Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.938
- Likes
- 3.932
Το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης είναι τεράστιο μεν αλλά χαοτικό, μίζερο και αδιάφορο δε. Χαοτικό διότι αποτελείται από τρία terminals και έξη υποτέρμιναλς , τα οποία διαψεύδουν με πάταγο την παροιμιώδη Γερμανική οργανωτικότητα, μια που συνδέονται μεταξύ τους με ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες , δαιμονικά ασανσέρ, και δαιδαλώδης διαδρόμους με ελλιπέστατη σήμανση, αδιάφορο, γιατί δικαιώνει πλήρως τον αστικό μύθο που υποστηρίζει ότι οι Γερμανοί είναι τσακωμένοι με την καλαισθησία και το καλό γούστο και τέλος μίζερο, διότι τα ελάχιστα καταστήματα που το κοσμούν είναι επιπέδου τριτοκλάσατου επαρχιακού εμπορικού κέντρου. Εκεί λοιπόν που περιμένεις να συναντήσεις ένα πορθμείο ταξιδιωτικού ονείρου, συναντάς ένα δυσλειτουργικό χαώδες αρχιτεκτονικό τερατούργημα δίχως στάλα φαντασίας.
Πιστέψτε με, το αντιγερμανικό μου παραλήρημα ουδεμία σχέση έχει με την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε σαν χώρα και που εν πολλοίς υπεύθυνη είναι η Γερμανική πολιτική , αλλά σαφώς έχει να κάνει με την εικόνα που αποκομίζει ο αδαής επιβάτης περνώντας τις πύλες του τρίτου μεγαλύτερου σε κίνηση αεροδρομίου της Ευρώπης . Εν ολίγοις, το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης μπορεί να εντυπωσιάζει με το μέγεθός του, αλλά απογοητεύει παταγωδώς τους λάτρεις της Γερμανικής μεθοδικότητας με την εργονομία και την καλαισθησία του.
Το Airbus A-346 είναι για μένα αγαπημένο αεροπλάνο. Είναι συνδεδεμένο με τις περισσότερες από τις Αμερικανικές μου αποδράσεις και κάτι το μέγεθος, κάτι η εργονομία του, το κατατάσσουν στην κορυφή των αεροπορικών μου προτιμήσεων πιο πάνω από τα ομόσταβλα Α-330 και από τα 777 του Αμερικάνικου ανταγωνισμού. Το D-AIHI, γνωστό και ως « Πόλη του Μενχεντγκλάντμπαχ», που θα μας μετέφερε κυριολεκτικά και μεταφορικά στο ταξιδιωτικό μας Ελ Ντοράδο, ανέσυρε μνήμες της παιδικής μου ηλικίας, όταν η ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα κατατρόπωνε τους αντιπάλους της σε Γερμανικό πρωτάθλημα και Ευρώπη, για να φτάσει μέχρι τον τελικό του κυπέλου Πρωταθλητριών το 1977, όπου και γνώρισε την ήττα από την μισητή Λίβερπουλ. Η ομάδα γνώρισε πεδίο δόξης λαμπρό για περίπου 10 έτη αλλά μετά κατέρρευσε και έφτασε να αγωνίζεται στα τοπικά. Παρόμοια εντύπωση μου έδωσε και το ΑΙΗΙ. Επειδή έχω μπει αρκετές φορές σε 346 θα πω ότι το συγκεκριμένο σίγουρα είχε γνωρίσει και καλύτερες εποχές. Πέρασα την business, η οποία φανερά είχε υποστεί πρόσφατο λίφτινγκ και κατέληξα στα ορεινά της οικονομικής, όπου και κατσικώθηκα στην 46Α. Μοκέτες φθαρμένες, καθίσματα πιτσικαρισμένα, κατάσταση καθαριότητας παραθύρου επιπέδου συνοικιακού πορνείου. Δεν πάμε καλά σκέφτηκα, ξετυλίγοντας την σκούρα μπλε κουβέρτα και τοποθετώντας το μαξιλαράκι στην μέση μου. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά μονολόγησα, εξάλλου το IFE και το φαγητό μάλλον θα διορθώσουν αυτές τις ανορθογραφίες σκέφτηκα, προσπαθώντας να βολευτώ στην θέση μου η οποία κατά μυστήριο τρόπο ολίσθαινε προς τα πίσω παγιδεύοντας τον δύσμοιρο συνεπιβάτη μου που κάθονταν ακριβώς πίσω μου. Πράγματι, αισθάνθηκα το βαρύ χέρι μιας πληθωρικής παρουσίας να μου ζητάει ευγενικά, σε σπαστά αγγλικά, να διορθώσω την ανάκληση. Εξήγησα στην εντυπωσιακή τραβεστί που είχα παγιδέψει πίσω μου ότι αυτό ήταν αδύνατον, πράγμα που επιβεβαίωσε με ένα επαγγελματικό χαμόγελο η Γερμανίδα Μεζιτοπούλα, που θα έκανε το παν είναι η αλήθεια, για να περάσουν ευχάριστα οι επόμενες 11 ώρες του ταξιδιού μας. Η Κολομβιάνα τραβεστί που γύριζε για διακοπές στην πατρίδα της, μετά από ένα χρόνο σκληρής δουλειάς στη Γερμανία όπως μου τόνισε, ( δεν τόλμησα να την ρωτήσω το είδος της εργασίας της) έδειξε ιδιαίτερη κατανόηση και συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα, καθώς ήταν αδύνατον να αλλάξει θέση μια που το αεροπλάνο μας ήταν ασφυκτικά γεμάτο.
Μέχρι πρόσφατα η LH ήταν χρυσή μετριότητα, τώρα είναι απλά μετριότητα. Διατηρώντας ψήγματα από την παλιά καλή της φήμη όπως την παροιμιώδη ακρίβειά των δρομολογίων της, πασχίζει να σώσει τα προσχήματα αλλά αργά και σταθερά αυτοκαταστρέφεται. Γιατί αυτοκαταστροφή και μόνο χαρακτηρίζεται π.χ η τριτοκοσμική εικόνα που παρουσιάζει το IFE της, με καμιά δεκαπενταριά ταινίες όλες κι όλες, όταν έχει να συναγωνιστεί τα εντυπωσιακά IFE του σκληρού ανταγωνισμού. Για το φαγητό ας προτιμήσουμε την σιωπή. Η σύγκριση και μόνο για το τι σερβίρει τώρα και τι μόλις πριν πέντε χρόνια η εταιρία αποτελεί ύβρη. Η θλιβερή επιλογή μας ήταν πάστα ή κοτόπουλο. Αν διάλεγες πάστα βρισκόσουν μπροστά σε ένα βδεληρό μίγμα λασπωμένων μακαρονιών με έναν ντοματένιο πολτό που πολύ θα ήθελε να λεγόταν σάλτσα. Αν πάλι διάλεγες κοτόπουλο είχες να αντιμετωπίσεις ένα μεταλλαγμένο κομμάτι αμφιβίου που καλύπτονταν από μια αηδιαστική σάλτσα κρέμας. H δείγμα σαλάτα που τα συνόδευε αποτελούνταν από δύο ντοματίνια, καμιά δεκαριά κλωνάρια πρασινάδας και αμφιβόλου ποιότητος ντρέσινγκ. Το γλυκό ήταν ένα φρεσκοξεκατεψηγμένο κομμάτι από σοκολάτα. Από υγρά καύσιμα ευτυχώς υπήρχε ποικιλία και μάλιστα δωρεάν, αλλά τι να το κάνεις? Η αλήθεια είναι ότι τσούρνεψα δυό τρία σακουλάκια πρέτσελ, συνοδεύοντας ένα ουισκάκι μπας και με πάρει ο ύπνος. Εις μάτην, όταν φεύγεις προς δυσμάς το φως το αληθινό σε καταδιώκει και όσο κουρασμένος και να είσαι δεν μπορείς εύκολα να κοιμηθείς. Προσπάθησα να ασχοληθώ με το ΙFE αλλά όπως προανέφερα, χαμένος χρόνος. Τα παράτησα και καταβρόχθησα το μοναδικό έδεσμα που θύμιζε τις πάλαι ποτέ ένδοξες εποχές. Μια μικρή σοκολάτα toblerone. Oι χλίδες των παλαιών χρόνων, τότε που baileys συνόδευαν την εξαιρετική αυτή σοκολάτα και υπέροχα σαντουιτσάκια κατέκλυζαν τα πίσω galley προς τέρψη των επιβατών, δυστυχώς είναι πια παρελθόν. Τι μένει λοιπόν να θυμίζει την άλλοτε κραταιά Lufthansa, εκτός από την ευλαβική τήρηση των δρομολογίων και την αδιαμφισβήτητη ασφάλεια των πτήσεων? Μα φυσικά η πραγματικά επαγγελματική εικόνα και συμπεριφορά των πληρωμάτων που πασχίζει να καλύψει τα όποια κενά αλλά εις μάτην. Τέλος πάντων, ας τελειώνω με την γκρίνια και ας επικεντρωθώ επιτέλους στο καθαρά τουριστικό μέρος του ταξιδιού μου.
Το αγαπημένο 346, πέντε λεπτά νωρίτερα από το κανονικό, τροχοδρομούσε στην σκοτεινή πίστα του El Dorado International της Bogota. Είχε νυχτώσει και ψιλόβρεχε. Το αεροδρόμιο, χαρακτηριστικό δείγμα Λατινοαμερικάνικου αρχιτεκτονικού πασαλήματος άνοιγε τις πύλες του να μας υποδεχθεί. Η Κολομβία μας περίμενε.
Πιστέψτε με, το αντιγερμανικό μου παραλήρημα ουδεμία σχέση έχει με την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε σαν χώρα και που εν πολλοίς υπεύθυνη είναι η Γερμανική πολιτική , αλλά σαφώς έχει να κάνει με την εικόνα που αποκομίζει ο αδαής επιβάτης περνώντας τις πύλες του τρίτου μεγαλύτερου σε κίνηση αεροδρομίου της Ευρώπης . Εν ολίγοις, το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης μπορεί να εντυπωσιάζει με το μέγεθός του, αλλά απογοητεύει παταγωδώς τους λάτρεις της Γερμανικής μεθοδικότητας με την εργονομία και την καλαισθησία του.
Το Airbus A-346 είναι για μένα αγαπημένο αεροπλάνο. Είναι συνδεδεμένο με τις περισσότερες από τις Αμερικανικές μου αποδράσεις και κάτι το μέγεθος, κάτι η εργονομία του, το κατατάσσουν στην κορυφή των αεροπορικών μου προτιμήσεων πιο πάνω από τα ομόσταβλα Α-330 και από τα 777 του Αμερικάνικου ανταγωνισμού. Το D-AIHI, γνωστό και ως « Πόλη του Μενχεντγκλάντμπαχ», που θα μας μετέφερε κυριολεκτικά και μεταφορικά στο ταξιδιωτικό μας Ελ Ντοράδο, ανέσυρε μνήμες της παιδικής μου ηλικίας, όταν η ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα κατατρόπωνε τους αντιπάλους της σε Γερμανικό πρωτάθλημα και Ευρώπη, για να φτάσει μέχρι τον τελικό του κυπέλου Πρωταθλητριών το 1977, όπου και γνώρισε την ήττα από την μισητή Λίβερπουλ. Η ομάδα γνώρισε πεδίο δόξης λαμπρό για περίπου 10 έτη αλλά μετά κατέρρευσε και έφτασε να αγωνίζεται στα τοπικά. Παρόμοια εντύπωση μου έδωσε και το ΑΙΗΙ. Επειδή έχω μπει αρκετές φορές σε 346 θα πω ότι το συγκεκριμένο σίγουρα είχε γνωρίσει και καλύτερες εποχές. Πέρασα την business, η οποία φανερά είχε υποστεί πρόσφατο λίφτινγκ και κατέληξα στα ορεινά της οικονομικής, όπου και κατσικώθηκα στην 46Α. Μοκέτες φθαρμένες, καθίσματα πιτσικαρισμένα, κατάσταση καθαριότητας παραθύρου επιπέδου συνοικιακού πορνείου. Δεν πάμε καλά σκέφτηκα, ξετυλίγοντας την σκούρα μπλε κουβέρτα και τοποθετώντας το μαξιλαράκι στην μέση μου. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά μονολόγησα, εξάλλου το IFE και το φαγητό μάλλον θα διορθώσουν αυτές τις ανορθογραφίες σκέφτηκα, προσπαθώντας να βολευτώ στην θέση μου η οποία κατά μυστήριο τρόπο ολίσθαινε προς τα πίσω παγιδεύοντας τον δύσμοιρο συνεπιβάτη μου που κάθονταν ακριβώς πίσω μου. Πράγματι, αισθάνθηκα το βαρύ χέρι μιας πληθωρικής παρουσίας να μου ζητάει ευγενικά, σε σπαστά αγγλικά, να διορθώσω την ανάκληση. Εξήγησα στην εντυπωσιακή τραβεστί που είχα παγιδέψει πίσω μου ότι αυτό ήταν αδύνατον, πράγμα που επιβεβαίωσε με ένα επαγγελματικό χαμόγελο η Γερμανίδα Μεζιτοπούλα, που θα έκανε το παν είναι η αλήθεια, για να περάσουν ευχάριστα οι επόμενες 11 ώρες του ταξιδιού μας. Η Κολομβιάνα τραβεστί που γύριζε για διακοπές στην πατρίδα της, μετά από ένα χρόνο σκληρής δουλειάς στη Γερμανία όπως μου τόνισε, ( δεν τόλμησα να την ρωτήσω το είδος της εργασίας της) έδειξε ιδιαίτερη κατανόηση και συμβιβάστηκε με την πραγματικότητα, καθώς ήταν αδύνατον να αλλάξει θέση μια που το αεροπλάνο μας ήταν ασφυκτικά γεμάτο.
Μέχρι πρόσφατα η LH ήταν χρυσή μετριότητα, τώρα είναι απλά μετριότητα. Διατηρώντας ψήγματα από την παλιά καλή της φήμη όπως την παροιμιώδη ακρίβειά των δρομολογίων της, πασχίζει να σώσει τα προσχήματα αλλά αργά και σταθερά αυτοκαταστρέφεται. Γιατί αυτοκαταστροφή και μόνο χαρακτηρίζεται π.χ η τριτοκοσμική εικόνα που παρουσιάζει το IFE της, με καμιά δεκαπενταριά ταινίες όλες κι όλες, όταν έχει να συναγωνιστεί τα εντυπωσιακά IFE του σκληρού ανταγωνισμού. Για το φαγητό ας προτιμήσουμε την σιωπή. Η σύγκριση και μόνο για το τι σερβίρει τώρα και τι μόλις πριν πέντε χρόνια η εταιρία αποτελεί ύβρη. Η θλιβερή επιλογή μας ήταν πάστα ή κοτόπουλο. Αν διάλεγες πάστα βρισκόσουν μπροστά σε ένα βδεληρό μίγμα λασπωμένων μακαρονιών με έναν ντοματένιο πολτό που πολύ θα ήθελε να λεγόταν σάλτσα. Αν πάλι διάλεγες κοτόπουλο είχες να αντιμετωπίσεις ένα μεταλλαγμένο κομμάτι αμφιβίου που καλύπτονταν από μια αηδιαστική σάλτσα κρέμας. H δείγμα σαλάτα που τα συνόδευε αποτελούνταν από δύο ντοματίνια, καμιά δεκαριά κλωνάρια πρασινάδας και αμφιβόλου ποιότητος ντρέσινγκ. Το γλυκό ήταν ένα φρεσκοξεκατεψηγμένο κομμάτι από σοκολάτα. Από υγρά καύσιμα ευτυχώς υπήρχε ποικιλία και μάλιστα δωρεάν, αλλά τι να το κάνεις? Η αλήθεια είναι ότι τσούρνεψα δυό τρία σακουλάκια πρέτσελ, συνοδεύοντας ένα ουισκάκι μπας και με πάρει ο ύπνος. Εις μάτην, όταν φεύγεις προς δυσμάς το φως το αληθινό σε καταδιώκει και όσο κουρασμένος και να είσαι δεν μπορείς εύκολα να κοιμηθείς. Προσπάθησα να ασχοληθώ με το ΙFE αλλά όπως προανέφερα, χαμένος χρόνος. Τα παράτησα και καταβρόχθησα το μοναδικό έδεσμα που θύμιζε τις πάλαι ποτέ ένδοξες εποχές. Μια μικρή σοκολάτα toblerone. Oι χλίδες των παλαιών χρόνων, τότε που baileys συνόδευαν την εξαιρετική αυτή σοκολάτα και υπέροχα σαντουιτσάκια κατέκλυζαν τα πίσω galley προς τέρψη των επιβατών, δυστυχώς είναι πια παρελθόν. Τι μένει λοιπόν να θυμίζει την άλλοτε κραταιά Lufthansa, εκτός από την ευλαβική τήρηση των δρομολογίων και την αδιαμφισβήτητη ασφάλεια των πτήσεων? Μα φυσικά η πραγματικά επαγγελματική εικόνα και συμπεριφορά των πληρωμάτων που πασχίζει να καλύψει τα όποια κενά αλλά εις μάτην. Τέλος πάντων, ας τελειώνω με την γκρίνια και ας επικεντρωθώ επιτέλους στο καθαρά τουριστικό μέρος του ταξιδιού μου.
Το αγαπημένο 346, πέντε λεπτά νωρίτερα από το κανονικό, τροχοδρομούσε στην σκοτεινή πίστα του El Dorado International της Bogota. Είχε νυχτώσει και ψιλόβρεχε. Το αεροδρόμιο, χαρακτηριστικό δείγμα Λατινοαμερικάνικου αρχιτεκτονικού πασαλήματος άνοιγε τις πύλες του να μας υποδεχθεί. Η Κολομβία μας περίμενε.
