Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Οι νύμφες του Δούναβη και άλλες ομορφιές!

[dimosf]

Στου Νοσφεράτου τα λημέρια!
Η Κυριακή ξημέρωσε βροχερή και αρκετά κρύα. Μετά από το πρωινό μας, αποφασίσαμε να ανέβουμε στο βουνό πάνω από το κάμπινγκ. Είχαμε πληροφορίες ότι είναι πολύ ωραία εκεί πάνω. Παίρνοντας το δρόμο μπροστά από το κάμπινγκ αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Ο δρόμος είναι μεν άσφαλτος, αλλά στενός και ανεβαίνοντας γίνεται όλο και πιο χάλια, με πολλές λακκούβες. Πάει δίπλα σε ένα ποταμάκι. Το νερό είναι αρκετό και ορμητικό και χύνεται στον Turiec, παραπόταμο του Vah. Το ποταμάκι διασχίζει ένα πυκνό δάσος, που όσο ανεβαίναμε γινόταν όλο και πιο πυκνό. Στις όχθες του έχουν χτιστεί εξοχικά και έχουν φτιαχτεί χώροι αναψυχής και ξεκούρασης με κιόσκια και ψησταριές.

​

Κάναμε μια στάση σε ένα σημείο που το ποταμάκι αφήνει να δημιουργηθεί ένα «νησάκι». Πάνω σ’ αυτό ήταν ένα ξύλινο κιόσκι με παγκάκια και μια ψησταριά. Τόσα χώραγε όλα κι όλα. Ένα ξύλινο γεφυράκι το ένωνε με την όχθη. Αν και έβρεχε αρκετά, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και χάρηκαν τα μάτια μας υπέροχες εικόνες!
Όσο ανεβαίναμε η ομίχλη που εν τω μεταξύ είχε πέσει όλο και πύκνωνε και η βροχή δυνάμωνε. Σε ένα πλάτωμα φάνηκε, κάτω χαμηλά ο κάμπος, μιας και εκείνη τη στιγμή η ομίχλη μας έκανε τη χάρη να αραιώσει. 11,5 χμ από το κάμπινγκ φτάσαμε στα 1350 περίπου μ.

​

Είναι η θέση Chata Martinske Hole, όπου υπάρχει ένα χιονοδρομικό κέντρο. Ένα σαλέ ήταν ανοικτό και μας πρόσφερε καταφύγιο και ένα απολαυστικό καυτό καφέ.
Μετά από μια ώρα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στο Martin πήραμε το δρόμο για Ruzomberok και Poprad, που πάει δίπλα στον Vah. Μετά από 20 χμ, στο Kralovany, εκεί που ο ποταμός Oravaχύνεταο στον Vah, στρίψαμε αριστερά ακολουθώντας τον πρώτο. Περάσαμε την πόλη Dolny Kubinκαι περίπου 50 χμ από το Martin,

​

φτάσαμε στο χωριό Oravsky Potzanok. Εκεί σε ένα βράχο που υψώνεται 120 μ πάνω από τον Orava υψώνεται ένα από τα πιο επιβλητικά κάστρα της Σλοβακίας. Και έχει πολλά κάστρα η χώρα αυτή!

​

Χτισμένο τον 13ο αι., το Oravsky Hrad, μοιάζει σα συνέχεια του βράχου και με το σκούρο χρώμα του έχει μια απόκοσμη όψη. Γι αυτό άλλωστε το 1922 το διάλεξαν για σκηνικό της πρώτης ταινίας με βρικόλακες που γυρίστηκε ποτέ. Το «ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ».

​

Οι ωραιότερες εικόνες του κάστρου είναι από χαμηλά, από τη γέφυρα του ποταμού.
Ο καιρός παρέμενε βαρύς, πότε με λίγη βροχή, πότε χωρίς. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και κάτσαμε σε ένα εστιατόριο self service και απολαύσαμε τις τοπικές λιχουδιές. Λουκάνικα, πατάτες, σνίτσελ και δροσερή βαρελίσια μπύρα!
Απόγευμα πια γυρίσαμε στο Martin και μπήκαμε στην πόλη για ένα καφέ. Η πόλη μου φάνηκε σχετικά αδιάφορη.

​

Έχει μερικά ενδιαφέροντα κτίρια, παλιά και σύγχρονα, αλλά τίποτα το ξεχωριστό. Η πλατεία και εδώ ένα μακρόστενο πράγμα. Σε μια στοά κάτσαμε σε ένα ωραίο, μοντέρνο καφέ.
Είχε σουρουπώσει όταν γυρίσαμε στο κάμπινγκ να ξεκουραστούμε. Τα βουνά της Σλοβακίας είναι υπέροχα και εμείς τυχεροί που τα απολαμβάνουμε!!

 

[dimosf]

Στα Μικρά Fatra και το χωριό των Λύκων!
Η μέρα αυτή έμελλε να είναι ίσως η πιο βροχερή του ταξιδιού μας, αν και το πρωί που βγήκα μια βόλτα γύρω από το κάμπινγκ είχε απλά συννεφιά.

​

Έχει ωραία σπιτάκια με λουλουδιασμένους κήπους και ο περίπατος ανάμεσα τους ήταν πολύ ευχάριστος.
Όσο πίναμε τον πρωινό μας καφέ άρχισε να ψιχαλίζει για να γίνει κανονική βροχή σαν φύγαμε.
Πήραμε το δρόμο προς τη Zilina για περίπου 30 χμ και μετά στρίψαμε δεξιά, προς τα ανατολικά, στον ορεινό δρόμο. Προορισμός μας το Εθνικό Πάρκο των Mala Fatra και η μικρή πόλη Terchova στην οποία φτάσαμε μετά από περίπου 30 χμ. Εν τω μεταξύ έριχνε πολύ νερό. Κάναμε μια μικρή στάση στο γραφείο τουρισμού για να πάρω χάρτες της περιοχής αλλά και του Εθνικού Πάρκου των Mala Fatra. Αγόρασα και ένα CD με παραδοσιακή μουσική από τα Fatra για να μας συνοδέψει στις βόλτες μας στη γύρω περιοχή.

​

Στην εκκλησία που είναι απέναντι από το γραφείο τουρισμού παρακολουθήσαμε και το «υπερθέαμα» της περιοχής. Τη Γέννηση!!! Πρόκειται για μια τρισδιάστατη παράσταση διαστάσεων 3Χ2 μ περίπου όλη από ξύλο. Η Γέννηση παρουσιάζεται σε ένα μικρό μέρος της. Το μεγαλύτερο καταλαμβάνουν παραστάσεις με δραστηριότητες των κατοίκων της περιοχής.
Όλα αυτά με μουσικές και με μηχανισμούς παρόμοιους με αυτούς που χρησιμοποιούν στα μεγάλα μηχανικά μουσικά ρολόγια. Έτσι για παράδειγμα ένας σιδεράς σφυρηλατούσε το σίδερο χτυπώντας το αμόνι ενώ ο βοηθός ταυ ανοιγόκλεινε το φυσερό, μια αρκούδα είχε κλέψει ένα αρνί και την κυνηγούσε ο βοσκός, μόνο που με την κυκλική κίνηση δεν ήξερες αν ο βοσκός κυνηγούσε την αρκούδα ή η αρκούδα το βοσκό (!!!) (με τη συγκεκριμένη σκηνή ρίξαμε πολύ γέλιο!) και άλλες πολλές παρόμοιας κατασκευής και αισθητικής.
Στην Terchova πήραμε νότια κατεύθυνση μπαίνοντας στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου. Ο δρόμος περνά μέσα από το πανέμορφο φαράγγι Tieshany, στο οποίο κυλά ορμητικά ένα μικρό ποτάμι. Το δάσος είναι πυκνό και σε συνδυασμό με τη βροχή οι εικόνες είναι εξωπραγματικές! Φτάσαμε σε μια διασταύρωση και στρίψαμε αριστερά. Ο δρόμος εκείνος τελειώνει μετά από λίγο στον οικισμό Stefanova, ένα γραφικό χωριουδάκι, κυρίως με δραστηριότητες για την εξυπηρέτηση επισκεπτών. Όταν φτάσαμε έβρεχε πολύ και έτσι περιοριστήκαμε σε ότι είδαμε από το αυτοκίνητο.
Πίσω στη διασταύρωση και στρίβουμε αριστερά μέχρι το Chata Vratna, από όπου φεύγει το «τελεσιέζ» για πιο ψηλά.

​

Εκεί μια γραφική Koliba (το πανδοχείο στα Σλοβάκικα. Θα κάναμε πλάκα με το όνομα αυτό τις επόμενες μέρες)

​

μας πρόσφερε ένα άκρως αναζωογονητικό καφέ, προστασία από τη βροχή και θαλπωρή από την ψύχρα των βουνών.

​

Όταν βγήκαμε η βροχή είχε κόψει και έτσι στην επιστροφή κάναμε μια στάση μέσα στο φαράγγι για μερικές φωτογραφίες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση εκείνη τη μέρα, αλλά και όλες τις επόμενες, είναι το πόσο πολλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, κάνουν ποδήλατο ή περπατούν αψηφώντας τον καιρό. Ένα αδιάβροχο και πάμε!!
Στην Terchova στρίψαμε δεξιά και κάνοντας τον κύκλο του Εθνικού Πάρκου από τη βόρεια πλευρά, πήραμε το δρόμο προς την πόλη Dolny Kubin. Προορισμός μας το χωριό Istebne και το αξιοθέατό του, η ξύλινη εκκλησία.
Σε όλη την περιοχή των δυτικών απολήξεων των Καρπαθίων, δηλαδή τα Fatra και τα Tatra, και μοιρασμένες σε Σλοβακία, Πολωνία και Ουκρανία, βρίσκονται δεκάδες ξύλινες εκκλησίες κατασκευασμένες από ντόπια ξυλεία και χωρίς τη χρήση καρφιών (!!!). Ορισμένες από αυτές είναι πολύ περίτεχνες, αλλά όλες πολύ εντυπωσιακές. Πολλές προστατεύονται από την UNESCO, είτε ξεχωριστά κάθε μία, είτε σα σύνολο όλες μαζί σε μια περιοχή. Οι περισσότερες έχουν ηλικία που κυμαίνεται από 3 ως 5 αιώνες. Πραγματικά είναι κάτι το ξεχωριστό. Δεν μοιάζουν σε τίποτα με ότι έχει δει κανείς. Το 2005 στη Νότια Πολωνία, στο χωριό Gilowice, είχα δει μια τέτοια και είχα μείνει με ανοικτό στόμα. (βλ. http://disaki.blogspot.gr/2011/11/1.html)
Φτάσαμε στο Istebneκαι στο τέλος του χωριού είδαμε την εκκλησία.

​

Είναι λίγο διαφορετική από αυτή που είχα δει αλλά και από αυτές που είχα δει σε φωτογραφίες. Είναι πολύ απλή εξωτερικά. Πρόκειται για ενοριακό ναό,

​

με κάποια κτίρια δίπλα, σαν οικοτροφείο. Μια κυρία ειδοποίησε κάποια άλλη, υπεύθυνη που ήρθε να μας ανοίξει. Μίλαγε άψογα αγγλικά και μας εξήγησε πολλά. Ο ναός είναι του 17ου αι. αλλά πριν μερικά χρόνια έγινε μια κλοπή και αφαίρεσαν πολλά τμήματα από το εσωτερικό της. Η αντικατάστασή τους με νέα, της στέρησε την προστασία της UNESCO, μιας και «αλλοτριώθηκε» το μνημείο. Πληρώσαμε το συμβολικό εισιτήριο του 1 ΕΥΡΩ και αγοράσαμε και κάποια καρτ ποστάλ. Αυτά, μαζί με κάποιες δωρεές, είναι τα μόνα έσοδα, απαραίτητα για τη συντήρηση του μνημείου. Δυστυχώς στο εσωτερικό του ναού απαγορεύεται η φωτογράφιση.

 

[dimosf]

Η επίσκεψή μας εκεί τελείωσε, ευχαριστήσαμε την κυρία και μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο.
Φτάσαμε στην Dolny Kubin και στρίψαμε δεξιά για Ruzomberok. Το προσπεράσαμε και λίγο μετά στρίψαμε δεξιά. Λίγα χιλιόμετρα μετά φτάσαμε σε ένα από τα πιο παραδοσιακά χωριά της χώρας, μνημείο στη λίστα της UNESCO από το 1993.

​

Το Vlkoilinec, το μικρό «χωριό των λύκων» (Vlk=λύκος στα Σλοβάκικα).

​

Τα 45 οικήματα του χωριού έχουν πέτρινη βάση, τοίχους από ξύλινα δοκάρια και πηλό και ξυλοσκέπαστες στέγες. Στο εσωτερικό το πάτωμα είναι χωμάτινο, εκτός από ένα δωμάτιο που είναι στρωμένο με τάβλες.

​

Οι δρόμοι, όλοι είναι χωμάτινοι.
Στην είσοδο του χωριού υπάρχει πάρκινγκ. Πληρώνεις ένα εισιτήριο για την είσοδο στο χωριό και ένα για τη στάθμευση. Και μετά ανηφορίζεις. Έλα όμως που όταν φτάσαμε είχαν ανοίξει οι ουρανοί και μια ισχυρή καταιγίδα ήταν σε εξέλιξη. Λόγω κινητικού προβλήματος μας επετράπη να μπούμε με το αυτοκίνητο, αλλά λόγω της μπόρας είδαμε ότι είδαμε μέσα από το αυτοκίνητο. Μόνο στο μικρό Λαογραφικό Μουσείο μπήκα για λίγο.

​

Εντύπωση προκαλούν τα σκόρπια, σε διάφορα σημεία, ξυλόγλυπτα.

​

Βγάλαμε λίγες «μουσκεμένες» φωτογραφίες και ξεκινήσαμε να πάμε κάπου για φαΐ, μιας και η ώρα είχε περάσει.
Στο Ruzomberok στρίψαμε ανατολικά στο δρόμο για Poprad, που πάει παράλληλα με τον Vah. Σε μια Koliba στο δρόμο, σταματήσαμε να φάμε. Όπως σχεδόν παντού φάγαμε και εκεί πολύ καλά και φτηνά.
Εν τω μεταξύ, φαίνεται πως η καταιγίδα που είχε προηγηθεί, ήταν και το ξέσπασμα της ημέρας. Ο καιρός άνοιξε για τα καλά και ο ήλιος άρχισε να παίζει κρυφτούλι με αραιά σύννεφα. Το υπόλοιπο της ημέρας ήταν πολύ καλό.

​

Στο δρόμο μας είδαμε μια λίμνη, τη Liptovska Mara, που είναι τεχνητή.

​

Βγήκαμε αριστερά και πλησιάζοντας είδαμε σε μια άκρη της πολλούς κύκνους να λικνίζονται στα ακύμαντα νερά της! Ωραίες, ειδυλλιακές εικόνες!! Το χωριό Vlachy είναι πάνω στη λίμνη. Περάσαμε από μέσα του και κινηθήκαμε παράλληλα με το νερό. Σταματήσαμε όταν μέσα από ένα συρματόπλεγμα είδαμε μερικά μικρά αγριογούρουνα.

​

Μόλις κατεβήκαμε «πλακώσανε» κάμποσα μικρά αλλά και κάποιες μάνες, θηρία σκέτα, για να περιεργαστούν τα δίποδα που κατέβηκαν από τα παράξενα μηχανήματα.

​

Σε διπλανό χώρο μερικά ελάφια μας κοίταγαν από μακριά ήρεμα και ψυχρά!!
-Σιγά μη χάσουμε τη βολή μας για αυτούς τους περίεργους!!
Προφανώς επρόκειτο για εκτροφείο κυνηγιού.
Αυτές ήταν και οι τελευταίες εικόνες μιας μέρας που αν και μας «τα έκανε μούσκεμα», ήταν υπέροχη , με μοναδικές εμπειρίες!!

 

[dimosf]

Zilina
Η μέρα ξημέρωσε λαμπρή! Τελευταία μέρα στα Fatra, πριν φύγουμε για τα Tatra, στα ανατολικά, αποφασίσαμε να την αφιερώσουμε στη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, τη Zilina.
Από την πρώτη μέρα που ήρθαμε στην περιοχή, είχαμε δει πάνω από το δρόμο Zilina-Martin, τα ερείπια ενός επιβλητικού κάστρου, σκαρφαλωμένου στην κορυφή ενός απότομου βράχου. Για να σταματήσουμε για καμιά φωτογραφία, ούτε κουβέντα. Με τέτοια κίνηση είναι αδύνατο. Έτσι αυτή τη φορά βγήκαμε από το δρόμο στο χωριό Strečno, που βρίσκεται από κάτω του και κατεβήκαμε στο ποτάμι.

​

Από εκεί η θέα του κάστρου ήταν πολύ εντυπωσιακή και βγάλαμε όσες φωτογραφίες θέλαμε με την ησυχία μας. Σε αυτό το σημείο είδαμε για πρώτη φορά τον τρόπο που μεταφέρονται άνθρωποι και αυτοκίνητα από τη μια όχθη στην άλλη.

​

Μια στενόμακρη σχεδία, χωρίς μηχανή αλλά με ένα σύστημα με 3 συρματόσχοινα, εκμεταλλεύεται το ρεύμα του ποταμού και αργά, αλλά σταθερά περνά απέναντι!! Αποτελεσματικό και απόλυτα φιλικό με το περιβάλλον μέσο, αποτέλεσμα της εφευρετικότητας του ανθρώπινου νου!! Το αντίτιμο 2 ΕΥΡΩ για την ενδιαφέρουσα αυτή εμπειρία. Μια αφίσα στον ίδιο χώρο μας ενημέρωσε (με τις εικόνες μιας και ήταν στα σλοβάκικα)

​

ότι στο χωριό μια εταιρεία οργάνωνε «ράφτινγκ» με ξύλινες σχεδίες στο ποτάμι. Την εμπειρία αυτή την είχαμε βιώσει το 2007 στον ποταμό Dunajec, στα σύνορα Πολωνίας και Σλοβακίας. (βλ. http://disaki.blogspot.com/2011/11/2.html). Οι φίλοι μας όμως όχι και έτσι αποφάσισαν να πάρουν μέρος. Ρωτήσαμε στο γραφείο τουρισμού και πήγαμε να βρούμε το σχετικό γραφείο. Προσωρινά λοιπόν χωριστήκαμε. Δώσαμε ραντεβού στην κεντρική πλατεία της Zilina και ξεκινήσαμε. Πριν πάμε στην πόλη πήγαμε στο προάστιό της Trnove όπου, σύμφωνα με σχετικό έντυπο που είχα πάρει από κάποια από τα γραφεία τουρισμού που είχαμε επισκεφτεί στη Σλοβακία, υπάρχει άλλη μια ξύλινη εκκλησία. Μπήκαμε στη συνοικία, όπου συναντήσαμε πολύ λίγους ανθρώπους αλλά κανένα που να μιλά αγγλικά.

​

Με τα πολλά μας οδήγησαν μέχρι το νεκροταφείο, αλλά ξύλινη εκκλησία δεν είδαμε και έτσι εγκαταλείψαμε την προσπάθεια..
Μπήκαμε στη Zilina και σταματήσαμε κάπου κοντά στην πλατεία Hlinkovo. Πρώτα πήγαμε στο γραφείο τουρισμού, που βρίσκεται δίπλα στο Μουσείο της Πόλης, για υλικό., Εκεί μάθαμε λίγο αργότερα, ότι όντως η ξύλινη εκκλησία της Trnove είναι στο νεκροταφείο αλλά την έχουν διαλύσει για να τη συντηρήσουνε (!!)
Το ιστορικό κέντρο απλώνεται σε δύο επίπεδα.

​

Το κάτω αναπτύσσεται γύρω από την κυκλική πλατεία Hlinkovo. Γύρω της μερικά μπαρόκ κτίρια αλλά και αρκετά σύγχρονα εμπορικά κέντρα. Είναι η καρδιά της σύγχρονης πόλης. Από εκεί μια σκάλα ανεβάζει στο επόμενο επίπεδο ενώ δίπλα της στα αριστερά, όπως ανεβαίνουμε, υπάρχουν μικρές ταράτσες με παγκάκια και λουλούδια, σχηματίζοντας μια δεύτερη «σκάλα».

​

Στην κορυφή βρίσκεται ο εντυπωσιακός μεσαιωνικός ναός της Αγίας Τριάδας και δίπλα του ο αναγεννησιακός πύργος Burianova Veza.

​

Το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται είναι σαν μπαλκόνι με θέα την Hlinkovo.

 

[dimosf]

Αφού επισκεφτήκαμε την εκκλησία, μέσα από τα πλακόστρωτα στενά, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, την Mariànske Nàmestie.

​

Υπέροχη, μεγάλη πλατεία με αρκετό πράσινο και όμορφα αναγεννησιακά και μπαρόκ πολύχρωμα κτίρια γύρω-γύρω.

​

Στη μέση της μιας πλευράς είναι η μπαρόκ εκκλησία του Αποστόλου Παύλου

​

και στην απέναντι και διαγώνια γωνία, το υπέροχο παλιό Δημαρχείο. Στη μέση της είναι ένα πηγάδι με περίτεχνο μεταλλικό κιγκλίδωμα.
Μέχρι να έρθουν οι ενθουσιασμένοι, από την εμπειρία φίλοι μας, εμείς αράξαμε να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε εικόνες

​

αλλά και επισκεφτήκαμε τον Άγιο Παύλο. Στα ισόγεια των κτιρίων γύρω από την πλατεία είναι πολλά μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ. Σε ένα από αυτά κάτσαμε να φάμε.

​

Το κότσι ήταν πεντανόστιμο και καλοψημένο και η μπύρα απλά υπέροχη. Και όλα αυτά σε χαμηλή τιμή!
Εν τω μεταξύ ο καιρός άρχισε να μας τα χαλά. Οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν την ώρα που φεύγαμε και μας ανάγκασαν να πάμε να «προσκυνήσουμε» ένα άλλο ναό. Αυτόν την κατανάλωσης! Όχι ότι θέλαμε και κανένα παρακάλι! Μπήκαμε λοιπόν στο τεράστιο εμπορικό κέντρο Mirage. Οι πολλές ευκαιρίες που μας καλούσαν σαν σειρήνες, μπορούσαν να περιμένουν, μιας και ο καφές ήταν η άμεση προτεραιότητα. Φυσικά τιμήσαμε όπως έπρεπε τον «ναό», με αρκετά ψώνια!!
Δύο ώρες μετά και αφού βεβαιωθήκαμε πως δεν έβρεχε πια, φύγαμε. Όμως δεν είχαμε τελειώσει ακόμα με τη Zilina. Σειρά είχε το κάστρο της πόλης, το Κάστρο Budatin.
Βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Vah, στο σημείο της συμβολής του με τον παραπόταμό του Kysuca.

​

Είναι ένα πολύ όμορφο chateaû,

​

αλλά δυστυχώς κλειστό λόγω συντήρησης.

​

Ήταν όμως ανοικτοί οι καταπληκτικοί κήποι του με τα τεράστια σφεντάμια.

​

Κοντά στη συμβολή των δύο ποταμών έχουν φτιάξει το ομοίωμα μιας μεγάλης σχεδίας, με την οποία κατέβαζαν τους κορμούς των κομμένων δέντρων.
Μια μεγάλη βόλτα και λίγο άραγμα στα παγκάκια ήταν το τέλειο και απόλυτα χαλαρωτικό τέλος της ημέρας εκείνης, αλλά και της διαμονής μας στην περιοχή.
Γυρνώντας στο κάμπινγκ φωτογράφισα και τα ερείπια άλλου ένα κάστρου. Από κάστρα η Σλοβακία, όρεξη νάχεις!!
Το βράδυ, μερικές μπύρες, λουκάνικα και ψωμοτύρι και με τον ήχο της βροχής στη στέγη του σαλέ, ήταν το τέλειο αποχαιρετιστήριο δείπνο. Καλή μας συνέχεια!!



Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/SLOVAKIAPartII232972011?noredirect=1



Από το http://disaki.blogspot.gr/2014/09/blog-post_21.html

 

[dimosf]

Ε΄ Tatra!

Το χωριό των μεταλλωρύχων στο δρόμο για τα Tatra!
Το πρωί με την ησυχία μας, ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε προς τα Tatra. Προορισμός μας αυτή τη φορά η πόλη Poprad. Βρίσκεται τελείως ανατολικά του Martin και συνδέονται με πολύ καλό αυτοκινητόδρομο 115 χμ. Μιας όμως και η απόσταση είναι μικρή, εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε ένα κύκλο αρκετών χιλιομέτρων και από μικρότερους δρόμους στην καρδιά της Σλοβακικής ενδοχώρας περνώντας από ένα όμορφο χωριό μεταλλωρύχων, το Spania Dolina, κοντά στη μεγάλη πόλη Banska Bystrica.
Στην αρχή πήραμε τον αυτοκινητόδρομο για Poprad και στο Ruzomberok στρίψαμε προς τα νότια. Ο δρόμος στενός, επαρχιακός, αλλά η διαδρομή μέσα στο μοναδικό, πυκνό πράσινο. Μερικά χιλιόμετρα πριν την Banska Bystrica, στρίψαμε αριστερά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στη μια πλευρά μιας καταπράσινης ρεματιάς.

​

Σε λίγο μπήκαμε στο Spania Dolina.

​

Όμορφο χωριό, μέσα στο πυκνό δάσος,

​

με έντονα τα χαρακτηριστικά της ιστορίας των κατοίκων του, που έχει σχέση με τα ορυχεία. Τα αρχαιολογικά ευρήματα πιστοποιούν μια μεταλλευτική δραστηριότητα από τη 2η π.Χ. χιλιετία με εξόρυξη και μεταλλουργία, κυρίως του χαλκού. Τα ορυχεία αυτά λειτουργούσαν ανελλιπώς μέχρι το 1888, όταν έκλεισαν οριστικά. Από τότε οι λιγοστοί κάτοικοι ζουν κυρίως από τους τουρίστες που έρχονται να δουν αυτό το ιστορικό χωριό.

​

Από τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατά του είναι η σκεπαστή σκάλα που ξεκινά από την κεντρική πλατεία και οδηγεί στον γοτθικό ναό, πάνω σε ένα ύψωμα,

​

από όπου η θέα είναι πολύ ωραία.

​

Στην πλατεία βρίσκεται και ένας μικρός ναός που υποτίθεται πως είναι μικρογραφία του Πανάγιου Τάφου. Άλλο αξιοθέατο, σύγχρονο αυτό, είναι ένα μουσικό ρολόϊ σε ένα υπόστεγο. Στις 12.00 το μεσημέρι αρχίζει η «παράσταση».

​

Αρχίζει η μουσική κι η «σύνθεση» ανοίγει, αποκαλύπτοντας ένα ορυχείο σε κάθετη τομή και τους εργαζόμενους να κατεβαίνουν στα σπλάχνα της γης. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ούτε καλοφτιαγμένο, ούτε και σαν θέαμα τίποτα το ιδιαίτερο. Αφού είδαμε την «παράσταση», ήπιαμε καφέ

​

και πήγαμε και στα άλλα δύο αξιοθέατα, βγήκαμε και πάλι στο δρόμο.

​

Σταματήσαμε σε ένα χωριό

​

με κάποια κατάλοιπα του σοσιαλιστικού παρελθόντος και κάτσαμε σε μια Koliba στο δρόμο για φαΐ. Απόγευμα πια φτάσαμε στο πολύ καλό ξενοδοχείο μας στο Poprad. Αφήσαμε τα πράγματα, οι γυναίκες ξαπλώσανε και με το φίλο μου βγήκαμε για μια βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

​

Άλλη μια μακρόστενη πλατεία με μερικά κάπως ενδιαφέροντα κτίρια. Τα πάντα είχαν κλείσει, κάνοντας την πόλη ακόμα πιο αδιάφορη από ότι είναι πραγματικά. Καλώς φτάσαμε στα υπέροχα Tatra!

 

[dimosf]

Από το Στέμμα του Σπις ως το υπέροχο Bardejov!
Την πρώτη μέρα στα Tatra την αφιερώσαμε σε μια μεγάλη κυκλική βόλτα στα ανατολικά και βόρεια, πολύ κοντά στα σύνορα με την Πολωνία.
Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς τα ανατολικά προς την πόλη Presov. Περάσαμε έξω από τη Levoca, που την αφήσαμε για άλλη μέρα και φτάσαμε στη μικρή πόλη Spisske Podhradie. Στο δρόμο μέχρις εκεί είχαμε δει αρκετούς Ρομά που πουλούσαν μέσα σε πλαστικές λεκάνες και κουβάδες φρούτα, κάτι σα βατόμουρα και άλλα σαν κίτρινα κορόμηλα. Η παρουσία των Ρομά σε αυτή την περιοχή της Σλοβακίας είναι αρκετά έντονη, όπως θα διαπιστώναμε και τις επόμενες μέρες. Η πόλη είναι άχαρη αλλά εκεί γύρω υπάρχουν δύο σπουδαία μνημεία, που φιγουράρουν στον κατάλογο της UNESCO από το 1993.
Δύο λόφοι είναι από τη μια και την άλλη μεριά της πόλης. Στις κορυφές τους είναι τα δύο μνημεία.

​

Στον ένα το Spissky Hrad, στεφανώνει την κορυφή. Το κάστρο αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ολόκληρης της Κεντρικής Ευρώπης!
Σε αυτό το λόφο τα ίχνη κατοίκησης ξεκινούν πριν από 6000-7000 χρόνια περίπου (!!!). Υπάρχουν ίχνη νεολιθικού οικισμού, ενώ οι Κέλτες τον 2ο αι. π.Χ. ίδρυσαν οχυρό οικισμό με Ακρόπολη. Η μεγάλη του ακμή όμως είναι μεταξύ 13ου και 15ου αι. Μάλιστα μπόρεσε να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα των Μογγολικών επιδρομών, που δεν άφηναν τίποτα στο διάβα τους. Έμεινε απόρθητο μέχρι τις αρχές του 18ου αι. όταν από πολιτικές επιλογές έπεσε σε παρακμή. Σήμερα έχουν γίνει εκτεταμένες εργασίες συντήρησης και το κάστρο, αν και ερειπωμένο, φαντάζει από μακριά επιβλητικό αλλά και τρομακτικό.

​

Ένας ασφαλτόδρομος ανεβαίνει μέχρι ένα σημείο και από το χώρο στάθμευσης που υπάρχει εκεί πρέπει να ανεβεί κανείς με τα πόδια. Το θαυμάσαμε λοιπόν από χαμηλά και αποφύγαμε την ανάβαση.
Στον δεύτερο λόφο (όρος Παρθένου Μαρίας), στην κορυφή, είναι το δευτέρο μνημείο. Η Μονή του Σπις, η Spisska Kapitula. Για να αντιμετωπίσει τις συνεχείς επιδρομές η μονή οχυρώθηκε με τείχη τα μέσα του 17ου αι.

​

Μέσα στα τείχη υπάρχουν ναοί και παρεκκλήσια, διάφορα κτήρια και σήμερα μέχρι και ένα εστιατόριο. Δίνει την εντύπωση μιας λιλιπούτιας πολιτείας. Μόνο που δεν είδαμε κατοίκους. Ερημιά! Σημαντικότερο κτίσμα είναι ο ρομανογοτθικός Καθεδρικός του Αγίου Μαρτίνου.

​

Μπήκαμε στη Μονή, περιπλανηθήκαμε, βγάλαμε φωτογραφίες και όταν φτάσαμε στον Άγ. Μαρτίνο, διαπιστώσαμε πως ήταν ανοικτός μόνο ο νάρθηκας. Ένα ψηλό κάγκελο εμπόδιζε την είσοδο στον κυρίως ναό αλλά δεν εμπόδιζε το θέαμα,

​

όπως τα υπέροχα ξυλόγλυπτα σαν την Αγία Τράπεζα με τη στέψη της Παρθένου.
Κατεβήκαμε μέσα στην πόλη και φεύγοντας στρίψαμε σε ένα δρομάκι και βρεθήκαμε μέσα σε ένα «γυφτομαχαλά»! Φαντάζομαι την απορία των ανθρώπων που συναντήσαμε, που έβλεπαν δύο αυτοκίνητα με ελληνικές πινακίδες να περιφέρονται μέσα στα λασπόνερα. Το ύφος τους ήταν πολύ εύγλωττο! Πάντως τα πιτσιρίκια μας χαιρετούσαν φωνάζοντας και γελώντας!
Βγήκαμε τελικά στον αυτοκινητόδρομο και συνεχίσαμε την ανατολική μας πορεία. Έξω από την πόλη Presov στρίψαμε και πήραμε το δρόμο που έχοντας κατεύθυνση προς τα βόρεια, πάει προς την Πολωνία. Πρώτος προορισμός μας το χωριό Hervartov με την υπέροχη ξύλινη εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης.

​

Αυτή εξωτερικά έμοιαζε με εκείνη που είχα πρωτοδεί στην Πολωνία έξι χρόνια πριν. Έχει δίριχτη στέγη με μεγάλη κλίση και ένα ψηλό καμπαναριό

​

και είναι περιτριγυρισμένη από κάτι περίεργα κτίσματα με ημικυλινδρική στέγη που μοιάζανε με αποθήκες για σανό ή σιτηρά. Εξωτερικά τους έχουν προσθέσει δίριχτη κεραμοσκεπή, μάλλον για προστασία από το νερό. Πρώτη φορά έβλεπα τέτοιες κατασκευές. Ήρθε μια κυρία να μας ανοίξει αλλά από γλώσσες, εδώ ατυχήσαμε. Μόνο Σλοβάκικα. Κι εκεί ένα ευρώ η είσοδος αλλά επιτρέπονταν η φωτογράφηση.

​

Ο ναός είναι του 1500 και έχει αρκετές τοιχογραφίες, σχετικά φθαρμένες. Ανεβήκαμε και στον εξώστη όπου βρίσκεται και το εκκλησιαστικό όργανο. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και βγήκαμε. Φυσικά εξωτερικά αυτές οι εκκλησίες είναι πιο εντυπωσιακές, μιας και το εσωτερικό τους, συνήθως, θυμίζει σε μεγάλο βαθμό οποιονδήποτε άλλο ναό στην κεντρική Ευρώπη.

 

[dimosf]

Η συνέχεια είχε ένα από τα διαμάντια της χώρας αυτής. Την πόλη Bardejov, το ιστορικό και οχυρωμένο κέντρο της οποίας φιγουράρει στη λίστα της UNESCO με τα μνημεία του πολιτισμού από το 2000. Φτάνοντας ο δρόμος πάει για λίγο, παράλληλα με τα τείχη και για να μπεις μέσα στο ιστορικό κέντρο πρέπει να αφήσεις το αυτοκίνητο σε κάποιο από τα πάρκινγκ που βρίσκονται ένα γύρο. Έτσι κάναμε κι εμείς. Παρκάραμε και ξεκινήσαμε για το κέντρο. Μέσα από στενάκια με κτήρια όλων των εποχών και ρυθμών φτάσαμε στην πλατεία.

​

Τι πλατεία είναι αυτή!! Πρώτα απ’ όλα τεράστια! Είναι όλη καλντερίμι με την περίμετρο, όπου είναι τα μαγαζιά, με πιο σύγχρονο πλακόστρωτο που εναλλάσσεται με γκαζόν και λίγα δεντράκια. Η πλατεία είναι κατηφορική, έχει γύρω-γύρω όμορφα, πολύχρωμα κτίρια,

​

κάποια με ζωγραφισμένη την πρόσοψη.

​

Στο κάτω μέρος της δεσπόζει ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Αιγιδίου, Λίγο πριν όμως, και μέσα στην πλατεία είναι το υπέροχο μεσαιωνικό Δημαρχείο.

​

Τι όμορφο κτίριο!! Με γλυπτά στα αετώματά του και από τις δύο μεριές,

​

μια σκεπαστή σκάλα με ζωγραφιές, περίτεχνες μεταλλικές υδρορροές και ένα όμορφο ρολόι μπροστά. Υπέροχο!! Όλο το σύνολο της πλατείας που ξεδιπλώνοντας μπροστά στα μάτια μας απέπνεε ομορφιά και απίστευτη ηρεμία.
Κάτσαμε για ένα καφέ, αντίκρυ σε όλες αυτές τις εικόνες. Η πίκρα του εσπρέσο ταίριαζε γάντι με τη γλύκα των εικόνων!

 

[dimosf]

Μετά τον καφέ ξεκίνησα για το ναό. Πρώτα φωτογραφίες του Δημαρχείο γύρω-γύρω και μετά στον Άγιο Αιγίδιο. Ο ναός είναι του 15ου αι. (αν και αναφέρεται από το 1247). Στην είσοδο τα μέλη μιας οργάνωσης που έχει σα σκοπό της τη συντήρηση των μνημείων της πόλης πουλούσε κάρτες και μαγνητάκια με την εικόνα του ναού.

​

Η εκκλησία μέσα είναι εντυπωσιακή, κυρίως λόγω του μεγάλου αριθμού μεσαιωνικών ξυλόγλυπτων.

​

Αγάλματα στις κολώνες, στασίδια με εικόνες αγίων αλλά κυρίως

​

τα τρίπτυχα ταμπλώ με τις παραστάσεις από τη ζωή, κυρίως του Χριστού και της Παναγίας αλλά και αγίων.

​

Τι καλοφτιαγμένα γλυπτά, τι ζωντανά χρώματα!!
Η μηχανή είχε πάρει φωτιά. Έμεινα πάνω από μισή ώρα εκεί μέσα. Η υπόλοιπη παρέα περίμενε να τους ενημερώσω αν αξίζει η επίσκεψη, μιας και εκκλησίες έχουμε δει ουκ ολίγες, και σε αυτό αλλά και σε προηγούμενο ταξίδι. Φυσικά πήγαμε όλοι μαζί, αυτή τη φορά, και όλοι συμφώνησαν πως άξιζε πραγματικά η επίσκεψη.

​

Έξω από το ναό υπάρχουν, ακουμπισμένες στο πλακόστρωτο δύο τεράστιες καμπάνες που ήταν σε χρήση παλιότερα. Σύμφωνα με τις επιγραφές που υπάρχουν στο έδαφος, μπροστά τους, η μικρότερη κατασκευάστηκε το 1486. Έχει διάμετρο 140εκ., ύψος 120εκ. (χωρίς την κεφαλή στο πάνω μέρος) και βάρος 2200κ. Ήταν σε συνεχή χρήση μέχρι το 1990 (!!). Δηλαδή για 5 ολόκληρους αιώνες!!
Η πιο μεγάλη κατασκευάστηκε το 1584 Στα 1655 επειδή έσπασε εκχυτεύθηκε και πάλι στην αρχική της μορφή με διαστάσεις 162εκ. διάμετρο και 135εκ. ύψος (χωρίς την κεφαλή στο πάνω μέρος). Το βάρος της είναι 4000κ.!
Όλες αυτές τις ώρες στην πόλη αυτή, ο καιρός στάθηκε πολύ καλός μαζί μας και ενώ είχε συννεφιά δεν έριξε παρά κάτι λίγες σταγόνες την ώρα που πίναμε τον καφέ μας. Πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής (διαφορετικό από αυτόν που είχαμε έρθει), και έχοντας σύμμαχο τον καλό καιρό, κάναμε μια τελευταία βόλτα στα δρομάκια που εφάπτονται στη μέσα πλευρά του τείχους.

​

Εκεί είδαμε πύργους καλοσυντηρημένους, αλλά και όμορφα σπίτια με κουκλίστικους κήπους. Οι τελευταίες αυτές εικόνες ήταν το κερασάκι στην υπέροχη αυτή «τούρτα» που ακούει στο όνομα Bardejov!!
Ξανά στο αυτοκίνητο και με κατεύθυνση δυτική ακολουθούμε το δρόμο που θα μας πάει πίσω στο ξενοδοχείο. Ένα δρόμο πάρα πολύ κοντά και σχεδόν παράλληλο με τα σύνορα με την Πολωνία. Υπήρξαν σημεία που απέχαμε από αυτά κάτι εκατοντάδες μέτρα. Κάναμε μόνο δύο μικρές στάσεις.

​

Έξω από την πόλη StaraLubovnaόταν στην κορυφή ενός λόφου το βλέμμα μου τράβηξε ένα εντυπωσιακό κάστρο. Έτσι μια μικρή στάση για τη σχετική φωτογραφία ήταν απολύτως αναγκαία. Αμέσως μετά ο δρόμος στρίβει και ακολουθεί νοτιοδυτική κατεύθυνση.

​

Ανάμεσα στις πόλεις Spisska Bella και Kesmarok, πάνω στο δρόμο είναι ένα παλιό κάστρο-αρχοντικό (chateau), το Kastiel Strazky, που καλοσυντηρημένο λειτουργεί σήμερα σαν εστιατόριο.

​

Στην είσοδο του Poprad, σε ένα φανάρι μπόρεσα να τραβήξω μια φωτογραφία μέσα από το αυτοκίνητο των Tatraστο βάθος, μια εικόνα που πολύ μου άρεσε και παρακαλούσα να με πιάσει το φανάρι για να την απαθανατίσω.
Η μέρα μας έκλεισε σε ένα πολύ καλό εστιατόριο της πόλης με υπέροχο δείπνο, συνοδευόμενο από πολύ καλή σλοβάκικη μπύρα!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/SLOVAKIAPartII232972011?noredirect=1



Από το http://disaki.blogspot.gr/2014/09/tatra-i.html

 

[dimosf]

Λίγες ακόμα ομορφιές στη Σλοβακία!
Ξημέρωσε η τελευταία ημέρα στη Σλοβακία. Γι αυτή τη μέρα είχαμε αφήσει μερικά ακόμα από τα «διαμάντια» των Σλοβάκικων βουνών.
Ξεκινήσαμε με βορειοδυτική κατεύθυνση. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στην πόλη Stary Smokovec. Αφετηρία για το χιονοδρομικό κέντρο του Hrebienok, που βρίσκεται από πάνω του, ζει στο ρυθμό του σκι το χειμώνα και της πεζοπορίας το καλοκαίρι.

​

Πολλά ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφέ και καταστήματα με είδη σκι και πεζοπορίας παντού.

​

Ακολουθώντας τις πινακίδες φτάσαμε μέχρι το σταθμό του τελεφερίκ.

​

Σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο Hrebienok.

​

Και εκεί ξενοδοχεία, ένα εστιατόριο, ένα καφέ και κόσμος.

​

Πολλοί κατέβαιναν από το τελεφερίκ και με τα μπατόν τους ξεκίναγαν για περπάτημα στο πυκνό δάσος ένα γύρο. Κάναμε κι εμείς μια μικρή βόλτα, κάτσαμε να απολαύσουμε τις εικόνες και τον αέρα μέσα στα έλατα και επιστρέψαμε.

 

[dimosf]

Αυτή τη φορά η κατεύθυνσή μας ήταν ανατολική. Προορισμός μας η πόλη Kesmarok. Είχαμε περάσει απ’ έξω τις προηγούμενες μέρες και έφτασε η ώρα να την επισκεφτούμε.

​

Όταν είχαμε περάσει, εντύπωση μου έκανε μια ιδιόμορφη εκκλησία σε κόκκινο χρώμα και περίεργη αρχιτεκτονική.
Εκεί απ’ έξω αράξαμε και κατεβήκαμε.

​

Ο ναός αυτός είναι η Ευαγγελική εκκλησία της πόλης σε νεοαναγεννησιακό στυλ με επιρροές από τη Μαυριτανική αρχιτεκτονική (!!!). Μου θύμισε τεμένη που είχα δει στην Τυνησία μερικά χρόνια πριν. Ο αρχιτέκτονας που την έφτιαξε στα τέλη του 19ου αι. ήταν ο Δανός Θεόφιλος Χάνσεν που έχει συνδέσει το όνομά του και με την Αθήνα, μιας και είναι αυτός που έφτιαξε τα κτίρια της Εθνικής μας Βιβλιοθήκης και της Ακαδημίας Αθηνών. Δυστυχώς ο ναός ήταν κλειστός. Γύρω του σχηματίζεται ένα πάρκο στο οποίο υπάρχουν άλλοι δύο ναοί.

​

Ο ένας είναι του 1717 και είναι ξύλινος, μόνο που σε αντίθεση με όσους είχαμε δει ως τότε, αυτός είναι σοβαντισμένος εξωτερικά. Και αυτός κλειστός. Αργότερα ψάχνοντας στο ίντερνετ, είδα πως έχει πολύ ενδιαφέρουσες αγιογραφίες μέσα. Κρίμα!

​

Ανοικτός ήταν ο τρίτος της «παρέας»,

​

ένας σύγχρονος που δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να δεις.
Απέναντι από τους τρεις ναούς ξεκινά ο κεντρικός πεζόδρομος της πόλης που φτάνει στο κάστρο της μετά από περίπου 1000 μέτρα.
Μπήκαμε κι εμείς στην πόλη.

​

Στον πεζόδρομο, δεξιά και αριστερά, έχει πολύ όμορφα κτίρια. Εκεί κάτσαμε κι εμείς να τσιμπήσουμε το κατιτίς μας πριν συνεχίσουμε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης.
Ένα τριγωνικό άνοιγμα του πεζόδρομου σχηματίζει μια πλατεία που έχει σαν κόσμημά της το Δημαρχείο της πόλης. Αν και το πρώτο κτίριο φτάνει πίσω στα μέσα του 15ου αι., οι πυρκαγιές στη διάρκεια των αιώνων

​

είχαν σαν αποτέλεσμα το κτίριο που βλέπαμε σήμερα που είναι του 1922. Δεν παύει βέβαια να είναι υπέροχο!

​

Σε πολλά κτίρια, αψιδωτές πύλες οδηγούν σε αυλές ή σε μικρότερους δρόμους.

 

[dimosf]

​

Στο τέλος είναι το κάστρο. Ξεκίνησε κι αυτό την πορεία του στο χρόνο, τον 15ο αι. και είχε πολλές περιπέτειες.

​

Σήμερα ανήκει στο Δήμο και στεγάζει το Ιστορικό Μουσείο της πόλης.

​

Έχει εντυπωσιακή όψη

​

με πύργους

​

και κυκλική αυλή, στην οποία γίνονται διάφορες εκδηλώσεις.