Αυστρία Γερμανία Νότια Γερμανία με μια γεύση από Αυστρία. "Ένα ταξίδι στο...... μπυρόλο"

[dik-7]

Τι μου θύμισες τώρα; Το ταξίδι που έκανα ένα χρόνο πριν από σένα. Καταπληκτικά μέρη. Το Μόναχο για μένα ήταν ευχάριστη έκπληξη. Την επόμενη φορά να πάτε οπωσδήποτε στο Μουσείο των Επιστημών. Αναμένω τη συνέχεια.:xmas_wink:

 

[anny]

Τι μου θύμισες τώρα; Το ταξίδι που έκανα ένα χρόνο πριν από σένα. Καταπληκτικά μέρη. Το Μόναχο για μένα ήταν ευχάριστη έκπληξη. Την επόμενη φορά να πάτε οπωσδήποτε στο Μουσείο των Επιστημών. Αναμένω τη συνέχεια.:xmas_wink:

Αυτή τη φορά ο χρόνος δε μας έπαιρνε για το μουσείο. Ελπίζω να υπάρξει επόμενη ευκαιρία.
Άλλωστε έχουμε αφήσει εκκρεμότητες και με τις μπύρες ..:xmas_biggrin:

 

[anny]

Σε περίπου μια ώρα και κάτι φθάσαμε στο ξενοδοχείο. Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο επιλέχθηκε για τέσσερις λόγους. Εύκολη πρόσβαση από τον αυτοκινητόδρομο, δυνατότητα πάρκινγκ, πολύ κοντινή απόσταση με τα πόδια από το ιστορικό κέντρο και φυσικά η καλή τιμή του.
‘Ηταν ένα πολύ απλό και αρκετά παλιομοδίτικο ξενοδοχείο, αλλά καθαρό και με τους πιο ευγενικούς υπαλλήλους που συναντήσαμε σε αυτό το ταξίδι.
Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας, η συμπαθέστατη, γελαστή και απίστευτα ορεξάτη για πληροφορίες κυρία στη ρεσεψιόν μας έδωσε το χάρτη της πόλης και μας σημειώσε με μεγάλη χαρά όλα όσα έπρεπε να δούμε (όχι ότι δεν είχαμε ήδη πρόγραμμα, αλλά να μη της χαλάσουμε και το χατίρι). Και ξεκινήσαμε. Στρίψαμε τη γωνία και σε 6 λεπτά είμασταν στο σημείο που άρχιζε το ιστορικό κέντρο. Σε άλλα 6 είχαμε φθάσει και στη γέφυρα.

Τα κτίρια μεγαλοπρεπή και αρχοντικά σε γύριζαν σε άλλες εποχές. Το κάστρο πάνω από το ποτάμι υπέροχο. Οι ντόπιοι καλοντυμένοι και αριστοκρατικοί. Πολλοί από αυτούς ντυμένοι παραδοσιακά και όχι μόνο για τουριστικούς λόγους.

Περιπλανηθήκαμε στα πολύβουα στενάκια, χαζέψαμε τα κτίρια και τον κόσμο, φωτογραφήσαμε και φωτογραφηθήκαμε, περάσαμε και ξαναπεράσαμε τις γέφυρες, κινηθήκαμε προς την κεντρική πλατεία, τον καθεδρικό, το σπίτι του Μότσαρτ, την υπαίθρια αγορά με τα διάφορα τοπικά προϊόντα (αλλαντικά, σοκολάτες, και φυσικά σουβενίρ με το πρόσωπο του Μότσαρτ) και τις πολλές στοές περάσματα που ένωναν τους δρόμους. Τόσες ώρες όμως στο πόδι και ούτε μια μπύρα δεν είχαμε πιει ακόμα για να ξεδιψάσουμε. Η ώρα για δοκιμή αυστριακής μπύρας είχε έρθει.

Το συμπαθητικό μαγαζάκι που καθήσαμε για φαγητό βρισκόταν στο άνοιγμα μιας στοάς. Ορδές από ντόπιους ντυμένους με παραδοσιακές φορεσιές και κρατώντας απαραιτήτως την ομπρελίτσα τους, πέρναγαν συνέχεια από δίπλα μας με κατεύθυνση τις υπαίθριες σκηνές όπου λάμβανε μέρος το Salzburg Festival 2009.

Παρόλο που ο καιρός πλέον είχε άγριες διαθέσεις, αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και χρησιμοποιώντας το ασανσέρ του (με εισιτήριο) να ανέβουμε στην κορυφή του Monchberg από όπου η θέα της πόλης, των τρούλων και του απέναντι κάστρου ήταν πραγματικά εκπληκτική. Ο καιρός «φόρτωσε» και τα σύννεφα γρήγορα κάλυψαν όλο τον ουρανό. Μια δυνατή μπόρα ξέσπασε και η ομίχλη, η θολούρα και η υγρασία έδιναν στο τοπίο μια άλλη ομορφιά. Φυσικά και δε φύγαμε. Μπήκαμε στον εσωτερικό χώρο για λίγο, κοιτάζοντας από τη μεγάλη τζαμαρία και περιμέναμε υπομονετικά να κοπάσει η μπόρα. Όταν ευτυχώς μετά από λίγη ώρα σταμάτησε, τότε ήταν η στιγμή για τις καλύτερες φωτογραφίες.

Ευχαριστημένοι από τον τρόπο που κύλαγε η μέρα, κατεβήκαμε (ξανά με το ασανσέρ) και αφού περάσαμε τη γέφυρα από την απέναντι μεριά, καθήσαμε στο κλασικό καφέ Bazar να πιούμε και εμείς τη σοκολάτα μας και να πάρουμε μια γεύση από την αύρα μιας παλιάς αριστοκρατίας, αγναντεύοντας τα νερά του ποταμού Salzach και το κάστρο.

Στη συνέχεια αποφασίσαμε ότι έπρεπε να ανέβουμε και στο κάστρο. Η ώρα ήταν ήδη περασμένη, αλλά δεν είχε ακόμα σουρουπώσει. Σε αυτή τη φάση δε θέλαμε να το δούμε από μέσα (δεν προλαβαίναμε άλλωστε), αλλά απλά από τον περίβολό του να βγάλουμε φωτογραφίες. Το τελεφερίκ λειτουργούσε έως αρκετά αργά, οπότε και το προτιμήσαμε. Περιμένοντας το φως να πέσει, οι στιγμές που περάσαμε κοιτάζοντας από ψηλά την πόλη, χωρίς σχεδόν καθόλου κόσμο γύρω μας, ήταν από αυτές που μένουν χαραγμένες στο μυαλό.

Η νύχτα έπεσε για τα καλά και ήρθε η ώρα να φύγουμε. Περπατήσαμε χαλαρά έως το ξενοδοχείο, χαζεύοντας τη βραδυνή κίνηση αυτής της πόλης. Ώρα για ξεκούραση. Η επόμενη μέρα εκτός από την επίσκεψη στο εσωτερικό του κάστρου, θα είχε πάλι πολλά χιλιόμετρα.

 

[Dorotija]

δεν έχω παράπονο, αυτές τις μέρες με προσέχετε. Βερολίνο, Μόναχο &πέριξ, και κάπου πρέπει να πήρε το μάτι μου και μια Λιβύη νομίζω..

anny, ωραίες εικόνες μας μεταφέρεις. Ανυπομονώ για Romantische Strasse και φυσικά Neuschwanstein (πήγατε εεε???...) Πολύ μπίρα όμως ρε παιδί μου..

 

[anny]

anny, ωραίες εικόνες μας μεταφέρεις. Ανυπομονώ για Romantische Strasse και φυσικά Neuschwanstein (πήγατε εεε???...) Πολύ μπίρα όμως ρε παιδί μου..

Φυσικά και το πρόγραμμα έχει Neuschwanstein. Την 6η μέρα.
Όσο για τις μπύρες, αφού πήγαμε στην πηγή!! Τί θα κάναμε? Τους δύσκολους και τους αδιάφορους? :xmas_biggrin:

 

[getxowoman]

Anny, μας τα διηγησες απλα υπεροχα, μπραβο! Πωπωπω εικονες! Απο οτι καταλαβα κινηθηκατε στην Αυστρια πιο πολυ σε επαρχιακους δρομους, αλλα εχω μια απορια οταν ησασταν στον αυτοκινητοδρομο, ειχε οριο ταχυτητας; 'Η ειναι οπως στη Γερμανια που υπαρχουν κομματια που μπορεις τρεξεις οσο θες;

 

[anny]

Anny, μας τα διηγησες απλα υπεροχα, μπραβο! Πωπωπω εικονες! Απο οτι καταλαβα κινηθηκατε στην Αυστρια πιο πολυ σε επαρχιακους δρομους, αλλα εχω μια απορια οταν ησασταν στον αυτοκινητοδρομο, ειχε οριο ταχυτητας; 'Η ειναι οπως στη Γερμανια που υπαρχουν κομματια που μπορεις τρεξεις οσο θες;

Και στην Αυστρία και στη Γερμανία κινηθήκαμε αρκετά σε επαρχιακούς δρόμους, οι οποίοι ήταν ήσυχοι και γραφικοί. Βέβαια χρησιμοποιήσαμε πάρα πολύ και τους αυτοκινητόδρομους και στις δύο χώρες.

Η Γερμανία έχει θεωρητικά κάποιο όριο ταχύτητας (νομίζω 130km) αλλά είναι αυτό που λένε προτεινόμενο. Αν τρέξεις παραπάνω δε θα σε κυνηγήσουν. Εξαιρούνται συγκεκριμένες περιοχές και νομίζω κυρίως όταν πλησιάζεις σε εισόδους πόλεων. Αν δεν το θυμάμαι καλά, ας με διορθώσει κάποιος που γνωρίζει καλύτερα.

Στους αυστριακούς αυτοκινητόδρομους, υπήρχε όριο πάλι γύρω στα 120-130km, αλλά εκεί δεν ήταν προτεινόμενο αλλά υποχρεωτικό.

Οι αυτοκινητόδρομοι δεν είχαν πολλές λωρίδες, αλλά η ποιότητα του οδοστρώματος ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά στην οδήγηση. Και φυσικά η οδηγική συμπεριφορά των ευρωπαίων οδηγών.

Τέλος, γενικά οι γερμανικοί δρόμοι ήταν καλύτεροι από τους αυστριακούς, στους οποίους συναντήσαμε και αρκετά έργα, τα οποία οφείλω να ομολογήσω ότι δε μας δημιούργησαν το παραμικρό μποτιλιάρισμα.

 

[anny]

5η μέρα

Η νέα μέρα ξεκίνησε καλά, με τον ήλιο να φαίνεται να έχει ορέξεις. Μη νομίζετε βέβαια ότι το Salzburg θα το βλέπαμε ηλιόλουστο, αλλά σίγουρα όχι και μουντό.
Μετά το συμπαθητικό πρόγευμα, ξεκινήσαμε για την τελευταία βόλτα στην όμορφη αυτή πόλη. Περπατώντας φτάσαμε μέχρι το τελεφερίκ (φυσικά σταματώντας κάθε τόσο και για νέες φωτογραφίες) και ξαναανεβήκαμε στο κάστρο. Αυτή τη φορά μπήκαμε μέσα. Περιπλανηθήκαμε για λίγη ώρα μέσα από τα τείχη του και στη συνέχεια πήραμε ξανά θέση στον περίβολο για πρωινές φωτογραφίες με θέα. Όταν κρίναμε ότι πλέον αυτές που είχαμε ήταν αρκετές, κατηφορίσαμε για να φορτώσουμε το αυτοκίνητο με τα μπαγκάζια μας και να προχωρήσουμε για τον επόμενο σταθμό μας.

Όσο απομακρυνόμασταν από το Salzburg, τόσο ο ήλιος έκανε πιο αισθητή την παρουσία του και η μέρα ζέσταινε. Η διαδρομή μας σε αυτοκινητόδρομο για αρκετά χιλιόμετρα. Από την Αυστρία μπήκαμε στη Γερμανία και ξανά στην Αυστρία μέχρι να φτάσουμε στο Innsbruck. Οι εικόνες γύρω μας όμορφες, με πράσινα ηλιόλουστα λιβάδια πίσω από τις μπάρες της εθνικής, με μικρά ή μεγαλύτερα σπιτάκια που και πού και χαριτωμένα χωριουδάκια απλωμένα στις πλαγιές των βουνών. Ο καιρός ήταν πλέον εντελώς καλοκαιρινός.

Κάποια στιγμή νωρίς το μεσημεράκι φθάσαμε στο Innsbruck. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε πάρκινγκ επί πληρωμή και φορώντας τα καπέλα μας και τα γυαλιά ηλίου, ξεκινησαμε την εξερεύνηση. Τα κτίρια στις όχθες του ποταμού, βαμμένα σε όλα τα πιθανά χρώματα, έλαμπαν καθώς ο ήλιος έπεφτε επάνω τους. Μια υπαίθρια μπυραρία είχε περιφράξει το χώρο της και είχε απλώσει ξαπλώστρες πάνω σε άμμο, όπου χαρούμενοι αυστριακοί με σορτσάκια και μαγιώ έκαναν την ηλιοθεραπεία τους. Μπύρες και λουκάνικα παντού μπροστά μας.
Με δυσκολία αντισταθήκαμε, γιατί έπρεπε να περπατήσουμε στην πόλη.
Ακολουθήσαμε τον κόσμο και φτάσαμε εκεί που ξεκινά ο πεζόδρομος. Γινόταν ο απόλυτος χαμός από τουρίστες, αλλά δεν πτοηθήκαμε. Ανακατευθήκαμε και εμείς μαζί τους, περπατώντας και εξερευνώντας τα δρομάκια, φτάνοντας στην πλατεία, χαζεύοντας το βουνό απέναντι και φυσικά φωτογραφίζοντας τα πάντα. Εξαντλημένοι κάποια στιγμή από τα χιλιόμετρα, το περπάτημα και την κοσμοσυρροή, αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα της μπύρας. Βολευτήκαμε στα σχετικά ήσυχα τραπεζάκια, στο πίσω σοκάκι μιας μπυραρίας και ξεδιψάσαμε με γερμανική μπύρα Augistiner, τρώγοντας και τα μεζεδάκια μας.
Συγκρατηθήκαμε και δεν το παρακάναμε, γιατί είχαμε ακόμα δρόμο μπροστά μας και δεν έπρεπε να νυστάξουμε. Άλλωστε, ήταν προαποφασισμένο ότι το βραδάκι θα του δίναμε να καταλάβει στο εστιατόριο του ξενώνα που θα μέναμε.

Αποχαιρετήσαμε το Innsbruckκαι πήραμε το δρόμο για το χωριό Unterpinswang, ένα μικρό χωριουδάκι στα αυστρογερμανικά σύνορα, περίπου 6-7 χιλιόμετρα από το Fussen.
Στην αρχή κινούμασταν σε αυτοκινητόδρομο και στη συνέχεια στρίψαμε σε κάποιον επαρχιακό δρόμο, σύμφωνα με τις οδηγίες του gps μας, αλλά και αυτές του viamichelin.
Το τοπίο άρχισε πάλι να αλλάζει. Ο δρόμος κάπως ανηφορικός και φιδίσιος. Στο βάθος μπροστά μας φαινόταν η κορυφή του βουνού και γύρω μας μόνο πράσινα λιβάδια.
Η κίνηση στο δρόμο ελάχιστη. Ήταν δυνατόν να μη σταματάμε κάθε τρεις και λίγο, εκεί που μπορούσαμε, για να βγάλουμε φωτογραφίες και να θαυμάσουμε την απόλυτη πράσινη ησυχία? Όχι βέβαια. Οπότε, η περίπου μιάμισυ ώρα διαδρομή που θα έπρεπε να κάνουμε από το Innsbruck μέχρι τον ξενώνα, εύκολα έγινε δύο και κάτι.
Προχωρώντας, ο δρόμος έγινε ακόμα πιο στενός και ορεινός, με ψηλά δέντρα από τη μια και την άλλη πλευρά, με μια πολύ ωραία μικρή λίμνη-θέρετρο που βρήκαμε στη διαδρομή μας και τέλος με ένα ποτάμι το οποίο σύμφωνα με τους χάρτες έδειχνε ότι κοντεύαμε στον προορισμό μας.

Πράγματι, σε λίγη ώρα φτάσαμε στο χωριό. Ένα πολύ μικρό συμπαθητικό χωριό σε αρκετό υψόμετρο, ξαπλωμένο σε πράσινο λιβάδι, με τα βουνά να το κυκλώνουν και να το αγκαλιάζουν. Ελάχιστα σπίτια, μια εκκλησία, ένα μικρό σχολείο και ο ξενώνας μας, ο οποίος βρισκόταν στην άκρη του χωριού και πίσω ακριβώς από την αυλή του άρχιζε το δάσος. Λέγεται ότι ο βασιλιάς Ludwig (αυτός του κάστρου Neuschwanstein), συνήθιζε να πηγαίνει στον ξενώνα αυτόν (κάποια μορφή του λειτουργούσε από τότε) μέσα από το δάσος, όταν έβγαινε για κυνήγι. Έμενε εκεί για κάποιες μέρες και ήταν το αγαπημένο του μέρος για φαγητό. Υπάρχει ακόμα και σήμερα ένα μονοπάτι για αυτούς που ασχολούνται με την πεζοπορία, το οποίο σε οδηγεί σε περίπου μια ώρα περπάτημα από την άλλη πλευρά του βουνού, στα κάστρα.

Βολευτήκαμε στο δωμάτιο μας που έβλεπε στην πίσω πλευρά, εκεί που ξεκίναγε το δάσος και αφού φρεσκαριστήκαμε, κατεβήκαμε στο εστιατόριο του ξενώνα για φαγητό και ....μπύρες.
Τα απλωμένα τραπεζάκια του κήπου ήταν σχεδόν γεμάτα με ντόπιους και τουρίστες, αλλά ταυτόχρονα ήσυχα, μιας και όλοι έδειχναν να απολαμβάνουν την ηρεμία του τοπίου. Το φαγητό καλό και περιποιημένο. Το μενού είχε πολλά πιάτα με κυνήγι και έτσι ανάμεσα σε άλλα δοκιμάσαμε και ελάφι, φυσικά με τη σχετική παρέλαση από μισόλιτρα ποτήρια αυστριακής μπύρας.
Με δυσκολία μετά από ώρα, συρθήκαμε στο δωμάτιό μας για ξεκούραση. Την επομένη θα είχε επίσκεψη στα κάστρα.

 

[Dorotija]

Εντάξει, σε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον συγκρατηθήκατε λίγο. Μέχρι τώρα είστε προκλητικοί να τρώτε και να πίνετε ασύστολα! :xmas_cool:

Αυτά τα μικρά χωριουδάκια στη μέση του πουθενά είναι που κάνουν τα road-trip τόσο απίθανα!

 

[anny]

6η μέρα

Ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς για να προλάβουμε τις ορδές των τουριστών στα κάστρα. Ένας λόγος παραπάνω ότι ήταν Σάββατο, άρα πιο δύσκολη μέρα. Η απόσταση μέχρι εκεί μόλις δέκα με δεκαπέντε λεπτά. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα από τα ήδη ψιλογεμάτα πάρκινγκ και ακολουθήσαμε τον κόσμο.
Είχαμε προαποφασίσει ότι δε μας ενδιέφερε να δούμε τα κάστρα από μέσα, αλλά μόνο απ’έξω. Οπότε, δε στηθήκαμε στην ουρά για εισιτήριο αλλά μπήκαμε κατευθείαν στο πολύχρωμο μικρό λεωφορειάκι που περίμενε να γεμίσει και να μεταφέρει τον κόσμο. Το εισιτήριό του δεν ήταν ακριβό, αλλά δε θυμάμαι το ποσό.

Σημείωση: Όσοι θέλουν να μπουν μέσα στο Neuschwanstein, θα πρέπει να βγάλουν εισιτήριο πριν ανέβουν και να παρακολουθήσουν την ξενάγηση, η οποία γίνεται ανά γκρουπ κάποιων ατόμων. Αν κάποιος κάνει το λάθος και ανέβει χωρίς εισιτήριο, τότε δεν υπάρχει εναλλακτική. Είναι αδύνατο να μπει μέσα.

Κατεβήκαμε στην πρώτη στάση που έκανε το λεωφορειάκι (η δεύτερη ήταν κάπου έξω από το κάστρο) και σε τρία λεπτά περπάτημα βγήκαμε στη Marienbrucke. Τη γέφυρα από όπου μπορείς να έχεις την εντυπωσιακότερη εικόνα του Neuschwanstein. Βλέποντάς το από εκεί, νόμιζες ότι βρίσκεσαι αλλού και ότι από τις πόρτες και τα παράθυρά του θα ξεπρόβαλαν πρίγκιπες και πριγκίπισσες ντυμένοι με ρούχα άλλης εποχής, αυτά των παραμυθιών.
Η γέφυρα ήταν λίγο στενή και κούναγε, (αν κάποιος είναι υψοφοβικός, ίσως είναι καλύτερα να την αποφύγει), αλλα το θέαμα ήταν το κάτι άλλο. Οφείλω να ομολογήσω ότι σταθήκαμε τυχεροί και στη γέφυρα δεν είχε πολύ κόσμο, μέχρι που κάποια στιγμή βρεθήκαμε και ολομόναχοι. Οπότε βγάλαμε τις φωτογραφίες με την ησυχία μας και σιγά σιγά πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε στο κάστρο. Η απόσταση μικρή. Στην αρχή κατηφορική και μετά πάλι ανηφορική.
Μπήκαμε στο προαύλιο (εκεί δε χρειάζεται εισιτήριο) και χαζέψαμε αυτό το παραμυθένιο κτίριο, τη Marienbrucke από την απέναντι πλευρά, τον κόσμο και τη θέα. Όταν νοιώσαμε ότι το χορτάσαμε, πήραμε σιγά σιγά το δρόμο για το άλλο κάστρο. Το Hohenschwangau. Λιγότερο εντυπωσιακό, μας πόζαρε κι αυτό με τη σειρά του. Ο ήλιος έκαιγε και ο κόσμος πλήθαινε. Περπατήσαμε προς τη λίμνη Alpsee, στης οποίας τα καταπράσινα νερά κολυμπούσαν ξένοιαστοι γερμανοί παρέα με παπάκια.

Η ώρα πέρναγε, άρα έπρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Μια σύντομη βόλτα μέχρι το Fussen και μια στάση στο Schwangau για να πιούμε και την πρώτη μπύρα της ημέρας και να πάρουμε δυνάμεις.

Η συνέχεια του ταξιδιού μας θα ήταν στη Ρομαντική Οδό, η οποία ξεκινά από το Fussen και καταλήγει στο Wurzburg. Σε όλη τη διαδρομή, επάνω στο δρόμο ή λίγα χιλιόμετρα πιο έξω, υπάρχουν μικρά και μεγάλα μεσαιωνικά χωριουδάκια, παλαιά ή και νεώτερα (χτισμένα με μεσαιωνικό χαρακτήρα), με πολύ ή λιγότερο χρώμα. Τα περισσότερα από αυτά είναι πολύ γραφικά αλλά και τουριστικά ταυτόχρονα.

Όπως είπα και πιο πάνω ήταν Σάββατο, αλλά παράλληλα και αργία για τη Βαυαρία (15αύγουστος), οπότε η κίνηση στον επαρχιακό δρόμο αρκετή, αλλά όχι σε σημείο που να δημιουργεί πρόβλημα. Με χαλαρή οδήγηση φθάσαμε αργά το μεσημέρι στο Augsburg, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Βαυαρίας μετά το Μόναχο και τη Νυρεμβέργη. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και βγήκαμε για μια πρώτη επαφή με την πόλη και φυσικά για να φάμε.

Λόγω της αργίας τα καταστήματα ήταν κλειστά και κυκλοφορούσε λίγος κόσμος. Η πόλη έμοιαζε σχεδόν άδεια. Περπατήσαμε μέχρι την κεντρική πλατεία και αφού βγάλαμε τις φωτογραφιούλες μας είπαμε να φάμε. Μάλλον είναι η μοναδική πόλη που στο κέντρο της δεν έχει φαγάδικα. Υπήρχαν μόνο καφετέριες και κλειστά λόγω της ώρας φυσικά, μπαράκια.
Ούτε στη διαδρομή από το ξενοδοχείο μέχρι εκεί είδαμε κάτι που να μοιάζει με εστιατόριο.
Κάποια στιγμή περπατώντας, ζουμάραμε μια ταμπέλα που έγραφε το όνομα κάποιας μάρκας μπύρας και ευτυχώς ακριβώς δίπλα της, ήταν και η επιγραφή του εστιατορίου.
John Benton Steak House.
Κάπως αμερικάνικο μας φάνηκε, αλλά δεν είχαμε και επιλογές. Το κτίριο παραδοσιακό, οι ταμπέλες επίσης, ο χώρος από τη μισάνοιχτη πόρτα φαινόταν καλός, μια δοκιμή θα μας έπειθε. Τελικά, ήταν από τα καλύτερα γεύματα της εκδρομής. Το μενού είχε steaks όλων των λογιών με ωραίες γαρνιτούρες και με salad bar έκπληξη, αφού εκτός από τα συνηθισμένα λαχανικά είχε και πολύ ντομάτα, η οποία τόσες μέρες κατανάλωσης ξινολάχανου μας είχε πραγματικά λείψει. Για τις μπύρες δε χρειάζεται να σας πω. Έκαναν τη συνηθισμένη παρέλαση.

Αποκαμωμένοι, πήγαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Το βραδάκι, φρέσκοι φρέσκοι ξαναβγήκαμε τσάρκα. Αυτή τη φορά η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο, παιδιά, νεολαία και μεγαλύτερους. Τα μπαράκια ανοιχτά και γεμάτα. Η πόλη αυτή την ώρα είχε απίστευτη ζωή.
Ανακατευθήκαμε και εμείς μαζί τους και μερικά ποτήρια καλής γερμανικής μπύρας αργότερα, κρίναμε ότι ήρθε η ώρα για ύπνο.

Η επόμενη μέρα θα είχε πολλές στάσεις στη Ρομαντική Οδό.

 

[ΕΡΣΗ]

Η γέφυρα ήταν λίγο στενή και κούναγε, (αν κάποιος είναι υψοφοβικός, ίσως είναι καλύτερα να την αποφύγει), αλλα το θέαμα ήταν το κάτι άλλο.

Αχ τι μου θυνησες τωρα! Και εγω εκει καταλαβα οτι ειχα καποιο προβλημα οταν παγωσα στη μεση της διαδρομης και ουτε μπρος ουτε πισω! Τι εκανε ο καημενος ο αφεντης για να με βγαλει απο εκει πανω δε λεγεται! Ασε που ειχα κλεισει και ολο το δρομο και οι υπολοιποι τουριστες καθοντουσαν υπομονετικα και με περιμεναν να συνελθω!

 

[anny]

7η μέρα

Μετά το πρωινό μας καφεδάκι και με τον καιρό να υπόσχεται τα καλύτερα, ξαναμπήκαμε στη Ρομαντική Οδό. Πρώτη στάση το Donauworth. Μια συμπαθητική πόλη με χρωματιστά κτίρια και τους ποταμούς Donau (Δούναβης) και Wornitz να συναντιούνται ακριβώς στην είσοδό της.
Περπατήσαμε αρκετή ώρα στα δρομάκια της και συνεχίσαμε.
Επόμενη στάση το Harburg, το οποίο ήταν η έκπληξη της διαδρομής, μιας και δεν έτυχε από πριν να διαβάσουμε τίποτα γι’αυτό, ούτε να δούμε κάποια φωτογραφία. Το χωριό μικρό, γραφικό, με ένα όμορφο κάστρο ακριβώς από πάνω του. Η εικόνα αυτού του κάστρου που είδαμε κάποια στιγμή από το δρόμο, ήταν και η αιτία να κάνουμε την παράκαμψη. Αν βρεθείτε προς εκείνα τα μέρη, αξίζει να το επισκεφθείτε.
Το κάστρο είναι μεσαιωνικό και ποτέ δεν έπαθε σημαντικές ζημιές. Σύμφωνα με τη Wikipedia, o Μάικλ Τζάκσον το χαρακτήρισε ως το κάστρο των ονείρων του και προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να το αγοράσει.
Στη συνέχεια, φθάσαμε στο Nordlingen, μια πόλη χτισμένη στη μέση ενός τεράστιου κρατήρα, ο οποίος προκλήθηκε από πτώση μετεωρίτη περίπου πριν από δεκατεσσεράμισυ εκατομμύρια χρόνια. Εκεί δε μείναμε πολύ, μιας και το μέρος δε μας φάνηκε ιδιαίτερα γραφικό. Μια σύντομη βόλτα και επόμενος σταθμός το Dinkelbuhl, ένα εξαιρετικά γραφικό και χρωματιστό μεσαιωνικό χωριό. Με καλοδιατηρημένα τείχη γύρω γύρω και μικρό ποταμάκι ακριβώς απ’έξω.
Όλα τα σπίτια ήταν βαμμένα σε απίστευτα έντονα χρώματα και ο ήλιος που έπεφτε επάνω τους, τα έκανε εκτυφλωτικά. Οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φυσικά φωτιά. Οι τουρίστες αρκετοί, αλλά οι βόλτες στα δρομάκια χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ώρα να ξαποστάσουμε και να δοκιμάσουμε και καμιά μπυρίτσα.

Τελευταίος σταθμός για την ημέρα το Rothenburg ob der Tauber. Το πιο καλοδιατηρημένο και φυσικά τουριστικό μεσαιωνικό χωριό της περιοχής. Το έχει περιγράψει πολύ καλά ο dimosf στην ιστορία του http://www.travelstories.gr/%F4%E1%...D%F9-%F3%E5-4-%F1%FC%E4%E5%F2.html#post104959

Ο ξενώνας στον οποίο είχαμε κάνει κράτηση ήταν ακριβώς μέσα από τα τείχη, κοντά σε κάποια από τις πύλες και είχε δικό του χώρο στάθμευσης. Οπότε, αφού τακτοποιήσαμε τα πάντα, βγήκαμε για να γνωρίσουμε το κουκλίστικο χωριό. Δεν ξέραμε τί να πρωτοχαζέψουμε και τί να πρωτοφωτογραφήσουμε.
Πάνω – κάτω στα δρομάκια, έξω από τα τείχη αγναντεύοντας την καταπράσινη κοιλάδα του Tauber, ξανά μέσα περπατώντας στα πλακόστρωτα σοκάκια, χαζεύοντας αυγουστιάτικα τα μαγαζάκια με τα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια, κολώντας το πρόσωπό μας στις βιτρίνες με τα λουκάνικα, αλλά και με τις πασίγνωστες γλυκές χιονόμπαλες (RothenburgSchneeballen).
Οι υπόλοιποι τουρίστες, κυρίως ισπανοί και γιαπωνέζοι, έκαναν ακριβώς το ίδιο με εμάς.

Η ώρα πέρασε χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε. Γενικά στη Βαυαρία, αν εξαιρέσεις τις μεγάλες πόλεις, πρέπει το βράδυ να τρως νωρίς γιατί συνήθως μετά τις 21.00 δε σερβίρουν.
Άρα, ήταν ώρα για φαγητό και μπύρες σε μια όμορφη μικρή αυλίτσα ενός τοπικού εστιατορίου. Αφού χορτάσαμε και ξεδιψάσαμε, στηθήκαμε πλέον για τις βραδυνές φωτογραφίες στα μέρη που είχαμε επιλέξει από την απογευματινή μας βόλτα.

Αρκετά αργότερα και αφού είχε βραδυάσει για τα καλά, περπατήσαμε μέχρι τον ξενώνα, ο οποίος διέθετε και εστιατόριο biergarden. Παρόλο που φαγητό δε σέρβιρε πλέον λόγω της περασμένης ώρας, πολλοί ήταν αυτοί που απολάμβαναν ακόμα την μπύρα τους στα τραπεζάκια. Ε!! να μην τους κάνουμε κι εμείς λίγη παρέα με μια τελευταία μπύρα, καταστρώνοντας το πρόγραμμα της επομένης?

Λίγη ώρα αργότερα, νυσταγμένοι και κουρασμένοι, ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας. Ξημερώνοντας, θα είχε ημερήσια στη Heidelberg.