Νησιά Κουκ Νέα Ζηλανδία Νέα Ζηλανδία/νησιά Κουκ: μια αναπάντεχη περιπέτεια...with the eggs

[liz]

Εισαγωγή:

Ο Φελίτσε ο Ιταλός ή ήταν γκαντέμης προτού τον γνωρίσω και μου το ‘κρυβε ή τον γκαντέμιασε η Αυστραλία με το που προσγειώθηκε. Εξάμηνο δεν πρόλαβε να κλείσει και καταριόταν την ώρα και την στιγμή που ήρθε. Άλλαζε σπίτι τρεις και λίγο, όλο και κάτι στραβό θα του τύχαινε. Για παράδειγμα, το περιστατικό όπου έξαλλη η συγκάτοικος της συγκατοίκου του που έλειπε Ισραήλ, πήρε το αεροπλάνο και ήρθε Σίδνεϊ μόλις έμαθε πως μένει εκεί, μόνο και μόνο για να τον ξαποστείλει και μετά να γυρίσει πίσω. Η ατυχία του έμελλε να τον ακολουθήσει μέχρι το τέλος της διαμονής του. Όνειρο του ν’αφήσει την χώρα των καγκουρώ και να πατήσει «έστω και για ένα σ/κ δεν με νοιάζει πια, μόνο φύγω από αυτό το καταραμένο μέρος» στην Ν.Ζηλανδία. «Αχ θα είναι το νοτιότερο μέρος που θα έχω πάει, Λίζα πάμε;» τί να ‘λεγα, λίγο θέλω κι εγώ.

Θα ήταν ταξίδι αποχαιρετισμού μιας και είχε κλείσει το εισιτήριο επιστροφής του στην Ευρώπη από Σίδνεϋ, δυο μέρες μετά την υποτιθέμενη επιστροφή μας από ΝΖ. Αδημονούσαμε για την ώρα που θα βιώναμε σε έντονο βαθμό την ακουστική εμπερία της νεοζηλανδικής προφοράς. Κάθε φορά που συναντούσαμε Σκωτσέζο, Ιρλανδό ή Νεοζηλανδό να μιλάει με έντονη προφορά, κοιταζόμασταν όλο νόημα χαμογελώντας συνομωτικά: πόσες και πόσες φόρες δεν είχαμε πέσει σε κάποιον αργά το βράδυ προς το τέλος της μπαρότσαρκας να μας σταμπάρει, να κάθεται τύφλα στο μεθύσι δίπλα μας και ν’αρχίσει να μας λέει τον πόνο του, απ’τον οποίο καταλαβαίναμε μόνο την περίληψη. Αν και τα χρόνια πέρασαν και το αυτί μας έχει εξασκηθεί, δεν είναι πια φρέσκο και νεοφερμένο και μπορούμε κατανοήσουμε και την πιο βαριά προφορά και να δώσουμε πιο αποτελεσματικά συμπαράσταση στον μεθυσμένο συνάνθρωπο, οι προτιμήσεις μας δεν έχουν αλλάξει: αγαπημένη παραμένει η νεοζηλανδική. Αυτά θυμήθηκα βλέποντας ξανά χθες την ταινία “Boy”:

από την οποία μας κόλλησε και η έκφραση «you egg!”(«βλάκας» στην νεοζηλανδική αργκό)

Όμως ο Φελίτσε δεν πήγε ΝΖ. Την ώρα που πηγαίναμε στο αεροδρόμιο μας ήρθε το μήνυμα «Λυπούμαστε, αλλά η πτήση σας ακυρώθηκε λόγω ηφαιστειακής στάχτης που έφτασε από Χιλή». Στο αεροδρόμιο του Σίδνεϊ δεν υπήρχε ψυχή. Μάταια ξυπνούσε από τις 6 τα χαράματα ο καημένος κάθε μέρα για να τσεκάρει αν άνοιξαν τα δρομολόγια. Όταν αυτό συνέβη, ήταν ήδη αργά. Τελικά όμως κατάφερα να πάω εγώ δυο φορές και να του τις αφιερώσω.

Kia ora λοιπόν, κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα όταν επισκέφτηκα την χώρα των Kiwis…

 

[mariath]

Μας ανοιξες την ορεξη! Περιμενουμε και το κυριως πιατο τωρα! Και με πολλες φωτογραφιες φυσικα.

 

[soudianos]

Hi Liz!!!!!!!!!

 

[hydronetta]

Έχω τρομερή περιέργεια να διαβάσω και τις δικές σου εντυπώσεις από τα νησιά

 

[liz]

Hi Liz!!!!!!!!!

Hi!

Έχω τρομερή περιέργεια να διαβάσω και τις δικές σου εντυπώσεις από τα νησιά

Δεν έχω και πολλά να προσθέσω μετά τις πληροφορίες που έδωσες στην ιστορία σου και όντως οι ρυθμοί με το που νύχτωνε ήταν νυσταλέοι, όμως πέρασα καταπληκτικά. Θέλω να ξαναπάω, αλλά να επικεντρωθώ μόνο σε πεζοπορίες τώρα που έχω δει τα πολύ βασικά.

 

[liz]

Περιμένοντας τον Α.

Το πρωτόγονο κινητό μου, αγορασμένο στην Chinatown, ικανό μόνο μηνύματα να στέλνει και να κάνει και καμιά κλήση στο τσακίρ κέφι, που ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα ανάμεσα στα iphones που έχουν κατακλύσει την πόλη αυτήν την πληγμένη απόλυτα από τον τυφώνα apple, με ειδοποίησε για τα ευχάριστα κι απρόσμενα μαντάτα. «Μάντεψε ποιός έρχεται Νοέμβριο!»

Ο Α. έλειπε πολύ σε όλους μας και ήταν σπουδαίος συνδετικός κρίκος της παρέας προτού γυρίσει στην πατρίδα του. Τελικά αποφάσισε να συμπεριλάβει την Αυστραλία σε ένα ταξίδι που εξελίχθηκε σε «round the islands trip» ή αλλιώς «ας γλεντήσω τώρα όσο μπορώ γιατί του χρόνου με παντρεύουν». Πρώτος σταθμός του το νησί Reunion, ακολούθησε ο Άγιος Μαυρίκιος και μετά είπε να περάσει από Σίδνεϊ, το δεύτερο σπίτι του, για να επανασυνδεθεί με την παλιοπαρέα. «Θα ‘ρθεις που θα ‘ρθεις μέχρι εδώ, δεν κανονίζουμε καμιά εκδρομή;» Αγαπημένος προορισμός για τους κατοίκους του Σίδνεϋ, μόλις 3 ώρες πτήσης μακριά, όλοι οι δρόμοι έδειχναν προς Νέα Ζηλανδία.

Σε μένα ανατέθηκε ο ρόλος εύρεσης του πιο οικονομικού εισιτηρίου κι ένα απόγευμα προσπαθούσαμε τα τρία άτομα που θα πηγαίναμε τελικά να συνεννοηθούμε για να κάνουμε τις κρατήσεις. Εκεί που έψαχνα εισιτήρια για ΝΖ είπα να ρίξω και μια ματιά για νησιά Κουκ, κι εμφανίζεται η προσφορά: 250 δολάρια μετ’επιστροφής από Όκλαντ. Κοιτάω την φίλη δίπλα μου με τα τρεμάμενα χέρια του τζάνκι «δεν θα κρατηθώ το ξέρω από τώρα» και τα έκλεισα αλλάζοντας το αρχικό μας πλάνο που περιελάμβανε 2 βδομάδες ΝΖ: θα πηγαίναμε μόνο στο βόρειο νησί (στο νότιο είχα πάει πέρυσι και παίζει να πάμε και φέτος).Το σπάσαμε και βάλαμε και νησιά Κουκ μέσα. «Τί είναι αυτά τα νησιά Κουκ, δεν έχω ξανακούσει γι’αυτά» μου έλεγε ο ένας. Του έστειλα μια φώτο από Aitutaki και πείστηκε.

Οι βδομάδες πέρασαν κι ανήμερα του Halloween έφτασα στο Όκλαντ μαζί με την Μ. Την επόμενη μέρα θα κατέφτανε ο Α. μαζί με το βανάκι που νοικιάσαμε για το μίνι roadtip μας. Λόγω της ημέρας και του μασκαρέματος μας, η Μ. ήταν πλέον ο Φρέντυ (Κρούγκερ), ο Α. το Τέρας της σοφίτας (το παρατσούκλι ενίσχυε η πάλη του όταν σκαρφάλωνε στο πάνω κρεβάτι του βαν) κι εγώ ο Βλαντ (Δράκουλας). Απο παλιμπαιδισμό σκίζουμε.
Δεν θα πρωτοτυπήσω λέγοντας πως το κέντρο της πόλης δεν μου άρεσε και πώς την βρήκα την πιο άσχημη από τις πόλεις που είδα στη ΝΖ. Όμως ούτως ή άλλως το ατού της χώρας αυτής δεν είναι οι πόλεις της.

Ο Φρέντι και ο Βλαντ βόλταραν ανάμεσα σε μάγισσες, κολοκυθοκέφαλους, συμπαθέστατα τερατάκια, Φράνκενσταϊνς κι ορδές από στρουμφάκια ώσπου συνάντησαν τους Ghostbusters:

Νυχτερινό Auckland:

Έντονη όπως και στο κέντρο του Σίδνεϋ η παρουσία της κινεζικής κοινότητας:

Μια μικρή βόλτα στο λιμάνι:

Προς ευχαρίστηση του Φρέντυ βρήκαμε κατάστημα όπου του αποδίδονται οι δέουσες τιμές:

Κι επιτέλους ήρθε ο σωτήρας με το βανάκι να μας σώσει από την πλήξη μας και να μας οδηγήσει στo Tongariro National Park.Όταν σταματήσαμε για ν'αγοράσουμε προμήθειες δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν βρήκαμε αβοκάντο να πωλούνται έναντι αυτής της τιμής. Στο Σίδνεϋ πλέον έχουν φτάσει τα 3,50 δολάρια το ένα...

Την επόμενη μέρα ήταν που θ’ αντικρύζαμε τα όμορφα τοπία για τα οποία φημίζεται η χώρα. Αφού μας βρήκε η νύχτα, κλείσαμε το εκνευριστικό GPS μας που ο Φρέντυ βάφτισε “da bitch”, παρκάραμε δίπλα σε μια συστάδα δέντρων κοντά στο εθνικό πάρκο και καταβροχθίσαμε τα αβοκάντο και τις μπύρες μας. Ο Φρέντυ κοιμήθηκε ανενόχλητος παρά τους βρυχηθμούς που έβγαζε το Τέρας της σοφίτας. Ο Βλαντ, το μάτι γαρίδα, ήταν νυχτόβιο πλάσμα κι αδημονούσε για το trekking της επόμενης μέρας που είχε την φήμη του καλύτερου trekking μιας ημέρας της χώρας.

Όμως τώρα πρέπει να σας αφήσω γιατί όπως λέει και το νεοζηλανδικό ντούο είναι Τετάρτη κι έχουμε δουλειές...

 

[liz]

Μόρντορ

Το βανάκι άρχισε να ταρακουνιέται καθώς το Τέρας ξύπνησε και προσπαθούσε να κατέβει από το κρεβάτι του. “You egg!” μουρμουρίζουμε νυσταγμένα. Χρόνος για χουζούρεμα δεν υπήρχε, μια μεγάλη μέρα μας περίμενε. Είχαμε σχεδιάσει έτσι την διαδρομή μας ώστε την μοναδική προβλεπόμενη ηλιόλουστη μέρα να βρισκόμαστε στο ηφαιστειογενές Tongariro national park για να διανύσουμε μια διαδρομή 19,4 χιλιομέτρων.

Πρώτη στάση το visitor centre της περιοχής το οποίο μας είχε βεβαιώσει την προηγούμενη μέρα πως οι καιρικές συνθήκες θα είναι οκ, πως μπορούμε να κάνουμε την διαδρομή μόνοι μας και να νοικιάσουμε εξοπλισμό (μποτάκια ορειβασίας και αντιανεμικά) πριν ξεκινήσουμε. «Λυπάμαι αλλά νοικιάζουμε μόνο στα γκρουπ μας και είναι 9 η ώρα έχουν φύγει όλα» «καλά χθες δεν μας είπατε πως μπορούμε να νοικιάσουμε εξοπλισμό χωρίς να έχουμε κλείσει κάτι;» «θα πρέπει να βρείτε κάποιο άλλο μέρος που να το κάνει αυτό, έχει ένα πιο κάτω». Ξαναμπαίνουμε στο βανάκι και κάνουμε γύρους στους 5 δρόμους ώσπου βρίσκουμε το κατάστημα. Ήταν κλειστό. Με τις σαγιονάρες και τα τζιν δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε, είχαμε διαβάσει πως πολλοί τουρίστες το έκαναν, πως κάποιοι αψηφούσαν και τις καιρικές συνθήκες κι έτσι χρειάστηκε μια μέρα να τρέξουν τα διασωστικά να τους μαζέψουν. Εκτός από Βλαντ έχω υπάρξει και Βλαξ πολλές φορές, όχι όμως εκείνη τη μέρα. Ένα οργανωμένο γκρουπ που πετύχαμε ήταν ήδη πλήρες. Τελικά είδαμε έναν τύπο που νοίκιαζε εξοπλισμό σκι, πήρε τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια του κλειστού καταστήματος (που τελικά άνοιγε μόνο απόγευμα), άνοιξε για μας, πήραμε τον εξοπλισμό κι οδηγήσαμε άρον-άρον μέχρι την αρχή της διαδρομής. Είχε πάει ήδη 10 η ώρα και η διάρκεια της διαδρομής υπολογίζεται σε 6-8 ώρες. Το τελευταίο μεταφορικό μέσο από το τέλος της που θα μας μετέφερε πίσω στο βανάκι μας έφευγε στις 5:30μμ και τόσο μας κοψοχόλιασε η προαναφερθείσα υπάλληλος με όσα μας είπε που την διανύσαμε σε 6 ώρες.

«Αυτό είναι!» αναφωνήσαμε περνώντας μπροστά από το βουνό Νgauruhoe. Μόρντορ σου ερχόμαστε!



Διασχίζουμε την κοιλάδα Mangatepopo και προς το τέλος της αρχίζουμε την ανάβαση στην ατέλειωτη διαβολόσκαλα, “Devil’s staircase”, απ’ όπου μπορούσαμε να δούμε φάτσα-κάρτα το βουνό Ngauruhoe ή αλλιώς Mt. Doom. Εκεί το Τέρας άγγιξε συγκινημένο για πρώτη φορά στη ζωή του χιόνι εν μέσω χειροκροτημάτων.













Η ανάβαση συνεχίστηκε για ώρα ως τον κόκκινο κρατήρα, “Red Crater”, το πιο υψηλό σημείο της διαδρομής όπου ήρθα για πολλοστή φορά αντιμέτωπη με την υψοφοβία μου, την οποία αγνόησα γιατί μ’έχει κουράσει. Λαχανιασμένοι, με την θέα και τον δυνατό αέρα να μας κόβουν την ανάσα στα 1886 μέτρα ύψος, κοντοσταθήκαμε για να βάλουμε καμιά μπουκιά στο στόμα μας.













κάτω: "Red Crater"




Μετά την ανάβαση, ήρθε η ώρα για την γλιστερή κατάβαση κατά την οποία ξεπρόβαλλαν οι εντυπωσιακές και πολυφωτογραφημένες “Emerald lakes” που δικαίως ονομάστηκαν σμαραγδένιες. «Δεν θα πέσω, δεν θα πέσω, δεν θα πέσω» σκεφτόμουν κατρακυλώντας προς το μέρος τους.







Κάτω: κατάβαση προς "Emerald Lakes"






«Τί όμορφα ε;» Παφ! Και μου ‘ρθε η χιονόμπαλα στα μούτρα. «You are such a bloody egg!” λέω στο Τέρας κι αρχίζουμε όλοι μαζί τον χιονοπόλεμο δίπλα στην “Blue Lake” που δεν είχε και πολλά να ζηλέψει από τις προηγούμενες.



















Συνεχίζουμε τον δρόμο προς το καταφύγιο “Ketetahi” όπου μπορεί να περάσει κανείς το βράδυ. Εκείνη την περίοδο ήταν κλειστό λόγω έκρηξης που είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν στην περιοχή. «Τώρα μάλιστα...» είπαμε μόλις είδαμε την προειδοποιητική πινακίδα. «Σε περίπτωση έκρηξης, αν αρχίσουν να πετάγονται πέτρες τριγύρω σας αγνοήστε τες και συνεχίστε απτόητοι τον δρόμο σας» μας είχαν συμβουλέψει.

κάτω: το καταφύγιο

Ανακούφιση:

Σειρά είχε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μέχρι το πάρκινγκ. Σύννεφα σκέπαζαν γοργά τις περιοχές που περνούσαμε, αλλά δεν πρόλαβαν να μας φτάσουν. Μετά από κοιλάδες και βουνά, περάσαμε μέσα από δάσος και φτάσαμε πτώματα στον προορισμό μας. Ξεραθήκαμε και περιμέναμε τον οδηγό που είχαμε κλείσει για να μας μεταφέρει πίσω στο βανάκι μας. «Αχ, ονειρεύομαι την μπύρα και το χάμπουργκερ που θα τσακίσουμε» λέει ο Φρέντυ. Μετά ανακαλύψαμε πως είχαμε ξεχάσει τα ισοθερμικά μας που στέγνωναν κάπου στα δέντρα του πάρκινγκ. Πίσω ξανά. Ξεθεωμένοι μπήκαμε στην πρώτη παμπ που βρήκαμε, όταν επιτέλους γυρίσαμε, για να φάμε και να επιβραβεύσουμε τα στομάχια μας που γουργούριζαν ηχηρά (ειδικά του Τέρατος).

Κάτω: Στο δάσος. Άντε πάλι...

Κάτω: χάρτης της διαδρομής με τις επικίνδυνες περιοχές όπου μπορεί να εμφανιστούν χιονοστιβάδες.

Η μπύρα ήταν τελικά για χόμπιτ:


Πολύ ωραιότερα πλάνα της διαδρομής, όπου φαίνονται καλύτερα οι ομορφιές που αντικρύσαμε, σε αυτό το βίντεο (το Tongariro Alpine Crossing που κάναμε σε μια μέρα μπορεί να αποτελέσει μέρος μεγαλύτερης διαδρομής διαρκείας 3 ημερών που λέγεται Tongariro Northern Circuit):

Και χρήσιμα links:

National Park, Tongariro Crossing, Mt Ruapehu Accommodation, Whanganui River, 42 Traverse - Tongariro National Park - National Park Village
Great Walks | greatwalks.co.nz
Tongariro Alpine Crossing (The Tongariro Crossing): Ruapehu area tracks and walks








​

 

[getxowoman]

Απλα ζηλευω, τι αλλο να δηλωσω! Εγω το ειδα απο το υδροπλανο το συγκεκριμενο παρκο.. Οι φωτος σου ειναι πολυ ωραιες, ειδικα οι πανοραμικες! Ποιο μηνα πηγατε εκει; Σε ευχαριστω που μας γραφεις την ιστορια...

 

[chris7]

Πολύ εντυπωσιακές φωτογραφίες.
Ευχαριστούμε.

 

[liz]

Απλα ζηλευω, τι αλλο να δηλωσω! Εγω το ειδα απο το υδροπλανο το συγκεκριμενο παρκο.. Οι φωτος σου ειναι πολυ ωραιες, ειδικα οι πανοραμικες! Ποιο μηνα πηγατε εκει; Σε ευχαριστω που μας γραφεις την ιστορια...

Χαρά μου να μοιράζομαι Πρέπει να ήταν φοβερά από υδροπλάνο, είχα δει τις φώτος σου! Τώρα τσέκαρα πως μέρος του πάρκου είναι πάλι κλειστό γιατί ξαναέγινε έκρηξη (όχι κάτι φοβερό) λίγο καιρό μετά την επίσκεψή μας, τυχεροί ήμασταν. Και τις δυο φορές που πήγα ήταν Νοέμβριος, πιστεύω πως είναι καλή περίοδος γιατί δεν γίνεται τόσο χαμός όσο το καλοκαίρι κι έχει μείνει ακόμη χιόνι που ομορφαίνει το τοπίο. Αν καταφέρω να ξαναπάω για να κάνω κάποιες διαδρομές που θέλω στο νότιο νησί, μάλλον θα πρέπει να πάω καλοκαίρι γιατί πέρυσι κάποιες είχαν κλείσει λόγω κακοκαιρίας.

 

[liz]

The Shire

«Κραααακ!» έκανε η μέση του Βλαντ καθώς γυρνούσε πλευρό. «Κρακ, κραακ!» απάντησαν τα γόνατα του Φρέντυ. Το Τέρας της σοφίτας συνέχισε να ροχαλίζει . «Δεν μπορώ να κουνηθώ» «ούτ’ εγώ, πώς έχουμε σκουριάσει έτσι;» . Θυμήθηκα ένα στριπ του Quino όπου ο μπαμπάς της Μαφάλντα κρατάει την πιασμένη του πλάτη λέγοντας «θα πρέπει να άνοιξα το παράθυρο...και μπήκαν μέσα τριάντα χρόνια».

