Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[KLEOPATRA]

Δε σου λεω "σαν τι " γιατι θα φαω καντηλι

 

[babaduma]

Δε σου λεω "σαν τι " γιατι θα φαω καντηλι

Κι όμως, κάνεις λάθος. Η ερώτηση ήταν σοβαρή και περίμενα σοβαρή (και μάλλον συγκεκριμένη) απάντηση αλλά - προφανώς - δεν κατάλαβες πού το πήγαινα (χωρίς αυτό, βέβαια, να είναι και μειονεκτικό).

 

[KLEOPATRA]

Για να μη χαλαμε την ιστορια μπαμπα στειλε μου αν θες πμ

 

[babaduma]

Για να μη χαλαμε την ιστορια μπαμπα στειλε μου αν θες πμ

Καλέ, επί του θέματος ήτανε το σχόλιο: Απλά, περίμενα να πεις ότι "ένοιωσες" την ατμόσφαιρα από τις φωτογραφίες που ανέβασα. Να εισπράξω κι εγώ κανένα εύσημο!

 

[KLEOPATRA]

Α βρε μπαμπακο πηγα να το πω οτι βοηθουν κ οι φωτο που βλεπω (αληθεια σου λεω -φιλαω σταυρο),αλλα εχουμε φαει κραξιμο εδω μεσα ναμην κρινουμε ενα μερος αν δεν εχουμε παει απο φωτο ..οποτε λεω αστο καλυτερα.

 

[babaduma]

Α βρε μπαμπακο πηγα να το πω οτι βοηθουν κ οι φωτο που βλεπω (αληθεια σου λεω -φιλαω σταυρο),αλλα εχουμε φαει κραξιμο εδω μεσα ναμην κρινουμε ενα μερος αν δεν εχουμε παει απο φωτο ..οποτε λεω αστο καλυτερα.

 

[NTINA]

Πόσο ομόρφηνε η ιστορία με την εικονογράφηση!!!!
Μπράβο Ιωάννα καταπληκτικές οι φωτογραφίες

 

[travelina]

Για φωτογραφίες και εδώ:
travelina Gallery - Η φωτογραφική Gallery του TravelStories

 

[ioanna karagianni]

Πόσο ομόρφηνε η ιστορία με την εικονογράφηση!!!!
Μπράβο Ιωάννα καταπληκτικές οι φωτογραφίες

ευχαριστώ Ντίνα μου που σου αρέσουν οι φωτογραφίες του baba από την Λισαβόνα, και οι φωτογραφίες του Stav από τα καμάκια της Κούβας. Πάω να πατήσω το κουμπάκι "διακοπή φιλίας" και επανέρχομαι.

Α ναι και πέρα από την πλάκα, έχω ξεχάσει να τονίσω ότι λίγες από τις φωτογραφίες που βάζω είναι δικές μου, οι περισσότερες είναι της Τραβελίνας και της Υβόννης. Μην κοιτάτε που αυτές είναι υπεράνω και δεν μιλάνε για να μου αφήσουν όλη την δόξα.

Baba αν δεν έχεις χρόνο για δική σου φωτο-ιστορία, όπως πολύ καλά πρότεινε ο Hydronetta, πολύ θα χαρώ αν συνεχίσεις να στολίζεις την ιστορία μας.

 

[panpan]

Α ναι και πέρα από την πλάκα, έχω ξεχάσει να τονίσω ότι λίγες από τις φωτογραφίες που βάζω είναι δικές μου, οι περισσότερες είναι της Τραβελίνας και της Υβόννης. Μην κοιτάτε που αυτές είναι υπεράνω και δεν μιλάνε για να μου αφήσουν όλη την δόξα.

λεω και εγω .....:roll:

 

[ioanna karagianni]

Μετά το αργό και απολαυστικό ξεγύμνωμα του μπακαλιάρου, κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια . Οι οδηγίες της Τραβελίνας ήταν σαφείς και αυστηρές: 8:00 εγερτήριο, 9:00 άφιξη στο γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων, 9:45 είμαστε καθ΄ οδών για Σίντρα. Ήμασταν πολύ επιμελείς και συνεπείς στην προσπάθεια μας να πετύχουμε το χρονοδιάγραμμα. Στις 11.00 βγαίναμε από το γραφείο με το αυτοκίνητο. 1 ώρα και 15 λεπτά παρέκκλιση από το πρόγραμμα μας, χαλαρά. Ξέραμε πως οι προσδοκίες που είχαμε για αυτήν την μέρα ήταν πολύ μεγάλες. Είχαμε αναλώσει πολύ χρόνο, προσπαθώντας να αποφασίσουμε τι να δούμε και τι να αφήσουμε από όλες αυτές τις πόλεις που μας προτείνανε. Τα είδαμε και τα ξαναείδαμε, καταστρώσαμε πέντε διαφορετικά σχέδια για να καταλήξουμε στο καλύτερο, πιο σοβαρό και αποτελεσματικό. «Πάμε και βλέπουμε, ότι προλάβουμε.»

Estoril Cascais, Sintra, Obidos, Nazarem, Btalha, Fatima, Tomar, Santarem… Α και να μην το ξεχάσω, το βράδυ fados, γιατί είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Ξέραμε ότι δεν θα τα βλέπαμε όλα, τα αφήναμε όμως στο πλάνο μας, τιμής ένεκεν.

Με την παραλαβή του αυτοκινήτου χωριστήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε σε δύο ομάδες. Στην υπεύθυνη ομάδα,Τραβελίνα-Υβόννη, που κάθονταν μπροστά, μοιράζονταν τις ώρες οδήγησης, προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα οδήγησης, και συγχρόνως να καταλαβαίνουν εγκαίρως το gps που σε άπταιστα αγγλικά μας καθοδηγούσε. Και στην ομάδα λουφαδόρος που την αποτελούσα εγώ από μόνη μου. Καθισμένη πίσω, κοίταζα το τοπία κάνοντας ανόητα σχόλια την στιγμή που ο άγγλος μας ενημέρωνε που έπρεπε να στρίψουμε, λαγοκοιμόμουν, ρωτούσα πότε θα φάμε, κτλ.

Για αρχή καταφέραμε να χαθούμε στα στενά του Cascais, αλλά αυτό είχε και τα καλά του, νομίζω ότι ήταν ένας τολμηρός μεν αποτελεσματικός δε, τρόπος να χαρούμε την πόλη. Φτάσαμε στο Estoril, χωρίς απρόοπτα, προσπεράσαμε το καζίνο και σταθμεύσαμε για λίγο στην παραλία. Χαρήκαμε την πρώτη μας θέα προς τον Ατλαντικό, χωρίς εκείνη την στιγμή να αξιολογήσουμε πως βρισκόμασταν μπροστά σε μια από τις ελάχιστες παραλίες της Πορτογαλίας. Καθότι έλληνες θεωρούσαμε δεδομένη την αμμουδιά με την ήρεμη θάλασσα. Η πόλη ήταν όμορφη, ένα νοικοκυρεμένο θέρετρο, με φροντισμένα σπίτια, μεγάλη πλατεία και ήσυχους δρόμους. Πήραμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.

Το Cabo da Roca κέρδισε περισσότερο από την προσοχή μας. Σημείο απόκρημνο, με τα ψηλά βράχια, την θάλασσα να αφρίζει από κάτω, τον κόκκινο φάρο του, και τον αέρα να φυσά δαιμονισμένα, είχε όλη την γοητεία της άγριας ομορφιάς, και θύμιζε σκηνικό από ταινία εποχής. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή να δω έναν ήρωα γεννημένο στα βιβλία της Κ. Μπροντέ να καλπάζει προς το μέρος μας, πάνω στο άλογο του με το πουκάμισο του να φουσκώνει από τον άνεμο, και τα μακριά μαλλιά του να ανεμίζουν. Όμως αυτός δεν ήρθε, έτσι και εμείς συνεχίσαμε τον δρόμο μας.

Φτάσαμε στην Serra de Sintra μέσα από έναν κατάφυτο δρόμο. Πληρώσαμε ένα αλμυρούτσικο εισιτήριο για την είσοδο μας στο Palacio da Pena, την τιμή του οποίου και ξεχάσαμε μόλις εισήλθαμε στους κήπους. Φυσικά υπήρχαν πολλά παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια που, αν και αναμενόμενα σε τέτοια μέρη, δεν παύουν να είναι πολύ ευχάριστα στο μάτι. Εκμεταλλευόμενοι όμως, για ακόμα μια φορά, τον πλούτο των κατακτήσεων τους, οι Πορτογάλοι γέμισαν αυτόν τον κήπο από δέντρα διαφόρων ειδών και διαφόρων εθνικοτήτων. Είναι από τις φορές που μετάνιωσα για τις φτωχές μου γνώσεις σε σχέση με την φυτολογία, η συλλογή, φάνταζε εντυπωσιακή. Μια και η Τραβελίνα ήταν κουρασμένη από την οδήγηση ανέλαβα εγώ το άχαρο καθήκον να ξεκολλάω την Υβόννη μας από όσους κορμούς δέντρων έκρινε σωστό να αγκαλιάζει εκστασιασμένη.

Σε αυτήν μου την παρέμβαση η μικρή μας ομάδα οφείλει το ότι φτάσαμε σε εύλογο χρόνο στο παλάτι. Και ενώ πριν ήμασταν σε σκηνικό παρμένο από τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» τώρα μπαίναμε στον κόσμο της Χιονάτης (πριν τους νάνους). Οι χρωματιστοί πυργίσκοι, οι στρογγυλεμένες προεξοχές, και τα δαντελωτά παράθυρα, με έκαναν να αμφιβάλλω εάν το κτίριο έπρεπε να είναι παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO μάλλον για κληρονομιά του Ντίσνεϋ το έκανα εγώ.

Δεν το χορταίναμε, να το κοιτάμε, ανεβαίναμε, κατεβαίναμε, το φωτογραφίζαμε από όλες τις γωνίες, και όταν ξεκολλήσαμε τα μάτια μας από πάνω του, το βλέμμα μας απορροφήθηκε από την υπέροχη θέα της κατάφυτης περιοχής που έφτανε μέχρι τον Τάγο, πλαισιωμένης από τις καμάρες του πύργου.

Οι ψηλοτάβανες αίθουσες του, ήταν γεμάτες με αντικείμενα, πολυθρόνες, ανάκλιντρα, ταπισερί, σερβίτσια, τα πάντα. Η Τραβελίνα είχε όλο το υλικό για να αναπτύξει εκ νέου την θεωρία «πανικός του κενού». Υπάρχει άδειος χώρος ανάμεσα πολυθρόνας και τζακιού; χώστε ένα υποπόδιο, δημιουργήθηκε κενό ανάμεσα σκρίνιου και παραθύρου; κοτσάρετε μια ανθοστήλη, και πάει λέγοντας.

Η ώρα στο κάστρο πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Μετά ξαναμπήκαμε στο αμάξι και χωριστήκαμε αυτομάτως στις γνωστές ομάδες, η Τραβελίνα οδηγούσε, η Υβόννη έλεγχε χάρτη και εγώ χασμουριόμουν. Έτσι φτάσαμε στην Σίντρα. Ωραία πόλη, κατάφυτη με απλόχερη θέα και όμορφα κτίρια. Θέλαμε αμέσως να ξεκινήσουμε για μια μεγάλη βόλτα στα σοκάκια της, αλλά τα στομάχια μας είχαν κολλήσει αυτόν τον «πανικό του κενού», έτσι στρωθήκαμε σε ένα μικρό καφέ για να τα ηρεμίσουμε. Στην αρχή ήμασταν συγκρατημένες, καθότι κορίτσια από σπίτι, με αρχές και αυτοσυγκράτηση. Πήραμε τον καφέ μας και από ένα παραδοσιακό γλυκάκι η κάθε μια μας, ήταν νόστιμο αλλά μικρό, και είχαμε μια διαφωνία αν η κρέμα του έμοιαζε με την κρέμα της γαλατόπιτας ή την κρέμα του γαλακτομπούρεκου. Για καθαρά ερευνητικούς λόγους λοιπόν, ξαναπήραμε, και μετά ξαναπήραμε. Μισή ώρα αργότερα με τα στομάχια φουσκωμένα, χωρίς κανένα κενό πλέον και το απλανές βλέμμα της απόλαυσης πήραμε τους δρόμους ξανά. Είχαμε πολλά να δούμε ακόμα, άραγε θα τα προλαβαίναμε όλα;

 

[panpan]

η Ιωαννα ξαναχτυπησε