Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Μπαχρέιν Ομάν ΟΜΑΝ, Ντουμπάι και Μπαχρέιν, αν είσαι τυχερός

[travelbreak]

Βόλτες στην Μασκάτ και στην γύρω περιοχή.

Σήμερα η μέρα μας πέρασε μέσα και γύρω από την πόλη. Ήταν μία γεμάτη μέρα και ενώ η Ντίνα χθες ανησυχούσε ότι δεν θα έβγαινε το πρόγραμμα και δεν θα βλέπαμε αυτά που θέλαμε, τελικά τα καταφέραμε μία χαρά. Συγκεκριμένα ξεκινήσαμε το πρωί για να πάμε πρώτα στο μεγάλο τζαμί το οποίο βρίσκεται περίπου 20 χιλιόμετρα από εδώ στα δυτικά. Ήταν σχετικά εύκολο, αν και εδώ οι δρόμοι είναι πολύ μεγάλοι και στις διασταυρώσεις πολύπλοκοι, οπότε εύκολα μπορεί να χαθείς. Βέβαια μας έχουν καταπλήξει οι κάτοικοι εδώ, όπως και η οργάνωση που υπάρχει. Καμία σχέση με Ελλάδα. Εδώ είναι όλα ανώτερα, όλοι είναι επαγγελματίες και πολύ ευγενικοί. Οι άνθρωποι στο δρόμο που σε συναντούν σε χαιρετούν. Οι περισσότεροι, αν τους ρωτήσεις κάτι, προσπαθούν με τα λίγα ή περισσότερα αγγλικά τους να σε εξυπηρετήσουν και γι’ αυτό είμαστε πολύ ικανοποιημένοι. Σαν να βρισκόμαστε σε μία χώρα της Βόρειας Ευρώπης, αλλά με ανθρώπους πνευματικά υγιείς και καλοσυνάτους (πάρτε τα).

Φτάσαμε στο τζαμί Sultan Qaboos Grand Mosque. Οι άνθρωποι εδώ συνεχίζουν να χτίζουν μεγάλα οικοδομήματα, με σπουδαίους μηχανικούς και καλλιτέχνες, ώστε να γίνεται κάτι εντυπωσιακό, που πολύ πιθανόν να μείνει για αιώνες στην ιστορία ως ένα έργο τέχνης. Με την επίσκεψη στο τζαμί και στη χώρα γενικότερα, αυτή την εντύπωση αποκόμισα. Η αλήθεια είναι ότι στο Ομάν δεν χτίζουν υψηλά οικοδομήματα, όπως στο Ντουμπάι. Η επίσκεψη με άφησε έκπληκτο με την οργάνωση για την επίσκεψη των ξένων και την μεγαλοπρέπεια του οικοδομήματος.

Απ' έξω προχωρώντας να μπούμε:

Με την κατάλληλη αμφίεση τα κορίτσια:

Απέναντι ένα κτήριο:

Η επόμενη επίσκεψη που είχαμε στο πρόγραμμα ήταν στο κτίριο της Όπερας. Παρά το ότι η είσοδος ήταν στην τσουχτερή τιμή των τριών ριάλ (7 ευρώ) έκαστος, τα δώσαμε όλοι και μπήκαμε να θαυμάσουμε ένα πολύ όμορφο εσωτερικά κτίριο και να ξεναγηθούμε από ένα παλικάρι πολύ όμορφο. Όταν ένας από το γκρουπ των επισκεπτών τον ρώτησε πόσο κόστισε το κτήριο εκείνος απάντησε με χαμόγελο: κανείς δεν ξέρει διότι είναι δώρο του σουλτάνου Καμπούς.

Το παλικάρι μας δείχνει μουσικά όργανα:

Μετά από εκεί πήγαμε στην περιοχή που είχαμε πάει στην αρχή της χθεσινοβραδινής μας επίσκεψης, στην πόλη δηλαδή, στην περιοχή του παλατιού.

Στο Εθνικό μουσείο αποφασίσαμε να μην μπούμε, γιατί και η είσοδος ήταν στα 5 Ρεάλ (ακριβά, 12 ευρώ) και επίσης πιστεύαμε ότι θα είχε πράγματα που έχουμε δει στην περιπλάνησή μας σε τούτη τη χώρα, κυρίως εκθέματα λαογραφικού χαρακτήρα.
Νάτο:

Πήγαμε λοιπόν προς το παλάτι, το οποίο όμως ήταν κλειστό για το κοινό.

Έτσι πήγαμε στο ένα από τα δύο φρούρια, το Al Mirani Fort, που υπάρχουν εκεί κοντά. Ούτε σε αυτό μπορούσαμε να μπούμε. Το θαυμάσαμε απ’ έξω.

Από μακριά φαινόταν πάνω σε ένα μικρό βουνό το δεύτερο φρούριο, το Al Jalali Fort, που καταλάβαμε ότι κι αυτό δεν ήταν επισκέψιμο γιατί δε βλέπαμε κανένα επισκέπτη επάνω. Ευτυχώς αργότερα είδαμε από μέσα το τρίτο φρούριο, το Mutrah Fort, που το εξαντλήσαμε μέχρι την τελευταία του πέτρα.

Γυρίσαμε στην παλιά πόλη, που ήταν εκεί κοντά, όμως δεν ήταν κάτι αξιόλογο και γι’ αυτό πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε πλέον ανατολικά και νότια, σε ένα μέρος εκτός προγράμματος. Είχα δει σε κάποιο χάρτη, που μας έχουν δώσει εδώ, μία περιοχή η οποία έχει πάρα πολλούς κόλπους και φυτά που ριζώνουν στη θάλασσα, τα μαγκρόβια. Βέβαια απείχε από εκεί κάπου 80 χιλιόμετρα. Όμως η διαδρομή ήταν καταπληκτική. Αυτό που υπάρχει εδώ στην πόλη και συνεχίζεται και έξω από αυτήν και από τις δύο πλευρές, πολύ πιθανόν και προς το εσωτερικό της χώρας, είναι κάτι πολύ περίεργο και δεν το έχω ξαναδεί. Υπάρχουν πάρα πολλά μικρά βουνά, λόφοι καλύτερα, οι οποίοι είναι πολύ απότομοι και πετρώδεις, από τη διάβρωση κυρίως της βροχής. Από μακριά τα βλέπεις και νομίζεις ότι έχουνε τη μορφή της πυραμίδας. Οι δρόμοι περνάνε ανάμεσα από αυτούς τους λόφους, αφού έχουν μπαζώσει τα σημεία διέλευσης των δρόμων. Όπου υπάρχει ένα μικρό ή μεγάλο πλάτωμα, υπάρχει φαίνεται και νερό και έχει χτιστεί ένα χωριό ή ένα ξενοδοχείο, ή ένας οικισμός γενικότερα. Οι οικισμοί είναι μία ομάδα από σπίτια που ίσως κατοικούν 10.000 ή 2.000άνθρωποι. Και αυτή η κατάσταση συνεχίζεται για πάρα πολλά χιλιόμετρα. Γι’ αυτό και η πρωτεύουσα ουσιαστικά είναι χτισμένη κατά μήκος της ακτής. Και φυσικά υπάρχει και μία περιοχή της Μασκάτ, που είναι για περισσότερο κόσμο (και η περιοχή αυτή ήταν κοντά στο τζαμί που πήγαμε το πρωί) που είναι χτισμένη σε πεδιάδα.

Η περιοχή που πήγαμε με τους κολπίσκους και τα δέντρα και τα ψαροχώρια ονομάζεται Bandar Al Kiran. Μας άρεσε πάρα πολύ αλλά δεν κάναμε κάτι παραπάνω από τρεις-τέσσερις στάσεις για φωτογραφίες. Μάλλον δεν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο οπότε αναχωρήσαμε ικανοποιημένοι με αυτό που είδαμε, γιατί ήταν ιδιαίτερο και αργότερα το είδαμε και σε πολλές φωτογραφίες της χώρας.

Επιστρέψαμε προς την πόλη, αλλά στη διαδρομή ξέραμε ότι υπήρχε ένα μεγάλο και ωραίο ξενοδοχείο και θέλαμε να το επισκεφθούμε, όπως κάναμε και στο Άμπου Ντάμπι πριν από 10 μέρες. Το ξενοδοχείο ονομάζεται Al Bustan Palace Hotel. Μπήκαμε μέσα και αν αυτό που είδα λέγεται λόμπι, θα πρέπει να πάνε να κρυφτούν όλα τα λόμπι των ξενοδοχείων που έχω δει. Και έχω δει και πολλά και καλά. Στην είσοδο υπήρχε μία τεράστια αίθουσα με καταπληκτικούς πολυελαίους, ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο ύψους τουλάχιστον 10 μέτρων και μία σούπερ πολυτέλεια, εάν ήθελες να καθίσεις για ένα ποτό. Αφού πήραμε ελεύθερα αρκετές φωτογραφίες δεν είχε άλλους χώρους για να επισκεφτούμε, πήραμε το δρόμο για την πόλη.

Οι κυρίες ήρθαν για καφέ:

Μπήκαμε στην περιοχή του παλατιού και συνεχίσαμε την παραλιακή λεωφόρο, που συνήθως ονομάζεται Corniche. Κάναμε δυο τρεις στάσεις μέχρι να σταματήσουμε τελικά για να επισκεφθούμε το μόνο επισκέψιμο φρούριο εδώ, που είναι το Mutrah Fort. Στην αρχή, από μακριά δεν βλέπαμε ανθρώπους επάνω, και φοβηθήκαμε ότι ούτε και αυτό θα είναι επισκέψιμο. Όμως ξαφνικά βλέπω μερικούς να ανεβαίνουν και αποφασίσαμε να. Η επίσκεψη ήταν δωρεάν και ήταν καταπληκτική η θέα. Από επάνω ήταν υπέροχη και κυρίως μας άρεσαν τα σχέδια με τους κήπους που έχουν ανάμεσα στους δρόμους και στο πλάι τους με τα χαμηλά λουλούδια, τα οποία έχουν υπέροχα χρώματα όπως οι πανσέδες. Γενικά εδώ τους αρέσουν πολύ τα λουλούδια και παρά το λίγο νερό που φαίνεται να έχουν (τελικά δεν ξέρω αν είναι τόσο λίγο) τα καταφέρνουν μία χαρά να ποτίζουν και λουλούδια αλλά και διάφορες φυτείες που έχουν.

Βέβαια η χώρα χαρακτηρίζεται από την έρημο και άμα το καλοσκεφτούμε, εμείς δεν είδαμε αρκετούς μεγάλους αμμόλοφους. Μόνο μερικούς, και σχετικά μικρούς, στο δρόμο για τη Σαλαλά. Έτσι δεν κάνανε το περίφημο σαφάρι της ερήμου. Δεν με νοιάζει καθόλου όμως, γιατί έχουμε κάνει αλλού, και το πρώτο που μου έρχεται είναι στο Μαρόκο καθώς και στη Μογγολία, με τα άπειρα χιλιόμετρα στην έρημο Κόμπι.

Αφού απολαύσαμε την επίσκεψή μας στο κάστρο κάναμε μία βόλτα στην παραλιακή λεωφόρο, μέχρι τις πού 5 που γυρίσαμε στα δωμάτια για να ξεκουραστούμε.

Το βράδυ βγήκαμε για βόλτα στη Μασκάτ και περπατήσαμε στην παραλιακή και στα σουκ. Στις αγορές μας άρεσε πάρα πολύ. Εν τω μεταξύ το απόγευμα είχαμε χαλάσει με τον Γιάννη από 50 ευρώ ο καθένας και είχαμε λίγο χρήμα για να αγοράσουμε μερικά σουβενίρ ακόμα. Το θέμα είναι ότι την αλλαγή στα ευρώ την κάναμε με πολύ κακή ισοτιμία αλλά αυτό δεν μας πτόησε. Εγώ το βράδυ στη βόλτα ήθελα να αγοράσω λίγο ντόπιο καφέ για να έχω στην Ελλάδα και σκέφτηκα ότι αν αγοράσω μεγάλη ποσότητα θα έχω εξοικονομήσει κάποια από τα χαμένα χρήματα της ισοτιμίας και του τηλεφώνου που ποτέ δεν χρησιμοποίησα. Έτσι πήρα 3 κιλά με τιμή περίπου 5 ευρώ το κιλό ενώ στην Ελλάδα θα πλήρωνα γύρω στα 15 ευρώ το κιλό. Οι βαλίτσες μας έτσι αποκτούν λίγο βάρος παραπάνω. Όμως πιστεύω ότι δεν θα έχουμε πρόβλημα.

Γυρίσαμε το βράδυ περίπου στις δέκα στα δωμάτιά μας, όπου φάγαμε αρνάκι κοκκινιστό που αγοράσαμε από ένα σούπερ μάρκετ εδώ δίπλα, το οποίο ήταν πολύ νόστιμο. Το διαμέρισμα που κοιμόμαστε είναι ένα ξενοδοχείο με πολλά διαμερίσματα και βρίσκεται δίπλα σε ένα κεντρικό δρόμο, ο οποίος έχει αρκετή κίνηση, αλλά δεν μας ενοχλεί ο θόρυβος. Όλα τα ξενοδοχεία που έχω κλείσει σε αυτό το ταξίδι έχουν δικό τους δωρεάν πάρκιν, το οποίο συνήθως θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση όταν κλείνω ένα δωμάτιο, γιατί το πάρκιν ενός αυτοκινήτου πολλές φορές εκτός από κόστος είναι και δύσκολο να βρεις.

 

[babaduma]

Να σημειώσω εδώ ότι η αλλαγή χρημάτων στο Ομάν, συμφέρει καλύτερα από οπουδήποτε αλλού να γίνει στο αεροδρόμιο παρά σε οποιαδήποτε Τράπεζα (που δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση να βρεις Τράπεζα που να κάνει αλλαγή). Όσοι σκέφτεστε να επισκεφθείτε τη χώρα, λάβετέ το υπ'όψιν σας.

 

[travelbreak]

Να σημειώσω εδώ ότι η αλλαγή χρημάτων στο Ομάν, συμφέρει καλύτερα από οπουδήποτε αλλού να γίνει στο αεροδρόμιο παρά σε οποιαδήποτε Τράπεζα (που δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση να βρεις Τράπεζα που να κάνει αλλαγή). Όσοι σκέφτεστε να επισκεφθείτε τη χώρα, λάβετέ το υπ'όψιν σας.

Το καταλάβαμε αυτή τη μέρα πολύ καλά. Είχαμε αλλάξει και στη Νίζουα αλλά σχετικά καλά.

 

[travelbreak]

Ψαροχώρια και επιστροφή στο Ντουμπάι.

Κυριακή πρωί και ξυπνάμε για να κάνουμε τις τελευταίες μας βόλτες στο Ομάν, αφού το απόγευμα πετάμε πίσω στο Ντουμπάι, όπου θα μείνουμε μία βραδιά και μετά, αύριο το μεσημέρι φεύγουμε για Ελλάδα.

Το πρωί φύγαμε από το διαμέρισμα κλασικά στις οκτώ και πήραμε Δυτική κατεύθυνση και σε εκατό χιλιόμετρα φτάσαμε στην πόλη Μπάρκα. Αν γινόταν ένα θαύμα θα βρίσκαμε βάρκα να πάμε στα νησιά Daymaniyat, απέναντι για να δούμε κοράλλια. Το θαύμα έγινε κατά το ήμισυ. Δηλαδή βρήκαμε βάρκα αλλά ήθελε περίπου 260 ευρώ για να μας πάει. Άρα το θαύμα δεν ολοκληρώθηκε. Τι κρίμα! Όμως είδαμε πολύ όμορφες εικόνες. Αρχικά στην ψαραγορά με τους ψαράδες να φέρνουν τα ψάρια για πούλημα και γινόταν κάτι σαν πλειστηριασμός ή δημοπρασία. Ήταν πολύ όμορφη η εικόνα. Μάλιστα είχαν έρθει και δύο πούλμαν με τουρίστες από κρουαζιερόπλοιο για να δουν την φάση. Όμως έφυγαν και δεν είδαν τα πιο ωραία…..

Μορφές της Βίβλου:

Με ύφος:

Για να δει το ακριβές βάρος:

Μόλις τα έβγαλε από τη βάρκα:

Πήγαμε πιο κάτω και είδαμε ψαράδες σε μια απέραντη αμμουδιά να τραβάνε έξω τις βάρκες τους και να βγάζουν τα ψάρια. Μάλιστα σε δύο βάρκες βοήθησα κι εγώ (ως Ευρωπαίος τουρίστας!!! να νιώσω ένα με τους «φτωχούς» Ασιάτες), αντί να βγάζω συνέχεια μόνο φωτογραφίες. Με ευχαρίστησαν οι άνθρωποι και μου προσέφεραν και ψάρια που φυσικά δεν πήραμε. Όταν ερχόταν μια βάρκα έτρεχαν όλοι να βοηθήσουν στο τράβηγμά της. Μαζεύονταν επτά-οκτώ άνθρωποι. Ήταν όλοι πολύ ευγενικοί και μας έδειχναν τα ψάρια τους.

Σουπιά του κιλού:

Ο τουρίστας στο τέλος είμαι εγώ:

Εδώ η βάρκα μπαίνει:

Θάταν έντεκα η ώρα και με το Γιάννη φορέσαμε τα μαγιό μας και κάναμε ένα ολιγόλεπτο μπάνιο. Η θερμοκρασία του νερού ήταν 25 βαθμοί. Στη Σαλαλά που κολυμπήσαμε ήταν 27. Δεν μπορώ να πω ότι η θάλασσα ήταν υπέροχη, αλλά θέλαμε να κολυμπήσουμε στον Ινδικό ωκεανό (ο κόλπος του Ομάν ήταν εκεί).

Μετά προχωρήσαμε τον παραλιακό δρόμο μέχρι την πόλη Seeb. Μας άρεσε γιατί συνέχεια είχε χωριά ψαράδων με τις βάρκες τους. Ήταν ενδιαφέρον γιατί βλέπαμε και το μικρά σπιτάκια που μπροστά τους έβαζαν τη βάρκα τους. Όμως ήταν εγκαταλειμμένες οι περισσότερες παράγκες. Ίσως να μην έρχονται νέα άτομα στο επάγγελμα του ψαρά. Ένας εκεί μας είπε ότι ιδιοκτήτες είναι μόνο ντόπιοι, αλλά δουλεύουν με μετανάστες, που είναι κυρίως από Μπαγκλαντές. Οι Ινδοί κάνουν καλύτερες δουλειές όπως γκαρσόνια, υπάλληλοι ξενοδοχείου, ταξί κλπ. Εκεί στην Seeb μείναμε λίγη ώρα και είδαμε πάλι ψαράδες. Όμως εδώ ήταν αρκετά βρώμικα σε σχέση με τις άλλες παραλίες που είδαμε. Και η πόλη δεν ήταν καθόλου ενδιαφέρουσα. Γι’ αυτό φύγαμε για το ξενοδοχείο όπου στις τρεις αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο.

Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο πήγα στην εταιρία που είχα αγοράσει την κάρτα τηλεφώνου που δε δούλευε και σε τρία λεπτά μου επέστρεψαν τα πέντε ριάλ που τους είχα πληρώσει, αναγνωρίζοντας το λάθος τους. Επειδή δεν είχαμε και πολλές επιλογές, αγοράσαμε με αυτά τα χρήματα ακόμα ένα σουβενίρ από το Ομάν.

Αντίο όμορφο Ομάν!!!!

Επιστρέψαμε στο Ντουμπάι με πτήση μιας ώρας. Την επομένη θα γυρνούσαμε στην Αθήνα με μεσημεριανή πτήση. Ουσιαστικά την στάση αυτή στο Ντουμπάι την έβαλα γιατί η αεροπορική εταιρία που ταξιδεύουμε είναι χαμηλού κόστους (Salam Air) και δεν ήθελα να το ρισκάρω αν τυχόν είχε καμία καθυστέρηση. Έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να φύγουμε πρωί αύριο και να είμαστε όλη μέρα στα αεροδρόμια. Ενώ τώρα απλά χάσαμε ένα απόγευμα στη Μασκάτ και κερδίσαμε μια βραδιά και ένα πρωινό στο Ντουμπάι. Θα διασκεδάσουμε τρελά!

Φτάσαμε σχετικά νωρίς στο Ντουμπάι. Πήραμε ταξί και πήγαμε στο ξενοδοχείο κατά τις οκτώ το βράδυ. Ξεκουραστήκαμε ελάχιστα και φύγαμε για βόλτα με τα πόδια στη γειτονιά. Το ξενοδοχείο αυτή τη φορά ήταν σε διαφορετική τοποθεσία από το προηγούμενο. Δέκα χιλιόμετρα πιο βόρεια και σε μια γειτονιά όμορφη και νορμάλ. Ευτυχώς είδαμε και αυτή την πλευρά του Ντουμπάι αλλιώς θα νομίζαμε ότι έχει μόνο το χαμό που γίνεται στο κέντρο. Εδώ έχει όμορφα μέρη για βόλτα σε κανάλια και σε κήπους δίπλα στην θάλασσα.

Μια βραδινή βόλτα απολαύσαμε στην περιοχή Κάσμπα που είχαμε επισκεφτεί και στην προηγούμενη παραμονή μας στην πόλη. Όμως τότε ήταν μέρα. Δεν καθίσαμε πουθενά γιατί θέλαμε να ξεκουραστούμε στα δωμάτια του ξενοδοχείου μας. Κρίμα που δε μέναμε και την προηγούμενη φορά σε αυτό.

Μαγαζάκι-τσαγιέρα:

Είχα πει στην αρχή της ιστορίας για τα ταξί ότι, όταν φεύγουν από το αεροδρόμιο βάζουν σημαία 25 Ντιράμ ενώ όταν σε πάνε στο αεροδρόμιο δε σε χρεώνουν επί πλέον, όπως στην Ελλάδα. Έτσι για να πάμε στο ξενοδοχείο δώσαμε 70 Ντιράμ, δηλαδή 18 ευρώ, ενώ την επομένη μόλις 51 Ντιράμ, δηλαδή 13€. Μια χαρά για τέσσερα άτομα. Εννοείται ότι οι οδηγοί ταξί είναι μετανάστες και πολύ ευγενικοί. Το ταξίμετρο δουλεύει πάντα και αποκλείεται να σε κλέψουν. Δεν είδα σε ταξί αλλά σε κάποιο άλλο επαγγελματικό αυτοκίνητο μια επιγραφή στο πίσω μέρος να γράφει : Αν νομίζετε ότι δεν οδηγώ σωστά να τηλεφωνήσετε στο 55768. Δηλαδή σε προτρέπουν να τους καταγγέλλεις, αν κάτι δεν κάνουν σωστά.

 

[travelbreak]

Πρωινή βόλτα στο Ντουμπάι και Μπαχρέιν ανέλπιστο

Την άλλη μέρα το πρωί στο Ντουμπάι κάναμε δύο ώρες βόλτα με τα πόδια στην περιοχή, οι δυο μας με τη Ντίνα. Οι άλλοι της παρέας ήθελαν να βγουν αργότερα. Συναντηθήκαμε κοντά στο ξενοδοχείο μας κατά την επιστροφή. Από τις φωτογραφίες καταλαβαίνετε ότι ήταν πολύ όμορφα. Εγώ στο δρόμο αγόρασα αρκετούς χουρμάδες, αφού μου είχαν μείνει τα λεφτά και οι χουρμάδες ήταν φθηνοί, 3,2€ το κιλό. Στην Ελλάδα πιστεύω θα κάνουν πάνω από έξι ευρώ. Τώρα που έχουμε γυρίσει και τους τρώμε λίγους-λίγους είναι υπέροχοι.

Έτσι προχωρά και βγαίνει η δουλειά:

Μάλιστα μπαίνοντας στο ταξί για το αεροδρόμιο του λέω να σταματήσει σε ένα μαγαζί να πάρω κι άλλους με τα τελευταία μου Ντιράμ. Πήρα άλλα δύο κιλά. Το ξενοδοχείο το πληρώσαμε με δολάρια αφού δεν έπαιρνε κάρτα. Φυσικά και έπαιρνε, αλλά δεν ξέρω γιατί εμάς δεν ήθελε να μας δώσει αυτή την επιλογή. Πιστεύω ότι είναι έτσι γιατί είχε μια μόνιμη ταμπελίτσα και σου την έδειχνε με ύφος όταν ρώταγες για κάρτα. Ήταν καλό ξενοδοχείο αλλά εγώ είχα πετύχει καλή τιμή στο booking.com. Δεν μπορεί να μην δεχόταν πληρωμές με πιστωτική κάρτα λοιπόν. Τέλος πάντων, αυτό ήταν το Ντουμπάι. Πήραμε το ταξί μας πήγαμε στο αεροδρόμιο και περιμέναμε την πτήση της Gulf Air για Μπαχρέιν και μετά για Αθήνα.

Η πτήση φάνηκε από την αρχή ότι θα είχε καθυστέρηση και πράγματι είχε σχεδόν μία ώρα. Τα φίδια είχαν αρχίσει να με ζώνουν από νωρίς, και είχα ειδοποιήσει τον γιο μας, που ίσως ερχόταν στο αεροδρόμιο να μας πάρει, ότι θα είχε καθυστέρηση το αεροπλάνο και να μην βιαστεί να έρθει. Το αεροπλάνο στο Μπαχρέιν για Αθήνα θα έπρεπε να μας περιμένει σχεδόν μία ώρα για να το προλάβουμε και ήμασταν περίπου 15 επιβάτες. Όμως δεν περίμενε, και το μάθαμε μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο αφού κανείς δεν ήρθε «να μας ανοίξει όλες τις πόρτες» για να περάσουμε γρήγορα. Μάθαμε μάλιστα ότι το αεροπλάνο έφυγε στην ώρα του, χωρίς να περιμένει καθόλου.

Έτσι άρχισε η ιστορία για το πώς θα πάμε όλοι εμείς στην Αθήνα, αλλά και κάποιοι άλλοι αλλού. Οι περισσότεροι από τους επιβάτες προτίμησαν να φύγουν 6 ώρες αργότερα για Κωνσταντινούπολη και από εκεί μετά από άλλες έξι ώρες αναμονής για Αθήνα, ώστε να φτάσουν στις 10 το πρωί εκεί. Η παρέα μας όμως, όπως και μία οικογένεια με ένα παιδί, αποφασίσαμε να ρωτήσουμε εάν μας επιτρέπουν να μείνουμε δύο μέρες στο Μπαχρέιν, εννοείται με όλα τα έξοδα πληρωμένα, και να φύγουμε αεροπορικώς μετά από δυο μέρες που είχε πτήση απευθείας για Αθήνα. Το δέχτηκαν, πιστεύω ευχαρίστως, όποτε μας ετοίμασαν τα χαρτιά μας (βίζα και αλλαγή εισιτηρίων) για να μείνουμε στο ξενοδοχείο Golden Τulip.

Ήρθαν από το ξενοδοχείο και μας παρέλαβαν με ένα πουλμανάκι και στις 18:00 τοπική ήμασταν στο ξενοδοχείο και παραλάβαμε τα ωραία μας δωμάτια. Στις 19:00 βρισκόμασταν στο εστιατόριο, όχι το κεντρικό αλλά ένα δευτερεύον, και τρώγαμε κάποια φαγητά που εμένα δεν μου άρεσαν πολύ. Τότε αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως θα περάσουμε την επόμενη ημέρα, δηλαδή την Τρίτη, που θα την είχαμε όλη ελεύθερη σε αυτή την πόλη. Το κράτος του Μπαχρέιν έχει έκταση περίπου 770 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό στο 1 εκατομμύριο 500 χιλιάδες. Είναι σχετικά μικρό δηλαδή.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο είδαμε ότι έχει κάποια μέρη που μπορείς να επισκεφθείς και αποφασίσαμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο. Βρήκαμε ένα γραφείο ενοικιάσεων της Βudget, όμως ήταν κλειστό και θα πηγαίναμε την άλλη μέρα το πρωί να δούμε αν έχει αυτοκίνητα. Φυσικά μπορούμε να κλείσουμε αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο αλλά ας μην ξοδευόμαστε για να πηγαίνουμε ως εκεί.

Έτσι σε αυτό το ταξίδι μας βγαίνει και η επίσκεψή μας σε μία τρίτη χώρα, που είναι το Μπαχρέιν. Δηλαδή με ένα ταξίδι κάναμε τρεις από τις επτά αραβικές χώρες.

Η πόλη, από μία βόλτα που κάναμε με την Ντίνα μετά το φαγητό, για περίπου δύο ώρες, φαίνεται φιλική προς τον επισκέπτη με μερικά μεγάλα κτίρια, που είναι όμως πολύ όμορφης αρχιτεκτονικής. Η θάλασσα μπαίνει στην ξηρά και δημιουργεί μικρούς κολπίσκους. Έχει μεγάλους δρόμους, που βέβαια δεν μου άρεσε.

Το σύμβολο του Μπαχρέιν:

Και ένα πολύ ιδιαίτερο κτήριο:

Στη βόλτα που κάναμε πήγαμε σε ένα Mall εδώ κοντά, που είναι πολύ όμορφο γιατί είναι δίπλα στη θάλασσα. Έχει μήκος κοντά στο ένα χιλιόμετρο με ένα μονάχα επίπεδο και έχει ένα διάδρομο τεράστιο για να περπατά ο κόσμος και δεξιά-αριστερά μαγαζιά. Μάλιστα τα μαγαζιά που είναι προς τη μεριά της θάλασσας είναι τα περισσότερα για ποτό ή φαγητό και έχουν διέξοδο από το διάδρομο του Mall προς την θάλασσα.

Αυτό λοιπόν το ταξίδι των 13 ημερών θα γινόταν 15. Έλπιζα να μην γινόταν και περισσότερων ημερών. Εγώ βέβαια αυτές τις δυο επί πλέον μέρες έπρεπε να πάω στη δουλειά μου, αλλά ειδοποίησα ότι οι διακοπές μου συνεχίζονται λόγω ανωτέρας βίας. Δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Το καλό ήταν ότι γλιτώσαμε το κρύο των ημερών αυτών. Και μάλιστα την Πέμπτη που θα φτάναμε ο καιρός ήταν καλύτερος, όπως βλέπαμε στις προβλέψεις στο διαδίκτυο.

Να σημειώσω ότι είχαμε στο ξενοδοχείο τις βαλίτσες μας και έτσι δεν αντιμετωπίζαμε πρόβλημα με ρούχα και με διάφορα άλλα πράγματα που χρειαζόμαστε. Ο Γιάννης με τη Μαρ δεν είχαν πρόβλημα να μείνουν αυτές τις δύο μέρες. Επιπλέον βέβαια ο Γιάννης ήθελε να καθίσει μία εβδομάδα, αλλά δεν του έκαναν τη χάρη.

Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση σε αυτό το ταξίδι είναι ότι σε δυο-τρεις περιπτώσεις σε κάποιες υπηρεσίες αεροδρομίου είδαμε τους υπαλλήλους να μιλάνε μεταξύ τους στα αγγλικά. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι από αυτούς δεν είναι ντόπιοι και δεν ξέρουν την αραβική γλώσσα. Θα μου φαινόταν πολύ περίεργο στο αεροδρόμιο της Αθήνας να άκουγα τους υπαλλήλους να μιλάνε μεταξύ τους στα αγγλικά. Τέλος πάντων εδώ αυτές οι χώρες έχουν τόσο πολλούς μετανάστες που μάλλον τους βάζουν και σε δημόσιες υπηρεσίες Απορώ όμως αφού εδώ είναι μουσουλμάνοι, δεν κάνουν πολλά παιδιά;

 

[travelbreak]

Βόλτες στο Μπαχρέιν και επιστροφή

Αρχίζει η μέρα γνωριμίας μας με το μικρό Μπαχρέιν.
Πρωί-πρωί, γύρω στις 8:00, ήμασταν στο γραφείο της Budget, το οποίο μου έκανε εντύπωση γιατί άνοιξε με καθυστέρηση 10 λεπτών. Κανονίσαμε να πάρουμε ένα αυτοκίνητο, το οποίο ήταν Nissan Sunny και πληρώσαμε περίπου 45 ευρώ για να το έχουμε όλη τη μέρα με πλήρη κάλυψη. Είμαι σίγουρος ότι αν το κλείναμε από το internet δεν θα μας κόστιζε πάνω από 30 ευρώ, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να το κάνω με παραλαβή από το συγκεκριμένο κατάστημα, το οποίο ήταν και το μοναδικό που ήταν κοντά σε μας, δηλαδή σε απόσταση να πας με τα πόδια. Να πω ότι το κόστος για το αυτοκίνητο που ανέφερα αφορούσε μέχρι 120 χιλιόμετρα απόσταση. Αλλά εμείς τελικά κάναμε 33 χιλιόμετρα παραπάνω. Και για βενζίνη επίσης πληρώσαμε άλλα 10 ευρώ και το συνολικό κόστος μας έφτασε περίπου στα 65 ευρώ.Όμως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Λευτά υπάρχουν.

Στο αυτοκίνητο μπήκαμε περίπου στις 8:30 και ήμασταν έτοιμοι να κατακτήσουμε το «τεράστιο» Μπαχρέιν. Κάναμε βόλτες όλη μέρα μέχρι τις 18:00 το απόγευμα, που το αυτοκίνητο το πήγαμε στο ξενοδοχείο και από εκεί ήρθε το βράδυ ο υπάλληλος για να το παραλάβει.

Από τα ωραιότερα κτήρια της Μανάμα:

Κάναμε αρκετές βόλτες στην περιοχή της πόλης, αλλά και εκτός, στο νησί του Μπαχρέιν, όπως επίσης πήγαμε και σε μερικά άλλα νησάκια οδικώς (τα έχουν συνδέσει με μπαζώματα).

Ξεκινήσαμε πρώτα απ’ όλα να πάμε να δούμε το κάστρο Bahrai Fort. Όντως ήταν πάρα πολύ ωραίο και βρισκόταν λίγο έξω από την πόλη. Μέχρι να φτάσουμε εκεί περάσαμε από γειτονιές που δεν είχαν καμία σχέση με τη μεγαλούπολη Μανάμα, που είναι η πρωτεύουσα του Μπαχρέιν. Το κάστρο αυτό ήταν κοντά στη θάλασσα και είχε και κάποιες άλλες αρχαιότητες εκεί γύρω. Το κάστρο ήταν πανέμορφο και περιηγηθήκαμε, και δεν είχε εισιτήριο για να μπούμε μέσα.

Φύγαμε από κει και αρχίσαμε να περιφερόμαστε στο κεντρικό και νότιο νησί. Βάζαμε στον πλοηγό κάποια σημεία ενδιαφέροντος, που είχαμε βρει στο διαδίκτυο, αλλά δυστυχώς στα περισσότερα δεν μπορούσε το maps.me να μας πάει. Δεν είχαμε και ίντερνετ. Τέλος πάντων κρίναμε από μόνοι μας που θα μπορούσαμε να πάμε και συνήθως προτιμούσαμε να βρούμε κάποιες παραλιακές πόλεις ή χωριά για να δούμε το μέρος. Από όλα αυτά το μόνο που είχε κάποιο ενδιαφέρον ήταν η περιοχή της ερήμου, που είχε τις πετρελαιοπηγές. Από την άποψη δηλαδή ότι είδαμε τις πετρελαιοπηγές, αυτό μας άρεσε.

Εκεί γύρω υπήρχαν και εκατοντάδες τεράστιες σκηνές που πιστεύουμε ότι είναι για τους εργαζόμενους στην περιοχή, οι οποίοι φυσικά είναι από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και την Ινδία.
Σε αυτές τις σκηνές μένουν οι μετανάστες (πιστεύω):

Βέβαια συναντήσαμε και ένα πολύ μεγάλο μποτιλιάρισμα στο δρόμο και για να το αποφύγουμε, αφού βέβαια το αντέξαμε για μισή ώρα περίπου, μπήκαμε σε μία πόλη που και εκείνη φυσικά δεν είχε κανένα ενδιαφέρον.

Κατόπιν θελήσαμε να πάμε σε μία μεγάλη γέφυρα (την είδαμε σε ένα χάρτη της μικρής χώρας, αλλά και από μακριά φαινόταν να δεσπόζει στον ορίζοντα) που οδηγούσε σε ένα από τα νησιά του Μπαχρέιν, αλλά ανακαλύψαμε ότι είχε διόδια. Σταματάω το αυτοκίνητο στην άκρη και πηγαίνω και ρωτάω στα διόδια αν μπορούμε να τα πληρώσουμε με κάρτα, αλλά μας είπαν ότι δεν μπορούμε, οπότε έπρεπε να επιστρέψουμε πίσω. Ευτυχώς είχαν μία πύλη από την οποία έβγαινες και σε έστελναν κατευθείαν προς τα πίσω με κάποιους δρόμους που υπήρχαν. Μετρητά δεν είχαμε, αν και είχαμε αλλάξει στο αεροδρόμιο κάτι λίγα, γιατί τα δώσαμε όλα στην ενοικίαση του αυτοκινήτου, να μη μας μείνουν.

Τελικά σε αυτό το νησάκι δεν πήγαμε, ούτε και περάσαμε τη γέφυρα. Προχωρήσαμε για αλλού, αλλά όπως είπα ο πλοηγός δε μας πήγαινε και στα καλύτερα μέρη. Είχαμε σημειώσει αυτά που θέλαμε να δούμε αλλά πήγαμε σε ελάχιστα. Κι αυτά που δεν είδαμε δε νομίζω ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Κάπου θέλαμε να πάμε και ο πλοηγός μας πήγαινε από κάτι χωματόδρομους, που είχε και κάποια απαγορευτικά αφού ήταν στρατιωτική περιοχή εκεί στην έρημο. Μετά την απογοήτευση που νιώσαμε πηγαίνοντας στους χωματόδρομους, ανάμεσα στις πετρελαιοπηγές, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην Μανάμα για να δούμε κάποια άλλα ενδιαφέροντα σημεία.

Πήγαμε πρώτα στο μεγάλο τζαμί, όπου δεν καθίσαμε πολύ γιατί έπρεπε να περιμένουμε έναν ξεναγό. Μάζευαν τον κόσμο για να του κάνουν ξενάγηση, αφού πρώτα σταματούσαν την προσευχή τους οι ντόπιοι. Ωραίο πάντως ήταν και πρόλαβα να τραβήξω μια φωτογραφία τους προσευχόμενους, πριν με πετάξουν έξω.

Στις τουαλέτες τεράστιος χώρος για πλύσιμο ποδιών και χεριών:

Μετά πήγαμε στο κάστρο που είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, το Arab Fort, του 15ου αιώνα. Εκεί ήταν πολύ όμορφη η βόλτα, γιατί βλέπαμε στο βάθος τους ουρανοξύστες, οι οποίοι τελικά στο Μπαχρέιν είναι πάρα πολλοί, ενώ αρχικά νόμιζα ότι ήταν λίγοι, γιατί δεν τους έβλεπα όλους από την περιοχή του ξενοδοχείου μας.

Μετά το Arab Fort, επιστρέφοντας για το ξενοδοχείο, σταματήσαμε σε μία περιοχή που είχαμε καλή θέα προς την πόλη και από σχετικά κοντά. Ήταν δίπλα στο νησάκι στο οποίο βρίσκεται το ξενοδοχείο Four Seasons, το οποίο είναι αρκετά ιδιαίτερο, όπως και όλοι πλέον οι ουρανοξύστες. Εννοώ κτίρια που έχουν πάνω από 30-40 ορόφους. Γίνονται πλέον με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική μορφή. Προσπαθούν να δώσουν περίεργα σχήματα στη μορφή του κτιρίου και δίνουν μεγάλη σημασία στον φωτισμό ο οποίος υπάρχει το βράδυ και τα παιχνίδια τα οποία μπορεί να κάνει με τα φώτα το εξωτερικό μέρος του κτιρίου.

Άλλο εμβληματικό κτήριο:

Στις 19:00 πήγαμε για (δωρεάν) φαγητό στο ξενοδοχείο, το οποίο πραγματικά το ευχαριστηθήκαμε αυτή τη φορά, γιατί ήταν πολύ νόστιμο κοτόπουλο με μπάμιες. Είχε και ωραία κεφτεδάκια.

Φυσικά μετά το φαγητό πήγαμε πάλι μία βόλτα. Πήγαμε και προς το εμπορικό κέντρο της πόλης, που δεν είχαμε δει καθόλου. Απείχε μόλις ένα χιλιόμετρο από το ξενοδοχείο και εκεί είχε πολλά μικρά μαγαζιά μεταναστών. Ούτε εκεί είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Έπρεπε να βιαστούμε γιατί είχα ραντεβού με τον Ινδό της Βudget, να παραλάβει το αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο στις δέκα. Δεν μπορούσε νωρίτερα γιατί πήγαινε για προσευχή από τις πέντε και μισή μέχρι τότε. Βασικά είχε ασπαστεί το χριστιανισμό από ινδουιστής που ήταν και ασχολιόταν πολύ. Το θέμα είναι δικό του, αλλά εγώ τελικά τον περίμενα μέχρι τις έντεκα μέχρι να τελειώσει την προσευχή και να έρθει. Ας είναι.

Από όσο είδαμε το Μπαχρέιν, δε λέει πολλά. Αν μέναμε άλλη μια μέρα δε θα είχαμε τίποτα να κάνουμε.
Εδώ η θερμοκρασία ήταν κατά τι χαμηλότερη από το Ντουμπάι.
Ημέρα Τετάρτη. Πρωί, και όλη η παρέα είναι στο αεροδρόμιο για την αναχώρηση για Αθήνα. Από τις 6:00 που φύγαμε από το ξενοδοχείο μέσα σε 30 λεπτά είχαμε φτάσει, είχαμε κάνει το check-in και είχαμε περάσει και όλες τις πύλες για να μπούμε στις αναχωρήσεις και να είμαστε στην πύλη μας. Πάρα πολύ γρήγορα αφού, φυσικά, τέτοια ώρα το πρωί δεν είχε καθόλου κόσμο και η πτήση μας ήταν στις 9:35.

Θα επανέλθω με μια σύνοψη του ταξιδιού μας.

 

[travelbreak]

Συμπεράσματα

Ήταν ένα όμορφο ταξίδι. Το έγραψα εδώ ήδη, ότι θα προτιμούσα να αφιέρωνα μερικές μέρες ακόμα, όπως ο @babaduma . Όμως όταν το αποφασίσαμε όλοι μαζί, θεωρήσαμε ότι δεν χρειάζεται να βλέπουμε όλα τα κύρια μέρη για επίσκεψη μιας χώρας. Έτσι, αν για την Αυστραλία αφιερώσαμε δυο εβδομάδες, γιατί όχι στο Ομάν μόνο εννέα; Αν αποφασίσετε να πάτε δεν πρέπει να το σκέφτεστε έτσι. Πιστεύω ότι αν έχεις 15 μέρες καιρό και χρήμα, κάνε το. Φυσικά δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Για παράδειγμα, αν στο Μπαχρέιν πας για τρεις μέρες, θα τις περάσεις στα μαγαζιά και σε δευτερεύουσες δραστηριότητες. Αυτό φοβηθήκαμε: μήπως κουραστούμε περισσότερες μέρες. Αν σας άρεσαν οι φωτογραφίες και το περπάτημα, δε θα βαρεθείτε.

Οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και η εντύπωση που έχουμε της φτωχής ή φανατικής θρησκευτικά χώρας δεν ισχύει. Τα φτηνά ξενοδοχεία είναι αξιοπρεπή, αλλά σίγουρα θα βρείτε και καλύτερα με λίγα χρήματα παραπάνω. Και πεντάστερα σε πολλές περιοχές.

Για το φαγητό δεν έχω πλήρη εικόνα αφού δεν είμαι του εστιατορίου, αλλά ό,τι έφαγα ήταν μια χαρά. Έχει μεγάλα σούπερ μάρκετ με τα πάντα και πολλά έχουν και έτοιμο ζεστό φαγητό. Τα σουκ δεν είναι σαν του Μαρόκου, αλλά ορισμένα ήταν μια χαρά. Στο Ομάν λίγο πάνε να δυτικοποιηθούν στα πάντα. Άρα δε θα σου αρέσει να περάσεις πολλές ώρες στις τοπικές αγορές, γιατί δε θα βρεις ενδιαφέροντα. Εκεί που δε θα κουραστείς να περπατάς είναι τα γουάντι και η θάλασσα. Πολύ ωραίες και οι παλιές τους πόλεις που πολλές τις αναπαλαιώνουν.

Είναι ένα οικονομικό ταξίδι. Εμάς μας κόστισε 1260 ευρώ ανά άτομο. Συμπεριλαμβάνονται τα πάντα, μέχρι και το εισιτήριο για να πάμε στο αεροδρόμιο των Σπάτων.
Ας τα πω λίγο αναλυτικά, κατ’ άτομο, αν και δεν κρατώ λεπτομερείς σημειώσεις για όλα:

Αεροπορικά: €550 (Αθήνα Ντουμπάι €400 και Ντουμπάι Μασκάτ €150)
Τα δύο αυτοκίνητα (η ενοικίαση, διόδια, πρόστιμο): €310
Ξενοδοχεία: €240
Σουβενίρ – ψώνια: €50
Λοιπά έξοδα (βενζίνη, φαγητό, είσοδοι κλπ): €110

Σίγουρα είναι ένα ταξίδι που δεν ξεχνιέται. Και αν με ρωτήσεις γιατί, θα κάνω και λίγο χιούμορ: γιατί στην ηλικία μου δε θα υπάρξει μεγάλο μέλλον για να προλάβω να το ξεχάσω (αν και πολλοί αρχίζουν και ξεχνούν εύκολα).

Δυο πόρτες έχει η ζωή:​

 

[babaduma]

Κάπου πρέπει να κόλλησε το κομπιουτεράκι σου ή να έχασες κάποιες αποδείξεις, η να ξέχασες να υπολογίσεις πράγματα στο συνολικό κόστος. Τα νούμερα απλά δεν βγαίνουν και μόνον λόγω αυτού:

"...Ήταν ένα καταπληκτικό Mitsubishi Outlander στο οποίο πληρώσαμε και περίπου 220 ευρώ για να έχουμε πλήρη κάλυψη και δεύτερο οδηγό όλες αυτές τις 9 μέρες που θα το χρησιμοποιούσαμε. Έτσι μας ήρθε περίπου 100 ευρώ η κάθε μέρα ενοικίασης αφού είχα πληρώσει και άλλα 700 ευρώ από την Αθήνα. Τελικά μας ήρθε ακριβότερα γιατί δώσαμε άλλα 200 ευρώ, αφού στην τιμή αυτή περιλαμβάνονταν μόλις 250 χιλιόμετρα ημερησίως. Αυτό σημαίνει ότι για εννιά μέρες έπρεπε να μην ξεπεράσουμε τα 2250 χλμ, αλλά εμείς φτάσαμε τα 4000 χλμ. Σιγά μην κάνουμε πίσω! Πήγαμε Σαλαλά και γυρίσαμε και μόνο η διαδρομή είναι 2000 χιλιόμετρα..."

Τα παραπάνω για το ένα αυτοκίνητο, στο Ομάν.

Και πόσα είπαμε δώσατε για βενζίνη; Για τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα; Εμάς μας έκαψε περίπου 9-10 λίτρα στα εκατό χιλιόμετρα, σίγουρα στα βουνά που τρέχαμε και στην άμμο στην έρημο η χρήση του 4x4 είχε μεγάλη κατανάλωση. Εσάς άντε να σας έκαψε το μισό (που σίγουρα ήταν παραπάνω, αλλά τέλος πάντων, ας πούμε το μισό), τα 4000 χλμ. σημαίνουν 200 λίτρα κατανάλωση, δηλαδή 120 ευρώ μόνον η βενζίνη. Τα υπόλοιπα; Φαγητό, κλπ.;

Μη με παρεξηγείς, δεν σου κάνω έλεγχο για το τι και πώς το ξόδεψες αλλά μην δημιουργείται η εντύπωση σ'αυτούς που διαβάζουν ότι πρόκειται για φτηνό ταξίδι γιατί δεν είναι (πού και να τρώγατε και έξω...).

 

[travelbreak]

Κάπου πρέπει να κόλλησε το κομπιουτεράκι σου ή να έχασες κάποιες αποδείξεις, η να ξέχασες να υπολογίσεις πράγματα στο συνολικό κόστος. Τα νούμερα απλά δεν βγαίνουν και μόνον λόγω αυτού:

"...Ήταν ένα καταπληκτικό Mitsubishi Outlander στο οποίο πληρώσαμε και περίπου 220 ευρώ για να έχουμε πλήρη κάλυψη και δεύτερο οδηγό όλες αυτές τις 9 μέρες που θα το χρησιμοποιούσαμε. Έτσι μας ήρθε περίπου 100 ευρώ η κάθε μέρα ενοικίασης αφού είχα πληρώσει και άλλα 700 ευρώ από την Αθήνα. Τελικά μας ήρθε ακριβότερα γιατί δώσαμε άλλα 200 ευρώ, αφού στην τιμή αυτή περιλαμβάνονταν μόλις 250 χιλιόμετρα ημερησίως. Αυτό σημαίνει ότι για εννιά μέρες έπρεπε να μην ξεπεράσουμε τα 2250 χλμ, αλλά εμείς φτάσαμε τα 4000 χλμ. Σιγά μην κάνουμε πίσω! Πήγαμε Σαλαλά και γυρίσαμε και μόνο η διαδρομή είναι 2000 χιλιόμετρα..."

Τα παραπάνω για το ένα αυτοκίνητο, στο Ομάν.

Και πόσα είπαμε δώσατε για βενζίνη; Για τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα; Εμάς μας έκαψε περίπου 9-10 λίτρα στα εκατό χιλιόμετρα, σίγουρα στα βουνά που τρέχαμε και στην άμμο στην έρημο η χρήση του 4x4 είχε μεγάλη κατανάλωση. Εσάς άντε να σας έκαψε το μισό (που σίγουρα ήταν παραπάνω, αλλά τέλος πάντων, ας πούμε το μισό), τα 4000 χλμ. σημαίνουν 200 λίτρα κατανάλωση, δηλαδή 120 ευρώ μόνον η βενζίνη. Τα υπόλοιπα; Φαγητό, κλπ.;

Μη με παρεξηγείς, δεν σου κάνω έλεγχο για το τι και πώς το ξόδεψες αλλά μην δημιουργείται η εντύπωση σ'αυτούς που διαβάζουν ότι πρόκειται για φτηνό ταξίδι γιατί δεν είναι (πού και να τρώγατε και έξω...).

Το σίγουρο είναι ότι κόστισε συνολικά 1260 ευρώ το άτομο. Αυτό βγαίνει από την άθροιση των πληρωμών με κάρτες και το συνάλλαγμα που ξόδεψα εκεί.
Από κει και μετά έχουμε για τα αυτοκίνητα:
Ντουμπάι: 112 προπληρωμή, 63 προστιμο και διόδια, 50 πλήρης κάλυψη, ΑΘΡΟΙΣΜΑ 225
Ομάν: 696 προπληρωμή, 170 πλήρης κάλυψη, 200 επί πλέον χλμ, ΑΘΡΟΙΣΜΑ 1066
Μπαχρέιν: 45 κόστος ενοικίασης, 10 κόστος επί πλέον χλμ, ΑΘΡΟΙΣΜΑ 55
ΣΥΝΟΛΟ:1346 ευρώ.
ΟΚ, δεν είναι 310 ανά άτομο αλλά 337 ευρώ.

Η βενζίνη με το Mitsubishi ερχόταν σταθερά κάτω από 9 λίτρα στα 100 χλμ, άρα στα 4000 χλμ με μέση τιμή στα 8 λίτρα, το πολύ είναι 320 λίτρα, βάλε και άλλα 40 λίτρα με τα άλλα δύο αυτοκίνητα που νοικιάσαμε, σύνολο 360 λίτρα. Με 0.60 ευρώ το λίτρο έρχεται 216 ευρώ συνολικά, άρα 54 ευρώ ανά άτομο.

Τα ξενοδοχεία τα έκανα τώρα με λεπτομερή υπολογισμό και βγαίνουν 230 ευρώ σύνολο το άτομο.

Μάλλον για τα ψώνια έβαλα πολλά. Αντί για 50 ευρώ ανά άτομο ίσως ήταν 30, για να βγει και το φαγητό.

Λοιπόν τα έξοδα ήταν 1260 ευρώ. Μάλιστα αν ρωτήσεις το Γιάννη θα σου πει ότι τα δικά του δεν ξεπέρασαν τα 1200. Και είναι λογιστής ο άνθρωπος, και από αυτούς που κάνουν τις πράξεις με το μυαλό.

Κατά τα άλλα, το φτηνό και το ακριβό, είναι προσωπική υπόθεση. Τα άλλα παιδιά πήγαν στην Ισλανδία και ξόδεψαν λιγότερα από 1000 ευρώ για μια εβδομάδα, μπορεί να τους φάνηκαν και πολλά. Εμένα μου φαίνεται τσάμπα. Βέβαια εγώ, το Μάρτιο με τόσο κρύο ούτε τσάμπα δε θα πήγαινα!
Το θέμα του φαγητού είναι σημαντικό. Το κόστος εννοώ. Εμείς πηγαίναμε στο σούπερ μάρκετ, δίναμε 20 ευρώ και περνάγαμε τρεις μέρες. Άρα για μας δεν ήταν μεγάλη δαπάνη.
Τώρα, επειδή είμαστε άνθρωποι και όταν πληρώνεις και με 3-4 τρόπους κάτι μπορεί να ξεφύγει, αφήνω ένα περιθώριο λάθους, αλλά όχι μεγαλύτερο από 50 ευρώ ανά άτομο. Βέβαια έχω και το Γιάννη, που δεν υπάρχει περίπτωση να του ξεφύγει ούτε μισό ευρώ, που με επιβεβαιώνει. Αλλά....

Η ουσία είναι ότι τα ανελαστικά έξοδα σε ένα ταξίδι 13 ημερών, είναι τα αεροπορικά, τα ξενοδοχεία και η ενοικίαση αυτοκινήτου και δεν είναι παραπάνω από 1100 ευρώ το άτομο.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.

 

[babaduma]

Sorry που σ'έβαλα στον κόπο να κάνεις όλους αυτούς τους υπολογισμούς! ΟΚ, μ'έπεισες και χαίρομαι που είναι όντως έτσι γιατί ίσως πειστούν κάποιοι να επισκεφτούν αυτήν την όμορφη χώρα με τους ακόμη ωραιότερους ανθρώπους που για μένα ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη (απίστευτη - πραγματικά - η φιλικότητα και φιλοξενία τους)!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία