Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[NTINA]

Μετά τους ροδομάγουλους αγρότες
ήρθαν κι οι χαρλεάδες....

 

[varioAthens]

Ρε κοπελιά, πολύ λουλουδικό και καθόλου μέθη αυτό το κομμάτι...

 

[travelina]

Μα το φαντάζεσαι να τη είχαμε σε μέθη ΚΑΙ το πρωι;

 

[deka]

Υπέροχες εικόνες!!! Άντε, ανυπομονώ για μεθύσι(α), φαγοπότι με ντόπιους και καφέ με χαρλεάδες!!!

 

[ioanna karagianni]

Υπέροχες εικόνες!!! Άντε, ανυπομονώ για μεθύσι(α), φαγοπότι με ντόπιους και καφέ με χαρλεάδες!!!

καλά βρε Deka μου κι εσύ, μην παίρνεις τις μετρητής ότι λέω. Το κάνω και για διαφήμιση. :xmas_mrgreen:

 

[KIKI]

τι ωραίες εικόνες !
περιμενω τη συνεχεια ...
Πολυ μου αρεσει το σπιτακι σου ....

 

[deka]

καλά βρε Deka μου κι εσύ, μην παίρνεις τις μετρητής ότι λέω. Το κάνω και για διαφήμιση. :xmas_mrgreen:

Δε θέλω τέτοια!!!! :xmas_evil: Δώσε μεθύσια, φαγοπότια και χαρλεάδες στο λαό! :xmas_lol::xmas_lol:

 

[ioanna karagianni]

Τραβελίνα:
- Αυτήν την ιστορία που έχεις ξεκινήσει πότε θα την συνεχίσεις;
Εγώ
- ΕΕΕ ναι από βδομάδα θα γράψω την συνέχεια οπωσδήποτε
Τραβελίνα
- Άντε, τους έταξες και χαρλεάδες, δεν ντρέπεσαι;
Εγώ
- Μα γιατί αφού είδαμε πολλούς χαρλεάδες.
Υβόννη
- Ναι αλλά ούτε μια φωτογραφία δεν τους βγάλαμε. Μήπως να επισυνάψουμε φωτογραφίες από το ίντερνετ με αμερικάνους χαρλεάδες. Οι Αζοριανοί είναι κοντοί και χάλια ενώ οι Αμερικάνοι έχουν άλλον αέρα.
Τραβελίνα
-Μην μιλείς άλλο Υβόννη, ότι λές το ανεβάζει στο φόρουμ......

 

[ioanna karagianni]

SETE CITADES: εγώ εδώ θα μείνω. Συνέχεια

Αφού χορτάσαμε τις αλλεπάλληλες αλλαγές των χρωμάτων, την αίσθηση του μαλακού γρασιδιού στις σόλες μας, τις οικογένειες που, για ακόμα μια φορά, γέμιζαν τις μερέντες, είπαμε πως ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου να δοκιμάσουμε και τον τοπικό μπουφέ που μας υποσχόταν η ταμπέλα του καφέ.
Πήραμε λοιπόν τον δρόμο του γυρισμού και βρεθήκαμε στην αυλή του μαγαζιού, όπου πριν από λίγες ώρες είχαμε πιει τον καφέ μας. Οι αίθουσες του μαγαζιού, αλλά και η αυλή του ήταν γεμάτες. Από τον μπουφέ, δεν επωφελούνταν μόνο οι τουρίστες, αλλά και προφανώς όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Φορούσαν τα κυριακάτικά τους, είχαν πάρει μαζί όλη την οικογένεια, γυναίκα, παιδιά, πεθερικά, γονείς, θείους και πρώτα ξαδέλφια, και είχαν έρθει συμπούρμουλοι εμφανίζονταν στην ταβέρνα. Προφανώς ήταν η Κυριακάτική συνήθεια τους, βοηθούσε και ο καιρός που ήταν μεν βροχερός, αλλά είχε μεγάλα διαστήματα ηλιοφάνειας, και όσοι δεν είχαν ξεχυθεί στις μερέντες, είχαν έρθει στον ταβερνιάρη της περιοχής.

Ο μπουφές ήταν πολύ πλούσιος, αν εξαιρέσουμε φυσικά την έλλειψη φαντασίας στην σαλάτα, μερικά λαχανικά κομμένα άγαρμπα και αυτό είναι όλο. Ψάρια και κρέατα της περιοχής ήταν μαγειρεμένα με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Τα κορίτσια αποφάσισαν ότι θα αφιέρωναν τους γευστικούς τους κάλυκες στην εξερεύνηση των κρεατικών, που θύμιζαν περισσότερο βαυαρικές συνταγές, και εγώ πιστή στην μονομανία μου, δοκίμασα τα λιμναία ψάρια.

Ευχαριστημένες και ελαφρώς σκασμένες από το πολύ φαί και πιοτί, ξαναπήραμε το δρόμο προς τις λίμνες. Αυτή την φορά σειρά είχε η πράσινη λίμνη. Στον δρόμο μας, ξαναθαυμάσαμε τα σπιτάκια. Ομορφούλικα σαν από παραμύθι, πνιγμένα στα λουλούδια και με την υπέροχη θέα των κατάφυτων βουνών και των λιμνών.

Η πράσινη λίμνη ήταν γεμάτη με νέους όλων των ηλικιών που έπαιζαν στο γρασίδι, ή ξάπλωναν στον ήλιο. Η ομορφιά παρόμοια με την γαλάζια λίμνη μας ξελογιάζει ακόμα μια φορά. Μερικά δείγματα μπορώ να παραθέσω μόνο.

Αφού περπατήσαμε αρκετά ώστε να κατέβει το φαγητό δύο δάχτυλα πιο κάτω στο οισοφάγο μας, ξαπλώσαμε και εμείς στο γρασίδι κάτω από τον ευκαιριακό ήλιο. Η λιακάδα κράτησε μισή ώρα, αρκετή για να απολαύσουμε μια από τις πιο απλές και αδιαμφισβήτητες ευτυχίες του κόσμου. Το ραχάτι στην λιακάδα.

Ο ήλιος όμως, όπως προείπα, ήταν ευκαιριακός. Η Υβόννη μας μόλις που πρόλαβε να βρέξει τα πόδια της στην λίμνη πριν εξαφανιστεί (ο ήλιος καλέ όχι το κορίτσι) και αρχίσει πάλι να ψιλοβρέχει.

Οι ντόπιοι, μαζί με τις τρεις τεμπέλες τουρίστριες άρχισαν να φεύγουν προς το χωριό. Και ενώ μεν οι ντόπιοι είχαν σπίτια να πάνε να χωθούνε, εμείς είχαμε άλλες δύο ώρες να ξοδέψουμε έως το λεωφορείο της γραμμής να μας γυρίσει στην εστία μας. Το συνεχές ψιλοβρόχι καθιστούσε αδύνατη την παραμονή μας στην υπέροχη ύπαιθρο. Αναζητώντας διεξόδους στην βαρεμάρα που μας ζύγωνε, ανακαλύψαμε πως είχαμε δύο εναλλακτικές λύσεις. Ή θα γυρίζαμε να κάτσουμε στο ίδιο καφέ – εστιατόριο που ήπιαμε τον καφέ μας και φάγαμε το γεύμα μας, ή θα πηγαίναμε στο άλλο καφέ-εστιατόριο της περιοχής, που δεν είχε την τύχη να χαρεί την παρουσία μας έως τώρα.

Τελικά είχε δίκιο η Τραβελίνα που δίσταζε να παραδώσει το αυτοκίνητο το πρωί. Αν το είχαμε κρατήσει ακόμα μια μέρα, θα μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε άνετα, αποχωρώντας από το καταπληκτικό, κατά τα άλλα, αυτό χωρίο όταν εμείς το θέλαμε. Το καφέ που κάτσαμε είχε τον υπαίθριο χώρο του σκεπασμένο και έτσι μπορούσαμε να κάτσουμε έξω χωρίς να βρεχόμαστε. Κατά τα άλλα ήταν ένα πλήρως αδιάφορο μαγαζί.

Καθόμασταν λοιπόν εκεί ροφάγαμε τον καφέ μας και πνίγαμε την βαρεμάρα μας παίζοντας εκείνο το παλιό παιδικό παιχνίδι «όνομα-ζώο-πράμα» , (πολύ διδακτικό αλήθεια, έτσι έμαθα ότι η παπάρα είναι φαγητό) όταν ξαφνικά από την πλήξη μας ήρθαν να μας σώσουν οι σύγχρονοι ιππότες της ασφάλτου.

Ο δρόμος μπροστά μας μαύρισε από Harley . Τύποι με Αζοριανό σουλούπι, μαυροντυμένοι, δερματόδετοι και στιγματισμένοι με τατουάζ, αφίππευσαν τα καμάρια τους και πλησίασαν το καφέ περπατώντας με τον κορδωμένο τρόπο του ατόμου που θέλει να δηλώνει πως είναι πολύ ευχαριστημένο με τον εαυτό του.

Η εμφάνιση τους με έβαλε σε σκέψεις. Πως βρέθηκαν τόσοι πολλοί μηχανόβιοι σε ένα νησί που το γυρίζεις σε τρεις μέρες; Κυκλοφορούν από χωριό σε χωριό κάθε Κυριακή για να ξεδώσουν; Ντύνονται έτσι και τις καθημερινές; Είναι αυτό ένα από τα αποτελέσματα της ανίας που ελλοχεύει σε κάθε όμορφο, ήσυχο, μικρό τόπο;

Το μπλαζέ ύφος τους, μας απότρεψε από την επιθυμία μας να τους φωτογραφίσουμε. Τους επεξεργαστήκαμε με την άκρη του ματιού μας, κάνοντας τις αδιάφορες. Η αλήθεια ήταν ότι αποτελούσαν σίγουρο φάρμακο στην πλήξη μας. Μπότες, μπουφάν, μαντήλια και ζώνες αποτελούσαν το καθένα από μόνο του ένα νέο στιλιστικό κεφάλαιο στις περιορισμένες γνώσεις μου. Επειδή μάλιστα η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε, αφού τελειώσαμε την επεξεργασία των καβαλάρηδων, βγήκαμε έξω να περιμένουμε το λεωφορείο και να επεξεργαστούμε και τις μηχανές τους.

Το λεωφορείο μας ήρθε όταν πια είχαμε καταγράψει νοερώς, όλα τα χαϊμαλιά, μπαγκαζιέρες, κτλ παρελκόμενα των Harley. Έχοντας κάνει το χρέος μας ως κοτσομπόλες τουρίστριες, μπήκαμε στο λεωφορείο μας και γυρίσαμε.

Καλοπιαστήκαμε, τσεκάραμε ότι ο Άγγλος γείτονας ήταν ακόμα στο μπαλκόνι του και διάβαζε, και αφήσαμε το ξενοδοχείο μας για να αναζητήσουμε, για ακόμα μια φορά, τη dolce vita του νησιού.

Δεν την βρήκαμε, τα μόνα μαγαζιά που φώτιζαν τους δρόμους της πόλης ήταν οι σταυροί των φαρμακείων. Αποφασισμένες ότι σήμερα θα πιούμε ένα ποτό, κατευθυνθήκαμε προς την τουριστική πλευρά της πόλης, δίπλα στο λιμάνι. Η Τραβελίνα, διάλεξε το μαγαζί που επενδυόταν μουσικά με στις επιτυχίες του Μαικλ Τζάκσον και κάτσαμε.

Υπό τους ήχους του Billy Jean παραγγείλαμε μια φιάλη τοπικό κρασί και το αγαπημένο μας λουκάνικο. Στο Thriller το κρασί είχε τελειώσει και παραγγείλαμε το δεύτερο μπουκάλι. Μετά τελείωσε ο cd με τα hit του διαχρονικού καλλιτέχνη και κανείς δεν ασχολήθηκε να το αλλάξει. Έτσι και εμείς φύγαμε. Στους καταλόγους των μπαρ η Υβόννη ανακάλυψε πως τα κοκτέιλ κάνουν μόνο 4 ευρώ. Μπήκαμε στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε μπροστά μας, για να δοκιμάσουμε πως είναι το Mojito όταν κοστίζει 4 ευρώ. Ήταν καλό, αλλά πώς να έκαναν άραγε την caipirinha; Μτα φγαμε κια στο διπλνο ήπαμε να βλαδι μαρι, κι μτα βοτκα με κάτι, κια κποια στι χικ στιγμή γρυσαμε στο νεξοδο χικ δοχοξενοχειο.
Κλνυχτ χικ.

 

[deka]

Περίμενα κι εγώ τους χαρλεάδες και περίμενα... τσάμπα τόση αναμονή! Τουλάχιστον η Sete Citades ήταν καταπληκτική!

 

[ioanna karagianni]

Αχ βρε γιαβρί μου στο είπα από την αρχή ότι ήταν διαφημιστική μούφα οι χαρλεάδες.
Τώρα θα σου υποσχεθώ φάλαινες, αλλά αυτό που πρόκειται να δεις είναι έναν μούτσο. Τα κορίτσια ορκιζόντουσαν ότι είχε πιο ενδιαφέρον.

 

[deka]

αλλά αυτό που πρόκειται να δεις είναι έναν μούτσο. Τα κορίτσια ορκιζόντουσαν ότι είχε πιο ενδιαφέρον.

Δεν το πολυπιστεύω... γιατί όπως λέει και η γιαγιά μου "όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι"... :xmas_cheesygrin: :xmas_cheesygrin: