Αυστρία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Σλοβακία Οι νύμφες του Δούναβη και άλλες ομορφιές!

[dimosf]

Στην κορυφή του λόφου, πάνω από τον ποταμό, από τον 15ο αι. εποπτεύει όλη τη γύρω περιοχή. Ογκώδες με τέσσερεις πύργους στις γωνίες του (σαν αναποδογυρισμένο τραπέζι, όπως λένε σκωπτικά οι ντόπιοι) στέγασε εστεμμένους και μη γαλαζοαίματους. Σήμερα στεγάζει διάφορα μουσεία.

​

Περάσαμε την πύλη,

​

περιπλανηθήκαμε στους ωραίους κήπους

​

και καταλήξαμε στην ταράτσα απέναντι από την κεντρική είσοδο του παλατιού. Από εκεί είχαμε θέα προς το παλάτι, τους κήπους, το ποτάμι,

​

τη Νέα Γέφυρα (UFO) και τη νέα πόλη απέναντι με τις πολυκατοικίες. Κάτσαμε αρκετή ώρα και στη συνέχεια πήγαμε για καφέ έξω από το Κάστρο, στο πολύ μοντέρνο καφέ με θέα το ποτάμι.

​

Δίπλα στο Κάστρο, σε μοντέρνο κτίριο, στεγάζεται η Βουλή της χώρας.
Ο ήλιος βασίλεψε σαν φύγαμε από την πόλη για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Η Μπρατισλάβα αποδείχτηκε αναπάντεχα όμορφη. Είναι μικρή και πολύ εύκολη στο να την περιηγηθείς. Με λίγα λόγια είναι μια κούκλα και από ότι λένε όσοι ξέρουν, σε λίγα χρόνια θα γίνεται και εκεί «της Πράγας». Καληνύχτα μικρή κούκλα του Δούναβη!!

Περισσότερες φωτογραφίες:
https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/HUNGARYPartI131872011?noredirect=1,
https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/SLOVAKIAPartIBratislava182072011?noredirect=1
και
https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/AUSTRIA192272011?noredirect=1


Από το http://disaki.blogspot.gr/2014/09/blog-post_9.html

 

[KLEOPATRA]

Βεβαια σαν την Πραγα δεν ειναι ...επειδη εχω παει και στις 2, υπολειπεται πολυ της μεγαλυτερης της αδελφης.
Δεν θα ξεχασω το κρυο που φαγαμε διπλα στο ποταμι ..Γεναρη μηνα ...η υγρασια σε περονιαζε.Εκει λοιπον μου εκανε εντυπωση που δε μας αφηναν να καπνισουμε μεσα σε ενα ημικουβουκλιο- σταση λεωφορειου...μας εκαναν παρατηριση καποιοι Σλοβακοι ..και βγηκαμε εντελως στο κρυο.Σημειωτεον και το κουβουκλιο ηταν ανοιχτο ..ηταν δηλ σαν τις δικες μας στασεις ...φανταστειτε να καπνιζετε και να σας διωξουν και απο κει.Ευτυχως το κοψαμε και τωρα μπορουμε να απαγγιασουμε στις στασεις

 

[dimosf]

Βεβαια σαν την Πραγα δεν ειναι ...επειδη εχω παει και στις 2, υπολειπεται πολυ της μεγαλυτερης της αδελφης.

Σε λιγότερο από ένα μήνα θα βρίσκομαι στην Πράγα οπότε και θα το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια. Η έκφραση "της Πράγας" αναφέρεται στη μεγάλη τουριστικοποίηση και τον πολύ κόσμο.

 

[KLEOPATRA]

Ναι οντως γινεται της Πραγας ,αλλα το ιστορικο κεντρο ειναι ..υπεροχο.

 

[dimosf]

Και πάλι Ουγγαρία, μέσω Αυστρίας!
Ο καιρός σήμερα ήταν χειρότερος από χθες. Ψοφόκρυο, και βροχή καρεκλοπόδαρα. Που να πας με τέτοια μέρα, αλλά και πώς να κλειστείς μέσα; Να κάνεις τι; Είχαμε προγραμματίσει Βιέννη για σήμερα αλλά είπαμε να το αναβάλουμε για την επόμενη, τελευταία μέρα στα μέρη εκείνα.
-Που πάμε λοιπόν;
-Δεν πάμε Ουγγαρία, μπας και ο καιρός σταθεί πιο καλός για μας εκεί;
-Και που Ουγγαρία;
-Πάμε Sopron;
Και έτσι μπήκαμε και πάλι στο έδαφος της …..Αυστρίας(!!!). Η κατάσταση είναι σκέτη σχιζοφρένια. Το μέρος που διαλέξαμε να μείνουμε είναι τέτοιο που οι τρεις χώρες κυριολεκτικά μπλέκονται, μπαίνοντας η μία στην άλλη! Προσαρμοσμένοι κι εμείς παίζαμε με τα σύνορα όπως θέλαμε!!
Μπήκαμε στην Αυστρία και πήραμε το δρόμο για το Eisenstadt.

​

Στο χωριό Parndorf σταματήσαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο-καφέ. Η βροχή είχε αρχίσει να γίνεται ψιχάλα.

​

Κάτσαμε, ήπιαμε τον καφέ μας,

​

φάγαμε τα γλυκά μας λόγω της μέρας γενεθλίων (!!) και σηκωθήκαμε να βγούμε πάλι στο δρόμο. Περάσαμε έξω από το Eisenstadt και λίγο μετά περάσαμε τα Αυστροουγγρικά σύνορα. Ο καιρός όσο πήγαινε και καλυτέρευε. Αμέσως σχεδόν μετά τα σύνορα μπήκαμε στο Sopron, περίπου 90 χμ από την Μπρατισλάβα. Αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω από τα τείχη, που γερά ακόμα «φυλάνε» την παλιά πόλη και πήγαμε στο γραφείο τουρισμού που ήταν εκεί. Πήραμε χάρτες και λοιπό κατατοπιστικό υλικό και μπήκαμε από τη νότια πλευρά της παλιάς πόλης (Belváros), στα καλντερίμια της.

​

Από εκεί που μπήκαμε ξεκινά ένας πεζόδρομος

​

που σχεδόν αμέσως χωρίζεται στα δύο. Οι δύο αυτοί δρόμοι πάνε σχεδόν παράλληλα για να συναντηθούν και πάλι στα βόρεια και να καταλήξουν στην κεντρική πλατεία της πόλης την Fö Tér..

​

Οι δρόμοι αυτοί έχουν από τις δυο πλευρές τους μπαρόκ και αναγεννησιακά κτίρια

​

με ξύλινες μεγάλες πόρτες που οδηγούν σε αυλές. Είναι καλοσυντηρημένα και σε ορισμένες αυλές στεγάζονται εστιατόρια, καφέ ή γκαλερί.

 

[dimosf]

​

Η Fö Tér.ήταν ο χώρος της αγοράς του Ρωμαϊκού οικισμού και συνέχισε να είναι η καρδιά της πόλης στα μεταγενέστερα χρόνια, μέχρι και σήμερα.

​

Ένα γύρο έχει όμορφα κτίρια, όπως το αρχοντικό Storno,

​

την εκκλησία της Κατσίκας (Kecstetemplon) (!!!), ένα πολύ όμορφο γοτθικό ναό του 13ου αι.,

​

την εξαιρετικά περίτεχνη στήλη της Αγίας Τριάδας, που την έστησε κάποια πλούσια οικογένεια που γλύτωσε την πανούκλα

​

και φυσικά ο εντυπωσιακός μεσαιωνικός πύργος της Πυρασφάλειας, ο Tüztorony, Πρόκειται για ένα κράμα ρυθμών. Η βάση είναι η Ρωμαϊκή πύλη εισόδου στην πόλη, ενώ από πάνω της είναι το τετράγωνο μεσαιωνικό τμήμα του 12ου αι. Ακολουθεί το κυλινδρικό αναγεννησιακό του 16ου και τελειώνει στο μπαρόκ μπαλκόνι με τρούλο του 18ου. Δυστυχώς σαν φτάσαμε βρήκαμε το οικοδόμημα κλειστό λόγω συντήρησης.
Η στρατηγική θέση της πόλης στο σταυροδρόμι ανατολής-δύσης, της έφερε πολύ πλούτο στη διάρκεια της πολύχρονης ιστορίας της και ο πλούτος αυτός την έκανε πολύ ισχυρή, ειδικά μετά τον 14ο αι. που ανακηρύχτηκε Ελεύθερη Βασιλική Πόλη. Η δύναμή της ήταν τέτοια που άντεξε ακόμα και στις επιθέσεις των Τούρκων, τον 16ο αι. Δεν άντεξε όμως σε ένα και μοναδικό εχθρό. Τη φωτιά που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της το 1676. Λίγα έμειναν μετά από εκείνη τη φωτιά. Υπήρχαν όμως χρήματα και μιας και η μόδα ήταν το μπαρόκ, η νέα πόλη που ξεπήδησε από τις στάχτες είχε κατά κύριο λόγο αυτό το στυλ. Ένα στυλ που οι κάτοικοί της έχουν διατηρήσει με υποδειγματικό τρόπο και που κάνει τους επισκέπτες της να γυρνούν μερικούς αιώνες πίσω και φεύγοντας να γίνονται οι καλύτεροι διαφημιστές της.
Στον πεζόδρομο που ξεκινά από την ανατολική πλευρά της πλατείας,

​

υπάρχει, μέσα σε μια βιτρίνα, η πιστή αναπαράσταση, σε φυσικό μέγεθος, ενός κλειστού, μόνιππου Ρωμαϊκού οχήματος.

​

Δίπλα υπάρχουν κατατοπιστικές πινακίδες για τη Ρωμαϊκή παρουσία στην περιοχή.

​

Ο μικρός αυτός πεζόδρομος καταλήγει στην τάφρο και την ανασκαφή με τα Ρωμαϊκά ερείπια. Στρίβει αριστερά και φτάνοντας στην πίσω μεριά του Tüztorony, σε βγάζει έξω από το Belváros, στη σύγχρονη πόλη, με τις πλατείες, την κίνηση των αυτοκινήτων αλλά και το πράσινο.
Κάναμε μια βόλτα κι μιας και το μεσημέρι είχε προχωρήσει, βρήκαμε ένα εστιατόριο μέσα σε μια αυλή και κάτσαμε να φάμε.
Ξανά στην Fö Tér και πάλι πίσω από τον άλλο δρόμο.

​

Άλλα κτίρια, εκκλησίες

​

και μικρές πλατείες, εξίσου όμορφα. Φτάσαμε στο αυτοκίνητο έχοντας περάσει μερικές ώρες σε μια υπέροχη πόλη και με ένα καιρό που μας έκανε τη χάρη, αν και βαρύς, να μην βρέξει καθόλου(!!!). Άλλος Θεός!

 

[dimosf]

Έπρεπε όμως να γιορτάσουμε και τα γενέθλια. Τι καλύτερο από μια βόλτα με τον ιστορικό Τροχό του Prater στη Βιέννη; 60 χμ μας χώριζαν και σε μια ωρίτσα παρκάραμε στο παρκινγκ του μεγάλου Λούνα Παρκ. Ο χώρος αυτός ήταν κάποτε η άκρη από τις αυτοκρατορικές δασικές εκτάσεις. Τον 19ο αι. παραχωρήθηκε αυτό το κομμάτι για λαϊκή διασκέδαση.

​

Τότε φτιάχτηκε και ο μεγάλος τροχός (1896). Το 1945 μια φωτιά κατέστρεψε μεγάλο μέρος του, και από τότε διαθέτει τα μισά από τα βαγόνια που είχε αρχικά. Στη βάση του λειτουργεί Μουσείο για την ιστορία του και την ιστορία του πάρκου, γενικά. Περνάς έτσι κι αλλιώς από μέσα του για να επιβιβαστείς στα βαγόνια.

​

Ο τροχός κινείται πάρα πολύ αργά (λιγότερο από 3 χμ/ώρα) δίνοντας έτσι την ευκαιρία να απολαύσει κανείς από ψηλά

​

το πάρκο

​

αλλά και την πόλη με τα κτίρια, ορόσημά της. Κατά τα άλλα, το πάρκο δεν μας έκανε εντύπωση.
Εκεί τελείωσε όμορφα η μέρα μας. Να τα εκατοστίσεις και το χρόνου σε κάποιο άλλο μέρος αυτού του υπέροχου κόσμου!!

 

[dimosf]

Βρέχει ακόμα στη Βιέννη;
Και αυτή η ημέρα δεν ξημέρωσε ευοίωνα. Αέρας και βαριά συννεφιά. Ήταν όμως η τελευταία μέρα που θα μέναμε στην Μπρατισλάβα και η επίσκεψη στη Βιέννη δεν χωρούσε άλλη αναβολή.
Η Βιέννη είναι μια σπουδαία πόλη, πρωτεύουσα για αιώνες μιας αυτοκρατορίας και γι αυτό προικισμένη με πολλά αξιοθέατα και πολλά Μουσεία. Γι αυτό και θέλει πολλές μέρες για μια καλή γνωριμία μαζί της. Η δεύτερη αυτή ημερήσια επίσκεψή μας, απλά συμπλήρωνε την ολιγόωρη που είχαμε κάνει τρεις μέρες πριν. Και αυτά για μια πρώτη εντύπωση και μια υπόσχεση για επιστροφή μια άλλη φορά για κάτι καλύτερο.
Μπήκαμε στην πόλη και κατευθυνθήκαμε στην περιοχή του Δημαρχείου. Παρκάραμε απέναντι από το Πανεπιστήμιο και με τα πόδια φτάσαμε απέναντι από το Δημαρχείο,

​

στο Bergtheater. Η Πλατεία του Δημαρχείου ήταν γεμάτη από υπαίθρια εστιατόρια με φαγητά από διάφορες χώρες. Μπροστά στο κτίριο του Δημαρχείου είχε στηθεί ένας υπαίθριος κινηματογράφος, με μια τεράστια οθόνη, που έκρυβε μεγάλο μέρος του κτιρίου. Εκείνες τις μέρες στη Βιέννη γινόταν ένα μεγάλο φεστιβάλ ταινιών!

​

Αν και το κτίριο δεν φαινόταν καλά, μπορούσες να καταλάβεις πόσο μεγαλοπρεπές είναι το «Νέο Δημαρχείο», το υστερογοτθικό αριστούργημα του τέλους του 19ου αι.
Χαζέψαμε λίγο την πλατεία και μιας και είχε μεσημεριάσει αγοράσαμε από τα εστιατόρια, κάτι να φάμε. Καθείς και από άλλη χώρα!! Γούστα είναι αυτά! Την ώρα που τρώγαμε άρχισε να ψιχαλίσει και σε λιγότερο από 5 λεπτά μια σφοδρή καταιγίδα «έδερνε» την Αυστριακή πρωτεύουσα.

​

Καταφύγαμε όπως-όπως κάτω από ένα υπόστεγο, μαζί με πολλούς άλλους, περιμένοντας την καταιγίδα να τελειώσει. Κράτησε περίπου μια ώρα!! Όταν άρχισε κάπως να ηρεμεί, περάσαμε και πάλι απέναντι και πήγαμε για καφέ σε ένα από τα ομορφότερα Βιεννέζικα καφέ.

​

Το Café Landtmann. Δίπλα στο θέατρο, είναι το καφέ της εύπορης μεσαίας τάξης και των θεατρανθρώπων. Λειτουργεί από το 1873 και στολίζεται με καθρέφτες και κομψή ξύλινη επένδυση. Υπήρξε το στέκι του Φρόϊντ.
Ένας καφές βιεννουά και ένα βιεννέζικο γλυκό ήταν ότι έπρεπε για να περάσει ευχάριστα η ώρα.
Ο καιρός ήταν μια έτσι, μια αλλιώς και το είχαμε πάρει απόφαση. Μόλις έκοψε λίγο βγήκαμε και κινηθήκαμε προς το κοινοβούλιο.

​

Αυτό το μεγαλοπρεπές νεοκλασικό κτίριο είναι δημιουργία του Θεόφιλου Χάνσεν και κατασκευάστηκε μεταξύ 1874 και 1884. Πολλά γλυπτά σπουδαίων καλλιτεχνών στολίζουν την πρόσοψη,

​

με εντυπωσιακότερο το Athenebrunnen, το σιντριβάνι με την Αθηνά Παλλάδα, του Καρλ Κούντμαν που τοποθετήθηκε το 1902. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περάσαμε απέναντι στον Volksgarten, για να βγούμε διαγώνια

​

στην Helden Platz, την τεράστια πλατεία που βρίσκεται μεταξύ των κτιρίων και των παλατιών του συμπλέγματος Hofburg.

​

Περπατήσαμε ανάμεσα σε παλάτια και αγάλματα, περάσαμε πύλες

​

και βρήκαμε καταφύγιο από τη βροχή στη στοά που βρίσκεται και η χειμερινή Σχολή Ιππασίας. Το σύμπλεγμα αυτών των παλατιών υπήρξε το κέντρο διοίκησης μιας τεράστιας αυτοκρατορίας για έξι περίπου αιώνες. Στη διάρκειά τους, όλοι οι ηγεμόνες θέλησαν να αφήσουν το στίγμα τους, με αποτέλεσμα το σημερινό αρχιτεκτονικό παζλ του συγκροτήματος αυτού!

 

[dimosf]

Μετά τη βόλτα μας στους χώρους του Hofburg,βγήκαμε και πάλι στην Helden Platz και περάσαμε απέναντι στην Maria Theresa Platz, με το εντυπωσιακό άγαλμα της Αυτοκράτειρας στο κέντρο και τα δίδυμα Μουσεία από τη μια και την άλλη.

​

Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης. Εν των μεταξύ η βροχή είχε δυναμώσει και καταφύγαμε στη στοά του κτιρίου που ονομάζεται Συνοικία του Μουσείου (πρώην Messepalast). Εκείνο το ξέσπασμα της βροχής ήταν και το τελευταίο της μέρας, αν και κάποιες ψιχάλες δεν τις αποφύγαμε.
Το απόγευμα είχε προχωρήσει και ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στην περιοχή της Αυτοκρατορικής Βιέννης,

​

περνώντας πίσω από το Κοινοβούλιο και βγαίνοντας πάλι στο Δημαρχείο.

​

Εκείνη την ώρα οι ακτίνες του ήλιου πέρναγαν μέσα από τα σύννεφα και έλουζαν με φως το κτίριο του θεάτρου. Ήταν μια πολύ όμορφη και αισιόδοξη εικόνα!!
Πριν φύγουμε από την Αυστριακή πρωτεύουσα θέλαμε να δούμε δύο ακόμα αξιοθέατα (όχι ότι είχαν μείνει μόνο αυτά. Είπαμε, το χρέος μας στη Βιέννη είναι μεγάλο!)
Πήραμε το αυτοκίνητο και ξανασταθμεύσαμε κοντά στο Stadpark, επόμενο προορισμό μας.

​

Όμορφο πάρκο, με αγγλικού τύπου κήπους, διαρρέεται από το μικρό ποταμό Wien. Στολίζεται με περίτεχνες πύλες, κιόσκια και γλυπτά αφιερωμένα στα άξια τέκνα της πόλης. Οι όχθες του ποταμού είναι διαμορφωμένες σε επίπεδα με χώρους για ανάπαυση, χαλάρωση και ρέμβη!! Ανάμεσα στα γλυπτά, υπάρχει και ένα , σχεδόν σύμβολο της πόλης. Το επίχρυσο άγαλμα του Γιόχαν Στράους του Νεώτερου, που παίζει βιολί και πλαισιώνεται από μια μπαρόκ λευκή αψίδα. Είναι από τα πιο πολυφωτογραφημένα αξιοθέατα της Βιέννης.
Η βόλτα στο πάρκο ήταν υπέροχη αλλά όταν βρήκαμε το άγαλμα ήταν η απόλυτη απομυθοποίηση!

​

Λόγω συντήρησης της αψίδας που ήταν «μπανταρισμένη» τελείως, είχανε μεταφέρει το άγαλμα στο Νο 2 ενός βάθρου από αυτά που χρησιμοποιούν στις απονομές των αθλητικών αγώνων (!!!!!!). Έτσι μπορούσες να ανέβεις στο Νο 1 και να φωτογραφηθείς με τον «καημένο» τον Γιόχαν!!! Ω! τι ξεπεσμός, αλλά και τι χιούμορ και σαρκασμός!!
Μετά τα ενσταντανέ με τον φίλο μας τον Γιόχαν (τον νεώτερο βεβαίως-βεβαίως!!), μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο για να βρεθούμε εκτός παλιάς πόλης, σε μια συνοικία με πολυκατοικίες. Ανάμεσα στις αδιάφορες κατασκευές, το 1985, ο Δήμος αποφασίζει να κατασκευάσει ένα Δημοτικό συγκρότημα κατοικιών. Αναθέτει τη δουλειά στον αρχιτέκτονα Φρ. Χούντερτβάσερ.

​

Αυτός φτιάχνει ένα συγκρότημα χωρίς ευθείες, με πολλές καμπύλες, τρούλους που θυμίζουν Αραβία, κήπους στις ταράτσες, χρώματα πολλά και ψηφιδωτά. Η εικόνα παραπέμπει σε Γκαουντί. Το συγκρότημα πήρε το όνομά του. Hundertwasser Haus! Ο ίδιος έχει κάνει και άλλα κτίρια στην Αυστρία. Μάλιστα στη Βιέννη λειτουργεί και ο σταθμός καύσης απορριμμάτων, έργο του ιδίου. Το 2008 είχαμε δει ένα γλυπτό σε έναν πεζόδρομο της πόλης Linz, ένα χέρι με ανοικτή παλάμη. Όταν είδα την πολυκατοικία, μου θύμισε έντονα εκείνο το γλυπτό. Σε ένα πίνακα με τα έργα του αρχιτέκτονα έξω από το κτίριο είδα την εικόνα που είχα δει τρία χρόνια πριν!

​

Γενικά το συγκρότημα αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό και πολύ όμορφο για τις δικές μου προτιμήσεις!
Εκεί τέλειωσε η επίσκεψή μας στη Βιέννη. Αν και πολύ μπαρόκ για τα προσωπικά μου γούστα, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως πρόκειται για την πιο αριστοκρατική πόλη που έχω επισκεφτεί! Η άπλα των φαρδιών δρόμων και των πολλών πάρκων την κάνει εξαιρετικά «ανάλαφρη»! Έχει πολλά να δείξει στον επισκέπτη που ενδιαφέρεται για τέχνες και πολιτισμό. Σίγουρα χρειαζόμαστε άλλο ένα τετραήμερο για να δούμε την πόλη και τα αξιοθέατά της. Η υπόσχεση της επιστροφής, είναι απλά δεδομένη!!

(‘Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα και κουβέντιαζα με κάποιο φίλο, που όταν είχε πάει στη Βιέννη, χρόνια πριν, έβρεχε συνέχεια όλες τις μέρες που ήταν εκεί, με ρώτησε απλά: «Βρέχει ακόμα στη Βιέννη;»!!!!!)


Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/SLOVAKIAPartIBratislava182072011?noredirect=1


και https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/AUSTRIA192272011?noredirect=1


και https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/HUNGARYPartIISopron2172011?noredirect=1





Από το http://disaki.blogspot.gr/2014/09/ii.html

 

[demie]

Συμφωνώ απόλυτα... κ μένα η Βιέννη μού φάνηκε η πιο αριστοκρατική πόλη που έχω επισκεφτεί! Ακόμα κ στα καφέ που πήγαμε είχε αύρα αριστοκρατίας με ζωντανό πιάνο κ πίνακες

 

[dimosf]

Δ΄ Ο Νοσφεράτου και οι Λύκοι!

Πορεία προς τα βουνά!
Τελειώσανε οι πολυεθνικές βόλτες και τα παιγνίδια με τα σύνορα και ήρθε η ώρα να αφιερώσουμε μια ολόκληρη εβδομάδα στη Σλοβακία, και μάλιστα στα βόρεια. Στα Σλοβάκικα βουνά. Fatraκαι Tatra!
Ο αυτοκινητόδρομος που οδηγεί στην πόλη Zilina είναι πολύ καλός. Σε λιγότερο από 50 χμ βγαίνουμε στην έξοδο για την πόλη Trnava. Η πόλη αυτή αναπτύχθηκε όταν έγινε πρωτεύουσα των Μαγιάρων η Μπρατισλάβα. Τότε αυτή έγινε η θρησκευτική πρωτεύουσα μιας και οι Τούρκοι κατέλαβαν το Έστεργκομ μαζί με τη Βούδα (1526). Τέτοια ήταν η ανάπτυξη της πόλης που το 1635 απέκτησε πανεπιστήμιο. Είναι τειχισμένη από το Μεσαίωνα και έχει πλήθος εκκλησιών και κτιρίων, ανάμεσά τους το παλαιότερο θέατρο της χώρας.
Εμείς δεν είχαμε σκοπό μια λεπτομερή επίσκεψη. Απλά μπήκαμε για ένα καφέ. Πριν περάσουμε τα τείχη κάναμε μια στάση σε μια εντυπωσιακή μπαρόκ εκκλησία.

​

Απ’ έξω έχει το άγαλμα του Πάπα Ιωάννη-Πάυλου Β΄ (του γνωστού Πολωνού), και στη ζώνη πάνω από την κεντρική είσοδο υπάρχει το όνομα NICOLAUS EZTERHAZI.
Η κεντρική είσοδος ήταν ανοικτή αλλά αμέσως μετά μια κλειστή καγκελόπορτα εμπόδιζε την παρά πέρα είσοδο

​

αλλά επέτρεπε την οπτική επαφή με το ναό, άρα και τη δυνατότητα για φωτογράφιση.

​

Ακριβώς απέναντι έχει ένα μνημείο με χέρια που κρατούν όπλα, μνημείο που η τεχνοτροπία του παραπέμπει σε σοσιαλιστικό ρεαλισμό και άρα εποχή προ του 1989.
Περάσαμε τα τείχη, παρκάραμε και πήγαμε στην κεντρική πλατεία για καφέ. Μετά τον καφέ, κάναμε μια μικρή βόλτα στην πλατεία.

​

Είναι πολύ μακριά και πολύ στενή. Στην πραγματικότητα μοιάζει σαν ένας διπλός δρόμος που πεζοδρομήθηκε!
Στον αυτοκινητόδρομο πάλι, κινούμαστε αυτή τη φορά παράλληλα με τον ποταμό Vah, παραπόταμος του Δούναβη, ο οποίος θα μας έκανε αρκετά συχνά παρέα τις επόμενες μέρες! Μετά από 70 περίπου χμ, βγήκαμε δεξιά για Banska Bystrica, για άλλα 65 περίπου χμ σε δευτερεύοντα δρόμο μέχρι την πόλη Prievidza. Από εκεί ακολουθήσαμε τις πινακίδες μέχρι το Νεογοτθικό κάστρο Bojnice, πάνω από το ομώνυμο χωριό, μέσα σε πυκνό δάσος. Είναι το δημοφιλέστερο της χώρας.

​

Χτισμένο στα τέλη του 19ου αι., στη θέση παλαιότερου, μιμείται τα μεσαιωνικά κάστρα, κυρίως αυτά στο Λίγηρα, στη Γαλλία.

​

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και όμορφο. Ο γύρω χώρος όμως είναι απαράδεκτος. Τα κάθε λογής μαγαζάκια, που πουλούν τις κινέζικες πλαστικούρες, άσχετες με τον χώρο (π.χ. απομιμήσεις της Barbie) δημιουργούν μιαν εικόνα σαν την χειρότερη εμποροπανήγυρη σε οποιοδήποτε Ελληνικό χωριό. Το εισιτήριο δε, για να μπει κανείς μέσα (για να δει μία από τα ίδια όπως σε όλα σχεδόν τα κάστρα της Ευρώπης) ήταν απαράδεκτα ψηλό.

​

Έτσι βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, το περιεργαστήκαμε απ’ έξω και φύγαμε για ένα πραγματικό κόσμημα των βουνών!

 

[dimosf]

Πήραμε τον ορεινό δρόμο που πάει προς τα βόρεια, προς τη Zilina. Περίπου 30 χμ μετά βγήκαμε αριστερά και ακολουθώντας ένα μικρότερο, ορεινό, δρόμο, μέσα από καλλιεργημένες μικρές κοιλάδες και δάση, φτάσαμε στο Τσίτσμανι (Čičmany)
Μικρό χωριό, στη ΝΔ άκρη των Mala Fatra (Μικρά Fatra), για αιώνες απομονωμένο, και γι αυτό διατηρημένο, «ανακαλύφθηκε» σχετικά πρόσφατα και απέκτησε αρκετούς επισκέπτες. Ευτυχώς δεν χάλασε.

​

Κύριο χαρακτηριστικό του τα μικρά, ξύλινα σπίτια, από τη μια και την άλλη μεριά του χειμάρρου,

​

με το ξύλο σε μαύρο χρώμα και πάνω του ζωγραφισμένα με άσπρο χρώμα γεωμετρικά, αλλά και παγανιστικά σχέδια. Είναι πανέμορφα!! Τα παράθυρα είναι στολισμένα με κεντητά κουρτινάκια και λουλούδια!

​

Λουλούδια υπάρχουν ένα γύρο πολλά και παντού!

​

Σε ένα κτίριο, μια ομάδα νεαρών, αγόρια και κορίτσια, ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές, έκαναν επίδειξη διαφόρων εργασιών (επεξεργασία ξύλου, μαγείρεμα κλπ).
Μετά τις βόλτες και τις πολλές φωτογραφίες πήγαμε στο εστιατόριο ενός πανδοχείου για φαΐ. Αν και το κτίριο είναι νέο, το ύφος είναι σαν όλο το υπόλοιπο χωριό.

​

Το Σλοβάκικο φαγητό ήταν εξαιρετικό και το ντόπιο, κόκκινο κρασί, ακόμα καλύτερο!! Από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει! Το καλύτερο βέβαια μας το φύλαγαν για το τέλος, όταν πληρώσαμε κάτι λιγότερο από 6,00 ΕΥΡΩ το άτομο (!!!!)
Ήταν αργά το απόγευμα όταν προσπερνώντας τη Zilina, στρίψαμε δεξιά, παράλληλα και πάλι στον Vah και προς τα ΝΑ. 30 χμ μετά φτάναμε στην πόλη Martin. Στην άκρη της πόλης είναι το campingTuriec. Εκεί είχαμε κλείσει δωμάτια. Ο χώρος υπέροχος! Έλατα παντού και ανάμεσά τους χώροι με γκαζόν.

​

Τα δωμάτιά μας ήταν τριγωνικά σαλέ, στα οποία μπορούσαν να μείνουν ως και 4 άτομα, πλήρως εξοπλισμένα και με τιμή περίπου 13,00 ΕΥΡΩ το άτομο τη νύχτα (!!!!). Ίσως το καλύτερο κατάλυμα του ταξιδιού μας, αν λάβουμε υπ’ όψη τον περιβάλλοντα χώρο!!
Αφήσαμε τα πράγματα και πεταχτήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ για εφοδιασμό. Έξω από το «σπίτι μας», αράξαμε, τσιμπήσαμε κάτι και με μια μπύρα στο χέρι πιάσαμε την κουβέντα και αφεθήκαμε σε απόλυτη χαλάρωση. Τα Σλοβάκικα βουνά μας υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Καλώς ήλθαμε!!!!