Κοιτάζω τις στοίβες ρούχων κι άλλων αντικειμένων γύρω μου, πάνω και κάτω μου και τα άδεια κουτάκια μπύρας στον νεροχύτη κι αναρωτιέμαι πώς καταφέραμε να κάνουμε μπάχαλο το κινητό μας σπίτι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
​

Πεταγόμαστε στον επόμενο προορισμό μας, τις σπηλιές Waitomo:
Glow Worm Caves | Waitomo | New Zealand

Πολύ τις λιμπιστήκαμε τις διάφορες δραστηριότητες, αλλά από την μία τα πονεμένα μας κορμιά, από την άλλη το πονεμένο μας μπάτζετ, αρκεστήκαμε σε μια απλή ξενάγηση για να χαζέψουμε τις σκουληκαντέρες που φωτίζουν τα σκοτεινά σπήλαια (όπου ο Βλαντ ένιωσε σαν στο σπίτι του) όπως φωτίζουν τ’άστρα τον νυχτερινό ουρανό.

Κάτω: πριν μπούμε στις σπηλιές, οι φωτογραφίες απαγορεύονται στο εσωτερικό τους

“Recalculation” “θα το σπάσω μα τον Τόλκιν!” φώναξε ο Φρέντυ στο προβληματικό GPS μας καθώς περνούσαμε τον έναν καταπράσινο λόφο μετά τον άλλον όπου έβοσκαν άπειρα πουπουλένια πρόβατα. Το βέλασμά τους μας στοιχειώνει μέχρι σήμερα. Φτάσαμε στην τεράστια ιδιωτική φάρμα όπου έγιναν τα γυρίσματα για το Hobbiton για να επισκεφτούμε τα σκηνικά του χωριού των χόμπιτ από τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. «Yes!» ξεφώνισα για να πάρω την απάντηση «Liz, your greekness is becoming your geekness”.

Χαζεύοντας περιοδικά σε καφέ:


Κάτω: χομπιτόσπιτα





Στην περιοχή μπορεί να πάει κανείς μόνο με γκρουπ. «Έχουν δει πολλά τα μάτια μου», μας λέει η ξεναγός, «ξέρετε πόσοι έρχονται φορώντας κοστούμια απ’την ταινία;» «μην μας βάζετε ιδέες». Ακολούθησαν σκηνές βγαλμένες από παιδική χαρά καθώς περιδιαβαίναμε τα κουκλίστικα μονοπάτια πηγαίνοντας από το ένα χομπιτόσπιτο στο άλλο.







































Φεύγοντας συναντήσαμε ακόμη περισσότερα πρόβατα περνώντας από ακόμη περισσότερους καταπράσινους λόφους: πρόβατα κάτασπρα ή λασπωμένα, τροφαντά ή λεπτοκαμωμένα, φρεσκοκουρεμένα ή σκεπασμένα με πλούσιο, μπουκλωτό τρίχωμα, άλλα πιτσιρίκια ακόμα κι άλλα πιο μεστωμένα, άλλα παιχνιδιάρικα, άλλα πιο δειλά και μαζεμένα. «Εμένα όλα ίδια μου φαινόταν», θα ‘λεγε το Τέρας αν μπορούσε να διαβάσει ελληνικά. Κάποια στιγμή μας εξομολογήθηκε τον καημό του «μεγάλωσα στην έρημο κι όταν ήμουν μικρός έβλεπα γύρω μου μόνο άνυδρους αμμόλοφους. Ένα μέρος σαν αυτό εδώ φαντάζει σε μένα παράδεισος. Θυμάμαι πως έβλεπα την Χάιντι στην τηλεόραση κι ονειρευόμουν πως, όπως κι αυτή με τον Πίτερ, κατηφόριζα τρέχοντας μεγάλους καταπράσινους λόφους μ’ολάνοιχτα χέρια φωνάζοντας Χάιντιιιι!» «Πίτεεεεερ!» απαντάμε γελώντας. «Μην ανησυχείς, θα φροντίσουμε να πραγματοποιηθεί το όνειρο σου». Δεν θα περιγράψω την συνέχεια, αρκετά μας ξεφτίλισα.



«Μπεεε» ξεφώνιζαν τα πρόβατα, «μπιιι» απαντούσε ο Φρέντυ μιμούμενος την νεοζηλανδική προφορά όπου το «ε» προφέρεται «ι», προκαλώντας μπερδέματα όταν μπλέκονται στην συζήτηση λέξεις όπως “six” ή “sex”. Για να μην αρχίσω για τις στιγμές που σε διάφορες εκδρομές μας φώναζαν από τα μεγάφωνα ν’ανεβούμε στο κατάστρωμα (“deck”).

Κοντινότερο πλάνο:


Αφιερωμένο στα πρόβατα της ΝΖ λοιπόν μιας και, για μένα τουλάχιστον, μόνο ο Γούντι Άλεν θα έμπλεκε το σιξ και τα πρόβατα τόσο ξεκαρδιστικά: