Νέα Ζηλανδία Νέα Ζηλανδία - Εξερευνώντας τη Μέση Γη

[whoknows]

Τι ωραιο ταξιδι ρε παιδια.. Πραγματικα ωραια αφηγηση και φωτογραφιες...

ΥΓ: η εντυπωσιακη φωτο να ξερεις ειναι ηδη wallpaper και στο δικο μου pc στο σπιτι. Ρε φιλε ειναι πραγματικα υπεροχη.

Μια απορια εχω μονο...πως εκανε ο @Yorgos μικρο ταξιδι

 

[Yorgos]

Μια απορια εχω μονο...πως εκανε ο @Yorgos μικρο ταξιδι

Σιγκαπούρη- Φίτζι- ουαλις και φουτουνα- νεα καληδονια - τονγκα - Νέα Ζηλανδία- Βανουατου- Ισπανία- Ελλάδα. Ε δεν το λες και μικρό.

 

[whoknows]

Εμ ειπα και εγω..τι μονο Νεα Ζηλανδια θα εκανες? γι αυτο παραξενευτηκα

 

[lekond]

Φίτζι- ουαλις και φουτουνα- νεα καληδονια - τονγκα - Νέα Ζηλανδία- Βανουατου

Αν όχι ιστορία, μία ανασκόπηση-βαθμολογία νομίζω είναι απαραίτητη

 

[Yorgos]

Αν όχι ιστορία, μία ανασκόπηση-βαθμολογία νομίζω είναι απαραίτητη

Εν καιρώ θα γίνει, ναι. Υπαρχουν αλλες εκκρεμότητες . Προς τονπαρον τα της Νέας Ζηλανδίας μια χαρά τα γράφει ο Μπος.

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 9 - Marlborough Sounds

Αφού φάγαμε τα αυγουλάκια μας για πρωινό - ή μάλλον αυτά τα έφαγα εγώ μένοντας πιστός στη σωστή διατροφή, ο Γιώργος έφαγε εφτά μπωλ με δημητριακά και γιαούρτι και τέσσερα κρουασάν. Η δίαιτα με τις μπαλίτσες είχε αρχίσει φανερά να τον επηρεάζει. Σήμερα έφτανε ο τρίτος της παρέας @Krekouzas στο Picton οπότε έπρεπε με κάποιο τρόπο να έρθει να μας συναντήσει. Μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες να του βρούμε μεταφορικό μέσο, τελικά βρήκαμε ένα ταξί μόνο που θα κόστιζε… $390 . Τα πορτοφόλια μας διαφώνησαν εντονότατα, οπότε αποφασίσαμε να πάμε να τον πάρουμε εμείς, και επ’ ευκαιρίας να κάνουμε και μια βόλτα στα Marlborough Sounds που είναι εκεί δίπλα.

Αναμνηστική φωτογραφία από την τιμή της βενζίνης που μόλις την είδα γούρλωσα τα μάτια, υπερδιπλάσια από την τιμή στην Αυστραλία:

Το λιμάνι του Picton:

Μετά την τελετή άφιξης-παραλαβής στο εξωτικό λιμάνι του Picton, έρχεται ο Κώστας με πολύ συνωμοτικό ύφος και μου λέει:

“Έλα, έλα Δευκαλίωνα, δωράκι”

“Τι δωράκι ρε ακόμα δε γνωριστήκαμε;”

“Μούπε ένα πουλάκι ότι χρειάζεσαι ηχεία”

Κάγκελο εγώ. Κάνει μία τσουπ! Και βγάζει ένα ηχείο από το σάκο του

Μιλάμε για τεράστια επιτυχία, είχαμε πια ΜΟΥΣΙΚΗ μέσα στο αυτοκίνητο!! Μέσα μου είπα ότι κάπως έτσι θα ένιωθε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν ξεκίναγε να τραγουδάει με τόση τσαχπινιά στη γαλαρία του λεωφορείου. Ο ενθουσιασμός ήταν φανερός:

Έτσι, με τη συνοδεία μουσικής επιτέλους, ξεκινήσαμε τα τρία μας πλέον για να εξερευνήσουμε την περιοχή. Τα Marlborough Sounds είναι μια δαιδαλώδης τεράστια έκταση από κανάλια, λίμνες και κομμάτια ξηράς, που δημιουργήθηκε από καθίζηση της γης και ταυτόχρονη αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Είναι τόσο μεγάλη η έκταση αυτών των λαβύρινθων από ξηρά και νερό, που αθροιστικά αποτελεί το 1/5 της συνολικής ακτογραμμής της Νέας Ζηλανδίας. Τα τοπία ήταν πολύ διαφορετικά το ένα με το άλλο ανάλογα με την κατάσταση της παλίρροιας και την τοπική γεωγραφία κάθε κοιλάδας:

Επιτέλους βρήκαμε και χρόνο να πετάξουμε και το drone - χωρίς να μας κυνηγήσουν τανκ αυτή τη φορά, οπωσδήποτε βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση:

Βιντεάκι με το drone:

Στη συνέχεια σταματήσαμε στο Havelock, ένα χωριουδάκι 500 κατοίκων, και βρήκαμε τη μάλλον μοναδική παμπ της περιοχής ονόματι Captain’s Daughter. Το εξαιρετικό φαγητό δε μας εξέπληττε πια, αλλά το δεχθήκαμε ευχάριστα όπως φαίνεται και από τα χαμόγελα στη σχετική φωτογραφία:

Με το που γυρίσαμε στο St Arnaud ο Κώστας θυμήθηκε ότι ξέχασε μια φωτογραφική μηχανή στο μαγαζί - τα χαμόγελα που εμφανίζονται παραπάνω πήγαν περίπατο. Αποφασίσαμε να τη θυμόμαστε ως ηρωικά πεσόμενη στη μάχη με σκληρούς Maori, ο Κώστας έκανε την καρδιά του πέτρα, και επιτέλους κατεβήκαμε βόλτα στη λίμνη. Το φανταστικό τοπίο με τα συννεφιασμένα βουνά να περιβάλλουν τη λίμνη συνόδευε μια εκπληκτική, εντελώς αφύσικη ησυχία, που διαταράχθηκε μόνο όταν μια βάρκα αποφάσισε να βγει στη λίμνη από τη μικρή προκυμαία.

Φωτογραφίες από τη λίμνη:

Βιντεάκι από τη λίμνη:

Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο ενημερώσαμε με κάθε επισημότητα τον Κώστα ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάει να περάσει λίγο χρόνο στο δωμάτιο με τα πλυντήρια, και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η μέρα, που μας βρήκε να κοιμόμαστε στο ίδιο μέρος για δεύτερη σερί νύχτα.

Η επόμενη μέρα θα μας έδινε τα πιο επιβλητικά τοπία του ταξιδιού μέχρι εκείνη τη στιγμή και θα μας έφερνε σε απόσταση βολής από τους παγετώνες...

 

[kitsos!]

Το εξαιρετικό φαγητό δε μας εξέπληττε πια, αλλά το δεχθήκαμε ευχάριστα όπως φαίνεται και από τα χαμόγελα στη σχετική φωτογραφία:

Αν αυτά είναι τα χαμόγελα σας.... Δε θέλω να σας δω μουτρωμενους!!! (Εξαιρείται ο κρεκουζακος!!)

 

[alvadi]

Τι φωτογραφίες, τι χρώματα, τοπία, αφηγήσεις, όλα εξαιρετικά! Μπράβο σας!!!

 

[Defkalion]

Αν αυτά είναι τα χαμόγελα σας.... Δε θέλω να σας δω μουτρωμενους!!! (Εξαιρείται ο κρεκουζακος!!)

Καλά έπρεπε να με δεις μέσα στο δάσος εκεί που τα είχα δει όλα και φώναζα ΘΕΛΩ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΟοο!!

Τι φωτογραφίες, τι χρώματα, τοπία, αφηγήσεις, όλα εξαιρετικά! Μπράβο σας!!!

Όλα αυτά είναι προεόρτια στο μεταξύ, οι επόμενες δύο μέρες έχουν απίστευτα τοπία.... Ετοιμάζω τις φωτογραφίες, αναμεινατε στο ακουστικό σας.

 

[fenia42]

Αν αγκαλιαζοσασταν στην παγωνιά δε θα κρυώσετε τόσο βρε κουτά!

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 10 - Punakaiki


Πού ζουν οι άνθρωποι!!! ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!

Αυτή ήταν η φράση που χρησιμοποιήσαμε αυτή τη μέρα περισσότερο από κάθε άλλη, βλέποντας τα εκπληκτικά τοπία της δυτικής ακτής του νησιού. Τίποτα όμως δε μας προϊδέαζε γι’αυτό που θα ακολουθούσε, αφού η μέρα ξεκίνησε στραβά.

Το πρόγραμμα είχε jetboating στο Buller Canyon και στη συνέχεια οδήγηση προς τη δυτική ακτή του νησιού και πορεία νότια παραλιακά προς το Punakaiki. Συνολικά θα καλύπταμε γύρω στα 260 χιλιόμετρα, αλλά το πρωί ο καιρός μας τα χάλασε και λόγω της βροχής μας ενημέρωσαν ότι το jetboating ακυρώνεται. Για καλή μας τύχη η βροχή δε κράτησε πολύ και έτσι η υπόλοιπη μέρα ήταν πολύ ευχάριστη. Σταματήσαμε σε ένα τυχαίο καφέ να πιούμε κάτι ζεστό και πέσαμε πάνω σε κάτι κλασσικά αμάξια που κυκλοφορούσαν λες και επρόκειτο για έκθεση - το τοπίο δε εντελώς σουρεάλ με τα σύννεφα να κατεβαίνουν από τα γύρω βουνά:

Λίγο αργότερα στο δρόμο πάντως συναντήσαμε και ένα απομακρυσμένο μοναχικό σπίτι πάνω σε μια πλαγιά, που είχε στην "αυλή" του μια σειρά από κλασσικά αυτοκίνητα σε αποσύνθεση:

Πρώτη μας στάση ήταν μια γέφυρα στο Buller River και τα τοπία ήταν φανταστικά:

Διαφορετική οπτική της ίδιας γέφυρας:

Και διαφορετική οπτική δική μας, με @Yorgos σε μεγάλα ντέρτια:

Βιντεάκια από το drone:

Φτάνοντας στη δυτική ακτή είπαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να πάμε στο Westport που είναι μια μικρή πόλη 5 χιλιάδων κατοίκων. Σε αυτό το σημείο να πω ότι οι κατοικημένες περιοχές ήταν πια σπάνιες, και οι πόλεις/χωριά γίνονταν όλο και μικρότερες, με αποτέλεσμα να σου δημιουργούν μια αίσθηση απομόνωσης που είναι πολύ ισχυρή - εκτός φυσικά αν έχεις @Yorgos και @Krekouzas να τραγουδάνε στο αυτοκίνητο, οπότε κάθε άλλο παρά απομονωμένος νιώθεις. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτή η μικρή πόλη είχε και αυτή το δικό της χαρακτήρα, με πολύ όμορφα κτίρια για το δημαρχείο και τη βιβλιοθήκη, ενώ ακόμα και το καφέ που φάγαμε είχε μια ιδιαίτερη διακόσμηση - χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα παλιό πιάνο που είχαν μετατρέψει σε μπουφέ.

Στη συνέχεια αποφασίσαμε να επισκεφθούμε μια πόλη-φάντασμα που ήταν η πρωτεύουσα της εξόρυξης κάρβουνου στην περιοχή στα τέλη του 19ου και τις αρχές 20ού αιώνα. Το Denniston βρίσκεται επάνω στο βουνό σε μικρή απόσταση από το Westport και είναι πλήρως εγκαταλελλειμένο σήμερα - μόλις 10 άνθρωποι ζουν στην ευρύτερη περιοχή, η οποία τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα φιλοξενούσε ένα πληθυσμό 1500 κατοίκων. Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να δει κανείς μιας και όλα τα κτίσματα έχουν καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά οι Νεοζηλανδοί το πουλάνε πολύ ωραία το μέρος, έχοντας φτιάξει κάποια υπόστεγα με πλαστικούς και γυάλινους τοίχους με γραφικά που ξεναγούν τους επισκέπτες στην ιστορία του ορυχείου, ενώ περπατώντας στους γύρω χώρους μπορεί κανείς να δει τις γραμμές και τα βαγόνια που χρησιμοποιούνταν για τη μετακίνηση του κάρβουνου στους πρόποδες του βουνού. Από εκεί οι ατμομηχανές αναλάμβαναν να μεταφέρουν το κάρβουνο στο λιμάνι του Westport. Η εταιρεία έκλεισε το 1967 και τα μόνα σημάδια που θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε δραστηριότητα εξόρυξης εδώ είναι τα απομεινάρια των βαγονιών και τα χαλάσματα από τα κτίσματα.

Μετά φύγαμε για Punakaiki και η διαδρομή έγινε φανταστική, τα τοπία οργιαστικά. Βουνά, κοιλάδες, ποτάμια, γκρεμοί, σύννεφα, όλα ανακατεμένα μας έδωσαν τρομερές εικόνες. Φτάσαμε στο Punakaiki που βρίσκεται στην άκρη του πασίγνωστου πια εθνικού πάρκου Paparoa και σταματήσαμε σε ένα τυχαίο σημείο όταν είδαμε κάτι βράχους στη θάλασσα - το τοπίο έκοβε την ανάσα:

Και βιντεάκι:

Επόμενη στάση ήταν ένα lookout από το οποίο ξεπρόβαλλε με όλη της τη μεγαλοπρέπεια όλη η ακτογραμμή προς το βορρά. Τρέξαμε να βγάλουμε φωτογραφίες και να πετάξουμε το drone αλλά χάσαμε το ηλιοβασίλεμα για δέκα λεπτά. Ακόμα κι’έτσι οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές:

Νάμαι εδώ, παρέα με το πουλί μου:

O @Krekouzas έκανε τα πάντα για να αποθανατίσει τη θέα, δεν είχε πουλί σαν το δικό μου βλέπετε:

Βιντεάκια από το drone:

Φτάσαμε στο youth hostel μας που ήταν μέσα στο δάσος δίπλα στην παραλία, και ήταν ένα πολύ συμπαθητικό ξύλινο lodge που είχε αρκετούς επισκέπτες. Στο δωμάτιο φυσικά με το ζόρι χωράγαμε αλλά δεν θα καθόμασταν εκεί παρά μόνο για τον ύπνο. Αμέσως φύγαμε να βρούμε φαγητό, και καταλήξαμε στο Punakaiki Tavern. Πρόκειται για ένα απίθανο μέρος που μπαίνεις μέσα και μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή, στην εποχή που η Νέα Ζηλανδία ήταν ακόμα άπιαστο όνειρο για τον περισσότερο κόσμο, που όσοι έφταναν εκεί ήταν ελάχιστοι και κατά μεγάλο ποσοστό backpackers, που στο σημείο αυτό στην πιο απομονωμένη γωνιά του πλανήτη συναντιούνταν άτομα από εκατό διαφορετικούς πολιτισμούς και η κάθε άφιξη επισκέπτη στην ταβέρνα ήταν θέμα συζήτησης στο μαγαζί και την περιοχή. Δε ξέρω αν το φαγητό ήταν αδιάφορο αλλά δε το θυμάμαι καθόλου, ήμουν πλήρως απορροφημένος από την ατμόσφαιρα του μέρους.

Τώρα το μαγαζί ήταν τόσο γεμάτο που έπρεπε να περιμένουμε δέκα λεπτά για να αδειάσει τραπέζι, και στον τοίχο είχε ένα χάρτη με πινέζες που έβαζες για να δηλώσεις το μέρος από το οποίο έχεις έρθει - ο χάρτης είχε ημερομηνία έναρξης 10 Ιανουαρίου (ήμασταν στον Απρίλιο) και δεν είχε χώρο να βάλεις άλλες πινέζες, δείγμα του πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι καιροί. Η σερβιτόρα ήταν μια κυριούλα απροσδιορίστου ηλικίας, με κατεστραμμένο δέρμα από κάποιου είδους εξάρτηση, και χωρίς καμία δυνατότητα να συντάξει πέντε λέξεις σε μια πρόταση που να βγάζει νόημα. Ωστόσο έτρεχε με πολύ μεγάλη διάθεση σε όλο το μαγαζί να εξυπηρετήσει όσο καλύτερα μπορούσε τους πελάτες και ο αρχικός οίκτος μετατράπηκε στη γνωστή πια υπενθύμιση ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι να προσφέρουν, αρκεί να βρεθεί αυτός που θα τους δώσει την ευκαιρία και θα τους υποστηρίξει.

Ορίστε και μερικές υπέρυθρες φωτογραφίες από τη μέρα:

Τελειώνοντας τη μέρα μας στο Punakaiki Tavern, ξέραμε ότι λόγω της απόστασης δε θα φτάναμε εκεί εγκαίρως για να δούμε το φυσικό αξιοθέατο της περιοχής που είναι τα Punakaiki Rocks, οπότε υπολογίζαμε να το κάνουμε το επόμενο πρωί. Η υπόλοιπη μέρα όμως θα είχε ως κυρίως πιάτο κάτι τελείως διαφορετικό, τον παγετώνα Franz Josef...

 

[Μανολης Γκ.]

Τρομερά τοπία και ωραίες φωτό! ΑΛΑΛΟΣ....