Γαλλία Οδοιπορικό στη Νότια Γαλλία

[Pandora]

΄Αψογη περιγραφή, γεμάτη χρηστικές πληροφορίες !

Πολλά ευχαριστώ...

 

[XRISTOS71]

αν δεν σε γνώριζα taver θα πίστευα οτι είσαι Ρωμαίος έπαρχος και μας μαθαίνεις την Ρωμαική σου επαρχία
οι περιγραφές και οι πληροφορίες σου κατατοπιστικότατες ...περιμένω την συνέχεια ....

 

[Kate7]

Φοβερή περιγραφή και ιδιαίτερα χρηστική κυρίως για την Arles, μιας που σε λίγες μέρες θα περάσω και εγώ από εκει... για λίγο!!

 

[soudianos]

Eυχαριστούμε για τις infos, δεν περίμενα να υπάρχουν τόσα Ρωμαϊκά εκεί.

 

[renata]

taver εντυπωσιακά τα video που έβαλες για την ύδρευση της ρωμαικής εποχής ...
ασύληπτες οι ιδέες τους,και όσο για την υλοποίηση....δεν υπήρχε κάν μετροπόντικας!!
τι να λέμε εμείς τώρα...

 

[taver]

Montpellier

Η μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα της περιφέρειας Languedoc-Roussillon, είναι μια απέραντη φοιτητούπολη. Το τρένο φτάνει Δευτέρα πρωί, και αφού αφήσω τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο (Hotel Pullman Montpellier Antigone – πρώην Sofitel), η εξερεύνηση ξεκινά.
::
Να και μια πόλη που δεν έχει κάποιο αξιοθέατο που να ξεχωρίζει ως απόλυτο must, ωστόσο είναι όμορφη και απόλυτα ελκυστική. Ωστόσο, αν κάτι πρέπει να επιλέξω, αυτό θα είναι η πάρα πολύ όμορφη πλατεία Place de la Comedie. Περιτριγυρισμένη από επαύλεις του 19ου αιώνα, σε ρυθμούς της εποχής Hausmann όπως και το Παρίσι, την όπερα της πόλης, ένα carousel σε μια γωνιά, και ένα όμορφο σιντριβάνι του 18ου αιώνα στο κέντρο (Fontaine des Trois Graces), η πλατεία είναι η καρδιά της πόλης.
Μετά από ένα καφέ με θέα στο καφέ της Όπερας, η βόλτα συνεχίζεται. Από δω ξεκινάει η Esplanade Charles de Gaule, ένας όμορφος πεζόδρομος γεμάτος δέντρα και παρτέρια, όπου στεγάζεται και η αγορά χειροποίητων του ετήσιου φεστιβάλ της πόλης. Ο πεζόδρομος οδηγεί στο Corum, ένα άσχημο τσιμεντένιο κατασκεύασμα που φιλοξενεί εκδηλώσεις τέχνης, αλλά για να φτάσει εκεί περνάει μπροστά από το Musee Fabree, ένα μεγάλο μουσείο, από τα σπουδαιότερα και μεγαλύτερα στη Γαλλία, με τέχνη από το 16ο και τον 20ο αιώνα. Δυστυχώς είναι Δευτέρα και το κυρίως μουσείο είναι κλειστό, βρίσκω όμως ευκαιρία να επισκεφτώ την προσωρινή έκθεση με έργα του Alfons Mucha, που είναι σήμερα ανοικτή, και πολύ καλή.

Πίσω και πάνω από την Place de la Comedie, απλώνεται η παλιά πόλη του Montpellier. Ένας δαίδαλος από στενά σοκάκια, κρυφές πλατείες, όμορφα σπίτια, μαγαζιά, καταστήματα. Όλα σε ένα ομοιόμορφο μπεζ, από την ασβεστολιθική πέτρα που χρησιμοποιείται ως κυρίαρχο οικοδομικό υλικό. Μηδέν τουρίστες, μόνο ντόπιοι. Δυο τρείς πλατείες ξεχωρίζουν λόγω μεγέθους, κι εκεί τα γύρω καφέ & εστιατόρια έχουν γεμίσει το χώρο με τραπεζάκια, και όλα είναι γεμάτα, κατά κύριο λόγο από νεολαία. Στην παλιά πόλη, αξίζει ειδική αναφορά αφενός στο Quartier de l’ Ancien Courrier, μια γειτονιά γεμάτη γκαλερί, προχωρημένα καταστήματα κλπ, και αφετέρου σε δύο από τα πολλά hotel particuliers (ιδιωτικά κτήρια) που ξεχωρίζουν: Hotel de Varennes και Hotel St-Come.
Όπως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, έτσι κι εδώ που υπάρχουν μπόλικοι φοιτητές υπάρχει κι ένα πανεπιστήμιο. Κι όχι κάποιο τυχαίο, το παλαιότερο της Γαλλίας. Εδώ ιδρύθηκε η πρώτη ιατρική σχολή στην Ευρώπη το 12ο αιώνα. Δυστυχώς το πανεπιστήμιο δε διαθέτει επισκέψιμους χώρους, ωστόσο το κτήριο της ιατρικής σχολής βρίσκεται δίπλα στον καθεδρικό ναό της πόλης (Ο οποίος καθεδρικός είναι αφιερωμένος στον Αγ. Πέτρο κι όχι στον St-Roche που μάλιστα καταγόταν από το Montpellier – αυτός έχει τη δικιά του Εκκλησία μέσα στην παλιά πόλη).
::
Μια αψίδα του Θριάμβου του 16ου αιώνα σημειώνει το τέλος της παλιάς πόλης, και την είσοδο στο πάρκο της Place Royale de Peyrou. Εκεί, εκτός από όμορφα διατεταγμένα δέντρα, παρτέρια, και κόσμο που διασκεδάζει, βρίσκει κανείς το Château d’ eau, ένα εξάγωνο υδατόπυργο (με σκαλωσιές αυτή την εποχή), κι από κει ξεκινάει ένα υδραγωγείο (Aqueduc de St-Clement).
:: ::
Από την άλλη πλευρά της πόλης, ανατολικά της Place de la Comedie, βρίσκεται η νέα γειτονιά της πόλης. Ένα γυάλινο δημαρχείο, και δίπλα σ’ αυτό, ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο (Polygone), από την άλλη πλευρά του οποίου ξεκινάει η Antigone. Η Antigone, έργο του Ισπανού αρχιτέκτονα Ricardo Bofill, είναι η δυτική απάντηση στην Karl-Marx Allee του Ανατολικού Βερολίνου. Χτισμένη στη δεκαετία του 1980, η γειτονιά αυτή αποτελείται από μεταμοντέρνες πολυκατοικίες, που όλες μαζί συνθέτουν ένα επιβλητικό σκηνικό, και διαμορφωμένους κοινόχρηστους χώρους, με πάρκα, σιντριβάνια, όμορφες πλατείες, καταστήματα, εστιατόρια, υπόγεια parking, αθλητικούς χώρους κ.α.. Σε περίπου 1000μ επί 300μ, παρείχε 4000 κατοικίες και 20000τμ χώρους εμπορικών δραστηριοτήτων.
Βραδινό σε ένα εστιατόριο πάνω σε πλατεία γεμάτη με φοιτητές και φοιτήτριες. Εστιατόριο Le Tire Bouchon, πλατεία Jean Jeures. Μια χαρά φαγητό, και μετά νυκτερινή βόλτα – τα σοκάκια της πόλης τη νύκτα είναι ακόμα πιο όμορφα.

 

[dik-7]

Φίλε Κώστα πραγματικά πάρα πολύ ενδιαφέρουσες οι πηροφορίες σου για έναν πανέμορφο προορισμό με λιγοστά ποστ στο φόρουμ.
Αφού σε ευχαριστήσω και εγώ, αναμένω τη συνέχεια.

 

[taver]

Carcassonne

Το πρωινό τρένο με φέρνει στο Carcassonne, ίσως την πιο διάσημη καστρούπολη της Ευρώπης, και μάλλον τον πιο τουριστικό προορισμό του ταξιδιού μου. Για μια ακόμα φορά, το τρένο φτάνει μια πρωινή ώρα. Παίρνω ένα ταξί, και καλύπτω μ’ αυτό τα 3Km που με χωρίζουν από το ξενοδοχείο μου (Mercure Carcassonne Porte de la Cite), στην είσοδο του κάστρου. Παίρνω το δωμάτιό μου, και η εξερεύνηση ξεκινά.
Επί αιώνες, εδώ υπήρχαν 2 πόλεις, διακριτές μεταξύ τους. Η καστρούπολη (La Cite), και η κάτω πόλη (Ville Basse) βρίσκονταν σε συνεχή ανταγωνισμό μεταξύ τους, έως το 19ο αιώνα οπότε και ενώθηκαν σε μια πόλη. Ανάμεσα στις 2, υπάρχει ένα ποτάμι.

Η La Cite είναι ένα τεράστιο κάστρο, πλήρες οχυρώσεων, με διπλά τύχη, τάφρους, πύργους, παρατηρητήρια, παλάτι, κι ότι άλλο πρέπει να έχει η καστρούπολη του παραμυθιού. Η και παραπάνω από αυτά, καθώς η αναστήλωση του Eugene Violet-Le-Duc το 19 αιώνα ήταν αρκούντως δημιουργική, προσθέτοντας μυτερές κορυφές στους πυργίσκους κι άλλα όμορφα, που κάνουν το σύμπλεγμα πιο εντυπωσιακό, παρότι λιγότερο ιστορικά ακριβές. Δεν περιορίστηκε εδώ ο Violet-Le-Duc, τα ίδια έκανε και στη Notre Dame στο Παρίσι (προσέθεσε μέχρι και τρίτο πυργίσκο), στο Mont St-Michel, στο Palais des Papes στην Avignon, στη βασιλική του St-Sernin στην Τουλούζη και αλλού. Αλλά παρ’ όλα αυτά η Cite, όπως και όλα τα παραπάνω, είναι στη λίστα της Unesco. Μην ακούσω δικαιολογίες περί αναστήλωσης όταν έρθει η ώρα για την ένταξη της Κνωσού στη λίστα...
Παρόλα αυτά, το σύμπλεγμα της La Cite είναι αρκούντως εντυπωσιακό, αρκεί να κινείται κανείς εκεί τις ώρες που λείπουν οι πολλοί τουρίστες – νωρίς το πρωί είναι μαγικό, αλλά αυτό πριν πλακώσουν οι ορδές, προτού καν ανοίξουν τα άπειρα σουβενιράδικα. Ομοίως και αργά το βράδυ, όταν όλοι έχουν φύγει.
::
Με ένα εισιτήριο που βγάζει κανείς στην είσοδο της πόλης, μπορεί να περιηγηθεί σε ένα μέρος από τα τείχη της, και να δει το Chateau Comtal που είναι ένα κάστρο μέσα στο κάστρο, επίσης με οχυρώσεις, τάφρους κλπ.

Επίσης αξίζει τον κόπο μια βόλτα κατά μήκος των Lices, των κενών χώρων ανάμεσα στις 2 σειρές των τειχών, που χρησίμευαν ως γήπεδα για μεσαιωνικά αθλήματα.
Μετά από όλα αυτά, ταξί πάλι για την κάτω πόλη.
Η κάτω πόλη του Carcassonne είναι μια ακόμα μικρή ήσυχη Γαλλική πόλη, με τις αγορές τις, τα σπίτια της κλπ. Μπροστά από το σιδηροδρομικό σταθμό είναι η αφετηρία για τις κρουαζιέρες στο Canal du Midi. Μετά από ένα γρήγορο καφέ, επιβιβάζομαι στο σκάφος του Lou Gabaret, και ξεκινά μια δίωρη (παρά κάτι) κρουαζιέρα στο κανάλι.

Το Canal du Midi είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της επιχειρηματικότητας στο 17ο αιώνα, ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια έργα στην ιστορία που έγιναν χάρη σε καθαρά ιδιωτική πρωτοβουλία. Πρόκειται για ένα κανάλι/διώρυγα, με σύστημα ίδιο με αυτό που χρησιμοποιείται και στη διώρυγα του Παναμά (δεξαμενές και πύλες). Φτιάχτηκε για να συνδέσει τη Μεσόγειο με τον ποταμό Garonne, που καταλήγει στο Bordeaux και τον Ατλαντικό, παρακάμπτοντας έτσι το Gibraltar (και τα τέλη διέλευσής του) και τον κύκλο της Ιβηρικής. Αποτέλεσε γιγαντιαία εμπορική επιτυχία, τόσο που το λιμάνι που το συνέδεε με τον ποταμό Garonne (και το παράλληλο σ’ εκείνον κανάλι που φτιάχτηκε αργότερα), στην Toulouse, ήταν κάποτε μια από τις πιο απασχολημένες εμπορικές διασταυρώσεις στον πλανήτη. Η παρακμή ήρθε από την έλευση του σιδηροδρόμου, όταν πλέον τα είδη μεταφέρονταν πολύ πιο γρήγορα, μειώνοντας κατά πολύ τις 14 ημέρες που απαιτούσε η πλεύση από τον Ατλαντικό στη Μεσόγειο. Το κανάλι, οι δεξαμενές του, και τα κτήρια υποστήριξής του είναι σήμερα κι αυτό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Εκτός από σημαντικό ιστορικά, είναι και πανέμορφο, καθώς οι δημιουργοί του φρόντισαν και φύτεψαν λεύκες δεξιά κι αριστερά του, για να συγκρατούν με τις ρίζες τους το χώμα, αλλά και για να δημιουργείται μονοπάτι στο πλάι απ’ όπου τα άλογα έσερναν τις φορτηγίδες στο κανάλι. Παρατήρησα μπόλικες οικογένειες να έχουν νοικιάσει ένα σκάφος, να έχουν φορτώσει ποδήλατα επάνω, και να κάνουν διακοπές διατρέχοντας το κανάλι: δεν χρειάζεται καν άδεια καπετάνιου ή άλλη γι αυτό.
Μετά την πλεύση στο κανάλι, κάνω μια βόλτα στην κάτω πόλη και περνάω το ποτάμι από την παλιά γέφυρα, έχοντας μπροστά μου τη μοναδική θέα της La Cite. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν λουσμένη από τον απογευματινό ήλιο, αλλά σήμερα δυστυχώς ο καιρός είναι νεφελώδης. Ανεβαίνω στην παλιά πόλη από την «πίσω» είσοδο, και απολαμβάνω επιτέλους τη La Cite με λιγότερο κόσμο, καθώς οι ορδές των εκδρομέων και των γκρούπ έχουν φύγει. Φαγητό (οπωσδήποτε το τοπικό φαγητό της περιοχής, Cassoulet) σε ένα εστιατόριο στην κεντρική πλατεία της Cite, και νυκτερινή βόλτα στην πόλη. Εδώ είναι που πέτυχα και μια όμορφη συναυλία (του Seal), αλλά δε μετανιώνω που δεν είχα βγάλει εισιτήρια – θα είχα χάσει τη νυκτερινή μαγεία της πόλης. Το φεστιβάλ της πόλης φέρνει κάθε καλοκαίρι αρκετά μεγάλα ονόματα για συναυλίες μέσα στο κάστρο (φέτος π.χ. το πρόγραμμα είχε Depeche Mode, Lenny Kravitz, Scorpions κ.α.).

 

[alexstef2]

Συναρπαστικό! ποσες μέρες έκατσες?

 

[taver]

Συναρπαστικό! ποσες μέρες έκατσες?

Συνολικά το ταξίδι ήταν 10 ημέρες (9 διανυκτερέυσεις, η αφήγηση τώρα φτάνει στην 5η). Σε όλα τα μέρη που έχω αναφέρει μέχρι τώρα, είχα από 1 διανυκτέρευση, αλλά όλα άξιζαν και παραπάνω, αν μπορείς να τις διαθέσεις.

 

[Dorotija]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα Κώστα, μπράβο. Και οι πόλεις φαίνονται η χαρά του φωτογράφου -ειδικά το Montpellier

 

[taver]

Toulouse

Είναι πλέον Τετάρτη, και το πρωινό τρένο (TGV, αλλά με κανονική ταχύτητα αφού κινείται σε κανονικές γραμμές) με μεταφέρει στην Τουλούζη. Μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας, είναι ιδιαιτέρως γνωστή για την αεροπορική της βιομηχανία (μια κι εδώ είναι το μεγαλύτερο από τα εργοστάσια της Airbus). Αλλά εκτός από το σημερινό της βιομηχανικό χαρακτήρα, έχει και ιστορία ανά τους αιώνες.
Δυο πράγματα μου κάνουν αμέσως εντύπωση. Το πρώτο, είναι το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα από το αργιλικό κόκκινο εμφανές τούβλο, το οικοδομικό υλικό που χαρακτηρίζει όλα τα κτήρια στην πόλη, και κάνει τις πλατείες της να δείχνουν εντυπωσιακές. Το δεύτερο, είναι οι δίγλωσσες επιγραφές στα ονόματα των δρόμων. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ισπανικά, μετά καταλανικά, και μόλις πριν λίγο που το έψαξα παραπάνω διαπίστωσα ότι ήταν… Occitan. Η γλώσσα μιας ευρείας περιοχής, που ποτέ δεν απέκτησε κρατική υπόσταση αλλά μόνο πολιτιστική συνοχή, και που περιελάμβανε ολόκληρη τη Νότια Γαλλία και το Μονακό, μέρος των Ιταλικών Άλπεων, και των Ισπανικών Πυρηναίων. Το επίκεντρο της Occitania ήταν και είναι η Toulouse, ωστόσο η γλώσσα της δεν είναι πουθενά αναγνωρισμένη ως επίσημη, πέραν της κοιλάδας Aran στην Καταλονία (λογικό, καθώς μοιάζει πολύ με τα Καταλανικά). Σήμερα πρακτικά είναι ακόμα μια νεκρή γλώσσα, τη χρησιμοποιεί πρακτικά μόνο η Académie des Jeux floraux, το Occitan ισοδύναμο της Γαλλικής Ακαδημίας, που εδρεύει εδώ στην Τουλούζη.
Παίρνω το μετρό από το σταθμό. Υπερσύγχρονο, χωρίς οδηγό, με 2 γραμμές και πολιτισμένη ατμόσφαιρα, με οδηγεί γρήγορα στο ξενοδοχείο μου (Le Grand Balcon), όπου αφήνω τα πράγματά μου, και η εξερεύνηση ξεκινά.
::
Πρώτη στάση, η place du Capitole, το επίκεντρο της πόλης και έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου μου. Στην ανατολική πλευρά της πλατείας ξεχωρίζει το Capitole, το δημαρχείο της πόλης, του 1750, ένα όμορφο κτήριο που κερδίζει τις εντυπώσεις, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά, με το εξαιρετικά διακοσμημένο του αίθριο. Εδώ στεγάζεται και η όπερα της πόλης. Στις άλλες τρεις πλευρές τις πλατείας, τα κτήρια είναι όλα ομοιόμορφα διακοσμημένα εξωτερικά, δημιουργώντας την αίσθηση του ενιαίου, αλλά προσθέτοντας και την πινελιά εκείνη που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την πλατεία. Στη δυτική πλευρά, το κτήριο διαθέτει σκεπασμένη στοά μπροστά από τα καταστήματα, στην οροφή της οποίας ο Raymond Moretti (γνωστός καλλιτέχνης της σύγχρονης τέχνης, πιο γνωστό του έργο η πολύχρωμη καμινάδα στη Defense) έχει φιλοτεχνήσει 29 αναπαραστάσεις από την ιστορία της πόλης.
Το κέντρο της πλατείας, σήμερα Τετάρτη το έχει καταλάβει μια τεράστια αγορά, με λίγο ως πολύ τα πάντα, από μεταχειρισμένους δίσκους και βιβλία ως και τρόφιμα. Κι όπου μαζεύεται κόσμος, να σου και οι άνθρωποι αγάλματα, οι μαροκινοί κλακαδόροι, οι πάντες όλοι. Στάση για ένα καφέ και παγωτάκι, σε ένα από τα πολυάριθμα καφέ στη δυτική πλευρά της πλατείας, και η βόλτα συνεχίζεται.

Επόμενη στάση, η Place Wilson, η δεύτερη μεγάλη πλατεία του κέντρου. Ωοειδής, επίσης με ομοιόμορφα κτήρια, και δρόμους να διακτινίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις, το πάρκο στο κέντρο της συγκεντρώνει όλο τον κόσμο. Μέσα σε λίγα μέτρα βλέπεις μαμάδες με παιδιά, άστεγους, γιάπηδες και «φρικιά». Μια φαρδιά λεωφόρος ξεκινά από δω και καταλήγει στο σταθμό, περνώντας πάνω από τις γραμμές του μετρό. Λίγο πιο πέρα, ο κεντρικός σταθμός του μετρό της πόλης, το μόνο σημείο όπου συναντώνται οι 2 γραμμές του.
Επιστρέφοντας προς τα πίσω, μια στάση στο tourist information, παίρνω ένα βολικό χάρτη της πόλης (για να μην κυκλοφορώ με τις φωτοτυπίες του Lonely planet στο χέρι…), διαπιστώνω την αδυναμία να κλείσω tour για τις εγκαταστάσεις της Airbus (έπρεπε να είχα κλείσει 10 μέρες πιο πριν, αλλά δεν είχε και αγγλόφωνο tour τη μέρα που ήθελα), και συνεχίζω. Ελαφρώς ανεκδιήγητοι, με φτωχά σπαστά Αγγλικά και τους βάζουν στο tourist information…
Νότια από την Place du Capitole, απλώνεται η παλιά γειτονιά (Vieux Quartier) της πόλης. Εδώ δεν έχουμε το όργιο με τα κιτς σουβενιράδικα, και τις λοιπές βιοτεχνίες που απευθύνονται στους τουρίστες. Κανονικά μαγαζιά, για κανονικούς πελάτες, και πολλές (πάνω από 50) επαύλεις (hotels particuliers), κυρίως του 16ου αιώνα. Ένα από τα ωραιότερα είναι το Hotel d’ Assezat, του 1555, που στεγάζει σήμερα τη Fondation Bemberg (συλλογή πινάκων, γλυπτών και αντικειμένων από το μεσαίωνα ως τον 20 αιώνα – δεν την επισκέφτηκα). Όλη η παλιά γειτονιά όμως αξίζει, και μάλιστα ακόμα περισσότερο όμορφες είναι οι απομακρυσμένες γωνιές της (μια ντόπια κυρία στο δρόμο με έστειλε να δω τη Rue Ninau, δεν θα την ανακάλυπτα χωρίς το tip…)
:: ::
Την πόλη διατρέχει ένα μεγάλο ποτάμι, ο Garonne, και οι προβλήτες στις όχθες του είναι ιδανικές για περπάτημα, άραγμα στο γκαζόν, κλπ. Στο κέντρο της πόλης, η προβλήτα μεγαλώνει και γίνεται ένα μικρό πάρκο, το Quai de la Durade. Από δω ξεκινούν οι από δω τουριστικές κρουαζιέρες για το Canal du Midi (αν μαζέψουν αρκετούς πελάτες, γιατί τουρίστες δε φαίνεται να υπάρχουν στην πόλη). Αλλά τώρα το καλοκαίρι, ο χώρος έχει μετατραπεί σε χώρο αναψυχής, κομμάτι από ένα ευρύτερο σχήμα με το ευρηματικό όνομα… Plage de Toulouse! Η Κυρίως πλαζ είναι σε ένα πάρκο λίγο πιο πάνω στο ποτάμι, αλλά εδώ είναι το σημείο κοντά στο κέντρο της πόλης, κι εδώ, ένα αραγμένο ποταμόπλοιο χρησιμοποιείται ως σκηνή για εκδηλώσεις. Σήμερα μια σενεγαλέζικη μπάντα παίζει αφρικάνικη μουσική, και ο κόσμος χορεύει ή απλώς παρακολουθεί το θέαμα. Λίγο πιο πάνω, το ποτάμι μετατρέπεται σε πίστα θαλασσίου σκι (ποταμίσιου, εν προκειμένω). Και πιο περα, η «παραλία» είναι γεμάτη ξαπλώστρες….

Το ποτάμι διασχίζουν 4 γέφυρες, στο κέντρο της πόλης. Η πιο παλιά από αυτές, λέγεται… Pont Neuf (νέα γέφυρα), είναι από το 16ο αιώνα, και αποτελείται από 7 ασύμμετρες αψίδες. Οι άλλες τρείς, από σκυρόδερμα και μέταλλο, είναι επίσης όμορφες, με προσεγμένη διακόσμηση: Pont St Michel, Pont St Pierre, Pont des Catalans. Ανάμεσα στις 2 τελευταίες, στην πλευρά του κέντρου της πόλης, βρίσκεται ένας παλιός νερόμυλος/υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, που σήμερα λειτουργεί ως βιομηχανικό μουσείο, για παιδιά κυρίως. Είναι το Espace EDF Bazacle.

Τέσσερις μεγάλες εκκλησίες ξεχωρίζουν στην πόλη. Ο καθεδρικός του Αγ. Στεφάνου (St Etienne) είναι η κεντρική και παλαιότερη, με ανάμεικτους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς του 12ου και του 13ου αιώνα, η Notre Dame du Taur είναι εκεί που μαρτύρησε ο St. Sernin, η Eglise des Jacobins ξεχωρίζει για τα παράθυρα και το φωτισμό της, αλλά με διαφορά την παράσταση κλέβει η βασιλική του St. Sernin. Εκτός από το περίεργο οκταγωνικό καμπαναριό της, του 13ου αιώνα, και τον πύργο του 15ου αιώνα, είναι και το μεγαλύτερο και πληρέστερο Romanesque κτίσμα στη Γαλλία. Κάποτε ήταν ένας πολύ σημαντικός σταθμός για τα καραβάνια των προσκυνητών που περπατούσαν για το Santiago de Compostela (Chemin de St-Jacques), και ακόμα συγκεντρώνει αρκετούς επισκέπτες.

Ακριβώς δίπλα στη Βασιλική, το μουσείο St-Raymond (δεν το επισκέφτηκα) συγκεντρώνει ρωμαϊκά αγάλματα και παλαιοχριστιανικές σαρκοφάγους, στο κτήριο ενός νοσοκομείου του 11ου αιώνα.

Το πιο σημαντικό μουσείο της πόλης, το Musee des Augustins, αξίζει τον κόπο τόσο για το χώρο όσο και για τα εκθέματα. Στεγάζεται σε ένα πρώην μοναστήρι, το οποίο περικλείει δύο όμορφα κεντρικά αίθρια (cloisters) του 14ου αιώνα, με περιστύλια στις 4 πλευρές τους, γεμάτα λουλούδια στο κέντρο τους. Στη μια πλευρά, είναι η εκκλησία της μονής (και σήμερα χώρος του μουσείου). Έχω έρθει στο βραδινό άνοιγμα της Τετάρτης (τις Τετάρτες το μουσείο μένει ανοικτό μέχρι τις 21:00), και ο προσανατολισμός του κεντρικού παραθύρου της εκκλησίας σε σχέση με τον ήλιο δίνει την ευκαιρία στο φως να πλημμυρίσει το χώρο, και να δημιουργήσει μια μαγική αίσθηση. Πέραν της εκκλησίας, αν δεν ενδιαφέρεστε για μεσαιωνική τέχνη και ρωμαϊκά κιονόκρανα όπως κι εγώ, ο πρώτος όροφος του μουσείου είναι το μόνο ενδιαφέρον μέρος του, με έργα των Rubens, Delacroix, Toulouse-Lautrec κ.α. Σε αντίθεση με την εκκλησία, ίσως να είναι ο πιο κακοφωτισμένος μουσειακός χώρος που έχω επισκεφτεί ποτέ (με τους πίνακες να γυαλίζουν σχεδόν από παντού).
Στην απέναντι πλευρά του ποταμού, δυο μουσεία ξεχωρίζουν. Το Chateau d’ eau, ένας παλιός υδατόπυργος σήμερα στεγάζει εκθέσεις από τους μεγαλύτερους φωτογράφους του κόσμου, ενώ πιο κάτω, το μουσείο Les Abattoirs στεγάζει εκθέσεις μοντέρνας τέχνης, σε ένα μεταμορφωμένο χώρο από πρώην σφαγεία.
Δίπλα στο Abatoirs βρίσκεται ένα όμορφο μεγάλο πάρκο, και μετά από αυτό το Hospital de la Grave, ένα νοσοκομείο που λειτουργεί εκεί από το 15ο αιώνα, με ένα μεγαλοπρεπή θόλο στο κέντρο του, που δεσπόζει στον ουρανό της πόλης.
Για φαγητό, δυο πλατείες συγκεντρώνουν πολλές επιλογές, η Place de Capitole και η Place St-Georges. Στην τελευταία σας συνιστώ φαγητό στου Emile (με κράτηση), για το καλύτερο Cassoulet της πόλης, ή για πολύ καλό φαγητό γενικώς.