Αυστρία Γερμανία Κροατία Σερβία Σλοβακία Σλοβενία Οδοιπορικό 6300 Km. Από την Αθήνα έως το Κόμπλεντζ και από το Φράιμπουργκ έως τη Μπρατισλάβα.

[Smaragda53]

στα πρώτα κεφάλαια ούτε εγώ τις βλέπω όλες

 

[PhysioDuck]

Υπέροχη ιστορία!!!
Δηλώνω φαν για τη συνέχεια.

Και σε εμένα δεν τις έδειχνε όλες. Πάτησα δεξί κλικ πάνω σε μία (που δεν φαινόταν), refresh και έφτιαξε.

 

[Smaragda53]

τώρα φάνηκαν όλες, τέλεια!

 

[Greg_ce]

Heidelberg

Από το Baden-Baden ξεκινήσαμε στις 13:00 και σε μια ώρα φτάσαμε στη Χαϊδελβέργη. Το ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει ήταν το Β&Β Hotel Heidelberg.

Τα ξενοδοχεία του ομίλου Β&Β έχουν ακριβώς την ίδια αρχιτεκτονική διαρρύθμιση, την ίδια διακόσμηση και την ίδια επίπλωση σε κάθε περιοχή που υπάρχουν. Δεν είναι άσχημα αισθητικά και έχουν minimal και μοντέρνα αισθητική. Το εν λόγω ξενοδοχείο βρίσκεται περίπου 4 km μακριά από το κέντρο της πόλης. Προσφέρει ωστόσο δωρεάν ευρύχωρο υπαίθριο parking. Σε σχέση με τις παρεχόμενες υπηρεσίες του θα το χαρακτήριζα vfm κατάλυμα.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, αγναντεύαμε από το παράθυρο του δωματίου την όμορφη θέα. Στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου υπήρχε ένας ποδηλατόδρομος με συνεχή κυκλοφορία ποδηλάτων από άτομα κάθε ηλικίας. Πραγματικά ήταν απόλαυση να βλέπεις τους ποδηλάτες να βολτάρουν ή να πηγαίνουν στις δουλειές τους.

Χαζεύοντας από το παράθυρο, βλέπουμε να σταθμεύουν στο parking δύο μηχανές μάρκας Bajaj και ένα συνοδό αυτοκίνητο ISUZU που στο πίσω μέρος του είχε την επιγραφή «INDIA TO U.K 2019». Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και με την ίδια έκπληξη αναφωνήσαμε «…μπράβο στους Ινδούς;…». Το οδοιπορικό τους ήταν μια πραγματική πρόκληση!

Δεν αργήσαμε να ξεκινήσουμε για το κέντρο της πόλης για μια πρώτη γνωριμία.

Σταθμεύσαμε στο parking P13 "Karlsplatz" κάτω από το παλάτι και τρέξαμε να βγάλουμε εισιτήρια για το funicular.

Info:

• Η στάθμευση στο Parkhaus P13 "Karlsplatz" χρεώνεται ως ακολούθως:

20 Min €0.50
1 Hour €1.50
2 Hours €3
3 Hours €4.50
Each Add' 1Hour €1
8 Hours €9.50
Each Add' 1 Hour €0.50
24 Hours €17.50

Βγαίνοντας από το parking, sτη μέση της πλατείας Karlsplatz συναντήσαμε το μνημείο Sebastian-Münster-Brunnen. Το μνημείο αυτό δημιουργήθηκε από τον Michael Schoenholtz το 1978, προς τιμήν του κοσμογράφου και ανθρωπιστή Sebastian Münster, ο οποίος εργάστηκε στο μοναστήρι των Φραγκισκανών για αρκετά χρόνια στις αρχές του 16ου αιώνα.

Η ώρα είχε πάει 16:20 και ο υπάλληλος στην έκδοση των εισιτηρίων μας ενημέρωσε ότι ο χώρος ήταν επισκέψιμος μέχρι τις 18:00. Αποφασίσαμε παρά τον περιορισμένο χρόνο να εκδώσουμε εισιτήρια. Εκδώσαμε εισιτήρια για τις δύο διαδρομές του funicular την lower που οδηγεί στο παλάτι και την upper που οδηγεί στην κορυφή του λόφου königsstuhl.

Info:

• Το εισιτήριο του funicular για το κάστρο της Χαϊδελβέργης, με επιστροφή, στοιχίζει 7,00 €. Στην τιμή εμπεριέχεται η είσοδος στο παλάτι, στο κελάρι με τα κρασιά καθώς και η είσοδος στο μουσείο φαρμάκων.
• Για την κορυφή του λόφου königsstuhl, το εισιτήριο του παραδοσιακού ξύλινου funicular στοιχίζει επιπλέον 5,00 €, με επιστροφή.
• Πραγματικά αξίζει η επιλογή και της δεύτερης διαδρομής.

Βγαίνοντας στην πρώτη στάση συναντήσαμε την υπέροχη πύλη Elisabethentor. Η πύλη χτίστηκε από τον Friedrich V για τη σύζυγό του Elisabeth Stuart. Ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό τον αυστηρό κλασικισμό του αγγλικού κτηρίου (English Building), που βρίσκεται δίπλα, αλλά σε αντίθεση με αυτό, φέρει στοιχεία και μορφές ενός πρώιμου μπαρόκ.

Μπροστά από το English Building, υπάρχει μια βαθιά και ξηρή τάφρος, που κατασκευάστηκε για να προστατεύει το παλάτι.

Το English Building.

Το κτίριο αυτό κατασκευάστηκε μεταξύ 1612 και 1614 από τον πρίγκηπα Friedrich V, για να το προσφέρει ως βασιλική κατοικία στη σύζυγο του Elizabeth Stuart. Το κτίριο χτίστηκε έξω από το πραγματικό παλάτι, κατά μήκος του βόρειου τείχους, διότι οι ελεύθεροι χώροι γύρω από την αυλή του παλατιού ήταν ήδη κατειλημμένοι.

Η στέγη του κτιρίου καταστράφηκε κατά την διάρκεια του εννεαετή πολέμου μεταξύ του 1688 και του 1697, καθώς και των πυρκαγιών του παλατιού του 1764. Τα λίγα απομεινάρια από τα κορνιζόλια των παραθύρων δείχνουν πόσο πλούσια ήταν η διακόσμηση του.

Σήμερα, από την πρόσοψη του κτιρίου μέσω των παραθύρων, βλέπεις το γαλάζιο του ουρανού.

Η θέα της Χαϊδελβέργης και του ποταμού Neckar, από τον περιβάλλοντα χώρο του αγγλικού κτηρίου ήταν φανταστική.

Η κεντρική πύλη εισόδου στο παλάτι είναι διακοσμημένη με τα αγάλματα δύο μεσαιωνικών ιπποτών- φυλάκων, που δημιουργήθηκαν το 1535. Ανάμεσά τους βρίσκονται δύο λιοντάρια που κάποτε κρατούσαν ένα εθνόσημο, που σήμερα λείπει.

Μετά την είσοδο στην αυλή του ανακτόρου, αντικρύσαμε το μαγευτικό κτίριο Friedrich. Το κτίριο Friedrich είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια στο παλάτι της Χαϊδελβέργης, λόγω της πλούσιας διακοσμημένης πρόσοψής του. Ο πρίγκιπας Friedrich IV το κατασκεύασε σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονά του, Johannes Schoch, μεταξύ 1601 και 1607.

Η βασιλική οικογένεια ζούσε στους δύο τελευταίους ορόφους, ενώ η σοφίτα προοριζόταν για τους υπηρέτες.

Το 1693, το κτίριο Friedrich καταστράφηκε σημαντικά, ενώ καταστράφηκε ξανά από άλλη πυρκαγιά το 1764.

Το Hall of Glass είναι ένα εντυπωσιακό δείγμα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής στο παλάτι της Χαϊδελβέργης.

Κατασκευάστηκε από τον πρίγκιπα Friedrich II, ο οποίος κυβέρνησε μεταξύ 1544 και 1556. Στην πρόσοψη του υπάρχουν τοξοειδείς καμάρες με στοές στο ύφος των κτιρίων της Ιταλικής Αναγέννησης. Οι στοές συνδέουν τα δύο πιο όμορφα κτίρια στο παλάτι της Χαϊδελβέργης: το κτίριο Friedrich αριστερά και το κτίριο Ottheinrich δεξιά.

Το κτήριο πήρε το όνομά του από την υπέροχη αίθουσα στον δεύτερο όροφο, που ήταν διακοσμημένη με βενετσιάνικους καθρέφτες. Η πρόσβαση στους ορόφους επιτυγχάνεται μέσω του πυργοειδούς κλιμακοστασίου στα δεξιά του κτιρίου.

Το κτήριο Ottheinrich στο παλάτι της Χαϊδελβέργης είναι μια από τις πιο όμορφες και παλαιότερες δομές παλατιών της γερμανικής αναγέννησης.
Στην πρόσοψη του Otto Heinrich Palace βρίσκονται τα αγάλματα των μυθικών ηρώων (Δαβίδ, Ηρακλή, Σαμψών), Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, οι Πέντε Αρετές (Δύναμη, Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα, Δικαιοσύνη) και οι προσωποποιήσεις των επτά κλασικών ουράνιων σωμάτων (Κρόνου, Άρη, Αφροδίτης, Ερμή, Διός, Ήλιου και της Σελήνης).

Το Great Barrel στο Barrel Building είναι ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο στο παλάτι της Χαϊδελβέργης.

Ο Little Perkeo ήταν ο νάνος γελωτοποιός του παλατιού και ο υπεύθυνος για τα αποθέματα κρασιού. Ήρθε στην αυλή της Χαϊδελβέργης από το Νότιο Τιρόλο, με εντολή του πρίγκιπα Carl III Philipp στις αρχές του 18ου αιώνα.
Ως γελωτοποιός, έδωσε ψυχαγωγία στο παλάτι με τις φάρσες και τα αστεία του.
Ήταν διάσημος για την ικανότητά του να καταναλώνει από πέντε έως οκτώ γαλόνια κρασιού την ημέρα. Σύμφωνα με τον δημοφιλή μύθο, ο Perkeo έζησε μέχρι τα ογδόντα του, χωρίς ποτέ να έχει πιει τίποτα άλλο στη ζωή του, εκτός από κρασί. Ωστόσο, μια μέρα αρρώστησε και ο γιατρός της πόλης του έδωσε να πιει νερό. Σύμφωνα με το μύθο, όταν αντί για κρασί κατανάλωσε νερό, πέθανε την επόμενη μέρα.
Το ψευδώνυμο Perkeo, πιθανολογείται ότι προέρχεται από την ιταλική απάντηση «perché no» που έδωσε στην ερώτηση: «θα μπορούσες να πιείς ένα ακόμη ποτήρι κρασί;».

Το περίφημο Μεγάλο Βαρέλι

Το αρχικό Great Barrel έπεσε θύμα της αναταραχής του Πολέμου των Τριάντα ετών. Το 1664, αντικαταστάθηκε από ένα ακόμη μεγαλύτερο βαρέλι χωρητικότητας 200.000 λίτρων. Σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, το 1751, ο πρίγκιπας Carl Theodor, ο οποίος από καιρό είχε εγκατασταθεί στο παλάτι του Μάνχαϊμ, είχε κατασκευάσει το τρίτο και το σημερινό Great Barrel. Εδώ αποθηκεύτηκαν 220.000 λίτρα κρασιού.

Εκπληκτική λεπτομέρεια: Οι σκάλες οδηγούν σε μια πλατφόρμα πάνω από το βαρέλι που πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε ως πίστα χορού.

Στη σκιά του μεγάλου βαρελιού ένα μικρότερο βαρέλι αναβιώνει την τελετουργία παρασκευής κρασιού για πρώτη φορά μετά από 200 χρόνια στα κελάρια του παλατιού με κρασί Pinot noir. Το κρασί αυτό προσφέρεται για δοκιμή και πώληση από την κάβα του παλατιού.

Ένας διάδρομος στο κτίριο Friedrich οδηγεί στη Great Terrace, η οποία προσφέρει φανταστική θέα στην ιστορική περιοχή της Χαϊδελβέργης.

Το Μουσείο των Φαρμάκων, δυστυχώς δεν το προλάβαμε ανοιχτό. Ωστόσο φροντίσαμε να μάθουμε ότι περιλάμβανε εκθέματα που αφορούσαν την εξέλιξη της φαρμακολογίας και δείγματα από την οργάνωση καταστημάτων φαρμακείων του 18ου και 19ου αιώνα. Αφήσαμε λοιπόν μια ανοιχτή εκκρεμότητα να επισκεφθούμε την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στην πόλη.

Αφού εξερευνήσαμε το Κάστρο, ξαναμπήκαμε στο funicular για να συνεχίσουμε προς την κορυφή του λόφου. Το τελεφερίκ από τον σταθμό Molkenkur που επιβιβαστήκαμε ήταν ένα παλιό παραδοσιακό ξύλινο τρενάκι που χρησιμοποιείται από τον 19ο αιώνα. Η διαδρομή αυτή είναι πραγματικά μαγική. Σε κάποια σημεία της διαδρομής η κλίση των γραμμών φτάνει το 40%.

Λίγο αργότερα φτάσαμε στον τερματικό σταθμό Königstuhl, που βρίσκεται στην κορυφή του ομώνυμου λόφου.

Η upper διαδρομή του funicular ήταν μια πολύ μεγάλη εμπειρία, λόγω της συγκλονιστικής θέας αλλά και της όλης διαδρομής με το τρενάκι.

Περπατώντας λίγα μέτρα από τον σταθμό βρεθήκαμε στον «Θρόνο του Βασιλιά». Από εκεί η θέα ήταν ακόμη καλύτερη προς την κοιλάδα του Neckar και την πόλη της Χαϊδελβέργης.

Λίγο πιο πάνω βρίσκεται ένα πανέμορφο φυσικό πάρκο, που πραγματικά αξίζει μια βόλτα στα σκιερά και καταπράσινα δρομάκια του.

Η ώρα είχε πάει 19:30 και αφού χορτάσαμε την θέα και γεμίσαμε από όμορφες εικόνες, πήραμε το τραινάκι για να επιστρέψουμε στην πόλη. Άλλωστε, υπήρχε και ο περιορισμός του χρόνου, λόγω της τελευταίας αναχώρησης που ήταν στις 19:48.

Ξεκινήσαμε το σεριάνι στην πόλη από την Haupstrasse. Ο δρόμος αυτός, με μήκος 1,60 km, είναι ο μεγαλύτερος πεζόδρομος της Γερμανίας.

Τα σοκάκια που ξεκινούν γύρω από την Haupstrasse, οδηγούν σε μικρές γραφικές γωνιές της πόλης.

Και αφού περιηγηθήκαμε αρκετά την πόλη, καθίσαμε για φαγητό στο εστιατόριο Palmbräu Gasse. Παραγγείλαμε μία μερίδα Cordon bleu (χοιρινό με πατάτες τηγανιτές και σαλάτα), μια μερίδα Zwei Bauernbratwürste (λουκάνικα με πατάτες και σάλτα) και φυσικά Weise Beers. H σπεσιαλιτέ του εστιατορίου είναι το Crispy grilled pork knuckle (χοιρινό κότσι), για όποιον αντέχει λίγο πιο βαρύ φαγητό εν μέσω καλοκαιριού.

Για τη χώνεψη συνεχίσαμε την βόλτα μας προς την πέτρινη μεσαιωνική Alte Brucke. Η γέφυρα είναι χτισμένη στην άκρη της παλιάς πόλης πάνω από τον ποταμό Neckar. Χαρακτηριστικοί της γέφυρας είναι οι δύο πυργίσκοι, που είναι αφιερωμένοι στον Karl Theodor, τον ηγέτη που την έχτισε τον 18ο αιώνα. Η γέφυρα ήταν το μόνο μέρος της πόλης που καταστράφηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ξαναχτίστηκε μετά το τέλος του.

Στην άκρη της γέφυρας ο μπρούτζινος «Πίθηκος της Χαϊδελβέργης», κρατά έναν καθρέφτη για να θυμίζει σε όσους περνούν τη γέφυρα, σύμφωνα με την παράδοση, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να υπενθυμίζει ότι κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλο.

Στη βάση του αγάλματος του Karl Theodor, υπάρχουν οι φιγούρες που συμβολίζουν τους σημαντικότερους ποταμούς στις περιοχές που κυβέρνησε: ο Ρήνος, ο Μοζέλας, ο Δούναβης και ο Ίζαρ.

Μείναμε στην παλιά γέφυρα αρκετή ώρα θαυμάζοντας την γαλήνη των νερών και απολαμβάνοντας δύο παγωτά με γεύση melon και lemon.

Η παραμυθένια πόλη μας είχε ασκήσει έντονα τα θέλγητρά της, μας έκανε να αισθανόμαστε έναν ερωτισμό που μας μάγευε, μια μυστήρια θέλξη που μας έπαιρνε το μυαλό. Πραγματικά δεν θέλαμε να αποχωριστούμε το σημείο. Υποσχεθήκαμε όμως στους εαυτούς μας ότι ανεξάρτητα από το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας το βράδυ θα ξαναβρεθούμε να περιτριγυρνάμε στα όμορφα σοκάκια της.
Κάπως έτσι, ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο.

 

[zafirenia_83]

Η ιστορία συνεχίζεται! Όλεεεεε!

 

[Greg_ce]

11η ημέρα (Τρίτη 06-08-2019)

Heidelberg – Bingen am Rhein – Bacharach – Koblenz – Heidelberg

Το πρωινό ξύπνημα, μετά την χθεσινή περιήγηση, ήταν αρκετά δύσκολο. Θέλαμε να κοιμηθούμε λίγο ακόμη! Σε αυτό συνέτεινε ο σχετικά βαρύς και συννεφιασμένος ουρανός. Οι μικρές ψιχάλες βροχής, ενίσχυαν επιπλέον τη διάθεση για χουζούρι και άραγμα στο κρεβάτι. Ωστόσο, η ιδέα της βόλτας στην ρομαντική κοιλάδα του Ρήνου, μας αναζωογόνησε ψυχοσωματικά.

Έτσι, αφού πήραμε το πρωινό στο ξενοδοχείο και ήπιαμε δύο τονωτικά καφέ, στις 9:00 με θερμοκρασία 21 oC και με ψιλόβροχο, ξεκινήσαμε για Bingen am Rhein, Bacharach, με τελικό προορισμό το Koblenz. Επιλέξαμε να κινηθούμε κατά μήκος της κοιλάδας του Ρήνου μέσω του οδικού άξονα Β9 που «τρέχει» στην αριστερή (δυτική) όχθη του Ρήνου και στην επιστροφή είχαμε προγραμματίσει να επιστρέψουμε από τον οδικό άξονα Β42 που «τρέχει» στη δεξιά (ανατολική) όχθη.

Η διαδρομή, είχε αρχίσει να γίνεται συναρπαστική από την πρώτη στιγμή που συναντήσαμε τον Ρήνο. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, αφού από την πρώτη στιγμή η ομορφιά του παρόχθιου τοπίου είχε αρχίσει να μας καθηλώνει.

Διανύαμε την Άνω Μέση Κοιλάδα του Ρήνου και κατά μήκος του ποταμού είχαν αρχίσει να διαγράφονται αμφίπλευρα τα μεσαιωνικά κάστρα. Είναι εντυπωσιακό το πόσα μεσαιωνικά οικοδομήματα, βλέπεις σε τόσο μικρή έκταση. Το ένα εναλλάσσεται με το επόμενο και το μάτι δεν χορταίνει τις όμορφες εικόνες, σε σημείο που να μη μπορείς να αφομοιώσεις τα κτίρια και την ονομασία τους, παρά μόνο την μαγεία του συνόλου που συντίθεται από αυτά.

Ένα από τα πρώτα κάστρα που συναντήσαμε ήταν το Burg Reichenstein.

Η Άνω Μέση Κοιλάδα του Ρήνου, έχει συμπεριληφθεί από το 2002, στη λίστα των Παγκόσμιων Μνημείων Πολιτισμού της UNESCO.

Το χρώμα του τοπίου είναι παραδοσιακό και οι οικιστική του σύνθεση εναρμονίζεται πλήρως με το περιβάλλον. Την αρμονική αυτή συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης την ενισχύουν οι κατάφυτοι αμπελώνες που κατηφορίζουν στις απότομες πλαγιές των λόφων. Τα φημισμένα κρασιά του Ρήνου παράγονται σε αυτά τα μέρη. Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Η ποιότητα των προϊόντων που παράγει ένας τόπος, είναι αποτέλεσμα της αγάπης, του σεβασμού και της φροντίδας που δείχνει ο άνθρωπος στη φύση.

Το αξιοσημείωτο σ’ αυτή τη διαδρομή είναι ότι όλα τα οχήματα κινούνταν με πολλή μικρή ταχύτητα για να απολαμβάνουν το τοπίο. Κανείς δεν ήθελε να προσπεράσει τον άλλο, αντιθέτως ακολουθούσαν τον προπορευόμενο με μικρή ταχύτητα προκειμένου να μπορούν να χαζεύουν το όμορφο τοπίο.
Χαρακτηριστικά, μία παρέα με μηχανές με ακολουθούσαν σ’ όλη τη διαδρομή, χωρίς διάθεση να προσπεράσουν, ενώ οι ταχύτητές μας ήταν της τάξης των 30 km/h.

Το μήκος του ποταμού Ρήνου φτάνει τα 1.320 χλμ. Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό κομμάτι βρίσκεται μεταξύ των γερμανικών πόλεων Bingen και Koblenz, όπου εκτείνεται η ρομαντική κοιλάδα του (Μέσου) Ρήνου. Εδώ βρίσκονται πάνω από σαράντα (40) μεσαιωνικά κάστρα και παλάτια.

Το επόμενο εντυπωσιακό χωριουδάκι ήταν το Bacharach (Μπαχαράχ). Χαρακτηριστικό του είναι το κάστρο Stahleck και το άθικτο τείχος της πόλης με τις επάλξεις και τους πύργους
Το Bacharach θεωρείται μία από τις ομορφότερες περιοχές του Ρήνου και συχνά αναφέρεται ως το «μυστικό κέντρο ρομαντισμού του Ρήνου».

Και φτάσαμε στο μοναδικά διαφορετικό κάστρο Pfalzgrafenstein (Φαλζγκραφενστάϊν).

Ένα κάστρο που ο Γάλλος συγγραφέας Victor Hugo το χαρακτήρισε «πέτρινο πλοίο με κατάρτι τον πύργο που υπερέχει». Τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε από τη μορφή του!

Το κάστρο κατασκευάστηκε το 14ο αιώνα και είναι το μοναδικό που υπάρχει σε μια μικρή νησίδα του Ρήνου. Αποτέλεσε το σημείο πληρωμής διοδίων, όσων διέσχιζαν το Ρήνο. Μάλιστα, ήταν το μέρος που απέφερε τα μεγαλύτερα έσοδα των διοδίων.

Ο Ρήνος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης μετά το Δούναβη. Υπήρξε ανέκαθεν η πλωτός οδός, που στα ήσυχα νερά του έχουν ταξιδέψει εδώ και αιώνες αμέτρητοι άνθρωποι, μαζί με τις θρησκείες, τις γλώσσες, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους. Άλλωστε, τα πολλά κάστρα και οι οχυρώσεις στις όχθες του επιβεβαιώνουν τη σημασία του.

Προκειμένου να προστατευτεί το ευαίσθητο οικοσύστημα της περιοχής, σε όλο το μήκος της διαδρομής (από την πόλη Bingen έως την Koblenz) δεν υπάρχουν γέφυρες που να συνδέουν οδικά τις δύο όχθες. Τον ρόλο γεφυρών εκτελούν εδώ μικρά πλεούμενα car-ferries (Autofahre), που πραγματοποιούν προγραμματισμένα δρομολόγια σε τουλάχιστον τέσσερα σημεία της διαδρομής.

Και φτάσαμε στο θρυλικό βράχο της Loreley. Είχαμε μάθει για το μύθο που τον συνόδευε, όμως είχαμε την τύχη να μας ξεναγήσει ένας αυτόχθονας Γερμανός.

Σταθμεύσαμε σε μικρό χώρο για να θαυμάσουμε το βράχο. Ξαφνικά ακούμε να μας καλωσορίζει στο Γερμανικά, ένας κύριος με τη γυναίκα του.

Ανταποδώσαμε το καλωσόρισμά και του ζητήσαμε, αν μπορεί, να μας μιλήσει στα αγγλικά.

Ευτυχώς γνώριζε άριστα αγγλικά.

Μόλις είδε τις ελληνικές πινακίδες του αυτοκινήτου μας, εκστασιάστηκε. Άρχισε να μας ρωτάει για το ταξίδι που κάναμε. Όταν του ανέφερα τη διαδρομή μας, έμεινε έκπληκτος με το μεγάλο οδικό ταξίδι.

Μας συστήθηκε με το όνομα Ernst και μας ανέφερε και το όνομα της συζύγου του, το οποίο σήμερα μου διαφεύγει.

Ο άνθρωπος αυτός ήταν μαγεμένος με την Ελλάδα. Κάθε χρόνο επισκέπτεται την χώρα μας και κυρίως τα νησιά μας. Άρχισε να μας λέει το πόσες φορές έχει επισκεφθεί την Κρήτη, την Κω, τη Ρόδο, την Θάσο. Μάλιστα για τη Θάσο μας έκανε ιδιαίτερη αναφορά για την περιπέτεια κατάβασης στην παραλία «Μάρμαρα» με ένα μικρό σκουτεράκι. Εδώ αισθάνθηκα λίγο ντροπή, γιατί δεν γνώριζα την συγκεκριμένη παραλία. Την Θάσο την είχα επισκεφθεί πριν πολλά χρόνια ως παιδί με τους γονείς μου και δεν την θυμόμουν καθόλου. Προκειμένου να συμμετέχω στη συζήτηση, χρησιμοποίησα τις γνώσεις μου, ως πολιτικός μηχανικός, κάνοντάς του αναφορά των ιδιοτήτων του εκπληκτικού για την καθαρότητα υλικού μαρμάρου που εξορύσσετε στο νησί και για την χρήση του σε καλές και ακριβές κατασκευές.

Δεν φάνηκε να τον ενδιαφέρουν και πολύ οι πληροφορίες της τεχνικής κατεύθυνσης.

Στη συνέχεια μας ανέφερα ότι στα μέσα του Σεπτεμβρίου έχει κανονίσει να επισκεφθεί για μία ακόμη φορά την Κω.

Και συζητώντας αισθανθήκαμε τόσο οικεία, ώστε άρχισε να μας αναφέρει και τα προσωπικά του. Ότι η συνοδός του ήταν η δεύτερη γυναίκα του, το πως γνωρίστηκαν και τα ταξίδια που έχουν κάνει μαζί. Πραγματικά ένα υπέροχο ζευγάρι!

Ernst, μήπως γνωρίζεις το μύθο της Loreley; Τον ρώτησα.

Και άρχισε να μας λέει με λεπτομέρεια το παραμύθι:

Ο θρύλος αναφέρει μια όμορφη κοπέλα που σε απόγνωση για έναν άπιστο εραστή έπεσε από τον βράχο και πνίγηκε στον ποταμό. Η κοπέλα αυτή μεταμορφώθηκε σε σειρήνα. Κάθε φορά που περνούσε ένα πλοίο από το σημείο στεκόταν στην κορυφή του βράχου και τραγουδώντας, χτένιζε τα μαλλιά της.

Η ομορφιά της και το τραγούδι της μάγευε τους ναυτικούς και τους παρέσυρε στην καταστροφή, αφού έριχναν τα πλοία τους στα βράχια των μαιάνδρων που σχημάτιζε ο Ρήνος στο σημείο.

Εκπληκτική η αφήγησή σου Ernst! Του είπα.

Ένα πλατύ χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό του. Τον ευχαρίστησα και του ανέφερα ότι η γνωριμία μας θα είναι μια όμορφη ανάμνηση.

Grigorios, μου αναφέρθηκε, ενώ αποχαιρετιζόμασταν. Μην ξεχάσεις να δοκιμάσεις τα ωραία κρασιά του Ρήνου και αν πας προς τον Μοζέλα, έχει ένα φοβερό γλυκό κρασί, όπως το δικό σας…

Εκεί η γυναίκα του σε άπταιστα ελληνικά, με σπαστή προφορά, μας είπε «γλυκόπιοτο».

Γελάσαμε και όλοι μαζί σφίξαμε τα χέρια για να αποχαιρετιστούμε.

Σύμφωνα με την πληροφορία για την περιοχή, αυτός ο βράχος - το φαράγγι του Ρήνου στο Sankt Goarshausen, ήταν στην πραγματικότητα ένα από τα βαθύτερα και πιο επικίνδυνα σημεία του ποταμού Ρήνου. Το τραγούδι που αποδίδεται στη Loreley, πιθανώς προερχόταν από έναν συνδυασμό ήχων, των ρευμάτων του Ρήνου και ενός κοντινού καταρράκτη, που ενισχύονταν από την ηχώ του βράχου, οδηγώντας στη μουρμούρα που φημολογείται ότι ήταν το επικίνδυνο τραγούδι της σειρήνας.

Η κοίτη του ποταμού σχηματίζει πλήθος μαιάνδρων στη διαδρομή του,

Κάθε λίγο σταματούσαμε για να θαυμάσουμε το τοπίο και να φωτογραφίσουμε τα όμορφα σημεία.

Και λίγο αργότερα φτάσαμε στο Koblenz (Κόμπλεντζ), μια πανέμορφη πόλη στο σημείο που ο Ρήνος συναντά το Μοζέλα.

Στο σημείο σύζευξης των δύο ποταμών, έχει δημιουργηθεί τεχνικά ένα τριγωνικό πλάτωμα, πάνω στο οποίο έχει τοποθετηθεί το άγαλμα του ιδρυτή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, Κάιζερ Γουλιέλμου Α΄.

Η τωρινή ονομασία του μνημείου είναι Deutsches Eck (Ντόιτσες Εκ), που σημαίνει «γερμανική γωνία».

Το μνημείο του Κάιζερ Γουλιέλμου

Λίγο μετά το θάνατο του Κάιζερ Γουλιέλμου Α', προέκυψε η ιδέα να δημιουργηθεί ένα μνημείο για αυτόν, καθώς ήταν αυτός είχε επιφέρει την ενοποίηση της Γερμανίας μετά από τρία χρόνια πολέμου. Τρία χρόνια αργότερα, το 1891, ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β', ο εγγονός του εκλιπόντος, επέλεξε το Deutsches Eck στο Koblenz ως την καταλληλότερη τοποθεσία.

Στις 31 Αυγούστου 1897 το χάλκινο μνημείο του Κάιζερ Γουλιέλμου Α' εγκαινιάστηκε παρουσία του Κάιζερ Γουλιέλμου Β'.

Το μνημείο καταστράφηκε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών πυροβολικού τον Μάρτιο του 1945 και ανακατασκευάστηκε το φθινόπωρο του 1993. Το μνημείο ύψους 37 μέτρων - τα 14 μέτρα του οποίου είναι το έφιππο άγαλμα του Κάιζερ Γουλιέλμου Α' - είναι ένας τουριστικός μαγνήτης για πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους ετησίως και αποτελεί μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 2002.

Απέναντι από το Deutsches Eck, στην άλλη όχθη του Ρήνου βρίσκεται το κάστρο Ehrenbreitstein.

Η πρόσβαση στο φρούριο Ehrenbreitstein, γίνεται με το τελεφερίκ. Εμείς επιλέξαμε να θαυμάσουμε το κάστρο από ένα αναψυκτήριο που βρισκόταν κάτω από σκιερά πλατάνια όπου τσιμπήσαμε από ένα Currywurst με μπύρα και τελειώσαμε με καπουτσίνο.

Η ώρα είχε πάει 14:30 και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Χαϊδελβέργη για την βραδινή βόλτα που είχαμε υποσχεθεί στους εαυτούς μας. Τελικά αποφασίσαμε να μην κινηθούμε από τον οδικό άξονα Β42 που «τρέχει» στη δεξιά (ανατολική) όχθη του Ρήνου, αλλά από τον αυτοκινητόδρομο Α61, προκειμένου να κερδίσουμε τον χρόνο. Άλλωστε, είχαμε χορτάσει τη μαγεία της ρομαντικής κοιλάδας του Ρήνου. Μέχρι το ξενοδοχείο είχαμε να διανύσουμε 171 Km. Τελικά φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 16:20 μετά από 1 h και 35 min οδήγησης.

Φτάνοντας στο χώρο της στάθμευσης, σε κάποια παράθυρα του ξενοδοχείου είδαμε ρούχα απλωμένα. Δεν μπορώ να πω ότι μας ενθουσίασε αυτό το θέαμα, αλλά η συνέχεια ήταν χειρότερη. Φτάνοντας στο όροφο του δωματίου μας υπήρχε μια βαριά και αποπνικτική μυρωδιά. Δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι ήταν οι Ινδοί, που λέγαμε ότι έκαναν το road trip India – U.K. Είχαν αφήσει τα παπούτσια τους έξω από τα δωμάτια και σ’ όλο τον όροφο είχε διαχυθεί η φοβερά άσχημη μυρωδιά τους, σε σημείο να σε καταβάλει αμόκ. Εντάξει, το σκηνικό ήταν απίστευτο. Από τη μία η μπουγάδα με τα απλωμένα ρούχα, από την άλλη η δυσοσμία. Είχαν καταντήσει το ξενοδοχείο γύφτικο τσαντίρι.

Δεν ξέρω αν ήταν η ιδέα μου, αλλά θεωρούσα ότι η μυρωδιά είχε περάσει και στο χώρο του δωματίου μας!!!

Η αίσθηση αυτή μας έκανε να μην θέλουμε να μείνουμε για πολύ στο δωμάτιο. Μετά από ένα douche, ετοιμαστήκαμε για βόλτα στην πόλη.

Σταθμεύσαμε πάλι στο Parkhaus P13 "Karlsplatz" και από εκεί ξεκινήσαμε την βόλτα μας.

Την παλιά πόλη (Altstadt) της Χαϊδελβέργης, δεν χορταίνεις να την περπατάς. Τα όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια, με τα μαγαζάκια, τις πλατείες και τα ομοιόμορφα μπαρόκ κτίρια, αποτελούν το απόλυτο «must-see».

Μας εντυπωσίασαν τα «Schneeballen» γλυκά. Παρασκευάζονται από ζύμη κρούστας που τηγανίζεται μέσα σε μια ειδική στρογγυλή θήκη, ενώ στη συνέχεια πασπαλίζεται με ζάχαρη ζαχαροπλαστικής, διαφόρων γεύσεων. Το γλυκό αυτό αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε στην αυριανή μας επίσκεψη στο Rothenburg ob der Tauber, αφού αποτελεί το πιο δημοφιλές γλυκό της περιοχής.

Φτάσαμε στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, που είναι το παλαιότερο πανεπιστήμιο της Γερμανίας.

Ένα από τα πολλά ιστορικά αξιοθέατα της πόλης, είναι η Universitätsplatz ή η Πλατεία Πανεπιστημίου. Η πλατεία αποτέλεσε τον τόπο καύσης των βιβλίων της εβραϊκής και κομμουνιστικής λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου, από το ναζιστικό καθεστώς που κατέλαβε τη χώρα.

Και βέβαια, όπως συμβαίνει σ’ πολλά απ’ αυτά τα μέρη, κυρίαρχος είναι ο Χριστουγεννιάτικος διάκοσμος, παρά την διαφορετικότητα της εποχής.

Το άγαλμα του Γερμανού χημικού Robert Wilhelm Bunsen (Μπούνσεν) βρίσκεται μπροστά από το κτίριο Friedrichsbau, το επιστημονικό κέντρο του Πανεπιστημίου της Παλιάς Χαϊδελβέργης. Ο Bunsen στα τέλη του 1852 στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, χρησιμοποίησε την ηλεκτρόλυση για να παράγει καθαρά μέταλλα, όπως χρώμιο, μαγνήσιο, αλουμίνιο, μαγγάνιο, νάτριο, βάριο, ασβέστιο και λίθιο.

Εντυπωσιακές είναι οι δανειστικές βιβλιοθήκες που υπάρχουν σε πολλά σημεία του ιστορικού κέντρου.

Περιτριγυρίζαμε στην πόλη μέχρι που άρχισε να νυχτώνει. Η ώρα είχε πάει 21:00 και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα break για να τσιμπήσουμε κι να πιούμε μια μπύρα.

Επιλέξαμε το Hans im Glück. Ένα όμορφα διακοσμημένο μπεργκεράδικο. Μια κατακλυσμιαία βροχή ξεκίνησε την ώρα που καθίσαμε για φαγητό. Ήταν η ωραιότερη στιγμή για να απολαύσουμε το δείπνο μας.

Παραγγείλαμε 2 Beef HEUMILCH Pasture-grazed milk cheese, fritten bailage (fried potatoes), 2 Draft beers και ως επιδόρπιο VON DER ROLLE Filled with nut nougat pancake, chocolate sauce & vanilla ice cream.

Η βροχή είχε κοπάσει, ενώ η ώρα είχε πάει 10:40.

Κάναμε μια ακόμα βόλτα να θαυμάσουμε το φωτισμένο κάστρο της Χαϊδελβέργης και αποχαιρετήσαμε την παραμυθένια πόλη. Η ομορφιά της μας είχε συνεπάρει για μία ακόμη φορά.

 

[gkalla]

Τι μου κάνεις τώρα!!!
Θέλω να πάω Γερμανία που την είχα ξεγράψει για το άμεσο μέλλον.
Τι ωραία περιγραφή και τι ωραία μέρη!!!

 

[Sassenach77]

Σ ευχαριστώ πολύ που συνεχίζεις την ιστορία!

 

[Greg_ce]

Σ ευχαριστώ πολύ που συνεχίζεις την ιστορία!

Ευχαριστώ και από μέρους μου, για την ανάγνωση του ταξιδιωτικού και βέβαια για τα κολακευτικά σου σχόλια.

 

[Greg_ce]

Τι μου κάνεις τώρα!!!
Θέλω να πάω Γερμανία που την είχα ξεγράψει για το άμεσο μέλλον.
Τι ωραία περιγραφή και τι ωραία μέρη!!!

Η Γερμανία μου ασκεί μια περίεργη έλξη. Έχει να κάνει με την οργάνωση της χώρας; Με το σεβασμό του περιβάλλοντος και κατά συνέπεια του πολίτη; Με τα όμορφα φυσικά τοπία και χωριά που συναντάς στη γερμανική ύπαιθρο; Με τους προσηνείς και ζεστούς ανθρώπους της, που όταν καταλαβαίνουν ότι είσαι Έλληνας θέλουν με κάθε τρόπο να σε γνωρίσουν και να σου εκφράσουν την αγάπη και το θαυμασμό για τη χώρα μας;

Όλα αυτά μαζί συντείνουν στη διαμόρφωση αυτής της άποψης.

Σου εύχομαι να κάνεις ένα roadtrip στην Γερμανία και ειδικά από τον Μέλανα Δρυμό, μέχρι την κοιλάδα του Ρήνου και την «ρομαντική οδό» (Romantischen strasse). Θεωρώ, θα σου μείνει αξέχαστη.

 

[Greg_ce]

12η ημέρα (Τετάρτη 07-08-2019)

Heidelberg – Rothenburg ob der Tauber – Dinkelsbühl - Nördlingen

Για κάποιο λόγο δεν είχαμε όρεξη για πρωινό στο ξενοδοχείο. Πήραμε μόνο δύο καφέδες και κάναμε το check out. Η ώρα είχε πάει 09:45 και γεμάτοι διάθεση ξεκινήσαμε για ένα από τα σημαντικότερα χωριά της ρομαντικής διαδρομής (Romantischen Straße). Στις 11:35, μετά από 166 km φτάσαμε στο Ρότενμπουργκ.

Σταθμεύσαμε στο χώρο Parkplatz P4 και από την πύλη της «Αγχόνης» (Gallows Gate) ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην πόλη.

Info:

• Η χρέωση του χώρου στάθμευσης από τις 09:00 έως τις 18:00 είναι 1,10 € ανά ώρα και η κάθε επιπλέον ώρα χρεώνεται επίσης 1,10 €.
• Η ελάχιστη χρέωση είναι 0,20 € και για όλη την ημέρα είναι 5,50 €.
• Μετά τις 18:00 η στάθμευση είναι δωρεάν.

Το Rothenburg ob der Tauber είναι μια μικρή πόλη στη Μέση Φραγκονία στην περιοχή Ansbach της Βαυαρίας, η οποία βρίσκεται στα σύνορα με τη Βάδη-Βυρτεμβέργη.

Η Παλιά Πόλη του Rothenburg (Ρότενμπουργκ) είναι σε μεγάλο βαθμό χωρίς αυτοκίνητα.

Η βόλτα στην παλιά πόλη (Alte Stadt), έχει μια γραφική ομορφιά που προκύπτει από τα μεσαιωνικά κτίρια, τους πλακόστρωτους δρόμους, τα παράθυρα με τα ολάνθιστα λουλούδια, τα τείχη της πόλης, τις εκκλησίες, τα σιντριβάνια και γενικά τις αμέτρητες λεπτομέρειες που συναντάς σε κάθε σημείο της πόλης.

Το Rothenburg είναι περιτειχισμένο από τον 12ο αιώνα με 2,5 χιλιόμετρα τειχών που εκτείνονται γύρω από το ιστορικό κέντρο του, ενώ οι είσοδοι της πόλης σημαίνονται από πύργους με ιδιαίτερες ονομασίες (blade gate, gallows gate κλπ). Οι πύργοι αυτοί προστάτευαν την πόλη από τους εισβολείς και αποτελούσαν εξαιρετικά σημεία κατόπτευσης της περιοχής.

Περπατώντας τoν δρόμο της «κρεμάλας ή αγχόνης» (Galgengasse), φτάσαμε στην εκκλησιά του Αγίου Ιακώβου.

Ο καιρός είχε αρχίσει να βαραίνει και το ψιλόβροχο είχε ξεκινήσει.

Έξω από την εκκλησία υπήρχε ένα, περίεργης αισθητικής, μπρούτζινο άγαλμα του Αγίου Ιακώβου.

Απέναντι από την εκκλησία ένα κτίριο με περίτεχνο κλιμακοστάσιο, του οποίου τα παράθυρα, στην ποδιά και στο πρέκι τους, ακολουθούν την κλίση της κλίμακας.

Η ξενάγηση στην πόλη γίνεται με ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τα οποία έχουν τη μορφή της αντίκας, για να εναρμονίζονται κατά το δυνατόν με το παραδοσιακό στοιχείο της πόλης.

Συνεχίζοντας τη βόλτα μας φτάσαμε στην Castle gate. Η πύλη αυτή διαχωρίζει την παλιά πόλη από τον μεγάλο κήπο.

Στο εσωτερικό της πύλης για προστασία υπήρχε τάφρος με μία κινητή γέφυρα. Η είσοδος στον χώρο του κάστρου μπορούσε να γίνει μόνο μέσω της κινητής γέφυρας.

Στον πύργο εξακολουθούν να είναι αναγνωρίσιμα τα αυλάκια της γέφυρας, ενώ από το στόμα του προσωπείου αναμεσά τους, γινόταν η έγχυση του υγρού πυρ για την απώθηση των πολιορκητών.

Βγαίνοντας από την Castle gate, πίσω από τις επάλξεις των τειχών έχουμε μια υπέροχη θέα προς την κοιλάδα Tauber.

Δίπλα εξελίσσεται ο κήπος του κάστρου (Burggarten).

Μείναμε για λίγο απολαμβάνοντας την ηρεμία της φύσης και τα φροντισμένα ολάνθιστα παρτέρια του κήπου.

Ξαναμπήκαμε στην παλιά πόλη και ακολουθήσαμε την οδό Herrngasse. Είναι ο κύριος δρόμος που σε οδηγεί στην κεντρική πλατεία ή αλλιώς Market Square.

Στο δρόμο αυτό συναντήσαμε το κατάστημα Kathe Wohlfahrt. Αποτελεί το πιο διάσημο χριστουγεννιάτικο μαγαζί του Ρότενμπουργκ. Δίπλα σ’ αυτό υπάρχει το Deutsches Weihnachtsmuseum, (Χριστουγεννιάτικο Μουσείο).

Αυτό το μαγαζί είναι γεμάτο χριστουγεννιάτικα στολίδια, που παρά το αταίριαστο της εποχής, δεν σταματήσαμε να τα θαυμάζουμε.

Σε λίγο βρεθήκαμε στην κεντρική πλατεία Marktplatz. Μια εντυπωσιακή πλατεία με πολλά όμορφα σε παστέλ χρώματα κτίρια, συμπεριλαμβανομένου του κτιρίου του Δημαρχείου.

Γύρω από την πλατεία Marktplatz υπάρχουν πολλά καφέ και καταστήματα που πωλούν τα πάντα, από τα συνηθισμένα αναμνηστικά μέχρι τις τοπικές σπεσιαλιτέ όπως τα Schneeballen.

Εδώ πήραμε δύο Schneeballen αρωματισμένα με μήλο και κανέλα.

Δεν μπορώ να πω ότι μας ενθουσίασαν γευστικά, αλλά αποτελούν ένα διαφορετικό τοπικό γλυκό που αξίζει να το δοκιμάσεις αφού μόνο σ’ αυτά τα μέρη θα το συναντήσεις. Η τιμή της κάθε μπάλας ζύμης ήταν 3,20 €.

Στην πλατεία Marktplatz υπάρχει και ο πύργος του ρολογιού. Χτίστηκε το 1683, ενώ το 1910 προστέθηκε μια μηχανική σκηνή που απεικονίζει στα παράθυρα την ιστορία του Δημάρχου της πόλης Nusch να πίνει πάνω από 3 λίτρα κρασί, για να σωθεί η πόλη.

Η ιστορία της απεικόνισης έχει ως ακολούθως:

Ο Nusch ήταν δήμαρχος της πόλης το 1631, όταν ο Johann Tserclaes, κόμης του Tilly και ο αυτοκρατορικός στρατός, την πολιόρκησαν κατά τη διάρκεια του 30ετούς πολέμου.

Ο κόμης του Tilly κυρίεψε την πόλη και καταδίκασε τους δημοτικούς συμβούλους σε θάνατο, ενώ ήθελε να κάψει την πόλη.

Προκειμένου να τον εξευμενίσουν, παρά τη μεγάλη στεναχώρια τους, οι δημοτικοί σύμβουλοι του πρόσφεραν ένα ποτό καλωσορίσματος σε ένα υπέροχο χρωματιστό γυάλινο κύπελλο, το οποίο χωρούσε 3 1/4 λίτρα κρασί.

Ο Johann Tserclaes κατευνάστηκε από αυτό και τους είπε ότι αν κάποιος μπορούσε να πιει αυτό το γεμάτο κρασί κύπελο με μια κίνηση, θα γλίτωνε την πόλη.

Ο Nusch προσφέρθηκε εθελοντικά, και προς έκπληξη όλων κατάφερε να το αδειάσει.

Ο κόμης του Till εντυπωσιάστηκε, κράτησε το λόγο του και η πόλη γλίτωσε την καταστροφή.

Στο δεξί παράθυρο απεικονίζεται ο Nusch να πίνει το κρασί.

Και περπατώντας φτάσαμε στην υπέροχη συνοικία Spital, με το χαρακτηριστικό κίτρινο σπίτι Plönlein (Πλουνλάϊν), στην είσοδο της συνοικίας.

Το χωριό του Pinnochio στην ομώνυμη ταινία της Disney, του 1940, εμπνεύστηκε από το Rothenburg, ενώ το σπίτι του αποτυπώνεται ίδιο με το Plönlein.

Πολλά σημεία στο δρόμο δεν σταμάτησαν να μας εκπλήσσουν. Από το παράθυρο ενός κτιρίου, ένα αρκουδάκι που φυσάει φυσαλίδες.

Σ’ ένα άλλο παράθυρο συναντήσαμε μία αφίσα που μας προσκαλούσε για μία τρομακτική περιήγηση με έναν «Δήμιο». Η ξενάγηση ξεκινούσε καθημερινά στη Marktplatz, στην οποία περίμενες να εμφανιστεί ο «Δήμιος».

Σύμφωνα με την ενημέρωση που λάβαμε από την ιστοσελίδα, κατά τη διάρκεια της περιήγησης ο «Δήμιος» περιγράφει με χιούμορ τις συνεχείς, ανεπιτυχείς προσπάθειές του να βρει μια γυναίκα που θα τον παντρευτεί.

Επίσης, αναφέρεται σε τρομακτικές ιστορίες «καταραμένων εκτελέσεων», την «επιστροφή των ψυχών», τους θρύλους των «ζωντανών νεκρών», τον θρύλο του «Ακέφαλου Καβαλάρη» και των αιμοδιψών «Βαμπίρ».

Η ενημέρωση που είχαμε ήταν ότι αξίζει η συμμετοχή σε μια τέτοια περιοδεία, διότι σε βάζει στο mood των κατοίκων της εποχής που κουβαλούσαν πολλές δεισιδαιμονίες και δοξασίες.

Κάναμε μερικές ακόμα βόλτες στην πόλη, ενώ οι ψιχάλες της βροχής είχαν αρχίσει να μειώνονται και κατευθυνθήκαμε προς το χώρο στάθμευσης.

Εκείνο που αποκομίσαμε από το Rothenburg είναι ότι είναι ένα υπέροχο χωριό που διατηρεί σε κάθε γωνιά του αναλλοίωτη την ιστορική του εικόνα. Οι κάτοικοί του έχουν σεβαστεί στο έπακρο την πολιτιστική και ιστορική τους κληρονομιά και αυτό αντικατοπτρίζεται στο σεβασμό που έχουν επιδείξει στην πόλη τους. Η ιδέα εδώ είναι ότι η πόλη αποτελεί ένα πολιτιστικό θησαυρό που κατά μία έννοια αποτελεί μία κοινή ιδιοκτησία την οποία πρέπει να παραδώσουν αναλλοίωτη στις μελλοντικές γενιές.

Dinkelsbühl (Ντίνκελσμπιλ)

Από το Rothenburg φύγαμε στις 14:30, με προορισμό το Dinkelsbühl (Ντίνκελσμπιλ). Στο δρόμο η βροχή έγινε κατακλυσμιαία.

Ο καιρός δεν μας έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσουμε την όμορφη διαδρομή του ρομαντικού δρόμου (Romantischen Straße).

Τελικά φτάσαμε στο Dinkelsbühl στις 15:30.

Το Dinkelsbühl, μαζί με τους δύο γείτονές του ( Rothenburg στα βόρεια και Nördlingen στα νότια) είναι μια από τις μόνες εναπομείνασες περιτειχισμένες μεσαιωνικές πόλεις στη Γερμανία.

Η βροχή συνεχιζόταν με αρκετή ένταση.

Φτάσαμε στην εντυπωσιακή πύλη στην οποία δεσπόζει ο πύργος Rothenburger Tor. Η πύλη αυτή υπάρχει από τα τέλη του 14ου αιώνα και οδηγεί στο κέντρο της παλιάς πόλης.

Λόγω της βροχής αποφασίσαμε να περιηγηθούμε το χωριό με το αυτοκίνητο. Ακολουθήσαμε την οδό «Doktor Martin Luther Straße» και φτάσαμε στην αγορά κρασιού (Weinmarkt).

Η αγορά κρασιού αποτελείται από ένα σύμπλεγμα κατοικιών και εμπορικών καταστημάτων στα οποία πωλούνταν και αγοράζονταν αγαθά στους μεγάλους ανοιχτούς χώρους μεταξύ των κτιρίων.

Λίγο πριν τον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου, συναντήσαμε το κτίριο Schranne.

Το επιβλητικό κτίριο Schranne, χρησίμευε ως σιταποθήκη και πλέον χρησιμοποιείται ως χώρος εκδηλώσεων.

Στο κέντρο του Dinkelsbühl, συναντήσαμε και ένα κτίριο που ο τρόπος δόμησής του αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα «ξυλόπηκτης τοιχοποιίας».

Info:

• Ο όρος «ξυλόπηκτη τοιχοποιία» προέρχεται από την αρχαία ελληνική: (ξύλον + πήγνυμι).
• Η «ξυλόπηκτη τοιχοποιία» είναι ο τρόπος δόμησης του φέροντα οργανισμού των κτιρίων, ο οποίος αποτελείται από λιθοδομή ή πλινθοδομή στην οποία ενσωματώνονται ξύλινα στοιχεία.
• Ο ξύλινος σκελετός αποτελείται από κατακόρυφα και οριζόντια στοιχεία ενισχυμένα με διαγώνιους χιαστί συνδέσμους σε κάθε φάτνωμα, ικανά να παραλάβουν οριζόντιες δυνάμεις. Τα τριγωνικά κενά που προέκυπταν μεταξύ των ξύλινων μελών γεμίζονταν με ένα μείγμα από αργούς λίθους, θραύσματα τούβλων και τούβλα τα οποία ακολουθούσαν διαφορετικές διατάξεις σε κάθε φάτνωμα.
• Τα διαγώνια στοιχεία χρησιμοποιούνται για να αυξήσουν την πλευρική δυσκαμψία των κτιρίων έναντι των στατικών οριζοντίων ωθήσεων, λόγω πχ. των ιδιαίτερα κεκλιμένων στεγών, ή των φορτίων ανέμου, ή ακόμη για να μειώσουν φαινόμενα καθιζήσεων σε μαλακά εδάφη.
• Στη Γερμανία η τεχνική αυτή αποκαλείται «fachwerk».

Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει και δεν μας άφησε να απολαὐσουμε την πόλη, έτσι ξεκινήσαμε για τον τελικό προορισμό της ημέρας που ήταν το Nördlingen.

Nördlingen (Νέρντλιγκεν)

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο NH Klösterle Nördlingen στις 16:40. Το ξενοδοχείο βρίσκεται στο κέντρο της παλιάς πόλης. Προς στιγμήν ανησύχησα για τη στάθμευση στο δρόμο δίπλα στο ξενοδοχείο, όμως η κοπέλα στην υποδοχή του ξενοδοχείου μου έδωσε ένα χάρτινο δίσκο με ωριαία ημερήσια αρίθμηση, στον οποίο έβαλα τον χρόνο της στάθμευσης και τον τοποθέτησα στο dashboard του αυτοκινήτου. Μου ανέφερε ότι τις καθημερινές από τις 08:00 έως τις 17:00, η στάθμευση είναι δωρεάν για μιάμιση ώρα στους δημόσιους χώρους στάθμευσης της πόλης. Μετά τις 17:00 και μέχρι τις 08:00 το πρωί της επόμενης μέρας η στάθμευση ήταν ελεύθερη.

Το δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν υπέροχο. Είχε χώρο γραφείου, ψυγείου – bar και στο χώρο του λουτρού υπήρχε ανεξάρτητος χώρος τουαλέτας WC.

Τακτοποιηθήκαμε και φτιάξαμε δύο espresso για τόνωση, προτού ξεκινήσουμε την περιήγηση στην πόλη.

Κάναμε μια μικρή βόλτα και ψαχθήκαμε για φαγητό, γιατί από το πρωί δεν είχαμε φάει, παρά μόνο είχαμε τσιμπολογήσει και τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται.

Επιλέξαμε το εστιατόριο Stuck, που είχε την υψηλότερη αξιολόγηση στο tripadvisor.

Το εστιατόριο είχε βαριά μεγάλα ξύλινα τραπέζια που διατάσσονταν κατά μήκος της αίθουσας. Ήταν τραπέζια στα οποία μπορούσαν να καθίσουν τουλάχιστον έξι άτομα.

Η ώρα ήταν 19:00 και τα τραπέζια της αίθουσας ήταν όλα γεμάτα. Απευθυνθήκαμε στην υπεύθυνη του καταστήματος. Ήταν μια μέτριου αναστήματος εύσωμη μεσήλικη κυρία, με ιδιαίτερα χαρακτηριστική λεπτή φωνή.

Μας έδειξε το τραπέζι που μπορούσαμε να καθίσουμε, στο οποίο ήδη καθόταν ένα ζευγάρι Γερμανών.

Μάλλον έτσι γίνεται εδώ σκεφτήκαμε.

Έκανα ένα νεύμα στη σύζυγό μου. Ας καθίσουμε της λέω… Δεν έχουμε άλλη επιλογή…

Καλησπερίσαμε στα αγγλικά τους συνδαιτημόνες μας και μας ανταπέδωσαν τον χαιρετισμό στα γερμανικά.

Μας άρεσε αυτή η οικειότητα και η παρεΐστικη ατμόσφαιρα που είχε το εστιατόριο. Το ζευγάρι των Γερμανών έτρωγαν αργά, μιλώντας χαμηλόφωνα.

Λέω, εδώ πρέπει να είμαι λίγο ευγενής… να ακολουθήσω τους κανόνες του Savoir Vivre.

Συνηθίζω να μιλάω δυνατά και να τρώω σχετικά γρήγορα.

Εδώ, αποφάσισα να κόψω στροφές και να εγκλιματιστώ στο ύφος του χώρου, αφήνοντας κατά μέρος το μεσογειακό ταπεραμέντο.

Παραγγείλαμε 2 μπύρες Hefeweizen, 2 πράσινες σαλάτες, ένα Schnitzel και μία μερίδα Schweinefiletmedaillons (χοιρινά φιλέτα σε σάλτσα κρέμας).

Ως συνοδευτικό πήραμε Spätzle (Σπέτσλε), που είναι τα γερμανικά noodles, τα οποία είναι χειροποίητα γερμανικά ζυμαρικά, που γίνονται με αυγά, γάλα και αλεύρι.

Το φαγητό ήταν υπέροχο!

Λίγο πριν τελειώσουμε το δείπνο μας, το ζευγάρι των Γερμανών μας αποχαιρέτισε με ζεστό και εγκάρδιο νεύμα χαιρετισμού.

Πραγματικά είχαμε μια υπέροχη εμπειρία, ενώ αισθανθήκαμε ότι ζούσαμε την πόλη σαν να είμασταν μόνιμοι κάτοικοι.

Αφού ολοκληρώσαμε το δείπνο μας, ξεκινήσαμε να κάνουμε μια πιο εκτεταμένη βόλτα στην πόλη.

Θαυμάσαμε τα υπέροχα κτίρια με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και την αισθητική τους που τα ενέτασσε αρμονικά στο χώρο.

Βρεθήκαμε στην εκκλησία του αγίου Γεωργίου και στο σιντριβάνι Kriegerbrunnen.

Στη στέψη του έχει τον αετό, που αποτελεί το οικόσημο της αυτοκρατορικής πόλης του Nördlingen.

Μπροστά από την εκκλησία υπάρχει το σαλιγκάρι που είναι το logo της «Cittaslow». Το Nördlingen από το 2009 φέρει την αξιολόγηση «Cittaslow», υποδηλώνοντας τη συμμετοχή της πόλης στη διεθνή ένωση βιώσιμων πόλεων.

Τα συνήθη βασικά στοιχεία, όπως η ποιότητα του αέρα ή του νερού είναι κορυφαία εδώ, αλλά η πραγματική ποιότητα ζωής δημιουργείται κυρίως από την έλλειψη του stress.

To οικόσημο της αυτοκρατορικής πόλης Nördlingen, μπορεί να εντοπιστεί σε πολλές προσόψεις κτιρίων. Ο μαύρος αετός με το χρυσό στέμμα, ράμφος και νύχια.

Περπατήσαμε την πόλη από άκρη σε άκρη. Φτάσαμε μέχρι την πύλη Berger Gate.

Έξω από την πύλη Berger, υπήρχε ένας χώρος mini golf.

Επιστρέψαμε από την ίδια πύλη, και σταθήκαμε αρκετή ώρα να παρατηρούμε τα σημεία ενδιαφέροντος σε έναν υπαίθριο χάρτη της πόλης.

Αυτό το μοναδικό τοπίο δημιουργήθηκε πριν από σχεδόν 15 εκατομμύρια χρόνια από την πρόσκρουση ενός μετεωρίτη.

Στο αστικό τοπίο του Nördlingen κυριαρχεί η σχεδόν κυκλική ιστορική παλιά πόλη, η οποία περιβάλλεται από ένα τείχος μήκους 2,7 χιλιομέτρων.

Τελικά καταλήξαμε να παίζουμε με τα υπαίθρια παιχνίδια που βρήκαμε στον δρόμο της επιστροφής μας προς το ξενοδοχείο.

Συναντήσαμε και μια όμορφη δανειστική βιβλιοθήκη.

Το κτίριο Stadtsaal Klösterle, ήταν αρχικά μοναστηριακή εκκλησία, που μετατράπηκε σε σιταποθήκη το 1584. Σήμερα αποτελεί μέρος του ξενοδοχείου NH Klösterle Nördlingen, στο ισόγειο του οποίου στεγάζεται το εστιατόριο.

Το Nördlingen μας μάγεψε!

Το μότο της πόλης έγινε και δικό μας: "οι ωραιότερες γωνίες είναι στρογγυλές!"

 

[psilos3]

Φοβερό το όλο οδικό εγχείρημα για μέρη που ενδιαφέρουν θεωρώ όλους μας καθώς αποτελούν λίγο ή πολύ ταξιδιωτικούς στόχους.
Νομίζω πρέπει να ξαναπιάσω από την αρχή την ανάγνωση.