Νεπάλ Νεπάλ. Εκείνα τα Ιμαλάια που λέγαμε που είναι;

[ioanna karagianni]

Το επόμενο πρωί μετά το τελετουργικό μας:
- Το ξυπνητήρι μας ξυπνάει στις 5.00
- Αφουγκραζόμαστε τι γίνεται έξω, βρέχει;
- Αν όχι σηκωνόμαστε, σερνόμαστε ως το παράθυρο έχει συννεφιά;
- Αξιολογούμε το επίπεδο ορατότητας
- Γυρίζουμε στα κρεβάτια μας
- Βάζουμε το ξυπνητήρι στις 7.00
Ξεκινάμε με ένα μικρό trekking η περιοχή θα πρέπει να είναι υπέροχη αλλά η ομίχλη δεν μας αφήνει να δούμε και πολλά, όμως αυτή η ομιχλώδης ατμόσφαιρα δημιουργεί μια αίσθηση μυστηρίου, καθώς περπατάς συναντάς ασαφείς όγκους που σιγά σιγά παίρνουν σχήμα και γίνονται βουβάλια, γυναίκες, μαθητές, σπίτια. Η βόλτα μας τελειώνει φτάνοντας σε ένα μοναστήρι το Namo Buddha Monastry , ένα υπέροχο κτίσμα, γεμάτο χρώματα και σχέδια ζωγραφισμένα στο χέρι, εξαιρετικό μην ξεχάσετε να συμπεριλάβετε στην λίστα σας, το μοναστήρι συνδέεται με μια ιστορία για τον Βούδα που ο θρύλος τον θέλει να έχει μείνει εκεί.

Δεύτερη στάση Panuati village, παραδοσιακό χωριό περιτριγυρισμένο από λόφους και βουνά, κρίμα που δεν προγραμματίσαμε να μείνουμε μια νύχτα εκεί, το χωριό είναι παραδοσιακός οικισμός και για την αποκατάσταση του έχουν συνεργαστεί δύο κοινότητες η μια είναι μια πόλη της Ιταλίας και η άλλη η … Ύδρα.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ημέρας και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα του ταξιδιού ήταν η επίσκεψη μας στο Pasupatinath που είναι ινδουιστικό κέντρο και μέρος καύσης νεκρών. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι τέτοιο και με εντυπωσίασε, η ηρεμία των ανθρώπων και το τελετουργικό, σου άφηναν την αίσθηση ότι εκτελούσαν μια καθημερινή εργασία όπως όλες οι άλλες με σεβασμό και κατάνυξη αλλά χωρίς κλάματα φωνές και πόνο, η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική από τις δικές μας κηδείες.

Ύπνος στο Κathemandu και το ξημέρωμα το γνωστό τελετουργικό,
- Το ξυπνητήρι μας ξυπνάει στις 5.00
- Αφουγκραζόμαστε τι γίνεται έξω, βρέχει;
- Αν όχι σηκωνόμαστε, σερνόμαστε ως το παράθυρο έχει συννεφιά;
- Αξιολογούμε το επίπεδο ορατότητας
- Γυρίζουμε στα κρεβάτια μας
- Βάζουμε το ξυπνητήρι στις 7.00
Πολύ βροχή αλλά ευτυχώς σήμερα φεύγουμε για Chitwan και θα είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο. Μόνη μας στάση το Chovar Gorge, ανεβαίνουμε στο Adinath Lokeshwar Temple με τελεφερίκ, μια όμορφη διαδρομή με θέα τον λόφο από κάτω μας καταπράσινο με διάσπαρτα μικρά χωριά, όλα αυτά τα χωριά, πως επικοινωνούν μεταξύ τους και με τον έξω κόσμο εκεί πάνω που είναι σκαρφαλωμένα; Πολύ θα ήθελα να μείνω σε ένα από αυτά για δύο τρεις μέρες.

Φτάνοντας στην περιοχή του Chitwan τα μικρά της παρέας έχουν την ευκαιρία να εκπληρώσουν μια από τις επιθυμίες που τους γεννήθηκαν στο Νεπάλ, σκαρφαλώνουν στην οροφή του mini bus και συνεχίζουν την διαδρομή σαν τους ντόπιους. Τα τέσσερα μικρά στην κορυφή ( το μεγαλύτερο 14 το μικρότερο 10) φωνάζουν από χαρά και οι δύο μητέρες μέσα σωπαίνουν από φόβο, προσπαθώ να τις παρηγορήσω, «ελάτε ρε κορίτσια τέσσερα είναι πόσα πια θα πέσουν; Όλο και κάποιο θα σας μείνει» αλλά δεν τα καταφέρνω.

Στο Jungle Safari resort που θα μέναμε τις επόμενες δύο μέρες μας είχαν ετοιμάσει ένα φουλ πρόγραμμα. Καταρχήν μας ανεβάζουν πάνω σε βοϊδάμαξες για να πάμε σε ένα μουσείο με την ιστορία της περιοχής, η βόλτα ήταν διασκεδαστική, κυλούσαμε αργά και κουνιστά στον δρόμο περνώντας από μικρά και μεγάλα χωριά, πολύ τουριστική δραστηριότητα από αυτές που μιμούνται τις συνήθειες των ντόπιων πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι εντελώς παράταιρη (ναι δεν χρειάζεται να με πληγώνετε το ξέρω είμαι και τουρίστρια και παράταιρη αλλά όσο πιο απαρατήρητη περνάω τόσο καλύτερα για μένα), το μουσείο ήταν ένας ζεστός και πληκτικός χώρος μόνο η βόλτα άξιζε, για τον φίλο Γ. άξιζε και η αλάνα με τα παιδιά γιατί έπαιξε μαζί τους ποδόσφαιρο. Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γνωρίσαμε και τους τρεις ελέφαντες που έκτρεφαν εκεί, μεταξύ τους και η Beauty ένα ελεφαντάκι 3 χρονών, με παροτρύνουν να το πλησιάσω, το χαϊδεύω το πιλατεύω και ο υπεύθυνος την βάζει να μου δίνει την προβοσκίδα της για χειραψία, κάπου εκεί που όλοι έχουμε μαζευτεί γύρω της και την χαϊδεύουμε παρατηρώ ότι όλη αυτή την ώρα που εμείς διασκεδάζουμε αυτή προσπαθούσε να φάει και εμείς δεν την αφήνουμε, ντράπηκα και πάλι.

