Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[travelina]

Να και μια "επίσημη" άποψη με τις όμορφες, παχουλές, ευτυχισμένες αζοριανές αγελαδίτσες (για τους αστούς της παρέας)...


ΥΓ. Όχι vario, σε καρτ ποστάλ είχαν μόνο αγελάδες, φάλαινες και ορτανσίες, δεν είχαν νεαρούς... είπαμε... είναι συντηρητικοί...

 

[ioanna karagianni]

Είδατε; τι σας έλεγα; μετά το πέρασμα της Τραβελίνας και της Υβόνης από τις Αζόρες, αποφάσισαν να κάνουν τις αγελάδες ακόμα και κάρτα.

Υ.Γ. Vario μην την ακούς δεν είναι συντηρητικοί, κοντούλικοι και μαυριδεροί είναι. Πιο καλά δηλαδή να έχεις την φάλαινα και την αγελάδα σε κάρτα, παρά τους νέους της περιοχής.

Πηγή μου σου έχω φυλάξει μια χοντρή ζουμερή και αρωματική ροδέλα ανανά.

 

[ioanna karagianni]

Αν θυμάμαι καλά μας έχω αφήσει έξω από το εργοστάσιο του τσαγιού, να περιδιαβαίνουμε στις τεϊοφυτείες. Επίσης θυμάμαι πως σας έχω υποσχεθεί έναν ανανά. Πολύ κατάλληλο δώρο, στο νησί αφθονούν: τα αμπέλια, τα λουλούδια, οι αγελάδες και οι ανανάδες. Ελπίζω μάλιστα, να θυμάστε πως η μέρα εκείνη ήταν βροχερή, εμείς βέβαια σταθήκαμε τυχερές, γιατί ήταν η μέρα που είχαμε αυτοκίνητο.

Ακολουθώντας μια καταπράσινη διαδρομή, γεμάτη αγελάδες και φράκτες από ορτανσίες, χωθήκαμε στο εσωτερικό του νησιού. Στην καρδιά του Sao Miguel, υπάρχει μια από τις πιο διάσημες λίμνες της περιοχής, η Lagoa do Fogo. Ουσιαστικά είναι ο κρατήρας που δημιουργήθηκε από μια έκρηξη του ηφαιστείου. Αργότερα γέμισε με νερό και έτσι έγινε η «λίμνη της φωτιάς».

Η περιοχή είχε όλα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν μια ειδυλλιακή τοποθεσία. Η λίμνη ήταν τεράστια με καθαρότατα νερά. Η όχθη της καλυπτόταν από άσπρη λεπτή άμμο και πολλά μα πάρα πολλά λουλούδια και φυτά.

Η πρώτη μας επιθυμία ήταν να κάνουμε περπατώντας τον γύρω της λίμνης. Αλλά, όπως ήδη σας είπα, μας προέκυψε τεράστια. Έτσι διασχίσαμε την μισή με το αυτοκίνητο. Τα κορίτσια έψαχναν να βρουν μια πινακίδα που να μας οδηγεί στο δημοτικό πάρκινγκ της περιοχής. Όμως εγώ είδα μια άλλη πινακίδα και εκστασιάστηκα. Στην αρχή ενός μονοπατιού ήταν γραμμένο σε ξύλινη πινακίδα με όμορφα λιγουρευτά γράμματα: merenda. Ονειρευόμουν ένα ξύλινο κιόσκι με μια όμορφη κυρία να μοιράζει μπολάκια με σοκολατένια κρέμα. Όταν λοιπόν αφήσαμε το αυτοκίνητο, έτρεξα αμέσως στο μονοπάτι με τις γλυκές υποσχέσεις. Περπατήσαμε για λίγη ώρα πάνω στο γρασίδι με την λίμνη μπροστά μας και έναν υπέροχο Αβαείο στην άλλη άκρη της. Στο δρόμο μας υπήρχαν βέλη που μας έδειχναν τον δρόμο της μερέντας. Όσο προχωρούσαμε, η προσδοκία της σοκολάτας είχε μεγαλώσει μέσα μου και το στομάχι μου είχε αρχίσει τις προεργασίες για να δεχτεί την απόλαυση. Τελικά το μονοπάτι μας οδηγούσε σε όμορφη ανοιχτή έκταση με ένα μικρό εκκλησάκι και ξύλινα τραπέζια, καθίσματα, και χτιστές ψησταριές. Οικογένειες με ή χωρίς παιδιά, έπαιζαν, έτρωγαν, έψηναν στον χλόη. «Μερέντα στα Πορτογαλικά σημαίνει μεσημεριανό», μου είπε η Υβόννη. Προσπάθησα να αγνοήσω το χαμόγελο που τρεμόπαιζε στην άκρη του χείλους της και να μην δείξω την απογοήτευση μου.

Τώρα που η λαιμαργία έσβηνε, έστρεψα την προσοχή μου στο πραγματικό ενδιαφέρον της περιοχής. Στο Αβαείο. Ήταν υπέροχο. Δείτε τι όμορφα που φαίνεται από μακριά. Έτσι όπως ξεχωρίζει ανάμεσα στα δέντρα και τα λουλούδια.

Δείτε πως είναι και από κοντά. Τα όμορφα παράθυρα του, το χρώμα του, το σχήμα του, δένει τόσο με το τοπίο.

Περιγράφοντας τις Αζόρες, γίνομαι κουραστική γράφοντας και ξαναγράφοντας, για πρασινάδα, λουλούδια και δέντρα. Όμως αυτό ήταν που μου έμεινε από τις βόλτες μας. Η ήρεμη φύση, και οι λίμνες. Αν την ιστορία την έγραφαν οι άλλες δύο, θα σας έλεγαν συνεχώς για αγελάδες. Υπάρχουν πολλές χώρες της Ευρώπης που μπορούν να υπερηφανευτούν για την φύση τους. Όμως σε αυτό το νησάκι στην μέση του Ωκεανού, με την συμπυκνωμένη, ανεπιτήδευτη ομορφιά, η φύση έχει άλλη χάρη.

Λίγο πιο κάτω από το Αβαείο, βρήκαμε το σπίτι των ονείρων μας. Ήταν ένα διώροφο μακρόστενο κτίριο, στην όχθη της λίμνης. Όλα του τα παράθυρα είχαν θέα στο υπέροχη κήπο του και στην λίμνη.

Ξεχάσαμε τους καλούς μας τρόπους και τρυπώσαμε στον κήπο. Υπήρχαν καλοφροντισμένα παρτέρια και ένα παγκάκι. Θα είναι τόσο ωραία να μένουμε σε αυτό το σπίτι. Να ξυπνάμε και να πίνουμε καφέ, με μερέντα, κοιτάζοντας την λίμνη. Και στις λιακάδες να καθόμαστε στο παγκάκι και να διαβάζουμε, έχοντας στα πόδια μας τα πράσινα νερά.

Το ερωτευτήκαμε ακόμα περισσότερο όταν ανακαλύψαμε ότι στην πίσω μεριά του σπιτιού υπήρχε ένα δασάκι. Όση ώρα περιπλανιόμασταν ανάμεσα στα δέντρα, η βροχή δυνάμωνε όλα και περισσότερο. Έτσι με βαριά καρδιά, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στον επόμενο σταθμό μας. Ξεκολλήσαμε την Υβόννη μας από ένα δέντρο που αγκάλιαζε, παρηγόρησαν ακόμα μια φορά εμένα που πεινούσα και θυμήθηκα την ήττα μου με την μερέντα, και διαλέξαμε για την Τραβελίνα ένα κομμάτι ορτανσίας για να το φυτέψει στον κήπο της.


Η επόμενη στάση μας ήταν στο πάρκο Τerra Nostra. Στα νιάτα του το πάρκο, ήταν το κτήμα ενός πρόξενου της Αμερικής, όπου είχε εκεί την θερινή του κατοικία. Όταν ο πρόξενος αναχώρησε (για τον ουρανό ή για την Αμερική, δεν ξέρω θα σας γελάσω) η ιδιοκτησία του άλλαξε δύο τρεις ιδιοκτήτες. Ο τωρινός το εκμεταλλεύεται ως τουριστικό αξιοθέατο, ζητώντας ένα λογικό ποσό για την είσοδο. Στο πάρκο υπάρχει μια μεγάλη συλλογή δέντρων και φυτών. Εξωτικών, ντόπιων, αρχαίων ή νεότερων. Ανάμεσα τους υπάρχουν χαριτωμένα δρομάκια, μικρές λίμνες και κανάλια.

Ο κύριος πόλος έλξης είναι μια τεράστια πισίνα που τροφοδοτείται από ιαματικές πηγές. Το κιτρινοπράσινο νερό της περιέχει μέταλλα με καταπραϋντικές και θεραπευτικές ιδιότητες.

Η βροχή είχε δυναμώσει τόσο πολύ που μετά τις πρώτες βόλτες στο πάρκο, πήγαμε στην πισίνα. Αν ήταν να βρεχόμασταν καλύτερα να φορούσαμε τα μαγιό μας. Η πρώτη επαφή με το νερό δεν ήταν εύκολη. Το χρώμα του δεν ήταν πολύ ελκυστικό. Όμως ήταν ευχάριστα ζεστό. Δύο κρούνοι έριχναν συνεχώς νερό μέσα στην πισίνα. Βρισκόμασταν τυλιγμένες στην υγρή ζέστη, μετ η βροχή να δροσίζει τα πρόσωπα μας και γύρω μας να υπάρχει όλη αυτή ή ομορφιά. Στην μια πλευρά της πισίνας, ήταν η θερινή κατοικία του πρέσβη, στην απέναντι χαμηλά φυτά και στο βάθος διακρινόταν η λίμνη, και γύρω μας πανύψηλα δέντρα.

Αυτός ο κήπος ήταν πραγματικά μια απροσδόκητη απόλαυση. Είμαι σίγουρη πως ο περίπατος στο πάρκο είναι καλύτερος με λιακάδα, όμως το μπάνιο στην πισίνα του ήταν πιο όμορφο με την βροχή. Έτσι όταν πάτε στο Sao Miguel ζητήστε από τον Θεό των ταξιδιών, ή, όσοι τον ξέρουν, από τον Αφέντη, την ημέρα που είστε στο πάρκο να έχει ήλιο όταν κάνετε τις βόλτες σας, και να ρίξει μια βροχούλα, όση ώρα πλατσουρίζετε.
Το μπάνιο μας είχε ανοίξει την όρεξη και ψάξαμε να βρούμε κάτι να τσιμπήσουμε. Κανένα όμως από τα μαγαζιά της περιοχής δεν ήταν αντάξιο των προσδοκιών μας. Σέρβιραν περισσότερο φαστ φουντ, παρά τοπικό φαγητό. Έτσι μπήκαμε σε ένα παραδοσιακό μπακάλικο, αγοράσαμε έναν ανανά και ξηρούς καρπούς και πήγαμε προς το αμάξι μας. Εκεί απολαύσαμε τον ανανά μας που ήταν γλυκός και ζουμερός. Ήταν μια από τις γαστρονομικές απολαύσεις του νησιού. Σας τον αφιερώνω ως ανταμοιβή για την υπομονή σας. Κρατήστε ένα μεγάλο κομμάτι για την Pigi, που της αρέσει.

 

[panpan]

Παντα απολαυστικη.Φανατικος αναγνωστης σου

 

[ioanna karagianni]

σε ευχαριστώ παν παν. Πάρε ένα Αζοριανό λουλουδάκι:kiss:

 

[KLEOPATRA]

Δεν ξερω τι λενε οι Αζορες απο παραλιες(ειμαι και παραλιοπληκτη remember?)...αλλα απο ενδοχωρα και φυση σκιζουν!!!!
Πολυ πρασινο..πολυ ομορφα τοπια !!!
Αυτη η μερεντα μου εκατσε βρε Ιωαννα μου και μετα με απογοητευσες.....εκλεισε και το ψιλικατζιδικο της γειτονιας ρε γμτ

 

[Eftichia]

τι υπέροχες φωτογραφίες !!!!!
οι εικόνες και η περιγραφή σου ,μου έφτιαξαν το κέφι

 

[ioanna karagianni]

Δεν ξερω τι λενε οι Αζορες απο παραλιες(ειμαι και παραλιοπληκτη remember?)...αλλα απο ενδοχωρα και φυση σκιζουν!!!!
Πολυ πρασινο..πολυ ομορφα τοπια !!!
Αυτη η μερεντα μου εκατσε βρε Ιωαννα μου και μετα με απογοητευσες.....εκλεισε και το ψιλικατζιδικο της γειτονιας ρε γμτ

Και στην φύση που σκίζει θα παραμείνουμε. Οι παραλίες τους είναι κάπως... θα τα πούμε στην συνέχεια. Εμάς πάντως δεν μας έλειψαν, ίσως να μην είμαστε τόσο παραλιοπληκτες.

Ελπίζω να βρήκες μερέντα σήμερα. Αν όχι θα σε πάω εγώ εκδρομή να κάνουμε πικ νικ σαν την Αζοριανή μερέντα.

 

[pattyyy]

Μεθυστική περιγραφή, μαγευτικές φωτογραφίες! Ευχαριστούμε Ιωάννα!!!

 

[ioanna karagianni]

και εγώ σε ευχαριστώ πάρε και εσυ ενα λουλουδάκι

 

[deka]

Και Λισαβόνα, και Αζόρες, και κοριτσοπαρέα, και σοκολάτες, και αλκοόλ να ρέει άφθονο????????... Μα γιατί με κάνετε να ζηλέυω??????

 

[ioanna karagianni]

ΑΠΟΨΕ ΚΕΡΝΑΝΕ ΟΙ ΛΙΒΣ

Στον δρόμο της επιστροφής, σταθήκαμε για λίγο στην Villa Franca. Ένα από τα παραθαλάσσια χωριά που προτιμούν οι Άγγλοι τουρίστες για διαμονή. Μικρά διώροφα σπίτια, οικογένειες με τα μικρά στους δρόμους και εμείς. Καθίσαμε σε ένα καφέ με θέα το πέλαγος. Απέναντι μας ήταν το νησί-παραλία. Είναι μια τεράστια παραλία μέσα στην θάλασσα. Ή αλλιώς μπορούμε να πούμε πως είναι ένα τζούφιο νησί γεμάτο νερό. Το αποτέλεσμα αυτού του φαινόμενου…

Οι αγαπητές συνοδοιπόρησες είχαν την ευκαιρία να το δουν και από κοντά δύο μέρες αργότερα.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας μόνο για να διαπιστώσουμε ότι ο Άγγλος γείτονας διάβαζε ακόμα στο μπαλκόνι του, και για να ετοιμαστούμε για το δείπνο μας. Υπήρχε ένα εστιατόριο στην διπλανή πόλη, την Lagoa, που μας το είχαν συστήσει για την καλή του κουζίνα.

Ντυμένες, στολισμένες, εισήλθαμε σε μια αίθουσα με τοπική διακόσμηση, έτοιμες ένα λουκούλιο γεύμα. Και πολύ καλά κάναμε. Τα πρώτα πιάτα που μας ήρθαν ήταν θαλασσινά μαλάκια μαριναρισμένα σε ελαφρώς καυτερή σάλτσα εσπεριδοειδών, και το άλλο ήταν τοπικό λουκάνικο. Αυτό το λουκάνικο ήταν σκέτη αποκάλυψη. Σκουροκόκκινο, με γλυκιά αλλά και πικάντικη γεύση. Ζητήσαμε και δεύτερη μερίδα. Τα κορίτσια για κύριο πιάτο παρήγγειλαν μοσχάρι και κόκκινο τοπικό κρασί. Λογικό, ως σωστές αστές, αφού πέρασαν την ημέρα τους φωτογραφίζοντας μοσχαράκια, αποφάσισαν να περάσουν το βράδυ τους τρώγοντας μοσχαράκια. Εγώ πάλι, ως γνήσια μονομανής και υποχόνδρια προτίμησα και πάλι μπακαλιάρο και μπύρα.

Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Τρυφερότατες μπριζόλες και ένας μπακαλιάρος καλυμμένος με κόκκινη σάλτσα τίγκα στα οστρακοειδή. Τα πράγματα άρχισαν να σκουραίνουν όταν κατάλαβα ότι το πιρούνι δεν κέντραρε πλέον τον μεζέ στο πιάτο. Κάτι ο ενθουσιασμός με τα λουκάνικα που με έκανε να κατεβάσω την πρώτη μπύρα ασκαρδαμυκτί, κάτι ο ενθουσιασμός με τον νόστιμο μπακαλιάρο, κάτι οι διαβεβαιώσεις της Τραβελίνας πως το κόκκινο κρασί πάει με την κόκκινη σάλτσα μου, κάτι που το κρασί ήταν εξαιρετικό και η Υβόννη εγκρατής γιατί θα οδηγούσε. Ε μετά το δεύτερο μπουκάλι κρασί, ήρθε ο κόσμος και θόλωσε.

Γυρσαμε αργκα το βαρδυ στο νεξοδοχειο πλυ εχαρεσμ χικ ευχαριστμενς, ηταν μμμμμια υπ χικ υπρεχη μέρα.

Καλνυχτ
Χικ.