Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[Samion]

Τι υπερβολικός που είσαι ώρες ώρες...

Θα συμφωνησω γιατι μενει λανθασμενη εντυπωση. Το φαγητο ειναι καλο και οι συνθηκες υγιεινης ειναι πολυ καλυτερες απο ινδια. Ασφαλεια δε 100%, αδιανοητο να ενοχληθει στο ελαχιστο ο τουριστας, αντιθετα σε βοηθουν ολοι.

φυσικά προσθέστε στην υπέροχη Ντάκα μια πινελιά από Coxes Bazzar.

Το μονο αρνητικο οτι γινεται αναρπαστο και τα καλα ξενοδοχεια γεμιζουν γρηγορα απο τουριστες ντοπιους κ μη που θελουν να χαρουν την παραλια στη σαιζον. Υπεροχο παμφθηνο ψαρι, infinity pools, the place to be.

 

[tatooine]

Θα συμφωνήσω, το Νο1 κριτήριο "κολασης" για μενα θα ήταν η επικινδυνοτητα κι εκεί πάει μια χαρά, καμία σχέση με Αϊτή πχ.

Από κει και πέρα, αν δεν έχεις μεγαλώσει σε αυτές τις συνθήκες έλλειψης υγιεινής και τρομακτικης έλλειψης χώρου, είναι πάρα πολύ δύσκολο να προσαρμοστεις, δε φαντάζομαι πώς είναι να μετακομίζεις εκεί έστω προσωρινά και να γίνεται όλο αυτό η καθημερινότητα σου.

Από τι στιγμή που πας με ευρωπαϊκές τσέπες οποιαδήποτε κόλαση εκεί μπορεί να γίνει παράδεισος. Μια. χαρά προσαρμόζεσαι. Και το people watching που ανέφερες πιο πάνω και μόνο γι'αυτό αξίζει επίσκεψη..
Keep going. Άσε που σε κάνουν να αισθάνεσαι μοναδικός.

 

[zade]

Κοιτάξτε δεν ξέρω, υποθέτω ότι η κόλαση ορίζεται διαφορετικά για τον καθένα (αν και ο Σαρτρ έχει δώσει τον καλύτερο ορισμό όταν είπε ότι η Κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι) αλλά αυτή ήταν η εντύπωση του ξαδερφου μου.

Εγώ βλέποντας τις φωτογραφίες ειπα ότι είναι μια γέυση κόλασης, γιατί όντως έτσι μου φάνηκε, αλλά από την άλλη είναι τα βιώματα και οι εμπειρίες του καθενός που παίζουν μεγάλο ρόλο.

Πχ στην Κίνα οπου έχω ζήσει και ταξιδέψει εκτενώς, υπάρχουν κάποια μέρη που άνετα συναγωνίζονται αυτές τις φωτογραφίες σε βρωμιά,χάος και πολυκοσμία. Αλλά εκεί μου είχε φανεί τελείως φυσιολογικό και δεν με ενόχλησε καθόλου. Ίσως επειδή έχω εντρυφήσει στην κουλτούρα και έχω ζήσει με έναν λαό, κάποια πράγματα τα είδα υπό διαφορετικό πρίσμα.

Αλλά όταν είχα δείξει φωτογραφίες από εκεί σε διάφορους γνωστούς η αντίδραση τους ήταν ότι "εκεί είναι κόλαση" οπότε καταλήγω στο παραπάνω συμπέρασμα.

Τέλος πάντων παρένθεση ήταν αυτή , ωράια ιστορία, έχω ψηθεί να πάω στο Μπαγκλαντές, η γυναίκα μου θα με χωρίσει, φαντάζομαι θα βρω εκεί κάποια νοστιμη μπαγκλαντεσιανούλα να την αντικαταστήσει.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: Ινδία, φαγητάρες και Sivasagar​

Ξυπνήσαμε αναγκαστικά χαράματα, φάγαμε τα όχι και τόσο τρομερά κρουασάν που είχαμε πάρει από τον “γκουρμέ” φούρνο και βγήκαμε στο γεμάτο σκουπιδίλα αλλά χωρίς κίνηση ...VIP road, παρέα με τους VIP άστεγους για να πάρουμε το uber για αεροδρόμιο. Η πτήση μας θα είχε στάση στην Καλκούτα κι από κει θα φτάναμε στο παγκοσμίως άγνωστο Jorhat, με τις πτήσεις μας να μην είναι connected, οπότε θα χρειαζόταν ολίγον τρέξιμο για να ξανακάνουμε check-in, ειδικά αφού ο Α είχε φροντίσει να φέρει βαλίτσα, άρα θέλαμε παρασκευή αποσκευής και τσεκάρισμα στο counter.

Η εικόνα του αεροδρομίου της Ντάκα ήταν ελαφρώς τριτοκοσμική με τεράστιες ουρές εκτός του αεροδρομίου, αλλά στο εσωτερικό τα πράγματα ήταν καλύτερα και το check-in έγινε χωρίς προβλήματα με την indigo, την οποία και τίμησα αρκετά σε όλο το ταξίδι. Χρήματα δε μας είχαν μείνει, αφού τα είχαμε υπολογίσει σωστά και παρότι η πτήση είχε 40 λεπτά καθυστέρηση και στο αεροδρόμιο υπήρχε το αδιαχώρητο (τι έκπληξη!) φύγαμε χωρίς προβλήματα από τη χωρίς αμφιβολία πιο βρώμικη πόλη που έχω δει στη ζωή μου (κι έχω πάει σε πάνω από 200 πόλεις και χωριά στην Ινδία), την οποία παρόλα αυτά συμπάθησα, σε αντίθεση με τον Α.

Στην Καλκούτα έπρεπε να περάσουμε κι έλεγχο διαβατηρίων και φοβηθήκαμε ότι η διαδικασία θα ήταν όσο χρονοβόρα ήταν και στη Ντάκα, αλλά τρέχοντας πήγαμε πρώτοι-πρώτοι στους immigration officers, μας έδωσαν μια φόρμα να συμπληρώσουμε, έριξαν μια ματιά στην e-visa που είχαμε και η όλη διαδικασία δεν κράτησε πάνω από 3 λεπτά. Εύγε Ινδία. Κάναμε το checkin μας, προλάβαμε να αλλάξουμε και λίγα χρήματα (σωστά προβλέψαμε πως στο εξωτικό Jorhat δε θα βρίσκαμε εύκολα ανταλλακτήρια) και πετάξαμε αρκετά άνετα με την indigo. H μόνη παραφωνία ήταν η απαίτηση στον έλεγχο χειραποσκευών να βγάλουμε όλα τα καλώδια και όλες τις συσκευές από τις χειραποσκευές μας, απαίτηση που ίσχυε για όλους τους επιβάτες και προκάλεσε μεγάλη καθυστέρηση, αφού έπρεπε να ξαναβάλεις τη χειραποσκευή στο μηχάνημα, να ξαναπεριμένεις ένα εικοσιπεντάλεπτο μέχρι να τελειώσουν οι μπροστινοί, που επίσης έπρεπε να επαναλάβουν τη διαδικασία επειδή το μηχάνημα βρήκε ένα μικροσκοπικό καλώδιο, ακουστικά ή ένα κέρμα, οπότε φτου κι από την αρχή. Ήταν μια διαδικασία που διαπιστώσαμε πως θα ίσχυε για όλες τις εσωτερικές πτήσεις στην Ινδία, που εγώ είχα να πάρω και αρκετές σε αυτό το ταξίδι.

Τέλος πάντων, φτάσαμε στο Jorhat χαρούμενοι κι ευδιάθετοι. Ο Α πάντως είχε αρχίσει να βήχει κι υποψιάστηκα πως τον κόλλησα το χαριτωμένο κορωνοϊό που είχα πάρει μαζί μου στο Ντουμπάι. Και ξέρω ότι ήταν κορωνοϊός διότι απέκτησα τρέμουλο στους παράμεσους και των δύο χεριών μου, όπως κάθε φορά που κολλάω κορωνοϊό. Μάλιστα το τρέμουλο είναι τόσο έντονο που νιώθω τυχερός που δεν είναι στο μεσαίο δάχτυλο γιατί θα είχε ενδιαφέρον να κυκλοφορώ για μέρες κάνοντας ασυναίσθητα κωλοδάχτυλα σε όλο τον κόσμο επί ώρες. Για αρχή δεν του είπα τίποτε, αλλά ήξερα πως τον κόλλησα.

Uber δε λειτουργεί στη Jorhat, αλλά και να λειτουργούσε sim δεν είχαμε προλάβει να πάρουμε στην ανταπόκριση στην Καλκούτα, οπότε άνοιξα τον οδηγό μου, είδα πως υπήρχε λεωφορείο σε κάποιο σταθμό ονόματι ASTC που θα μπορούσε να μας πάει στο ποθητό Sivasagar και βρήκαμε ένα ταξάκι που μας πήγε μέχρι εκεί, παρατηρώντας στη διαδρομή πως τα πρόσωπα άλλαξαν τελείως και στο Assam όπου βρισκόμασταν, την πρώτη μας αδερφή δηλαδή, οι φάτσες ήταν πιο θιβετιανοβιρμανικές.

Το πάρκινγκ του σταθμού ήταν εμμ, ενδιαφέρον, το λεωφορείο ολίγο χρέπι και φυσικά μόνο με ντόπιους, αλλά έφευγε άμεσα αφού γέμισε σύντομα και παρότι ήμασταν σε άβολη κατάσταση – οι θέσεις δεν έχουν προβλεφθεί για ψηλούς κι είχε πολλούς ορθίους- η διαδρομή ήταν αρκετά ευχάριστη αφού τα κορναρίσματα ήταν κλάσμα αυτών της Ντάκα, η Ινδία σε σχέση με το Μπαγκλαντές φαντάζει Σιγκαπούρη στην καθαριότητα (εντάξει όχι τόσο, αλλά Ντάκα δεν είναι πουθενά) και υπήρχε η προσμονή για το Sivasagar, που διαθέτει ιστορικό ενδιαφέρον. Χώρια ότι είχαν ενδιαφέρον και οι φυσιογνωμίες, που θύμιζαν έντονα Βιρμανούς και στο δρόμο περάσαμε κι ένα μεγάλο αρχαιολογικό μνημείο, πρελούδιο αυτών που θα ακολουθούσαν.

Κατάλυμα δεν είχαμε, όπως δεν είχαμε και ίντερνετ, το οποίο αποτέλεσε και την πρώτη μας προτεραιότητα. Κατεβαίνοντας λοιπόν σε αυτή την κωμόπολη των περίπου 150.000 ψυχών που μας φάνηκε χωριουδάκι, αλλά είχα διαβάσει πως κάποτε αποτέλεσε την πρωτεύουσα του βασιελέιου των Ahom (ταϊλανδοκινέζικη δυναστεία του 18ου αιώνα είναι αυτοί), πριν τους διαλύσουν οι Βιρμανοί, ψάξαμε για sim. Σκούρα τα πράγματα παίδες. Σε κανα-δυο μαγαζάκια με κινητά μας είπαν πως δεν είχαν, άλλοι μας έστελναν σε μια τηλεφωνική εταιρεία που είχε κλείσει και τα δυο μαγαζάκια που είχαν ειδικότητα σε κινητά μας παρέπεμψαν σε ένα τρίτο όπου οι σκλαβωτικά ευγενείς άνθρωποι μας είπαν πως είναι περίπλοκη η διαδικάσία για αλλοδαπούς, δεν την είχαν ξανακάνει και θα έπαιρνε ώρα. Και πήρε. Επί περίπου δυο ώρες μιλούσαν στο whatsapp με μια κοπελίτσα που τους έδινε οδηγίες. Αν είχαμε ινδική ταυτότητα θα ήταν άμεση η διαδικασία μας είπαν, θα αρκούσε μόνο το δαχτυλικό μας αποτύπωμα, αλλά με τα πολλά τα κατάφεραν αφού δώσαμε διευθύνσεις ονόματα πατρός, μητρός λεπτομέρειες βίζας, διαδρομών και ημερομηνίες εισόδου-εξόδου από τη χώρα, με τη συνδρομή κι ενός -πάλι ευγενέστατου- γείτονα που κουτσομιλούσε Αγγλικά. Ε μόλις βάλαμε την πρώτη sim (μόλις 4,5€ για ένα μήνα και πρακτικά απεριόριστα GB και λεπτά) κι εν αναμονή της δεύτερης, άρχισα να ψάχνω για κατάλυμα, πήρα τηλέφωνο ένα κάποιο Hotel Shiva Palace που κατά τον οδηγό μου ήταν πολύ καλό και με εξαιρετικό εστιατόριο και πήραμε ένα tuk tuk και φτάσαμε, αφού πρώτα μας πήρε χρόνο να καταλάβουμε πως όλοι το αποκαλούσαν με το όνομα του εστιατορίου του, δηλαδή Sky Chef. Το δωμάτιο των 39€/βραδιά ήταν αξιοπρεπές, το μπάνιο κάπως λιγότερο, οι άνθρωποι εξυπηρετικοί αλλά εμάς μας ένοιαζε να φάμε και υποτίθεται ότι ήμασταν και στο κορυφαίο εστιατόριο της πόλης.

Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο της πόλης, αλλά σίγουρα ήταν το καλύτερο όλου του ταξιδιού. Τι φαγητάρες ήταν αυτές που μας έφεραν, σε όμορφο και πεντακάθαρο χώρο. Όλα ήταν απλά φανταστικά, με κορυφαία τη σούβλα με το αγαπημένο μου paneer τυρί, φοβερό garlic nan, και τα κάρι τους να είναι υποδειγματικά. Μέχρι και το gulab jamun που ποτέ δεν ήταν στην κορυφή των προτιμήσεων των ινδικών γλυκών μου ήταν θεϊκό. Ο σεφ ήταν Sky και βάλε, ήθελα να του φιλήσω τα πόδια, θα το έκανα ακόμη κι αν μάθαινα πως είχε έρθει ξιπόλιτος από τη Ντάκα.

Ψιλοπτώματα ήμασταν, αλλά εγώ επέμενα πως έπρεπε να βγούμε για μια νυχτερινή γνωριμία με τα μνημεία της πόλης, για τα οποία είχα την υποψία πως θα είναι και φωτισμένα. Αντιστάθηκε λίγο ο Α που έβηχε και μάλλον άρχισε να έχει και δέκατα, αλλά τελικά υπέκυψε, δεν είναι κι από αυτούς που τους αφήνει ασυγκίνητους η ιστορία, κάθε άλλο. Αποφασίσαμε πως θα πηγαίναμε μόνο στο κοντινότερο σύμπλεγμα των ναών, στο κέντρο της πόλης . Ελάχιστος ο κόσμος, τα μαγαζιά κλειστά και στρίβοντας σε κάποια φάση οι ναοί εμφανίζονται στο βάθος του δρόμου. Ήταν όντως φωτισμένοι, λαμπεροί, εντυπωσιακοί. Πλησιάσαμε και είδαμε πως υπήρχαν 2-3 άτομα στο εσωτερικό του περίκλειστου χώρου, αλλά η πόρτα είχε κλείσει, ήταν απλά φύλακες. Ακόμη κι έτσι κάναμε το γύρο όλου του χώρου βγάζοντας φωτογραφίες, είχε φανταστική αύρα το μέρος κι ο Α ήταν επιτέλους χαρούμενος. Περπατήσαμε γύρω από το ρεζερβουάρ (δεν έχουν όλες οι παλιές πόλεις τέτοιου είδους τεράστιε δεξαμενές; ), είδαμε και μια εκκκλησία βαπτιστών, αγόρασα και μια Colgate που χρειαζόμουν (πώς γίνεται να κοστίζει μόνο 0,30€ ; ) και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Αύριο θα βλέπαμε όλα τα αρχαία πέριξ του Sivasagar, δεν μπορούσα να περιμένω.

 

[Yorgos]

Αποχαιρετώντας το VIP road.

Ακόμη και στο αεροδρόμιο της Ντάκα η πολυκοσμία ήταν αφόρητη, δύσκολο να βρεις χώρο να σταθείς, πόσο μάλλον να κάτσεις.

Δέος για την πρωτοκοσμικότητα του αεροδρομίου της Καλκούτας.

40 λεπτά στον έλεγχο χειραποσκευών επειδή υποχρέωναν τους πάντες να βγάλουν κάθε καλώδιο, πρίζα, μπαταρία, στιλό, κέρμα και συσκευή που είχαν και ξανά-μανά από την αρχή

Στο λεωφορείο.

Πολύ εξυπηρετικός γείτονας/μεταφραστής.

10/10 όλα τα πιάτα.

Πανέμορφα και χωρίς κόσμο γύρω, δεν μπορούσα να σταματήσω να τα παίρνω φωτογραφίες.

Μαγικό.

Εκκλησία Βαπτιστών, συνηθισμένο φαινόμενο στις 7 αδερφές.

Oι πρώτες φάτσες που είδαμε θιβετιάνιζαν.

Σύσκεψη, βιντεοκλήση, τηλέφωνα στην ετιαρεία κινητής τηλεφωνίας και 2 ώρες για να βρεθεί φόρμουλα να αποκτήσουμε sim.

Το λεωφορείο είχε μερικά ενδιαφέροντα αυτοκόλλητα.

 

[LULLU]

Πάντως αν έβλεπα μόνο τις φωτογραφίες χωρίς να διαβάσω το κείμενο σου δεν θα με επειθαν για τη τόση βρώμα που λες....βελτίωσε πάρα πολύ στη φωτογραφία

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Ναοι, ξαναφαγητάρες και Jorhat​

Απογοητεύτηκα λίγο που το πρωινό δε σερβίρεται στον ίδιο ναό της γαστρονομίας, αλλά στον πρώτο όροφο με πλαστικά πιατάκια και σαφώς πιο μέτρια πράγματα, τα οποία πάντως κατ' εμέ τρώγονταν. Ο Α. Τα ψιλοαγνόησε και απείχε, χώρια ότι πια ένιωθε άρρωστος, είχε πυρετό το προηγούμενο βράδυ και σήμερα θα επιδεινωνόταν η κατάστασή του αρκετά, παρόλα αυτά δε θα έχανε την ευκαιρία να πάμε στους ναούς.

Ξεκινήσαμε από το Shivadol, το ναό από τον οποίο περάσαμε το προηγούμενο βράδυ για να διαπιστώσουμε πως είναι φουλ λειτουργικός και αντί για τουρίστες οι μόνοι επισκέπτες είναι ντόπιοι ινδουιστές. Mε 32 μέτρα ύψος, σχεδόν 300 χρόνια λειτουργίας και μια μάλλον κατανυκτική ατμόσφαιρα, είχε φοβερό ενδιαφέρον. Η μέρα πραγματικά είχε ξεκινήσει υπέροχα.

Επόμενη στάση, λίγα χιλιόμετρα παρακάτω με tuk-tuk (μου έκανε εντύπωση πόσο τίμιοι ήταν στις τιμές που μας έλεγαν) ήταν το Rang Ghar, ένα διώροφο παλάτι του 1746 που διατηρείται σε πολύ κατάσταση και δεν είχε κανέναν απολύτως επισκέπτη. Πληρώσαμε τη δεκαπλάσια (!) είσοδο που αντιστοιχεί σε αλλοδαπούς και θαυμάσαμε το κυρίως κτίσμα που βασικά χρησίμευε ως εξέδρα όταν οι βασιλιάδες των Ahom παρακολουθούσαν μονομαχίες παλαιστών, νεροβούβαλων και ελεφάντων. Πολύ όμορφα τα εξωτερικά ανάγλυφα και μπόνους το εσωτερικό του κτιρίου.

Μόλις 15 λεπτά με τα πόδια μακριά βρίσκεται το παλάτι Talatal Ghar, στην είσοδο του οποίου υπήρχε ένα παλιόχαρτο κολλημένο στον τοίχο με σελοτέιπ που μας γνωστοποιούσε πως δέχονταν μόνο ηλεκτρονική πληρωμή, πάλι καλά που είχαμε sim δηλαδή. Η εφαρμογή τους πάντως είναι εύχρηστη και σε 2 λεπτά είχα πληρώσει, οπότε και πήγα στο ταμείο να δείξω την απόδειξη στη βαριεστημένη υπάλληλο. Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου πιο σκονισμένο πληκτρολόγιο, σα να βγήκε από τις ιστορίες από την κρύπτη ήταν κι ένιωσα πως αν φυσούσα θα προκαλούσα σκονοθύελλα. Τέλος πάντων, το σημαντικό ήταν το παλάτι, που στα ντουζένια του ήταν επταώροφο με υπόγειες εξόδους διαφυγής και πολύ εντυπωσιακό kai το ευχαριστήθηκα. Ο Α, που είναι μέγας φαν της ιστορίας, είχε αρχίσει να εξαντλείται από τον πυρετό και την κούραση, αλλά ακόμη κι έτσι δέχθηκε να ποζάρει για τους λιγοστούς παραβρισκόμενους που τον κοιτούσαν με δέος, θαυμασμό, ενδεχομένως και λιγούρα. Ήταν πολύ όμορφα και τα περίχωρα, με σκιουράκια, κλασικά ρεζερβουάρ και μπόλικα δέντρα με σχετικά λίγα (για Ινδία δηλαδή) σκουπίδια.

Επόμενος στόχος ήταν το Kareng Ghar, παλάτι κι αυτό, που ήταν όμως 15 χιλιόμετρα μακριά και σκεφθήκαμε να διαπραγματευτούμε με κάποιον να μας περιμένει εκεί και να μας πάει και στο Charaideo που ήταν άλλα 45 λεπτά πιο μακριά κι όπου σίγουρα θα περνούσαμε χρόνο διότι εκτός από Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς είχε και μεγάλη έκταση, αφού επρόκειτο για μπόλικους ταφικούς λόφους μεγάλων διαστάσεων. Η συνεννόηση με τον tuktukατζή που βρήκαμε ήταν δύσκολη λόγω των κακών Αγγλικών του και των ανύπαρκτων προφανώς Assamese μας, αλλά τελικώς κατάλαβε τι θέλαμε να κάνουμε και ζήτησε περίπου 25€ για μπόλικα χιλιόμετρα και περίπου 4 ώρες. Καμία πονηράδα από πλευράς του, τι να παζαρέψουμε με τον άνθρωπο;

Το Kareng Ghar ήταν απλά κατπαληκτικό, το ομορφότερο παλάτι απ' όλα και το απόλαυσα πάρα πολύ. Τριώροφο παλάτι που πάλι ήμασταν μόνοι και πολύ όμορφους κήπους, χώρια κάτι πάγκους με street food που τα τίμησα.

Είχε έρθει η ώρα για το Chairadeo, για το οποίο δεν ήξερα τι να περιμένω, το φανταζόμουν από τις περιγραφές παραπλήσιο του Gaya Tumuli στη Νότιο Κορέα. Και όντως, έμοιαζε αρκετά: Υπόσκαφοι τάφοι που θύμιζαν λίγο Μυκήνες και σχημάτιζαν πράσινους λόφους με μια στενή είσοδο, σε μια μεγάλη έκταση, περιποιημένη, με μονοπάτια που σε πάνε γύρω-γύρω από τους λόφους. Η απογοήτευση είναι πως μόνο ένας ήταν ανοικτός τη δεδομένη στιγμή. Το τοπίο πολύ ήσυχο, ο χώρος περιποιημένος, σε κάποια σημεία είχε και φωτογραφίες των κτερισμάτων που βρέθηκαν, κάποια πολύ ενδιαφέροντα, που δεν ξέρω πού εκτίθενται.

Μας άρεσε πολύ ο αρχαιολογικός χώρος κι όταν εξήλθαμε διαπιστώσαμε πως ακριβώς δίπλα... υπήρχε άλλος με πολύ φτηνότερη είσοδο, 8 φορές λιγότερα χρήματα. Σύντομα καταλάβαμε πως το ένα υπάγεται στην κεντρική κυβέρνηση και το άλλο στις τοπικές αρχές. Ε δε χάναμε τίποτε να μπούμε και στο δεύτερο, μου φάνηκε αρκετά αστείο που έχουν κόψει τον αρχαιολογικό χώρο στα δύο, πρακτικά οι δυο πλευρές συνορεύουν και τις εισόδους χωρίζουν λιγότερο από 50 μέτρα. Εδώ δεν μπορούσαμε να μπούμε σε κάποιο τάφο αλλά και πάλι οι όγκοι ήταν τεράστιοι, μεγαλύτεροι από το διπλανό, και η ατμόσφαιρα ακόμη πιο γαλήνια.

O καημένος ως τουκτουκατζής μας περίμενε υπομονετικά, ο Α ήταν ακόμη πιο καημένος με αρκετό πυρετό αλλά ικανοποιημένος. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να πάρουμε τις αποσκευές μας, και μιας που διαπιστώσαμε πως το απογευματινό λεωφορείο έφευγε σε δυόμιση ώρες, δεν ήθελε και πολλή σκέψη: αράξαμε στο sky chef για να ξαναπολάυσουμε αυτό το ναό της γεύσης, τον οργασμό της παλέτας, το γαστριμαργικό παράδεισο... εντάξει το πιάσατε. Πήρε και τα φαρμακάκια του ο Α και στάνιαρε κι ήμασταν έτοιμοι για το ταξίδι με το σχεδόν άδειο αυτή τη φορά λεωφορείο μέχρι το Jorhat.

Είχα κάνει κράτηση για το ξενοδοχείο Bliss, όταν φτάσαμε όμως μας γνωστοποίησαν πως λόγω ενός “τεχνικού” προβλήματος δεν μπορούσαν να φιλοξενήσουν αλλοδαπούς, πρόβλημα που έχω ξαναντιμετωπίσει στην Ινδία όταν κάνεις κράτηση από πλατφόμα. Ήθελαν να μας στείλουν “χωρίς επιβάρυνση” στο πολύ φτηνότερο D Royal Palm, το οποίο online όμως το έβρισκα πολύ φτηνότερα, χώρια που ήθελαν να μας φωνάξουν ταξί για την τριπλάσια της κανονικής τιμής, τσακώθηκα και βγήκαμε να βρούμε ταξί μόνοι μας, αλλά είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Οι τους ξενοδοχείου έπιασαν δυο οδηγούς που βρισκονταν μπροστά μας και μάλλον τους υπέδειξαν να μας υπερχρεώσουν, οπότε βγήκαμε στο δρόμο (ναι, με το μπαούλο του Α) και βρηκαμε ένα tuk tuk, του ο οδηγός όμως δεν ήξερε Αγγλικά, δε γνώριζε πού βρισκόταν το D Royal Palm και μάλλον δε βοήθησε ιδιαίτερα ότι ήταν και μεθυσμένος. Του ζήτησα να μας αφήσει αλλού, όπου κάτι καλοί γείτονες υπό βροχή μας βρήκαν οδηγό που κατάλαβε πού είναι το ξενοδοχείο κι επιτέλους βρεθήκαμε σε κρεβάτι. Με το manager του ξενοδοχείου μάλιστα συνεννοηθήκαμε μια χαρά και βρήκαμε και οδηγό να μας πάει στο λιμανάκι nomat ghat την επομένη, ώστε να επισκεφθούμε το Majuli σε ημερήσια εκδρομή. Καλά τα καταφέραμε, αυτό ποτυ προείχε ήταν να ξεκουραστεί ο ταλαιπωρημένος Α.

 

[Yorgos]

Το πρωί ο κεντρικός ναός του Sivasagar ήταν σαφώς λιγότερο επιβλητικός απέξω σε σχέση με το προηγούμενο βράδυ.

Μέσα όμως ήταν υπέροχος.

Η τελετουργική πλατφόρμα παρακολούθησης θεαμάτων.

Και το εξωτερικό ανάγλυφο είχε ενδιαφέρον.

Πολύ θα ήθελα να ξέρω περισσότερα γι'αυτό αλλά δυστυχώς δεν...

Οι οδηγίες για λήψη ηλεκτρονικού εισιτηρίου ήταν γραμμένες στο χέρι.

Άλλο παλάτι εδώ.

Κι αυτό παλάτι ήταν.

Είπαμε, οι φάτσες δε μοιάζουν με αυτές στο Μπανγκλαντές πια, ασιατίζουν σαφώς περισσότερο.

Σχέδιο των ταφικών μνημείων.

Τα οποία φαντάζουν κάπως έτσι απ' έξω

Ήταν ωραίος και ο περιρρέω χώρος.

Βάρκα εποχής.

Η είδοδος του θολωτού τάφου, θύμιζε πολύ Μυκήνες.

Ο καλός γείτονας που μας έψαχνε ταξί.

Αξιοπρεπές το λεωφπρείο για Jorhat.

 

[varioAthens]

Σα να ξυπναει απο χειμερια ναρκη η επιθυμια μου να ξαναταξιδεψω Ινδια... πιο πολυ με "κραταει" πισω το ποσο ειχα ταλαιπωρηθει να βγαλω visa...

 

[Yorgos]

Σα να ξυπναει απο χειμερια ναρκη η επιθυμια μου να ξαναταξιδεψω Ινδια... πιο πολυ με "κραταει" πισω το ποσο ειχα ταλαιπωρηθει να βγαλω visa...

Ευκολακι πια.