Περιεχόμενα
Μετά από μια πολύωρη και κουραστική αλλά ευχάριστη πτήση με Singapore Airlines (όλα τα λεφτά το inflight entertainment), τρίωρη στάση στην Σιγκαπούρη και άλλες 2 ώρες πτήση, φτάσαμε επιτέλους κατά τις 9:00 στην Σαιγκόν. Όπως είχα προαναφέρει στο live, είχαμε μια τεράστια ταλαιπωρία να εκδώσουμε την visa, γιατί είχαν έρθει και group με ρώσους, που εξυπηρετήθηκαν πρώτοι και η πλήρης αδιαφορία προς το προσωπό μου του υπαλλήλου.
Α, η visa κοστίζει 25 USD. Αργήσαμε τόσο πολύ, που όταν πήγαμε να πάρουμε τις βαλίτσες είχαν ήδη έρθει άλλες πτήσεις και δεν ξέραμε σε ποιόν ιμάντα είναι. Τελικά, τις βρήκαμε παρατημένες κάπου παραδίπλα. Περιττό να πώ ότι μου πήγε το σ..... στην κάλτσα. Με τα πολλά πολλά, και αφού βρήκαμε την καημένη την κοπελίτσα που μας περίμενε 2 ώρες για να μας πάει στο ξενοδοχείο, μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το Duxton hotel (4*), όπου μας πήρε κάνα 45λεπτο. Αρκετή ζέστη και υγρασία, αλλά όχι τόσο πολύ όσο περίμενα. Πρώτη επαφή με την πόλη και κυρίως με τα εκατομμύρια μηχανάκια που κυκλοφορούσαν. 'Οπως φαντάζεστε, επικρατούσε χάος στο δρόμο. Ισχύει το ''όποιος προλάβει πέρασε". Οσοι έχουν πάει Κάιρο, θα καταλάβουν.
Ωραίο ξενοδοχείο, αν και αρκετά business, σε κεντρικότατο σημείο, με ωραία θέα και ωραίο πρωινό. Μεγάλο δωμάτιο και ωραίο μπάνιο.
Είχαμε σκοπό να κοιμηθούμε και να βγούμε μετά να κανονίσουμε τις εκδρομές αλλά επειδή είχε περάσει η ώρα, φύγαμε κατευθείαν να βρούμε ενα πρακτορείο, που είχα διαβάσει στον οδηγό (TNK TRAVEL- καλό και φθηνό). Φυσικά σε κάποιο σημείο χαθήκαμε, γιατί ο χάρτης του οδηγού (LP) ήταν για τα μπάζα. Είχε όμως αρκετή πλάκα, γιατί αναγκαστήκαμε να ρωτάμε τους ντόπιους για τον δρόμο πού θέλαμε, με δική μας προφορά και καμία σχέση με το σωστό. Ομορφη πόλη με αρκετές πλατείες, μεγάλους δρόμους και όχι πολλούς ουρανοξύστες (όπως η Μπανγκόκ). Φυσικά, είχε και τα γνωστά σοκάκια, όπου η καθαριότητα δεν είναι το πρώτο θέμα. Ωστόσο, ήταν γραφικά με αρκετά ωραία κτίρια, τους ντόπιους να κυκλοφορούν με τα γνωστά καπέλα και ποδήλατα, ντυμένοι παραδοσιακά και, φυσικά, αμέτρητα μηχανάκια. Αλλά, όπως μας είπε ένας ξεναγός, "no motorbike, no girlfriend"!!! Πιο πολύ εντύπωση μου έκαναν τα κτίρια τους, που ήταν όλα στο ίδιο μέγεθος (φανταστείτε σαν πρόσοψη ένα μικρό δωμάτιο, και το υπόλοιπο κτίριο εκτεινόταν προς τα πίσω, σαν κουτί παπουτσιών) με δύο ή τρείς ορόφους.
Τελικά, βρήκαμε το πρακτορείο και κανονίσαμε την εκδρομή, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε. Το βράδυ κύλισε ήσυχα με βόλτα στα κοντινά σοκάκια, βιετναμέζικο φαγητό (όπως και όλες τις υπόλοιπες μέρες γιατί θα ήταν χαζό να ψάξουμε να βρούμε δυτικό φαγητό).
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για το Cao Dai Temple και τα Cu Chi Tunnels (πάμφθηνα: 7 USD η εκδρομή και 5 USD η είσοδος στα τελευταία). Πρέπει να αναφερθεί, ότι όλα στα λένε σε USD αλλά είναι προτιμότερο να πληρώνεις στο δικό τους νόμισμα (dong) γιατί είναι καλύτερο σε παζάρια (1 EURO:25.000 VDN, 1 USD:16.000 VDN). Ξεναγός μας, ο slim Jim, ένας εξηντάχρονος ντόπιος, πρώην δάσκαλος αγγλικών και νύν ξεναγός με απίστευτες γνώσεις και φοβερή εκφραστικότητα στις κινήσεις του. Επίσης, με θερμή συμπάθεια υπέρ των αμερικάνων, την οποία φρόντιζε να μας την υπενθυμίζει συνεχώς, ακόμη και στα cu chi, όπου είχε στρατό. Αφού δεν τον έχουν βουτήξει ως τώρα, τυχερός είναι.
Πρώτη στάση, μετά από πολλούς ορυζώνες και νεροβούβαλους να μασουλάνε χορτάρια, ατελείωτο πράσινο, φοίνικες και τροπικά δάση, στον ναό, όπου ήταν ενα μείγμα όλων των χρωμάτων. Η συγκεκριμένη θρησκεία συνδιάζει τον βουδισμό, καθολικισμό, ινδουισμό και μια άλλη που δεν θυμάμαι, κοινώς τους βολεύει όλους!!!Πολύ όμορφος, με το μάτι της θρησκείας να υπάρχει παντού, ατελειωτοι κήποι εδώ και εκεί και μικρότεροι ναοί διάσπαρτοι στο κυρίως δρόμο της περιφραγμένης έκτασης. Χάρμα οφθαλμών!!Είδαμε και την προσευχή των ιερέων, η οποία ήταν άκρως εντυπωσιακή με συνδιασμό χρωμάτων, καπέλων, χορωδίας και πολλών τουριστών.
Επόμενη στάση, τα εκπληκτικά (!!!!!) cu chi tunnels, μέσα στην ζούγκλα. Επιασε και βροχή, και είμασταν σαν το Ράμπο στην ταινία. Μας έδειξε όλες τις παγίδες που είχαν για τους Αμερικάνους και μετά μπήκαμε στο τούνελ, μήκους 30 μέτρων (μπορούσες και 100 αλλά άστο καλύτερα). Το είχαν μεγαλώσει για τους τουρίστες, αλλά και πάλι ήταν στενό, πήγαινες σαν πάπια. Δεν έχει φωτισμό μέσα και κάποια στιγμή, τα είδα όλα γιατί δεν έβλεπα που πήγαινα, είχε δεξιά και αριστερά κάποια ανοίγματα και νόμιζα ότι θα αφήσω εκεί τα κόκαλα μου (κλειστοφοβικοί μην πάτε!!). Φοβερή εμπειρία!!! Είχε, επίσης, ένα μέρος όπου μπορούσες να πυροβολήσεις με διάφορα όπλα (φυσικά, και το έκανα!!!).
Μετά, από όλα αυτά, γυρίσαμε το απογευματάκι στην πόλη, όπου επιδοθήκαμε πάλι στη χαρά του βιετναμέζικου φαγητού (ο σύνηθης λογαριασμός 20 ευρώ περίπου για 2 άτομα) και για ποτό στο roof top bar του παμπάλαιου ξενοδοχείου REX, με ένα συκρότημα να τραγουδάει Μπί τζίς και τους δυτικούς να συνοδεύουν μικρούλες (ωστόσο, καμία σχέση με Ταυλάνδη)...
Α, η visa κοστίζει 25 USD. Αργήσαμε τόσο πολύ, που όταν πήγαμε να πάρουμε τις βαλίτσες είχαν ήδη έρθει άλλες πτήσεις και δεν ξέραμε σε ποιόν ιμάντα είναι. Τελικά, τις βρήκαμε παρατημένες κάπου παραδίπλα. Περιττό να πώ ότι μου πήγε το σ..... στην κάλτσα. Με τα πολλά πολλά, και αφού βρήκαμε την καημένη την κοπελίτσα που μας περίμενε 2 ώρες για να μας πάει στο ξενοδοχείο, μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για το Duxton hotel (4*), όπου μας πήρε κάνα 45λεπτο. Αρκετή ζέστη και υγρασία, αλλά όχι τόσο πολύ όσο περίμενα. Πρώτη επαφή με την πόλη και κυρίως με τα εκατομμύρια μηχανάκια που κυκλοφορούσαν. 'Οπως φαντάζεστε, επικρατούσε χάος στο δρόμο. Ισχύει το ''όποιος προλάβει πέρασε". Οσοι έχουν πάει Κάιρο, θα καταλάβουν.
Ωραίο ξενοδοχείο, αν και αρκετά business, σε κεντρικότατο σημείο, με ωραία θέα και ωραίο πρωινό. Μεγάλο δωμάτιο και ωραίο μπάνιο.
Είχαμε σκοπό να κοιμηθούμε και να βγούμε μετά να κανονίσουμε τις εκδρομές αλλά επειδή είχε περάσει η ώρα, φύγαμε κατευθείαν να βρούμε ενα πρακτορείο, που είχα διαβάσει στον οδηγό (TNK TRAVEL- καλό και φθηνό). Φυσικά σε κάποιο σημείο χαθήκαμε, γιατί ο χάρτης του οδηγού (LP) ήταν για τα μπάζα. Είχε όμως αρκετή πλάκα, γιατί αναγκαστήκαμε να ρωτάμε τους ντόπιους για τον δρόμο πού θέλαμε, με δική μας προφορά και καμία σχέση με το σωστό. Ομορφη πόλη με αρκετές πλατείες, μεγάλους δρόμους και όχι πολλούς ουρανοξύστες (όπως η Μπανγκόκ). Φυσικά, είχε και τα γνωστά σοκάκια, όπου η καθαριότητα δεν είναι το πρώτο θέμα. Ωστόσο, ήταν γραφικά με αρκετά ωραία κτίρια, τους ντόπιους να κυκλοφορούν με τα γνωστά καπέλα και ποδήλατα, ντυμένοι παραδοσιακά και, φυσικά, αμέτρητα μηχανάκια. Αλλά, όπως μας είπε ένας ξεναγός, "no motorbike, no girlfriend"!!! Πιο πολύ εντύπωση μου έκαναν τα κτίρια τους, που ήταν όλα στο ίδιο μέγεθος (φανταστείτε σαν πρόσοψη ένα μικρό δωμάτιο, και το υπόλοιπο κτίριο εκτεινόταν προς τα πίσω, σαν κουτί παπουτσιών) με δύο ή τρείς ορόφους.
Τελικά, βρήκαμε το πρακτορείο και κανονίσαμε την εκδρομή, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε. Το βράδυ κύλισε ήσυχα με βόλτα στα κοντινά σοκάκια, βιετναμέζικο φαγητό (όπως και όλες τις υπόλοιπες μέρες γιατί θα ήταν χαζό να ψάξουμε να βρούμε δυτικό φαγητό).
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για το Cao Dai Temple και τα Cu Chi Tunnels (πάμφθηνα: 7 USD η εκδρομή και 5 USD η είσοδος στα τελευταία). Πρέπει να αναφερθεί, ότι όλα στα λένε σε USD αλλά είναι προτιμότερο να πληρώνεις στο δικό τους νόμισμα (dong) γιατί είναι καλύτερο σε παζάρια (1 EURO:25.000 VDN, 1 USD:16.000 VDN). Ξεναγός μας, ο slim Jim, ένας εξηντάχρονος ντόπιος, πρώην δάσκαλος αγγλικών και νύν ξεναγός με απίστευτες γνώσεις και φοβερή εκφραστικότητα στις κινήσεις του. Επίσης, με θερμή συμπάθεια υπέρ των αμερικάνων, την οποία φρόντιζε να μας την υπενθυμίζει συνεχώς, ακόμη και στα cu chi, όπου είχε στρατό. Αφού δεν τον έχουν βουτήξει ως τώρα, τυχερός είναι.
Πρώτη στάση, μετά από πολλούς ορυζώνες και νεροβούβαλους να μασουλάνε χορτάρια, ατελείωτο πράσινο, φοίνικες και τροπικά δάση, στον ναό, όπου ήταν ενα μείγμα όλων των χρωμάτων. Η συγκεκριμένη θρησκεία συνδιάζει τον βουδισμό, καθολικισμό, ινδουισμό και μια άλλη που δεν θυμάμαι, κοινώς τους βολεύει όλους!!!Πολύ όμορφος, με το μάτι της θρησκείας να υπάρχει παντού, ατελειωτοι κήποι εδώ και εκεί και μικρότεροι ναοί διάσπαρτοι στο κυρίως δρόμο της περιφραγμένης έκτασης. Χάρμα οφθαλμών!!Είδαμε και την προσευχή των ιερέων, η οποία ήταν άκρως εντυπωσιακή με συνδιασμό χρωμάτων, καπέλων, χορωδίας και πολλών τουριστών.
Επόμενη στάση, τα εκπληκτικά (!!!!!) cu chi tunnels, μέσα στην ζούγκλα. Επιασε και βροχή, και είμασταν σαν το Ράμπο στην ταινία. Μας έδειξε όλες τις παγίδες που είχαν για τους Αμερικάνους και μετά μπήκαμε στο τούνελ, μήκους 30 μέτρων (μπορούσες και 100 αλλά άστο καλύτερα). Το είχαν μεγαλώσει για τους τουρίστες, αλλά και πάλι ήταν στενό, πήγαινες σαν πάπια. Δεν έχει φωτισμό μέσα και κάποια στιγμή, τα είδα όλα γιατί δεν έβλεπα που πήγαινα, είχε δεξιά και αριστερά κάποια ανοίγματα και νόμιζα ότι θα αφήσω εκεί τα κόκαλα μου (κλειστοφοβικοί μην πάτε!!). Φοβερή εμπειρία!!! Είχε, επίσης, ένα μέρος όπου μπορούσες να πυροβολήσεις με διάφορα όπλα (φυσικά, και το έκανα!!!).
Μετά, από όλα αυτά, γυρίσαμε το απογευματάκι στην πόλη, όπου επιδοθήκαμε πάλι στη χαρά του βιετναμέζικου φαγητού (ο σύνηθης λογαριασμός 20 ευρώ περίπου για 2 άτομα) και για ποτό στο roof top bar του παμπάλαιου ξενοδοχείου REX, με ένα συκρότημα να τραγουδάει Μπί τζίς και τους δυτικούς να συνοδεύουν μικρούλες (ωστόσο, καμία σχέση με Ταυλάνδη)...
