και μεταφορικά στο ταξιδιωτικό μας Ελ Ντοράδο, ανέσυρε μνήμες της παιδικής μου ηλικίας, όταν η ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα κατατρόπωνε τους αντιπάλους της σε Γερμανικό πρωτάθλημα και Ευρώπη, για να φτάσει μέχρι τον τελικό του κυπέλου Πρωταθλητριών το 1977, όπου και γνώρισε την ήττα από την μισητή Λίβερπουλ. Η ομάδα γνώρισε πεδίο δόξης λαμπρό για περίπου 10 έτη αλλά μετά κατέρρευσε και έφτασε να αγωνίζεται στα τοπικά. Παρόμοια εντύπωση μου έδωσε και το ΑΙΗΙ. Επειδή έχω μπει αρκετές φορές σε 346 θα πω ότι το συγκεκριμένο σίγουρα είχε γνωρίσει και καλύτερες εποχές. Πέρασα την business, η οποία φανερά είχε υποστεί πρόσφατο λίφτινγκ και κατέληξα στα ορεινά της οικονομικής, όπου και κατσικώθηκα στην 46Α. Μοκέτες φθαρμένες, καθίσματα πιτσικαρισμένα, κατάσταση καθαριότητας παραθύρου επιπέδου συνοικιακού πορνείου. Δεν πάμε καλά σκέφτηκα, ξετυλίγοντας την σκούρα μπλε κουβέρτα και τοποθετώντας το μαξιλαράκι στην μέση μου. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά μονολόγησα, εξάλλου το IFE και το φαγητό μάλλον θα διορθώσουν αυτές τις ανορθογραφίες σκέφτηκα, προσπαθώντας να βολευτώ στην θέση μου η οποία κατά μυστήριο τρόπο ολίσθαινε προς τα πίσω παγιδεύοντας τον δύσμοιρο συνεπιβάτη μου που κάθονταν ακριβώς πίσω μου. Πράγματι, αισθάνθηκα το βαρύ χέρι μιας πληθωρικής παρουσίας να μου ζητάει ευγενικά, σε σπαστά αγγλικά, να διορθώσω την ανάκληση. Εξήγησα στην εντυπωσιακή τραβεστί που είχα παγιδέψει πίσω μου ότι αυτό ήταν αδύνατον, πράγμα που επιβεβαίωσε με ένα επαγγελματικό χαμόγελο η Γερμανίδα Μεζιτοπούλα, που θα έκανε το παν είναι η αλήθεια, για να περάσουν ευχάριστα οι επόμενες 11 ώρες του ταξιδιού μας. Η Κολομβιάνα τραβεστί που γύριζε για διακοπές στην πατρίδα της, μετά από ένα χρόνο σκληρής δουλειάς στη Γερμανία όπως μου τόνισε, ( δεν τόλμησα να την ρωτήσω το είδος της εργασίας της) έδειξε ιδιαίτερη κατανόηση και συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα, καθώς ήταν αδύνατον να αλλάξει θέση μια που το αεροπλάνο μας ήταν ασφυκτικά γεμάτο.

