billy32
New Member
- Μηνύματα
- 4
- Likes
- 33
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα - Άφιξη, Asen][/U][/B
- 2η ημέρα - Trondheim][/U][/B
- 3η ημέρα - Kristiansund, δρόμος Ατλαντικού, Alesund][/U][/B
- 4η ημέρα - Alesund και περίχωρα][/U][/B
- 5η ημέρα - Geiranger, παγετώνας Briksdal, Sogndal][/U][/B
- 6η ημέρα - Flam, Kinsarvik][/U][/B
- 7η ημέρα - Bergen][/U][/B
- 8η ημέρα - Bergen, Sandnes][/U][/B
- 9η ημέρα - Kristiansand, Oslo][/U][/B
- 10η ημέρα - Oslo][/U][/B
- 11η ημέρα - Μουσείο των Βίκινγκς, αναχώρηση][/U][/B
Η ιδέα έπεσε το Μάιο και μετά από λίγη σκέψη και κάποιο προβληματισμό για το αν θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε τον Αρκτικό Κύκλο κλείστηκαν τα αεροπορικά εισιτήρια. Δυο φίλοι δοκιμασμένοι σε μεγάλα και σύνθετα ταξίδια, 10 διαθέσιμες ημέρες τον Αύγουστο κι ένα budget γύρω στα 1.500 € το άτομο ήταν αρκετά.
Με δεδομένο πως το ταξίδι προγραμματίστηκε για τα μέσα Αυγούστου, οπότε και ο Ήλιος του Μεσονυχτίου θα έχει αποχαιρετήσει την ηπειρωτική Νορβηγία –και Ευρώπη γενικώς, αποφασίσαμε να μη φτάσουμε στον Αρκτικό Κύκλο, και να αφήσουμε αυτή την εμπειρία για μεταγενέστερο εγχείρημα.
Αναχώρηση από Ελ. Βενιζέλος για Όσλο με τις Σκανδιναβικές Αερογραμμές (SAS) και από εκεί ανταπόκριση για Τροντχάιμ. Το πανέμορφο καταπράσινο τοπίο γύρω από το αεροδρόμιο (Gardermoen) κατά την κάθοδο προς το Όσλο, μόλις το αεροπλάνο βγει από τα σύννεφα, σε προϊδεάζει για τα υπέροχα μέρη που θα αντικρίσεις σ’ αυτή τη χώρα.
Δυο ώρες αναμονή (δείτε στο τέλος μια παρατήρηση-πληροφορία για το αεροδρόμιο του Όσλο) και αναχώρηση με μια μικρή καθυστέρηση (περίπου 45’) για Τροντχάιμ. Άφιξη εκεί λίγο πριν τις 21:00, με θερμοκρασία περίπου 15 βαθμούς και μέτρια συννεφιά.
Παραλαβή του αυτοκινήτου (VWPolo) από την Avisκαι μετάβαση στον τόπο της πρώτης διανυκτέρευσης, ένα campingστην περιοχή Asen, περίπου 30 km βορείως του αεροδρομίου -το αεροδρόμιο (Varnes) είναι ήδη 30 kmΒΑ της πόλης του Trondheim. Τέτοια campingsυπάρχουν άφθονα σε όλη τη Νορβηγία, αλλά όπως φαντάζεστε, λόγω των καιρικών συνθηκών, δεν είναι αυτό ακριβώς που εμείς που αποκαλούμε camping. Πρόκειται για οργανωμένους χώρους που διαθέτουν αφενός τις δεδομένες υποδομές για υποδοχή τροχόσπιτων (και σκηνών υποθέτω, αν κι απ’ όσο θυμάμαι δεν είδαμε σκηνές), αφετέρου έχουν ξύλινα σπιτάκια (τα ονομάζουν καμπίνες – cabins) προς ενοικίαση.
Σ’ ένα τέτοιο σπιτάκι-καμπίνα μείναμε λοιπόν κι εμείς, κι αφού τακτοποιηθήκαμε και η ώρα είχε πάει 22:30 -σούρουπο αλλά με αρκετό φως ακόμα- βγήκαμε προς αναζήτηση τροφής! Είναι γνωστό γενικά πως στην Ευρώπη και ειδικά στα μικρά μέρη από μια ώρα και μετά δε βρίσκεις εύκολα φαγητό, οπότε ξέραμε πως οι πιθανότητες μας δεν ήταν και οι καλύτερες! Ενημερωθήκαμε ότι σε ένα χωριό 10 kmβορειότερα υπάρχει ένα κατάστημα κεμπατσίδικο-πιτσαρία που λειτουργεί ως τις 23:00, οπότε και ξεκινήσαμε για να το προλάβουμε. Φτάσαμε εγκαίρως, αλλά προλαβαίναμε μόνο για takeawayγιατί θα έκλειναν σε λίγο. Κανένα πρόβλημα, μέχρι που μας πληροφόρησαν πως δεχόντουσαν μόνο μετρητά ή νορβηγικές κάρτες πληρωμών (πάντως τέτοια «διάκριση» στις κάρτες δεν ξανασυναντήσαμε πουθενά), εμείς όμως δεν είχαμε κάνει συνάλλαγμα και φυσικά δεν είχαμε κάποια νορβηγική κάρτα!
Η ευχάριστη έκπληξη που ανέτρεψε το πρόβλημα ήταν ένα παλικάρι Κούρδος, υπάλληλος στο μαγαζί, που είχε ζήσει 7 χρόνια στην Ελλάδα κι ήταν εδώ και λίγους μήνες στην Νορβηγία. Με τη δική του διερμηνεία και μεσολάβηση ο επίσης Κούρδος ιδιοκτήτης μας είπε πως μπορούμε να φάμε χωρίς να πληρώσουμε κι αν επιθυμούμε και ταιριάξει να περάσουμε την επόμενη μέρα να τον πληρώσουμε.
Το περιστατικό αυτό συμπληρώνει κι άλλες εμπειρίες μου απ’ την Ευρώπη πως ως Έλληνες χαίρουμε εκτίμησης και συμπάθειας από ανθρώπους, κυρίως από χώρες της Μέσης Ανατολής (Άραβες, Κούρδους, κτλ), που έχουν περάσει από τη χώρα μας στο δρόμο τους για μια καλύτερη ζωή στη Δύση. Φοβάμαι πως αυτό μπορεί να αλλάξει σιγά σιγά αφού οι συνθήκες μας καθιστούν -και δυστυχώς δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό- όλο και πιο ρατσιστές και λιγότερο φιλόξενους προς τους μετανάστες.
Το χωριό αυτό (Skogn) ήταν το βορειότερο σημείο που προσεγγίσαμε σε όλο το ταξίδι μας. Καθίσαμε λοιπόν να φάμε σε μια υποτυπώδη αυλή που είχε το μαγαζί (ενώ οι υπάλληλοι έκλεισαν κι έφυγαν) με τη θερμοκρασία να έχει κατέβει στους 11-12 ο και ύστερα επιστρέψαμε για ύπνο στο camping.
Ξυπνήσαμε, ετοιμαστήκαμε, τσιμπήσαμε για πρωινό κάτι ψιλά από τις προμήθειες που είχαμε προνοήσει να κρατάμε απ’ την Ελλάδα και ξεκινήσαμε. Πρώτα να βρούμε τράπεζα ή ανταλλακτήριο για να κάνουμε συνάλλαγμα κι ύστερα για να πάμε στο Skognνα πληρώσουμε το χθεσινό μας φαγητό. Αφού τελειώσαμε με αυτά κι ευχαριστήσαμε τα παιδιά στο εστιατόριο για τη μεγάλη εξυπηρέτηση ξεκινήσαμε για το Trondheim.
Άφιξη και κατάλυση σ’ ένα κεντρικό και αρκετά πολυτελές ξενοδοχείο όπου είχαμε κάνει κράτηση σε πολύ καλή -για τα δεδομένα της Νορβηγίας- τιμή, 980 κορώνες (περίπου 125 €) το τρίκλινο δωμάτιο. Αυτό το αποδώσαμε, όπως και τη γενικά μέτρια εικόνα της πόλης από πλευράς κόσμου και κίνησης, στο ότι ήταν μέσα Αυγούστου και ότι το Trondheimδεν είναι και πολύ τουριστικός προορισμός για το καλοκαίρι. Αργότερα μάθαμε πως τα Πανεπιστήμια ήταν κλειστά και πως η ακαδημαϊκή χρονιά θα ξεκινούσε την ερχόμενη Δευτέρα (το Trondheim είναι σημαντική φοιτητούπολη με αρκετές χιλιάδες φοιτητές), οπότε ένας λόγος παραπάνω.
Αφού τακτοποιηθήκαμε λοιπόν, βγήκαμε να περπατήσουμε και να δούμε τα βασικά αξιοθέατα. Το ποτάμι (Nidelva), κάποια κτίρια του Πανεπιστημίου (για την ακρίβεια Πολυτεχνείου, NTNU -από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης), κάποια πλακόστρωτα στενάκια με μαγαζιά, κτλ ενώ για λίγο δεν προλάβαμε ανοιχτό τον Καθεδρικό Ναό του Nidaros (όπως ονομαζόταν παλιά το Trondheim, από τον ποταμό Nidelva). Γενικώς η αλήθεια είναι πως δεν ενθουσιαστήκαμε με την πόλη, δεν είχε να δείξει κάτι το ιδιαίτερο που να μην το συναντάς σε άλλες πόλεις της Βόρειας Ευρώπης.
Η attractionτης ημέρας ήταν κάτι σαν «συνάντηση φίλων αμερικάνικου αυτοκινήτου»! Πολλές δεκάδες Pontiac, Buick, Lincoln, Plymouth, κτλ, κτλ, από 1970 και νεότερα, μαζεμένα σε μια κεντρική πλατεία, ένα θέαμα εκστατικό για τους fun του συγκεκριμένου είδους. Ήδη από την ώρα που πλησιάζαμε στην πόλη είχαμε παρατηρήσει αρκετά τέτοια αυτοκίνητα στους δρόμους αλλά το είχαμε αποδώσει σε σύμπτωση ή/και στο υψηλό βιοτικό επίπεδο που επιτρέπει τέτοιου είδους χόμπι!
Επιστρέψαμε απόγευμα στο ξενοδοχείο και μετά από ξεκούραση ετοιμαστήκαμε για τη βραδινή έξοδο. Αξιοποιώντας πληροφορίες από προηγούμενη περιγραφή στο Travelstoriesκαι ρωτώντας ντόπιους βρήκαμε τα μέρη που μαζεύεται λαός, κι ύστερα από λίγες διερευνητικές βόλτες καταλήξαμε σ’ ένα bar-clubπου μας φάνηκε το πλέον κατάλληλο, στην περιοχή Solsiden. Ηλικίες από 25 μέχρι 40 πάνω κάτω, σε αντίθεση με τα κλασσικά clubsπου μάζευαν νεαρόκοσμο, χαλαρή φάση και αρκετά καλός κόσμος, όχι όμως (για να προλάβω τους άντρες αναγνώστες!) στο βαθμό που θα περίμενε κάποιος κρίνοντας από τα στίφη των Σκανδιναβών καλλονών που κατακλύζουν τα νησιά μας το καλοκαίρι! Η ίδια εντύπωση μας έμεινε -για το συγκεκριμένο θέμα- γενικά από τα βόρεια της χώρας, ενώ υπήρχε σαφής βελτίωση όσο κατεβαίναμε στο νότο (βλ. 8η μέρα - Bergen).
Γυρνώντας στο ξενοδοχείο αγοράσαμε και χρόνο στάθμευσης για το αυτοκίνητο για το επόμενο πρωί, που ήταν Σάββατο, αλλά θα έπρεπε ακόμα κι αν ήταν Κυριακή. 4 € η ώρα, ενώ στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου δεν υπήρχε κανένα σημείο χωρίς παρκόμετρο. Για κάποιες ώρες και μετά συμφέρουν τα ιδιωτικά parking, 20 με 25 € τη μέρα απ’ όσο ρωτήσαμε.
Αφού απολαύσαμε το υπέροχο και πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, αποχαιρετήσαμε το Trondheim και ξεκινήσαμε για το Kristiansund. 180 kmμε μια διέλευση με FerryBoat και ένα μεγάλο υποθαλάσσιο τούνελ, τα πρώτα από τα πολλά FerryBoat και από τα ακόμα περισσότερα τούνελ που θα συναντούσαμε σε όλη τη Νορβηγία μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας. Πανέμορφο τοπίο με λίμνες, δάση και ποταμιά να εναλλάσσονται, ενώ η ανοιξιάτικη μέρα με λιακάδα και 19-20ο μας έκανε τη διαδρομή ακόμα ωραιότερη.
Με το που φτάνουμε στο Kristiansund, μια μικρή συμπαθητική πόλη, άλλο ένα eventμας υποδέχεται. Αγώνες Road skating, αγαπημένο άθλημα των Νορβηγών, με πολλούς κεντρικούς δρόμους κλειστούς για τα αυτοκίνητα λόγω της διοργάνωσης. Περπατήσαμε λίγο κι ύστερα καθίσαμε για ένα καφέ στην προκυμαία (στη μοναδική, απ’ όσο είδαμε, καφετέρια) και μετά ξεκινήσαμε για τον λεγόμενο δρόμο του Ατλαντικού.
Δρόμος του Ατλαντικού λέγεται ένα τμήμα της διαδρομής Kristiansund – Molde, το οποίο είναι παραθαλάσσιο, δίπλα στον Ατλαντικό, κι έχει πολλές (νομίζαμε!) γέφυρες με μεγάλες κλίσεις –μετωπικές και πλευρικές. Τελικώς δεν αποδείχτηκε τόσο εντυπωσιακό όσο το παρουσιάζουν, μάλλον έχει προβληθεί και διαφημιστεί υπερβολικά για να τραβάει τουρίστες –μάθημα για εμάς στην Ελλάδα. Η όλη διαδρομή είναι 5 - 6 km, και οι γέφυρες είναι 3, εκ των οποίων μόνο η μια κάνει όντως μεγάλη καμπύλη -αυτή προβάλλουν οι φωτογραφίες, και υπό τέτοια γωνιά που φαίνεται τρομακτική! Σίγουρα και ο γλυκός ανοιξιάτικος καιρός συνέβαλε στο να μην ενθουσιαστούμε, φαντάζομαι πως αν είχε βροχή και δυνατό αέρα με τα κύματα να σκάνε στο δρόμο η διαδρομή θα μας είχε εντυπωσιάσει πολύ περισσότερο!
Φτάσαμε στο Molde, άλλη μια απ’ τις πολυάριθμες παραθαλάσσιες («παραφιόρδιες» για την ακρίβεια) πόλεις και πήραμε το FerryBoatγια να καταλήξαμε στο Sjoholt, ένα χωριό όπου είχαμε κλείσει «ξενοδοχείο». Ήταν κάτι δωμάτια πάνω από μια καφετέρια, η οποία ήταν κλειστή και δεν υπήρχε ούτε receptionούτε τίποτα, και κανένας άνθρωπος εκεί γύρω να ρωτήσουμε, οπότε πήραμε τηλέφωνο και μας είπαν πως στο γραμματοκιβώτιο βρίσκεται η κάρτα-κλειδί για να μπούμε στο δωμάτιο μας. Ο ορισμός της εξυπηρέτησης και της φιλοξενίας δηλαδή! Πάντως ήταν ένα άνετο και καθαρό δωμάτιο. Τακτοποιηθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και αναχωρήσαμε για βραδινή βόλτα στο Alesund, 40 kmαπό εκεί.
Το Alesundθεωρείται η ωραιότερη πόλη τη Νορβηγίας και είναι όντως πανέμορφη και πολύ περιποιημένη. Λόγω μια πυρκαγιάς, αρχές του 20ου αιώνα αν θυμάμαι καλά, καταστράφηκε ολοσχερώς οπότε ξαναχτίστηκε από την αρχή με πολύ προσεκτική αρχιτεκτονική μελέτη και σχέδιο. Μετά από περιήγηση και φωτογραφίες ψάξαμε για φαγητό, δε βρήκαμε τίποτα της προκοπής (ήταν 22:30, Σαββατόβραδο, κι όλα τα εστιατόρια έκλειναν!!) και καταλήξαμε στην κλασσική λύση του κουρδικού κεμπάμπ-πίτσα. Απ’ ότι φαίνεται, όπως και σε άλλες χώρες της Β. Ευρώπης, έτσι και στη Νορβηγία, οι Κούρδοι έχουν πάρει «εργολαβία» το junkfood-εκτός επωνύμων αλυσίδων, McDonaldκτλ.
Μετά το φαγητό οδεύσαμε για μπύρα ή ποτό, ενώ η κατάσταση θύμιζε (σε λίγο πιο lightεκδοχή) Αγγλία, με ουρές από πιτσιρίκια έξω από τα clubs και μεθυσμένο κόσμο στους δρόμους. Εμείς δε βρήκαμε κάτι ενδιαφέρον και αποφασίσαμε να μην καθίσουμε, εξάλλου η ώρα είχε πάει 00:30 και είχαμε και τα 40 kmτης επιστροφής στο πανδοχείο μας.
Ξυπνήσαμε νωρίς και φάγαμε πρωινό (σε μια αίθουσα που υπήρχε δίπλα στην καφετερία γι’ αυτό το σκοπό) τελείως μόνοι μας –είχαμε πλέον αποδεχθεί ότι η διαμονή σε αυτό το motelήταν 100% selfservice! Ωστόσο λίγο αργότερα η καφετέρια άνοιξε, ήρθαν οι κοπέλες που τη δούλευαν και το αφεντικό της επιχείρησης καφετερία-πανδοχείο και μας έκαναν και roomservice! Η μέρα αυτή, μαζί με την προτελευταία στο Όσλο, ήταν η μοναδική που δεν είχε αλλαγή του τόπου διαμονής, οπότε μπορέσαμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε το πρωινό (και ως γεύμα και ως χρονική περίοδο!) με την άνεση μας.
Γύρω στις 12:00 ξεκινήσαμε πάλι για το Alesund. Δίπλα ακριβώς απ’ το Alesund υπάρχει ο λόφος Aksla, από την κορυφή του οποίου φαίνεται όλη η πόλη και όπου φυσικά υπάρχει καφετέρια-εστιατόριο με θέα. Στο λόφο μπορείς να ανέβεις είτε με τα πόδια από σκαλοπάτια είτε με το αυτοκίνητο. Εμείς ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο, το αφήσαμε πάνω, κατεβήκαμε τα σκαλιά (περίπου 15’ διαδρομή), κάναμε βόλτα στο κέντρο, υστέρα ανεβήκαμε πίσω και καθίσαμε στην καφετέρια.
Μετά από ένα γρήγορο καφέ ξεκινήσαμε για περιήγηση στα νησιά που βρίσκονται βόρεια και δυτικά της πόλης (Vigra, Godoya, κτλ). Σ’ ένα από αυτά μάλιστα (το Vigra) βρίσκεται και το αεροδρόμιο του Alesund. Φυσικά η έννοια του νησιού στη Νορβηγία δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι απλώς εκτάσεις γης αποκομμένες μεν από την ηπειρωτική χώρα, όμως σε πολύ μικρές αποστάσεις από τη στεριά και συνδέονται οδικώς με γέφυρες και υποθαλάσσια τούνελ, ακριβώς όπως, λόγω των φιόρδ, πολλά τμήματα στεριάς συγκοινωνούν μεταξύ τους με γέφυρες και τούνελ.
Εξερευνώντας τα νησιά λοιπόν, βρήκαμε 2-3 παραλίες που ήταν παντελώς έρημες ενώ η συννεφιά, ο αέρας και το κύμα -η μέρα ήταν τελείως διαφορετική από την προηγουμένη- απομάκρυναν τελείως τη (για την εμπειρία) δελεαστική σκέψη για κολύμπι στον Ατλαντικό! Απ’ ότι μας είπαν πάντως τις καλές μέρες -κυρίως τον Ιούλιο- οι παραλίες έχουν κόσμο. Κατά τ’ άλλα, το βασικότερο αξιοθέατο ήταν ένας φάρος στη δυτική άκρη του νησιού Godoya. Ο φάρος είναι επισκέψιμος (με εισιτήριο) οπότε ανεβήκαμε πάνω για να θαυμάσουμε από ψηλά τη θέα της γύρω περιοχής και -κυρίως- την απεραντοσύνη του Ατλαντικού. Και μόνο η ιδέα ότι στην ευθεία από το σημείο που ήμασταν και κοιτούσαμε βρίσκονται (με τη σειρά) τα νησιά Φερόε, το νότιο άκρο της Ισλανδίας και η Γροιλανδία, αρκούσε για να μας εξιτάρει!
Κατεβήκαμε από το φάρο και ξεκινήσαμε για το Sjoholt. Στο Spjelkavik, ένα προάστιο του Alesund, βρήκαμε ένα «Ιταλικό» εστιατόριο και καθίσαμε για φαγητό. Οι φυσιογνωμίες βέβαια του προσωπικού παρέπεμπαν όχι στην εκ Δυσμάς αλλά στην εξ Ανατολών γείτονα μας, και μια ερώτηση επιβεβαίωσε αυτή την εντύπωση -όλοι οι υπάλληλοι αλλά και οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου ήταν Τούρκοι! Φτάσαμε στο πανδοχείο την ώρα που σκοτείνιαζε και πέσαμε για ύπνο καθώς την άλλη μέρα είχαμε νωρίς ξύπνημα. Έτσι έκλεισε η πιο ξεκούραστη μέρα του ταξιδιού μας.
Ξύπνημα, πρωινό και αναχώρηση στα γρήγορα γιατί έπρεπε να προλάβουμε ένα FerryBoat-κρουαζιέρα, και είχαμε και 1 ώρα δρόμο ως το σημείο εκκίνησης. Μετά από μια καταπληκτική παραφιόρδια διαδρομή υπό βροχή και τμηματικά ομίχλη που έκανε το τοπίο ακόμα πιο εντυπωσιακό, φτάσαμε στο Valldal. Η «κρουαζιέρα» ξεκινάει από εκεί και καταλήγει στην κωμόπολη Geiranger. Ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο σε διάρκεια δρομολόγιο με FerryBoat με τη διαφορά πως υπάρχει και περιγραφή από τα μεγάφωνα των σημείων που περνούσαμε και των τοπίων που βλέπαμε. Το φιόρδ του Geiranger θεωρείται το ωραιότερο της Νορβηγίας, και ο λόγος είναι ότι είναι στενό και βαθύ -αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά κάνουν ένα φιόρδ να ξεχωρίζει και να διαφοροποιείται από έναν κλασσικό κόλπο.
Στο Geiranger βρίσκονται και οι «7 αδερφές». Είναι 7 καταρράκτες που ρέουν σε ένα σημείο παράλληλα (περίπου) στη μια πλευρά του φιόρδ, ενώ στην άλλη πλευρά απέναντι υπάρχει ένας αλλά μεγαλύτερος καταρράκτης. Ο θρύλος λέει πως οι 7 στη μια πλευρά είναι 7 κόρες-αδερφές ενώ ο 1 απέναντι είναι ένας άντρας που έκανε πρόταση γάμου και στις 7 και έφαγε «χυλόπιτα» και από τις 7 (πέτυχε το απόλυτο σκορ δηλαδή!), γι’ αυτό και είναι συνέχεια μεθυσμένος (πίνει για να πνίξει τον πόνο του) -αποδίδεται έτσι η συνεχής πυκνή ροή του καταρράκτη!
Γενικώς το φιόρδ είναι γεμάτο εντυπωσιακούς καταρράκτες και στις 2 πλευρές. Αυτό που όμως που μου έμεινε προσωπικά είναι οι φάρμες. Σε όποιο σημείο (σε αρκετό υψόμετρο πάνω από το νερό) υπήρχε κάποιο μικρό λιβάδι - ξέφωτο στις κατά τα αλλά δασωμένες πλαγιές εκατέρωθεν του φιόρδ υπήρχε και φάρμα, δηλαδή 1 ή 2 κτίσματα και αντίστοιχα μια μικρή προβλήτα κάτω στη θάλασσα (ο «αρσανάς» της φάρμας, για όσους γνωρίζουν τον μοναστηριακό όρο). Το εντυπωσιακό είναι αφενός η μεγάλη κλίση των πλαγιών στις οποίες βρίσκονται οι φάρμες και αφετέρου η παντελής απομόνωση τους από την ξηρά, λόγω του απότομου ανάγλυφου. Ο μοναδικός τρόπος συγκοινωνίας των οικημάτων είναι μέσω θαλάσσης και πάλι όμως η μεγάλη κλίση της πλαγιάς καθιστά την ανάβαση από την προβλήτα ως τη φάρμα καθόλου εύκολη υπόθεση. Ρωτώντας έμαθα πως οι φάρμες αυτές χρονολογούνται στις αρχές του 20ου αιώνα, πριν την ανακάλυψη των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Βόρειας Θάλασσας που έχουν καταστήσει τη Νορβηγία τόσο ισχυρή οικονομικά. Με δεδομένα και το ορεινό (περισσότερο κι από την Ελλάδα) ανάγλυφο και το βαρύ κλίμα, η Νορβηγία ήταν τότε μια φτωχή χώρα και οι συνθήκες διαβίωσης πολύ δύσκολες. Έτσι, πολλές οικογένειες που δεν είχαν κατείχαν κάποια γη στα (λίγα ούτως ή άλλως) πεδινά εδάφη αναγκαζόντουσαν να εγκατασταθούν στα σημεία αυτά για να επιβιώσουν.
Η διαδρομή μας είχε διάρκεια 2,5 ωρών και κατά τις 12:00 φτάσαμε στην πόλη του Geiranger. Μια όμορφη, πλήρως τουριστική κωμόπολη στο μυχό του φιόρδ, γεμάτη εστιατόρια, ξενοδοχεία και μαγαζάκια με αναμνηστικά. Ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο ήταν αραγμένο στο λιμανάκι που εξυπηρετεί ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό. Λόγω του μικρού μεγέθους του λιμανιού μόνο ένα πλοίο χωράει κάθε φορά, και προφανώς υπάρχει χρονοδιάγραμμα που βγαίνει στην αρχή κάθε σαιζόν για τα κρουαζιερόπλοια που θα επισκεφθούν το Geiranger. Το μέρος ήταν γεμάτο κόσμο και συναντήσαμε και Έλληνες, επιβάτες του κρουαζιερόπλοιου, που μας ανέφεραν το μέχρι τώρα δρομολόγιο τους, Ισλανδία και ν. Φερόε! Μπήκαμε και σε ένα γραφείο τουριστικών πληροφοριών όπου ένας ευγενικότατος και εξυπηρετικότατος νεαρός υπάλληλος -με άψογα αγγλικά, εξυπακούεται- μας έδωσε αρκετές χρήσιμες πληροφορίες για τη συνέχεια του τουρ μας.
Μετά κι από μια στάση σε ένα σημείο λίγο πιο έξω απ’ το Geiranger με εκπληκτική θέα της κωμόπολης και του φιόρδ, ξεκινήσαμε για τον παγετώνα του Briksdal. Η διαδρομή, εντελώς ανηφορική, σύντομα μας έβγαλε σε αλπική ζώνη (χωρίς βλάστηση), όπου συναντήσαμε κάποιες (αλπικές) λίμνες. Το μεγαλύτερο υψόμετρο που βρεθήκαμε ήταν (σύμφωνα με το χάρτη) 1.476 μέτρα, ενώ η χαμηλότερη θερμοκρασία που συναντήσαμε ήταν 6ο -η ώρα όταν ήμασταν σε εκείνο το σημείο ήταν περίπου 13:30.
Κοντεύοντας στο Briksdal, τα τελευταία 15 - 20 km, μετά το χωριό Olden, ήταν σε δρόμο 1 λωρίδας και για τις 2 κατευθύνσεις! Ανά πυκνά διαστήματα υπήρχαν εσοχές και η διέλευση επαφιόταν στη συνεννόηση και την καλή διάθεση των «αντιμέτωπων» (κυριολεκτικά) οδηγών! Πάντως, παρόλο που είχε αρκετή κίνηση, και ΙΧ και τουριστικών λεωφορείων, η κυκλοφορία διεξαγόταν χωρίς κανένα πρόβλημα, απλώς σε πιο αργό ρυθμό.
Ο παγετώνας του Briksdal είναι ο πιο «τουριστικός» από τους πολλούς της Νορβηγίας. Στο σημείο που τερματίζει η άσφαλτος υπάρχουν καφετερίες, εστιατόρια και χώρος στάθμευσης και από εκεί ξεκινάει χωματόδρομος (δεν επιτρέπονται ΙΧ). Μετά από μισή περίπου ώρα ανηφορικής διαδρομής με τα πόδια φτάνεις στο τελικό πλάτωμα απ’ όπου φαίνεται ο παγετώνας σε αρκετά κοντινή απόσταση. Για ΑΜΕΑ, ηλικιωμένους, κτλ (ή και για τεμπέληδες!) υπάρχει και ειδικό όχημα σαν επιβατικό μίνι τρακτέρ το ποιο μεταφέρει κόσμο πάνω, με το σχετικό κόμιστρο φυσικά. Σε ένα σημείο ο δρόμος περνάει (με γέφυρα) δίπλα από έναν καταρράκτη και είναι τέτοια η ορμή του νερού που αν δεν περάσεις τρέχοντας τη γέφυρα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα γίνεσαι μούσκεμα από το «σπρέι»!
Κατεβαίνοντας από τον Παγετώνα, καθίσαμε για ένα καφέ σε μια από τις καφετέριες και υστέρα ξεκινήσαμε για νότια. Η διανυκτέρευση που θα ακολουθούσε ήταν η πρώτη που δεν είχαμε κλείσει διαμονή, επομένως θα έπρεπε να ψάξουμε επιτόπου για κατάλυμα σε όποιο μέρος αποφασίζαμε να μείνουμε.
Το μέρος που επιλέξαμε ήταν το Sogndal, και με το που φτάσαμε ξεκινήσαμε την αναζήτηση. Έξω από ένα ξενοδοχείο παρατηρήσαμε συγκέντρωση κόσμου, αστυνομίας και τηλεοπτικών συνεργείων και μάθαμε πως η αιτία ήταν ένα μεγάλο τροχαίο που είχε συμβεί νωρίτερα λίγο έξω από την πόλη, με εμπλοκή τουριστικού λεωφορείου και αρκετούς νεκρούς. Λόγω και του γεγονότος αυτού (πολλοί δημοσιογράφοι θα διανυκτέρευαν στο Sogndal εκείνη τη βραδιά) δυο ξενοδοχεία (από τα ελάχιστα που είχε ούτως ή άλλως η μικρή πόλη) ήταν πλήρη, αλλά στο τρίτο ήμασταν τυχεροί. Ήταν κάτι ανάμεσα σε ξενοδοχείο και hostelμε apartments. Ελλείψει τρίκλινου, πήραμε 2 δωμάτια με κοινόχρηστο μπάνιο, σε μια αρκετά καλή (για τα νορβηγικά δεδομένα πάντα) τιμή. Μετά την κατάλυση βγήκαμε για φαγητό και ίσα που προλάβαμε ανοιχτό το μοναδικό αξιοπρεπές εστιατόριο, ένα Ιταλικό (με Ιταλούς αυτή τη φορά!)
Ξύπνημα, πρωινό και αναχώρηση για το Flam. Στο δρόμο στάση στο Kaupanger, για να δούμε την παλαιότερη ξύλινη εκκλησιά της Νορβηγίας (10ου αιώνα αν θυμάμαι καλά). Ύστερα FerryBoatκαι μετά διάσχιση του τούνελ Laerdal, του μεγαλύτερου οδικού τούνελ του κόσμου. Μήκος 24 km, στο ενδιάμεσο τρία (ανά 6 km) μεγάλα πλατώματα – χώροι για στάση, και ένας ιδιαίτερος μπλε φωτισμός που δίνει στο χώρο μια απόκοσμη όψη.
Λίγο μετά την έξοδο από το τούνελ βρίσκεται το Flam, που είναι ίσως η τουριστικότερη πόλη (η μάλλον χωριό) της χώρας. Ακριβώς το ίδιο σκηνικό με το Geiranger από κάθε άποψη –εστιατόρια, μαγαζιά, τουρίστες, κτλ και εδώ με ένα κρουαζιερόπλοιο στο λιμάνι-μυχό του φιόρδ. Το Flam όμως έχει και σιδηροδρομική σύνδεση –είναι τερματικός σταθμός. Η διαδρομή μέχρι το Myrdalαποτελεί αξιοθέατο (υπάρχει τουριστικό τρένο που κάνει Flam-Myrdal- Flam, αντίστοιχο με τα δικά μας Οδοντωτό Καλαβρύτων και Μουντζούρη Πηλίου. Διασχίζει υπέροχα και παρθένα τοπία και περνάει από (ακατοίκητα στις μέρες μας) χωριά που ακόμα και τώρα δεν έχουν οδική σύνδεση!
Εμείς δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε τη διαδρομή με το τρένο, επισκεφτήκαμε όμως το σιδηροδρομικό μουσείο. Έχει περιγραφές και εικόνες από τη ζωή στα δύσβατα αυτά μέρη πριν τον πόλεμο (στις φτωχές εποχές της Νορβηγίας, όπως αναφέρω νωρίτερα) και κυρίως από την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής μέχρι το Flam, με τεράστιες αντιξοότητες λόγω του απόκρημνου ορεινού ανάγλυφου, με τα υποτυπώδη τεχνικά μέσα εκείνης της εποχής.
Μετά το μουσείο καθίσαμε για μεσημεριανό -μπακαλιάρος με πατάτες, κλασσικό νορβηγικό πιάτο- και ύστερα αναχωρήσαμε. Ωστόσο, το τούνελ Gudvangen, το οποίο αποτελεί τη δυτική διέξοδο του Flam, ήταν κλειστό λόγω πυρκαγιάς που είχε σημειωθεί λίγες μέρες πριν. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να κάνουμε μια τεράστια παράκαμψη από μια ορεινή διαδρομή προς τα ανατολικά ώστε μετά να κατευθυνθούμε δυτικά προς το Bergenπου ήταν ο επόμενος προορισμός μας.
Το τοπίο όμως, στο ξεκίνημα τουλάχιστον, μας αποζημίωσε για τα επιπλέον χιλιόμετρα. Ο δρόμος αρχικά πηγαίνει περιμετρικά της λίμνης Vassbygdevatnet και υστέρα ανεβαίνει με μια σειρά από διαδοχικές φουρκέτες και τούνελ. Απολαύσαμε την εκπληκτική θεά της λίμνης και είδαμε και έναν τεχνητό καταρράκτη –τα νερά του καταλήγουν στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που υπάρχει ακριβώς από κάτω. Έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και φτάσαμε στο Hol, όπου πήραμε κατεύθυνση δυτικά προς Bergen. Μετά από αρκετό δρόμο ακόμα η ώρα είχε πάει 20:00 και ο ήλιος κόντευε στη δύση του –όσο μεγαλύτερο το γεωγραφικό πλάτος τόσο μεγαλύτερη και η διαφορά στη διάρκεια του φωτός από μέρα σε μέρα, και δεδομένου ότι κατεβαίναμε συνεχώς νότια, η διαφορά σε σχέση με την πρώτη μέρα στο Asenήταν πάνω από 1 ώρα. Αποφασίσαμε λοιπόν πως δε θα φτάναμε στο Bergenαλλά θα μέναμε κάπου στο δρόμο, ώστε να είμαστε και κοντά στη Γλώσσα του Τρολ –ένα από τα κυρία αξιοθέατα που σκοπεύαμε, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε -όπως θα δείτε, να επισκεφτούμε.
Στο χωριό Kinsarvikλοιπόν βρήκαμε ένα από τα συνηθισμένα campingμε τα γνωστά ξύλινα σπιτάκια - καμπίνες. Μας έδωσαν ένα ωραίο, άνετο οίκημα και μάλιστα με ελληνικότατο παζάρεμα κατεβάσαμε την τιμή από 1.200 στις 1.000 κορώνες (125 €)! Το camping ήταν ακριβώς στην όχθη του φιόρδ, ενώ από πάνω δέσποζε επιβλητικά ένας ορεινός όγκος που θύμιζε (όπως παρατηρήσαμε αμέσως) την Τύμφη, το βουνό των Ζαγοροχωρίων στην Ήπειρο. Αφού τακτοποιηθήκαμε βγήκαμε για (βραδινή πλέον) βόλτα στο campingκαι στο χωριό. Μπορώ να πω πως τη διανυκτέρευση αυτή τη θυμάμαι ως την ωραιότερη από όλες του ταξιδιού. Λίγο επειδή ήταν εκτός προγράμματος, λίγο το πανέμορφο και γαλήνιο τοπίο, λίγο η ικανοποίηση από τις τόσες εικόνες και εμπειρίες που είχαμε μαζέψει όλες τις ημέρες, όλα μαζί δημιουργούσαν ένα υπέροχο συναίσθημα.
Σηκωθήκαμε το άλλο πρωί, φρέσκοι και ευδιάθετοι και ξεκινήσαμε για βόλτα στη φύση. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε πάρει πληροφορίες για τη μετάβαση στην Trolltunga (Γλώσσα του Τρολ). Μάθαμε πως ήθελε περίπου 1 ώρα οδήγηση και 4 ώρες πεζοπορία για να πάμε, κι άλλο τόσο επιστροφή, ουσιαστικά απαιτούσε μια ολόκληρη ημέρα. Αποφασίσαμε λοιπόν να μην πάμε στη Γλώσσα, αλλά τη μεθεπόμενη μέρα, βάσει του προγράμματος μας, θα επισκεπτόμασταν τον Άμβωνα του Ιερέα (Preikestolen) και το Kjeragbolten που θα μας αποζημίωναν ανάλογα (και τα 3 αυτά είναι σημεία σε μεγάλο υψόμετρο με εκπληκτική θέα, μια αναζήτηση στο Googleθα σας διαφωτίσει). Η απόφαση αποδείχτηκε μεγάλο σφάλμα, γιατί δε λάβαμε υπ’ όψη τον καιρό. Η μέρα εκείνη ήταν υπέροχη για πεζοπορία, και αυθαίρετα θεωρήσαμε δεδομένο ότι και οι επόμενες θα ήταν έτσι.
Κάναμε λοιπόν μια βόλτα μέχρι έναν καταρράκτη κοντά στο Kinsarvik, περίπου μισή ώρα περπάτημα μέσα στο δάσος, και μετά επιστρέψαμε στο χωριό. Αγοράσαμε προμήθειες από ένα supermarket και καθίσαμε σε ένα παρκάκι δίπλα στη θάλασσα, σε ένα ξύλινο πάγκο ακριβώς ίδιο με αυτούς που υπάρχουν σε χώρους αναψυχής και στη Ελλάδα, για να τσιμπήσουμε (λίγο αργοπορημένα) για πρωινό.
Σύντομα όμως έφτασε η ώρα για να αποχαιρετήσουμε το Kinsarvik. Από το λιμανάκι του χωριού έφευγε το ferryπου με ενδιάμεση στάση στο Utne μας έβγαλε στο Kvanndal. Απολαύσαμε τη θαλασσινή διαδρομή χάρις και στον ανοιξιάτικο καιρό και από το Kvanndal συνεχίσαμε οδικώς για το Bergen. Στο χωριό Oysteseβρήκαμε μια συμπαθητική παραλία οπού υπήρχε και μια παρέα κοριτσιών που μόλις είχαν βγει από το νερό, και κάναμε στάση. Ως χειμερινός κολυμβητής (στην Ελλάδα) ήθελα να δοκιμάσω την εμπειρία ενός μπάνιου στη Νορβηγία, και εκεί ήταν ιδανική ευκαιρία -γύρω στους 18ο, λιακάδα και πολύ ωραίο τοπίο. Η συγκεκριμένη θάλασσα όμως δε με τράβηξε τόσο και επειδή τις επόμενες μέρες θα κινούμασταν όλο παραθαλάσσια, θεώρησα πως θα έβρισκα κάποια καλύτερη και πιο δελεαστική ακτή. Ήταν το 2ο συνεχόμενο λάθος (μετά την Trolltunga) για τον ίδιο λόγο -ο καιρός τις επόμενες δυο μέρες θα ήταν πολύ διαφορετικός.
Στα περίχωρα του Bergen πέσαμε σε ένα αναίτιο μποτιλιάρισμα -διασταύρωση κεντρικού δρόμου με δευτερεύοντα μέσω roundabout, κι όχι σηματοδότη. Κατά την είσοδο στον κυκλικό κόμβο προτεραιότητα έχει η από δεξιά δευτερεύουσα οδός, η ροή της οποίας -αραιή μεν, συνεχής δε- αναγκάζει τον κάθε οδηγό του κεντρικότερου δρόμου να περιμένει αρκετή ώρα μέχρι να βρει κενό για να περάσει. Αποτέλεσμα μια τεράστια αργόσυρτη ουρά στον (μιας λωρίδας) κύριο δρόμο. Ένας τροχονόμος θα αρκούσε για να εξομαλύνει αμέσως αυτή την κατάσταση δίνοντας προτεραιότητα ανάλογα με το φορτίο του κάθε δρόμου. Αυτό το φαινόμενο το συναντήσαμε αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες που κινηθήκαμε στις μεγάλες πόλεις της Νορβηγίας, όμως πουθενά δεν είδαμε παρουσία τροχαίας.
Καταλήξαμε κατά τις 17:00 στο κέντρο της πόλης και αρχίσαμε την αναζήτηση στέγης. Μετά από αρκετή ώρα ατελέσφορης έρευνας στο κέντρο, (οτιδήποτε κάτω από 250 € τη βραδιά ήταν κλεισμένο) καταλήξαμε σε ένα (μεγάλο) hostel στην περιοχή Montana. Όπως λέει και το όνομα, η Montana είναι μια «ορεινή» συνοικία -το Bergenείναι περιτριγυρισμένο από λόφους και η πόλη εξαπλώνεται στα γύρω υψώματα. Παρά την απόκεντρη τοποθεσία, το hostelήταν γεμάτο τουρίστες. Μετά από αρκετή αναμονή κι επιμονή από την πλευρά μας βρέθηκαν 3 κρεβάτια σε ένα 4κλινο δωμάτιο, που σήμαινε ότι θα είχαμε και συγκάτοικο.
Αφού επιτέλους λύσαμε το πρόβλημα της διανυκτέρευσης, ξανακατεβήκαμε στο κέντρο το οποίο, όπως είχαμε δει από πριν, έσφυζε από κόσμο και κυρίως από νεολαία. Κυκλοφορούσαν πολλές ομάδες, αγόρια και κορίτσια, ντυμένοι με τα ίδια ρούχα όλα τα μέλη της κάθε παρέας, όπως συνηθίζεται στην Αγγλία, εδώ όμως σε μεγαλύτερη κλίμακα. Ρωτήσαμε και μάθαμε πως την εβδομάδα εκείνη είχε ξεκινήσει η ακαδημαϊκή χρονιά και οι ομάδες ήταν συμφοιτητές από διάφορα πανεπιστημιακά τμήματα. Οι φοιτητές κάθε σχολής (πρωτοετείς και παλιότεροι) ντυμένοι με την ίδια περιβολή (που ενίοτε μπορεί να είχε σχέση και με το αντικείμενο των σπουδών τους, πχ οι φοιτήτριες της νοσηλευτικής ήταν ντυμένες νοσοκόμες) έβγαιναν έξω για να γιορτάσουν την έναρξη της χρονιάς, και να υποδεχτούν έτσι οι παλιότεροι τους πρωτοετείς και να τους ξεναγήσουν στην πόλη και στα στέκια.
Συνεχίσαμε με βόλτα στην προκυμαία, στην ψαραγορά και στη Bryggen, τον παραλιακό δρόμο με τα ξύλινα σπίτια που γέρνουν -η πιο χαρακτηριστική εικόνα του Bergen. Σε όλη τη Νορβηγία τα ψαρικά αποτελούν (για ευνόητους λόγους) βασική σπεσιαλιτέ, στο Bergen όμως ακόμα περισσότερο, αφού από το λιμάνι του διακινείται μεγάλο τμήμα της νορβηγικής αλιείας. Κοντά στην ψαραγορά υπήρχε μια σειρά από ημιυπαίθρια εστιατόρια που σέρβιραν κάθε είδους ψάρια και παραπλήσια είδη. Εκεί καθίσαμε κι εμείς για φαγητό (δείπνο πλέον) κι ύστερα συνεχίσαμε για μια μπύρα στα γρήγορα και μια τελευταία βραδινή γύρα στην πόλη.
Ξύπνημα, πρωινό στο hostelκαι ξεκίνημα πάλι για βόλτα στο κέντρο. Πρώτα περιηγηθήκαμε στα ίδια μέρη με χθες απολαμβάνοντας τον ήλιο και το πολύχρωμο και πολύβουο πλήθος και ύστερα ανεβήκαμε με το τελεφερίκ στο λόφο Floyen, το κεντρικότερο από τα πολλά υψώματα που περικλείουν το Bergen, όπως προανέφερα. Καθίσαμε λίγο για να θαυμάσουμε την εκπληκτική θέα όλης της πόλης και μετά κατεβήκαμε το λόφο με τα πόδια. Η διαδρομή πανέμορφη, μέσα σε δάσος, ενώ σε ένα σημείο στις παρυφές του αστικού ιστού υπήρχαν αθλητικές εγκαταστάσεις (γήπεδα βόλεϊ, κτλ) μάλλον κάποιου πανεπιστημίου, και πολύς νεαρόκοσμος, φοιτητές πιθανότατα, που άλλοι έπαιζαν, άλλοι παρακολουθούσαν και άλλοι ήταν ξαπλωμένοι στο γρασίδι και λιαζόντουσαν. Η συγκεκριμένη εικόνα μας έκανε να σκεφτούμε σοβαρά την πιθανότητα να έρθουμε να σπουδάσουμε στη Νορβηγία! Ακριβώς το ίδιο θεωρώ πως θα έλεγαν όχι μόνο άντρες, αλλά και οποιεσδήποτε γυναίκες αν ήταν στη θέση μας, καθώς το θέαμα ήταν εξίσου ευχάριστο και για τα δυο φύλα!
Φτάσαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το ταξίδι για το Stavanger. Η ώρα ήταν 14:00 και είχαμε να καλύψουμε 180 km με 2 ferryboatενδιάμεσα. Με το που αφήσαμε το Bergen (λόγω του κυκλοφοριακού κάναμε πάνω από μισή ώρα για να βγούμε τελείως από την πόλη) ο ήλιος κρύφτηκε και ο ουρανός, όσο περνούσε η ώρα και κινούμασταν προς το Νότο, σκοτείνιαζε όλο και περισσότερο. Μετά το πρώτο ferry, στο νησί Stord, πέσαμε σε διακοπή της κυκλοφορίας λόγω τροχαίου. Πήρε μια ώρα μέχρι να αποκατασταθεί η κυκλοφορία και στο μεταξύ είχε αρχίσει να βρέχει. Έπειτα, πλησιάζοντας στο Haugesundαποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να δούμε την πόλη. Δεν ξέρω αν οφειλόταν στον μουντό καιρό ή/και στην ταλαιπωρία από την καθυστέρηση στο δρόμο αλλά το συγκεκριμένο μέρος μου φάνηκε τελείως αδιάφορο. Κάναμε μια γύρα με το αυτοκίνητο, χωρίς να σταματήσουμε, και έπειτα συνεχίσαμε την πορεία μας.
Η βροχή είχε πυκνώσει πλέον πάρα πολύ και η δεύτερη διέλευση με ferryboat ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, με τον αέρα να βουίζει, τα κύματα και τη βροχή να σκάνε στο κατάστρωμα και τη μέρα σχεδόν να έχει γίνει νύχτα λόγω της βαριάς συννεφιάς. Συνεχίσαμε το ταξίδι και λίγο αργότερα συναντήσαμε πάλι διακοπή της κυκλοφορίας. Αυτή τη φορά η αιτία ήταν έργα συντήρησης ενός τούνελ. Η κυκλοφορία διακοπτόταν τμηματικά ανά κατεύθυνση, έτσι περιμέναμε τουλάχιστον μια ώρα για να ξαναπροχωρήσουμε. Μετά από όλο αυτό το γολγοθά φτάσαμε στο Stavanger κατά τις 22:00, μετά από 8 ώρες συνολικά στο δρόμο, όσο απαιτείται στην Ελλάδα για να κάνει κάποιος (σε κανονικές συνθήκες) τα 920 kmαπό την Αθήνα στην Ορεστιάδα!
Η ταλαιπωρία μας όμως έμελε να έχει και συνέχεια, αφού έπρεπε να ψάξουμε για κατάλυμα. Ωστόσο νύχτα, με βροχή και την πόλη σχεδόν έρημη, οι συνθήκες της αναζήτησης ήταν σαφώς δυσκολότερες απ’ ότι στο Bergen και ήταν η πρώτη φορά που μετανιώσαμε για το ότι δεν είχαμε συσκευή GPS. Τα τρία πρώτα ξενοδοχεία που βρήκαμε ήταν πλήρη ή τελείως απλησίαστα και στο 3ο μας έδωσαν μια τηλεφωνική λίστα όλων των ξενοδοχείων του Stavanger. Μετά από κάμποσες κλήσεις που έλαβαν όλες την ίδια απάντηση, fullybooked, συνειδητοποιήσαμε πως η μόνη μας επιλογή ήταν αυτό που μας είπε ο υπάλληλος του τελευταίου ξενοδοχείου, να φύγουμε και να πάμε στο Sandnes, μια μικρότερη πόλη 20 kmνοτιότερα.
Φτάσαμε λοιπόν στο Sandnes, υπό ραγδαία βροχή πάντα, και εκεί επιτελούς γύρισε η τύχη μας. Με τη δεύτερη προσπάθεια, βρήκαμε ένα «motel-restaurant», όπου μας έδωσαν ένα ολόκληρο, πολυτελές διαμέρισμα, στη σχετικά (ή μάλλον απόλυτα, δεδομένων των συνθηκών!) ανεκτή τιμή των 150 €. Λίγο μετά τις 01:00 είχαμε πλέον τακτοποιηθεί και έτσι ολοκληρώθηκε επιτέλους αυτή η μέρα ταλαιπωρίας.
Ξυπνήσαμε χαλαρά, αφού η βροχή συνεχιζόταν ασταμάτητα, οπότε δεν είχε και νόημα να βιαστούμε για το οτιδήποτε. Πήραμε πρωινό, που ήταν ίσως το καλύτερο όλου του ταξιδιού, περισσότερο κι από του Trondheim, και συσκεφθήκαμε για τις επόμενες κινήσεις μας. Η συγκεκριμένη ήταν η μέρα που σχεδιάζαμε να επισκεφτούμε τον Άμβωνα και το Kjeragbolten. Είχαμε όμως συνειδητοποιήσει πως αυτό δυστυχώς ήταν αδύνατο αφού η πρόγνωση έδειχνε πως η βροχή θα συνεχιζόταν με την ίδια ένταση για όλη τη διάρκεια της μέρας και σε αυτά τα σημεία.
Το Preikestolen (Άμβωνας του Ιερέα) και ο βράχος Kjeragbolten βρίσκονται ανατολικά του Stavanger (και του Sandnes) και προσεγγίζονται από μονοπάτια. Βασικά συστήνεται η επίσκεψη τους σε 2 ξεχωριστές ημέρες, αλλά αν κάποιος εκμεταλλευτεί μια μεγάλη σε διάρκεια καλοκαιρινή μέρα μπορεί να βγάλει και τα δυο αυθημερόν, όπως σχεδιάζαμε να κάνουμε κι εμείς. Το εγχείρημα αυτό όμως απαιτούσε ιδανικές καιρικές συνθήκες οπότε, με τα υπάρχοντα δεδομένα, έπρεπε να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως τα συγκεκριμένα αξιοθέατα (και μαζί και την Trolltunga) θα τα επισκεφτούμε, πρώτα ο Θεός, σε κάποια μελλοντική μας επάνοδο στη Νορβηγία.
Ξεκινήσαμε κατά τις 12:00, ανεβήκαμε στο Stavanger για να δούμε λίγο την πόλη μέρα και μετά ξαναβγήκαμε στο δρόμο για νότια, με προορισμό το Kristiansand (αν σας θυμίζει κάτι το όνομα, διαφέρει μόνο κατά ένα γράμμα από το Kristiansund στο Βορρά, βλ. 3η μέρα). Πέρα από τη βροχή που συνέχιζε, σήμερα δεν είχαμε απρόοπτα στο δρόμο, φτάσαμε λοιπόν φυσιολογικά στο Kristiansand, την πόλη στο νοτιότερο άκρο της Νορβηγίας. Εκεί κάναμε μια βόλτα στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο Markens Gate (η βροχή είχε αραιώσει και υπήρχε κάποιος κόσμος στα καταστήματα) και καθίσαμε σε ένα εστιατόριo για φαγητό. Έπειτα συνεχίσαμε το ταξίδι μας με κατεύθυνση για το Όσλο.
Φτάσαμε στην πρωτεύουσα βράδυ πλέον, και μετά από κάποιο μπέρδεμα στους δρόμους βρήκαμε το apartmentόπου είχαμε κλείσει διαμονή για τις 2 τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Ταυτόχρονα είχε σταματήσει και η βροχή, κι έτσι τελείωσε μια περίοδος 30 ωρών περίπου, όσο ήταν και το διάστημα που ήμασταν υπό βροχή, που αποτέλεσε ατυχή παρένθεση στο ταξίδι μας, κυρίως λόγω του καιρού.
Το κατάλυμα μας ήταν ένα διαμέρισμα σε αρκετά κεντρικό, αλλά ταυτόχρονα ήσυχο σημείο, κοντά στην ThorvaldMeyersGate, δρόμο που συγκεντρώνει μεγάλο μέρος της νυχτερινής ζωής του Όσλο. Αφού εγκατασταθήκαμε είχε πάει 12:00 (Παρασκευή βράδυ), οπότε πλέον βρισκόμασταν στο κατάλληλο σημείο και την κατάλληλη στιγμή για βραδινή εξόρμηση, όπερ και έγινε.
Την επόμενη ξύπνημα, αυτοσχέδιο πρωινό (τα apartmentsφυσικά δεν προσφέρουν) και ξεκίνημα με τα πόδια για ξενάγηση στην πόλη. Καθεδρικός ναός, πεζόδρομος KarlJohans (η «Ερμού» του Όσλο), κάστρο - φρούριο Akershus(μου θύμισε λίγο το αντίστοιχο του Βελιγραδίου), και μετά προκυμαία AkerBrygge. Σάββατο μεσημέρι, με λιακάδα, η προκυμαία και τα μαγαζιά, καφέ -εστιατόρια, έσφυζαν από κόσμο. Αφού απολαύσαμε τη βόλτα μας καθίσαμε εκεί για καφέ και ύστερα βρήκαμε ένα Ινδικό εστιατόριο, στο Εμπορικό Κέντρο του Κεντρικού Σιδηροδρομικού Σταθμού, όπου γευματίσαμε. Επιστροφή στο διαμέρισμα αργά το απόγευμα, ξεκούραση και έπειτα νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο στην πόλη, ενώ είχε αρχίσει να μας διακατέχει μια μελαγχολία καθώς συνειδητοποιούσαμε πως το ταξίδι μας είχε φτάσει στο τέλος του.
Με δεδομένο πως πετούσαμε στις 15:00, είχαμε κάποιο χρόνο και τον αξιοποιήσαμε με επίσκεψη σε ένα από τα πολλά μουσεία του Όσλο, αυτό των Βίκινγκ. Το Μουσείο βρίσκεται στην χερσόνησο Bygdoy, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο. Εκεί εκτίθενται τα 3 σπουδαιότερα από τα πολλά πλοία-τάφοι των Βίκινγκ που έχουνε βρεθεί. Οι Βίκινγκ, από τους πιο ναυτικούς λαούς στην ιστορία, όταν μια σημαντική προσωπικότητα (βασιλιάς, σπουδαίος πολεμιστής, κτλ) πέθαινε έβγαζαν στη στεριά κάποιο πλοίο του και το χρησιμοποιούσαν ως νεκρικό θάλαμο, θάβοντας μέσα το πρόσωπο (μαζί με υπάρχοντα του, όπως έπρατταν και πολλοί άλλοι λαοί) και ύστερα σκεπάζοντας το με χώμα.
Μετά το μουσείο μετάβαση στο Gardenmoen, παράδοση του Poloκαι αναχώρηση με τη Norwegianγια Αθήνα. Η πτήση άνετη και με δωρεάν Wifiκατά τη διάρκεια της.
Έτσι ολοκληρώθηκε αυτό το ταξίδι, που μας άφησε αμέτρητες και αξέχαστες εντυπώσεις και εμπειρίες αλλά και την επιθυμία να επιστρέψουμε, αφενός για να πάμε στα μέρη που δεν καταφέραμε (Trolltunga, Kjeragbolten και Preikestolen) και αφετέρου φυσικά για να φτάσουμε στον Αρκτικό Κύκλο.
Γενικές παρατηρήσεις - πληροφορίες - συμβουλές
1) Σκανδιναβικές Αερογραμμές
Στην πτήση οι SAS προσφέρουν δωρεάν μόνο καφέ, οτιδήποτε άλλο -ακόμα κι ένα ποτήρι νερό- με χρέωση, κατά τα πρότυπα δηλαδή των αεροπορικών χαμηλού κόστους.
2) Transitστο Όσλο
Στο αεροδρόμιο Gardermoen (υποθέτω και στα άλλα 2 του Όσλο, και σε όλα της χώρας) οι αποσκευές των πτήσεων με ανταπόκριση εντός Νορβηγίας δεν μεταβιβάζονται αυτόματα αλλά πρέπει να τις παραλάβει ο επιβάτης και να τις παραδώσει κάνοντας νέο check-in (ουσιαστικά baggagedrop-off) για την επόμενη πτήση του, δηλαδή σα να πρόκειται για πτήσεις 2 διαφορετικών εταιρειών που έχεις κλείσει από μόνος σου. Υποτίθεται για τελωνειακούς λόγους. Δεν κατάλαβα τι νόημα έχει αυτό αφού η χώρα είναι στο Σέγκεν και μπορείς να εισέλθεις ελεύθερα οδικώς. Και φυσικά δεν περάσαμε από κανενός είδους έλεγχο, απλώς μεταφέραμε μόνοι μας τις αποσκευές μας από τις αφίξεις στις αναχωρήσεις. Μια τρύπα στο νερό δηλαδή.
3) Αυτοκίνητο ενοικίασης (γενικά για roadtrips, όχι μονό για Νορβηγία)
Προσοχή στο μέγεθος του οχήματος όσον αφορά τις αποσκευές. Ειδικά για roadtrips, αν δηλαδή κάνετε ταξίδι με διαρκείς αλλαγές τόπου διανυκτέρευσης.
Ενδεικτικά, νοικιάσαμε πεντάθυρο Polo και ήμασταν οριακά ανεκτά τα 3 άτομα, καθώς πολλές αποσκευές έμπαιναν υποχρεωτικά στο πίσω κάθισμα –μια κλασική σκληρή Samsonite γεμίζει το πορτμπαγκάζ του Poloκαι δεν αφήνει χώρο παρά μόνο για 1-2 τσάντες πλάτης.
4) Συνάλλαγμα
Στη Νορβηγία για τη μετατροπή συναλλάγματος χρεώνουν παντού (όλα τα ανταλλακτήρια, οπουδήποτε, και όλες οι τράπεζες) 50 NKRπρομήθεια (περίπου 6,5 €), πέραν του κέρδους τους από την ισοτιμία που σου δίνουν. Στο αεροδρόμιο υποθέσαμε πως ήταν «χαράτσι» λόγω αεροδρομίου γι’ αυτό και δεν κάναμε συνάλλαγμα νομίζοντας πως θα βρούμε στις πόλεις ανταλλακτήρια χωρίς προμήθεια (με συνέπεια παραλίγο να μέναμε νηστικοί την πρώτη μέρα, όπως διαβάσατε πιο πάνω!).
5) Κόστος φαγητού
Πρόχειρο (Κούρδοι-κεμπάμπ πίτσα,BurgerKing, κτλ) στα 12 με 15 €, regular εστιατόρια (1 μερίδα με 1 μπύρα) στα 25 με 30 €.
6) Διόδια
Τα διόδια στη Νορβηγία είναι πολλά και ακριβά. Δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό από την καλή κατάσταση του οδικού δικτύου και κυρίως από τα άπειρα τούνελ -και ορεινά και υποθαλάσσια, αλλά ίσως λίγο υπερβολικά με δεδομένο ότι το μεγαλύτερο τμήμα του δικτύου είναι δρόμοι μια λωρίδας ανά κατεύθυνση και χωρίς ΛΕΑ -αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε επαρχιακή οδό ή στην καλύτερη παλιά Εθνική. Ωστόσο δε σε καθυστερούν καθόλου αφού είναι χωρίς μπάρες και χωρίς ειδικές λωρίδες. Απλώς υπάρχουν σε συγκεκριμένα σημεία κάμερες και δέκτες που χρεώνουν τα epass(σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα διαθέτουν). Εάν κάποιο αμάξι δεν έχει epass, ή δεν έχει μέσα χρήματα, τότε θα του έρθει ταχυδρομικώς, στη διεύθυνση που είναι δηλωμένο το όχημα, ο λογαριασμός (το κανονικό ποσό, όχι προσαυξημένο με κάποιο πρόστιμο). Μπορεί να φαίνεται περίεργο, ωστόσο εφόσον μιλάμε για δρόμους με μια λωρίδα και κίνηση με σχετικά χαμηλές ταχύτητες είναι τεχνικά εφικτό. Στους (λίγους) αυτοκινητοδρόμους με πάνω από 2 λωρίδες υπήρχαν διαμορφωμένες λωρίδες, όπως στα δικά μας διόδια, και πάλι όμως με κάμερες, χωρίς μπάρες και χωρίς ταμεία. Τέλος, υπήρχαν σε λίγα σημεία και κανονικοί σταθμοί με εισπράκτορες. Τελικώς, για τα 2.650 kmπου διανύσαμε, ο λογαριασμός μας ήρθε (μέσω της AVIS) 91 €.
7) FerryBoat
Η ύπαρξη των φιόρδ αλλά και των ορεινών όγκων κάνει απαραίτητη τη χρήση των Ferry Boat. Με αυτό το τρόπο συντομεύουν δραματικά διαδρομές που αλλιώς θα απαιτούσαν πολλά χιλιόμετρα ταξιδιού. Τα Ferry είναι οργανωμένα, αμφίδρομα εξυπακούεται, με ακρίβεια στα ωράρια και με τακτικά δρομολόγια (απ’ όσο θυμάμαι πουθενά δεν έτυχε να περιμένουμε πάνω από 1 ώρα) αλλά, όπως όλα σε αυτή τη χώρα, πολύ ακριβά. Σε συνδυασμό με τα διόδια και τη βενζίνη (1,9 €/λίτρο) καθιστούν το κόστος του οδικού ταξιδιού πραγματικά υψηλό.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΔΩ: http://www.travelstories.gr/community/gallery/albums/Νορβηγία-roadtrip.424/
Με δεδομένο πως το ταξίδι προγραμματίστηκε για τα μέσα Αυγούστου, οπότε και ο Ήλιος του Μεσονυχτίου θα έχει αποχαιρετήσει την ηπειρωτική Νορβηγία –και Ευρώπη γενικώς, αποφασίσαμε να μη φτάσουμε στον Αρκτικό Κύκλο, και να αφήσουμε αυτή την εμπειρία για μεταγενέστερο εγχείρημα.
Αναχώρηση από Ελ. Βενιζέλος για Όσλο με τις Σκανδιναβικές Αερογραμμές (SAS) και από εκεί ανταπόκριση για Τροντχάιμ. Το πανέμορφο καταπράσινο τοπίο γύρω από το αεροδρόμιο (Gardermoen) κατά την κάθοδο προς το Όσλο, μόλις το αεροπλάνο βγει από τα σύννεφα, σε προϊδεάζει για τα υπέροχα μέρη που θα αντικρίσεις σ’ αυτή τη χώρα.
Δυο ώρες αναμονή (δείτε στο τέλος μια παρατήρηση-πληροφορία για το αεροδρόμιο του Όσλο) και αναχώρηση με μια μικρή καθυστέρηση (περίπου 45’) για Τροντχάιμ. Άφιξη εκεί λίγο πριν τις 21:00, με θερμοκρασία περίπου 15 βαθμούς και μέτρια συννεφιά.
Παραλαβή του αυτοκινήτου (VWPolo) από την Avisκαι μετάβαση στον τόπο της πρώτης διανυκτέρευσης, ένα campingστην περιοχή Asen, περίπου 30 km βορείως του αεροδρομίου -το αεροδρόμιο (Varnes) είναι ήδη 30 kmΒΑ της πόλης του Trondheim. Τέτοια campingsυπάρχουν άφθονα σε όλη τη Νορβηγία, αλλά όπως φαντάζεστε, λόγω των καιρικών συνθηκών, δεν είναι αυτό ακριβώς που εμείς που αποκαλούμε camping. Πρόκειται για οργανωμένους χώρους που διαθέτουν αφενός τις δεδομένες υποδομές για υποδοχή τροχόσπιτων (και σκηνών υποθέτω, αν κι απ’ όσο θυμάμαι δεν είδαμε σκηνές), αφετέρου έχουν ξύλινα σπιτάκια (τα ονομάζουν καμπίνες – cabins) προς ενοικίαση.
Σ’ ένα τέτοιο σπιτάκι-καμπίνα μείναμε λοιπόν κι εμείς, κι αφού τακτοποιηθήκαμε και η ώρα είχε πάει 22:30 -σούρουπο αλλά με αρκετό φως ακόμα- βγήκαμε προς αναζήτηση τροφής! Είναι γνωστό γενικά πως στην Ευρώπη και ειδικά στα μικρά μέρη από μια ώρα και μετά δε βρίσκεις εύκολα φαγητό, οπότε ξέραμε πως οι πιθανότητες μας δεν ήταν και οι καλύτερες! Ενημερωθήκαμε ότι σε ένα χωριό 10 kmβορειότερα υπάρχει ένα κατάστημα κεμπατσίδικο-πιτσαρία που λειτουργεί ως τις 23:00, οπότε και ξεκινήσαμε για να το προλάβουμε. Φτάσαμε εγκαίρως, αλλά προλαβαίναμε μόνο για takeawayγιατί θα έκλειναν σε λίγο. Κανένα πρόβλημα, μέχρι που μας πληροφόρησαν πως δεχόντουσαν μόνο μετρητά ή νορβηγικές κάρτες πληρωμών (πάντως τέτοια «διάκριση» στις κάρτες δεν ξανασυναντήσαμε πουθενά), εμείς όμως δεν είχαμε κάνει συνάλλαγμα και φυσικά δεν είχαμε κάποια νορβηγική κάρτα!
Η ευχάριστη έκπληξη που ανέτρεψε το πρόβλημα ήταν ένα παλικάρι Κούρδος, υπάλληλος στο μαγαζί, που είχε ζήσει 7 χρόνια στην Ελλάδα κι ήταν εδώ και λίγους μήνες στην Νορβηγία. Με τη δική του διερμηνεία και μεσολάβηση ο επίσης Κούρδος ιδιοκτήτης μας είπε πως μπορούμε να φάμε χωρίς να πληρώσουμε κι αν επιθυμούμε και ταιριάξει να περάσουμε την επόμενη μέρα να τον πληρώσουμε.
Το περιστατικό αυτό συμπληρώνει κι άλλες εμπειρίες μου απ’ την Ευρώπη πως ως Έλληνες χαίρουμε εκτίμησης και συμπάθειας από ανθρώπους, κυρίως από χώρες της Μέσης Ανατολής (Άραβες, Κούρδους, κτλ), που έχουν περάσει από τη χώρα μας στο δρόμο τους για μια καλύτερη ζωή στη Δύση. Φοβάμαι πως αυτό μπορεί να αλλάξει σιγά σιγά αφού οι συνθήκες μας καθιστούν -και δυστυχώς δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό- όλο και πιο ρατσιστές και λιγότερο φιλόξενους προς τους μετανάστες.
Το χωριό αυτό (Skogn) ήταν το βορειότερο σημείο που προσεγγίσαμε σε όλο το ταξίδι μας. Καθίσαμε λοιπόν να φάμε σε μια υποτυπώδη αυλή που είχε το μαγαζί (ενώ οι υπάλληλοι έκλεισαν κι έφυγαν) με τη θερμοκρασία να έχει κατέβει στους 11-12 ο και ύστερα επιστρέψαμε για ύπνο στο camping.
Ξυπνήσαμε, ετοιμαστήκαμε, τσιμπήσαμε για πρωινό κάτι ψιλά από τις προμήθειες που είχαμε προνοήσει να κρατάμε απ’ την Ελλάδα και ξεκινήσαμε. Πρώτα να βρούμε τράπεζα ή ανταλλακτήριο για να κάνουμε συνάλλαγμα κι ύστερα για να πάμε στο Skognνα πληρώσουμε το χθεσινό μας φαγητό. Αφού τελειώσαμε με αυτά κι ευχαριστήσαμε τα παιδιά στο εστιατόριο για τη μεγάλη εξυπηρέτηση ξεκινήσαμε για το Trondheim.
Άφιξη και κατάλυση σ’ ένα κεντρικό και αρκετά πολυτελές ξενοδοχείο όπου είχαμε κάνει κράτηση σε πολύ καλή -για τα δεδομένα της Νορβηγίας- τιμή, 980 κορώνες (περίπου 125 €) το τρίκλινο δωμάτιο. Αυτό το αποδώσαμε, όπως και τη γενικά μέτρια εικόνα της πόλης από πλευράς κόσμου και κίνησης, στο ότι ήταν μέσα Αυγούστου και ότι το Trondheimδεν είναι και πολύ τουριστικός προορισμός για το καλοκαίρι. Αργότερα μάθαμε πως τα Πανεπιστήμια ήταν κλειστά και πως η ακαδημαϊκή χρονιά θα ξεκινούσε την ερχόμενη Δευτέρα (το Trondheim είναι σημαντική φοιτητούπολη με αρκετές χιλιάδες φοιτητές), οπότε ένας λόγος παραπάνω.
Αφού τακτοποιηθήκαμε λοιπόν, βγήκαμε να περπατήσουμε και να δούμε τα βασικά αξιοθέατα. Το ποτάμι (Nidelva), κάποια κτίρια του Πανεπιστημίου (για την ακρίβεια Πολυτεχνείου, NTNU -από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης), κάποια πλακόστρωτα στενάκια με μαγαζιά, κτλ ενώ για λίγο δεν προλάβαμε ανοιχτό τον Καθεδρικό Ναό του Nidaros (όπως ονομαζόταν παλιά το Trondheim, από τον ποταμό Nidelva). Γενικώς η αλήθεια είναι πως δεν ενθουσιαστήκαμε με την πόλη, δεν είχε να δείξει κάτι το ιδιαίτερο που να μην το συναντάς σε άλλες πόλεις της Βόρειας Ευρώπης.
Η attractionτης ημέρας ήταν κάτι σαν «συνάντηση φίλων αμερικάνικου αυτοκινήτου»! Πολλές δεκάδες Pontiac, Buick, Lincoln, Plymouth, κτλ, κτλ, από 1970 και νεότερα, μαζεμένα σε μια κεντρική πλατεία, ένα θέαμα εκστατικό για τους fun του συγκεκριμένου είδους. Ήδη από την ώρα που πλησιάζαμε στην πόλη είχαμε παρατηρήσει αρκετά τέτοια αυτοκίνητα στους δρόμους αλλά το είχαμε αποδώσει σε σύμπτωση ή/και στο υψηλό βιοτικό επίπεδο που επιτρέπει τέτοιου είδους χόμπι!
Επιστρέψαμε απόγευμα στο ξενοδοχείο και μετά από ξεκούραση ετοιμαστήκαμε για τη βραδινή έξοδο. Αξιοποιώντας πληροφορίες από προηγούμενη περιγραφή στο Travelstoriesκαι ρωτώντας ντόπιους βρήκαμε τα μέρη που μαζεύεται λαός, κι ύστερα από λίγες διερευνητικές βόλτες καταλήξαμε σ’ ένα bar-clubπου μας φάνηκε το πλέον κατάλληλο, στην περιοχή Solsiden. Ηλικίες από 25 μέχρι 40 πάνω κάτω, σε αντίθεση με τα κλασσικά clubsπου μάζευαν νεαρόκοσμο, χαλαρή φάση και αρκετά καλός κόσμος, όχι όμως (για να προλάβω τους άντρες αναγνώστες!) στο βαθμό που θα περίμενε κάποιος κρίνοντας από τα στίφη των Σκανδιναβών καλλονών που κατακλύζουν τα νησιά μας το καλοκαίρι! Η ίδια εντύπωση μας έμεινε -για το συγκεκριμένο θέμα- γενικά από τα βόρεια της χώρας, ενώ υπήρχε σαφής βελτίωση όσο κατεβαίναμε στο νότο (βλ. 8η μέρα - Bergen).
Γυρνώντας στο ξενοδοχείο αγοράσαμε και χρόνο στάθμευσης για το αυτοκίνητο για το επόμενο πρωί, που ήταν Σάββατο, αλλά θα έπρεπε ακόμα κι αν ήταν Κυριακή. 4 € η ώρα, ενώ στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου δεν υπήρχε κανένα σημείο χωρίς παρκόμετρο. Για κάποιες ώρες και μετά συμφέρουν τα ιδιωτικά parking, 20 με 25 € τη μέρα απ’ όσο ρωτήσαμε.
Αφού απολαύσαμε το υπέροχο και πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, αποχαιρετήσαμε το Trondheim και ξεκινήσαμε για το Kristiansund. 180 kmμε μια διέλευση με FerryBoat και ένα μεγάλο υποθαλάσσιο τούνελ, τα πρώτα από τα πολλά FerryBoat και από τα ακόμα περισσότερα τούνελ που θα συναντούσαμε σε όλη τη Νορβηγία μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας. Πανέμορφο τοπίο με λίμνες, δάση και ποταμιά να εναλλάσσονται, ενώ η ανοιξιάτικη μέρα με λιακάδα και 19-20ο μας έκανε τη διαδρομή ακόμα ωραιότερη.
Με το που φτάνουμε στο Kristiansund, μια μικρή συμπαθητική πόλη, άλλο ένα eventμας υποδέχεται. Αγώνες Road skating, αγαπημένο άθλημα των Νορβηγών, με πολλούς κεντρικούς δρόμους κλειστούς για τα αυτοκίνητα λόγω της διοργάνωσης. Περπατήσαμε λίγο κι ύστερα καθίσαμε για ένα καφέ στην προκυμαία (στη μοναδική, απ’ όσο είδαμε, καφετέρια) και μετά ξεκινήσαμε για τον λεγόμενο δρόμο του Ατλαντικού.
Δρόμος του Ατλαντικού λέγεται ένα τμήμα της διαδρομής Kristiansund – Molde, το οποίο είναι παραθαλάσσιο, δίπλα στον Ατλαντικό, κι έχει πολλές (νομίζαμε!) γέφυρες με μεγάλες κλίσεις –μετωπικές και πλευρικές. Τελικώς δεν αποδείχτηκε τόσο εντυπωσιακό όσο το παρουσιάζουν, μάλλον έχει προβληθεί και διαφημιστεί υπερβολικά για να τραβάει τουρίστες –μάθημα για εμάς στην Ελλάδα. Η όλη διαδρομή είναι 5 - 6 km, και οι γέφυρες είναι 3, εκ των οποίων μόνο η μια κάνει όντως μεγάλη καμπύλη -αυτή προβάλλουν οι φωτογραφίες, και υπό τέτοια γωνιά που φαίνεται τρομακτική! Σίγουρα και ο γλυκός ανοιξιάτικος καιρός συνέβαλε στο να μην ενθουσιαστούμε, φαντάζομαι πως αν είχε βροχή και δυνατό αέρα με τα κύματα να σκάνε στο δρόμο η διαδρομή θα μας είχε εντυπωσιάσει πολύ περισσότερο!
Φτάσαμε στο Molde, άλλη μια απ’ τις πολυάριθμες παραθαλάσσιες («παραφιόρδιες» για την ακρίβεια) πόλεις και πήραμε το FerryBoatγια να καταλήξαμε στο Sjoholt, ένα χωριό όπου είχαμε κλείσει «ξενοδοχείο». Ήταν κάτι δωμάτια πάνω από μια καφετέρια, η οποία ήταν κλειστή και δεν υπήρχε ούτε receptionούτε τίποτα, και κανένας άνθρωπος εκεί γύρω να ρωτήσουμε, οπότε πήραμε τηλέφωνο και μας είπαν πως στο γραμματοκιβώτιο βρίσκεται η κάρτα-κλειδί για να μπούμε στο δωμάτιο μας. Ο ορισμός της εξυπηρέτησης και της φιλοξενίας δηλαδή! Πάντως ήταν ένα άνετο και καθαρό δωμάτιο. Τακτοποιηθήκαμε, ετοιμαστήκαμε και αναχωρήσαμε για βραδινή βόλτα στο Alesund, 40 kmαπό εκεί.
Το Alesundθεωρείται η ωραιότερη πόλη τη Νορβηγίας και είναι όντως πανέμορφη και πολύ περιποιημένη. Λόγω μια πυρκαγιάς, αρχές του 20ου αιώνα αν θυμάμαι καλά, καταστράφηκε ολοσχερώς οπότε ξαναχτίστηκε από την αρχή με πολύ προσεκτική αρχιτεκτονική μελέτη και σχέδιο. Μετά από περιήγηση και φωτογραφίες ψάξαμε για φαγητό, δε βρήκαμε τίποτα της προκοπής (ήταν 22:30, Σαββατόβραδο, κι όλα τα εστιατόρια έκλειναν!!) και καταλήξαμε στην κλασσική λύση του κουρδικού κεμπάμπ-πίτσα. Απ’ ότι φαίνεται, όπως και σε άλλες χώρες της Β. Ευρώπης, έτσι και στη Νορβηγία, οι Κούρδοι έχουν πάρει «εργολαβία» το junkfood-εκτός επωνύμων αλυσίδων, McDonaldκτλ.
Μετά το φαγητό οδεύσαμε για μπύρα ή ποτό, ενώ η κατάσταση θύμιζε (σε λίγο πιο lightεκδοχή) Αγγλία, με ουρές από πιτσιρίκια έξω από τα clubs και μεθυσμένο κόσμο στους δρόμους. Εμείς δε βρήκαμε κάτι ενδιαφέρον και αποφασίσαμε να μην καθίσουμε, εξάλλου η ώρα είχε πάει 00:30 και είχαμε και τα 40 kmτης επιστροφής στο πανδοχείο μας.
Ξυπνήσαμε νωρίς και φάγαμε πρωινό (σε μια αίθουσα που υπήρχε δίπλα στην καφετερία γι’ αυτό το σκοπό) τελείως μόνοι μας –είχαμε πλέον αποδεχθεί ότι η διαμονή σε αυτό το motelήταν 100% selfservice! Ωστόσο λίγο αργότερα η καφετέρια άνοιξε, ήρθαν οι κοπέλες που τη δούλευαν και το αφεντικό της επιχείρησης καφετερία-πανδοχείο και μας έκαναν και roomservice! Η μέρα αυτή, μαζί με την προτελευταία στο Όσλο, ήταν η μοναδική που δεν είχε αλλαγή του τόπου διαμονής, οπότε μπορέσαμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε το πρωινό (και ως γεύμα και ως χρονική περίοδο!) με την άνεση μας.
Γύρω στις 12:00 ξεκινήσαμε πάλι για το Alesund. Δίπλα ακριβώς απ’ το Alesund υπάρχει ο λόφος Aksla, από την κορυφή του οποίου φαίνεται όλη η πόλη και όπου φυσικά υπάρχει καφετέρια-εστιατόριο με θέα. Στο λόφο μπορείς να ανέβεις είτε με τα πόδια από σκαλοπάτια είτε με το αυτοκίνητο. Εμείς ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο, το αφήσαμε πάνω, κατεβήκαμε τα σκαλιά (περίπου 15’ διαδρομή), κάναμε βόλτα στο κέντρο, υστέρα ανεβήκαμε πίσω και καθίσαμε στην καφετέρια.
Μετά από ένα γρήγορο καφέ ξεκινήσαμε για περιήγηση στα νησιά που βρίσκονται βόρεια και δυτικά της πόλης (Vigra, Godoya, κτλ). Σ’ ένα από αυτά μάλιστα (το Vigra) βρίσκεται και το αεροδρόμιο του Alesund. Φυσικά η έννοια του νησιού στη Νορβηγία δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι απλώς εκτάσεις γης αποκομμένες μεν από την ηπειρωτική χώρα, όμως σε πολύ μικρές αποστάσεις από τη στεριά και συνδέονται οδικώς με γέφυρες και υποθαλάσσια τούνελ, ακριβώς όπως, λόγω των φιόρδ, πολλά τμήματα στεριάς συγκοινωνούν μεταξύ τους με γέφυρες και τούνελ.
Εξερευνώντας τα νησιά λοιπόν, βρήκαμε 2-3 παραλίες που ήταν παντελώς έρημες ενώ η συννεφιά, ο αέρας και το κύμα -η μέρα ήταν τελείως διαφορετική από την προηγουμένη- απομάκρυναν τελείως τη (για την εμπειρία) δελεαστική σκέψη για κολύμπι στον Ατλαντικό! Απ’ ότι μας είπαν πάντως τις καλές μέρες -κυρίως τον Ιούλιο- οι παραλίες έχουν κόσμο. Κατά τ’ άλλα, το βασικότερο αξιοθέατο ήταν ένας φάρος στη δυτική άκρη του νησιού Godoya. Ο φάρος είναι επισκέψιμος (με εισιτήριο) οπότε ανεβήκαμε πάνω για να θαυμάσουμε από ψηλά τη θέα της γύρω περιοχής και -κυρίως- την απεραντοσύνη του Ατλαντικού. Και μόνο η ιδέα ότι στην ευθεία από το σημείο που ήμασταν και κοιτούσαμε βρίσκονται (με τη σειρά) τα νησιά Φερόε, το νότιο άκρο της Ισλανδίας και η Γροιλανδία, αρκούσε για να μας εξιτάρει!
Κατεβήκαμε από το φάρο και ξεκινήσαμε για το Sjoholt. Στο Spjelkavik, ένα προάστιο του Alesund, βρήκαμε ένα «Ιταλικό» εστιατόριο και καθίσαμε για φαγητό. Οι φυσιογνωμίες βέβαια του προσωπικού παρέπεμπαν όχι στην εκ Δυσμάς αλλά στην εξ Ανατολών γείτονα μας, και μια ερώτηση επιβεβαίωσε αυτή την εντύπωση -όλοι οι υπάλληλοι αλλά και οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου ήταν Τούρκοι! Φτάσαμε στο πανδοχείο την ώρα που σκοτείνιαζε και πέσαμε για ύπνο καθώς την άλλη μέρα είχαμε νωρίς ξύπνημα. Έτσι έκλεισε η πιο ξεκούραστη μέρα του ταξιδιού μας.
Ξύπνημα, πρωινό και αναχώρηση στα γρήγορα γιατί έπρεπε να προλάβουμε ένα FerryBoat-κρουαζιέρα, και είχαμε και 1 ώρα δρόμο ως το σημείο εκκίνησης. Μετά από μια καταπληκτική παραφιόρδια διαδρομή υπό βροχή και τμηματικά ομίχλη που έκανε το τοπίο ακόμα πιο εντυπωσιακό, φτάσαμε στο Valldal. Η «κρουαζιέρα» ξεκινάει από εκεί και καταλήγει στην κωμόπολη Geiranger. Ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο σε διάρκεια δρομολόγιο με FerryBoat με τη διαφορά πως υπάρχει και περιγραφή από τα μεγάφωνα των σημείων που περνούσαμε και των τοπίων που βλέπαμε. Το φιόρδ του Geiranger θεωρείται το ωραιότερο της Νορβηγίας, και ο λόγος είναι ότι είναι στενό και βαθύ -αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά κάνουν ένα φιόρδ να ξεχωρίζει και να διαφοροποιείται από έναν κλασσικό κόλπο.
Στο Geiranger βρίσκονται και οι «7 αδερφές». Είναι 7 καταρράκτες που ρέουν σε ένα σημείο παράλληλα (περίπου) στη μια πλευρά του φιόρδ, ενώ στην άλλη πλευρά απέναντι υπάρχει ένας αλλά μεγαλύτερος καταρράκτης. Ο θρύλος λέει πως οι 7 στη μια πλευρά είναι 7 κόρες-αδερφές ενώ ο 1 απέναντι είναι ένας άντρας που έκανε πρόταση γάμου και στις 7 και έφαγε «χυλόπιτα» και από τις 7 (πέτυχε το απόλυτο σκορ δηλαδή!), γι’ αυτό και είναι συνέχεια μεθυσμένος (πίνει για να πνίξει τον πόνο του) -αποδίδεται έτσι η συνεχής πυκνή ροή του καταρράκτη!
Γενικώς το φιόρδ είναι γεμάτο εντυπωσιακούς καταρράκτες και στις 2 πλευρές. Αυτό που όμως που μου έμεινε προσωπικά είναι οι φάρμες. Σε όποιο σημείο (σε αρκετό υψόμετρο πάνω από το νερό) υπήρχε κάποιο μικρό λιβάδι - ξέφωτο στις κατά τα αλλά δασωμένες πλαγιές εκατέρωθεν του φιόρδ υπήρχε και φάρμα, δηλαδή 1 ή 2 κτίσματα και αντίστοιχα μια μικρή προβλήτα κάτω στη θάλασσα (ο «αρσανάς» της φάρμας, για όσους γνωρίζουν τον μοναστηριακό όρο). Το εντυπωσιακό είναι αφενός η μεγάλη κλίση των πλαγιών στις οποίες βρίσκονται οι φάρμες και αφετέρου η παντελής απομόνωση τους από την ξηρά, λόγω του απότομου ανάγλυφου. Ο μοναδικός τρόπος συγκοινωνίας των οικημάτων είναι μέσω θαλάσσης και πάλι όμως η μεγάλη κλίση της πλαγιάς καθιστά την ανάβαση από την προβλήτα ως τη φάρμα καθόλου εύκολη υπόθεση. Ρωτώντας έμαθα πως οι φάρμες αυτές χρονολογούνται στις αρχές του 20ου αιώνα, πριν την ανακάλυψη των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Βόρειας Θάλασσας που έχουν καταστήσει τη Νορβηγία τόσο ισχυρή οικονομικά. Με δεδομένα και το ορεινό (περισσότερο κι από την Ελλάδα) ανάγλυφο και το βαρύ κλίμα, η Νορβηγία ήταν τότε μια φτωχή χώρα και οι συνθήκες διαβίωσης πολύ δύσκολες. Έτσι, πολλές οικογένειες που δεν είχαν κατείχαν κάποια γη στα (λίγα ούτως ή άλλως) πεδινά εδάφη αναγκαζόντουσαν να εγκατασταθούν στα σημεία αυτά για να επιβιώσουν.
Η διαδρομή μας είχε διάρκεια 2,5 ωρών και κατά τις 12:00 φτάσαμε στην πόλη του Geiranger. Μια όμορφη, πλήρως τουριστική κωμόπολη στο μυχό του φιόρδ, γεμάτη εστιατόρια, ξενοδοχεία και μαγαζάκια με αναμνηστικά. Ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο ήταν αραγμένο στο λιμανάκι που εξυπηρετεί ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό. Λόγω του μικρού μεγέθους του λιμανιού μόνο ένα πλοίο χωράει κάθε φορά, και προφανώς υπάρχει χρονοδιάγραμμα που βγαίνει στην αρχή κάθε σαιζόν για τα κρουαζιερόπλοια που θα επισκεφθούν το Geiranger. Το μέρος ήταν γεμάτο κόσμο και συναντήσαμε και Έλληνες, επιβάτες του κρουαζιερόπλοιου, που μας ανέφεραν το μέχρι τώρα δρομολόγιο τους, Ισλανδία και ν. Φερόε! Μπήκαμε και σε ένα γραφείο τουριστικών πληροφοριών όπου ένας ευγενικότατος και εξυπηρετικότατος νεαρός υπάλληλος -με άψογα αγγλικά, εξυπακούεται- μας έδωσε αρκετές χρήσιμες πληροφορίες για τη συνέχεια του τουρ μας.
Μετά κι από μια στάση σε ένα σημείο λίγο πιο έξω απ’ το Geiranger με εκπληκτική θέα της κωμόπολης και του φιόρδ, ξεκινήσαμε για τον παγετώνα του Briksdal. Η διαδρομή, εντελώς ανηφορική, σύντομα μας έβγαλε σε αλπική ζώνη (χωρίς βλάστηση), όπου συναντήσαμε κάποιες (αλπικές) λίμνες. Το μεγαλύτερο υψόμετρο που βρεθήκαμε ήταν (σύμφωνα με το χάρτη) 1.476 μέτρα, ενώ η χαμηλότερη θερμοκρασία που συναντήσαμε ήταν 6ο -η ώρα όταν ήμασταν σε εκείνο το σημείο ήταν περίπου 13:30.
Κοντεύοντας στο Briksdal, τα τελευταία 15 - 20 km, μετά το χωριό Olden, ήταν σε δρόμο 1 λωρίδας και για τις 2 κατευθύνσεις! Ανά πυκνά διαστήματα υπήρχαν εσοχές και η διέλευση επαφιόταν στη συνεννόηση και την καλή διάθεση των «αντιμέτωπων» (κυριολεκτικά) οδηγών! Πάντως, παρόλο που είχε αρκετή κίνηση, και ΙΧ και τουριστικών λεωφορείων, η κυκλοφορία διεξαγόταν χωρίς κανένα πρόβλημα, απλώς σε πιο αργό ρυθμό.
Ο παγετώνας του Briksdal είναι ο πιο «τουριστικός» από τους πολλούς της Νορβηγίας. Στο σημείο που τερματίζει η άσφαλτος υπάρχουν καφετερίες, εστιατόρια και χώρος στάθμευσης και από εκεί ξεκινάει χωματόδρομος (δεν επιτρέπονται ΙΧ). Μετά από μισή περίπου ώρα ανηφορικής διαδρομής με τα πόδια φτάνεις στο τελικό πλάτωμα απ’ όπου φαίνεται ο παγετώνας σε αρκετά κοντινή απόσταση. Για ΑΜΕΑ, ηλικιωμένους, κτλ (ή και για τεμπέληδες!) υπάρχει και ειδικό όχημα σαν επιβατικό μίνι τρακτέρ το ποιο μεταφέρει κόσμο πάνω, με το σχετικό κόμιστρο φυσικά. Σε ένα σημείο ο δρόμος περνάει (με γέφυρα) δίπλα από έναν καταρράκτη και είναι τέτοια η ορμή του νερού που αν δεν περάσεις τρέχοντας τη γέφυρα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα γίνεσαι μούσκεμα από το «σπρέι»!
Κατεβαίνοντας από τον Παγετώνα, καθίσαμε για ένα καφέ σε μια από τις καφετέριες και υστέρα ξεκινήσαμε για νότια. Η διανυκτέρευση που θα ακολουθούσε ήταν η πρώτη που δεν είχαμε κλείσει διαμονή, επομένως θα έπρεπε να ψάξουμε επιτόπου για κατάλυμα σε όποιο μέρος αποφασίζαμε να μείνουμε.
Το μέρος που επιλέξαμε ήταν το Sogndal, και με το που φτάσαμε ξεκινήσαμε την αναζήτηση. Έξω από ένα ξενοδοχείο παρατηρήσαμε συγκέντρωση κόσμου, αστυνομίας και τηλεοπτικών συνεργείων και μάθαμε πως η αιτία ήταν ένα μεγάλο τροχαίο που είχε συμβεί νωρίτερα λίγο έξω από την πόλη, με εμπλοκή τουριστικού λεωφορείου και αρκετούς νεκρούς. Λόγω και του γεγονότος αυτού (πολλοί δημοσιογράφοι θα διανυκτέρευαν στο Sogndal εκείνη τη βραδιά) δυο ξενοδοχεία (από τα ελάχιστα που είχε ούτως ή άλλως η μικρή πόλη) ήταν πλήρη, αλλά στο τρίτο ήμασταν τυχεροί. Ήταν κάτι ανάμεσα σε ξενοδοχείο και hostelμε apartments. Ελλείψει τρίκλινου, πήραμε 2 δωμάτια με κοινόχρηστο μπάνιο, σε μια αρκετά καλή (για τα νορβηγικά δεδομένα πάντα) τιμή. Μετά την κατάλυση βγήκαμε για φαγητό και ίσα που προλάβαμε ανοιχτό το μοναδικό αξιοπρεπές εστιατόριο, ένα Ιταλικό (με Ιταλούς αυτή τη φορά!)
Ξύπνημα, πρωινό και αναχώρηση για το Flam. Στο δρόμο στάση στο Kaupanger, για να δούμε την παλαιότερη ξύλινη εκκλησιά της Νορβηγίας (10ου αιώνα αν θυμάμαι καλά). Ύστερα FerryBoatκαι μετά διάσχιση του τούνελ Laerdal, του μεγαλύτερου οδικού τούνελ του κόσμου. Μήκος 24 km, στο ενδιάμεσο τρία (ανά 6 km) μεγάλα πλατώματα – χώροι για στάση, και ένας ιδιαίτερος μπλε φωτισμός που δίνει στο χώρο μια απόκοσμη όψη.
Λίγο μετά την έξοδο από το τούνελ βρίσκεται το Flam, που είναι ίσως η τουριστικότερη πόλη (η μάλλον χωριό) της χώρας. Ακριβώς το ίδιο σκηνικό με το Geiranger από κάθε άποψη –εστιατόρια, μαγαζιά, τουρίστες, κτλ και εδώ με ένα κρουαζιερόπλοιο στο λιμάνι-μυχό του φιόρδ. Το Flam όμως έχει και σιδηροδρομική σύνδεση –είναι τερματικός σταθμός. Η διαδρομή μέχρι το Myrdalαποτελεί αξιοθέατο (υπάρχει τουριστικό τρένο που κάνει Flam-Myrdal- Flam, αντίστοιχο με τα δικά μας Οδοντωτό Καλαβρύτων και Μουντζούρη Πηλίου. Διασχίζει υπέροχα και παρθένα τοπία και περνάει από (ακατοίκητα στις μέρες μας) χωριά που ακόμα και τώρα δεν έχουν οδική σύνδεση!
Εμείς δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε τη διαδρομή με το τρένο, επισκεφτήκαμε όμως το σιδηροδρομικό μουσείο. Έχει περιγραφές και εικόνες από τη ζωή στα δύσβατα αυτά μέρη πριν τον πόλεμο (στις φτωχές εποχές της Νορβηγίας, όπως αναφέρω νωρίτερα) και κυρίως από την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής μέχρι το Flam, με τεράστιες αντιξοότητες λόγω του απόκρημνου ορεινού ανάγλυφου, με τα υποτυπώδη τεχνικά μέσα εκείνης της εποχής.
Μετά το μουσείο καθίσαμε για μεσημεριανό -μπακαλιάρος με πατάτες, κλασσικό νορβηγικό πιάτο- και ύστερα αναχωρήσαμε. Ωστόσο, το τούνελ Gudvangen, το οποίο αποτελεί τη δυτική διέξοδο του Flam, ήταν κλειστό λόγω πυρκαγιάς που είχε σημειωθεί λίγες μέρες πριν. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να κάνουμε μια τεράστια παράκαμψη από μια ορεινή διαδρομή προς τα ανατολικά ώστε μετά να κατευθυνθούμε δυτικά προς το Bergenπου ήταν ο επόμενος προορισμός μας.
Το τοπίο όμως, στο ξεκίνημα τουλάχιστον, μας αποζημίωσε για τα επιπλέον χιλιόμετρα. Ο δρόμος αρχικά πηγαίνει περιμετρικά της λίμνης Vassbygdevatnet και υστέρα ανεβαίνει με μια σειρά από διαδοχικές φουρκέτες και τούνελ. Απολαύσαμε την εκπληκτική θεά της λίμνης και είδαμε και έναν τεχνητό καταρράκτη –τα νερά του καταλήγουν στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που υπάρχει ακριβώς από κάτω. Έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και φτάσαμε στο Hol, όπου πήραμε κατεύθυνση δυτικά προς Bergen. Μετά από αρκετό δρόμο ακόμα η ώρα είχε πάει 20:00 και ο ήλιος κόντευε στη δύση του –όσο μεγαλύτερο το γεωγραφικό πλάτος τόσο μεγαλύτερη και η διαφορά στη διάρκεια του φωτός από μέρα σε μέρα, και δεδομένου ότι κατεβαίναμε συνεχώς νότια, η διαφορά σε σχέση με την πρώτη μέρα στο Asenήταν πάνω από 1 ώρα. Αποφασίσαμε λοιπόν πως δε θα φτάναμε στο Bergenαλλά θα μέναμε κάπου στο δρόμο, ώστε να είμαστε και κοντά στη Γλώσσα του Τρολ –ένα από τα κυρία αξιοθέατα που σκοπεύαμε, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε -όπως θα δείτε, να επισκεφτούμε.
Στο χωριό Kinsarvikλοιπόν βρήκαμε ένα από τα συνηθισμένα campingμε τα γνωστά ξύλινα σπιτάκια - καμπίνες. Μας έδωσαν ένα ωραίο, άνετο οίκημα και μάλιστα με ελληνικότατο παζάρεμα κατεβάσαμε την τιμή από 1.200 στις 1.000 κορώνες (125 €)! Το camping ήταν ακριβώς στην όχθη του φιόρδ, ενώ από πάνω δέσποζε επιβλητικά ένας ορεινός όγκος που θύμιζε (όπως παρατηρήσαμε αμέσως) την Τύμφη, το βουνό των Ζαγοροχωρίων στην Ήπειρο. Αφού τακτοποιηθήκαμε βγήκαμε για (βραδινή πλέον) βόλτα στο campingκαι στο χωριό. Μπορώ να πω πως τη διανυκτέρευση αυτή τη θυμάμαι ως την ωραιότερη από όλες του ταξιδιού. Λίγο επειδή ήταν εκτός προγράμματος, λίγο το πανέμορφο και γαλήνιο τοπίο, λίγο η ικανοποίηση από τις τόσες εικόνες και εμπειρίες που είχαμε μαζέψει όλες τις ημέρες, όλα μαζί δημιουργούσαν ένα υπέροχο συναίσθημα.
Σηκωθήκαμε το άλλο πρωί, φρέσκοι και ευδιάθετοι και ξεκινήσαμε για βόλτα στη φύση. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε πάρει πληροφορίες για τη μετάβαση στην Trolltunga (Γλώσσα του Τρολ). Μάθαμε πως ήθελε περίπου 1 ώρα οδήγηση και 4 ώρες πεζοπορία για να πάμε, κι άλλο τόσο επιστροφή, ουσιαστικά απαιτούσε μια ολόκληρη ημέρα. Αποφασίσαμε λοιπόν να μην πάμε στη Γλώσσα, αλλά τη μεθεπόμενη μέρα, βάσει του προγράμματος μας, θα επισκεπτόμασταν τον Άμβωνα του Ιερέα (Preikestolen) και το Kjeragbolten που θα μας αποζημίωναν ανάλογα (και τα 3 αυτά είναι σημεία σε μεγάλο υψόμετρο με εκπληκτική θέα, μια αναζήτηση στο Googleθα σας διαφωτίσει). Η απόφαση αποδείχτηκε μεγάλο σφάλμα, γιατί δε λάβαμε υπ’ όψη τον καιρό. Η μέρα εκείνη ήταν υπέροχη για πεζοπορία, και αυθαίρετα θεωρήσαμε δεδομένο ότι και οι επόμενες θα ήταν έτσι.
Κάναμε λοιπόν μια βόλτα μέχρι έναν καταρράκτη κοντά στο Kinsarvik, περίπου μισή ώρα περπάτημα μέσα στο δάσος, και μετά επιστρέψαμε στο χωριό. Αγοράσαμε προμήθειες από ένα supermarket και καθίσαμε σε ένα παρκάκι δίπλα στη θάλασσα, σε ένα ξύλινο πάγκο ακριβώς ίδιο με αυτούς που υπάρχουν σε χώρους αναψυχής και στη Ελλάδα, για να τσιμπήσουμε (λίγο αργοπορημένα) για πρωινό.
Σύντομα όμως έφτασε η ώρα για να αποχαιρετήσουμε το Kinsarvik. Από το λιμανάκι του χωριού έφευγε το ferryπου με ενδιάμεση στάση στο Utne μας έβγαλε στο Kvanndal. Απολαύσαμε τη θαλασσινή διαδρομή χάρις και στον ανοιξιάτικο καιρό και από το Kvanndal συνεχίσαμε οδικώς για το Bergen. Στο χωριό Oysteseβρήκαμε μια συμπαθητική παραλία οπού υπήρχε και μια παρέα κοριτσιών που μόλις είχαν βγει από το νερό, και κάναμε στάση. Ως χειμερινός κολυμβητής (στην Ελλάδα) ήθελα να δοκιμάσω την εμπειρία ενός μπάνιου στη Νορβηγία, και εκεί ήταν ιδανική ευκαιρία -γύρω στους 18ο, λιακάδα και πολύ ωραίο τοπίο. Η συγκεκριμένη θάλασσα όμως δε με τράβηξε τόσο και επειδή τις επόμενες μέρες θα κινούμασταν όλο παραθαλάσσια, θεώρησα πως θα έβρισκα κάποια καλύτερη και πιο δελεαστική ακτή. Ήταν το 2ο συνεχόμενο λάθος (μετά την Trolltunga) για τον ίδιο λόγο -ο καιρός τις επόμενες δυο μέρες θα ήταν πολύ διαφορετικός.
Στα περίχωρα του Bergen πέσαμε σε ένα αναίτιο μποτιλιάρισμα -διασταύρωση κεντρικού δρόμου με δευτερεύοντα μέσω roundabout, κι όχι σηματοδότη. Κατά την είσοδο στον κυκλικό κόμβο προτεραιότητα έχει η από δεξιά δευτερεύουσα οδός, η ροή της οποίας -αραιή μεν, συνεχής δε- αναγκάζει τον κάθε οδηγό του κεντρικότερου δρόμου να περιμένει αρκετή ώρα μέχρι να βρει κενό για να περάσει. Αποτέλεσμα μια τεράστια αργόσυρτη ουρά στον (μιας λωρίδας) κύριο δρόμο. Ένας τροχονόμος θα αρκούσε για να εξομαλύνει αμέσως αυτή την κατάσταση δίνοντας προτεραιότητα ανάλογα με το φορτίο του κάθε δρόμου. Αυτό το φαινόμενο το συναντήσαμε αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες που κινηθήκαμε στις μεγάλες πόλεις της Νορβηγίας, όμως πουθενά δεν είδαμε παρουσία τροχαίας.
Καταλήξαμε κατά τις 17:00 στο κέντρο της πόλης και αρχίσαμε την αναζήτηση στέγης. Μετά από αρκετή ώρα ατελέσφορης έρευνας στο κέντρο, (οτιδήποτε κάτω από 250 € τη βραδιά ήταν κλεισμένο) καταλήξαμε σε ένα (μεγάλο) hostel στην περιοχή Montana. Όπως λέει και το όνομα, η Montana είναι μια «ορεινή» συνοικία -το Bergenείναι περιτριγυρισμένο από λόφους και η πόλη εξαπλώνεται στα γύρω υψώματα. Παρά την απόκεντρη τοποθεσία, το hostelήταν γεμάτο τουρίστες. Μετά από αρκετή αναμονή κι επιμονή από την πλευρά μας βρέθηκαν 3 κρεβάτια σε ένα 4κλινο δωμάτιο, που σήμαινε ότι θα είχαμε και συγκάτοικο.
Αφού επιτέλους λύσαμε το πρόβλημα της διανυκτέρευσης, ξανακατεβήκαμε στο κέντρο το οποίο, όπως είχαμε δει από πριν, έσφυζε από κόσμο και κυρίως από νεολαία. Κυκλοφορούσαν πολλές ομάδες, αγόρια και κορίτσια, ντυμένοι με τα ίδια ρούχα όλα τα μέλη της κάθε παρέας, όπως συνηθίζεται στην Αγγλία, εδώ όμως σε μεγαλύτερη κλίμακα. Ρωτήσαμε και μάθαμε πως την εβδομάδα εκείνη είχε ξεκινήσει η ακαδημαϊκή χρονιά και οι ομάδες ήταν συμφοιτητές από διάφορα πανεπιστημιακά τμήματα. Οι φοιτητές κάθε σχολής (πρωτοετείς και παλιότεροι) ντυμένοι με την ίδια περιβολή (που ενίοτε μπορεί να είχε σχέση και με το αντικείμενο των σπουδών τους, πχ οι φοιτήτριες της νοσηλευτικής ήταν ντυμένες νοσοκόμες) έβγαιναν έξω για να γιορτάσουν την έναρξη της χρονιάς, και να υποδεχτούν έτσι οι παλιότεροι τους πρωτοετείς και να τους ξεναγήσουν στην πόλη και στα στέκια.
Συνεχίσαμε με βόλτα στην προκυμαία, στην ψαραγορά και στη Bryggen, τον παραλιακό δρόμο με τα ξύλινα σπίτια που γέρνουν -η πιο χαρακτηριστική εικόνα του Bergen. Σε όλη τη Νορβηγία τα ψαρικά αποτελούν (για ευνόητους λόγους) βασική σπεσιαλιτέ, στο Bergen όμως ακόμα περισσότερο, αφού από το λιμάνι του διακινείται μεγάλο τμήμα της νορβηγικής αλιείας. Κοντά στην ψαραγορά υπήρχε μια σειρά από ημιυπαίθρια εστιατόρια που σέρβιραν κάθε είδους ψάρια και παραπλήσια είδη. Εκεί καθίσαμε κι εμείς για φαγητό (δείπνο πλέον) κι ύστερα συνεχίσαμε για μια μπύρα στα γρήγορα και μια τελευταία βραδινή γύρα στην πόλη.
Ξύπνημα, πρωινό στο hostelκαι ξεκίνημα πάλι για βόλτα στο κέντρο. Πρώτα περιηγηθήκαμε στα ίδια μέρη με χθες απολαμβάνοντας τον ήλιο και το πολύχρωμο και πολύβουο πλήθος και ύστερα ανεβήκαμε με το τελεφερίκ στο λόφο Floyen, το κεντρικότερο από τα πολλά υψώματα που περικλείουν το Bergen, όπως προανέφερα. Καθίσαμε λίγο για να θαυμάσουμε την εκπληκτική θέα όλης της πόλης και μετά κατεβήκαμε το λόφο με τα πόδια. Η διαδρομή πανέμορφη, μέσα σε δάσος, ενώ σε ένα σημείο στις παρυφές του αστικού ιστού υπήρχαν αθλητικές εγκαταστάσεις (γήπεδα βόλεϊ, κτλ) μάλλον κάποιου πανεπιστημίου, και πολύς νεαρόκοσμος, φοιτητές πιθανότατα, που άλλοι έπαιζαν, άλλοι παρακολουθούσαν και άλλοι ήταν ξαπλωμένοι στο γρασίδι και λιαζόντουσαν. Η συγκεκριμένη εικόνα μας έκανε να σκεφτούμε σοβαρά την πιθανότητα να έρθουμε να σπουδάσουμε στη Νορβηγία! Ακριβώς το ίδιο θεωρώ πως θα έλεγαν όχι μόνο άντρες, αλλά και οποιεσδήποτε γυναίκες αν ήταν στη θέση μας, καθώς το θέαμα ήταν εξίσου ευχάριστο και για τα δυο φύλα!
Φτάσαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το ταξίδι για το Stavanger. Η ώρα ήταν 14:00 και είχαμε να καλύψουμε 180 km με 2 ferryboatενδιάμεσα. Με το που αφήσαμε το Bergen (λόγω του κυκλοφοριακού κάναμε πάνω από μισή ώρα για να βγούμε τελείως από την πόλη) ο ήλιος κρύφτηκε και ο ουρανός, όσο περνούσε η ώρα και κινούμασταν προς το Νότο, σκοτείνιαζε όλο και περισσότερο. Μετά το πρώτο ferry, στο νησί Stord, πέσαμε σε διακοπή της κυκλοφορίας λόγω τροχαίου. Πήρε μια ώρα μέχρι να αποκατασταθεί η κυκλοφορία και στο μεταξύ είχε αρχίσει να βρέχει. Έπειτα, πλησιάζοντας στο Haugesundαποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να δούμε την πόλη. Δεν ξέρω αν οφειλόταν στον μουντό καιρό ή/και στην ταλαιπωρία από την καθυστέρηση στο δρόμο αλλά το συγκεκριμένο μέρος μου φάνηκε τελείως αδιάφορο. Κάναμε μια γύρα με το αυτοκίνητο, χωρίς να σταματήσουμε, και έπειτα συνεχίσαμε την πορεία μας.
Η βροχή είχε πυκνώσει πλέον πάρα πολύ και η δεύτερη διέλευση με ferryboat ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, με τον αέρα να βουίζει, τα κύματα και τη βροχή να σκάνε στο κατάστρωμα και τη μέρα σχεδόν να έχει γίνει νύχτα λόγω της βαριάς συννεφιάς. Συνεχίσαμε το ταξίδι και λίγο αργότερα συναντήσαμε πάλι διακοπή της κυκλοφορίας. Αυτή τη φορά η αιτία ήταν έργα συντήρησης ενός τούνελ. Η κυκλοφορία διακοπτόταν τμηματικά ανά κατεύθυνση, έτσι περιμέναμε τουλάχιστον μια ώρα για να ξαναπροχωρήσουμε. Μετά από όλο αυτό το γολγοθά φτάσαμε στο Stavanger κατά τις 22:00, μετά από 8 ώρες συνολικά στο δρόμο, όσο απαιτείται στην Ελλάδα για να κάνει κάποιος (σε κανονικές συνθήκες) τα 920 kmαπό την Αθήνα στην Ορεστιάδα!
Η ταλαιπωρία μας όμως έμελε να έχει και συνέχεια, αφού έπρεπε να ψάξουμε για κατάλυμα. Ωστόσο νύχτα, με βροχή και την πόλη σχεδόν έρημη, οι συνθήκες της αναζήτησης ήταν σαφώς δυσκολότερες απ’ ότι στο Bergen και ήταν η πρώτη φορά που μετανιώσαμε για το ότι δεν είχαμε συσκευή GPS. Τα τρία πρώτα ξενοδοχεία που βρήκαμε ήταν πλήρη ή τελείως απλησίαστα και στο 3ο μας έδωσαν μια τηλεφωνική λίστα όλων των ξενοδοχείων του Stavanger. Μετά από κάμποσες κλήσεις που έλαβαν όλες την ίδια απάντηση, fullybooked, συνειδητοποιήσαμε πως η μόνη μας επιλογή ήταν αυτό που μας είπε ο υπάλληλος του τελευταίου ξενοδοχείου, να φύγουμε και να πάμε στο Sandnes, μια μικρότερη πόλη 20 kmνοτιότερα.
Φτάσαμε λοιπόν στο Sandnes, υπό ραγδαία βροχή πάντα, και εκεί επιτελούς γύρισε η τύχη μας. Με τη δεύτερη προσπάθεια, βρήκαμε ένα «motel-restaurant», όπου μας έδωσαν ένα ολόκληρο, πολυτελές διαμέρισμα, στη σχετικά (ή μάλλον απόλυτα, δεδομένων των συνθηκών!) ανεκτή τιμή των 150 €. Λίγο μετά τις 01:00 είχαμε πλέον τακτοποιηθεί και έτσι ολοκληρώθηκε επιτέλους αυτή η μέρα ταλαιπωρίας.
Ξυπνήσαμε χαλαρά, αφού η βροχή συνεχιζόταν ασταμάτητα, οπότε δεν είχε και νόημα να βιαστούμε για το οτιδήποτε. Πήραμε πρωινό, που ήταν ίσως το καλύτερο όλου του ταξιδιού, περισσότερο κι από του Trondheim, και συσκεφθήκαμε για τις επόμενες κινήσεις μας. Η συγκεκριμένη ήταν η μέρα που σχεδιάζαμε να επισκεφτούμε τον Άμβωνα και το Kjeragbolten. Είχαμε όμως συνειδητοποιήσει πως αυτό δυστυχώς ήταν αδύνατο αφού η πρόγνωση έδειχνε πως η βροχή θα συνεχιζόταν με την ίδια ένταση για όλη τη διάρκεια της μέρας και σε αυτά τα σημεία.
Το Preikestolen (Άμβωνας του Ιερέα) και ο βράχος Kjeragbolten βρίσκονται ανατολικά του Stavanger (και του Sandnes) και προσεγγίζονται από μονοπάτια. Βασικά συστήνεται η επίσκεψη τους σε 2 ξεχωριστές ημέρες, αλλά αν κάποιος εκμεταλλευτεί μια μεγάλη σε διάρκεια καλοκαιρινή μέρα μπορεί να βγάλει και τα δυο αυθημερόν, όπως σχεδιάζαμε να κάνουμε κι εμείς. Το εγχείρημα αυτό όμως απαιτούσε ιδανικές καιρικές συνθήκες οπότε, με τα υπάρχοντα δεδομένα, έπρεπε να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως τα συγκεκριμένα αξιοθέατα (και μαζί και την Trolltunga) θα τα επισκεφτούμε, πρώτα ο Θεός, σε κάποια μελλοντική μας επάνοδο στη Νορβηγία.
Ξεκινήσαμε κατά τις 12:00, ανεβήκαμε στο Stavanger για να δούμε λίγο την πόλη μέρα και μετά ξαναβγήκαμε στο δρόμο για νότια, με προορισμό το Kristiansand (αν σας θυμίζει κάτι το όνομα, διαφέρει μόνο κατά ένα γράμμα από το Kristiansund στο Βορρά, βλ. 3η μέρα). Πέρα από τη βροχή που συνέχιζε, σήμερα δεν είχαμε απρόοπτα στο δρόμο, φτάσαμε λοιπόν φυσιολογικά στο Kristiansand, την πόλη στο νοτιότερο άκρο της Νορβηγίας. Εκεί κάναμε μια βόλτα στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο Markens Gate (η βροχή είχε αραιώσει και υπήρχε κάποιος κόσμος στα καταστήματα) και καθίσαμε σε ένα εστιατόριo για φαγητό. Έπειτα συνεχίσαμε το ταξίδι μας με κατεύθυνση για το Όσλο.
Φτάσαμε στην πρωτεύουσα βράδυ πλέον, και μετά από κάποιο μπέρδεμα στους δρόμους βρήκαμε το apartmentόπου είχαμε κλείσει διαμονή για τις 2 τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Ταυτόχρονα είχε σταματήσει και η βροχή, κι έτσι τελείωσε μια περίοδος 30 ωρών περίπου, όσο ήταν και το διάστημα που ήμασταν υπό βροχή, που αποτέλεσε ατυχή παρένθεση στο ταξίδι μας, κυρίως λόγω του καιρού.
Το κατάλυμα μας ήταν ένα διαμέρισμα σε αρκετά κεντρικό, αλλά ταυτόχρονα ήσυχο σημείο, κοντά στην ThorvaldMeyersGate, δρόμο που συγκεντρώνει μεγάλο μέρος της νυχτερινής ζωής του Όσλο. Αφού εγκατασταθήκαμε είχε πάει 12:00 (Παρασκευή βράδυ), οπότε πλέον βρισκόμασταν στο κατάλληλο σημείο και την κατάλληλη στιγμή για βραδινή εξόρμηση, όπερ και έγινε.
Την επόμενη ξύπνημα, αυτοσχέδιο πρωινό (τα apartmentsφυσικά δεν προσφέρουν) και ξεκίνημα με τα πόδια για ξενάγηση στην πόλη. Καθεδρικός ναός, πεζόδρομος KarlJohans (η «Ερμού» του Όσλο), κάστρο - φρούριο Akershus(μου θύμισε λίγο το αντίστοιχο του Βελιγραδίου), και μετά προκυμαία AkerBrygge. Σάββατο μεσημέρι, με λιακάδα, η προκυμαία και τα μαγαζιά, καφέ -εστιατόρια, έσφυζαν από κόσμο. Αφού απολαύσαμε τη βόλτα μας καθίσαμε εκεί για καφέ και ύστερα βρήκαμε ένα Ινδικό εστιατόριο, στο Εμπορικό Κέντρο του Κεντρικού Σιδηροδρομικού Σταθμού, όπου γευματίσαμε. Επιστροφή στο διαμέρισμα αργά το απόγευμα, ξεκούραση και έπειτα νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο στην πόλη, ενώ είχε αρχίσει να μας διακατέχει μια μελαγχολία καθώς συνειδητοποιούσαμε πως το ταξίδι μας είχε φτάσει στο τέλος του.
Με δεδομένο πως πετούσαμε στις 15:00, είχαμε κάποιο χρόνο και τον αξιοποιήσαμε με επίσκεψη σε ένα από τα πολλά μουσεία του Όσλο, αυτό των Βίκινγκ. Το Μουσείο βρίσκεται στην χερσόνησο Bygdoy, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο. Εκεί εκτίθενται τα 3 σπουδαιότερα από τα πολλά πλοία-τάφοι των Βίκινγκ που έχουνε βρεθεί. Οι Βίκινγκ, από τους πιο ναυτικούς λαούς στην ιστορία, όταν μια σημαντική προσωπικότητα (βασιλιάς, σπουδαίος πολεμιστής, κτλ) πέθαινε έβγαζαν στη στεριά κάποιο πλοίο του και το χρησιμοποιούσαν ως νεκρικό θάλαμο, θάβοντας μέσα το πρόσωπο (μαζί με υπάρχοντα του, όπως έπρατταν και πολλοί άλλοι λαοί) και ύστερα σκεπάζοντας το με χώμα.
Μετά το μουσείο μετάβαση στο Gardenmoen, παράδοση του Poloκαι αναχώρηση με τη Norwegianγια Αθήνα. Η πτήση άνετη και με δωρεάν Wifiκατά τη διάρκεια της.
Έτσι ολοκληρώθηκε αυτό το ταξίδι, που μας άφησε αμέτρητες και αξέχαστες εντυπώσεις και εμπειρίες αλλά και την επιθυμία να επιστρέψουμε, αφενός για να πάμε στα μέρη που δεν καταφέραμε (Trolltunga, Kjeragbolten και Preikestolen) και αφετέρου φυσικά για να φτάσουμε στον Αρκτικό Κύκλο.
Γενικές παρατηρήσεις - πληροφορίες - συμβουλές
1) Σκανδιναβικές Αερογραμμές
Στην πτήση οι SAS προσφέρουν δωρεάν μόνο καφέ, οτιδήποτε άλλο -ακόμα κι ένα ποτήρι νερό- με χρέωση, κατά τα πρότυπα δηλαδή των αεροπορικών χαμηλού κόστους.
2) Transitστο Όσλο
Στο αεροδρόμιο Gardermoen (υποθέτω και στα άλλα 2 του Όσλο, και σε όλα της χώρας) οι αποσκευές των πτήσεων με ανταπόκριση εντός Νορβηγίας δεν μεταβιβάζονται αυτόματα αλλά πρέπει να τις παραλάβει ο επιβάτης και να τις παραδώσει κάνοντας νέο check-in (ουσιαστικά baggagedrop-off) για την επόμενη πτήση του, δηλαδή σα να πρόκειται για πτήσεις 2 διαφορετικών εταιρειών που έχεις κλείσει από μόνος σου. Υποτίθεται για τελωνειακούς λόγους. Δεν κατάλαβα τι νόημα έχει αυτό αφού η χώρα είναι στο Σέγκεν και μπορείς να εισέλθεις ελεύθερα οδικώς. Και φυσικά δεν περάσαμε από κανενός είδους έλεγχο, απλώς μεταφέραμε μόνοι μας τις αποσκευές μας από τις αφίξεις στις αναχωρήσεις. Μια τρύπα στο νερό δηλαδή.
3) Αυτοκίνητο ενοικίασης (γενικά για roadtrips, όχι μονό για Νορβηγία)
Προσοχή στο μέγεθος του οχήματος όσον αφορά τις αποσκευές. Ειδικά για roadtrips, αν δηλαδή κάνετε ταξίδι με διαρκείς αλλαγές τόπου διανυκτέρευσης.
Ενδεικτικά, νοικιάσαμε πεντάθυρο Polo και ήμασταν οριακά ανεκτά τα 3 άτομα, καθώς πολλές αποσκευές έμπαιναν υποχρεωτικά στο πίσω κάθισμα –μια κλασική σκληρή Samsonite γεμίζει το πορτμπαγκάζ του Poloκαι δεν αφήνει χώρο παρά μόνο για 1-2 τσάντες πλάτης.
4) Συνάλλαγμα
Στη Νορβηγία για τη μετατροπή συναλλάγματος χρεώνουν παντού (όλα τα ανταλλακτήρια, οπουδήποτε, και όλες οι τράπεζες) 50 NKRπρομήθεια (περίπου 6,5 €), πέραν του κέρδους τους από την ισοτιμία που σου δίνουν. Στο αεροδρόμιο υποθέσαμε πως ήταν «χαράτσι» λόγω αεροδρομίου γι’ αυτό και δεν κάναμε συνάλλαγμα νομίζοντας πως θα βρούμε στις πόλεις ανταλλακτήρια χωρίς προμήθεια (με συνέπεια παραλίγο να μέναμε νηστικοί την πρώτη μέρα, όπως διαβάσατε πιο πάνω!).
5) Κόστος φαγητού
Πρόχειρο (Κούρδοι-κεμπάμπ πίτσα,BurgerKing, κτλ) στα 12 με 15 €, regular εστιατόρια (1 μερίδα με 1 μπύρα) στα 25 με 30 €.
6) Διόδια
Τα διόδια στη Νορβηγία είναι πολλά και ακριβά. Δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό από την καλή κατάσταση του οδικού δικτύου και κυρίως από τα άπειρα τούνελ -και ορεινά και υποθαλάσσια, αλλά ίσως λίγο υπερβολικά με δεδομένο ότι το μεγαλύτερο τμήμα του δικτύου είναι δρόμοι μια λωρίδας ανά κατεύθυνση και χωρίς ΛΕΑ -αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε επαρχιακή οδό ή στην καλύτερη παλιά Εθνική. Ωστόσο δε σε καθυστερούν καθόλου αφού είναι χωρίς μπάρες και χωρίς ειδικές λωρίδες. Απλώς υπάρχουν σε συγκεκριμένα σημεία κάμερες και δέκτες που χρεώνουν τα epass(σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα διαθέτουν). Εάν κάποιο αμάξι δεν έχει epass, ή δεν έχει μέσα χρήματα, τότε θα του έρθει ταχυδρομικώς, στη διεύθυνση που είναι δηλωμένο το όχημα, ο λογαριασμός (το κανονικό ποσό, όχι προσαυξημένο με κάποιο πρόστιμο). Μπορεί να φαίνεται περίεργο, ωστόσο εφόσον μιλάμε για δρόμους με μια λωρίδα και κίνηση με σχετικά χαμηλές ταχύτητες είναι τεχνικά εφικτό. Στους (λίγους) αυτοκινητοδρόμους με πάνω από 2 λωρίδες υπήρχαν διαμορφωμένες λωρίδες, όπως στα δικά μας διόδια, και πάλι όμως με κάμερες, χωρίς μπάρες και χωρίς ταμεία. Τέλος, υπήρχαν σε λίγα σημεία και κανονικοί σταθμοί με εισπράκτορες. Τελικώς, για τα 2.650 kmπου διανύσαμε, ο λογαριασμός μας ήρθε (μέσω της AVIS) 91 €.
7) FerryBoat
Η ύπαρξη των φιόρδ αλλά και των ορεινών όγκων κάνει απαραίτητη τη χρήση των Ferry Boat. Με αυτό το τρόπο συντομεύουν δραματικά διαδρομές που αλλιώς θα απαιτούσαν πολλά χιλιόμετρα ταξιδιού. Τα Ferry είναι οργανωμένα, αμφίδρομα εξυπακούεται, με ακρίβεια στα ωράρια και με τακτικά δρομολόγια (απ’ όσο θυμάμαι πουθενά δεν έτυχε να περιμένουμε πάνω από 1 ώρα) αλλά, όπως όλα σε αυτή τη χώρα, πολύ ακριβά. Σε συνδυασμό με τα διόδια και τη βενζίνη (1,9 €/λίτρο) καθιστούν το κόστος του οδικού ταξιδιού πραγματικά υψηλό.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΔΩ: http://www.travelstories.gr/community/gallery/albums/Νορβηγία-roadtrip.424/
Last edited by a moderator:
