Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[ioanna karagianni]

Μ αρεσει μ αρεσει η Λισσαβωνα ...θελω να παω ..θελω να παω....!!!!!

περίμενε λίγο Κλεό σε λίγο θα θέλεις διακαώς να πας Αζόρες.

 

[NTINA]

Πόσο θα περιμένουμε αγαπητή Ιωάννα?
Το κοινό σου ανυπομονεί

 

[ioanna karagianni]

το "κοινό ανυπομονεί" γιατί ο ουρανός έχει πέσει στο κεφάλι της συγγραφέως

Υπομονή, οι Αζόρες είναι παραμυθένιες έχουν πολλές λίμνες, λουλούδια και ... ΜΕΡΕΝΤΕΣ.

 

[ioanna karagianni]

ΑΖΟΡΕΣ

Ξυπνήσαμε χαράματα για να φύγουμε. Η μέρα μας ξεκίνησε με ένταση, ψάχναμε που στα κομμάτια θα παραδώσουμε το αυτοκίνητο. Η Υβόννη οδηγούσε από τις αφίξεις στις αναχωρήσεις, η Τραβελίνα έτρεχε από γκισέ σε γκισέ, και κάποια στιγμή η λύτρωση ήρθε. Αδειάσαμε το αμάξι μας, το φιλήσαμε σταυρωτά, αποχαιρετήσαμε τον άγγλο πλοηγό μας και προχωρήσαμε στα δέοντα. Check in, duty free, καφές, αναμονή, επιβίβαση.

Οι Αζόρες, μπορεί να αποτελούν μέρος της Πορτογαλίας, αλλά είναι πάνω από δύο ώρες πτήση μακριά από την Λισσαβόνα, άσε που είναι και μια ώρα μπροστά από την ηπειρωτική χώρα. Αποτελούν, φυσικά, το δυτικότερο σημείο της Ευρώπης. Είναι ένα σύμπλεγμα εννέα ηφαιστειογενών νησιών, με μεγαλύτερο το Σάο Μιγκουέλ, το λένε και «πράσινο νησί», εκεί θα πηγαίναμε και εμείς. Η ηφαιστειακή δημιουργία των νησιών, τα ευνόησε στην μοναδικότητα τους. Η μεγάλες υψομετρικές διαφορές, δημιουργούν σημεία με υπέροχη θέα. Έχουν πλούσια βλάστηση και αποτελούν μοναδικό βιότοπο με χαρακτηριστικά δέντρα της περιοχής, και μοναδικά φυτά.

Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Πορτογάλοι. Από τις ασχολίες τους εκτιμήσαμε κυρίως την αμπελουργία τους καθότι φτιάχνουν πολύ καλό κρασί, και την κτηνοτροφία τους. Οι περισσότερες αγελάδες και μοσχαράκια του Σάο Μιγκουέλ έχουν φωτογραφηθεί, πολλάκις από τις συνοδοιπόρησες μου. Τόσες φωτογραφίες βοοειδών πια! Έλεος. Στηνόμουν που λέτε και εγώ δίπλα στις καλντέρες χαμογελαστή και καμαρωτή και αντίκριζα πάντα τις πλάτες τους, γιατί μέχρι να στηθώ όλο και κάποια αγελάδα τους έκανε «μμμμου» και αυτές με αφήνανε στα κρύα του λουτρού και τρέχανε να την φωτογραφίσουν. Αλλά παρασύρθηκα, παράπονα έχω προγραμματίσει στα επόμενα επεισόδια.

Όταν φτάσαμε στην Πόντα Ντελγκάδα, την μεγαλύτερη πόλη του νησιού, είχαμε ήδη έτοιμο το πρόγραμμα της ημέρας: Δεν θα κάναμε τίποτε.
Αφήσαμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο μας. Ωραία επιλογή διαμονής, μπράβο Τραβελίνα. Μεγάλο δωμάτιο, στο ισόγειο, το μπαλκονάκι μας έβλεπε έναν εσωτερικό κήπο γεμάτο λουλούδια, ένα σιντριβάνι και έναν άγγλο κύριο στο απέναντι μπαλκόνι που διάβαζε το βιβλίο του.

Εμείς βέβαια όταν πρωτομπήκαμε στο δωμάτιο θεωρήσαμε μόνο τον κήπο ως μόνιμη θέα του δωματίου μας. Ότι στην θέα θα ήταν πακέτο και ο κοκκινομάλλης κύριος απέναντι το καταλάβαμε δύο μέρες αργότερα. Όλο εκεί τον βλέπαμε.

Το κέντρο της Ponta Delgada είχε αρκετούς ανοικτούς χώρους με τα χαρακτηριστικά πλακόστρωτα που συναντούσαμε και στην Λισσαβόνα.

Tα σπίτια της ήταν διαφορετικά. Πολύ λίγα από αυτά είχαν πλακάκια, τα περισσότερα ήταν αρχοντικά του 17 ή του 18 αιώνα, με άσπρους τοίχους και καλοδουλεμένα κάγκελα στα μπαλκόνια τους.

Το τουριστικό τους γραφείο ήταν αρκετά καλά οργανωμένο και μας γέμισε φυλλάδια με όλες τις δραστηριότητες και αξιοθέατα που υπήρχαν στο νησί.

Διαλέξαμε μια από τις πλατείες για να κάτσουμε για φαγητό και μια άλλη για καφέ. Αφού κάναμε λοιπόν τις πρώτες συστάσεις με την πόλη κινήσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για την μεσημεριανή μας ξεκούραση. Η πρώτη και τελευταία ξεκούραση τέτοιου είδους που είχαμε σε αυτό το ταξίδι. Και την απολαύσαμε δεόντως, γιατί ήμασταν πολύ κουρασμένες, αλλά και το δωμάτιο μας ήταν πολύ ήσυχο. Οι μόνοι θόρυβοι που ακούγονταν ήταν το νερό που έπεφτε στο σιντριβάνι του κήπου και οι σελίδες του βιβλίου που διάβαζε ο κύριος στο απέναντι μπαλκόνι.

 

[pattyyy]

Πολύ όμορφες οι φωτογραφίες των κτιρίων της πόλης! Ανυπομονώ μ'όλα ταύτα για τις εξοχές, τις αγελαδίτσες και την καλντέρα!

 

[ioanna karagianni]

Όταν ξυπνήσαμε είχε πάρει να νυχτώνει, τα φώτα είχαν ανάψει στον κήπο και ο κύριος απέναντι είχε φορέσει μια ελαφριά ζακετούλα.

Κατεβήκαμε ξανά στο κέντρο της πόλης. Χρωστούσαμε ένα ποτό στην Υβόννη, από το προηγούμενο βράδυ και επιπλέον, θέλαμε να γνωρίσουμε την βραδινή ζωή. Πολύ γρήγορα καταλάβαμε ότι η βραδινή ζωή δεν ήταν τόσο εύκολη στις γνωριμίες της. Η προβλήτα κάτω από τον παραλιακό δρόμο ήταν γεμάτη με τουριστικά μπαρ και ρεστοράν, που εξυπηρετούσαν επάξια τον αγγλικό τουρισμό του νησιού, αλλά για εμάς δεν αποτελούσε και τον απόλυτο ορισμό της διασκέδασης. Ανέκαθεν θεωρούσα τους Άγγλους ελαφρώς , πώς να το θέσω κομψά, άνοστους στις εκδηλώσεις τους. Κατ΄ επέκταση και τα μέρη που συνήθιζαν να διασκεδάζουν είναι άχρωμα .

Αποφασίσαμε να χωθούμε ξανά στα γραφικά στενά της πόλης και να ανακαλύψουμε μικρά, κομψά, υπαίθρια μαγαζάκια όπου θα μπορούσαμε να ενώσουμε το κέφι μας με αυτό των ντόπιων. Μόνο που τα μαγαζάκια που ζητούσαμε εμείς δεν υπήρχαν. Βρήκαμε μπαρ σε κλειστούς χώρους, χωρίς καμιά γοητεία, γεμάτα με ντόπιους νεαρούς. Κοπελιές δεν είδαμε πολλές.

Τις επόμενες μέρες θα είχαμε τον καιρό να ανακαλύψουμε πόσο κλειστή κοινωνία ήταν οι Πορτογάλοι των Αζορών. Ευγενικοί αλλά αυστηροί, και σεμνοί. Στην αρχή αναρωτιόμουν πως γίνεται οι νέες κοπέλες να είναι ντυμένες τόσο συντηρητικά και οι ηλικιωμένες να είναι κομψές και μοντέρνες για την ηλικία τους. Την τελευταία μας μέρα στο νησί, όταν η θολούρα του αλκοόλ αραίωσε ελαφρώς μέσα στο κεφάλι μου, ( αφήστε τα αυτά θα σας τα διηγηθώ λεπτομερώς μετά) μου ήρθε και η απάντηση. Νέες, μεσόκοπες και ηλικιωμένες ντυνόντουσαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Έτσι οι μακριές κλειστές ως το λαιμό πουκαμίσες με τα μαύρα παντελόνια που έδειχναν συντηρητικά σε ένα νέο κορίτσι, ταίριαζαν πολύ σε μια ηλικιωμένη γυναίκα και την έκαναν να δείχνει πολύ μοντέρνα για την ηλικία της.

Έτσι λοιπόν και με την διασκέδαση, οι νεαροί έβγαιναν ελεύθερα, οι νέες μόνο με συνοδεία και οι μεγαλύτεροι έμεναν στο σπίτι τους και φρόντιζαν τα παιδιά τους. Όμως εμείς έχοντας καταβολές από τις ελληνικές νησιώτικες διασκεδάσεις, που ποικιλοτρόπως διαφέρουν μεταξύ τους αλλά είναι πάντα ζωηρές, (βλέπε Μύκονο, Σαντορίνη, Αμοργό, Ίο κτλ) περιμέναμε μια αντίστοιχη ατμόσφαιρα και εδώ. Όση ώρα λοιπόν, περιφερόμασταν στους σχετικά έρημους δρόμους είχα περισσότερο την αίσθηση ότι οι γλεντζέδες της περιοχής μας κρύβονταν, σαν να μας είχαν διαλέξει ως ανυποψίαστα θύματα μιας φάρσας, παρά ότι ήταν ανύπαρκτοι.


Τελικά καταλήξαμε σε έναν καφέ σε μια από τις πολλές πλατείες της πόλης. Μια μικρή σκηνή είχε στηθεί και δύο αγόρια έπαιζαν μουσική του ’60. Ρουφούσαμε ήσυχα ένα κρασί του νησιού, ακούγαμε τους νεαρούς και σκεφτόμουν, μήπως τελικά οι Αζόρες ήταν λάθος; Μήπως δεν ήταν καλή επιλογή; Γιατί αφήσαμε την ωραία Πορτογαλία για ένα αμφίβολο μέρος που δεν έχει επισκεφθεί κανένας γνωστός; Τι περισσότερο θα είχαν να μας προσφέρουν αυτές από την ηπειρωτική χώρα; Την πρώτη μας μέρα είχαμε μόνο δει μια συνηθισμένα όμορφη πόλη, με ήσυχο τουρισμό. Στις τσάντες μας κουβαλούσαμε ενημερωτικά φυλλάδια που υπόσχονταν καταπράσινες εκτάσεις, ιαματικές πηγές, λίμνες, ποτάμια, φάλαινες, δελφίνια, ανανάδες. Αν όμως και όλο το υπόλοιπο νησί ήταν όπως η Πόντα Ντελγκάδα, όμορφο μες αλλά συνηθισμένο; Τότε πως θα περνούσαμε τις επόμενες 4 ημέρες;

4 μέρες αργότερα όταν το αεροπλάνο μας απογειωνόταν από το νησί θυμήθηκα τους φόβους της πρώτης νύχτας. Αυτές τις μέρες είχαμε δει τόσα πολλά, είχαμε ευχαριστηθεί τόσο πολύ που μου φαινόταν δύσκολο να καταλάβω πως χώρεσαν όλα σε τόσο λίγο διάστημα. Μετά σκέφτηκα πόσο σκληρά είχα κρίνει την διασκέδαση, πόσο στεγανά είχα ορίσει τον τρόπο που διασκεδάζει κανείς και σε πόσα κλισέ είχα πέσει θεωρώντας ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να περνάει κανείς καλά. Κοκκίνισα από ντροπή ένας πραγματικός ταξιδευτής δεν θα σκέφτονταν ποτέ έτσι.

 

[panpan]

Σε διαβαζω με προσοχη γιατι οι Αζορες ειναι στην ακρη του μυαλου μου
σαν προορισμος.

 

[travelina]

Είσαι και πιο κοντά...

 

[varioAthens]

Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα σχημάτισαν για σας καθότι ασυνόδευτες!!!

 

[ioanna karagianni]

:roll: Μα :roll: δεν ήμασταν ασυνόδευτες, συνοδεύαμε η μία την άλλη

 

[ioanna karagianni]

Δεν θυμάμαι να σας έχω αποκαλύψει το σπάνιες χάρισμα της Τραβελίνας. Όπως Υβόννη έχει μια πυξίδα στο μυαλό της, η Τραβελίνα με την σειρά της έχει ένα βαρόμετρο στα μαλλιά της. Εγγυημένη πρόβλεψη. Κοιτάμε το κεφάλι της φίλης μας και ανάλογα με το σχήμα των μαλλιών της ντυνόμαστε.

Έτσι όταν το επόμενο πρωί η Τραβελίνα μας σηκώθηκε από το κρεβάτι της, ήταν ολοφάνερο πως είχαμε μπροστά μας μια βροχερή μέρα. Όπως φανερό ήταν πως η κόμμωση της φίλης μας είχε σηκώσει ανταρσία. Ομάδες τριχών οργανωμένες σε τούφες, προσπαθούσαν να αποδράσουν από όλες της πλευρές. Η Τραβελίνα χώθηκε στο μπάνιο και μετά από μια άνιση μάχη με την υγρασία κατάφερε να επαναφέρει την ευπρέπεια στο κεφάλι της. Έτσι μπορέσαμε να χαρούμε το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου με αξιοπρέπεια.

Φύγαμε πολύ νωρίς από το ξενοδοχείο, να φανταστείτε ο άγγλος κύριος μόλις είχε πάρει την θέση του στο μπαλκόνι. Η μέρα ήταν μουντή, και τα σύννεφα χαμηλά. Αλλά καθώς κατευθυνόμαστε προς το γραφείο που θα μας ενοικίαζε το αυτοκίνητο, είχα μια περίεργη υγρή αίσθηση από το περιβάλλον. «Μας ψεκάζουν;» αναρωτήθηκε η Υβόννη. «Παρακολουθείς Λιακόπουλο στα κρυφά;» την αποπήρα εγώ. «Όχι, έχει δίκιο» διαπίστωσε η Τραβελίνα, «μας ψεκάζουν, είναι κάτι ανάμεσα σε υγρασία και βροχή». Είχαν δίκιο, αυτή ήταν η περίεργη αίσθηση που είχα, σαν πουκάμισο έτοιμο για σιδέρωμα. Στις Αζόρες αυτό το είδος βροχής είναι καθημερινό. Είναι κάτι σαν πρόλογος της κανονικής βροχής.