Μέχρι πρόσφατα η LH ήταν χρυσή μετριότητα, τώρα είναι απλά μετριότητα. Διατηρώντας ψήγματα από την παλιά καλή της φήμη όπως την παροιμιώδη ακρίβειά των δρομολογίων της, πασχίζει να σώσει τα προσχήματα αλλά αργά και σταθερά αυτοκαταστρέφεται. Γιατί αυτοκαταστροφή και μόνο χαρακτηρίζεται π.χ η τριτοκοσμική εικόνα που παρουσιάζει το IFE της, με καμιά δεκαπενταριά ταινίες όλες κι όλες, όταν έχει να συναγωνιστεί τα εντυπωσιακά IFE του σκληρού ανταγωνισμού. Για το φαγητό ας προτιμήσουμε την σιωπή. Η σύγκριση και μόνο για το τι σερβίρει τώρα και τι μόλις πριν πέντε χρόνια η εταιρία αποτελεί ύβρη. Η θλιβερή επιλογή μας ήταν πάστα ή κοτόπουλο. Αν διάλεγες πάστα βρισκόσουν μπροστά σε ένα βδεληρό μίγμα λασπωμένων μακαρονιών με έναν ντοματένιο πολτό που πολύ θα ήθελε να λεγόταν σάλτσα. Αν πάλι διάλεγες κοτόπουλο είχες να αντιμετωπίσεις ένα μεταλλαγμένο κομμάτι αμφιβίου που καλύπτονταν από μια αηδιαστική σάλτσα κρέμας. H δείγμα σαλάτα που τα συνόδευε αποτελούνταν από δύο ντοματίνια, καμιά δεκαριά κλωνάρια πρασινάδας και αμφιβόλου ποιότητος ντρέσινγκ. Το γλυκό ήταν ένα φρεσκοξεκατεψηγμένο κομμάτι από σοκολάτα. Από υγρά καύσιμα ευτυχώς υπήρχε ποικιλία και μάλιστα δωρεάν, αλλά τι να το κάνεις? Η αλήθεια είναι ότι τσούρνεψα δυό τρία σακουλάκια πρέτσελ, συνοδεύοντας ένα ουισκάκι μπας και με πάρει ο ύπνος. Εις μάτην, όταν φεύγεις προς δυσμάς το φως το αληθινό σε καταδιώκει και όσο κουρασμένος και να είσαι δεν μπορείς εύκολα να κοιμηθείς. Προσπάθησα να ασχοληθώ με το ΙFE αλλά όπως προανέφερα, χαμένος χρόνος. Τα παράτησα και καταβρόχθησα το μοναδικό έδεσμα που θύμιζε τις πάλαι ποτέ ένδοξες εποχές. Μια μικρή σοκολάτα toblerone. Oι χλίδες των παλαιών χρόνων, τότε που baileys συνόδευαν την εξαιρετική αυτή σοκολάτα και υπέροχα σαντουιτσάκια κατέκλυζαν τα πίσω galley προς τέρψη των επιβατών, δυστυχώς είναι πια παρελθόν. Τι μένει λοιπόν να θυμίζει την άλλοτε κραταιά Lufthansa, εκτός από την ευλαβική τήρηση των δρομολογίων και την αδιαμφισβήτητη ασφάλεια των πτήσεων? Μα φυσικά η πραγματικά επαγγελματική εικόνα και συμπεριφορά των πληρωμάτων που πασχίζει να καλύψει τα όποια κενά αλλά εις μάτην. Τέλος πάντων, ας τελειώνω με την γκρίνια και ας επικεντρωθώ επιτέλους στο καθαρά τουριστικό μέρος του ταξιδιού μου.

Το αγαπημένο 346, πέντε λεπτά νωρίτερα από το κανονικό, τροχοδρομούσε στην σκοτεινή πίστα του El Dorado International της Bogota. Είχε νυχτώσει και ψιλόβρεχε. Το αεροδρόμιο, χαρακτηριστικό δείγμα Λατινοαμερικάνικου αρχιτεκτονικού πασαλήματος άνοιγε τις πύλες του να μας υποδεχθεί. Η Κολομβία μας περίμενε.
 

elenara88

Member
Μηνύματα
1.788
Likes
1.815
Επόμενο Ταξίδι
Πορτογαλία
Ταξίδι-Όνειρο
Ανταρκτική, Περού, Ινδία
(μισητη Λιβερπουλ ε; καλααααααα:bleh::bleh:)

συνεχισε σε παρακαλω:cool:
 

renata

Member
Μηνύματα
5.544
Likes
1.965
Επόμενο Ταξίδι
μαλαισία
αντε απογειωθηκαμε-βάζω τις ωτοασπίδες -την μασκα -το μαξιλάρι μου και μασουλαω την tobleron --οι γύφτοι δεν ειναι των 400 γραμμ...
 

FRIDA08

Member
Μηνύματα
445
Likes
1.299
Επόμενο Ταξίδι
???Covid Era
Ταξίδι-Όνειρο
Διάστημα
Το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν αλλά βγαίνει αβίαστα από μέσα μου....

Σε αγαπώ.
 

chrisbd

Member
Μηνύματα
2.878
Likes
18.538
Και ένας άλλος Εσκομπάρ, ο Αντρές, δεν μένει και αυτός εκεί αφού κάποιος αγανακτισμένος μαφιόζος οπαδός τον σκότωσε το 1994 θεωρώντας τον υπεύθυνο για την ήττα της Εθνικής τους ομάδας απο τους Αμερικανούς όπου ο άτυχος Αντρές σημείωσε αυτογκόλ στο ΠΠΚ του 1994 στις ΗΠΑ...Και να θυμίσω ότι εκείνη η Κολομβία ήταν πολλά υποσχόμενη για κάτι καλύτερο βέβαια..
 

Traveller

Member
Μηνύματα
3.938
Likes
3.932
Το διεθνές αεροδρόμιο της Bogota βρίσκεται καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα δυτικά της πόλης και για να φτάσει κάποιος σε αυτό, χρειάζεται από μισή έως άπειρες ώρες και περίπου 10€ που θα τον χρεώσει το ταξί. Ο χρόνος σε αυτή την εντυπωσιακή πλευρά του πλανήτη μας είναι σχετικός και εξαρτάται από δύο βασικούς παράγοντες, τον καιρό και την κίνηση. Όπως ίσως γνωρίζετε η Bogota βρίσκεται σκαρφαλωμένη στα 2600 μέτρα και αυτό σαν συνέπεια έχει το άστατο του καιρού, με λίγα λόγια εκτός από το πολύ κρύο, βρέχει του κερατά. Αν λοιπόν σας πιάσει βροχή οι πολυδιαφημισμένοι αυτοκινητόδρομοι(?) της Κολομβιανής πρωτεύουσας μετατρέπονται σε χείμαρρους και τα αυτοκίνητα σε πιρόγες. Αν τώρα οι δεήσεις σας στους Θεούς των Ίνκας πιάσουν τόπο και ο καιρός πάει με τα νερά σας, φροντίστε να κάντε και ένα βουντού μπας και αποφύγετε τον δεύτερο σκόπελο, που ακούει στο όνομα κίνηση. Αυτή, τις ώρες αιχμής, βλέπε νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα, είναι τραγική. Το μποτιλιάρισμα σε ώρα αιχμής δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από αντίστοιχο Ασιατικής μεγαλούπολης, μια που η παγκοσμιοποίηση και εδώ τα έχει κάνει σκατά. Το μόνο παρήγορο είναι πως το δεκάευρω στον ταξιτζή παραμένει είτε φτάσετε στον προορισμό σας σε μισή είτε σε δυόμιση ώρες.

Εκείνο το βράδυ όμως, η γοητεία της συνοδού μου μάλλον εξευμένισε τους Θεούς των Ίνκας, μια που παρόλο το ψιλόβροχο, ο αυτοκινητόδρομος είχε ελάχιστη κίνηση. Ο ταξιτζής μας, φανερά εντυπωσιασμένος από το απρόσμενο αυτό γεγονός, φρόντιζε να εκφράζει την χαρά του με σωρεία επιδέξιων προσπεράσεων, χαρίζοντάς μας ένα πραγματικό ρεσιτάλ οδήγησης. Οι σπάνιες αυτές στιγμές συγκίνησης που βιώναμε, κορυφώθηκαν όταν πλησιάζαμε στις Νότιες παρυφές της πόλης. Η ατελείωτη σειρά από παράγκες, παραπήγματα και ερείπια που παρίσταναν τα σπίτια, σε συνδυασμό με τις φωτιές που άναβε σε κάθε σχεδόν γωνία το λούμπεν προλεταριάτο της Bogota για να ζεσταθεί, έδινε στην πόλη μια απόκοσμη μορφή. Ο ταξιτζής μάς χάρισε ένα βλέμμα συμπάθειας, σανίδωσε το γκάζι αδιαφορώντας φυσικά για τον κόκκινο σηματοδότη και μας είπε ότι σε πέντε το πολύ λεπτά θα φτάναμε στο ξενοδοχείο μας. Που μπλέξαμε σκέφτηκα, μην τολμώντας καν να κοιτάξω την συνοδό μου, που κάτωχρη δίπλα μου σίγουρα σκυλομετάνιωνε, για την συναίνεσή της στην πρωτοποριακή ταξιδιωτική επιλογή μου. Σαν σε θαύμα όμως, πέντε έξη τετράγωνα πιο πάνω, η πόλη άρχισε να μεταμορφώνεται. Τα χαμόσπιτα εξαφανίστηκαν, οι φτωχοδιάβολοι λούφαξαν και οι ουρανοξύστες με τα ultra modern μαγαζιά της Zona Rosa αχνοφάνηκαν. Το ταξί σταμάτησε έξω από το Hilton και ένας καλοντυμένος βαστάζος μετέφερε τις αποσκευές μας στη reception. Εκεί μια εντυπωσιακή hostess μας χάρισε ένα λαμπερό χαμόγελο καλωσορίζοντας μας, επίσημα πια, στην πόλη.

Μια ώρα αργότερα, οχυρωμένος στην χλιδή του Hilton, απολάμβανα ένα άψογο σενιάν φιλέτο. Οι φαβέλες και οι απόκληροι του Νότου ήταν θαρρείς αιώνες μακριά.
 

Traveller

Member
Μηνύματα
3.938
Likes
3.932
Τελικά ή το φιλέτο μου είχε πέσει βαρύ ή το jet lag έκανε το θαύμα του. Αποτέλεσμα το ίδιο, ξυπνήσαμε τον αξημέρωτο, έξη το πρωί. Μετά από ένα αναζωογονητικό ντουζ βάλαμε τα σπορ μας και αποφασίσαμε να διαβούμε τον Ρουβίκωνα, τουτέστιν να επιχειρήσουμε την πρώτη επίσημη έξοδο στην πόλη.

Ο νεαρός στην ρεσεψιόν εξεπλάγην με το πρωινό μας εγερτήριο, αλλά με ένα επαγγελματικό χαμόγελο, άρχισε, σε άπταιστα αγγλικά, το λογύδριό του για τα SOS της πόλης. Ξεκίνησε από τα κλασσικά. Μας εξήγησε, με κρυφή αλαζονεία, ότι η περιοχή που βρισκόμαστε, η Zona Rosa, κατοικείται από την high society της πόλης και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η εγκληματικότητα να βρίσκεται στο ναδίρ. Η Zona Rosa, συνέχισε, πραγματικά αστυνομοκρατείται και κατά συνέπεια μπορείτε ανετότατα να προχωρήσετε πεζοί μέχρι το κέντρο της, όπου και θα βρείτε ένα εντυπωσιακό εμπορικό κέντρο να χαζέψετε. Για το ιστορικό κέντρο της πόλης, όπου και επικεντρώθηκαν οι ερωτήσεις μας, μας είπε αόριστα ότι εκεί τα πράγματα είναι ελαφρώς πιο επικίνδυνα και μας συμβούλεψε να πάρουμε ταξί για να φτάσουμε ως εκεί. Τέλος μας εφοδίασε με τον κλασσικό χάρτη της πόλης, μας σταύρωσε και μας έστειλε στην ευχή του Θεού.

Ο καιρός δάγκωνε. Η βροχή είχε σταματήσει, μα ο καιρός σε συνδυασμό με το υψόμετρο δεν αστειεύεται. Θερμοκρασία, οκτώ η ώρα το πρωί, κολλημένη τους δώδεκα βαθμούς. Σάββατο πρωί και η πόλη μόλις ξύπναγε. Η περίφημη Zona Rosa έδειχνε άδεια και μάλλον αδιάφορη. Φαρδιοί δρόμοι, πλούσια βλάστηση παντού και ένας αχτραμάς λογιών - λογιών κτιρίων. Μοντέρνες, σύγχρονες πολυκατοικίες, δίπλα σε αρχιτεκτονικά εκτρώματα της δεκαετίας του εβδομήντα και καλόγουστες βίλες με θεόρατους κήπους πλάι σε ετοιμόρροπα χαμόσπιτα, μια πόλη που ζει το σήμερα παλεύοντας να ξορκίσει την μιζέρια του χθες. Και πλάι σε όλα, παντού αστυνομία. Περιπολίες ένστολων με όπλα στο χέρι και σκυλιά να μυρίζουν τον νοτισμένο αέρα. Με τα πολλά φτάσαμε στο φημισμένο εμπορικό κέντρο που τόσο διαφημίζουν. Κι εδώ ο ίδιος αρχιτεκτονικός σουρεαλισμός. Ιλουστρασιόν βιτρίνες, λαμπερά εστιατόρια, διεθνή ταχυφαγεία, ότι ποθεί ο πεινασμένος για κατανάλωση Κολομβιάνος και δίπλα τους, παράταιρα, τα ταπεινά χαμόσπιτα, να τονίζουν τις τραγικές αντιθέσεις, σε μια περιοχή που θέλει να αποτελεί την τέλεια διαφήμιση της ευμάρειας της χώρας. Ναι, είχε Hermes , Luis Vuitton, Prada, McDonalds κι ότι άλλο συναντάς στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας. Η Κολομβία αναπτύσσεται, η οικονομία της απαλλαγμένη από βαρίδια του παρελθόντος κάνει άλματα, οι κάτοικοι δουλεύουν, κερδίζουν, αγοράζουν, άλλοι πολλά, άλλοι ψίχουλα. Είναι ποτέ λοιπόν δυνατόν ο καπιταλισμός να αδιαφορήσει για μια πλούσια χώρα με πολιτική σταθερότητα και πενήντα σχεδόν εκατομμύρια κατοίκους?

Το εμπορικό σιγά-σιγά ξυπνούσε. Αδιαφορήσαμε. Μισή ώρα ήταν αρκετή για να δούμε πολλά και να καταλάβουμε περισσότερα. Ζητούσαμε κάτι να τσιμπήσουμε για πρωινό, μια που δεν πήραμε στο Hilton και χαζεύοντας σε διπλανά σοκάκια καταλήξαμε. Κλασσική, λαϊκή καντίνα, που γέμιζε αξιοπρεπή κόσμο που πήγαινε στην δουλειά του. Η μεσαία τάξη, που σιγά- σιγά δημιουργείται, αυτή που αρχίζει να κερδίζει τα ψίχουλα που λέγαμε πιο πάνω και δεν αντέχει να πληρώσει ακόμα τις υπερτιμημένες μοδάτες αηδίες των McDonalds, συχνάζει σε τέτοια υπέροχα στέκια, τρώγοντας το παραδοσιακό πρωινό των προγόνων τους. Ο κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, υπάλληλοι, εργάτες, μαθητές, ξεκίναγαν την μέρα τους τρώγοντας αρέπας, τις κλασσικές λατινοαμερικάνικες καλαμποκένιες πιτούλες που παρέα με τυρί, ντομάτα και λαχανικά αποτελούν λουκούλλειο πειρασμό. Καθίσαμε και με σπαστά Ισπανικά παραγγείλαμε. Αρέπας, αυγά, χυμό. Τιμές αστείες, καμιά σχέση με όσα κοστίζουν οι ξενόφερτες σαχλαμάρες του γειτονικού εμπορικού. Με τα πολλά, στυλωμένοι πια, αποφασίσαμε πως ήρθε η ώρα πια να αφήσουμε το ταξικό θερμοκήπιο της Zona Rosa και να γνωρίσουμε την πραγματική Bogota, να φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο.






Η Bogota είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη που ο πληθυσμός της, μαζί με τα περίχωρα, αγγίζει τα δέκα εκατομμύρια. Τα τελευταία χρόνια δε, αναπτύσσεται ραγδαία, συγκεντρώνοντας ολοένα και περισσότερους κατοίκους. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, η ανάγκη για ένα σύγχρονο, αξιόπιστο σύστημα μέσων μαζικής μεταφοράς ήταν επιτακτική. Η λύση του μετρό, λόγω της γεωγραφικής ιδιομορφίας της πόλης και κυρίως λόγω υπερβολικού κόστους, μετά από μελέτες χρόνων, απορρίφθηκε και τελικά οι συγκοινωνιολόγοι κατέληξαν στο TransMilenio. Το TransMilenio είναι ένας ξεχωριστός, θαυμαστός θα έλεγα, τρόπος μετακίνησης στην πόλη. Πρόκειται για ένα ασφαλέστατο τεράστιο σύστημα ειδικά διαμορφωμένων λεωφορειοδιαδρόμων, που μέσα σε αυτούς κινούνται με μεγάλη ταχύτητα αρθρωτά λεωφορεία. Ουσιαστικά είναι μια ανεπτυγμένη μορφή των δικών μας λεωφορειοδιαδρόμων, με την διαφορά ότι τα δρομολόγια είναι τακτικότατα, οι λεωφορειοδιάδρομοι είναι κατασκευασμένοι έτσι ώστε να είναι προσβάσιμοι μόνο από τα λεωφορεία, ενώ οι στάσεις θυμίζουν στάσεις τρένου με ειδικές αποβάθρες. Αυτό το πρωτοποριακό σύστημα μεταφοράς εγκαινιάστηκε το 2000 και μετά από δέκα και πλέον χρόνια λειτουργίας κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένο. Την στιγμή λοιπόν που είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε στην πράξη το TransMilenio ποιος ασχολείται με ταξί και αηδίες?




 

go2dbeach

Member
Μηνύματα
6.021
Likes
9.812
Επόμενο Ταξίδι
Λατινική Αμερική
Ταξίδι-Όνειρο
Λατινική Αμερική
Άψογα! Περιμένω συνέχεια και φώτος..
 

taver

Member
Μηνύματα
12.636
Likes
29.960
Ταξίδι-Όνειρο
Iles Kerguelen
Η Bogota είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη που ο πληθυσμός της, μαζί με τα περίχωρα, αγγίζει τα δέκα εκατομμύρια. Τα τελευταία χρόνια δε, αναπτύσσεται ραγδαία, συγκεντρώνοντας ολοένα και περισσότερους κατοίκους. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, η ανάγκη για ένα σύγχρονο, αξιόπιστο σύστημα μέσων μαζικής μεταφοράς ήταν επιτακτική. Η λύση του μετρό, λόγω της γεωγραφικής ιδιομορφίας της πόλης και κυρίως λόγω υπερβολικού κόστους, μετά από μελέτες χρόνων, απορρίφθηκε και τελικά οι συγκοινωνιολόγοι κατέληξαν στο TransMilenio. Το TransMilenio είναι ένας ξεχωριστός, θαυμαστός θα έλεγα, τρόπος μετακίνησης στην πόλη. Πρόκειται για ένα ασφαλέστατο τεράστιο σύστημα ειδικά διαμορφωμένων λεωφορειοδιαδρόμων, που μέσα σε αυτούς κινούνται με μεγάλη ταχύτητα αρθρωτά λεωφορεία. Ουσιαστικά είναι μια ανεπτυγμένη μορφή των δικών μας λεωφορειοδιαδρόμων, με την διαφορά ότι τα δρομολόγια είναι τακτικότατα, οι λεωφορειοδιάδρομοι είναι κατασκευασμένοι έτσι ώστε να είναι προσβάσιμοι μόνο από τα λεωφορεία, ενώ οι στάσεις θυμίζουν στάσεις τρένου με ειδικές αποβάθρες. Αυτό το πρωτοποριακό σύστημα μεταφοράς εγκαινιάστηκε το 2000 και μετά από δέκα και πλέον χρόνια λειτουργίας κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένο. Την στιγμή λοιπόν που είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε στην πράξη το TransMilenio ποιος ασχολείται με ταξί και αηδίες?
Παρόμοιο σύστημα εφαρμόζεται και στη Jakarta της Ινδονησίας, των 28 εκ. κατοίκων, επίσης με πολύ μεγάλη επιτυχία. TransJakarta - Wikipedia, the free encyclopedia .
 

YBONNH

Member
Μηνύματα
234
Likes
115
Ταξίδι-Όνειρο
γυρος του κοσμου
Όπως ίσως γνωρίζετε η Bogota βρίσκεται σκαρφαλωμένη στα 2600 μέτρα και αυτό σαν συνέπεια έχει το άστατο του καιρού, με λίγα λόγια εκτός από το πολύ κρύο, βρέχει του κερατά.
Ειχα συναντησει καποτε εναν Κολομβιανο, ο οποιος μας εξηγουσε ποσο ειχε ευχαριστηθει τη βροχη στην Αγγλια...του θυμιζε την πατριδα του, την Μπογκοτα .
Απ' την αλλη, ας φτασω Μπογκοτα εγω,κι ας βρεχει τρεις μερες:)
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.736
Μηνύματα
910.375
Μέλη
39.471
Νεότερο μέλος
syphonen

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom