Τουρκία Οδοιπορικό στη νοτιοδυτική Τουρκία

[panius]

Οδοιπορικό στη νοτιοδυτική Τουρκία

Ααχ Μάγια Τσόκλη με τα ταξίδια σου! Μου στοιχισες 1000 ευρώ και βάλε, να το ξέρεις! Τι το ‘θελα και είδα το οδοιπορικό σου στη Μικρά Ασία; Να ‘μαι τώρα στο λιμάνι της Ρόδου να περιμένω με το αυτοκινητάκι μου να επιβιβαστώ στο πλοίο για Μαρμαρίς (όπου «τώρα», βάλτε Αύγουστο 2010). Μία βδομάδα στη νοτιοδυτική Τουρκία, 1300 χλμ διαδρομή, 10 αρχαιολογικοί χώροι, 2 ελληνικά χωριά, πολύ ζήλια, και πεύκα! Παντού πεύκα! Μα ούτε μία καμμένη πλαγιά; Ούτε ένα ξεροβούνι έτσι για δείγμα; Από εκεί καταπράσινοι και από εδώ κατακα(η)μμένοι; Συγχύστηκα πάλι...

To πλοίο έφτασε και ξεκίνησε το φόρτωμα. Κάναμε και εξαγωγές στους απέναντι! Βέβαια! Μπύρες «Μύθος», νερά και αναψυκτικά. (ας μην πω καλύτερα τι εξήγαγαν αυτοί σε μας 7 μέρες αργότερα που επέστρεφα με το ίδιο πλοίο, γιατί θα μας πιάσει κατάθλιψη).
Φτάνω στο Μαρμαρίς. Όμορφο μέρος, με τη θάλασσα να εισχωρεί μέσα στη στεριά σαν φθιόρδ και τα βουνά τριγύρω όλα καταπράσινα. Η διαδικασία στο τελωνείο ήταν εύκολη και γρήγορη. Μια απλή καταγραφή των στοιχείων μου και ένας ακόμη πιο απλός έλεγχος του πορτπαγκάζ από τον βαριεστημένο αστυνομικό που χάζευε τις σακούλες με τα εβαπορέ, τα νερά, τα κρουασάν και τις τονοσαλάτες κονσέρβα. Ή είμαστε οργανωμένοι ή δεν είμαστε! Η μπάρα σηκώθηκε και ξεκίνησε το ταξίδι...

Παρέκαμψα το Μαρμαρίς (το είχα δει παλιότερα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φεύγουν οι τουρίστες από την πανέμορφη Ρόδο για να πάνε στο αδιάφορο Μαρμαρίς. Ουπς ξέφυγα! Συνεχίζω...) και άρχισα να οδηγώ βορειοδυτικά προς Δίδυμα. Η εντύπωση από τους τούρκικους δρόμους ήταν άριστη. Φαρδείς, με επαρκή σήμανση, με διαχωριστικές μπάρες στο μεγαλύτερο μέρος τους και σχεδόν πάντα 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση. Επίσης ήταν έρημοι! Λογικό! Με 1,85 ευρώ το λίτρο η βενζίνη, ο Μουράτ μένει σπίτι του και ξεχνάει εκδρομές και ταξιδάκια.

Περνάω κάποιες αδιάφορες, καταθλιπτικές αλλά πολύ οργανωμένα χτισμένες πόλεις (καμία σχέση με το δικό μας μπάχαλο όπου ο καθένας χτίζει όπου θέλει και ότι θέλει) και κάνω πρώτη στάση μετά από 130 χλμ στη μέση του πουθενά σε κάτι ελαιοχώραφα. Μια πινακίδα μόνο έδιχνε “Euromos” δεξιά σε έναν χωματόδρομο. Μπαίνω μέσα στα χωράφια και μετά 200 μέτρα αυτό που είδα με άφησε άφωνο! Ένας καλοδιατηρημένος αρχαίος ελληνικός ναός με κορινθιακούς κίονες ξεπρόβαλε μπροστά μου... Το καλό με τα αρχαία στην Τουρκία (καλό για τους τουρίστες, κακό για τα αρχαία) είναι οτί συνήθως δεν υπάρχουν απαγορευτικά σχοινιά όπως στην Ελλάδα. Μπορείς να τα ψηλαφίσεις, να μπεις μέσα στους ναούς και γενικά να μην τα βλέπεις σαν σε βιτρίνα, αλλά να μπαίνεις και μέσα στη βιτρίνα. Έτσι και εγώ περιπλανιόμουν ανάμεσα στις κολώνες αυτού του υπέροχου μνημείου και ένιωθα σαν να ανακάλυψα έναν κρυμμένο θυσαυρό, αίσθηση που δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα αφού δεν εμφανίστηκε ψυχή στη μία ώρα που έκατσα εκεί.

Συνεχίζω προς Δίδυμα. Μια ώρα δρόμος έξω από την πόλη και βλέπω την πινακίδα για τη λίμνη Bafa. Η Μάγια Τσόκλη την εκθείαζε. Οι τουριστικοί οδηγοί έλεγαν πως είναι κορυφαίο αξιοθέατο σε όλη την Τουρκία. Άντε λέω, ας κάνω μια παράκαμψη να δω και γω τι εστί Bafa. Πράγματι, με το που βγήκα από τον κεντρικό δρόμο, το τοπίο άλλαξε. Η λίμνη στα αριστερά και δεξιά απόκοσμοι βραχώδεις σχηματισμοί, κάτι σαν τα Μετέωρα σε μικρογραφία. Παντού χαλάσματα από άλλες εποχές. Χωριά που έχουν μείνει στο 1950 με γεροντάκια να κάθονται στα καφενεία, ζώα να σέρνουν κάρα πίσω τους, κότες και χήνες να τριγυρνούν εδώ και κει ελεύθερες και γενικά μια αίσθηση απόλυτης χαλάρωσης και ηρεμίας. Σε όσους αρέσει η γιόγκα ή έχουν σπασμένα νεύρα να πάνε εκεί για μια βδομάδα, να γυρίσουν πίσω νιρβανιασμένοι. Εγώ πάντως έκανα μεταβολή γιατί ο ήλιος είχε αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα και τα Δίδυμά ήταν ακόμα μακριά.

Μπαίνω στα Δίδυμα, 200 χλμ απόσταση από το Μαρμαρίς (καλά τα πήγα για πρώτη μέρα νομίζω). Η κάτω πόλη κοντά στη θάλασσα είναι απλωμένη, με φαρδείς δρόμους και δίνει την εντύπωση ότι τώρα χτίζεται. Εκεί πήγα για προμήθειες στα τοπικά carefourr (πολύ καλές τιμές) και έφαγα στα burger king. Ξένοι ελάχιστοι αλλά τι κοσμοσυρροή ήταν αυτή! Μισή ώρα αναμονή για να φτάσω στο ταμείο! Λες και οι Τούρκοι μόλις ανακάλυψαν τα ταχυφαγεία και να σου να κάθονται σαν χάνοι και να κοιτάζουν με τις ώρες τους πίνακες και να ζητούν διευκρινίσεις από την ταμεία και να προβληματίζονται για το μενού λες και ήταν σε gourmet 7στερο εστιατόριο! Έλεος δλδ! Κοκα κόλα ή Sprite διαλέγεις μαντάμ, όχι Chateau Margaux σοδιάς ’87. Τα νεύρα μου! Ε, ρε λίμνη Bafa που μου χρειάζεται ...

Το πανδοχείο που έμεινα το βράδυ ήταν στην πάνω πόλη δίπλα στο ναό του Απόλλωνα. Εκέι είναι και ο παλιός πυρήνας της πόλης με ελληνικά σπίτια του περασμένου αιώνα και την εκκλησία που λειτουργεί ως τζαμί. Αυτός ο ναός του Απόλλωνα τώρα, έχει ένα μέγεθος πώς να το περιγράψώ; Μεγάλο; Τεράστιο; Κολοσσιαίο; Σαν μέτρο σύγκρισης να πω μόνο ότι οι Στήλοι Ολυμπίου Διός στην Αθήνα είναι 8 μέτρα κοντύτεροι. Στις βάσεις των πανύψηλων κιόνων υπάρχουν ωραιότατα ανάγλυφα, πιο πέρα η διάσημη μέδουσα ειναι και αυτή υπερμεγέθης, ενώ στο εσωτερικό του ναού που διατηρεί ακόμα τους τοίχους του συναντάς μια μεγαλοπρεπή μαρμάρινη σκάλα και τριγύρω δεκάδες ανάγλυφες παραστάσεις. ‘Ολα είναι χτισμένα στον υπερθετικό βαθμό σ’ αυτό το ιερό που λειτουργούσε ως μαντείο, εξίσου σημαντικό με αυτό των Δελφών.

Το πιο ωραίο ήταν ότι το δωμάτιό μου είχε άμεση θέα στον αρχαίο ναό. Αυτό ήταν και το μόνο καλό. Το πανδοχείο (Oracle House) ήταν ένα παλιό πέτρινο σπίτι με την οικογένεια να μένει στο ισόγειο και οι πελάτες στον 1ο.(ο παππούς κοιμόταν σε ένα ντιβάνι στην αυλή – πολύ καλός γεράκος. Χαρηκε πολύ όταν έμαθε από πού έρχομαι: πρέπει να ήρθε από την Καβάλα με την ανταλλαγή των πληθυσμών από ότι κατάλαβα. Ήξερε και μερικές ελληνικές λέξεις. Η ίδια ιστορία προσφυγιάς αλλά από την ανάποδη, ζωντανή μπροστά μου.) Πλήρωσα 30 ευρώ στο πανδοχείο αυτό για ένα χωριάτικο δωμάτιο που είχε μείνει στο 1920 και όσο σκέφτομαι ότι στην Αττάλεια έδινα 15 ευρώ για ένα δωμάτιο σκέτο αρχοντικό, με όλα τα κομφόρ και πρωινό μαζί καταλαβαίνετε γιατί τα 30 ευρουλάκια μου ακόμα τα κλαίω. Έπρεπε να είχα κάνει παζάρια. Εύκολα θα έριχνα την τιμή στα 10 ευρώ. Τι να κάνουμε; Πρώτη μέρα στην Τουρκία, ήμουν ψαρωμένος ακόμα... τουλάχιστον η θέα από το παράθυρο ήταν όλα τα λεφτά, το βράδυ είχε απόλυτη ησυχία, το δωμάτιο ήταν δροσερό κι ας μην είχε κλιματισμό και με την κούραση που είχα δεν κατάλαβα για πότε με πήρε ο ύπνος...

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mfish]

ωραια αρχη, ελπιζω να φτασατε αρκετα μεσα, η νοτιοανατολικη Τουρκια μου κλεινει εδω και καιρο το ματι ...

 

[Aria_C]

Αυτή η Μάγια παίρνει κόσμο και κόσμο στο λαιμό της, τελικά...
Ελπίζω να μην κοιμηθείς πολύ εκεί στη δροσούλα και να έχουμε σύντομα τη συνέχεια

 

[Giristroula]

Τελικώς μας έχεις μπερδέψει...μια μας τα λες καλά μια άσχημα...άντε να δούμε ως το τέλος !Βρήκε και το μπελά της η Μάγια!

 

[KLEOPATRA]

Πολυ ωραια ...θα γνωρισουμε κ αυτο το κομματι της Τουρκιας .Εσυ νομιζω Γυριστρουλα μου ειχες παει πιο ψηλα εε?
Καλα 1.85 η βενζινη το 2010 κιολας?
Θα τρελαθουμε εντελως?Δηλ τωρα ποσο εχει?

 

[Giristroula]

Εγώ είχα πάει Καππαδοκία και μετά κατεβήκαμε νότια.Πάντως είναι γεγονός πως η τιμή της βενζίνης είναι απαγορευτική για το βιοτικό τους επίπεδο. Φέτος που πήγα κόστιζε περίπου όσο σε μας, αλλά για τα δικά τους οικονομικά λέω και πάλι οτι είναι τσουχτερή η τιμή.

 

[panius]

Φεύγω για Κων/πολη τα Χριστούγεννα και συνειδητοποίησα ότι έχω μια εκκρεμότητα να κλείσω... την πρώτη μου ταξιδιωτική ιστορία στο φόρουμ από το μακρινό 2010...

Πριν με βρει λοιπόν το Αλτσχάιμερ, κάτσε να καταγράψω ό,τι θυμάμαι Ευτυχώς το αρχείο των φωτογραφιών μου, ταξινομημένο κατά ημερολογιακή σειρά θα με βοηθήσει να φέρω στην επιφάνεια εικόνες και καταστάσεις...

Είχα, λοιπόν, πάρει μόλις το πτυχίο μου στο Παιδαγωγικό της Ρόδου και λίγο πριν ξενοικιάσω και αρχίσω το πακετάρισμα για την επιστροφή στην Αθήνα, έκανα στον εαυτό μου δωράκι αποφοίτησης αυτό το ταξίδι...

Αύγουστος 2010. Είχα αφήσει τη Ρόδο με τιμή βενζίνης 1,34€ ακριβώς. Σιχτίριζα τους Ροδίτες τότε, που αισχροκερδούσαν εις βάρος μου, όταν στην Αθήνα η αμόλυβδη είχε γύρω στο 1,1ο€ αν δεν κάνω λάθος. Παρόλα αυτά έσπευσα να φουλάρω το ρεζερβουάρ, καθώς στην απέναντι τούρκικη ακτή το καύσιμο το πλήρωνες χρυσό! 1,85€!!! (Πόσο να έχει άραγε τώρα; )

Ας συνεχίσω λοιπόν από κει που είχα μείνει... σε ένα πανδοχείο της κακιάς ώρας με την πιο όμορφη όμως θέα στην πόλη των Διδύμων: στο Oracle House ακριβώς απέναντι από τον τεράστιο ναό του Απόλλωνα...

Θυμάμαι έφυγα χαράματα προκειμένου να είμαι στην Έφεσο κατά τις 9, να απολαύσω την επίσκεψή μου εκεί, πριν πιάσει μεγάλη ζέστη. Άφησα το Πανδοχείο στις μύτες, μην ξυπνήσω τον παππού που κοιμόταν σε ντιβάνι έξω στην αυλή, κάτω από την κληματαριά.

Θυμάμαι το ράδιο του αυτοκινήτου να πιάνει καμπάνα ελληνικούς σταθμούς από τη Σάμο απέναντι και 'γω να σκούζω στο τιμόνι τραγουδώντας!

Θυμάμαι έναν υπέροχο δρόμο μέχρι το Σελτζούκ. Μια ατελείωτη ευθεία να διασχίζει εύφορα χωράφια. Μολονότι δεν ήταν καταχωρημένος ως αυτοκινητόδρομος, είχε διαχωριστική νησίδα και 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση.

Φτάνω Έφεσο πριν τις 9. Οι εντυπώσεις είναι ακόμα χαραγμένες πολύ έντονα στο μυαλό μου.

• Η τεράστια έκταση του χώρου με τις εκατοντάδες κολώνες και σαρκοφάγους ατάκτως ερριμμένες εδώ και εκεί.
• Το ελληνιστικό αρχαίο θέατρο, τόσο μεγάλο, σχεδόν φαραωνικό!
• Η βιβλιοθήκη του Κέλσου, έτσι όπως ξεπρόβαλε μπροστά μου, διερχόμενος κάτω από μια αψιδωτή μαρμάρινη πύλη.
• Οι δημόσιες τουαλέτες.
• το μικρό (και πιο συμπαθητικό) θεατράκι στην άκρη του αρχαιολογικού χώρου.
• Η απίστευτη ζέστη μετά τις 11. Ειλικρινά έφτασα στα όρια θερμοπληξίας.
• Οι ευφάνταστες πινακίδες στα καταστήματα με τα τουριστικά είδη.

Γυρίζω στο πάρκινγκ του αρχαιολογικού χώρου μετά από 3 ώρες, μούσκεμα στον ιδρώτα. Εκεί διαπιστώνω ότι το pantaκι μου έμεινε από μπαταρία!!! "Πάρτα μα...μπιπ! που ήθελες και road trip, τρομάρα σου με αυτοκίνητο μπρελόκ. Δεν κατάφερε ούτε τη 2η μέρα να βγάλει!" Κλείνω ραδιόφωνα, φωτάκια καμπίνας, περιμένω κανά 10λεπτο, γυρίζω το κλειδί στη μίζα και ω του θαύματος πήρε μπρος!!! Φτάνω στο ξενοδοχείο στο κέντρο του Σελτζούκ με το γκάζι πατημένο τέρμα, σαν κάγκουρας στο Μπουρνάζι, μπας και φορτίσω τη μπαταρία. Τσάμπα κόπος. Η μπαταρία μας είχε αφήσει χρόνους. Να 'ναι καλά ο ρεσεψιονίστ (Artemis Hotel) που προσφέρθηκε να με βοηθήσει φέρνοντας ένα πανάκριβο Renault (ακόμα αναρωτιέμαι αν ήταν δικό του. Άσχετο... στην Τουρκία κυκλοφορεί πολύ Renault) δίπλα στο Φιατάκι μου. Μου δίνει τα ηλεκτρόδια, τα κολλάω στον ίδιο πόλο ο άσχετος, και σκάει ένας σπινθήρας πιο μεγάλος και από πυροτέχνημα Ολυμπιάδας! "AmanAmanAmanAman!!!!" Άρχισε ο Τούρκος... "Yunan sturnar!" και δώστου μερικά ακόμα Αμάν, Αλλάχ και κάτι λεξούλες που μάλλον δεν θα με κολάκευαν και πολύ.
Εγώ αρκέστηκα σε ένα "ουπς!" και κοίταζα τα ηλεκτρόδια με απορία: "γιατί δεν δουλεύουν; Χαλασμένα είναι;" και τα χτύπαγα να δω τι ήχο βγάζουν!!!!

΄Ηρωας το αμαξάκι μου!!!

Ευτυχώς δεν εγκατέλειψε την πίστη του σε 'μένα ο Τούρκος και με πάει σε ένα συνεργείο κάπου σε έναν τενεκέ μαχαλά βγαλμένο από ταινία του '50. Ανάμεσα στις κότες, τα κάρα και ένα τσιμπούρικο γαϊδούρι έγινε η μεταμόσχευση μπαταρίας στο παντάκι μου. Μπήκε μια τούρκικη, διπλάσια σε μέγεθος από την προηγούμενη και μάλλον διπλάσιας ισχύος γιατί τρελάθηκαν τα ηλεκτρολογικά του αυτοκινήτου από τότε. (πχ τα φλας αναβοσβήνουν πιο γρήγορα όταν στρίβω δεξιά απ' ότι αριστερά χαχαχααχα!!!). Ακόμα αυτή έχω!!!

Πλήρωσα 50€ τον μάστορα, έδωσα και 10 στον ρεσεψιονίστ για την εξυπηρέτηση και πήγα γρήγορα στο δωμάτιο, να κάνω ένα μπάνιο και να σωριαστώ ημιλιπόθυμος στο κρεβάτι από το ταξίδι, τη ζέστη και την κούραση...

(By the way, τα ξενοδοχεία στην Τουρκία τα έκλεινα μόλις μία μέρα πριν, μέσω booking. Σε κανένα δεν πλήρωσα πάνω από 20 ευρώ τη βραδιά και ήταν όλα αξιοπρεπέστατα με κορυφαίο αυτό της Αττάλειας - σκέτο αρχοντικό με μόλις 15 ευρουλάκια. Ξέρω, έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε και οι τιμές δεν είναι ενδεικτικές. Ε, λοιπόν σας πληροφορώ ότι με την κρίση που περνάει ο τουρισμός τώρα στην Τουρκία μπορείτε να βρείτε δωμάτια στις ίδιες πάνω κάτω τιμές!)

 

[panius]

Ημέρα 2η (συνέχεια...)

Κοιτάζω φωτογραφίες και φέρνω στο νου μου τη διαδρομή από το Σελτζούκ μέχρι το χωριό Κιρκιντζές (Şirince) που περιγράφει τόσο γλαφυρά η Διδώ Σωτηρίου στα «Ματωμένα Χώματα». Περιβόλια, πράσινο, καστανιές και αμπέλια. Επίσης πάρα πολλές ελιές, που από ότι διαπίστωσα, δεν καλλιεργούνται στην Τουρκία τόσο πολύ όπως εδώ.

Ένας πραγματικά ευλογημένος τόπος που φωνάζει Ελλάδα! Έχω πάει Κωνσταντινούπολη αρκετές φορές, ποτέ όμως δεν είχα νιώσει κανα ιδιαίτερο καημό για τις χαμένες πατρίδες. Σε αυτό το χωριουδάκι όμως, μια πικρία και ένα σφίξιμο για τον ξεριζωμένο ελληνισμό, όσο να πεις τα ένιωσα. Θα μπορούσα να περπατάω τα καλντερίμια της Αρναίας, της Σιάτιστας ή να πίνω τον καφέ μου σε μια βαθύσκιωτη πλατεία σε ένα χωριό του Πηλίου. Η αίσθηση ήταν η ίδια ακριβώς.

Περπάτησα έξω από το παλιό σχολείο που είχε γίνει εστιατόριο.

Μπήκα στον Άγιο Ιωάννη, την κεντρική εκκλησία του χωριού, ένα κουφάρι απογυμνωμένο και άδειο.

Βρήκα όμως λίγοστές τοιχογραφίες που είχαν διασωθεί

Ο ναός του Αγίου Δημητρίου, στην άκρη του χωριού ήταν ένα ερείπιο στο τελευταίο στάδιο πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση.

Η στέγη είχε ήδη καταρρεύσει κατά το ήμισυ και από το τέμπλο, μόνο το ξύλινο πλαίσιο είχε απομείνει.

6 χρόνια μετά μαθαίνω με χαρά ότι η εκκλησία αναστηλώθηκε και μάλιστα τελέστηκε και Θεία Λειτουργία τον Δεκαπενταύγουστο που μας πέρασε!

Με μπόλικη πεζοπορία σ’ αυτό το πανέμορφο χωριό, γεμάτο ελληνικές μνήμες τελείωσε η δεύτερη μέρα του οδοιπορικού μου στη Μικρά Ασία.

Μια πολύ γεμάτη μέρα που περιελάμβανε οδήγηση 100 χιλιομέτρων από τα Δίδυμα στο Σελτζούκ, επίσκεψη στην Έφεσο το πρωί, επισκευή του αυτοκινήτου μου το μεσημέρι και απογευματινή επίσκεψη στον Κιρκιντζέ το απογευματάκι. Κουράγιο να βολτάρω στο Σελτζουκ το βράδυ, όπως είχα προγραμματίσει, δεν είχα. Έπρεπε άλλωστε να ξυπνήσω πολύ πρωί και την επόμενη μέρα γιατί το πρόγραμμα προβλεπόταν εξίσου φορτωμένο και με μπόλικα χιλιόμετρα οδήγησης προς ανατολάς...

 

[panius]

Ημέρα 3η: Αφροδισιας

Λίγα χιλιόμετρα πιο βόρεια από το Σελτζούκ διέρχεται ο μοντέρνος κλειστός αυτοκινητόδρομος Σμύρνης – Αϊδινίου. Οι τεράστιες πράσινες πινακίδες έδειχναν τη Σμύρνη στα 70 χιλιόμετρα απόσταση, μόλις μισή ωρίτσα οδήγηση σε έναν τέτοιον αψεγάδιαστο – και άδειο – αυτοκινητόδρομο. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος να πεταχτώ για ένα καφεδάκι σε ένα παραλιακό καφέ στη φημισμένη προκυμαία της πόλης και το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να τροποποιήσω κάπως το πρόγραμμα του ταξιδιού. Ευτυχώς, η λογική υπερίσχυσε και όσο η καρδιά αμφιταλαντευόταν ποια κατεύθυνση να ακολουθήσει, το μυαλό άφηνε το αμάξι να διοχετευτεί απαλά στο ρεύμα προς Αϊδίνιο.

Η οδήγηση στους τουρκικούς αυτοκινητοδρόμους είναι σκέτη απόλαυση! Σκεφτείτε μόνο ότι οι επαρχιακοί τους δρόμοι έχουν ήδη διαχωριστικές νησίδες και πολλές λωρίδες ανά κατεύθυνση. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πόσο πιο υψηλά είναι τα στάνταρντ στους αυτοκινητοδρόμους. Φαρδείς, με σωστές κλίσεις και χωρίς διόδια κάθε τρεις και λίγο. Το αμάξι πραγματικά είχε μπει στον αυτόματο. Φτάνω σε 20 λεπτά στο Αϊδίνιο και εξέρχομαι του αυτοκινητοδρόμου πληρώνοντας το συνολικό ποσό της διαδρομής στην έξοδο. Νομίζω πως σήμερα έχουν καταργηθεί οι πληρωμές σε μετρητά και αν δεν έχεις το αντίστοιχο e-pass, απλά δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τους αυτοκινητοδρόμους. Αν δεν σκοπεύετε να οδηγήσετε από την Κωνσταντινούπολη στην Ανδριανούπολη και την Άγκυρα, ή από τα Άδανα στο Ντιγιάρμπακιρ μικρό το κακό. Πουθενά αλλού δεν θα συναντήσετε διόδια.

Περνάω το Αιδίνιο χωρίς να σταματήσω και συνεχίζω προς Παμούκαλε. Πάντα είχα στο μυαλό μου το Παμούκαλε χωμένο κάπου στα βάθη της Ανατολίας. Καμία σχέση. Είναι πολύ κοντά στα παράλια και με δικό σου αυτοκίνητο μπορείς άνετα να το κάνεις και ημερήσια εκδρομή από Σμύρνη ή Κουσάντασι.

Πριν φτάσω όμως στο Παμούκαλε έκανα μια παράκαμψη μέχρι την ρωμαϊκή πόλη Αφροδισιάδα. Μου στοίχισε μια ώρα παραπάνω οδήγηση, 60 χιλιόμετρα επιπλέον βενζίνη και πολύ κούραση, αλλά είναι ένα αξιοθέατο που θεωρώ δεν πρέπει κανείς και για κανένα λόγο να χάσει αν βρεθεί κοντά σε εκείνα τα μέρη! Είναι αρχαιολογικός χώρος πρώτου μεγέθους, τολμώ να πω εφάμιλλος της Εφέσου και έτσι όπως ήμουν σχεδόν ολομόναχος στα εκτεταμένα και καλοδιατηρημένα ερείπια, χάρηκα πολύ περισσότερο την επίσκεψή μου εκεί, απ’ ότι στην Έφεσο.

Άκρως ενδιαφέρουσα είναι και η ιστορία ανακάλυψης της Αφροδισιάδας, καθώς μέχρι τη δεκαετία του ’60 στο ίδιο ακριβώς σημείο υπήρχε χτισμένο ένα ολόκληρο χωριό, το Geyre.

Όλοι όμως ήξεραν ότι κάτι πολύ σπουδαίο κρύβεται από κάτω γιατί τα ζώα έπιναν νερό όχι σε γούρνες, αλλά σε αρχαίες σαρκοφάγους, οι βοσκοί ξαπόστεναν σε σκαλιστά μαρμάρινα καθίσματα και οι πέργκολες των σπιτιών είχαν για βάση κίονες και κιονόκρανα.

Τελικά το κράτος απαλλοτρίωσε όλο το χωριό και άρχισαν εκτεταμένες ανασκαφές που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.


Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και θέλει περπάτημα μπόλικο. Ο ήλιος θυμάμαι έκαιγε ανελέητα και ένιωθα πραγματικά εξαντλημένος στο τέλος. Ήταν όμως τέτοιος ο πλούτος των αρχαιολογικών ευρημάτων που αντίκρισα, που δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο, παρά να δω όσα περισσότερα μπορούσα. Και είδα ουκ ολίγα!

Το εντυπωσιακό Τετράπυλον

Το αρχαίο στάδιο, από τα καλύτερα διατηρημένα της αρχαιότητας.

Το θέατρο

Το Σεβαστείον, μεγάλη στοά με ατελείωτη σειρά ανάγλυφα στους τοίχους.

Έναν κυριούλη να ρίχνει τρικούβερτους ύπνους κάτω από μια καμάρα!

Και φυσικά το μουσείο, γεμάτο μαρμάρινα αγάλματα και ανάγλυφα. Η Αφροδισιάδα εξάλλου ήταν φημισμένο κέντρο πλαστικών τεχνών σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Με τον ήλιο να χτυπάει 45 βαθμούς γυρίζω στο αυτοκίνητο και συνεχίζω προς Παμούκαλε. Το τοπίο άρχισε να ασπρίζει...

 

[panius]

Ημέρα 3η: Παμούκαλε

Φτάνω κατά τις 3 το μεσημέρι στο χωριό, ακριβώς κάτω από τους λευκούς γεωλογικούς σχηματισμούς. Κάτι σαν τη δική μας Καλαμπάκα ένα πράγμα. Ο τόπος όλος ψηνόταν ανελέητα από τον καυτό ήλιο. Πραγματικά, η ζέστη σε αυτά τα μέρη απλά δεν αστειεύεται! Το αιρκοντίσιον του αυτοκινήτου δούλευε στο φουλ, τα χιλιόμετρα μπόλικα και ο δείχτης της βενζίνης να πέφτει πιο γρήγορα και από τον δείκτη του ελληνικού χρηματιστηρίου!

Κάνω check in στο Artemis Yoruk Hotel. Πολύ συμπαθητικό ξενοδοχειάκι, με μια μεγάλη πισίνα στην κεντρική αυλή και μόλις 15€ τη βραδιά. Η ιδιοκτήτρια ήταν ξένη, από την Αυστραλία αν θυμάμαι καλά και μου έδωσε χάρτη της περιοχής και οδηγίες πώς να ανέβω στις πηγές.

Υπάρχουν 3 είσοδοι για τις πηγές. Η νότια και πιο κοντινή που βρίσκεται ουσιαστικά μέσα στην πόλη, σε βγάζει σε ένα μονοπάτι για να ανέβεις με τα πόδια. Δεν υπήρχε περίπτωση με τόση ζέστη να το κάνω αυτό! Θα πέθαινα στα μισά της διαδρομής.

Για τις άλλες 2 εισόδους θέλεις αυτοκίνητο. Η ανατολική είσοδος είναι και η πιο πολυσύχναστη. Σε βγάζει κατευθείαν στο χώρο με τις λευκές γούρνες.

Εγώ διάλεξα την δυτική και πιο ήσυχη είσοδο. Είναι πιο μακριά από τις πηγές, αλλά σου προσφέρει την πιο ατμοσφαιρική εισαγωγή στο χώρο: περνάς μέσα από τη νεκρόπολη της αρχαίας Ιεράπολης της Φρυγίας. Εκατοντάδες τάφοι, σπαρμένοι παντού τριγύρω, δημιουργούν ένα απόκοσμο σκηνικό!

Η Ιεράπολη ήταν σπουδαίο ιαματικό κέντρο και ηλικιωμένοι από όλες τις γωνιές της Αυτοκρατορίας έρχονταν εδώ να θεραπευτούν. Να θεραπευτούν, τρόπος του λέγειν, γιατί από το μέγεθος της νεκρόπολης, συνειδητοποιώ ότι οι ιαματικές ιδιότητες των νερών εδώ, μάλλον ήταν λίγο υπερτιμημένες! Κάτι σαν το νερό του Καματερού ένα πράμα !!!! Το ωραίο είναι ότι οι τάφοι δεν είναι όλοι ίδιοι. Ανάλογα τον τόπο καταγωγής, ο κάθε πελάτης είχε τον τάφο της πατρίδας του! Δεν τους έθαβαν όπως-όπως! Οι πελάτες από τη Λυκεία είχαν τους τάφους τους λαξευμένους μέσα στο βράχο. Οι μακεδόνες είχαν τους δικούς τους τάφους – λοφίσκους. Θολωτοί τάφοι, κιβωτιόσχημοι τάφοι, οικογενειακοί τάφοι... ό,τι θέλετε, εδώ θα το βρείτε. Γραφείο τελετών «το γρήγορο φτυάρι»! Περάστε κόσμε!

Για καλή μου τύχη, άρχισε να βρέχει!!! Εκεί που είχε καύσωνα και δεν στεκόσουν λεπτό εκτός σκιάς, άρχισαν τα μπουμπουνιτά, οι αστραπές και οι ψιχάλες. Η καταιγίδα δεν κράτησε πολύ, τα σύννεφα όμως έμειναν στον ουρανό, κατεβάζοντας τη θερμοκρασία σε απόλυτα ανεκτά επίπεδα, με αποτέλεσμα να απολαύσω την επίσκεψή μου στον μέγιστο βαθμό!

Να σημειώσω εδώ, ότι ένας από τους λόγους που ευχαριστήθηκα τόσο αυτό το ταξίδι είναι ότι, με εξαίρεση την Έφεσο, όπου αλλού πήγα (μνημεία, παραλίες, πόλεις και χωριά) δεν συνάντησα πουθενά μαζικό τουρισμό! Δεν βρήκα τις ορδές από ξένους που συναντάς στα ελληνικά νησιά. Στο Παμούκαλε ήταν κυρίως ντόπιοι και λιγοστοί. Κορυφαία μνημεία τα χαιρόμουν εγώ αποκλειστικά! Και δεν ήταν να πεις άσχημη τουριστική χρονιά το 2010 για την Τουρκία. 29 εκατομμύρια κόσμο υποδέχτηκε!

Έφτασα στην είσοδο της αρχαίας πόλης με τη μνημειώδη πύλη. Κάπου εκεί άρχισαν να αχνοφαίνονται κι οι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί, δημιουργώντας αίσθηση τοπίου πασπαλισμένο με χιόνι.
Ορισμένοι τάφοι είχαν καλυφθεί κατά το ήμισυ με αυτό το σταλαγμιτικό γεωλογικό υλικό. Ένα θέαμα πραγματικά εντυπωσιακό!

Νερό που κελάριζε ηχούσε στα αυτιά μου. Ρυάκια και μικροί καταρράκτες συνόδευαν τα βήματά μου. Οι ατμοί που έβγαιναν, υποδήλωναν ότι το νεράκι ήταν ευχάριστα ζεστό.

Μετά από αρκετό, αλλά ξεκούραστο περπάτημα φτάνω πια στην καρδιά αυτού του μοναδικού στον κόσμο γεωλογικού φαινομένου (αν δεν κάνω λάθος, κάτι αντίστοιχό του, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα υπάρχει στο Εθνικό Πάρκο Yellowstone των ΗΠΑ).

Αριστερά μου ξεπρόβαλε το εντυπωσιακό ρωμαϊκό θέατρο. Δεν πήγα. Είδα και θα έβλεπα πολλά θέατρα στη συνέχεια του ταξιδιού μου. Κλιμακωτές όμως πισίνες, και μια ολόκληρη πλαγιά καλυμμένη με αυτό το εκτυφλωτικά λευκό, χυτό μάρμαρο δεν θα είχα άλλη ευκαιρία να ξαναδώ!

Βγάζω τα παπούτσια και βουτάω τα πόδια μου στο ζεστό νεράκι. Η αίσθηση ήταν υπέροχη! Μπάνιο στις φυσικές πισίνες δεν μπορείς πια να κάνεις. Έχουν φτιαχτεί όμως κλιμακωτές τεχνητές πισίνες κατά μήκος του μονοπατιού η οποίες σιγά – σιγά «ντύνονται» με τον λευκό ασβεστόλιθο και σε λίγα χρόνια θα μοιάζουν με τις φυσικές. Εκεί μπορείς να βουτήξεις.

Το ηλιοβασίλεμα που ακολούθησε ήταν απλά υπερπαραγωγή! Τα πάντα βάφτηκαν πορτοκαλί και εγώ είχα μείνει άναυδος από το μεγαλείο της φύσης και τις υπέροχες εικόνες που τόσο απλόχερα μου προσφέρονταν. Την επίσκεψή μου στο Παμούκαλε την κατατάσσω στις κορυφαίες ταξιδιωτικές στιγμές μου συνολικά! Αποφασίζω να ξανανέβω και το επόμενο πρωί, να δω την ανατολή του ήλιου, που λένε ότι είναι ακόμα πιο όμορφη!

Το βραδάκι γευματίζω στο ξενοδοχείο, δίπλα στην πισίνα την ώρα που οι προσευχές του μουεζίνη από το διπλανό τζαμί καλούσαν τους πιστούς για την τελευταία προσευχή και ‘μένα να πάω γρήγορα στο κρεβατάκι μου για νάνι!

Τι μέρα και η σημερινή!

250 χιλιόμετρα οδήγηση, 2 κορυφαίοι αρχαιολογικοί χώροι, ένα μοναδικό μνημείο της φύσης και ένα κεφάλι κουρκούτι από την κούραση και τη ζέστη! Το σώμα μου άρχισε να στέλνει σήματα ότι έπρεπε να κατεβάσω λίγο τους ρυθμούς...

 

[villi]

Να'σαι καλά βρε Panius που μας ταξιδεύεις πάντα με τις γλαφυρές περιγραφές σου!Το είχα οργανώσει αυτό το ταξίδι και λόγω οικονομικής δυσκολίας το ακύρωσα τελευταία στιγμή.Τώρα που η κατάσταση στη γείτονα χώρα δεν είναι και τόσο φιλική χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο!

 

[panius]

Τώρα που η κατάσταση στη γείτονα χώρα δεν είναι και τόσο φιλική χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο!

Σε ευχαριστώ villi! Εκεί πας όποτε θες! Δεν το αγγίζουν ούε πραξικοπήματα, ούτε τζιχαντιστές το μέρος! Τι να πω κι εγώ δηλαδή που φεύγω σε ένα μήνα για Πόλη!!! Ήδη η μάνα μου λέει να κάτσω σπίτι μου γιατί σκάνε μπόμπες!