Στο γραφείο με τις τουριστικές πληροφορίες υπήρχαν πολλά ενημερωτικά φυλλάδια για τις χάρες του νησιού. Ήταν γεμάτα με φωτογραφίες χαρούμενων οδοιπόρων που περπατούσαν δίπλα σε καταρράκτες, μέσα σε καταπράσινα λιβάδια και καταγάλανες λίμνες. Θέλοντας να γίνουμε και εμείς χαρούμενοι οδοιπόροι, κατευθυνθήκαμε προς τα βόρεια του νησιού. Πρώτη μας στάση θα ήταν η Ribeira Grande, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Sao Miguel. Αλλά τελικά δεν σταθήκαμε, την κάναμε μια γύρα με το αυτοκίνητο, ωραία πόλη καλοβαλμένη σαν την πόλη που μέναμε και φύγαμε ανατολικά.

Αναζητούσαμε τις περίφημες καλντέρες που υπάρχουν ολόγυρα. Ακολουθήσαμε πιστά τις ταμπέλες και στρίψαμε σε έναν μικρότερο δρόμο. Αυτή η στροφή ήταν διπλή. Και πραγματική και μεταφορική. Από εκείνη την στιγμή και μετά το ταξίδι μας πήρε και αυτό στροφή. Να γιατί λέγεται «το πράσινο νησί», η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν αυτή.

Κάτι η ομίχλη, κάτι τα πανύψηλα δέντρα, κάτι τα τεράστια λουλούδια, όλα μαζί έκαναν τον δρόμο ονειρικό. Αγνοώντας την βροχή που τώρα έπεφτε αργά και ρυθμικά, η Υβόννη και εγώ βγήκαμε από το αυτοκίνητο. Περπατούσαμε στον δρόμο και δεν τον χορταίναμε. Η Τραβελίνα ερχόταν πίσω μας, οδηγώντας πολύ αργά.

Νόμιζα πως είχα βρεθεί στην Μέση Γη και πήγαινα να συναντήσω τον Μπίλμπο στο χωριό των χόμπιτ. Όλη η διαδρομή ήταν το ίδιο όμορφη. Πρώτα ήταν ο στενός δρόμος με τα δέντρα. Μετά τα καταπράσινα λιβάδια, γεμάτα λουλούδια, ακόμα και οι αγρότες είχαν σηματοδοτήσει τα όρια των χωραφιών τους με θάμνους από τεράστιες ορτανσίες.

Και μετά ήρθαν οι αγελάδες. Είχαμε που είχαμε μαγευτεί με τις ορτανσίες, ήρθαν και οι αγελάδες και τις αποτελείωσαν τις άλλες δύο. Ευτυχώς που ήμασταν μόνες μας στον δρόμο γιατί οδηγούσαμε τόσο αργά και κάναμε τόσες στάσεις, όπως και στην Ερμού σε περίοδο εκπτώσεων. Και αφού είχαμε κάνει τον πρώτο δρόμο σημειωτών μέχρι να συνέλθουμε, και αφού είχαμε εξετάσει από κοντά τα πελώρια λουλούδια, τώρα είχα αυτές τις δύο να κοκαλώνουν το αμάξι στην ανηφόρα, να βουτάνε τις μηχανές τους και να βγαίνουν από το όχημα αναφωνώντας: Αγελάδες! Αγελάδες!. Πουφ αστές.

Είκοσι πέντε στάσεις μετά φτάσαμε και στην καλντέρα. Καλντέρα είναι η εδαφική κοιλότητα που σχηματίζεται, όταν υποχωρεί το τμήμα ενός ηφαιστειακού κώνου ή όταν διαβρώνονται βαθμιαία τα εσωτερικά τοιχώματά του, (copy paste wikipedia). Έτσι είχαμε μια τεράστια λακκούβα γεμάτη νερό. Επίσης είχαμε και εδώ ένα πανέμορφο καταπράσινο τοπίο, και επιπλέον χωρίς αγελάδες. Παρόλο που η βροχή συνέχιζε να πέφτει, κάναμε μια μικρή βόλτα για να χαρούμε το πράσινο, τα λουλούδια και να δούμε από κοντά το σημείο όπου ατμός έβγαινε από την γη.

Όταν βραχήκαμε αρκετά μπήκαμε στο αμάξι και κατευθυνθήκαμε προς το κοντινότερο miradouro. Στο νησί υπάρχουν υψομετρικές διαφορές άρα έχει αρκετά τέτοια σημεία, εμείς θα το λέγαμε view point ή πανοραμική θέα αν προτιμάτε. Το βρήκαμε εύκολα χάρη στις ταμπέλες και τον κατατοπιστικότατο χάρτη των φυλλαδίων . Από εκεί η θέα στο αρχιπέλαγος ήταν απεριόριστη. Παρόλο που, λόγω καταγωγής, είμαστε συνηθισμένες στην θέα της θάλασσας, το θέαμα μας εντυπωσίασε. Ίσως να έφταιγε ο Ατλαντικός, ίσως το ζωηρό πράσινο των λόφων, ίσως και ότι είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα. Όμως μείναμε για αρκετή ώρα να χαζεύουμε τις γλώσσες στεριάς που χώνονταν μέσα στον ωκεανό, με τα σπίτια του απέναντι χωριού να κατρακυλούν μέχρι την κόψη των βράχων.

Φτάσαμε στην επόμενη στάση μας, που ήταν μια φυτεία τσαγιού, χωρίς απρόοπτα και χωρίς πολλές στάσεις για αγελάδες. Ίσως γιατί το μάτι μου είχε αρχίσει να γυαλίζει και οι φίλες μου να αποφάσισαν να μην με εξωθήσουν στα άκρα. Ως την ώρα που ήρθα στο νησί δεν ήξερα ότι είχε και φυτείες τσαγιού, ήξερα μόνο για ανανάδες. Τελικά αυτό το νησί ήταν ευλογημένο.

Αφού περιπλανηθήκαμε στους χώρους των εγκαταστάσεων, χαζέψαμε για λίγο τις φυτείες, ρουφώντας ένα φλιτζάνι τσάι, αγοράσαμε τοπικά κουλουράκια και πράσινο τσάι και φύγαμε. Επηρεασμένη από προηγούμενο ταξίδι μου στην Κεϋλάνη, από αυτές τις φυτείες μου έλειπαν οι γυναίκες με πολύχρωμες παραδοσιακές στολές σκορπισμένες ανάμεσα στα φυτά, να μαζεύουν τα φύλλα τους. Αντί αυτού είχα την Υβόννη μας να θαυμάζει από κοντά τις σειρές των τεϊόδεντρων.

Και τώρα θα σας αφήσω, γιατί αυτή η μέρα είναι τεράστια και όλα ήταν μοναδικά. Έχουμε ακόμα πολλά να πούμε μέχρι να τελειώσει. Τελικά αυτή δεν ήταν μία μέρα ήταν δύο μέρες σε συσκευασία της μιας. Θα μπορούσα να σας κάνω μια απλή περιγραφή της περιπλάνησης μας που θα ήταν και πιο σύντομη αλλά δεν θέλω. Θέλω να τα πω όλα όπως τα θυμάμαι, για αυτό υπομονή και σας υπόσχομαι ότι αν κάνετε υπομονή θα σας τρατάρω και ζουμερό ανανά την επόμενη φορά.

 

[pigi_dikaiou]

Ιωαννα, απ' το καλο στο καλυτερο μας πας!!!
Στον ανανα δε..εχω τρελλη αδυναμια!!Θα κατσω εδω να με φιλεψεις....