Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.199
- Likes
- 54.985
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16: Ο ναός-τούρτα, το υδάτινο παλάτι και το one and only
Το πρωινό ήταν πολύ διαφοροποιημένο σήμερα, αλλά εξίσου νόστιμο, πάλι έφαγα πράγματα που δεν ξέρω καν πώς τα λένε, άλλωστε αυτό είναι κι ένας από τους βασικότερους λόγους για να επισκεφθεί κανείς την Ινδία. Ένα μπράβο το αξίζει το ξενοδοχείο, ποιοτικότατο.
Ο οδηγός που μας βρήκαν δεν είχε πια ούτε βασικές γνώσεις Αγγλικών. Ήταν ένας μεσήλιξ με χρυσά δόντια και μπόι κάτω του 1,50, θυμήθηκα για πάρτη του ένα επεισόδιο από “τα Χρυσά Κορίτσια” όπου διαπιστώνουν πως η γιαγιά παίρνει στα κρυφά στο αμάξι και πάει βόλτες επειδή διαπίστωναν πως έλειπε... ο Χρυσός Οδηγός. Ήταν τόσο κοντή που τον έβαζε στη θέση του οδηγού για να κάθεται πάνω του και να μπορεί να βλέπει. Οριακά κι ο δικός μας οδηγός σήμερα ένα Χρυσό Οδηγό τον ήθελε.
Τέλος πάντων σήμερα βασικά θα πηγαίναμε για δυο στόχους: την Udaipur της Tripura, καμία σχέση με την πολύ πιο διάσημη ομώνυμη πόλη στο Rajastan και το Neermahal. Η μεν πρώτη είναι πόλη με έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα γεμάτη ναούς και προσκυνητές, το δε δεύτερο είναι το μεγαλύτερο υδάτινο παλάτι στην Ινδία. Οι αποστάσεις είναι μικρότερες σήμερα, η μέρα δεν προβλέπεται και πολύ μακρά.
Η Udaipur είναι η παλιά πρωτεύουσα της Tripura. Η σημασία των παλαιών πόλεων στην Ινδία υποδηλώνεται και από το μέγεθος των ρεζερβουάρ τους, και η συγκεκριμένη διαθέτει ένα τεράστιο, απέναντι από το οποίο υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί στο διασημότερο ναό της πόλης, τον Tripura Sundari Mandir. Εκ πρώτης όψεως αυτό που αντικρύζεις είναι ένα κτίσμα μάλλον υπερβολικά νέο, μάλλον κιτς βαμμένο (έντονο ροζ) που θυμίζει τεράστια τούρτα γάμου. Τα πλήθη των προσκυνητών πάντως δεν άφηναν αμφιβολίες για το πόσο σημαντικός θεωρείται ο ναός. Πολύς κόσμος που αγόραζε επιτόπου λουλούδια και προσφορές ή τα είχε φέρει από το σπίτι του, έκαναν μια σχετικά πειθαρχημένη σειρά, αλλά όποιος κατάφερνε και πλησίαζε αντιμετώπιζε κάτι ξινισμένους έως αγενέστατους επιστάτες που τους κοιτούσαν με μισό μάτι, τους έκαναν παρατηρήσεις με ύφος και στο τέλος ξεφορτώνονταν τις προσφορές τους μέσα στο ναό με χαρακτηριστική απάθεια κι αδιαφορία. Τεράστιες οι ουρές και δεν επιτρέπεται ούτε στους προσκυνητές να μπουν στο ναό, αλλά ως ψηλότερος μπόρεσα να πλησιάσω και να βγάλω μια φωτογραφία. Δυστυχώς οι αντιμετώπιση των επιστατών αφαιρούσε την όποια εικόνα κατάνυξης, καμία σχέση με το Guwahati.
