Νέα Ζηλανδία Νέα Ζηλανδία - Εξερευνώντας τη Μέση Γη

[Krekouzas]

ταματήσαμε στο Havelock, ένα χωριουδάκι 500 κατοίκων, και βρήκαμε τη μάλλον μοναδική παμπ της περιοχής ονόματι Captain’s Daughte

Η οποία κόρη ήταν μια πολύ όμορφη κοκκινομάλλα!!

Με το που γυρίσαμε στο St Arnaud ο Κώστας θυμήθηκε ότι ξέχασε μια φωτογραφική μηχανή στο μαγαζί

Να θυμήσω ότι δεν είναι το πρώτο ταξίδι που χάνω κάτι, και σε αυτό το ταξίδι απλά θα ήταν το πρώτο απο τα πράγματα που θα έχανα στη συνέχεια..

 

[Defkalion]

Να θυμήσω ότι δεν είναι το πρώτο ταξίδι που χάνω κάτι, και σε αυτό το ταξίδι απλά θα ήταν το πρώτο απο τα πράγματα που θα έχανα στη συνέχεια..

Το θέμα είναι ότι έχασες την όρεξή σου για φαγητό εκείνο το βράδυ και ανησύχησε ο Γιώργος.

Γι'αυτό έφαγε και το δικό σου φαί.

 

[Yorgos]

Το θέμα είναι ότι έχασες την όρεξή σου για φαγητό εκείνο το βράδυ και ανησύχησε ο Γιώργος.

Γι'αυτό έφαγε και το δικό σου φαί.

Είπαμε να έχει και στοιχεία μυθοπλασίας η ιστορία, αλλά όχι και sci-fi ρε παιδιά.

 

[travelbreak]

Το κατάλυμμά μας ήταν πρώην ψυχιατρείο. Δε περιγράφω άλλο.

Σα να μην έφτανε αυτό, βρίσκουμε την ας πούμε ρεσεψιονίστ και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

“Ναι γεια σας ένα δωμάτιο έχουμε κλείσει για απόψε”

“Εεεε, βεβαίως, είστε ζευγάρι έτσι;”

“Όχι μαντάμ, δεν είμαστε ζευγάρι, γι’αυτό και κλείσαμε συγκεκριμένα δίκλινο δωμάτιο”

“Αχ ξέρετε, η ιδιοκτήτρια θεώρησε ότι είστε ζευγάρι και σας έχει δώσει μονόκλινο δωμάτιο”

“Μα τι λέτε κυρία μου νυχτιάτικα, έχουμε κάνει τόσο δρόμο και γι’αυτό το λόγο κλείσαμε ένα δωμάτιο που έλεγε συγκεκριμένα ότι έχει ΔΥΟ κρεβάτια”

“Αχ ναι, αλλά ξέρετε, όλα τα ζευγαράκια που κλείνουν δίκλικνο κατά λάθος, θυμώνουν όταν έρχονται και βλέπουν δύο κρεβάτια, οπότε σας έχουμε δώσει μονόκλινο, δεν έχουμε άλλο δωμάτιο τώρα, θα ενημερώσω όμως την ιδιοκτήτρια το πρωί”

Μου θύμισες ένα παλιό. Δυο φίλοι μου πάνε σε ξενοδοχείο και τους ρωτάνε: Πόση ώρα θα μείνετε;

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 11 - Παγετώνας Franz Josef

Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς το πρωί, πριν την ανατολή του ήλιου, για να πάμε να δούμε τα Punakaiki Rocks. Πρόκειται για βραχώδεις σχηματισμούς στην ακτογραμμή, που λόγω σχήματος και πολλών κενών που δημιουργούν κάνουν δραματική την έξοδο των κυμάτων στην ακτή. Ως φυσικό αξιοθέατο δεν είναι κάτι εκπληκτικό, αλλά και πάλι οι Νεοζηλανδοί το πουλάνε άριστα, έχοντας φτιάξει ένα φανταστικό υπερυψωμένο μονοπάτι γύρω γύρω από τους βράχους και πολλά σημεία που μπορείς να θαυμάσεις τη θέα και να βγάλεις φωτογραφίες. Ο ήλιος ήταν έτοιμος να ξεπροβάλλει και τα μουντά χρώματα της ανατολής στον ουρανό έκαναν το τοπίο επιβλητικό.

Δε περάσαμε πολύ χρόνο εκεί και γρήγορα φύγαμε νότια, με πορεία για τον παγετώνα. Στη Νέα Ζηλανδία υπάρχουν πολλοί παγετώνες αλλά μόνο κάποιοι είναι ανοιχτοί για επισκέψεις από το κοινό. Εμείς είχαμε κλείσει ένα τουρ στον Franz Josef Glacier, που περιελάμβανε διαδρομή με το ελικόπτερο από τη βάση του βουνού επάνω στον παγετώνα, και περπάτημα εκεί για κάμποση ώρα. Το Franz Josef είναι ένα χωριουδάκι με λιγότερους από 500 κατοίκους αλλά σφύζει από ζωή αφού είναι ουσιαστικά το μοναδικό μέρος από το οποίο ξεκινάνε όλα τα τουρ για τον παγετώνα - όλα τα ξενοδοχεία ήταν ασφυκτικά γεμάτα, τα καφέ και εστιατόρια το ίδιο, και κυκλοφορούσε κόσμος στο δρόμο συνέχεια. Οι εικόνες με τον παγετώνα να υψώνεται στο βουνό πάνω από τις κοιλάδες με τα ποτάμια ήταν φοβερές, αλλά και το Franz Josef ήταν πολύ γραφικό παρά το πολύ μικρό μέγεθός του και τον αναντίστοιχα μεγάλο αριθμό επισκεπτών.

Γρήγορα κατάλαβα ότι η βόλτα στον παγετώνα δε θα ήταν απλή υπόθεση. Η προετοιμασία ήταν περίπου μια ώρα, αφού μας έκαναν αναλυτική ενημέρωση για τις συνθήκες στη συνέχεια μας έδωσαν να φορέσουμε ειδικά άρβυλα για τον πάγο με καρφιά που έπρεπε να τοποθετήσουμε αφού φτάσουμε στον παγετώνα, αδιάβροχα παντελόνια που φορέσαμε πάνω από τα δικά μας, γάντια, σκουφιά και ένα σακίδιο με έξτρα εξοπλισμό που ήταν και το μοναδικό πράγμα πλην φωτογραφικής μηχανής που επιτρεπόταν να έχουμε μαζί μας.

Ο παγετώνας έχει υποχωρήσει πάρα πολύ τα τελευταία 10 χρόνια, περισσότερο από ένα ολόκληρο χιλιόμετρο, και το έδαφος που έχει μείνει γυμνό είναι πολύ ασταθές και όχι ασφαλές για ανάβαση, οπότε ο μόνος τρόπος να ανέβει κάποιος στον παγετώνα είναι με το ελικόπτερο. Η πτήση ήταν σύντομη αλλά αρκετή για να δούμε το μέγεθος του παγετώνα που είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος με λόγια.

Περιμένοντας το ελικόπτερο:

Και μέσα στο ελικόπτερο:

Η θέα του παγετώνα ανεβαίνοντας το βουνό:

Βίντεο από την πτήση:

Μόλις φτάσαμε στον παγετώνα δέσαμε στα παπούτσια μας τις σόλες με καρφιά για τον πάγο, μας έδωσαν ένα μπαστούνι για το περπάτημα και ξεκινήσαμε. Το γκρουπ ήταν 10 άτομα που είχαν έρθει από ολόκληρο τον κόσμο, και ακολουθούσαμε την οδηγό μας, μια νεαρή κοπέλα που μας είπε ότι έκανε τη δουλειά αυτή τα τελευταία δύο χρόνια και ήταν η τελευταία της εβδομάδα εκεί. Η βόλτα ήταν απολαυστική. Σκαρφαλώσαμε σε σκαλάκια σκαλισμένα στον πάγο, περάσαμε μέσα από πολύ στενές κοιλότητες στις οποίες δε χώραγαν καν τα δύο πόδια το ένα δίπλα στο άλλο και έπρεπε να περπατάμε με το ένα πόδι μπροστά και το άλλο πίσω, ενώ σε κάποια σημεία έπρεπε να στρίψουμε πλάγια το σώμα για να χωρέσουμε, κολλώντας στους δύο τοίχους πάγου πίσω και μπρος. Αυτά ήταν τα καλύτερα σημεία της βόλτας.

Και βιντεάκι από το περπάτημα μέσα στους πάγους:

Αφού βγήκαμε από εκεί, περπατήσαμε στο πάνω μέρος του πάγου και κάναμε διάλειμμα για να φάει η οδηγός μας και να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες πριν επιστρέψουμε στο ελικόπτερο για την πτήση επιστροφής. Όπως έγραψα και παραπάνω, είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να καταλάβει κανείς το μέγεθος του παγετώνα χωρίς κάποιο σχετικό σημείο αναφοράς - δείτε παρακάτω φωτογραφίες με άλλους ανθρώπους στο βάθος αλλά και το ελικόπτερο που δείχνουν το μέγεθος του παγετώνα - αυτά τα “μικρά” μακρινά κομμάτια πάγου που φαίνονται όρθια στο πάνω μέρος στη φωτογραφία με το ελικόπτερο έχουν ύψος 5 ορόφων το καθένα!

Αφού φάγαμε πήγαμε για ύπνο πτώματα στο μοτέλ μας - για καλή μας τύχη μας είπαν ότι είχαν μια ακύρωση και έτσι μετακομίσαμε σε άλλο δωμάτιο με δύο υπνοδωμάτια και σαλόνι. Στο απέναντι δωμάτιο έμεναν περίπου 57 κινέζοι και μαγείρευαν φαγητό για ένα λόχο.

Η επόμενη μέρα θα μας έφερνε μέσα από τα βουνά και το περίφημο Arthur’s Pass πίσω στην ανατολική ακτή...

 

[Yorgos]

Σούπερ τα βιντεάκια, δεν τα είχα δει.

 

[Defkalion]

Σούπερ τα βιντεάκια, δεν τα είχα δει.

Ξέχασα τη φωτογραφία που είμαστε τα δυο μας, ασυγχώρητος:

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 12 - Arthur’s Pass & Christchurch

Μετά την εμπειρία του παγετώνα την προηγούμενη μέρα, αποχαιρετήσαμε το Franz Josef και ξεκινήσαμε αντίστροφη πορεία προς το βορρά για να πάρουμε το Arthur’s Pass και να περάσουμε στο ανατολικό τμήμα του νησιού με τελικό προορισμό το Christchurch. Συνολικά θα καλύπταμε μια απόσταση γύρω στα 450 χιλιόμετρα.

Πριν μπούμε στο Arthur’s Pass κάναμε στάση σε ένα παραλιακό μέρος ονόματι Hokitika για καφέ και μετά αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη για να επισκεφθούμε το ομώνυμο φαράγγι Hokitika Gorge. Όλα αυτά τα μέρη μέσα στη φύση έχουν πολύ ωραία διαμορφωμένα μονοπάτια και αυτό δεν ήταν εξαίρεση: μια ωραία διαδρομή μέσα από το δάσος που σε φέρνει σε μια κρεμαστή γέφυρα που περνάει πάνω από το ποτάμι για να καταλήξει στην όχθη.

Μιλάμε για πολύ πόζα:

Είπαμε, πολύ πόζα:

Μόλις φτάσαμε στους βράχους στην όχθη του ποταμού ο @Krekouzas κι’εγώ παρασυρθήκαμε τόσο πολύ από το τοπίο που ποζάραμε συνέχεια για φωτογραφίες επάνω στα βράχια, πολλές φορές επειδικτικά, προς έκπληξη των υπόλοιπων επισκεπτών - που δε μας ήξεραν αλλιώς δε θα εκπλήσσονταν. Ο @Yorgos παρέμεινε ψύχραιμος και άρχισε να φωνάζει βαριεστημένα από την ασφάλεια της ξύλινης πλατφόρμας να προσέχουμε γιατί οι βράχοι θα γλυστράνε. Ε, πριν προλάβει να το πει δεύτερη φορά ακούω μια φωνή να λέει “ΟΧΙ ΡΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!” και βλέπω τον Κώστα σκυμμένο σε ένα βράχο να κοιτάει το νερό.


Δ: “Τι έπαθες ρε Κώστα;”

Κ: “Άσε με στο διάολο μου πέσανε τα γυαλιά στο ποτάμι!”

Δ: “Ε καλά δε πειράζει συμβαίνουν αυτά.”

Κ: “Μπαίνω να τα βρω!”

Δ: “Πού μπαίνεις ρε, στο ποτάμι; θα πεθάνεις απ’το κρύο, είναι παγωμένο!”

Κ: “Εγώ ΜΠΑΙΝΩ!”

Ε, και μπήκε. Όταν λέμε μπήκε, εννοούμε μπήκε. Το νερό ήταν αναπάντεχα βαθύ ακόμα και δίπλα στην όχθη, οπότε ούτε γυαλιά βρήκε, και έγινε και λούτσα μέχρι τη μέση. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι αφού βγήκε μούσκεμα από το παγωμένο νερό, θυμήθηκε ότι είχε στην τσέπη του το πορτοφόλι και το διαβατήριό του, τα οποία φυσικά έσταζαν νερό. Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο, βάλαμε τα συμπράγκαλα στο παρμπρίζ να μαζεύουν ήλιο μπας και στεγνώσουν, και γυρίσαμε στη Hokitika να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία και να φάμε.


Πολύ γραφική η Hokitika:

Στη συνέχεια είχαμε την οδήγηση μέσα από το Arthur’s Pass που είναι ουσιαστικά ο δρόμος μέσα από τις άλπεις του νότιου νησιού που συνδέει το ανατολικό με το δυτικό τμήμα του. Η διαδρομή ανάμεσα από τα βουνά ήταν ωραία, αλλά όχι από τις πιο εντυπωσιακές που είδαμε στη χώρα - μάλλον το αντίθετο. Τουλάχιστον όμως πετύχαμε το μεγάλο στόχο του ταξιδιού που ήταν να βγάλει ο Γιώργος φωτογραφίες τα πρόβατα. Στο μεταξύ ο Κώστας κάθε φορά που περνάγαμε λιβάδι με αγελάδες -δηλαδή κάθε 10 λεπτά- κατέβαζε το παράθυρο και φώναζε ΜΠΡΙΖΟΛΙΤΣΕΕΕΕΣ!

Εδώ με τσάκωσε κάποιος την ώρα που καλλιτεχνούσα:

Να και τα χιλιάδες πρόβατα, ο @Yorgos έμεινε κατενθουσιασμένος:

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Christchurch και αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο χόστελ μας βγήκαμε να περπατήσουμε και να βρούμε φαγητό. Η πόλη μου φάνηκε πολύ συμπαθητική, με ωραίο κέντρο και πολλά μαγαζιά, αλλά και πολλά κενά οικοδομικά τετράγωνα από το μεγάλο σεισμό του 2011. Ο σεισμός που έγινε μόλις λίγους μήνες πριν τη δική μου μετανάστευση στην Αυστραλία, ήταν 6.4 ρίχτερ αλλά πολύ κοντά στην επιφάνεια της γης αφού είχε βάθος μόλις 5 χιλιόμετρα, και είχε καταστροφικά αποτελέσματα για το Christchurch: πολλά τμήματα της πόλης ισοπεδώθηκαν εντελώς, περισσότεροι από 180 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ τεράστιες εκτάσεις γης μετατοπίστηκαν κάνοντας κάποιες περιοχές μη κατοικήσιμες. Τα σημάδια του σεισμού είναι ακόμα και μετά από 8 χρόνια εμφανή, αφού παρότι η πόλη έχει πολλά καινούρια κτίρια που χτίστηκαν μετά το σεισμό, αρκετά έχουν εμφανείς ακόμα τις ζημιές και είναι αφημένα στην τύχη τους. Η ίδια η πόλη υπέφερε από μείωση του πληθυσμού, και έτσι το Christchurch που ήταν πριν το σεισμό η δεύτερη πόλη της Νέας Ζηλανδίας σε πληθυσμό υποχώρησε πίσω από το Wellington.

Παρόλα αυτά η πόλη φάνηκε σχετικά δραστήρια, και εμείς καταλήξαμε στο Little High Eatery, ένα food hall με 6-7 διαφορετικά φαγάδικα που πρόσφεραν όλων των ειδών τις επιλογές και είχαν κοινά τραπέζια. Ο κόσμος πραγματικά ξεχείλιζε μέσα έξω και με το ζόρι βρήκαμε ένα τραπέζι να καθήσουμε. Αφού περιδρομ---- φάγαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο χόστελ - η τελευταία εικόνα της ημέρας ήταν μια παρέα από αγόρια και κορίτσια να παίζουν μπάσκετ σε ένα υπάιθριο φωτειζόμενο γήπεδο μπάσκετ.


Christchurch by night:

Αλλά και by day:

Το σημείο που έβαζαν λουλούδια και μηνύματα για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης που έγινε πριν από λίγες εβδομάδες:

Κάπου εδώ εγώ κατέρρευσα από την κούραση, τα ατελείωτα χιλιόμετρα οδήγησης και τις συνεχείς εναλλαγές τόπου διαμονής κάθε μέρα, και αποφάσισα την επόμενη μέρα να επιστρέψω στη Μελβούρνη. Έτσι το άλλο πρωί άλλαξα την πτήση μου και μετά το πρωινό μας τα παιδιά με αφήσανε στο αεροδρόμιο και πήρα την πτήση της επιστροφής, ενώ @Krekouzas και @Yorgos θα συνέχιζαν για 3 μέρες πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους σε κάτι νησάκια του Ειρηνικού.


Η αποχαιρετιστήρια φωτο στο αεροδρόμιο, πολύ συγκίνηση:

Η Νέα Ζηλανδία θα μου μείνει στη μνήμη για πολλά πράγματα. Τα εκπληκτικά τοπία και οι τρομερές εναλλαγές τους, το δέος απέναντι στη φύση, το αίσθημα απομόνωσης σε μια τόσο αραιοκατοικημένη χώρα, είναι μόνο μερικά από αυτά.

Μια μέρα σίγουρα θα επιστρέψω.

 

[Yorgos]

Τουλάχιστον όμως πετύχαμε το μεγάλο στόχο του ταξιδιού που ήταν να βγάλει ο Γιώργος φωτογραφίες τα πρόβατα. Στο μεταξύ ο Κώστας κάθε φορά που περνάγαμε λιβάδι με αγελάδες -δηλαδή κάθε 10 λεπτά- κατέβαζε το παράθυρο και φώναζε ΜΠΡΙΖΟΛΙΤΣΕΕΕΕΣ!

Μεγάλες αλήθειες...

Επιλογο δεν έχει;

 

[Defkalion]

Μεγάλες αλήθειες...

Επιλογο δεν έχει;

Επίλογο θες ε; Άντε καλά, θα κάτσω να γράψω. Να πάω να αγοράσω μπαλίτσες πρώτα, γιατί χωρίς μπαλίτσες δε μούρχεται έμπνευση.

 

[Defkalion]

Επίλογος


Ήταν η Νέα Ζηλανδία αυτό που περίμενα; Η απάντηση είναι ναι, και με το παραπάνω.

Εκπληκτικά τοπία με απίστευτες εναλλαγές και τεράστια ποικιλία, πολύ προσεγμένη και απείραχτη φύση στα πιο τουριστικά σημεία, και εξαιρετική οργάνωση στα πάντα. Το φαγητό ήταν συνολικά εξαιρετικό, και ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη που περάσαμε υπήρχαν καλές επιλογές για φαί και διαμονή. Ακόμα και αν η χώρα δεν είναι τόσο ανεξερεύνητη όσο ήταν κάποτε και έχει πια πολύ τουρισμό, δεν ένιωσα ότι γινόταν και κανένας χαμός, ήταν πολύ αραιός ο κόσμος.

Αρχικά είχαμε σκεφτεί να νοικιάσουμε τροχόσπιτο ώστε να έχουμε πλήρη ελευθερία κινήσεων και προγράμματος, αλλά τελικά εγκαταλείψαμε την ιδέα αυτή, και οι λόγοι ήταν δύο: τα τροχόσπιτα δε μπορούν να διανυκτερεύσουν όπου θέλουν στη Νέα Ζηλανδία, αλλά μόνο σε ειδικά trailer parks που υπάρχουν σε διάφορα σημεία στη χώρα, και επομένως σε περιορίζουν έτσι κι’αλλιώς στις κινήσεις σου. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι κάποια από τα πράγματα που θέλαμε να κάνουμε, και κυρίως τα τρεκ, έπρεπε να τα κλείσουμε μήνες πριν γιατί έχουν πολύ περιορισμένη διαθεσιμότητα και άρα είχαμε συγκεκριμένες ημερομηνίες γι'αυτά. Για παράδειγμα το Abel Tasman επιτρέπει μόνο συγκεκριμένο αριθμό επισκεπτών κάθε μέρα αφού υπάρχει μόνο μία καλύβα για διαμονή ανά κομμάτι διαδρομής, και οι θέσεις γεμίζουν μήνες πριν. Πολύ καιρό πριν επίσης έπρεπε να κλείσουμε και τα τουρ μας στον παγετώνα, αν και νομίζω υπάρχουν περισσότερες επιλογές εκεί.

Παρ' όλα αυτά, η Νέα Ζηλανδία έχει τόσα μέρη να δεις που νομίζω ότι σε κάποιον που κάνει ένα μεγαλύτερο και πιο μακρινό ταξίδι θα έλεγα να κλείσει μεν το Abel Tasman και ότι άλλο χρειάζεται κράτηση μήνες πριν, αλλά να αφήσει το υπόλοιπο πρόγραμμα όσο πιο χαλαρό γίνεται, ώστε να μπορεί να κάνει απρογραμματιστες στάσεις και παρακάμψεις με βάση αυτά που βλέπει στο δρόμο. Εμείς το πετύχαμε αυτό ως ένα βαθμό αλλά χρειάστηκε να εγκαταλείψουμε 2-3 πράγματα που είχαμε στο πρόγραμμα αρχικά, ώστε να έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο μέσα στις μέρες.

Ένα άλλο που μάλλον είναι εύκολα αντιληπτό αν διαβάσει κανείς την ιστορία μου είναι ότι λόγω γεωγραφίας η Νέα Ζηλανδία θέλει ΠΟΛΥ αυτοκίνητο, μιλάμε για μεγάλες διαδρομές σε καθημερινή βάση για να πηγάινει κάποιος από το ένα μέρος στο άλλο. Δε μπορεί δηλαδή κάποιος να δει αυτά που προσφέρει η χώρα έχοντας ένα μέρος ως “βάση” και κάνοντας εκδρομές γύρω από αυτό.

Ενδεικτικά εμείς κάναμε σε 11 μέρες σχεδόν 3.100 χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο (συν ένα τετραωράκι στο φέρι), και αν υπολογίσω ότι τις 4 από αυτές τις μέρες κάναμε και τα τρεκ που συνολικά κράτησαν 2,5 μέρες σε καθαρό χρόνο, τότε κάναμε όλα αυτά τα χιλιόμετρα σε μόλις 8,5 μέρες. Βοηθάει επίσης να τσεκάρετε ότι το αμάξι που θα νοικιάσετε δεν έχει μενού στα κινέζικα

Γενικά η εικόνα που αποκόμισα είναι ότι το νότιο νησί είναι σαφώς το πιο τουριστικό και πιο όμορφο, αλλά σίγουρα και το βόρειο νησί έχει πολλά μέρη που αξίζει κάποιος να δει. Επίσης παρότι εμείς πήγαμε μέσα στα school holidays - τα οποία είναι γενικά πάρα πολύ μπίζι σε Αυστραλία & Νέα Ζηλανδία - δε μπορώ να πω ότι συναντήσαμε και τίποτα ορδές τουριστών, και αυτό ήταν κάτι που μας προβλημάτιζε πριν το ταξίδι.

Από τις πόλεις που είδαμε ερωτεύτηκα το Wellington , συμπάθησα το Christchurch και δε μου έκανε καμία εντύπωση το Auckland. Στις δύο πρώτες ευχαρίστως θα ξόδευα παραπάνω χρόνο σε μεγαλύτερο ταξίδι για να τις γνωρίσω καλύτερα. Ίσως αδικώ λίγο το Auckland γιατί ίσα που πρόλαβα να το μυρίσω.

Θα άλλαζα κάτι στο ταξίδι αυτό;

Μετάνοιωσα σίγουρα που δεν ακολούθησα @Yorgos και @Krekouzas μέχρι το Queenstown χάνοντας τη διαδρομή αυτή από το Christchurch (που άκουσα ότι ήταν φανταστική) καθώς και τα φιορδ του Milford Sound, αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι κάναμε εξαιρετική διαχείριση του προγράμματος με βάση το χρόνο που είχαμε, και από όλα όσα είδαμε μόνο 1-2 πράγματα πραγματικά δεν άξιζαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σκουληκοσπηλιές τις οποίες δε θα συνιστούσα παρά μόνο αν σας ενδιαφέρει το πώς γίνεται σκουλήκια μια σταλιά να δημιουργούν τόση μύξα. Ένα άλλο που δε μου έκανε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση ήταν τα πολιτιστικά κέντρα των Maori. Γενικά η όλη προσέγγιση που έχουν στην εξιστόρηση της ιστορίας τους οι Maori δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Αντιθέτως εξαιρετικό το εθνικό μουσείο που καλύπτει εκτός των άλλων και τη μεταναστευτική ιστορία της χώρας.

Τα τρεκ άξιζαν με τα χίλια και τα συστήνω ανεπιφύλακτα, σου δίνουν εικόνες που μπορείς να δεις μόνο αν περπατήσεις εκεί, δεν είναι τίποτα από αυτά προσβάσιμο με αυτοκίνητο. Το Abel Tasman πιστεύω ότι αξίζει περισσότερες μέρες, αλλά βέβαια για να το κάνει κάποιος ολόκληρο θέλει πολύ χρόνο - προτείνονται 5 μέρες για τα 60 χιλιόμετρά του. Το Tongariro παρότι είναι πιο ζόρικο έχει πραγματικά μοναδικά τοπία και επειδή ακριβώς είναι διαδρομή μιας ημέρας είναι εξαιρετική επιλογή. Θέλαμε πολύ να κάνουμε και ένα τρεκ στο Nelson Lakes αλλά δεν προλαβαίναμε.

Η διαδρομή στη δυτική ακτή του νότιου νησιού μεταξύ Westport και Hokitika είναι φανταστική και από τις καλύτερες που είδαμε - θυμίζει λίγο το Great Ocean Road της Αυστραλίας. Επίσης μεγάλη -ευχάριστη- έκπληξη ήταν και η διαδρομή από Otorohanga προς Taupo στο βόρειο νησί, καθώς έχει αυτές τις καταπράσινες εκτάσεις με λόφους, βουνά και ποτάμια που σου θύμιζαν πραγματικά ότι κυκλοφορείς στο Shire. Αντιθέτως η διαδρομή του Arthur's Pass που θεωρείται μία από τις πιο όμορφες της χώρας δε με ξετρέλανε, αν και ίσως παίζει ρόλο και το ότι οι συγκρίσεις γίνονται με τις προηγούμενες διαδρομές που ήταν πολύ όμορφες.

Θεωρώ δεδομένο ότι θα ξαναπάω σύντομα, μιας και τα αεροπορικά από εδώ είναι σχετικά φτηνά και το ταξίδι σύντομο. Σε μια τέτοια περίπτωση θα προσπαθούσα να καθήσω 1-2 μέρες παραπάνω σε Wellington & Christchurch, και θα επικεντρωνόμουν στο νότιο νησί που δεν είδα ολόκληρο, κάνοντας κάποια επιπλέον τρεκ. Αυτά φυσικά μόνο αφού έχω πάει ήδη μια φορά - σε κάποιον που θα πήγαινε πρώτη φορά δε θα συνιστούσα να μείνει στις πόλεις παραπάνω γιατί η φύση που έχει η Νέα Ζηλανδία είναι απίθανη.

Ο προορισμός ενδείκνυται για εσάς εάν:

• σας αρέσουν οι συνεχείς διαδρομές με αυτοκίνητο
• θέλετε να δείτε απίθανη φύση με πολλές εναλλαγές
• σας ενδιαφέρουν οι περίπατοι και τα τρεκ
• δε σας κουράζει η σχεδόν καθημερινή αλλαγή τόπου διαμονής
• σας αρέσουν οι μπαλίτσες πρωτεϊνης και τα πλυντήρια/στεγνωτήρια που βγάζουν αφράτα ρούχα

Ο προορισμός δεν είναι ο ιδανικός για εσάς εάν:

• έχετε κυρίως αρχαιολογικό/ιστορικό ενδιαφέρον
• σας ενδιαφέρει η εξερεύνηση πόλεων
• σας κουράζει το αυτοκίνητο
• δυσκολεύεστε με περιπάτους και τρεκ στη φύση - όχι σαν τον υποφαινόμενο που είναι παγκοσμίου επιπέδου τρέκερ
• δεν είστε φαν του να διανυκτερεύσετε σε ψυχιατρεία

Εν ολίγοις: αγαπάω Νέα Ζηλανδία, θα ξαναπάω σίγουρα.

Μη σας πω ότι θα κάνουμε και την επόμενη συνάντηση του Travelstories εκεί - αρκεί πρώτα να πιάσω το λότο για να κεράσω αεροπορικά στο φόρουμ


Ορίστε και η σχετική εκπομπή που κάναμε για το ταξίδι:

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ωκεανία