Η επόμενη μέρα δεν είχε τελετουργικό αλλά ξυπνήσαμε στις 5.00 καθότι σε αυτό ήταν κάθετοι, αν θέλετε περπάτημα στην ζούγκλα φεύγουμε στις 5.30. Στις 6.00 κατάλαβα γιατί, η φύση γύρω μας οργιώδης και η ατμόσφαιρα αν και ο καιρός ήταν βροχερός ήταν ήδη αποπνικτική σκέψου πως θα ήταν στις 12.00 το μεσημέρι. Συνοδοί μας 5-6 οδηγοί, που πήγαιναν μπροστά μας, πίσω μας ή στο πλάι μας όλοι κρατούσαν ραβδιά. Πριν ξεκινήσουμε μας έκαναν μια μικρή ενημέρωση για το πώς πρέπει να φερθούμε αν συναπαντήσουμε κάποιο από τα άγρια ζώα μπροστά μας, ο τύπος που ήταν μπροστά χτυπούσε με το ραβδί του τα κλαδιά μπροστά του για να ανοίξει δρόμο, οι τύποι στο πλάι κοιτούσαν μην μας την βγει κανένα ζωάκι απρόοπτα, και ο πίσω μάζευε τους τελευταίους μην και χαθεί κανείς, συχνά μας έδειχναν την πανίδα της περιοχής, μαϊμούδες, ελάφια, κάτι μικρά κόκκινα εντομάκια, guest star βδέλλες (με ρούφησαν και εμένα), σε ένα παρατηρητήριο και από ασφαλείς απόσταση είδαμε και τον πρώτο ρινόκερο της ημέρας, μας είχαν προειδοποιήσει ότι μπορούσε να γίνει επικίνδυνος αλλά βλέπει μόνο ότι είναι μέχρι το επίπεδο των ματιών του άρα όσο είσαι ψηλότερα από αυτόν δεν σε βλέπει και δεν έχεις πρόβλημα. Η βόλτα μας κράτησε περίπου τέσσερεις ευχάριστες και περιπετειώδεις ώρες, καταλήξαμε στο ποτάμι την ώρα που θα έκαναν μπάνιο οι ελέφαντες. Έχω δει και παλιότερα ελέφαντες να παίρνουν το μπάνιο τους αλλά εδώ το έχουν ανάγει σε fun park, οι οδηγοί ελεφάντων έφερναν τους ελέφαντες στο ποτάμι, οι τουρίστες ανέβαιναν πάνω στον ελέφαντα, καβάλα έμπαιναν μέσα στο νερό, και εκεί το γλυκύτατο παχύδερμο έβαζε νερό στην προβοσκίδα του και ψέκαζε τους τύπους που είχαν κατσικωθεί στην πλάτη του. Φαινόταν να έχει πολύ πλάκα, αρκετοί από μας ήταν ήδη μέσα στο ποτάμι και διασκέδαζαν όταν αποφάσισα ότι είναι καιρός να το κάνω και εγώ, γιατί όχι; Ανεβαίνει λοιπόν ο Στ. και πίσω του εγώ με τα χίλια ζόρια γιατί το ζώο ήταν τεράστιο και εγώ δεν είμαι και Φασούλας αλλά τέλος πάντων. Όταν ο καλός μας ελέφαντας σηκώθηκε όρθιος θεώρησα ότι είχε έρθει η ώρα και της δικής μου διασκέδασης , όμως ο ελέφαντας μας είχε διαφορετική άποψη καθότι αυτός είχε έρθει για να κάνει το μπάνιο του και όχι για να ευχαριστήσει μια άσχετη, μπήκε μέσα στο ποτάμι και άρχισε να περπατάει αντίθετα στη ροή του νερού αγνοώντας τις προτροπές του οδηγού του, λέω και εγώ «θες να αποφάσισε να την κάνει για την ζούγκλα και να του μείνουμε εμείς αμανάτι στην πλάτη;»; αυτός όμως μόλις απομακρύνθηκε λίγο από την πολυκοσμία έπεσε μεγαλόπρεπα στο πλάι και βύθισε το μισό του σώμα στο ποτάμι, οι ελέφαντες αγαπάνε πολύ το νερό, εμένα πάλι από ότι φαίνεται καθόλου. Βρεθήκαμε λοιπόν και οι δύο μέσα στον ποταμό να μας παρασέρνει το ρεύμα, μου φάνηκε τόσο αστείο, κόντευα να πνιγώ κυριολεκτικά από τα γέλια, το νερό ήταν πολύ ορμητικό αν και δεν του φαινόταν και έπρεπε να συγκεντρωθώ για να κολυμπήσω αντίθετα και να βγω στην όχθη, ο Στ με βοήθησε και σε λίγο και οι δύο στάζαμε στην στεριά, ο ελέφαντας μας συνέχιζε μακάριος να απολαμβάνει το μπάνιο του αδιαφορώντας για το μικρό μας δράμα.

Αργότερα ξεκινήσαμε για ένα σαφάρι στην ζούγκλα πάνω στην πλάτη του ελέφαντα αυτήν την φορά. Κυριλέ βέβαια με εξεδρούλα πάνω στην πλάτη του και τον οδηγό να τον κοντρολάρει, προσπαθώ να εθελοτυφλήσω στην βαρβαρότητα που θα έχει εισπράξει ο ελέφαντας για την «εκπαίδευση» του και να απολαύσω την βόλτα μου, όμως από ότι φαίνεται σε αυτήν την χώρα οι ελέφαντες έχουν προηγούμενα μαζί μου δεν εξηγείται αλλιώς, σε κάποια προηγούμενη ζωή μου θα ήμουν κυνηγός ελεφάντων στην περιοχή και αυτοί το θυμούνται ακόμα. Η βόλτα καταπληκτική και είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολλά ζώα από πολύ κοντά, όπως ρινόκερους, κροκόδειλους, ελάφια, μαϊμούδες κτλ, αλλά ο γλυκύτατος ελεφαντάκος επέμενε να πλησιάζει επικίνδυνα κοντά σε κορμούς, κλαδιά και αγκαθωτούς θάμνους από την πλευρά που καθόμουν εγώ και ενώ οι άλλοι που κάθονταν αριστερά, ήταν άνετοι και ευτυχείς εγώ έβλεπα συνεχώς να έρχεται κατά πάνω μου απειλητικά η χλωρίδα της ζούγκλας. Δύο ώρες μετά καταγρατσουνισμένη από τους βάτους, μωλωπισμένη από τα κλαδιά και με σκισμένα ρούχα, αλλά καταευχαριστημένη και γεμάτη εικόνες, αποχαιρέτησα τον ελέφαντα, νομίζω ότι χαμογελούσε χαιρέκακα την ώρα που έφευγα. Αυτοί οι τεράστιοι όγκοι κινούμενου κρέατος μου δημιουργούν πάντα πολύ τρυφερά αισθήματα και παρόλο τον όγκο τους σου δίνουν την ίδια γλυκιά αίσθηση που συνήθως νοιώθεις με πιο μικροκαμωμένα και χαριτωμένα ζώα.

Η μέρα μας έκλεισε με μια ακόμα βόλτα με τζιπ αυτήν την φορά στις λίμνες, στην περισσότερη διαδρομή έβρεχε, αλλά ακόμα και μέσα από τα αδιάβροχα μας και με τα σύννεφα στον ουρανό, το δειλινό ήταν γλυκό και η λίμνη σου μετέδιδε την ηρεμία της. Έτσι λοιπόν εξαντλήσαμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε στην ζούγκλα και η ζούγκλα εξάντλησε εμάς. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου το δείπνο εμπλουτίστηκε από τοπικούς χορούς, πολύ εντυπωσιακούς θα έλεγα με μόνο μελανό σημείο ότι στο τέλος επέμεναν να χορέψουμε και εμείς, ακόμα ένα θέμα που μου δημιουργεί πολύ αμηχανία, αν αρνηθώ την ευγενική αλλά επίμονη πρόσκληση θα τους προσβάλω, αν δεχτώ θα βρεθώ να κουνιέμαι άρρυθμα στους ρυθμούς του ταμπούρλου, χόρευα και έβριζα, οι υπόλοιποι πάντως φάνηκαν να το διασκεδάζουν.

Την επόμενη μέρα φύγαμε για τις τελευταίες στάσεις του ταξιδιού μας το Lumbini και την Pokhara, αφού πρώτα περάσαμε από το ορφανοτροφείο ελεφάντων για ένα ύστατο χαίρε.

 

[Rosa]

Ααααχχχ...το πόσο απολαμβάνω την ιστορία σου, δε λέγεται....Να 'σαι καλά!!!

 

[mfish]

το νεπαλ το ερωτευτηκα παρα τις λιγες μερες που εμεινα....φανταζομαι και εσυ! ανυπομονω για τη συνεχεια.....!!!!

 

[meli]

Τι ωραια!!! το παρκο ηταν ενα μερος που αφησα για επομενη φορα στο Νεπαλ...Ετσι για να πρεπει να ξαναπαω...

 

[ΕΡΣΗ]

Υπεροχο και το σημερινο κομματι.

 

[ioanna karagianni]

Τι ωραια!!! το παρκο ηταν ενα μερος που αφησα για επομενη φορα στο Νεπαλ...Ετσι για να πρεπει να ξαναπαω...

Το πάρκο ήταν μια τελείως διαφορετική όψη του Νεπάλ, στο δικό σας ταξίδι ίσως να μην ταιριαζε. Την άλλη φορά όμως να πάτε και ένα πάρκο και να πάρετε και εμένα μαζί σας.

 

[ioanna karagianni]

Την επόμενη που λέτε αφού υπεστήκαμε μια βαρκάδα όπου το χείλος του κανό ήταν στην ίδια ευθεία με το νερό του ποταμού και κάθε φορά που ανάσαινες το κανό κουνιόταν τόσο που νόμιζες ότι θα ανατραπεί και θα βρεθείς μέσα στο ποτάμι να τραγουδάς το «με παράσυρε το ρέμα», φτάσαμε στο ορφανοτροφείο και ταΐσαμε με μπισκότα κάτι υπερφυσικούς μπέμπηδες που παρά το μέγεθος τους συνέχιζαν να είναι μικρά χαριτωμένα μωρά. Βρεγμένοι και λασπωμένοι χαιρετίσαμε ελέφαντες, πάρκο, ξενοδοχείο και πάνω από όλα τους ανθρώπους που μας δέχτηκαν και μας φρόντισαν τις ημέρες που είμαστε εκεί και φύγαμε για το Lumbini.

Το Lumbini είναι το μέρος όπου γεννήθηκε ο Βούδας, γι αυτό και είναι γεμάτο στους Ναούς. Αρχίσαμε να περιφερόμαστε λοιπόν σε διάφορους Ναούς όσους προλαβαίναμε γιατί είχαμε φτάσει απογευματάκι και θα έκλεινα κατά τις 5.00. Για να είμαι ειλικρινείς δεν ενθουσιάστηκα, ήταν πολύ ενδιαφέρον το ότι εκεί γεννήθηκε ο Βούδας, ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις όλους αυτούς τους ναούς μαζεμένους τον έναν δίπλα στον άλλο, αλλά μια και η κουλτούρα μας και η θρησκεία μας είναι εντελώς διαφορετική κάποια στιγμή κούραζε. Και εκεί που λέγαμε να την κάνουμε σιγά σιγά για το ξενοδοχείο, ακούμε ψαλμούς από μια μικρή αίθουσα στο βάθος και πάμε να δούμε τι γίνεται. Ήταν μικροί Γιαπωνέζοι μοναχοί (τουτέστιν μοναχάκια), ήμασταν τόσο τυχεροί που πετύχαμε την ετήσια προσευχή για την παγκόσμια ειρήνη. Στηθήκαμε διακριτικά στην είσοδο και παρακολουθούσαμε τις γονατισμένες πορτοκαλί φιγούρες να χτυπούνε ένα υποτυπώδες τύμπανο και να μουρμουρίζουν όλα μαζί κάτι ακατάληπτο σε εμάς. Δύο πολύ μεγάλα τύμπανα ήταν τοποθετημένα στις πλευρές της αίθουσας και οι τυμπανιστές έδιναν ρυθμό στους υπόλοιπους. Το θέαμα αν και απλό απέπνεε μια γλύκα και τρυφερότητα. Κάποια στιγμή γίναμε αντιληπτοί από έναν μοναχό, μας χαμογέλασε σηκώθηκε μας έφερε μαξιλάρια για να κάτσουμε και μικρά τυμπανάκια για να συμμετέχουμε κι εμείς στην προσευχή τους. Μείναμε μισή ώρα περίπου χτυπώντας τα τύμπανα μας, έως που τελείωσε η προσευχή, τελικά αυτή είναι η γοητεία των ταξιδιών, ποτέ δεν ξέρεις από πού θα έρθει η καλή στιγμή, φτάνει να είσαι διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή και τα καλά θα έρθουν.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού την Pokhara, θα μέναμε εκεί για τρεις νύχτες, η πόλη θεωρείται από τις πιο ενδιαφέρουσες στο Νεπάλ, από εκεί ξεκινούν πολλοί την ανάβαση τους στα Ιμαλάϊα, θεωρείται το σημείο που τερματίζεται η οροσειρά Αναπούρνα γύρω της τα Ιμαλάϊα την περιτριγυρίζουν σαν δακτυλίδι , έχει μια μεγάλη λίμνη και πολλούς καταπράσινους λόφους, λέγεται ότι στα 60ς ήταν γεμάτη χίπηδες, κι εδώ όπως στο Κατμαντού εκεί που καθόμουν αμέριμνη και ατένιζα άκουγα μια φωνή από τον τύπο που περνούσε δίπλα μου να μου προσφέρει την καλύτερη μαριχουάνα του Νεπάλ. Κρίνοντας από τα ευτραφή υγιέστατα φυτά που συνάντησα σε όλα τα χωριουδάκια μάλλον αλήθεια λέγανε. Τέλος πάντων ας ξαναγυρίσουμε στην αποφράδα ημέρα που πηγαίναμε στην Pokhara.

Η διαδρομή ήταν βροχερή, υγρή και ομιχλώδης, το αυτοκίνητο κυλούσε αργά στην άσφαλτο ασυγκίνητο όπως πάντα από τα μηχανάκια, βόδια, φορτηγά που εμφανίζονταν μπροστά μας από το πουθενά και χάνονταν στο πουθενά ένα δευτερόλεπτο πριν την μοιραία σύγκρουση. Στις άκρες του δρόμου μικρές καλύβες έπαιζαν το ρόλο των μαγειρείων, γυναίκες μαγείρευαν πάνω σε κ α τ α π λ ι κ τ ι κ έ ς πλίθινες βάσεις σαν φούρνους, αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά, ήταν σταματημένα δίπλα τους και οδηγοί έτρωγαν σε μικρά τραπεζάκια ή όρθιοι.

Ο Ανέλ με πληροφόρησε απολογητικά ότι η πόλη που πάμε είναι από της πιο βροχερές περιοχές και τα σύννεφα μάλλον δεν θα μας αφήσουν να δούμε εκείνα τα Ιμαλάϊα, με την απορία θα φύγω από αυτήν την χώρα, έχει ή δεν έχει Ιμαλάϊα. Όμως ο Θεός είναι μεγάλος (έτσι λένε εγώ δεν τον έχω δει) και για μια ακόμα φορά, μας έστειλε την εύνοια του. Στην είσοδο της πόλης, η ατμόσφαιρα καθάρισε, τα σύννεφα παραμέρισαν και μπροστά από τον καθαρό γαλάζιο ουρανό ένας όγκος με κοφτερή κορυφή άρχισε να εμφανίζεται, επιτέλους το πρώτο μας ΙμαλάϊΟ, το στήθος του Ανέλ φούσκωσε από υπερηφάνεια και ένα δάκτυλο γεμάτο ανακούφιση μου έδειξε την κορυφή Machapuchhare (μην το διαβάσετε φωνακτά θα κοκκινίσετε), ακλόνητη απόδειξη ότι η χώρα του κατέχει μέρος της μυθικής οροσειράς.

Το πρωί το τελετουργικό μας άλλαξε, ξυπνήσαμε στις 5.00, έβρεχε; Όχι, παράθυρο έχει σύννεφα; Όχι ο ουρανός είναι σχετικά καθαρός, καλέ λες;;;; 5.10 ήμασταν στην ρεσεψιόν, ο οδηγός ήδη στο τιμόνι, ο Ανελ πανευτυχής, με το αβέβαιο βήμα του υπνοβάτη επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο, το view point δεν ήταν πολύ μακριά, παρόλο που ήταν πολύ νωρίς, μαγαζιά και μικροπωλητές ήταν παραταγμένοι και ετοιμοπόλεμοι, στο πλάτωμα ο κόσμος αρκετός, κρυώνοντας ενωθήκαμε όλοι μαζί σε ένα ομαδικό τουρτούρισμα και οπλίσαμε τις μηχανές μας. Στην επόμενη ώρα ζήσαμε την πιο εντυπωσιακή είσοδο ημέρας, τα βουνά φωτίζονταν σταδιακά το ένα μετά το άλλο, η μια μετά την άλλη η κάθε μια όλες οι κορυφές με την σειρά τους έλαμπαν στο πρώτο άγγιγμα του φωτός. Δεν έχω πολλά να πω γιατί δεν ξέρω πως περιγράφεται αυτή η στιγμή, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι εκείνη την στιγμή ένοιωσα ευγνωμοσύνη για την τύχη μου να βρεθώ εκεί, για την ευκαιρία που είχα να κάνω αυτό το ταξίδι, για την παρέα μου που μαζί μπορούμε να βρεθούμε παντού να αντιμετωπίσουμε όλα τα απρόοπτα καλά ή κακά, να ανεχτούμε τις ιδιομορφίες μας χωρίς γκρίνιες και τσακωμούς και έτσι να βιώνουμε μαζί την συναρπαστική εμπειρία ενός ταξιδιού. Φιλοσοφίες τέλος πάμε για φινάλε.

Μετά το πρωινό φύγαμε για μια περπατάδα στην φύση, κράτησε περίπου 5 ώρες ίσως και πάρα πάνω, η φύση εξαιρετική, η θέα υπέροχη, η γενική ιδέα ήταν να ξεκινήσουμε από ψηλά και να κατεβούμε μέχρι την λίμνη, σε όλη την διαδρομή λοιπόν είχαμε και θέα στην λίμνη, είχαμε επίσης και τις κλασικές βδέλλες και πολύ γλιστερά σημεία, αλλά αυτά τα είχαμε συνηθίσει, κάποιοι έπεσαν στις γλιστερές πέτρες αλλά δεν είχαμε δράματα. Από τα πιο κωμικά σημεία της διαδρομής, ήταν ένας καλός κυριούλης που όταν μας είδε να ερχόμαστε εκεί πάνω στην ερημιά πήρε έναν μπόγο και έτρεξε προς το μέρος μας, μας προσπέρασε όλος φούρια και δέκα μέτρα πιο μπροστά άνοιξε το μπόγο και άπλωσε πάνω του όλα τα γνωστά μπιχλιμπίδια που πουλούσε η περιοχή προσκαλώντας μας να πλησιάσουμε και να αγοράσουμε από την πραμάτεια του. Φαντάζομαι τι ιδέα έχουνε αφήσει οι δυτικοί στους ντόπιους, θεωρούν ότι όπου και να είμαστε ο απώτερος σκοπός μας είναι τα ψώνια.
Κάποια στιγμή ο δρόμος μας έφερε σε έναν σχολείο, ομολογώ ότι μέσα στον ενθουσιασμό μας δεν υπάρξαμε και πολύ διακριτικοί, εισβάλαμε κυριολεκτικά μέσα στις τάξεις, παρακολουθώντας τα παιδιά να κάνουν μάθημα, κάτι πρωτάκια με ποδιές χόρευαν έναν χορό τραγουδώντας έναν τοπικό σκοπό, ήταν τρέλα σας λέω, τους καταστρέψαμε το μάθημα αλλά πολύ μου άρεσε. Η μέρα μας έκλεισε με μια πολύ ωραία βαρκάδα.

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στα αξιοθέατα της πόλης, τα οποία ήταν και ελαφρώς αδιάφορα, δηλαδή για ποιόν λόγω ένας Έλληνας να επισκεφθεί μια μικρή σπηλιά μόνο και μόνο επειδή έχει νυχτερίδες, αφού στην Ελλάδα έχουμε καταπληκτικές και τεράστιες σπηλιές; Από τα πιο ενδιαφέροντα ήταν ο καταυλισμός των Θιβετιανών προσφύγων και το Bindhabasini temple, και οι καταρράκτες Davis Fall. Τελικά αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία την μέρα μου θα την περνούσα στο κέντρο της πόλης κάνοντας βόλτες στην λίμνη όταν δεν έβρεχε και χαζολογόντας στα καφέ με τους τουρίστες όταν έβρεχε.

Την τελευταία μας μέρα δεν την αναφέρω ήταν μέρα γυρισμού, αργού γυρισμού, συχνά σταματούσαμε και περιμέναμε να ελευθερωθεί ο δρόμος από ένα τρακάρισμα ή από τα χώματα μιας κατολίσθησης, στο Κατμαντού φτάσαμε κουρασμένοι το απόγευμα, την άλλη μέρα μετά από έναν θερμό αποχαιρετισμό από τους ανθρώπους του πρακτορείου φύγαμε. Δεν είμαι καλή στους αποχαιρετισμούς ούτε στους επιλόγους, θα ήθελα να γράψω κάτι που θα αντιπροσώπευε τις 12 μέρες που πέρασα σε αυτήν την χώρα αλλά δεν ξέρω πώς να δώσω λέξεις στις μυρωδιές, τα χαμόγελα, στα χρώματα, τους ήχους που περιέβαλαν τις αναμνήσεις μας τις μεταμόρφωσαν σε παραμύθι. :kiss:

 

[go2dbeach]

Συναρπαστικο ταξιδι! Ευχαριστουμε για το παραμυθι που μας χαρισες παντα τετοια ευχομαι!

ΥΓ Οι βδελλες σαν ειχαν κολλησει σαν..βδελλες σε ολη τη διαρκεια του ταξιδιου ε?

 

[ΕΡΣΗ]

Εγω παντως, θα κολλουσα σα βδελλα σε καποιο απο τα υπεροχα ταξιδια που πραγματοποιει η Ιωαννα.

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ασίας.

 

[vagantos]

Εγω παντως, θα κολλουσα σα βδελλα σε καποιο απο τα υπεροχα ταξιδια που πραγματοποιει η Ιωαννα.

Ακριβώς έτσι αισθάνομαι κι εγώ... Ιωάννα , πολλά ευχαριστώ.

 

[ioanna karagianni]

Πολλά ευχαριστώ και από μένα παιδιά και αν είναι για τέτοιες βδέλλες ευπρόσδεκτες