Λίγο πιο κάτω βρίσκονταν κάποιοι παλαιότεροι ναοί που δε χρησιμοποιούνται πια, χαριτωμένοι αλλά όχι στα επίπεδα αυτών του Sivasagar βεβαίως-βεβαίως του Θεμιστοκλέως. Συνεχίσαμε με το αμάξι εκτός Udaipur πια και ο καλός οδηγός μας πήγε σε ένα “παρεκκλήσι” στη μέση του πουθενά με μια συμπαθή αγελάδα απέξω, ενώ απέναντι υπήρχε άλλο ένα με μια μάλλον επιθετική κατσίκα. Λίγο πιο πέρα, ένα πολύ όμορφο ερειπωμένο παλάτι κέντρισε την προσοχή μας, μέσα υπήρχε ένα ζευγαράκι που ας πούμε ότι ερωτοτροπούσε (δηλαδή της έπιασε το χέρι, νομίζω σε κάποια φάση με την άκρη του ματιού μου τον είδα ξεδιάντροπα να της χαϊδεύει και τα μαλλιά, είναι πια αναίσχυντη η νεολαία στην Ινδία) και ένα άλλο ζευγάρι όπου μια υπέρβαρη ινφλουένσερ είχε βάλει έναν καημένο να την παίρνει φωτογραφίες σε όλες τις πιθανές και απίθανες πόζες, αδιαφορώντας για το ότι υπήρχε κάποια πιθανότητα να θέλουμε κι εμείς να φωτογραφίσουμε το κτίριο. Μας κυνήγησε κι ένας φύλακας για να υπογράψουμε το βιβλίο επισκεπτών και, αδιάκριτος όπως ήμουν, διαπίστωσα πως ο τελευταίος αλλοδαπός σε αυτές τις εσχατιές της Tripura ήταν ένας Βέλγος πριν 17 μέρες, μπράβο του.
Είχε έρθει η ώρα να πάμε στο Neermahal αλλά πέσαμε σε κάποια τελετή γυναικών σε ένα σύμπλεγμα ναών με μια μπάντα που έπαιζε εκκωφαντική μουσική όσο αυτές χόρευαν μες στην τρελή χαρά. Υποψιάζομαι πως επρόκειτο για κάποια κοπέλα που παντρεύεται και η τελετή αποτελεί κάποιου είδους bacholerette πάρτι (λέμε τώρα), αλλά ο καλός μας οδηγός δεν ήξερε Αγγλικά, οπότε με την περιέργεια θα μείνω. Το συγκρότημα θύμιζε Ρομά σε γάμο, τα χορευτικά των κυριών Bollywood αλλά εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε και μετά από αρκετές όμορφες εικόνες, από μοναχικούς ψαράδες σε ποτάμια μέχρι εδώλια στις όχθες, φτάσαμε στην προβλήτα απ' όπου παίρνει κανείς τη βάρκα που σε πάει στο υδάτινο παλάτι.
Πληρώσαμε των αντίτιμο των 50 ρουπιών (όσο έκανε και το πάρτι για τον οδηγό μας που θα μας περίμενε υπομονετικά) και κατευθυνθήκαμε προς τη βάρκα που αποδείχθηκε τεράστια, γεμάτη (μόνο) Ινδούς φυσικά και ξεκινήσαμε τη διάσχιση της λίμνης (υποθέτω, μπορεί να είναι και ποτάμι , θα σας γελάσω). Μέσα σε λίγα λεπτά άρχισε να ξεπροβάλλει το υδάτινο παλάτι. Ω ρε τι οπτασία είναι αυτή;;; Ένα τεραστίων διαστάσεων κτίσμα μέσα στη λίμνη, πρφανώς χτισμένο πάνω σε κάποιο νησάκι, κόκκινο χαμηλά και κατάλευκο υψηλότερα να καθρεπτίζεται ανάμεσα σε νούφαρα. Θα το πω αμεσα, απλά, λιτά, δωρικά...βαρουφακίστικα: ΓΟΥΑΟΥ.
Mε το που κατεβήκαμε από τη βάρκα, μαζί με καμιά εκατοστή άλλους επιβάτες, αντί να βγάλω selfies έτρεξα και μπήκα σχεδόν πρώτος στο εσωτερικό του παλατιού, οπότε για κάποια λεπτά το είχα όλο για τον εαυτό μου. Ο Α δυστυχώς ξέχασε να παραδώσει το σωσίβιό του και μέχρι να επιστρέψει για να το παραδώσει έχασε την ευκαιρία να έχει το χώρο people-free όπως τον είχα εγώ. Το μέρος είναι πανέμορφο, αλλά ήταν και άδειο, φαντάζομαι πως πλέον χρησιμοποιείται μόνο για δεξιώσεις, γάμους και άλλα τέτοια events. Γκουγκλάροντας λίγο, έμαθα πως γίνεται ένα φεστιβάλ τον Αύγουστο που περιλαμβάνει και αθλήματα υγρού στίβου και πως το παλάτι ναι μεν ανήκε σε έναν μαχαραγιά της Tripura, αλλά ο ίδιος ζήτησε από βρετανική εταιρεία να αναλάβει την οικοδόμησή του, το 1921.
Κάποιοι επισκέπτες από την Καλκούτα μας πλησίασαν ντροπαλά για να μας ρωτήσουν από πού είμαστε. Πάντα φιλόξενοι, ευγενείς, με χαμόγελο, χωρίς ίχνος απατεωνιάς σε αυτά τα μέρη οι Ινδοί. Γνωρίσαμε κι ένα ζευγαράκι που έβγαζε φωτογραφίες με τη βοήθεια ενός επαγγελματία φωτογράφου, που μας απάντησαν πως έκαναν την προγαμιαία φωτογράφισή τους. Τους ευχηθήκαμε βίον ανθόσπαρτον κι επιστρέψαμε στη βάρκα που άρχισε να ξαναγεμίζει, για την επιστροφή αυτή τη φορά.
Πολύ γεμάτη μέρα, αλλά κάτι έλειπε: μια φαγητάρα, ένα γεύμα επικών διαστάσεων, ένα δείπνο αποχαιρετισμού στον κύριο Α που θα πήγαινε για δουλειά στο Δελχί την επομένη και θα με άφηνε μόνο μου. Στάμπαρα στο google ένα εστιατόριο με παλαβούς αριθμούς: 4.8 αξιολόγηση σε πάνω από τέσσερις χιλιάδες σχόλια είναι αρκετά αξιοπερίεργη επίδοση και οι φωτογραφίες αρκετά πειστικές. Ήταν βέβαια σε μια μάλλον άσχετη τοποθεσία... 26 λεπτά μακριά με το ταξί, αλλά χαλάλι του, ήμασταν και πιο ξεκούραστοι από την προηγούμενη, δε χρειαζόταν να ξυπνήσουμε και νωρίς την επομένη, οπότε είπαμε να το ζήσουμε και να πάμε σε αυτό το “the one and only restaurant & cafe”. To ότι το τρίκυκλο uber μας χρέωσε λιγότερο από ένα ευρώ για διαδρομή σχεδόν μισής ώρας είναι από τα ινδικά θαύματα αυτής της χώρας. Το μέρος είναι εκτός πόλης όντως, η είσοδος θυμίζει μάλλον ταμείο θεάτρου, ο προαύλιος χώρος είχε κάτι περίεργα φωτάκια και πιθανόν κουνούπια, οπότε μπήκαμε στον εσωτερικό χώρο που έμοιαζε παράταιρος, προσεγμένος και κιτς ταυτόχρονα. Έμεινα στο προσεγμένος., άλλωστε δεν ήρθαμε να κάνουμε το Σπύρο Σούλη, να φάμε ήρθαμε. Και φάγαμε: εξαιρετικά κεμπάμπ, ένα απίθανα μαριναρισμένο φιλέτο κοτόπουλο σε πράσινα βότανα, το καλύτερο sizzling κοτόπουλο που έχω φάει ποτέ μου κι ένα απίστευτο glazed χοιρινό. Εκπληκτικό φαγητό, αν μπορούσαμε θα είχαμε φάει και το τραπέζι δηλαδή, κι όλα αυτά για 19€ σύνολο. Ζητήσαμε να δούμε τον ιδιοκτήτη, ένα νέο παιδί μόλις 22 ετών, του δώσαμε συγχαρητήρια, μας εξήγησε το πώς ξεκίνησε, πραγματικά αξιοθαύμαστος, του αφήσαμε και μια εκπάγλου κριτική, λες και τη χρειαζόταν δηλαδή. Για μένα ήταν το δεύτερο καλύτερο γεύμα στο ταξίδι, μετά τα θαύματα του Sky Chef και με μικρή διαφορά μάλιστα. Ινδία σε αγαπώ, και για το φαγητό σου.
Το πρωινό ήταν πολύ διαφοροποιημένο σήμερα, αλλά εξίσου νόστιμο, πάλι έφαγα πράγματα που δεν ξέρω καν πώς τα λένε, άλλωστε αυτό είναι κι ένας από τους βασικότερους λόγους για να επισκεφθεί κανείς την Ινδία. Ένα μπράβο το αξίζει το ξενοδοχείο, ποιοτικότατο.
Ο οδηγός που μας βρήκαν δεν είχε πια ούτε βασικές γνώσεις Αγγλικών. Ήταν ένας μεσήλιξ με χρυσά δόντια και μπόι κάτω του 1,50, θυμήθηκα για πάρτη του ένα επεισόδιο από “τα Χρυσά Κορίτσια” όπου διαπιστώνουν πως η γιαγιά παίρνει στα κρυφά στο αμάξι και πάει βόλτες επειδή διαπίστωναν πως έλειπε... ο Χρυσός Οδηγός. Ήταν τόσο κοντή που τον έβαζε στη θέση του οδηγού για να κάθεται πάνω του και να μπορεί να βλέπει. Οριακά κι ο δικός μας οδηγός σήμερα ένα Χρυσό Οδηγό τον ήθελε.
Τέλος πάντων σήμερα βασικά θα πηγαίναμε για δυο στόχους: την Udaipur της Tripura, καμία σχέση με την πολύ πιο διάσημη ομώνυμη πόλη στο Rajastan και το Neermahal. Η μεν πρώτη είναι πόλη με έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα γεμάτη ναούς και προσκυνητές, το δε δεύτερο είναι το μεγαλύτερο υδάτινο παλάτι στην Ινδία. Οι αποστάσεις είναι μικρότερες σήμερα, η μέρα δεν προβλέπεται και πολύ μακρά.
Η Udaipur είναι η παλιά πρωτεύουσα της Tripura. Η σημασία των παλαιών πόλεων στην Ινδία υποδηλώνεται και από το μέγεθος των ρεζερβουάρ τους, και η συγκεκριμένη διαθέτει ένα τεράστιο, απέναντι από το οποίο υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί στο διασημότερο ναό της πόλης, τον Tripura Sundari Mandir. Εκ πρώτης όψεως αυτό που αντικρύζεις είναι ένα κτίσμα μάλλον υπερβολικά νέο, μάλλον κιτς βαμμένο (έντονο ροζ) που θυμίζει τεράστια τούρτα γάμου. Τα πλήθη των προσκυνητών πάντως δεν άφηναν αμφιβολίες για το πόσο σημαντικός θεωρείται ο ναός. Πολύς κόσμος που αγόραζε επιτόπου λουλούδια και προσφορές ή τα είχε φέρει από το σπίτι του, έκαναν μια σχετικά πειθαρχημένη σειρά, αλλά όποιος κατάφερνε και πλησίαζε αντιμετώπιζε κάτι ξινισμένους έως αγενέστατους επιστάτες που τους κοιτούσαν με μισό μάτι, τους έκαναν παρατηρήσεις με ύφος και στο τέλος ξεφορτώνονταν τις προσφορές τους μέσα στο ναό με χαρακτηριστική απάθεια κι αδιαφορία. Τεράστιες οι ουρές και δεν επιτρέπεται ούτε στους προσκυνητές να μπουν στο ναό, αλλά ως ψηλότερος μπόρεσα να πλησιάσω και να βγάλω μια φωτογραφία. Δυστυχώς οι αντιμετώπιση των επιστατών αφαιρούσε την όποια εικόνα κατάνυξης, καμία σχέση με το Guwahati.
Λίγο πιο κάτω βρίσκονταν κάποιοι παλαιότεροι ναοί που δε χρησιμοποιούνται πια, χαριτωμένοι αλλά όχι στα επίπεδα αυτών του Sivasagar βεβαίως-βεβαίως του Θεμιστοκλέως. Συνεχίσαμε με το αμάξι εκτός Udaipur πια και ο καλός οδηγός μας πήγε σε ένα “παρεκκλήσι” στη μέση του πουθενά με μια συμπαθή αγελάδα απέξω, ενώ απέναντι υπήρχε άλλο ένα με μια μάλλον επιθετική κατσίκα. Λίγο πιο πέρα, ένα πολύ όμορφο ερειπωμένο παλάτι κέντρισε την προσοχή μας, μέσα υπήρχε ένα ζευγαράκι που ας πούμε ότι ερωτοτροπούσε (δηλαδή της έπιασε το χέρι, νομίζω σε κάποια φάση με την άκρη του ματιού μου τον είδα ξεδιάντροπα να της χαϊδεύει και τα μαλλιά, είναι πια αναίσχυντη η νεολαία στην Ινδία) και ένα άλλο ζευγάρι όπου μια υπέρβαρη ινφλουένσερ είχε βάλει έναν καημένο να την παίρνει φωτογραφίες σε όλες τις πιθανές και απίθανες πόζες, αδιαφορώντας για το ότι υπήρχε κάποια πιθανότητα να θέλουμε κι εμείς να φωτογραφίσουμε το κτίριο. Μας κυνήγησε κι ένας φύλακας για να υπογράψουμε το βιβλίο επισκεπτών και, αδιάκριτος όπως ήμουν, διαπίστωσα πως ο τελευταίος αλλοδαπός σε αυτές τις εσχατιές της Tripura ήταν ένας Βέλγος πριν 17 μέρες, μπράβο του.
Είχε έρθει η ώρα να πάμε στο Neermahal αλλά πέσαμε σε κάποια τελετή γυναικών σε ένα σύμπλεγμα ναών με μια μπάντα που έπαιζε εκκωφαντική μουσική όσο αυτές χόρευαν μες στην τρελή χαρά. Υποψιάζομαι πως επρόκειτο για κάποια κοπέλα που παντρεύεται και η τελετή αποτελεί κάποιου είδους bacholerette πάρτι (λέμε τώρα), αλλά ο καλός μας οδηγός δεν ήξερε Αγγλικά, οπότε με την περιέργεια θα μείνω. Το συγκρότημα θύμιζε Ρομά σε γάμο, τα χορευτικά των κυριών Bollywood αλλά εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε και μετά από αρκετές όμορφες εικόνες, από μοναχικούς ψαράδες σε ποτάμια μέχρι εδώλια στις όχθες, φτάσαμε στην προβλήτα απ' όπου παίρνει κανείς τη βάρκα που σε πάει στο υδάτινο παλάτι.
Πληρώσαμε των αντίτιμο των 50 ρουπιών (όσο έκανε και το πάρτι για τον οδηγό μας που θα μας περίμενε υπομονετικά) και κατευθυνθήκαμε προς τη βάρκα που αποδείχθηκε τεράστια, γεμάτη (μόνο) Ινδούς φυσικά και ξεκινήσαμε τη διάσχιση της λίμνης (υποθέτω, μπορεί να είναι και ποτάμι , θα σας γελάσω). Μέσα σε λίγα λεπτά άρχισε να ξεπροβάλλει το υδάτινο παλάτι. Ω ρε τι οπτασία είναι αυτή;;; Ένα τεραστίων διαστάσεων κτίσμα μέσα στη λίμνη, πρφανώς χτισμένο πάνω σε κάποιο νησάκι, κόκκινο χαμηλά και κατάλευκο υψηλότερα να καθρεπτίζεται ανάμεσα σε νούφαρα. Θα το πω αμεσα, απλά, λιτά, δωρικά...βαρουφακίστικα: ΓΟΥΑΟΥ.
Mε το που κατεβήκαμε από τη βάρκα, μαζί με καμιά εκατοστή άλλους επιβάτες, αντί να βγάλω selfies έτρεξα και μπήκα σχεδόν πρώτος στο εσωτερικό του παλατιού, οπότε για κάποια λεπτά το είχα όλο για τον εαυτό μου. Ο Α δυστυχώς ξέχασε να παραδώσει το σωσίβιό του και μέχρι να επιστρέψει για να το παραδώσει έχασε την ευκαιρία να έχει το χώρο people-free όπως τον είχα εγώ. Το μέρος είναι πανέμορφο, αλλά ήταν και άδειο, φαντάζομαι πως πλέον χρησιμοποιείται μόνο για δεξιώσεις, γάμους και άλλα τέτοια events. Γκουγκλάροντας λίγο, έμαθα πως γίνεται ένα φεστιβάλ τον Αύγουστο που περιλαμβάνει και αθλήματα υγρού στίβου και πως το παλάτι ναι μεν ανήκε σε έναν μαχαραγιά της Tripura, αλλά ο ίδιος ζήτησε από βρετανική εταιρεία να αναλάβει την οικοδόμησή του, το 1921.
Κάποιοι επισκέπτες από την Καλκούτα μας πλησίασαν ντροπαλά για να μας ρωτήσουν από πού είμαστε. Πάντα φιλόξενοι, ευγενείς, με χαμόγελο, χωρίς ίχνος απατεωνιάς σε αυτά τα μέρη οι Ινδοί. Γνωρίσαμε κι ένα ζευγαράκι που έβγαζε φωτογραφίες με τη βοήθεια ενός επαγγελματία φωτογράφου, που μας απάντησαν πως έκαναν την προγαμιαία φωτογράφισή τους. Τους ευχηθήκαμε βίον ανθόσπαρτον κι επιστρέψαμε στη βάρκα που άρχισε να ξαναγεμίζει, για την επιστροφή αυτή τη φορά.
Πολύ γεμάτη μέρα, αλλά κάτι έλειπε: μια φαγητάρα, ένα γεύμα επικών διαστάσεων, ένα δείπνο αποχαιρετισμού στον κύριο Α που θα πήγαινε για δουλειά στο Δελχί την επομένη και θα με άφηνε μόνο μου. Στάμπαρα στο google ένα εστιατόριο με παλαβούς αριθμούς: 4.8 αξιολόγηση σε πάνω από τέσσερις χιλιάδες σχόλια είναι αρκετά αξιοπερίεργη επίδοση και οι φωτογραφίες αρκετά πειστικές. Ήταν βέβαια σε μια μάλλον άσχετη τοποθεσία... 26 λεπτά μακριά με το ταξί, αλλά χαλάλι του, ήμασταν και πιο ξεκούραστοι από την προηγούμενη, δε χρειαζόταν να ξυπνήσουμε και νωρίς την επομένη, οπότε είπαμε να το ζήσουμε και να πάμε σε αυτό το “the one and only restaurant & cafe”. To ότι το τρίκυκλο uber μας χρέωσε λιγότερο από ένα ευρώ για διαδρομή σχεδόν μισής ώρας είναι από τα ινδικά θαύματα αυτής της χώρας. Το μέρος είναι εκτός πόλης όντως, η είσοδος θυμίζει μάλλον ταμείο θεάτρου, ο προαύλιος χώρος είχε κάτι περίεργα φωτάκια και πιθανόν κουνούπια, οπότε μπήκαμε στον εσωτερικό χώρο που έμοιαζε παράταιρος, προσεγμένος και κιτς ταυτόχρονα. Έμεινα στο προσεγμένος., άλλωστε δεν ήρθαμε να κάνουμε το Σπύρο Σούλη, να φάμε ήρθαμε. Και φάγαμε: εξαιρετικά κεμπάμπ, ένα απίθανα μαριναρισμένο φιλέτο κοτόπουλο σε πράσινα βότανα, το καλύτερο sizzling κοτόπουλο που έχω φάει ποτέ μου κι ένα απίστευτο glazed χοιρινό. Εκπληκτικό φαγητό, αν μπορούσαμε θα είχαμε φάει και το τραπέζι δηλαδή, κι όλα αυτά για 19€ σύνολο. Ζητήσαμε να δούμε τον ιδιοκτήτη, ένα νέο παιδί μόλις 22 ετών, του δώσαμε συγχαρητήρια, μας εξήγησε το πώς ξεκίνησε, πραγματικά αξιοθαύμαστος, του αφήσαμε και μια εκπάγλου κριτική, λες και τη χρειαζόταν δηλαδή. Για μένα ήταν το δεύτερο καλύτερο γεύμα στο ταξίδι, μετά τα θαύματα του Sky Chef και με μικρή διαφορά μάλιστα. Ινδία σε αγαπώ, και για το φαγητό σου.
Last edited:
